Changes
— Ճենապակե Շնիկը,— գոչեց Ռռռռը։— Նրանք հափշտակել են Ճենապակե Շնիկին։
==Տասնութերորդ գլուխ==
<b>հետապնդում</b>
Մորեղբայր Թիկ֊Թակը երկար֊բարակ չմտածեց։
— Արա՛գ,— հրամայեց նա։— Ձի, վազիր դեպի նավակն ու ստուգիր, արդյոք բան չի՞ պատահել Չալտիկ Հավիկին։ Ամպիկ, հետեւից Ձիուն։ Իսկ ես ու դու, Ռռռռ, չարամիտների ետեւից հիմա չենք գնա։ Թե չէ, մեկ էլ տեսար, նրանք մի վատ բան կանեն Ճենապակե Շնիկի հետ։ Բացի այդ, մութն էլ վրա կհասնի, եւ մենք, միեւնույն է, կկորցնենք նրանց հետքը։ Ուստի, դու մնա այստեղ եւ թույլ տուր, որ քեզ էլ հափշտակեն։ Կձեւացնես, թե թաթդ վնասվել է։ Իսկ ես քո պոչին բրդյա թել կկապեմ… ահա…
Եվ մորեղբայր Թիկ֊Թակը իր բրդյա հնամաշ ջեմպրի թեւքից մի երկար թել քաշեց։ Ռռռռը վազեց դեպի ծառերը, իսկ մորեղբայր Թիկ֊Թակը ձեռքը բարձրացրեց, որ թելը կարողանա ազատ արձակվել ու վազել Ռռռռի հետեւից։
— Ես կպահեմ թելի ծայրը եւ քեզ չեմ կորցնի նույնիսկ մթան մեջ,— ասաց մորեղբայր Թիկ֊Թակը։
Երբ չարամիտները մոտեցան, Ռռռռը թաթը սեղմեց մարմնին, իբրեւ թե շատ է ցավում։
— Վա՜յ֊վա՜յ֊վա՜յ,— հեծկլտաց նա։— Իմ խեղճ թաթ… հիմա ինչպես եմ վազելու։ Ո՜ւո՜ւո՜ւո՜ւո՜ւո՜ւո՜ւո՜ւո՜ւ…
— Ֆյոթ,— սուլեց Չիկարելին, որը բռնել էր Ճենապակե Շնիկին։— Սա հո այն գարշելի վագրն է։ Թաթն է վնասել։ Հիմա սրան էլ կբռնենք։ Հա֊հա… Հապա, վերցրու…
Եվ նա Միարային նետեց դատարկ պարկը։ Միարան գաղտագողի մոտեցավ Ռռռռին ու, հո՛փ… պարկը գցեց վագրի գլխին։
— Բռնեցինք,— բղավեց նա։— Հա֊հա֊հա…— Ես պարկը ամուր կապեց․ Ռռռռն էլ ձեւացնում էր, թե դիմադրում է։
Ռռռռի պոչին կապած բրդե թելը չարամիտները չնկատեցին․ չնկատեցին նաեւ մորեղբայր Թիկ֊Թակին, որ թաքնվել էր մանկական խաղադաշտում։
Հետո չարամիտները փախան գնացին։
— Ո՜ւֆ, ինչ ծանր վագր է,— գանգատվեց Միարան։
— Քիչ փնթփնթա, շտապիր,— ասաց Չիկարելին։— Վայ… — Գոչեց նա, որովհետեւ Ճենապակե Շնիկը խածնեց ձեռքը։
Ստիպված կանգ առան ու թոկից դնչկալ սարքեցին նրա համար։
Մորեղբայր Թիկ֊Թակի թեւքից բրդյա թելը քանդվում էր ու քանդվում, հետո սկսեց քանդվել օձիքը եւ որպեսզի թելը չխճճվի, մորեղբայր Թիկ֊Թակը հոլի պես պտտվում էր տեղում։ Պտտվեց, պտտվեց, մինչեւ որ Ջեմպրը լրիվ քանդվեց։ Հետո նա բռնեց թելի ծայրն ու քայլեց ետեւից։ Հանկարծ թելը թուլացավ։
«Թելը կամ կտրվել է, կամ քանդվել է Ռռռռի պոչից, կամ էլ նրանք արդեն տեղ են հասել»,— չգիտեր ինչ ենթադրեր մորեղբայր Թիկ֊Թակը։
Նա թելի ծայրը կապեց ծառին, որպեսզի դյուրին լիներ վերադարձի ճանապարհը գտնելը, եւ թելից բռնած, շարունակեց քայլել։
Բայց քիչ անց այնպես մթնեց, որ նա ստիպված եղավ սպասել լուսնի դուրս գալուն։ Լուսնի լույսի տակ քայլելն ավելի դյուրին էր։
Վերջապես անտառի խորքում նա մի տուն տեսավ, որի վերին հարկի պատուհանում լույս էր վառվում։ Բայց, մինչ մորեղբայր Թիկ֊Թակը նայում էր, լույսը մարեց։ Թելը տանում էր ուղիղ դեպի այդ տունը։
Մորեղբայր Թիկ֊Թակը մոտեցավ։ Թելը նրան նկուղ տարավ։ Նա բացեց կոտրված բռնակով ու առանց փականի դուռը եւ թելի ետեւից մի քանի աստիճան ցած իջավ։ Այստեղ, հատակին գալարվում էր թոկով կապված պարկը։
— Շշշշշշ,— ասաց մորեղբայր Թիկ֊Թակը։— Ես եմ։ Եվ քանդեց պարկը։
— Որտե՞ղ է Ճենապակե Շնիկը,— շշուկով հարցրեց նա։
— Երեւի իրենց հետ տարել են վերեւ, ննջարան,— շշուկով պատասխանեց Ռռռռը։
— Ուրեմն, պետք է վեր բարձրանալ ու շնիկին այնտեղ որոնել։
Մորեղբայր Թիկ֊Թակը զգուշորեն դուրս ելավ նկուղից եւ շուրջը նայելով, նկատեց, որ խոհանոցի պատուհանը ամուր չի փակված։ Մեծ զգուշությամբ բացեց փեղկը, հետո բարձրացրեց Ռռռռին։ Վագրը անաղմուկ տուն մտավ։ Նրա ետեւից վեր մագլցեց նաեւ մորեղբայր Թիկ֊Թակը։ Նա գտավ սանդուղքն ու բարձրացավ։ Իսկ Ռռռռը ցածում սպասեց նրան։ Շատ մութ էր, եւ մորեղբայր Թիկ֊Թակը քիչ մնաց դիպչեր վերին հարկում դրված աթոռին։ Ննջարանի դուռը կիսաբաց էր։ Նա ներս նայեց։ Լուսինը լուսավորել էր Չիկարելուն ու Միարային, որոնք քնել էին երկտեղանոց հնաոճ մահճակալի վրա, որը զբաղեցնում էր գրեթե ամբողջ սենյակը։ Իսկ սենյակի հեռավոր ծայրին, բուխարիկի վրա դրված էր պատի պալտերին կապած Ճենապակե Շնիկը։ Նրա բերանը խծուծ էին խցկել։
«Որպեսզի հասնեմ նրան, պետք է անցնեմ մահճակալի վրայով,— մտածեց մորեղբայր Թիկ֊Թակը։— Մեկ էլ տեսար, հանկարծ կարթնանան։ Հըմ… Ես ուրիշ կերպ կվարվեմ»։
Նա դուրս եկավ ննջարանից, աթոռը դրեց տեղը, սանդուղքի ծայրին ու զգույշ ցած իջավ։
— Լսի՛ր, Ռռռռ,— շշնջաց նա։— Հիմա ես նորից վեր կելնեմ ու կթաքնվեմ ննջարանի դռան հետեւը։ Իսկ դու մնա այստեղ ու կատվի պես մլավիր։
Մորեղբայր Թիկ֊Թակը դեռ չէր հասցրել բարձրանալ, երբ լսեց․
— Մյաո՜ւ։ Մյաո՜՜ւ։ Մյաո՜՜՜ւ։…
Ռռռռն էլ մլավում։
Չիկարելին արթնացավ։
— Ցածում ոնց որ թե կատու է մլավում,— զարմացավ նա։— Միարա, արթնացիր։
— Մյաո՜ւ։ Մյաո՜՜ւ։ Մյաո՜՜՜ւ։
— Ուֆ, դու, անիծված… Միարա, քշիր դրան։
Միարան փնթփնթալով ելավ անկողնից ու սկսեց իջնել սանդուղքներով։ Երբ նա արդեն ցածում էր, մորեղբայր Թիկ֊Թակը հրեց աթոռը։ Աթոռը աղմուկ֊աղաղակով աստիճաններով ցած գլորվեց։
Թը՜մբ, չը՜խկ, թըրը՜խկ…
— Գրողը տանի,— մռթմռթաց Չիկարելին։— Միարան երեւի ցած ընկավ սանդուղքից։
Նա ելավ անկողնից, խալաթն առավ ուսերին եւ գնաց տեսնելու, թե ինչ պատահեց։
Իսկ մորեղբայր Թիկ֊Թակը մտավ ննջարան, անցավ մահճակալի վրայով եւ արձակեց Ճենապակե Շնիկին։
— Շշշշշշ։ Կամաց։
Բայց հենց ուզում էր դուրս գալ, Չիկարելին ու Միարան վերադարձան։
Նա պպզեց ու թաքնվեց, մինչ չարամիտները փնթփնթալով ու դժգոհելով մտան անկողին։
Մորեղբայր Թիկ֊Թակը երկար սպասեց, մինչեւ նրանք քնեցին։ Վերջապես, Չիկարելին սկսեց խռմփացնել։ Թվում էր, թե Միարան նույնպես քնած է, թեեւ հաստատ ասել հնարավոր չէր։
Բաց պատուհանից մորեղբայր Թիկ֊Թակը փոքրիկ մի պատշգամբ տեսավ, որը ծածկված էր թավ սաղարթով։ Դեպի պատուհան կարելի էր գնալ նույնպես մահճակալի վրայով։ Նա Ճենապակե Շնիկին դրեց ծոցը, կոճկեց բոլոր կոճակները եւ մեծ զգուշությամբ սկսեց սողալ մահճակալի վրայով։
Հանկարծ Միարան արթնացավ ու բռնեց նրա ոտքը։
— Չիկարելի, արթնացիր,— գոչեց նա։— Ես գող եմ բռնել։
Վայրկյան անգամ չկորցնելով, Մորեղբայր Թիկ֊Թակը թեքվեց, սավանի վրայից բռնեց Չիկարելիի ոտքն ու որքան ուժ ուներ սեղմեց։
— Վա֊ա՜յ…— գոռաց Չիկարելին։— Թո՛ղ… Հիմար, ախր իմ ոտքն ես բռնել։
Միարան բաց թողեց մորեղբայր Թիկ֊Թակի ոտքը։
Մորեղբայր Թիկ֊Թակը ցատկեց մահճակալից դեպի պատուհանը, ելավ պատշգամբ եւ սաղարթախիտ բույսի բարալիկ բներից կառչած, ցած սահեց։
— Ռռռռ, մոտ եկ,— կամացուկ կանչեց նա։
Ռռռռը մոտ վազեց, եւ հաջորդ րոպեին նրանք Ճենապակե Շնիկի հետ փախչում էին լուսնի լույսով ողողված անտառով։
Իսկ Չիկարելին տրորում էր ոտքը։
— Օօօօ՜։ Ուուուուո՜ւ։ Ոնց է ցավում,— հեծկլտում էր նա։— Ինչո՞ւ այդպես սեղմեցիր ոտքս։
— Ես չէի, այլ գողը,— ասաց Միարան։— Քո ոտքը սավանի տակ էր, իսկ նրանը՝ սավանի վրա։
— Հապա ինչո՞ւ բաց թողեցիր,— ասաց Չիկարելին։
— Դու ինձ շփոթեցրիր,— ասաց Միարան։— Տե՛ս, Ճենապակե Շնիկը չկա։
Չիկարելին վերջնականապես գազազեց։
— Գլխումդ խելք չկա։ Մի՛արա։
— Հիմարը դու ես,— պատասխանեց Չիկարելին։
Այստեղ նրանք բանակռվից անցան տուրուդմփոցի։
Մորեղբայր Թիկ֊Թակը, Ռռռռը եւ Ճենապակե Շնիկը լսեցին, թե ինչպես են աղմկում չարամիտները, բայց որքան հեռանում էին տնից, այնքան ավելի ու ավելի էր մարում նրանց տուրուդմփոցի ձայնը։ ՎԵրջապես, կատարյալ լռություն տիրեց։ Փախստականները դուրս եկան անտառից ու հայտնվեցին մանկական խաղադաշտից քիչ հեռու։ Ճիշտ այնտեղ, որտեղ չարամիտները բռնել էին Ռռռռին։ Եվ հեշտությամբ գտան դեպի նավակ տանող ճանապարհը։
Թե՛ Չալտիկ Հավիկը, թե՛ Ձին եւ թե՛ Պստիկ֊Ամպիկը ողջ եւ առողջ էին։ Արդեն լույսը բացվում էր։ Մորեղբայր Թիկ֊Թակը սկսեց նայել, թե ինչպես են երկնքում մարում աստղերը։ Պստիկ֊Ամպիկը ժամապահի պես հսկում էր շրջապատը։
— Մենք դարձյալ միասին ենք,— ասաց մորեղբայր Թիկ֊Թակը։
Ձին կանգնել էր մարգագետնում, խոտի դեզի մոտ եւ ոտքի վրա էլ քնել էր։
— Եկեք մենք էլ մի երկու ժամ քնենք,— առաջարկեց մորեղբայր Թիկ֊Թակը։— Ու երբ արթնանանք, արդեն արեւը ծագած կլինի։
Նրանք պառկեցին, փակեցին աչքերն ու խորը քուն մտան։
