Changes

Կոնեկտիկուտցի Յանկին Արթուր թագավորի արքունիքում

Ավելացվել է 164 872 բայտ, 05:45, 12 Օգոստոսի 2016

/* Գլուխ XLIII */

::արտոնված է օգտագործելու իր նախընտրած զենքը։

::Ուշադրություն դարձրեք։

Ընդհուպ մինչև նշանակված օրը ամբողջ Բրիտանիայում այլևս զրույցի ուրիշ թեմա չկար, քան այդ մենամարտը։ Բոլոր մյուս նյութերն ու հետաքրքրությունները մի կողմ էին դրվել։ Ոչ այն պատճառով, որ մրցախաղը ինքը այդքան մեծ գործ էր, ոչ այն պատճառով, որ սըր Սագրամոնը գտել էր սուրբ Գրաալը (քանզի նրան այդ չէր հաջողվել), ոչ այն պատճառով, որ թագավորության երկրորդ (պաշտոնական) անձնավորությունը մենամարտողներից մեկն էր, ո՛չ, այդ ամենը սովորական բաներ էին։ Հատուկ պատճառ կար, որը այդպիսի արտակարգ հետաքրքրություն էր առաջացրել առաջիկա մրցախաղի նկատմամբ։ Ամբողջ ժողովուրդը գիտեր, որ դա լինելու է ոչ թե մկանների, այլ բանականության, ոչ թե մարդկային ուժի, այլ գերմարդկային արվեստի մենամարտ, որ դա լինելու է դարիս երկու խոշորագույն մոգերի վերջին ճակատամարտը առաջնության համար։ Յուրաքանչյուրը հասկանում էր, որ հռչակավոր ասպետների ամենաճոխ մրցությունները ոչ մի կերպ չեն կարող համեմատվել այս ներկայացման հետ, դրանք ընդամենը մանկական խաղեր են աստվածների այս խորհրդավոր ու ահասարսուռ ճակատամարտի համեմատ։

Այո, ամբողջ աշխարհը գիտեր, որ դա ըստ էության մենամարտ էր Մերլինի և իմ միջև, նրա մոգական ուժի և իմ մոգական ուժի միջև։ Բոլորը գիտեին, որ Մերլինը տքնել է օր ու գիշեր սըր Սագրամորի զենք ու զրահին հարձակման ու պաշտպանության գերբնական ուժ հաղորդելու համար, որ Մերլինի պատվերով օդի ոգիները ամպամածիկ քող են գործել, որի միջով իմ հակառակորդը տեսանելի կլինի բոլորին, բայց ոչ ինձ։ Հազարավոր ասպետներ չէին կարող չափվել այդպիսի զինված և այդպիսի հովանիի ներքո գտնվող սըր Սագրամորի հետ, մինչև այժմ հայտնի ոչ մի հմայք չէր կարող գերակայել նրա նկատմամբ։ Այդ բոլորը հաստատ փաստեր էին․ ոչ մի կասկած, կասկածի ոչ մի հիմք։ Մնում էր պարզել․ գոյություն ունե՞ն արդյոք Մերլինին անհայտ ուրիշ հմայքներ, որոնք սըր Սագրամորի քողը թափանցելի դարձնեն ինձ համար և նրա կախարդական զրահները՝ խոցելի իմ զենքի համար։ Այս հարցը կարող էր վճռել ինքը մենամարտը միայն։ Եվ ամբողջ աշխարհը սպասում էր այդ մենամարտին։

Այսպիսով աշխարհը ենթադրում էր, որ այստեղ շատ մեծ հարց է դրված, և աշխարհը իրավացի էր, բայց դրված հարցը այն չէր, ինչ նա նկատի ուներ։ Ո՛չ։ Հարցը վերաբերում էր թափառական ասպետության հետագա գոյությանը։ Ես իրոք չեմպիոն էի, բայց ոչ գրբացության, ես չեմպիոն էի կարծր, անսենտիմենտալ, առողջ մտքի ու բանականության։ Ես կռիվ էի գնում հաստատ մտադրությամբ՝ կամ ոչնչացնել թափառական ասպետությունը, կամ լինել նրա զոհը։

Հանդիսականների համար բավականին տարածություն էր տրամադրվել, բայց 16-ին ժամը 10֊ին արդեն ոչ մի ազատ տեղ չկար։ Վիթխարի տրիբունները զարդարված էին դրոշներով, ճոխ պաստառներով և լցված վասսալ թագավորներով, նրանց արքունի աստիճանավորներով ու բրիտանական ազնվականությամբ։ Առաջին տեղերում երփներանգում էին թագավորն ու թագուհին, իսկ նրանց շուրջը ծիածանի բոլոր գույներով փայլփլում էր թավշի ու մետաքսի ծովը, որի ցոլքը գուցե միայն կարելի էր համեմատել Միսսիսիպիի ակունքներում մայր մտնող արևի և հյուսիսափայլի միջև մղվող ճակատամարտի հետ։ Ուրիշ սքանչելի տեսարան էր մի կողմում փռված վիթխարի ճամբարը՝ բազմագույն վրաններ, փողփողացող դրոշներ, պսպղուն վահանները բռնած ժամապահներ՝ յուրաքանչյուր դռան առջև։ Այստեղ էին բոլոր ասպետները, որ փոքր֊ինչ ասպետական արժանապատվություն ունեին, որ փոքր֊ինչ հպարտության զգացում ունեին իրենց դասի համար, քանի որ ասպետական դասի նկատմամբ իմ վերաբերմունքը բնավ գաղտնի չէր, և ասպետության պաշտպանները չէին ուզում փախցնել հարմար առիթը։ Եթե ես շահեի մարտը սըր Սագրամորի դեմ, մյուսները իրավունք կունենային ինձ հրավեր կարդալու և հանդես գալու իրար ետևից այնքան ժամանակ, քանի դեռ ես համաձայն կլինեի մարտը շարունակել։

Դաշտի իմ եզրին ընդամենը երկու վրան կար, մեկը՝ ինձ համար, մյուսը՝ իմ ծառաների։ Պայմանադրած ժամին թագավորը նշան արեց, առաջ եկան թիկնոցակիր մունետիկները և ազդարարեցին մարտիկների անունները ու վեճի պատճառները։ Միջոց։ Ահա հնչեց եղջրափողը․ մրցախաղը սկսված էր։ Ամբոխը շունչը պահեց, բոլորի դեմքերին ագահ հետաքրքրասիրություն էր թառել։

Իր վրանից նժույգ հեծած դուրս եկավ սըր Սագրամորը՝ վիթխարի, վեհ ու անշարժ, ինչպես երկաթյա աշտարակը։ Նրա վիթխարի նիզակը նույնպես անշարժ և ուղիղ սեղմված էր հզոր ձեռքի մեջ։ Վիթխարի նժույգի դունչն ու կուրծքը պողպատով էին պատած, իսկ մարմինը ծածկված էր ճոխ սթարով, որը կախ էր ընկնում համարյա մինչև գետին։ Օ՜, դա սքանչելի տեսարան էր։ Նրան ողջունեցին հիացական ճիչերով։

Ապա հերթն իմն էր։ Բայց ինձ գոռում֊գոչյունով չողջունեցին։ Սկզբում պերճախոս և զարմանքով լեցուն լռություն տիրեց, ապա քրքիջ պայթեց ու ալիք տվեց մարդկային ամբողջ ծովով մեկ, բայց տեղն ու տեղը ընդհատվեց եղջրափողի նախազգուշացնող ձայնից։ Ես հագել էի մետաքսից, կարճ, ճոխ ծալքերով պարզ ու հարմարավետ մարմնագույն մարզական կոստյում, որ պիրկ գրկում էր իրանս։ Գլխաբաց էի։ Նժույգս մեծամարմին չէր, բայց արագաշարժ էր, ճկուն, զսպանակի նմանվող մկաններով ու որսաշան նման սուրացող։ Դա մետաքսյա բրդով գեղեցիկ կենդանի էր և միայն թամբ ու սանձ էր կրում։

Զարդարված վիթխարի ձիու վրա լեռնացած երկաթյա աշտարակը դանդաղ մոտենում էր ինձ, ծանրածանր պտույտներ գործելով, և ես էլ նրան ընդառաջ էի գնում։ Մենք կանգ առանք․ աշտարակը գլուխ տվեց ինձ, ես էլ՝ նրան։ Ապա կողք֊կողքի շարժվեցինք դեպի օթյակը, որտեղ թագավորն ու թագուհին էին բազմած, նրանց առջև խոնարհվելու համար։

Թագուհին բացականչեց․

― Ինչպե՞ս թե, սըր Տնօրեն, դուք ուզում եք մարտնչել մերկ, առանց նիզակի, առանց սրի, առանց․․․

Բայց թագավորը ընդմիջեց նրան և քաղաքավարությամբ հասկանալ տվեց, որ դա նրա գործը չէ։ Նորից եղջրափող հնչեց․ մենք բաժանվեցինք իրարից, դիրքեր գրավեցինք դաշտի հակառակ ծայրերում ու պատրաստվեցինք։ Այդ ժամանակ առաջ եկավ Մերլինը և սըր Սագրավորի վրա նետեց սարդոստայնի նման բարակ քողը, և սըր Սագրամորը նման դարձավ Համլետի հոր ուրվականին։ Թագավորը նշան արեց, եղջրափողը մռնչաց, և սըր Սագրամորը վիթխարի նիզակը առաջ պարզած արդեն սլանում էր ուղիղ ինձ վրա, ետևից ծածանվող քողով։ Ես սուլեցի և նետի նման նրան ընդառաջ սուրացի, ականջս սրած, իբր անտեսանելի ասպետի դիրքն ու առաջխաղացումը հայտնաբերում էի միայն լսողությամբ և ոչ տեսողությամբ։ Խրախուսող ճիչերի մի ամբողջ օվկիանոս սրտապնդում էր իմ հակառակորդին, բայց ինձ էլ բաժին ընկավ ինչ֊որ մի բարեկամական ձայն, որը գոռաց․

― Քեզ տեսնենք, լղար Ջիմ։

Գրազ կգամ, որ գոռացողը Քլարենսն էր, ասենք արտահայտության ոճն էլ արդեն նրանն էր։ Երբ ահեղ նիզակի սայրը իմ կրծքից ընդամենը մի մեկուկես յարդի վրա էր, ես առանց ջանքի մի կողմ նետեցի նժույգս, և վիթխարի ասպետը սուրաց կողքիցս, նիզակով խոցելով դատարկությունը։ Բուռն ծափահարություններ վաստակեցի։ Մենք ելման դիրքերը քաշվեցինք և նորից իրար վրա սլացանք։ Նորից ասպետը վրիպեց, իսկ իմ պատվին ծափերի ամպրոպ ճայթեց։ Ապա երրորդ անգամ նույնը։ Ինձ այնպես էին ծափահարում, որ սըր Սագրամորը կորցրեց համբերությունը և փոխելով տակտիկան, սկսեց ետևիցս ընկնել։ Դրանով նա ոչնչի չհասավ․ մենք կարծես կալախալ էինք խաղում, ընդ որում բոլոր առավելությունները իմ կողմն էին, երբ ցանկանում էի, ես հեշտությամբ խույս էի տալիս նրանից և նույնիսկ մի անգամ հայտնվեցի նրա թիկունքում ու ձեռքով բարեկամաբար թակեցի ուսը։ Վերջապես ես սկսեցի հետապնդել նրան, և որքան էլ նա պտույտ էր գալիս, շրջադարձներ անում, այլևս երբեք չհաջողացրեց իմ ձիու գավակին հայտնվել․ բոլոր այդ զորաշարժերից հետո, նա միշտ էլ գտնվում էր առջևում, իսկ ես՝ ետևում։ Այնպես որ նա թողեց այդ մտադրությունը և քաշվեց ելման դիրքը։ Համբերությունը արդեն լրիվ սպառվել էր, նա չէր տիրապետում իրեն և վիրավորական խոսք նետեց իմ հասցեին։ Վերջ այլևս։ Թամբիս եղջյուրից հանեցի իմ լասոն և օղակը վերցրի աջ ձեռքիս մեջ։ Տեսնել էր պետք, թե ինչպես էր նա սլանում ինձ վրա։ Այս անգամ նա մտադիր չէր կատակ անելու, աչքերը արյունով էին լցվել։ Ես հանգիստ նստած էի ձիու վրա ու լասոյիս օղակը լայն շրջաններ էր գծում գլխավերևս։ Հանկարծ ես նրան ընդառաջ գնացի վարգով և, երբ մեր միջև տարածությունը կրճատվեց մինչև քառասուն ոտնաչափ, իմ պարանային զենքի օձանման օղակը վեր մղվեց, իսկ լավ մարզված ձիս գամվեց տեղում։ Հաջորդ ակնթարթին ամուր օղակը գրկելով սըր Սագրամորի պարանոցը, ցած գցեց նրան թամբից։ Գրողը տանի, ա՛յ դա սենսացիա էր։

Անկասկած, այս աշխարհում ամենից շատ հաջողություն վերապահված է այն ամենին, ինչ նորություն է։ Այս մարդիկ իրենց օրում երբեք չեն իմացել կովբոյների ու նրանց ժամանցների մասին, և հիացմունքից սկսեցին ցատկոտել տեղերում։ Բոլոր կողմերից ճիչեր էին հնչում․

― Բի՜ս։ Բի՜ս։

Ինձ զարմացրեց, որ նրանց ծանոթ է այդ բառը, բայց ես ժամանակ չունեի գլուխ հանելու բանասիրական հարցերից, որովհետև ամբողջ ասպետական փեթակը եռում էր, բզզում և ինձ դեռ բավականին գործ էր սպասում։ Հենց որ սըր Սագրամորին վրանը տարան, և իմ լասոն ազատվեց, ես նորից դաշտ դուրս եկա, օղակը գլխավերևս պտտելով։ Վստահ էի, որ շուտով պետք է օգտագործեմ այն, հենց որ ասպետները սըր Սագրամորին փոխարինող ընտրեն, և այդ ընտրությունը երկար չէր կարող տևել, որովհետև անչափ շատ ցանկացողներ կային։ Իրոք, նրանք անմիջապես ընտրեցին մեկին՝ սըր Հերվի դը Ռևելին։

Բը՜զզ։ Նա սլանում էր դեպի ինձ, ինչպես հրդեհի բոցերով բռնկված մի տուն։ Ես խույս տվեցի։ Նա կայծակի նման սուրաց իմ կողքից վզի վրա տանելով լասոյի օղակը։ Մի վայրկայն․․․ և ֆըսթ․․․ նրա թամբը դատարկ էր։

Մի նոր «բիս» վաստակեցի, ապա նորից ու նորից և էլի նորից։ Երբ արդեն հինգ ասպետ էի օղակս գցել, իմ զրահավոր հակառակորդները վճռեցին, որ գործը լուրջ ընթացք է ստանում և խորհրդակցություն հավաքեցին։ Ժողովի արդյունքը եղավ այն, որ նրանք վայելչությունը մի կողմ դրին և որոշեցին, թե ժամանակն է իմ դեմ ուղարկելու իրենց ամենամեծ ու լավագույն ուժերին։ Զարմանք կտրած այդ փոքրիկ աշխարհիկի աչքի առջև ես թամբից դուրս նետեցի սըր Լամորակ դը Գալիսին և հետո սըր Գալահադին։ Այնպես որ, ինչպես տեսնում եք, նրանց այլևս ուրիշ անելիք չէր մնում, քան իմ դեմ հանելու ամենախոշոր կռվանը, գերագույններից ամենագերագույնին, զորավորներից ամենազորավորին, հենց իրեն՝ Մեծն սըր Լանսելոտին։

Դե, ինչպես չհպարտանայի։ Ես որ հակված էի հպարտանալու։ Տեսեք, ահա Արթուրը, Բրիտանիայի արքան, ահա Գինեվրը, ահա մանր գավառական թագավորների ու թագավորիկների ամբողջ կույտերը, և վրանների ճամբարում ահա շատ երկրների ամենափառաբանված ասպետները, իսկ նրանց թվում նաև ամբողջ քրիստոնյա աշխարհի ամենանշանավոր Կլոր Սեղանի ասպետները։ Եվ ահա այդ փայլուն փաղանգի արևն ինքը սուրում է ինձ վրա, նիզակն առաջ պարզած, և քառասուն հազար պաշտող աչքեր հետևում են նրան, իսկ ես հանգիստ սպասում եմ։ Հիշողությանս մեջ հառնում է Արևմտյան Հարթֆորդի փոքրիկ հեռախոսավարուհու քաղցրիկ կերպարը․ ա՜խ, եթե նա տեսներ ինձ այս պահին։ Ճիշտ այդ պահին Անպարտելին փոթորկի նման հասավ ինձ․ բոլոր հանդիսականները վեր ցատկեցին տեղերից ու առաջ հակվեցին։ Ճակատագրական օղակը պտույտ գործեց օդում, և մինչ կհասցնեիր աչքդ թարթել, ես իմ ետևից քարշ էի տալիս սըր Լանսելոտին դաշտով մեկ և օդային համբույրներ առաքում ի պատասխան թևածող թաշկինակների փոթորկին և ծափահարությունների որոտին։

Օղակեցի լասոն, կախեցի թամբից և փառքից արբած ինքս ինձ ասացի․ «Հաղթանակը կատարյալ էր, ոչ ոք այլևս սիրտ չի անի իմ դեմ ելնել։ Թափառական ասպետությունը դիակ է այլևս»։ Բայց, պատկերացրեք իմ զարմանքը, ինչպես նաև բոլոր հանդիսականների զարմանքը, երբ եղջրափողի ձայնը ազդարարեց, որ մի ուրիշ մրցակից է ուզում իր ուժերը չափել ինձ հետ։ Դա անբացատրելի էր, ես չէի կարողանում հասկանալ։ Բայց, հաջորդ պահին, նկատեցի Մերլինին, որը գողունի հեռանում էր ինձնից և անմիջապես տեսա, որ լասոս անհայտացել է։ Ծերուկ խեղկատակը, անկասկած, գողացել էր այն ու թաքցրել հագուստի տակ։

Եղջրափողը նորից հնչեց։ Նայեցի ու նժույգին հեծած տեսա Սագրամորին, փոշին նրա վրայից մաքրել էին և նորից ամրացրել քողը։ Ձին վարգի գցեցի ու ընդառաջ գնացի, ձևացնելով, թե զգում են նրա ներկայությունը միայն շնորհիվ իր ձիու սմբակների ձայնի։ Նա ասաց․

― Ականջդ սուր է, բայց նույնիսկ այդ չի փրկի քեզ սրանից։ ― Եվ նա ձեռքը դրեց իր վիթխարի սրի կոթին։ ― Թե ինչ է սա, դու չես տեսնում, քանզի այն մոգական քողով է պատած։ Իմացած եղիր, որ սա երկար անշարժունակ նիզակ չէ, այլ սուր է, և քեզ համար փրկություն չկա այլևս։

Նրա երեսկալը բարձրացրած էր․ ժպիտի մեջ մահն էր շնչում։ Ես նրա սրից խույս տալ չէի կարող, դա միանգամայն պարզ էր։ Այժմ մեզնից մեկը պետք է մեռներ։ Եթե նրան հաջողվի սրի ծայրը ինձ դիպցնել, ապա ես հիմիկվանից կարող եմ ասել ննջեցյալի անունը։ Մենք ընթացանք կողք֊կողքի և ողջունեցինք արքայական ամոլին։ Այս անգամ թագավորը անհանգստացած էր։ Նա ասաց․

― Ո՞ւր է քո տարօրինակ զենքը։

― Գողացել են, տեր իմ։

― Իսկ ուրիշը չունե՞ս։

― Ոչ, տեր իմ։ Ես միայն մեկն էի վերցրել։

Այդ պահին միջամտեց Մերլինը․

― Նա վերցրել է միայն մեկը, որովհետև միայն մեկը կարող էր վերցնել։ Այդ մեկից բացի ուրիշը գոյություն չունի։ Այն պատկանում է ծովերի դևերի արքային։ Այս մարդը ստախոս է և տգետ, այլապես նա պետք է իմանար, որ այդ զենքը կարելի է օգտագործել ութ անգամ, որից հետո այն անհայտանում է ծովի հատակին։

― Ուրեմն նա անզեն է, ― ասաց թագավորը։ ― Սըր Սագրամոր, դու, իհարկե, թույլ կտաս, որ նա սուր փոխ առնի։

― Ես իմը նրան փոխ կտամ, ― ասաց սըր Լանսելոտը, ոտքի ցատկելով։ ― Նա ամենաքաջարի ասպետն է բոլոր կենդանի ասպետների մեջ, և նա կստանա իմ սուրը։

Նա ձեռքը դրեց սրի կոթին այն դուրս քաշելու համար, բայց սըր Սագրամորը բողոքեց․

― Սպասիր, դա չի կարող լինել։ Նա պարտավոր է մարտնչել իր ընտրած զենքով, նրան արտոնվել էր զենք ընտրել և հետը վերցնել։ Եթե սխալվել է, թող իր գլխին իջնի այդ սխալը։

― Ասպե՛տ, ― գոչեց թագավորը։ ― Վրեժի ծարավը կուրացրել է քեզ, խանգարել միտքդ։ Մի՞թե դու կսպանես անզեն մարդուն։

― Եթե նա համարձակվի այդ անել, ապա պատասխան կտա ինձ, ― ասաց Լանսելոտը։

― Ես պատասխան կտամ նրան, ով ցանկանա, ― տաքացած գոչեց սըր Սագրամորը։

Մերլինը նորից մեջ ընկավ, ձեռքերը շփելով և իր ամենա ստոր, չարախինդ, ինքնագոհ ժպիտը դեմքին խաղացնելով։

― Լավ է ասված, միանգամայն ճիշտ է ասված։ Եվ բավական է խոսեք։ Թող տեր իմ արքան մարտի նշան տա։

Թագավորը ստիպված էր զիջելու։ Եղջրափող հնչեց։ Մենք բաժանվեցինք իրարից ու դիրքեր գրավեցինք հակադարձ ծայրերում։ Կանգնած էինք իրարից հարյուր յարդ հեռու, հայացքներս միմյանց աչքերին հառած, քարացած ու անշարժ, կարծես հեծյալ արձաններ լինեինք։ Լռություն։ Մի ամբողջ երկարաձիգ րոպե, ոչ ոք չէր շարժվում, ոչ ոք հայացքը մեզնիղ չէր պոկում։ Թվում էր, թե թագավորը սիրտ չի անում նշան տալու։ Վերջապես նա բարձրացրեց ձեռքը, անմիջապես հետևեց եղջրափողի պարզ ու ջինջ երգը։ Սըր Սագրամորի երկար սուրը օդում փայլատակող աղեղ գծեց, և ահա նա, վեհատես ասպետը սուրում էր դեպի ինձ։ Ես տեղում մնացի։ Նա մոտենում էր։ Ես անշարժ էի։ Ժողովուրդը այնպես էր հուզվել, որ գոռում էր ինձ․

― Չքվիր, փախիր։ Փրկիր քեզ։ Առջևդ մահն է։

Ես մի մատնաչափ անգամ չշարժվեցի, մինչև որ այդ ամպրոպահան ուրվականը չմոտեցավ ինձ տասնհինգ քայլի վրա, ապա պատյանից դուրս քաշեցի արտճանակը․․․ կայծակ ու որոտ․․․ և ատրճանակը անհայտացավ պատյանի մեջ ավելի շուտ, քան որևէ մեկը կարող էր գլխի ընկնել, թե ինչ պատահեց։

Նժույգը դատարկ թամբով սլացավ իմ կողքից, իսկ գետնին պառկած էր սըր Սագրամորը քարի նման մեռած։

Մոտ վազող մարդիկ զարմանքից համրացան, համոզվելով, որ նա մեռել է, և ըստ երևույթին, առանց որևէ նկատելի պատճառի, որովհետև մարմնի վրա ոչ մի վերք չէր երևում։ Կրծքի զրահի վրա մի ծակ կար, ճիշտ է, բայց նրանք ոչ մի ուշադրություն չդարձրին այդպիսի մանր բանին։ Եվ քանի որ փամփուշտի վերքից շատ արյուն չի հոսում, ապա եղածն էլ մնացել էր հագուստի տակ և զրահից դուրս չէր թափանցում։ Մարմինը քարշ տվեցին թագավորի մոտ և ամբողջ ավագանին սկսեց դիտել այն։ Բնականաբար, զարմանքից նրանք քար էին կտրել։ Ինձ խնդրեցին մոտենալ և բացատրել հրաշքը։ Բայց ես արձանի նման մնացի տեղումս և ասացի․

― Եթե դա հրաման է, ես կգամ, բայց տեր իմ արքան գիտի, որ ես գտնվում եմ այնտեղ, որտեղ պետք է գտնվեմ ըստ մենամարտի օրենքների, քանի դեռ ինձ հետ մարտնչելու ցանկացողներ կան։

Ես սպասեցի։ Ոչ ոք հրավեր չկարդաց։ Այդ ժամանակ ես ասացի․

― Եթե կա մեկը, որ կասկածում է, թե մարտը անազնիվ էր ու հաղթանակը անիրավի, ես չեմ սպասում նրա մրցահրավերին, ինքս եմ ասպարեզ կարդում նրան։

― Դա քաջարի մրցահրավեր է ու քեզ արժանի, ― ասաց թագավորը։ ― Ուրեմն ասա այն անունը, որի հետ առաջինը կուզենայիր չափվել։

― Առանձին֊առանձին ոչ մեկի հետ։ Ես ասպարեզ եմ կարդում բոլորին։ Ահա, կանգնած եմ այստեղ և մարտի եմ հրավիրում Անգլիայի բոլոր ասպետներին, ոչ անհատապես, այլ զանգվածաբար։

― Ի՜նչ, ― դուրս թռավ երկու տասնյակ ասպետների կոկորդից։

― Դուք լսեցիք հրավերը։ Ընդունեցեք այն, կամ էլ ես ձեզ բոլորիդ, մինչև վերջինը, փոքրոգի վախկոտներ կկոչեմ։

Ինչպես գլխի եք ընկնում, դա պարզ հոխորտանք էր, որի նպատակն էր ահաբեկել հակառակորդին և ստիպել նրան փախչել։ Այդպիսի պահերին միանգամայն բանական է սիրտ անել և խաղի մեջ դրված դրամագլուխը բարձրացնել հարյուր անգամ․ հիսունից քառասունինն դեպքում, վստահ եղեք, որ ոչ ոք չի համարձակվի արձագանքել ձեզ և դուք կշահեք եղած դրամագլուխը։ Բայց այս անգամ․․․ ո՞վ կսպասեր․․․ Է՛հ, գործերը սոսկալի են դառնում։ Մի ակնթարթում հինգ հարյուր ասպետներ թամբերին թռան, և ես դեռ չէի հասցրել ուշքի գալ, որ նրանք արդեն կոկիկ շարքերով, զենք ու զրահի որոտ արձակելով, սլանում էին ինձ վրա։ Ես դուրս քաշեցի իմ զույգ ատրճանակները, հայացքով չափելով տարածությունը և հաշվելով հնարավորությունները։

Տրա՛ք․․․ մի թամբը դատարկվեց։ Տրա՛ք՝ մի ուրիշը։ Տրա՛ք, տրա՛ք․․․ և էլի երկուսը գետնինն փռվեցին։ Ես գիտեի․ կյանքս արդեն մազից է կախված և, եթե տասնմեկերորդ կրակոցն էլ նրանց չհամոզի, որ ես անպարտելի եմ, տասներկուերորդ հակառակորդը ինձ անպատճառ կսպանի։ Եվ ես ինձ երջանիկ զգացի, երբ իններորդ հեծյալի անկումից հետո ալեկոծություն նկատեցի թշնամուս շարքերում, ― դա մոտեցող խուճապի նշան էր։ Եթե ձեռքիցս փախցնեի այդ ակնթարթը, ամեն ինչ ջուրը կլցվեր։ Բայց չփախցրի։ Ես պարզեցի զույգ ատրճանակներն էլ ու նշան բռնեցի։ Հակառակորդներս կանգ առան, ապա դարձրին ձիերի գլուխները ու ցրիվ փախան։

Ճակատամարտը շահված էր։ Թափառական ասպետությունը որպես հաստատություն կործանված էր։ Սկսվեց քաղաքակրթության տողանցքը։ Ինչպե՞ էի ես ինձ զգում։ Ահ, դուք դա երբեք չեք կարող պատկերացնել։

Իսկ եղբայր Մերլի՞նը։ Նրա խաղաթուղթը նորից վառվեց։ Ամեն անգամ, երբ գրբացության կախարդությունը ընդհարվում էր գիտության կախարդությանը, գրբացության կախարդությունը պարտություն էր կրում։

==Գլուխ XL==

Երեք տարի անց

Երբ այն ժամանակ ես կոտրեցի թափառական ասպետության մեջքը, դրանից հետո այլևս ստիպված չէի գաղտնի աշխատելու։ Հաջորդ օրն իսկ զարմացած աշխարհին ես ցույց տվեցի իմ թաքցրած դպրոցները, հանքերը, իմ ծածուկ գործարանների ու արհեստանոցների ընդարձակ սիստեմը։ Մի խոսքով, ես տասնիններորդ դարը ցուցադրության հանեցի վեցերորդ դարի աչքին։

Շահեկան դրությունը անհրաժեշտ է անմիջապես օգտագործել։ Ասպետությունը ժամանակավորապես էր գահընկեց արվել և, որպեսզի նրան ուշքի գալու հնարավորություն չտայի, պետք էր վերջնականապես անդամալույծ անել, այլ կերպ չէր կարելի։ Ինչպես դուք տեսաք, մարտադաշտում վերջին պահին ամբողջ իմ վարքը պարզ հոխորտանք էր, և նրանք գլխի կընկնեն անպատճառ, եթե ես հնարավորություն տամ։ Այնպես որ ես նրանց ժամանակ պիտի չտայի և չտվեցի։

Ես նորոգեցի իմ մրցահրավերը, փորագրեցի պղնձի վրա, բազմացրի և տարածեցի ամենուրեք, որտեղ գեթ մի քահանա կար, որը կարող էր այն կարդալ ժողովրդին, ինչպես նաև անընդհատ տպագրում էի լրագրիս ազդերի սյունակներում։

Ես ոչ միայն նորոգեցի, այլև ընդլայնեցի այն։ Ես ասացի․ օր նշանակեցեք և ես, հիսուն օգնականներով մարտի դուրս կգամ աշխարհիս բոլոր ասպետների դեմ ու կոչնչացնեմ նրանց։

Այս անգամ ես արդեն չէի հոխորտում։ Ես պատրաստվում էի անելու այն, ինչ խոստացել էի։ Իմ մրցահրավերի միտքը այնքան պարզ էր, որ ուրիշ կերպ հասկանալ հնարավոր չէր։ Նույնիսկ ամենաբութ ասպետները հասկացան, որ հարցը դրված էր այսպես․ «հանձնվիր, կամ մեռիր»։ Նրանք բավական խելք ունեցան, որպեսզի առաջինը անեին։ Հետագա երեք տարիների ընթացքում նրանք ոչ մի անգամ այնպիսի անհանգստություն չպատճառեցին ինձ, որ արժանի լիներ հիշատակման։

Նկտի առեք, որ անցել էր երեք տարի։ Իսկ այժմ հայացք նետեցի Անգլիայի վրա։ Երջանիկ, ծաղկող երկիր, հրաշափառ կերպով վերափոխված։ Ամենուրեք դպրոցներ և բազմաթիվ կոլեջներ, մի քանի հրաշալի լրագրեր։ Նույնիսկ գրողներ հայտնվեցին։ Առաջին տեղը գրավեց սըր Դայն ըդեն֊Կատակաբանը, որը հրապարակեց հնությունից դեղնած պատմությունների մի հատորակ։ Դրանք ճիշտ նույն սրամտություններն էին, որոնց ես ծանոթ էի տասներեք հարյուր տարիներ շարունակ։ Եթե գոնե նա հանած լիներ այն հին, լպիրշ անեկդոտը դասախոսի մասին, ես ոչինչ չէի ասի, բայց ես տանել չէի կարող այն, դրա համար էլ խափանեցի գիրքը և կախեցի հեղինակին։

Ստրկությունը ոչնչացվեց․ բոլոր մարդիկ հավասար էին օրենքի առջև․ հարկերը գանձվում էին բոլորից։ Հեռագիրը, հեռախոսը, ձայնագիրը, գրամեքենան, կարի մեքենան, շոգին, էլեկտրականությունը կամաց֊կամաց ճանապարհ էին հարթում։ Մեկ֊երկու շոգենավ էին լողում Թեմզայի վրա, մենք ունեիք ռազմաշոգենավատորմ և սկիզբ էինք դնում առևտրական շոգենավարկությանը։ Ես պատրաստվում էի մի արշավախումբ ուղարկել Ամերիկան հայտնագործելու համար։

Մենք մի քանի երկաթուղիներ էինք կառուցում, և Քամելոտ֊Լոնդոն երկաթգիծը արդեն պատրաստ էր ու շահագործման էր հանձնվել։ Ես այնքան խելք ունեցա, որպեսզի գործը հենց սկզբից ճիշտ դնեի․ երկաթուղային ծառայության բոլոր պաշտոնները համարվում էին բարձր ու արտակարգորեն պատվավոր։ Միտքս այն էր, որ այդ պաշտոններում ներգրավեի ասպետներին ու ազնվականներին, նրանց ստիպեի աշխատել և դրանով իսկ հեռու պահեի չարաճճիություններից։ Ծրագիրս հիանալի արդյունք տվեց․ պաշտոնների համար մրցակցությունը շատ ուժգին էր։ 4.33֊ի Էքսպրեսի ուղեկցողը հերցոգ էր․ ամբողջ գծի վրա չկար մի ուղեկցող, որը կոմսից ցածր տիտղոս ունենար։ Նրանք բոլորը սքանչելի մարդիկ էին, բայց երկու թերություն ունեին, որոնց դեմ ես ոչինչ անել չկարողացա և ստիպված եղա աչք փակել․ նրանք ոչ մի կերպ չէին ուզում բաժանվել զրահներից և գրպանում էին ուղևորների փոխադրման վարձը, այսինքն՝ կողոպտում էին ընկերութայնը։

Երկրում ոչ մի ասպետ չմնաց, որը զբաղված չլիներ օգտակար աշխատանքով։ Այժմ էլ նրանք թափառում էին երկրում, բայց արդեն որպես օգտակար գիտելիքներ տարածողներ․ շնորհիվ թափառումների նկատմամբ ունեցած կրքոտ սիրո և սովորության, նրանք դարձան քաղաքակրթության լավագույն տարածողները։ Առաջվա նման ման էին գալիս զրահավորված, ձեռքներին սուր, նիզակ ու կացին, և, եթե նրանց չէր հաջողվում համոզել մեկին փորձելու կարի մեքենան, կամ երաժշտական արկղը կամ լարափակոցը, կամ բաժանորդագրվելու ոգելից խմիչքներ օգտագործողների ամսագրին, նրանք պարզապես վերացնում էին անհնազանդին և առաջ անցնում։

Ես շատ երջանիկ էի։ Գործը աստիճանաբար գնում էր դեպի իմ գաղտնի, վաղուց ի վեր մշակված ծրագրերի իրականացումը։ Այդպիսի ծրագրերը երկուսն էին, և նրանցից յուրաքանչյուրը շատ ավելի կարևոր էր, քան իմ նախկին բոլոր ծրագրերը։ Մեկը այն էր, որպեսզի գահընկեց անեի կաթոլիկ եկեղեցին և նրա ավերակների վրա հիմնեի բողոքական եկեղեցի, ոչ որպես տիրապետող եկեղեցի, այլ միայն ցանկացողների համար։ Մյուս ծրագիրս էլ այն էր, որ վերջ ի վերջո մի հրովարտակ հրապարակեի, որով Արթուրի մահից հետո մտցվում էր համընդհանուր քվեարկություն բոլոր տղամարդկանց ու կանանց համար, կամ էլ առնվազն բոլոր խելոք ու հիմար տղամարդկանց ու բոլոր միջին տարիքի մայրերի համար, որոնք, այնուամենայնիվ, պակաս խելք չունեն, քան նրանց քսանմեկ գարուն բոլորած որդիները։ Արթուրը կարող էր ապրել ևս մի երեսուն տարի, այժմ նա նույնքան էր, որքան ես էի, այսինքն քառասուն տարեկան, և ես ենթադրում էի, որ այդ ընթացքում ժողովրդի ամենագործունյա մասին առանց դժվարության կնախապատրաստեմ համաշխարհային պատմության մեջ առաջին անգամ կատարվելիք իրողությանը՝ վճռական, լիակատար, բայց անարյուն հեղափոխությանը։ Արդյունքը հանրապետություն կլինի։ Ձեզնից ինչ թաքցնեմ, պետք է խոստովանեմ, թեպետ ամաչում եմ․ ներսս անարժան ցանկություն էր գլուխ բարձրացնում, ուզում էի դառնալ նրա առաջին պրեզիդենտը։ Ինչ արած, ինձ համար էլ մարդկայինը օտար չէ, ես ինքս էլ եմ այդ հասկանում։

Ինչ վերաբերում էր հեղափոխությանը, Քլարենսը համաձայն էր ինձ հետ, միայն որոշ վերապահությամբ։ Նա ուզում էր հանրապետություն՝ առանց արտոնյալ դասերի, բայց ժառանգական թագավորական ընտանիքով՝ որպես պետության գլուխ, ընտրովի պրեզիդենտի փոխարեն։ Նա կարծում էր, թե թագավորական տունը մեծարելու երջանկությունը ճաշակած ժողովրդից չի կարելի խլել այդ հաճույքը, այլապես նա կթոռոմի և կարոտից կմեռնի։ Ես էլ պնդում էի, թե թագավորները վտանգավոր են։ Նա ասում էր․ «Այդ դեպքում գահին դնենք կատուներին»։ Նա վստահ էր, որ կատուների թագավորական ընտանիքը ճիշտ և ճիշտ համապատասխան կլինի գահին։ Նրանք նույնքան օգտակար կլինեն, որքան որևէ ուրիշ թագավորական ընտանիք, նրանք կիմանան ճիշտ նույնքան, նրանք կունենան ճիշտ նույն առաքինությունները, ճիշտ նույն արատները և ճիշտ նույն հակումները՝ կռվելու հարևան թագակիր կատուների հետ, նրանք զերծ չեն լինի ճիշտ նույն ծիծաղաշարժ փառասիրությունից և երբեք չեն գիտակցի այդ, նրանք չափազանց էժան կնստեն և, վերջապես, նրանց աստվածային իրավունքը նույնքան հնչեղ կլինի, որքան որևէ ուրիշ թագավորական ընտանիքինը, քանզի «Աստծո ողորմածությամբ Փիսո VII , Փիսո XI կամ Փիսո XIV» բնավ էլ նվազ չի հնչի սեղմահագուստ հագած որևէ ուրիշ թագակիր կատվի անունից։

― Որպես կանոն, ― ասաց նա իր մաքուր ժամանակակից անգլերենով, ― կատուները սովորական թագավորներից շատ ավելի բարոյական են և ամենաբարերար ներգործությունը կունենան ժողովրդի բարոյականության վրա, որը միշտ հակված է ընդօրինակելու իր վեհապետներին։ Եվ քանի որ ժողովուրդը արդեն վարժված է մեծարելու թագը, անկախ նրա կրողից, ապա կմեծարի նաև այդ քնքուշ ու անվնաս կատուներին, մանավանդ, շուտով բոլորը կնկատեն, որ կատու թագավորը ոչ ոքի չի կախում, ոչ ոքի չի գլխատում, ոչ ոքի չի բանտում․ ոչ մի դաժանություն և անարդարություն չի անում։ Այն ժամանակ նրան կսկսեն առավել մեծարել ու սիրել, քան մեծարում ու սիրում են սովորական մարդ թագավորին։ Ամբողջ աշխարհը նախանձով կնայի մեր կառավարման այդ նրբանկատ ու մարդասիրական սիստեմին, թագակիր մսագործները ամենուրեք հանկարծ կսկսեն չքվել, ազատված պաշտոններ կգրավեն մեր թագավորական ընտանիքի կատվաձագերի կողմից, մեզ մոտ կլինի ամբողջ աշխարհի գահերին մատակարարող կատվագործարանը․ քառասուն տարի հետո ամբողջ Եվրոպան կկառավարեն կատուները, իսկ հայթայթիչները կլինենք մենք։ Վրա կհասնի համընդհանուր խաղաղության թագավորությունը, որը այլևս վերջ չի ունենա․․․ Մյա֊ա֊ո՜ւ, մյաո՜ւ․․․ փի՛շտ․․․ մյաո՜ւ․․․

Անիծվես դու, Քլարենս։ Ես էլ կարծում էի, թե նա լուրջ է խոսում և նույնիսկ արդեն համաձայնում էի նրա հետ, երբ հանկարծ սկսեց «մյաու» անել ու չափազանց վախեցրեց ինձ։ Բայց նա երբեք չի կարողացել լուրջ լինել։ Նա նույնիսկ չգիտեր, թե դա ինչ բան էր։ Նա հայտնագործել էր սահմանադրական միապետության կատարելագործման բավականին բանական միջոց, բայց ինքը այնքան քամի֊գլուխ էր, որ չէր կարող գնահատել իր իսկ գյուտը։ Ես ուզում էի հայհոյել նրան, բայց այդ պահին ներս ընկավ վախից խենթացած Սենդին․ հեկեկոցը խանգարում էր նրան խոսել։ Ես գրկեցի նրան, հանգստացրի, փայփայեցի։

― Խոսիր, թանկագինս, ասա, ի՞նչ է պատահել։

Նրա գլուխը ընկավ կրծքիս և նա հազիվ լսելի շշնջաց․

― Հելլո֊ Կենտրոնը․․․

― Շտապ, ― գոռացի ես Քլարենսին, ― հեռախոսով կանչիր թագավորի նմանաբույժին։

Մի րոպե անց ես ադեն չոքել էի երեխայի օրորոցի առջև, իսկ Սենդին ծառաներին այս ու այն կողմ էր ուղարկում ամբողջ տնով մեկ։ Անմիջապես գլխի ընկա, թե ինչ էր պատահել՝ կեղխ խռուկ։ Կռացա ու շշնջացի․

― Աչիկներդ բաց արա, քաղցրիկս։ Հելլո֊Կենտրո՛ն։

Նա բացեց իր քնքուշ աչիկները և դժվարությամբ թոթովեց․

― Պապա։

Այդ ինձ մխիթարեց։ Ուրեմն նա դեռ չի մեռնում։ Ես մարդ ուղարկեցի ծծմբային լուծույթ բերելու, և ինքս ինգալյատոր պատրաստեցի, որովհետև, երբ Սենդին կամ երեխան հիվանդ են լինում, ես անգործ չեմ նստում ու սպասում բժշկին։ Ես կարողանում էի նրանց երկուսին էլ խնամել, բավականին փորձ ունեի։ Մեր դստրիկը իր կյանքի մեծ մասը անց է կացրել իմ ձեռքերի վրա, և ես կարողանում էի հանգստացնել նրան, չորացնել թերթերունքների արցունքը, նույնիսկ այն պահերին, երբ մայրը չէր իմանում, թե ինչ անել։

Նույն պահին իր ամենաշքեղ զրահները հագին սըր Լանսելոտը անցնում էր մեծ սրահով դեպի առևտրական ատյանը․ նա առևտրական ատյանի նախագահն էր։ Այդ պաշտոնը սըր Լանսելոտը գնել էր սըր Գալահադից, քանի որ առևտրական ատյանը բաղկացած էր միայն Կլոր Սեղանի ասպետներից, և Կլոր Սեղանն էլ այժմ օգտագործում էին միայն գործնական նիստերի համար։ Այդ սեղանի շուրջ տեղ ունենալու իրավունքը արժեր․․․ Էհ, դուք երբեք չեք հավատա, եթե ասեմ գումարը, դրա համար էլ ասելը անիմաստ է։ Սըր Լանսելոտը բորսայի տիրակալներից մեկն էր, նա վերահսկում էր նոր երկաթուղու արժեթղթերի մի կլորիկ մասին և հենց այսօր մտադիր էր բորսայում մի քանի կետի իջեցում խաղալ։ Բայց դա ի՞նչ նշանակություն ուներ։ Նա մնացել էր էլի նույն բարի Լանսելոտը, և երբ մեր դռան մոտից անցնելիս ներս նայեց և տեսավ, որ իր անուշիկը հիվանդ է, դա արդեն բավական էր նրա համար, թող բորսան իրար խառնվի, թող արժեթղթերը իջնեն ու վեր ցատկեն, թող նույնիսկ ինքը սնանկանա, նա պետք է գա ու կանգնի փոքրիկ Հելլո֊Կենտրոնի կողքին։ Եվ նա այդպես էլ արեց։ Անկյուն շպրտեց իր սաղավարտը ու կես րոպեից հետո սպիրտայրոցի վրա արդեն ջուր էր եռացնում։ Իսկ Սենդին էլ սավանից ամպհովանի սարքեց օրորոցի վրա, ու ինգալյատորը պատրաստ էր։

Սըր Լանսելոտը շոգի էր թողնում, մենք միասին ամանի մեջ չմարած կիր, կարբոլաթթու և կաթնաթթու ավելացրինք, և բուժիչ շոգին խողովակով հոսեց ամպհովանու տակ։ Մենք ժամապահների նման կանգնած էինք օրորոցի երկու կողմերում։ Սենդին հանգստացավ և այնպես երախտապարտ էր զգում իրեն, որ փշրած ուռենու կեղևից երկու գլանակ պատրաստեց ու մեզ արտոնեց ծխել սենյակում, ասելով, թե օրորոցի մեջ ծուխը չի թափանցի, իսկ ինքը սիրում է, երբ ծխում են, քանի որ երկրի տիկիններից ինքը առաջինն է ծխող մարդ տեսել։ Իրոք, որ ավելի սրտառուչ տեսարան չէր կարող լինել, քան սըր Լանսելոտն էր իր շքեղագույն զրահների մեջ, երեխայի օրորոցի մոտ նստած։ Նա գեղեցիկ տղամարդ էր ու բարի մարդ, և, անշուշտ, կարող էր երջանկացնել կնոջն ու երեխաներին։ Բայց Գինեվրը․․․ ասենք արժե՞ արդյոք ախ ու վախ քաշել մի բանի համար, որին այլևս օգնել հնարավոր չէ։

Ես ու նա հերթապահեցինք օրորոցի մոտ երեք օր ու գիշեր, մինչև որ վտանգը լրիվ անցավ, ապա նա գրկեց փոքրիկին ու համբուրեց, և նրա սաղավարտի փետուրները խոնարհվեցին երեխայի ոսկե գանգուրների վրա։ Հետո նա երեխային զգուշությամբ հանձնեց Սենդիին և վեհապանծ տեսքով անցավ գլխավոր սրահով, երկու շարք կանգնած ու հիացական հայացքով նրան նայող զինվորների ու ծառաների միջից։ Եվ ոչ մի բնազդ չհուշեց ինձ, որ նրան վերջին անգամ եմ տեսնում այս կյանքում։ Աստված իմ, ի՜նչ սիրտ կոտրող աշխարհ է սա։

Բժիշկներն ասացին, որ մենք պետք է երեխային օդափոխեինք, եթե ցանկանում էինք վերականգնել նրա առողջությունը և ուժերը։ Նրան ծովային օդ էր անհրաժեշտ։ Մենք ռազմանավ վերցրինք, երկու հարյուր հիսուն մարդուց բաղկացած շքախումբ և ճամփորդության մեկնեցինք։ Երկու շաբաթից ափ իջանք Ֆրանսիայում, և բժիշկները խորհուրդ տվեցին որոշ ժամանակ մնալ այնտեղ։ Այդ շրջանի փոքրիկ թագավորը առաջարկեց մեզ իր հյուրընկալությունը և մենք ուրախությամբ ընդունեցինք։ Նա ինքը այնքան էլ փայուն հարմարություններ չուներ, բայց մենք, նավից որոշ բաներ փոխադրելով, հիանալի պայմաններ ստեղծեցինք մեզ համար նրա հնօրյա տարօրինակ ամրոցում։

Ամսվա վերջին ես նավը տուն ճամփեցի սնունդի պաշար և նորություններ բերելու։ Մենք ակնկալում էինք, որ նավը ետ կվերադառնար երեք֊չորս օրից։ Մնացած բոլոր նորությունների թվում, ես լուր էի սպասում իմ նոր փորձի արդյունքների մասին։ Ծրագիրս այսպիսին էր․ մրցախաղերը փոխարինել որևէ ուրիշ բանով, որը կարող լիներ զբաղեցնել իմ ասպետներին առանց շրջապատին վնաս պատճառելու, ծառայեր որպես նրանց եռանդը ծախսելու միջոց և, միևնույն ժամանակ, պահպաներ այն լավը, որ կար նրանց մեջ՝ մրցության ազնիվ ոգին։ Ես նրանցից մարզիկների խմբեր էի ստեղծել և ծածուկ մարզում էի այդ խմբերը, և այժմ արդեն մոտենում էր նրանց առաջին հրապարակային ելույթի օրը։

Փորձս կոչվում էր բեյզբոլ՝ գնդախաղ։ Որպեսզի այդ խաղը միանգամից տարածում ստանար և դրվեր քննադատության համար անհասանելի բարձրության վրա, ես իմ առաջին իննյակների մեջ խաղացողներին ընդգրկել էի ոչ թե ըստ ունակությունների, այլ ըստ տոհմաբանական անվանիության։ Երկու թիմերից և ոչ մեկում չկար մի ասպետ, որը ամենաազդեցիկ անձնավորություններից չլիներ։ Արթուրի շուրջը նման հումք որքան ուզեք կարող էիք ճարել։ Նույնիսկ չէիք կարող որևէ ուղղությամբ քար նետել, որ չդիպչեր այս կամ այն թագավորիկին։ Իհարկե, ես չէի կարող համոզել այդ մարդկանց զրահները հանել խաղի ժամանակ, այդ մասին խոսելն անգամ ավելորդ էր, որովհետև նույնիսկ լոգանքը նրանք ընդունում էին զրահների մեջ։ Պետք էր դեռ շնորհակալ լինել, որ համաձայնեցին որոշ տարբերություններ մտցնել իրենց զրահների մեջ, որպեսզի հնարավոր լիներ մի թիմը մյուսից զանազանել։ Այսպիսով մի թիմը հագավ պարորը հիշեցնող օղազրահներ, իսկ մյուսը՝ իմ նոր բեսսեմերյան<ref>Հենրի Բեսսեմեր(1813―1898) անգլիական ինժեներ, նոր բարձրորակ պողպատի հեղինակ։</ref> պողպատից պատրաստված զրահներ։ Դաշտում նրանց վարժանքները ծայրահեղորեն ֆանտաստիկ էին։ Երբեք խույս չէին տալիս գնդակից, այլ սպասում էին տեղում մինչև որ գնդակը դիպչում էր իրենց, իսկ երբ գնդակը դիպչում էր մի բեսսեմերի, հարյուր հիսուն յարդ ետ էր թռչում։ Իսկ երբ խաղացողը վազելով գալիս էր երեսն ի վար գետին փռվում և փորսող տալիս գնդակին հասնելու համար, կարծես զրահակիր էր նավահանգիստ մտնում։ Սկզբում ես իրավարարներ նշանակում էի անտոհմիկ մարդկանց, բայց շուտով ստիպված եղա հրաժարվել դրանից։ Գոհացնել իմ թիմերին նույնպես հեշտ չէր, ինչպես ուրիշ բեյզբոլային թիմերին։ Իրավարարի առաջին իսկ որոշումը սովորաբար դառնում էր վերջինը։ Նրան տեղն ու տեղը սրատում էին և նրա բարեկամները դիակը պատգարակների վրա տուն էին տանում։ Երբ մարդիկ տեսան, որ ոչ մի իրավարար խաղից հետո կենդանի չի մնում, այդ պաշտոնն այլևս անցանկալի դարձավ։ Ես էլ ստիպված եղա իրավարար նշանակել այնպիսի մարդու, որի ազնվական ծագումն ու կառավարության մեջ գրաված բարձր դիրքը պաշտպանեին նրան։

:::::::Ահա թիմերի կազմը․

Բեսեմերներ

Արթուր թագավոր,

Լոտ Լոտացի թագավոր,

Հյուսիսային Գալլիայի թագավոր

Մարսիլ թագավոր,

Պելլամ Լիստենջիզցի թագավոր,

Բազդեմագուս թագավոր,

Տոլլեմ լա ֆենս թագավոր

Պարորակիրներ

Լուցիուս թագվոր,

Լոգրիս թագավոր,

Մարհոլտ իռլանդացի թագավոր,

Մորգանոր թագավոր,

Մարկ Քորնուելցի թագվոր,

Նոնթր Գառլոտցի թագվոր,

Մելիդոսա Լիոնցի թագավոր,

Լճի թագավոր, Սիրիայի սուլթան։

:::::Իրավարար՝ Քլարենս։

Հրապարակային առաջին խաղին ներկա կլինեին, իմ հաշվումներով, ըստ երևույթին մի հիսուն հազար մարդ․ արժեր, իհարկե, այդպիսի ծիծաղաշարժ օյին տեսնելու համար շուրջերկրյա ճանապարհորդություն կատարել։ Ամեն ինչ մեզ համար նպաստավոր էր, հիասքանչ տաք գարուն էր, և բնությունն արդեն իր նոր հագուստներն էր հագել։

==Գլուխ XLI==

Բանադրանքը

Բայց իմ ուշադրությունը հանկարծ շեղվեց առաջիկա խաղից․ մեր դստրիկը վատ զգաց, նրա վիճակը ծանրացավ, և մենք նրա մոտից չէինք հեռանում։ Չէինք ուզում, որ ուրիշները խնամեին նրան․ ես ու Սենդին հերթապահում էինք օր ու գիշեր։ Ախ, Սենդի, ի՜նչ հրաշալի սիրտ ուներ նա, ի՜նչ բարի էր, պարզ ու ազնիվ։ Նա անբասիր կին էր և մայր, և պատկերացնե՜լ միայն, որ ես ամուսնացել էի նրա հետ լոկ այն պատճառով, որ նա, ըստ ասպետական օրենքների, իմ սեփականությունն էր մինչև այն պահը, երբ մեկն ու մեկը չհաղթեր ինձ մարտի դաշտում ու չտիրեր նրան։ Ինձ համար նա ոտքի տակ էր տվել ողջ Բրիտանիան, գտել էր ինձ լոնդոնյան կառափնարանի վրա և անմիջապես գրավել էր իր տեղը իմ կողքին, կարծես դա նրա անկապտելի իրավունքն էր։ Ես ծնվել էի Նոր Անգլիայում և, ըստ իմ հասկացողությունների, մեր անբաժանությունը վաղ թե ուշ կարող էր վարկաբեկել նրան։ Նա չէր հասկանում, թե ինչպես, բայց ես, որպեսզի վերջ տված լինեի բոլոր վեճերին, շտապեցի պսակվել նրա հետ։

Այն ժամանակ դեռ չգիտեի, որ գանձ եմ գտել, մինչդեռ նա կատարյալ գանձ էր։ Մի տարի անց ես արդեն երկրպագում էի նրան․ նա իմ ամենասրտակից ու սիրելի ընկերն էր։ Շատ են խոսում նույն սեռին պատկանող անհատների ընկերության և բարեկամության մասին։ Բայց նման բարեկամությունը ոչինչ է այր ու կնոջ բարեկամության համեմատ, որոնց լավագույն ձգտումները և բարձրագույն իդեալները նույնն են։ Առաջին բարեկամությունը երկրային էր, երկրորդը՝ աստվածային։

Սկզբնական շրջանում երազներիս մեջ ես դեռ թափառում էի տասներեք հարյուրամյակ հեռու և չբավարարված ոգին կանչում էր, պատասխան հայցում այդ չքնաղ ու մունջ աշխարհից։ Շատ անգամներ Սենդին լսել էր երազիս մեջ արտասանածս բառերը։ Եվ, վճռելով, որ ես անընդհատ կրկնում եմ ինձ համար թանկագին, կորսված կնոջ անունը, Սենդին, իրեն յուրահատուկ մեծահոգությամբ, մեր առաջնեկին անվանել է այդ անունով։ Դա ինձ անչափ հուզեց, աչքերիս արցունքներ երևալու աստիճան և, միաժամանակ քիչ էր մնում գետին գլորվեի, երբ նա, արժանի պարգևի սպասելով, ժպտալով աչքերիս նայեց ու այսպիսի անակնկալ մատուցեց․

― Նրա անունը, որ թանկ է եղել քեզ համար, կպահպանվի և սուրբ կլինի այստեղ և երաժշտության նման կհնչի մեր ականջներին։ Այժմ համբուրիր ինձ, քանզի դու գիտես, թե ինչ անուն եմ ես տվել մեր դստրիկին։

Ես, սակայն չգիտեի։ Գաղափար իսկ չունեի, բայց պետք չէր այդպես դաժան խոստովանել և փչացնել նրա սիրատոչոր խաղը, այդ պատճառով էլ չմատնեցի ինձ ու ասացի․

― Այո, ես գիտեմ, սիրելիս, և ինչ լավ ու սքանչելի ես վարվել դու։ Բայց ես ուզում եմ, որ քո շրթունքները, որոնք նաև իմ շրթունքներն են, առաջինը արտասանեն այն։ Ահա այդ դեպքում երաժշտությունը կատարյալ կլինի։

Մինչև սրտի խորքը շոյված, նա ասաց․

― Հելլո֊Կենտրոն։

Ես չծիծաղեցի (ես միշտ երախտապարտ եմ աստծուն դրա համար), բայց չծիծաղելու համար այնպիսի ահավոր ջանքեր գործադրեցի, որ հետագա մի քանի շաբաթների ընթացքում քայլելիս ոսկորներս զրնգում էին։ Այդպես էլ նա երբեք չիմացավ իր սխալը։ Առաջին անգամ լսելով հեռախոսային զրույցի մեջ օգտագործվող ողջույնի այդ բառերը, նա զարմացել էր ու բարկացել, բայց ես նրան ասացի, որ հեռախոսավարուհիները իմ հրամանով են գործում․ այսուհետև և ընդմիշտ այդ հարգալիր կանչով պիտի սկսվեն հեռախոսային զրույցները և պատիվ իմ կորուսյալ բարեկամուհու և նրա փոքրիկ անվանակցի։ Սա ճշմարտություն չէր, բայց այն էր, ինչ պետք էր։

Երկուս ու կես շաբաթ հերթապահում էինք օրորոցի մոտ և, աշխարհից կտրված, գաղափար չունեինք, թե ինչ է այնտեղ կատարվում։ Վերջապես աստվածային պարգևը իջավ, փոքրիկին փրկեցինք։ Շնորհապա՞րտ էինք մենք։ Դա այն խոսքը չէ։ Առհասարակ չկա խոսք, որը կարողանար արտահայտել մեր զգացումը։ Դա դուք ինքներդ գիտեք, եթե երբևէ ստիպված եք եղել ուղեկցելու ձեր մանկիկին Ստվերների Հովիտը և ապա տեսելու, թե ինչպես է նա դեպի կյանք վերադառնում և աշխարհը պատած խավարը լուսավորում է իր փոքրիկ֊փոքրիկ ժպիտով։

Մենք նորից այս աշխարհ վերադարձանք։ Եվ, իրար աչքերի մեջ նայելով, հանկարծ ցնցվեցինք միևնույն մտքից՝ արդեն երկու շաբաթից ավելի է անցել, իսկ նավը դեռ չի վերադարձել։

Հաջորդ վայրկյանին հայտնվեցի շքախմբիս մեջ։ Նրանց դեմքերից անմիջապես նկատեցի, որ վաղուց ի վեր անհանգստանում են։ Մի քանի մարդ վերցրի և ձիով հինգ մղոն անցնելուց հետո մի բլուր բարձրացա, ծովի հեռուները նայելու համար։ Ո՞ւր է իմ առևտրական տորմիղը, որ դեռ երեկ կենդանացնում ու զարդարում էր այս ծովը, իր ճերմակ թևերով։ Ո՛չ մի նավ։ Ո՛չ առագաստ, ո՛չ ծուխ։ Եզրից եզր մեռյալ տափաստան է, աղմկոտ կյանքի եռուզեռի փոխարեն։

Անմիջապես ետ վերադարձա, ոչ ոքի ոչ մի բառ չասելով։ Բայց Սենդիին ես պատմեցի ամեն ինչ։ Մենք ոչ մի բացատրություն չէինք կարողանում տալ այդ ահավոր փոփոխությանը։ Ներխուժո՞ւմ։ Երկաշար՞րժ։ Ժանտա՞խտ։ Արդյո՞ք ամբողջ ազգը դադարել է գոյություն ունենալուց։ Գուշակությունը, սակայն, անօգուտ էր։ Ես պետք է մեկնեմ, և անմիջապես։ Ես թագավորությունից փոխ վերցրի նրա «նավատորմիղը», միակ նավակը, որը շոգեկաթսայից ավելի մեծ չէր, և շուտով արդեն պատրաստ էի մեկնելու։

Հրաժեշտը, բաժանումը․․․ Օ՜, այո, ծանր բան է։ Երբ ես համբուրում էի դստրիկիս, նա վերջին երկու շաբաթվա ընթացքում առաջին անգամ խոսեց, և մենք ուրախությունից խենթացանք։ Մանկական թոթովանք, բառերի աղավաղումներ․․․ Ի՞նչ երաժշտություն կարող է համեմատվել դրա հետ։ Եվ որքան թախծում ես, որ մանկան շուրթերի այդ երաժշտությունը լռում է, փոխարինվում ճիշտ արտասանությամբ, թախծում ես, որովհետև գիտես, թե այլևս այն երբեք չի հնչելու քո որբացած ականջին։ Եվ ինչ լավ էր, որ ես կարող էի հետս տանել այդ հուշը։

Անգլիայի ափերին հասա հաջորդ առավոտյան։ Դուվրի ծովախորշում նավեր էին կանգնած, բայց իջեցված առագաստներով և առանց կյանքի որևէ նշույլի։ Օրը կիրակի էր, բայց դարձյալ Քենտերբերիի փողոցները դատարկ էին։ Ամենատարօրինակն այն էր, որ ոչ մի տերտեր չէր երևում և զանգի ոչ մի ղողանջ չէր լսվում։ Ամենուրեք մահվան չարագույժ շունչն էր տիրում։ Ես չէի կարողանում հասկանալ այդ։ Վերջապես քաղաքի եզրին մի թաղման թափոր տեսա։ Դագաղը ուղեկցում էին միայն ննջեցյալի հարազատներն ու բարեկամները։ Ո՛չ մի քահանա։ Թաղում՝ առանց զանգի ղողանջի, առանց սուրբ գրքի, առանց մոմի։ Մոտերքը մի եկեղեցի կար, բայց թափորը անցավ լացով ու ներս չմտավ։ Հայացքս բարձրացրի դեպի զանգակը ու տեսա, որ զանգակը սևով է պատած, իսկ լեզվակն էլ պարանով կապված է պատին։ Եվ ես ամեն ինչ գլխի ընկա։ Այժմ ես հասկացա, թե ինչ աղետ է իջել Անգլիայի վրա։ Ներխուժո՞ւմ։ Ներխուժումը պարապ բան է այդ աղետի համեմատ։ Նրա անունը բանադրանք է։

Ոչ մի հարց չտվեցի, ինձ առանց այդ էլ պարզ էր։ Եկեղեցին հարված էր հասցրել։ Այժմ մնում էր միայն փոխել արտաքինս և շարունակել ճանապարհը որքան կարելի է աննկատելի։ Իմ ծառան զիջեց ինձ իր հագուստը, ես անտառում զգեստափոխվեցի, ձի նստեցի և ճանապարհ ընկա մենակ։ Այդպես ավելի անվտանգ էր։

Անուրախ ճանապարհորդություն էր։ Ամենուրեք թանձր լռություն էր տիրում։ Նույնիսկ Լոնդոնում։ Ոչ մի շարժում, մարդիկ չէին խոսում, չէին ծիծաղում, իրար գլխի չէին հավաքվում, նույնիսկ զույգ֊զույգ ման չէին գալիս։ Մեն֊մենակ աննպատակ քայլում էին գլուխները կախ, վիշտն ու ահը սրտերում։ Թաուերի վրա թարմ մարտերի հետքեր կային։ Այո, կարևոր իրադարձություններ էին տեղի ունեցել։

Ես, իհարկե, Քամելոտ էի ուզում գնալ գնացքով։ Գնացքո՞վ․․․ Կայարանը ամայի էր, ինչպես քարանձավ։ Ճանապարհ ընկա ոտքով։ Կարծես մեռյալ ու տարտամ տափաստանով ես քայլեցի երկու օր։ Երկուշաբթին և երեքշաբթին կիրակիից ոչնչով չէին տարբերվում։ Քամելոտ հասա խոր գիշերին։ Քաղաքը, որ նախկինում արևի նման փայփլում էր էլեկտրական լույսերը վառած, այժմ թաղված էր թանձր խավարի մեջ և նույնիսկ ավելի սև էր դարձել, քան շրջապատող խավարը։ Դրա մեջ ինչ֊որ խորհրդանշական երևույթ թվաց՝ այն բանը, որ եկեղեցին հաղթել է ինձ և մարել իմ վառած քաղաքակրթության բոլոր ջահերը։ Խավար փողոցները ամայի էին։ Ծանր սրտով շարունակեցի ճանապարհս։ Ամրոցի մութ զանգվածը սևին էր տալիս բլրի կատարին։ Ոչ մի լույս պատուհաններում։ Կամուրջը իջեցված էր, դարպասները կրնկի վրա բաց էին։ Ոչ ոք ինձ ձայն չտվեց։ Ոչ մի աղմուկ, իմ քայլերի թխկոցից բացի, որ չարագուշակ արձանագրում էին վիթխարի և ամայի բակերում։

==Գլուխ XLII==

Պատերազմ

Քլարենսին մենակ գտա իր բնակարանում, մելամաղձոտ տրամադրության մեջ։ Էլեկտրական լույսի փոխարեն նրա առջև վառվում էր հնամենի ճրագը, պատուհանի վարագույրները իջեցված էին, և սենյակում կիսախավար էր տիրում։ Նա ոտքի ցատկեց և նետվեց դեպի ինձ, ասելով․

― Օ՜, ես բիլլիոն միլրեյս կվճարեի քեզ նորից ողջ տեսնելու համար։

Նա ճանաչեց ինձ անմիջապես, թեպետ ես զգեստափոխված էի։ Դա ինձ, բնականաբար, վախեցրեց։

― Ապա, շտապ պատմիր, թե ի՞նչ է տեղի ունեցել, ի՞նչ է այս ահավոր աղետի իմաստը, ― ասացի ես։ ― Եվ ինչպե՞ս է պատահել։

― Ախ, եթե Գինեվըր թագուհին չլիներ, աղետը այսքան շուտ չէր գա, անշուշտ, վերջ ի վերջո կգար, քանզի այն առհասարակ անխուսափելի էր, բայց դժբախտաբար, սկիզբը դրեց Գինեվըր թագուհին։

― Եվ սըր Լանսելո՞տը։

― Հարկավ։

― Մանրամասնություննե՞րը։

― Քեզ լավ հայտնի է, որ վերջին տարիների ընթացքում թագուհու և սըր Լանսելոտի հարաբերություններին ծուռ չէր նայում միայն մեկ մարդ․․․

― Այո, Արթուր թագավորը։

― Եվ միայն մի սիրտ ոչինչ չէր կասկածում․․․

― Այո, թագավորի սիրտը։ Այդ սիրտը ունակ չէ կասկածելու, թե բարեկամը կարող է դավաճանել իրեն։

― Եվ թագավորը, հավանաբար, մինչև կյանքի վերջը կապրեր իր երջանիկ անգիտության մեջ, եթե քո նորամուծություններից մեկը՝ բորսան չլիներ։ Երբ դու մեկնեցիր, Լոնդոնի, Քենտրբերիի և Դուվրի միջև երկաթուղային գիծը համարյա ավարտված էր, իսկ երկաթուղային արժեթղթերը հասունացել էին բորսային խաղի համար։ Կարելի էր սիրտ անել, և բոլորն էլ գիտեին այդ մասին։ Արժեթղթերը հեշտությամբ էին վաճառվում։ Քո կարծիքով, ի՞նչ արեց սըր Լանսելոտը․․․

― Ես գիտեմ, թե նա ինչ է արել․ նա հանգիստ վաճառել է իր արժեթղթերի ծրարը, իսկ երբ այդ պատճառով արժեթղթերի գները սկսել են ընկնել, նա էժան գնով առել է իր վաճառվածից երկու անգամ ավելի արժեթուղթ և սնանկացրել է բոլորին։

― Ճիշտ է։ Արժեթղթերի տերերը իրենց քթի տակ ծիծաղում էին, երբ նրան վաճառում էին տասնհինգով ու տասնվեցով, մինչդեռ դրանց գինը տասն էլ չարժեր։ Բայց ծիծաղելու առիթը տևական չեղավ։ Մի քանի օր անց նրանք Անպարտելիին հաճույքով երկու հարյուր ութսուներեք կվճարեին ամեն մի արժեթղթի համար։

― Աստվա՜ծ իմ։

― Նա մաշկեց նրանց ողջ֊ողջ, և նրանք, ազնիվ խոսք, արժանի էին դրան, համենայն դեպս ամբողջ ժողովուրդը ուրախ էր։ Բայց սնանկացածների թվում էին սըր Ագրավենը և սըր Մորդրեդը, թագավորի քեռորդիները։ Վերջ առաջին արարին։ Արար երկրորդ, պատկեր առաջին, Կարլայլ ամրոց, որտեղ արքունիքը մի քանի օրով որսի էր գնացել։ Գործող անձինք․ թագավորի քեռորոդիներ Մորդրեդն ու Ագրավենը առաջարկում են բանալ Արթուրի աչքերը Գինեվըրի և սըր Լանսելոտի հարաբերությունների վրա։ Սըր Գոուենը, սըր Գարեթը և սըր Գահերիսը հայտաարում են, որ իրենք չեն ուզում մասնակից լինել նման ստորության։ Շատ աղմկոտ վեճ է սկսվում։ Եվ այդ պահին ներս է գալիս թագավորը։ Մորդրեդն ու Ագրավենը նրա գլխին են թափում իրենց ամբողջ սոսկալի պատմությունը։ Մունջ պատկեր։ Թագավորի հրամանով սըր Լանսելոտի համար թակարդ են դնում, և սըր Լանսելոտը ընկնում է նրա մեջ։ Այդ բանը թանկ նստեց մատնիչների՝ Մորդրեդի, Ագրավենի և էլի մի տասներկու ավելի մանր ասպետների վրա, քանզի սըր Լանսելոտը սպանեց նրանց բոլորին, բացի Մորդրեդից, բայց, իհարկե, սա չէր կարող բարելավել սըր Լանսելոտի ու թագավորի հարաբերությունները և չբարելավեց։

― Օ՜, աստված իմ, այդ բոլորի արդյունքը միայն մի բան կարող էր լինել՝ պատերազմ։ Ամբողջ թագավորության ասպետները երկու խմբի բաժանվեցին՝ թագավորի կուսակիցների և Սըր Լանսելոտի կուսակիցների․․․

― Հենց այդպես էլ պատահեց։ Թագավորը թագուհուն խարույկի բարձրացրեց, որպեսզի նրան կրակով մաքրի։ Լանսելոտը իր ասպետների հետ փրկեց նրան և, փրկելիս սպանեց իմ և քո շատ հին բարեկամներին, ամենալավ բարեկամներին։ Զոհվեցին սըր Բելիաս դը Օրգուլուն, սըր Սեգվարիդեսը, սըր Գրիֆլեթ լը ֆիս դը Դյոն, սըր Բրանդայլսը, սը Էգովելը․․․

― Օհ, դու կտրատում ես իմ սրտի լարերը․․․

― Սպասիր, ես դեռ չեմ վերջացրել․․․ սըր Թորը, սըր Գոթերը, սըր Զիլիմերը․․․

― Իմ բեյզբոլի թիմի լավագույն խաղացողը։ Ի՜նչ սքանչելի հարված էր նա կատարում աջով։

― Սըր Ռեյնոլդի երեք եղբայրները՝ սըր Դամուսը, սըր Պրիամուսը, սըր Քեյ֊Օտարականը․․․

― Նույնպես սքանչելի բեյզբոլիստ։ Քանի֊քանի անգամ տեսել եմ, թե ինչպես էր գնդակը ատամներով որսում։ Օ՜, բավական է, այլևս չեմ դիմանում։

― Սըր Դրիանոթը, սըր Լամբեգուսը, սըր Հերմայնդը, սըր Պերտիլոփը, սըր Պերիմոնեսը, և․․․ ի՞նչ ես կարծում, դեռ ո՞վ։

― Շուտ ասա, տանջահար մի անի։

― Սըր Գահերիսը և սըր Գարեթը, երկուսն էլ։

― Օ՜, անհավատալի է։ Չէ՞ որ նրանք պաշտում էին Լանսելոտին։

― Դա պատահական է ստացվել։ Նրանք պարզապես հանդիսականներ են եղել․ անզեն եկել են տեսնելու, թե ինչպես պետք է պատժեն թագուհուն։ Սըր Լանսելոտը կույր կատաղության մեջ կոտորում էր ձեռքի տակ ընկածին և սպանել էր սըր Գարեթին ու սըր Գահերիսին, նույնիսկ չնկատելով, թե ովքեր են նրանք։ Ահա այդ արյունաջարդի վայրկյանական լուսանկարը․ այն վաճառվում է յուրաքանչյուր լրագրային կրպակում։ Ահա, թագուհու մոտ երևում են սուրը վեր բարձրացրած սըր Լանսելոտը և իր վերջին շունչը փչող սըր Գարեթը։ Նույնիսկ ծխի միջից կարող ես տեսնել թագուհու դեմքին դրոշմված տառապանքը։ Սա ցնցող նկար է։

― Այո, ցնցող է։ Պետք է պահպանել։ Դա պարզապես պատմական անգին վավերաթուղթ է։ Հետո՞։

― Հետո ամենաիսկական պատերազմ ծայր առավ։ Լանսելոտը նահանջեց, ամրացավ իր «Երջանկության պահապան» ամրոցում և շուրջը համախմբեց իրեն հարած բոլոր ասպետներին։ Թագավորը մեծ զորքով շարժվեց դեպի ամրոցը, և նրանք շատ օրեր ճակատամարտ մղեցին, ամբողջ շրջակայքը լցնելով դիակներով ու երկաթի բեկորներով։ Ապա եկեղեցին հաշտեցրեց Արթուրին, Լանսելոտին, թագուհուն, բոլորին, բոլորին, բացի սըր Գոուենից։ Նա ողբում էր իր սպանված եղբայրներին՝ սըր Գարեթին և սըր Գահերիսին, և ոչ մի պայմանով հաշտվել չէր ուզում։ Սըր Գոուենը զգուշացրեց Լանսելոտին, որ կռվի է գնում նրա դեմ, և թող վերջինս պատրաստվի։ Սա էլ նավարկեց մինչև իր Գիյեն հերցոգությունը և այնտեղ ամրացավ, իսկ Գոուենը մի բանակի գլուխ անցած շուտով հետևեց նրան և համոզեց Արթուրին միանալ իրեն։ Արթուրը թագավորության կառավարումը հանձնեց սըր Մորդրեդի ձեռքը մինչև քո վերադարձը․․․

― Օհո՜, ճանաչում եմ թագավորի սովորական իմաստնությունը։

― Այո՛։ Սըր Մորդրեդը անմիջապես գործի անցավ, որպեսզի թագավոր դառնա։ Նախ որոշեց ամուսնանալ Գինեվըրի հետ։ Բայց նա հաջողացրեց փախչել ու թաքնվել Լոնդոնի Թաուերում։ Մորդրեդը հարձակվեց Թաուերի վրա։ Քենտերբերիի արքեպիսկոպոսը բանադրեց նրան։ Թագավորը վերադարձավ։ Մորդրեդը կռվեց նրա դեմ Դուվրում, բանակցություններ սկսվեցին։ Պայմանները․ Մորդրեդը ստանում է Քորնուելը և Քենտը քանի դեռ Արթուրը կենդանի է, և ամբողջ թագավորությունը՝ նրա մահից հետո։

― Հը՛մ։ Հանրապետության մասին իմ երազը այդպես էլ երազ պիտի մնա։

― Այո։ Երկու բանակներն էլ կանգնած էին Սոլիսբերիի մոտերքը։ Գոուենը, ― Գոուենի գլուխը գտնվում է Դուվրի ամրոցում, որտեղ նա զոհվել է մարտում, ― Գոուենը երազում երևում է Արթուրին, այսինքն երևում է նրա ոգին, և խորհուրդ է տալիս մեկ ամսվա ընթացքում երբեք մարտի մեջ չմտնել, ինչ էլ որ արժենա այդպիսի հետաձգումը։ Բայց պատահականությունը շուտափույթ ճակատամարտի առիթ է տալիս։ Արթուրը հրամայել էր․ եթե Մորդրեդի հետ հաշտության բանակցությունների ընթացքում գեթ մեկ ասպետ սուրը հաներ պատյանից, անմիջապես փողեր փչել և նետվել թշնամու վրա, քանզի ինքը չէր վստահում Մորդրեդին։ Ճիշտ նման հրաման տվել էր Մորդրեդը իր բանակին։ Հանկարծ օձը խայթեց ասպետներից մեկի կրունկը, ասպետը մոռացավ հրամանը և դուրս քաշեց սուրը՝ օձին պատժելու համար։ Կես րոպե անց երկու թշնամի բանակները իրար վրա նետվեցին։ Նրանք մինչև կեսօր կռվեցին։ Վերջապես թագավորը․․․ Գիտե՞ս, քո մեկնումից հետո մենք լրագրի մեջ որոշ նորամուծություններ ունեինք․․․

― Իսկապե՞ս։ Եվ հենց ի՞նչ․․․

― Թղթակցություն ռազմաճակատից։

― Գերազանց գաղափար է։

― Այո, մեր լրագրի գործերը վեր էին խոյանում, որովհետև քանի դեռ պատերազմ էր գնում, բանադրանքը մեզ վրա չէր տարածվում։ Իմ զինթղթակիցները նստած էին երկու բանակներում էլ։ Ահա կարդամ, տես, թե ինչպես է իմ տղաներից մեկը նկարագրել այդ ճակատամարտի վերջը։

․․․ Այդ ժամանակ թագավորը շուրջը նայեց և տեսավ, որ իր բոլոր քաջ ասպետները զոհվել են, բացի սըր Լուկան դը Բութլերից և նրա եղբայր սըր Բեդիվերից, նրանք էլ, սակայն, ծանր վիրավոր էին։ «Տեր մեր Հիսուս, ասաց թագավորը, ո՞ւր են իմ բոլոր ազնվազարմ ասպետները։ Ավա՜ղ, ինչո՞ւ իմ աչքերը տեսան այս տխուր օրը, քանզի այժմ արդեն մոտ է իմ մահը։ Եթե միայն տերը օգներ իմանալու, թե որտեղ է այդ դավաճան Մորդրեդը, որ բոլոր այս դժբախտությունների հարուցողը եղավ»։ Եվ թագավորը տեսավ Մորդրեդին, որը սրի վրա կրթնած, կանգնած էր անշունչ մարմինների կույտի մեջ։ «Տուր ինձ իմ նիզակը, ― ասաց Արթուրը Լուկանին․ ― քանզի ես գտա ամբողջը հարուցող դավաճանին»։ «Տեր իմ, խնայիր նրան, ― ասաց սըր Լուկանը, ― քանզի նա դժբախտ է։ Հիշիր քո երազը, տեր իմ․ հիշիր թե ինչ ասաց քեզ սըր Գոունեի ոգին այս գիշեր, հիշիր, թե ինչի դեմ էր քեզ զգուշացնում բարեգութ տեր աստվածը։ Եվ աստծու սիրույն, տեր իմ, ձգիր նրան հանգիստ։ Քանզի, փառք աստծո, դու հաղթել ես, մեզնից ողջ են մնացել, իսկ սըր Մորդրեդի կողքին ոչ ոք չկա։ Եթե դու նրան հանգիստ ձգես, այս չարագույժ օրը կանցնի և հետո դու կարող ես վրեժդ լուծել»։ «Ինձ համար միևնույն է ապրել, թե մեռնել, ― ասաց Արթուրը։ ― Նա այժմ մենակ է, և այլևս երբեք ձեռքիցս չի փախչի, քանզի առավել լավ առիթ չի պատահի»։ «Թող աստված պահապան լինի քեզ», ― ասաց սըր Բեդիվերը։ Թագավորը վերցրեց իր նիզակը երկու ձեռքի մեջ ու խոյացավ սըր Մորդրեդի վրա, ճչալով․ «Դավաճան, մահվանդ պահն է եկել»։ Եվ երբ սըր Մորդրեդը լսեց Արթուրին, նա ընդառաջ վազեց մերկացրած սուրը ձեռքին։ Եվ Արթուր թագավորը խոցեց սըր Մորդրեդին զրահից անմիջապես ներքև ու նիզակի սայրը դուրս եկավ մյուս կողմից։ Սըր Մորդրեդը, տեսնելով որ վերքը մահացու է, այլևս ինքը ամբողջ զորությամբ առաջ նետվեց՝ մարմնի մեջ ընդունելով նիզակը մինչև կոթը։ Ապա սուրը երկու ձեռքով իջեցրեց Արթուրի գլխին այնպիսի ուժով, որ ճեղքեց սաղավարտը և գանգը։ Դրանից հետո սըր Մորդրեդը անշնչացած գետին փռվեց։ Եվ ազնվազարմ Արթուրն էլ ուշաթափ ընկավ և երկար ժամանակ չէին կարողանում նրան գիտակցության բերել․․․

― Ռազմական թղթակցության հիանալի նմուշ է, Քլարենս։ Դու առաջին կարգի լրագրող ես դարձել։ Էհ, իսկ թագավո՞րը, լա՞վ է այժմ։ Ապաքինվե՞ց։

― Ավա՜ղ ոչ։ Նա մեռավ։

Ես ապշեցի։ Ինձ միշտ թվում էր, թե այդ մարդուն հնարավոր չէ սպանել։

― Իսկ թագուհի՞ն, Քլարենս։

― Նա միանձնուհի է Օլմսբերիում։

― Ի՜նչ փոփոխություններ, և այսքան կարճ միջոցում։ Պարզապես անըմբռնելի է։ Ի՞նչ պետք է անենք։

― Ես կասեմ, թե ինչ պետք է անենք։

― Է՞։

― Մեր կյանքը վտանգելու գնով, կանգուն մնալ։

― Այսի՞նքն։

― Այժմ իշխանությունը եկեղեցու ձեռքում է։ Քեզ բանադրել են Մորդրեդի հետ մեկտեղ։ Այդ բանադրանքը չեն հանի․ քանի դեռ դու կենդանի ես։ Միաբանությունները արդեն հավաքվում են։ Եկեղեցին համախմբել է կենդանի մնացած բոլոր ասպետներին և, հենց որ իմանան, որ դու վերադարձել ես, մենք բավականին հոգսեր կունենանք։

― Չի կարող պատահել։ Մեր ռազմական մահաբեր նյութով, մեր մարզված բանակով․․․

― Սպասիր, շունչդ խնայիր։ Մենք ընդամենը մի վաթսուն մարդ ունենք, որոնց կարելի է վստահել։

― Ի՞նչ։ Իսկ մեր դպրոցնե՞րը, մեր քոլեջնե՞րը, մեր արհեստանոցնե՞րը, մեր․․․

― Երբ ասպետները գան, թվարկածդ հաստատությունները անմիջապես կպարպվեն ու կմիանան թշնամուն։ Մի՞թե դու կարծում ես, որ քեզ հաջողվել է այդ մարդկանց ազատել նախապաշարումներից։

― Ճիշտն ասած, այդպես եմ կարծել։

― Ուրեմն, մի կարծիր այսուհետև։ Նրանք հնազանդ էին քեզ մինչև բանադրանքը։ Բանադրանքից հետո դիմադարձ են արել։ Սրտերը վախից ճաքել են։ Հասկացիր։ Երբ թշնամու բանակները հայտնվեն, բոլորը կլքեն քեզ։

― Այո, ծանր լուրեր են։ Մենք կորած ենք։ Նրանք մեր դեմ կդարձնեն այն ամենը, ինչ նրանց ուսուցանել էինք։

― Ոչ, այդ չի հաջողվի։

― Ինչո՞ւ։

― Որովհետև ես հավատարիմ մարդկանց միջոցով արդեն անհրաժեշտ նախազգուշական միջոցներ եմ ձեռնարկել։ Հետո կպատմեմ քեզ այդ մասին։ Դու խորամանկ ես, բայց եկեղեցին առավել խորամանկ է։ Հենց եկեղեցին էր քեզ նավարկության ճամփողը․․․ բժիշկների միջոցով, որոնք նրան էին ծախված։

― Քլարե՜նս։

― Ես ճշմարտությունն եմ ասում։ Հաստատ գիտեմ։ Քո նավի յուրաքանչյուր սպան ու յուրաքանչյուր նավաստին կաշառված էր եկեղեցու կողմից։

― Դե լա՜վ։

― Մի՛ վիճիր։ Ես էլ այդ ամենը անմիջապես չիմացա, բայց իմացա ստուգապես։ Դու հրամայե՞լ էիր քո նավապետին ինձ բանավոր հաղորդել․ երբ ինքը ուտեստի պաշարով ետ վերադառնա, դու կմեկնես Կադիքսից․․․

― Կադիքսի՞ց։ Երբեք Կադիքսում չեմ եղել։

― ․․․ Կմեկնես Կադիքսից և հեռավոր ծովում նավարկելու կգնաս ընտանիքիդ առողջական վիճակը բարելավելու համար։ Դու հանձնարարե՞լ էիր, որպեսզի այդ բառերը ինձ հաղորդեին։

― Իհարկե ոչ։ Չէ՞ որ ես կարող էի գրել։

― Անշուշտ։ Ես էլ անհանգստացա և սկսեցի կասկածել։ Երբ նավապետը մեկնում էր, նրա նավով լրտես ուղարկեցի։ Այնուհետև ոչինչ չեմ լսել ո՛չ նավի, ո՛չ էլ լրտեսի մասին։ Որոշեցի երկու շաբաթ քեզնից լուրերի սպասել և ապա քո ետևից նավ ուղարկել Կադիքս։ Բայց անելու հնարավորությունը չունեցա։

― Մեր նավատորմիղը հանկարծակի և խորհրդավոր կերպով անհայտացավ։ Նույնքան հանկարծակի և խորհրդավոր կերպով դադարեցին աշխատելուց երկաթուղիները, հեռագիրն ու հեռախոսը, ծառայողները գործալքվեցին, սյուները կտրատվեցին, եկեղեցին արգելք դրեց էլեկտրական լուսավորության վրա։ Ես ստիպված էի ինչ֊որ բան ձեռնարկել և այն էլ անհապաղ։ Քո կյանքի համար չէի անհանգստանում, ամբողջ թագավորության մեջ ոչ ոք, Մերլինից բացի, սիրտ չէր անի ձեռք տալ այնպիսի կախարդին, ինչպիսին դու ես, առանց իր թիկունքում տասհազարանոց բանակ ունենալու։ Ուրեմն, ինձ անհրաժեշտ էր պատրաստվել քո գալստյանը։ Իմ կյանքի համար էլ չէի վախենում, որովհետև ոչ ոք չէր համարձակվի ձեռք տալ քո սիրեցյալին։ Եվ ահա, թե ինչ եմ արել։ Մեր զանազան արհեստանոցներից ես մարդիկ ընտրեցի, ավելի ճիշտ տղաների, որոնց հավատարմությանը ամեն տեսակ իրադրության մեջ ես կարող էի վստահել․ ծածուկ հավաքեցի նրանց և հրահանգներ տվեցի։ Նրանց թիվը հիսուներկուս է, և ոչ մեկը տասնչորս տարեկանից ցածր չէ ու տասնութից տարեց չէ։

― Իսկ ինչո՞ւ միայն տղաներ ընտրեցիր։

― Որովհետև մնացած բոլորը ծնվել են ու մեծացել նախապաշարմունքների մթնոլորտում, որոնք ներծծվել են նրանց արյան ու ոսկորների մեջ։ Մենք կարծում էինք, թե դաստիարակել էինք նրանց, ազատել նախապաշարմունքներից, նրանք իրենք էլ էին այդպես կարծում, բայց բանադրանքը արթնացրեց նրանց, ինչպես ամպրոպի որոտը։ Նրանք հասկացան իրենց, և ես էլ հասկացա նրանց։ Բայց տղաների հարցը տարբեր է։ Այնպիսիները, որոնք յոթ֊տասը տարի մեր ձեռքի տակ են մեծացել, անծանոթ են մնացել եկեղեցու առջև ահ ու դողի զգացումին, հենց այդպիսիների թվից ես ընտրեցի իմ հիսուներկուսին։ Ապա ծածուկ այցելեցի Մերլինի հին քարանձավը․․․ ոչ փոքրը, այլ մեծը․․․

― Այն մե՞կը, որտեղ մենք մեր առաջին էլեկտրական մեքենան էինք դրել, երբ ես հրաշք էի մտահղացել, այո՞։

― Հենց նույնը։ Եվ քանի որ այն ժամանակ հրաշքի կարիքը չունեցանք, մենք այժմ այդ մեքենան կարող ենք այլ նպատակների համար օգտագործել։ Քարանձավը ես լցրել եմ ուտեստներով՝ հնարավոր պաշարման պարագայի համար։

― Հիանալի գաղափար է, առաջնակարգ գաղափար։

― Ինքս էլ այդ կարծիքին եմ։ Ես հանձնարարեցի իմ չորս տղաներին պահակություն անել այնտեղ, իհարկե, ներսից, որպեսզի դրսից ոչինչ չերևա։ Նրանց հրամայված է ոչ ոքի ձեռք չտալ, բայց եթե որևէ մեկը ցանկանա քարանձավ մտնել, էհ, թող միայն փորձի։ Ապա ես լեռները գնացի, քանդեցի և կտրատեցի այն հաղորդալարերը, որոնք քո ննջարանը միացնում էին մեր ֆաբրիկաների, գործարանների, պահեստների և արհեստանոցների տակ տեղադրված դինամիտային ականներից ելնող հաղորդալարերի հետ, իսկ գիշերը, իմ տղաների օգնությամբ վերջիններս միացրի քարանձավին, և այժմ քեզնից ու ինձնից բացի ոչ ոք չգիտի, թե ուր են դրանք տանում և որտեղից են գալիս։ Բոլոր հաղորդալարերը, իհարկե, գետնի տակով են քաշված և մենք աշխատանքը ավարտեցինք մի քանի ժամում։ Այժմ, մեր ամրոցից դուրս չգալով, մենք մի քանի վայրկյանում կարող ենք պայթեցնել մեր ամբողջ քաղաքակրթությունը։

― Դա ճիշտ քայլ է, բնական քայլ։ Ո՞վ գիտի, ինչեր չի պահանջվի մեզնից ռազմական իրադությունը։ Օ՜, ինչպես ամեն ինչ փոխվեց։ Մենք սպասում էինք, թե ժամանակ կգա, որ ստիպված կլինենք պաշարված մնալ պալատում, իսկ այժմ․․․ Ինչևէ, շարունակիր։

― Այնուհետև մենք լարափակոց սարքեցինք։

― Լարափակո՞ց։

― Այո։ Դու ինքդ էիր դա ակնարկել, մեկ թե երկու տարի առաջ։

― Օ՜, մտաբերում եմ, ― այն ժամանակ, երբ եկեղեցին առաջին անգամ ուժը փորձեց մեր դեմ, բայց ավելի խոհեմ գտավ սպասելու նպաստավոր եղանակի։ Է, ինչպե՞ս ես ուրեմն սարքել այդ լարափակոցը։

― Վերցրի տասներկու մերկ, չմեկուսացված ամուր լարեր, միացրի քարանձավում տեղադրված դինամոյին․ դինամոն ունի երկու բևեռ՝ դրական և բացասական։

― Ճիշտ է։

― Այդ լարերը դուրս բերեցի քարանձավից և, հարյուր յարդ տրամագծով մի տափակ հողակտորի շուրջ համարյա գետնի մակերևույթին հավասար լարափակոց քաշեցի։ Այդ լարափակոցը ըստ էության բաղկացած է իրարից տասական յարդ հեռու գտնվող մեկը մյուսի մեջ շրջանակաձև տեղադրված տասներկու լարափակոցներից, և բոլորի ծայրերը գնում են դեպի քարանձավ։

― Ճիշտ է։ Շարունակիր։

― Լարափակոցները ամրացված են գետնի մեջ հինգ ոտնաչափ խրված կաղնի սյուներին, որոնք իրարից հեռու են ընդամենը մի երեք ոտնաչափ։

― Լավ է և ամուր։

― Այո։ Հաղորդալարերը հողի հետ միացում չունեն քարանձավից դուրս։ Նրանք ելնում են դինամոյի դրական բևեռից, հողի հետ միանում են բացասական բևեռի շնորհիվ, հաղորդալարերը քարանձավ են վերադառնում, և նրանցից յուրաքանչյուրը այնտեղ հողի հետ միացված է առանձին֊առանձին։

― Ոչ, ոչ, այդպես բանի նման չէ։

― Ինչո՞ւ։

― Էներգիայի շատ մեծ ծախս է լինում, էներգիան իզուր է կորչում։ Ամբողջ սիստեմը պետք է հողի հետ մի միացում ունենա, բացասական բևեռի միջոցով։ Լարերի ծայրերը պետք է ետ տանել ու քարանձավի մեջ առանձին֊առանձին ամրացնել առանց հողին միացնելու։ Տես, թե ինչ տնտեսում է լինում։ Հեծելազորը գրոհում է մեր լարափակոցը․ դու էներգիա չես վատնում, փող չես ծախսում, որովհետև միայն հողի հետ մեկ միացում ունես մինչև այն պահը, երբ ձիերը չեն դիպչում լարերին։ Բայց հենց որ դիպչեն, հողի միջոցով բացասական բևեռի հետ միացում կստացվի և ձիերը ոչնչացած կընկնեն։ Էներգիան ծախսվում է միայն ակնթարթին, երբ անհրաժեշտ է․ քո կայծակը ձեռքիդ տակ է գտնվում և պատրաստ է գործելու, ինչպես լիցքավորված հրացանը, բայց նա ոչ մի ցենտի ծախս չի նստում, քանի դեռ դու այն բաց չես թողել։ Անհրաժեշտ է միայն մեկ միացում հողի հետ․․․

― Իհարկե։ Չգիտեմ, թե ինչպես եմ աչքաթող արել։ Դա ոչ միայն էժան է, այլև ավելի գործուն, քանի որ եթե նույնիսկ լարերը կտրվեն կամ խճճվեն, վնաս չի լինի։

― Մանավանդ, եթե քարանձավում փչացած լարերի ավտոմատիկ անջատիչ լինի։ Շարունակիր։ Իսկ հրետանի՞ն։

― Հրետանի էլ կա։ Ներքին շրջագծի կենտրոնում վեց ոտնաչափ բարձրության բավականին ընդարձակ հարթակի վրա ես տեղադրել եմ տասներեք հրանոթից բաղկացած մի մարտկոց, արկերի մեծ պաշարով։

― Լավ։ Մարտկոցը հրամայող դիրք ունի շրջակայքի նկատմամբ, և երբ եկեղեցու ասպետները հայտնվեն, նրանք երաժշտության կհանդիպեն։ Իսկ քարանձավի վրա կախված ժա՞յռը։

― Այնտեղ էլ լարափակոց է սարքված և հրանոթներ են դրված։ Հանգիստ եղիր, նրանք մեզ վրա քարեր նետելու առիթ չեն ունենա։

― Իսկ ապակյա գլխիկներով դինամիտային արկե՞րը։

― Արկերն էլ տեղում են։ Ես այնտեղ մի սքանչելի պարտեզ եմ տնկել։ Իմ պարտեզը տարածվում է լարափակոցի շուրջը հարյուր ոտնաչափ լայնությամբ։ Արկերը գետնին են դրված և ծածկված են ավազի շերտով։ Արտաքինից այդ պարտեզը բոլորովին անմեղ բան է թվում, բայց թող որևէ մեկը սիրտ անի ներս մտնելու ու դու կտեսնես, թե ինչ կլինի։

― Իսկ արկերը դու փորձարկե՞լ ես։

― Ուզում էի փորձարկել, բայց․․․

― Բայց ի՞նչ։ Դա վիթխարի զանցառություն է, չաշխատել․․․

― Փորձարկե՞լ։ Գիտեմ, ամեն ինչ կարգին է։ Փորձի համար ես մի քանի հատ դրել էի մեծ ճանապարհի վրա և դրանք փորձարկվեցին։

― Ա՜, դա ուրիշ բան է։ Իսկ ո՞վ փորձարկեց։

― Եկեղեցու հանձնաժողովը։

― Անչափ բարի է գտնվել։

― Այո։ Նա եկել էր պահանջելու, որ մենք հնազանդվենք։ Բայց հասկանո՞ւմ ես, այդ հանձնաժողովը բնավ էլ մտադիր չէր փորձարկել ականները։ Դա պատահական ստացվեց․․․

― Հանձնաժողովը զեկուցե՞լ է փորձարկման արդյունքների մասին։

― Անշուշտ։ Զեկուցումը լսելի էր ամբողջ մղոն հեռավորությունից։

― Միաձա՞յն զեկուցում էր, առարկություններ կայի՞ն։

― Ընդունվել էր բոլոր ձայներով։ Ճանապարհի վրա ես որոշ նմուշներ դրեցի գալիք հանձնաժողովներին զգուշացնելու համար, բայց մեզ այլևս չանհանգստացրին։

― Քլարենս, դու մի աշխարհի չափ գործ ես արել և արել ես գերազանց։

― Էհ, ինչ կա որ։ Ժամանակ շատ ունեի։ Շտապելու էլ հարկ չկար։ Մենք լուռ նստած մտածում էինք։ Ես ասացի․

― Այո, ամեն ինչ պատրաստ է։ Ամեն ինչ նախատեսված է, ոչ մի մանրուք աչքաթող չի արված։ Այժմ ես գիտեմ, թե ինչ պետք է անել։

― Ես էլ գիտեմ՝ նստել և սպասել։

― Ոչ, սըր։ Վեր կենալ ու հարված հասցնել։

― Դու այդպե՞ս ես կարծում։

― Հենց այդպես։ Ես կողմնակից չեմ պաշտպանության, ես կողմնակից եմ հարձակման։ Գոնե այն պարագայում, երբ ուժերը համարյա հավասար են։ Օ՜, այո, մենք հարված կհասցնենք։ Այդ են պահանջում մեր խաղի կանոնները։

― Մեկի դիմաց հարյուր կդնեմ, որ դու իրավացի ես։ Ե՞րբ ենք սկսում ներկայացումը։

― Հենց այժմ։ Մենք հանրապետություն կհռչակենք։

― Այ թե կարագացնենք իրերի ընթացքը։

― Այն էլ ինչպիսի տեմպերով։ Վաղը առավոտյան արդեն ամբողջ Անգլիան կբզզա, ինչպես իշամեղվի բույնը, եթե, իհարկե, եկեղեցին չլռի, բայց նա չի լռի։ Գրիչ վերցրու, ես կթելադրեմ։

::::::Ազդարարություն

Թող գիտցած լինեն բոլորը։ Քանի որ թագավորը մեռել է ժառանգ չթողնելով, պարտքս հրամայում է ինձ շարունակել վարել ինձ վստահված իշխանության ղեկը, մինչև որ նոր կառավարություն ստեղծվի։ Միապետությունը դադարել է գոյություն ունենալուց։ Հետևաբար, ամբողջ քաղաքական իշխանությունը վերադառնում է իր ակունքներին, հասարակ ժողովրդին։ Միապետության հետ միասին, վերացել են բոլոր նրան հատուկ հաստատությունները՝ չկան այլևս ո՛չ ազնվականություն, ո՛չ արտոնյալ դասակարգեր, ո՛չ էլ պետական եկեղեցի։ Հետ այսու բոլոր կրոնները հավասար են։ Սույնով հանրապետություն է հռչակվում որպես ազգի բնականոն գոյավիճակ, երբ գոյություն ունենալուց դադարել են իշխանության բոլոր մյուս տեսակները։ Բրիտանական ժողովրդի պարտքն է անհապաղ համախմբվել, քվեարկությամբ ընտրել իր ներկայացուցիչներին և հանձնարարել նրանց կառավարության կազմը։

Ես ստորագրեցի՝ «Տնօրեն», ամսաթիվ դրեցի և տեղն էլ հայտնի արեցի, նշելով՝ «Մերլինի քարանձավ»։

Քլարենսն ասաց․

― Այդ նշանակում է նրանց իմաց տալ, թե որտեղ ենք գտնվում․ իբր եկեք և գերեվարեք մեզ։

― Այդպես է պետք։ Սույն ազդարարությամբ մենք հարված ենք հասցնում․ այժմ հերթը նրանցն է։ Հոգ տար, որպեսզի տպագրվի և ցրվի։ Եվ ապա, եթե դու երկու հեծանիվ ճարես, մենք կգնանք Մերլինի քարանձավը։

― Տաս րոպեից ամեն ինչ պատրաստ կլինի։ Ի՜նչ փոթորիկ կբարձրանա վաղը, երբ այս թղթի կտորը սկսի աշխատել։ Բայց ինչ էլ որ ասեն, մեր տունը փառավոր է, արդյոք երբևէ նորից կտեսնե՞նք այն։ Է՛հ, ոչինչ։

==Գլուխ XLIII==

Ավազագոտու ճակատամարտը

Մերլինի քարանձավում ենք՝ ես, Քլարենսը և հիսուներկու ջահել, առողջ, առույգ, լավ կրթված, խելացի բրիտանացի տղաներ։ Առավոտյան դեմ ես հրաման ուղարկեցի մեր բոլոր գործարաններին և արհեստանոցներին, որպեսզի դադարեցնեն աշխատանքը և մարդկանց փոխադրեն ապահով վայրեր, քանի որ ամեն ինչ պետք է հօդս ցնդի գաղտնի ականի պայթեցումով։ «Եվ կանխապես պիտի չհայտնվի պայթեցման պահը, ուստի հեռանալ անհապաղ»։ Այդ մարդիկ ճանաչում էին ինձ և սովոր էին վստահել իմ խոսքերին։ Նրանք կփախչեին նույնիսկ առանց մազերը սանրելու, և ես կարող էի պայթեցման համար ընտրել ինձ հարմար որևէ պահ։ Վստահ եղեք, որ նրանց հարյուր տարվա ընթացքում էլ ոչ ոք չի կարողանա ստիպել ետ վերադառնալ, քանի դեռ պայթեցումը ի կատար չի ածված։

Մի ամբողջ շաբաթ սպասեցինք։ Դա ինձ համար ձանձրացուցիչ չէր, որովհետև ես ամբողջ ժամանակ գրում էի։ Առաջին երեք օրերի ընթացքում հին օրագրիս պատմողական ձև տվեցի․ այժմ ինձ մնում էր ևս մեկ֊երկու գլուխ, որպեսզի պատմությունս հասցնեի ներկա դեպքերին։ Շաբաթվա վերջին օրերը օգտագործեցի կնոջս նամակներ գրելով։ Սովորություն ունեի բաժանումի ժամանակ Սենդիին նամակ գրել ամեն օր։ Այդ սովորությունը պահպանեցի նաև այժմ՝ և սովորության, և՛ կնոջս նկատմամբ պարզ սիրուց դրդված, թեպետ նամակները նրան առաքելու ոչ մի հնարավորություն չունեի։ Բայց, հասկանո՞ւմ եք, նամակ գրելը զբաղեցնում էր ամբողջ ժամանակը, և ես կարծես զրուցում էի նրա հետ, ասում նրան․ «Սենդի, եթե դու և Հելլո֊Կենտրոնը այստեղ, քարանձավում լինեիք ձեր լուսանկարների փոխարեն, ի՜նչ հիանալի ժամանակ կանցկացնեինք մենք միասին»։ Ես պատկերացնում էի, թե ինչպես է դստրիկս ծլվլում, բռունցքները փոքրիկ բերանը տանելով, մոր ծնկներին մեջքի վրա պառկած, իսկ մայրն էլ ծիծաղում է, մատով խտտացնում ծնոտը, որպեսզի նա էլ ծիծաղի, ու շարունակ ինձ հետ բառեր է փոխանակում և այլն, և այլն․ ես կարող էի ժամերով նստել քարանձավում գրիչս ձեռքիս և երազել արթմնի։ Ինձ թվում էր, թե մենք նորից իրար հետ ենք։

Գիշերները բնականաբար, ես լրտեսներ էի ուղարկում, որպեսզի ամեն ինչի տեղյակ լինեի։ Եվ ամեն անգամ նրանց հաղորդումները ավելի ու ավելի տագնապալի էին լինում։ Բանակները հավաքվում էին ու հավաքվում։ Անգլիայի բոլոր ճանապարհներով ու կածաններով ասպետներ էին գալիս, նրանց ուղեկցում էին տերտերները, այդ յուրօրինակ խաչակիրներին սրբազան պատերազմի ոգեշնչելով։ Եկեղեցու պաշտպանության համար ոտքի էր ելել ամբողջ խոշոր և մանր ազնվականությունը։ Ամեն ինչ ընթանում էր այնպես, ինչպես ակնկալում էինք։ Ոչինչ, մենք արմատահան կանենք այդ ամբողջ մոլախոտը, այն ժամանակ ժողովրդին արդեն ոչինչ չի մնա, երբ նա հանդես գա հանրապետությունը պաշտպանելու և․․․

Ա՜խ, ինչ ավանակն եմ եղել ես։ Շաբաթվա վերջին սկսեց գլուխս մտնել, որ ժողովրդական զանգվածները միայն մեկ օր են գլխարկները օդ շպրտել ի պատիվ հանրապետության։ Հենց որ եկեղեցին ու ավագանին նոթերը կիտել են, նրանք բոլորը անմիջապես ոչխար են կտրել։ Եվ տեղն ու տեղը ոչխարները սկսել են հոտեր կազմել, այսինքն ռազմական ճամբարների մեջ հավաքվել, ու իրենց էժան կյանքը ու թանկարժեք բուրդը առաջարկել «արդար գործի» համար պայքարի նպատակին։ Նույնիսկ նրանք, ովքեր դեռ ոչ շատ առաջ ստրուկներ են եղել, նույնպես պաշտպանում էին «արդար գործը, փառաբանում, աղոթում նրա հաջողության համար, նրա մասին խոսում էին խանդաղատանքով, ինչպես մնացած բոլոր հասարակ մարդիկ։ Ի՜նչ ապուշություն։ Հո մարդիկ չեն, կատարյալ գոմա՜ղբ։

Այո, այժմ ամենուրեք միայն լսվում էր «Մա՛հ հանրապետությանը», և ոչ մի ձայն՝ թեր։ Ամբողջ Անգլիան մեր դեմ էր արշավում։ Ճիշտն ասած, ես այդ չէի սպասում։

Ես ուշադիր դիտում էի իմ հիսուներկու տղաներին, դիտում էի նրանց դեմքերը, նրանց քայլվածքը, նրանց անգիտակից շարժումները, քանի որ այդ ամբողջը լեզու էր, լեզու, որ տրված է մատնելու համար մեր գաղտնիքները, երևան հանելու համար այն, ինչ մենք ջանում ենք թաքցնել։ Ես գիտեի, որ նրանցից յուրաքանչյուրի գլուխը շաղափում է այն միտքը, թե «Ամբողջ Անգլիան մեր դեմ է արշավում», և անընդհատ ու անընդհատ իրեն գամում նրանց ուշադրությունը, ավելի վառ է հառնում երևակայության առջև, և նույնիսկ քնի մեջ նրանք չեն կարողանում օձիք թոթափել․ «Ամբողջ Անգլիան, ամբողջ Անգլիան ձեր դեմ է արշավում» ճչացող ձայնից։ Ես գիտեի, թե ինչ վախճան կունենա այդ ամենը, գիտեի, որ վերջ ի վերջո լարումը անտանելի կդառնա ու դուրս կժայթքի, և պատրաստվում էի անհրաժեշտ պահին պատասխան տալու՝ լավ մտածված ու հանգստացուցիչ պատասխան։

Ես չսխալվեցի։ Պահը վրա հասավ։ Նրանք խոսեցին։ Խե՜ղճ երեխաներ, սիրտս ճմլվում էր նրանց տեսքից՝ գունատ, տանջահար, տագնապոտ։ Սկզբում նրանց խոսնակը բառ չէր գտնում, ձայնը կորցրել էր, ապա վերջապես երկուսն էլ գտավ։ Ահա թե ինչ ասաց նա, ժամանակակից լավ անգլերենով, որը նրան ուսուցանել էին դպրոցում։

― Մենք աշխատում էինք մոռանալ, որ անգլիացի տղաներ ենք։ Մենք աշխատում էինք բանականությունը վեր դասել զգացմունքից, պարտքը սիրուց, մեր բանականությունը ենթարկվեց մեզ, բայց սրտերը հրաժարվեցին ենթարկվել։ Քանի դեռ մեր դեմ կանգնած էր ազնվականությունը, միայն ավագանին, միայն վերջին պատերազմներից հետո կենդանի մնացած քսանհինգ֊երեսուն հազար ասպետները, մենք համախորհուրդ էինք և ոչ մի բան մեզ չէր անհանգստացնում։ Ձեր առջև կանգնած այս հիսուներկու տղաներից յուրաքանչյուրն ասում էր․ «Նրանք իրենք էին այդ ուզում, ուրեմն և թող ստանան»։ Բայց պարագաները փոխվեցին․ ամբողջ Անգլիան է մեր դեմ արշավում։ Օ՜, սըր, մտածեցեք, խորհեցեք, այդ ժողովուրդը մեր ժողովուրդն է, մեր միս և արյունն է, մենք սիրում ենք նրան, մի պահանջեք, որ մենք մեր ժողովրդի դեմ ելնենք։

Այ տեսնո՞ւմ եք, թե ինչ է նշանակում կանխագուշակել դեպքերի ընթացքը և ժամանակին նախապատրաստվել դիմագրավելու դրանց։ Եթե նախապատրաստված չլինեի, այդ մանչուկը ինձ հանկարծակիի կբերեր, և ես ոչ մի առարկություն ունենալ չէի կարող։ Բայց ես նախապատրաստվել էի և ասացի․

― Զավակներս, ձեր սրտերը ձեզ չեն խաբել։ Դուք արժանավոր կերպով եք մտածել և արժանավոր կերպով եք վարվել։ Դուք անգլիացի տղաներ եք և կմնաք անգլիացի տղաներ ու ձեր անունը անբիծ կպահեք։ Այժմ մի տանջեք ձեզ կասկածներով, հանգստացեք այլևս։ Ահա, մտածեցեք․ թեպետ ամբողջ Անգլիան է արշավում մեր դեմ, բայց ո՞վ է առջևից ընթանում։ Պատերազմի սովորական կանոնների համաձայն ո՞վ է առաջին շարքերում լինում։ Պատասխանեցեք։

― Զրահակիր ասպետների հեծյալ ջոկատները։

― Ճիշտ է։ Նրանց թիվը երեսուն հազար է։ Նրանք անընդգրկելի տարածություն կծածկեն։ Հասկացեք․ նրանցից բացի ոչ ոք Ավազագոտի չի թափանցի։ Հենց միայն նրանց հետ էլ մենք մեր հաշիվը կփակենք։ Իսկ վերջապահում ընթացող քաղաքացիների զանգվածները վայրկյանաբար կցրվեն, ամեն մեկը որևէ անհետաձգելի գործ կգտնի։ Միայն ազնվականներն ու ավագանին են ասպետներ, և միայն նրանք կպարեն մեր երաժշտության տակ։ Բացարձակ ճշմարտություն է, որ մենք կռվելու ենք միայն այդ երեսուն հազարի դեմ։ Այժմ խոսեցեք և մենք կանենք այնպես, ինչպես դուք կվճռեք։ Պե՞տք է արյդոք խուսափենք մարտից, նահանջենք ճակատամարտի դաշտից։

― Ոչ։

Բացականչությունը միահամուռ էր և սրտանց։

― Եվ կամ դուք վախենո՞ւմ եք այդ երեսուն հազար ասպետներից։

Այս կատակը մի լավ քրքիջի առիթ տվեց, տղաների տագնապը չքվեց և նրանք զվարթ վերադարձան իրենց տեղերը։ Փառավոր տղաներ էին։ Եվ սիրունատես, ինչպես աղջիկներ։

Այժմ ես պատրաստ էի թշնամուն հանդիպելու։ Թող այդ մեծ օրը գա, մեզ հանկարծակիի չի բերի։

Մեծ օրը եկավ վերջապես։ Առավոտյան դրսում կանգնած ժամապահը քարանձավ մտավ և զեկուցեց, որ հորիզոնի վրա մի սև զանգված է շարժվում և նույն կողմից թույլ ձայներ են լսվում, նրա կարծիքով, դրանք ռազմական երաժշտության ձայներ էին։ Նախաճաշը պատրաստ էր, մենք նստեցինք և կերանք։

Նախաճաշից հետո ես տղաներին դիմեցի փոքրիկ ճառով և հրետանային հաշվարկը Քլարենսի գլխավորությամբ դեպի մարտկոց ճամփեցի։

Արևը ծագեց, վառ լուսավորեց շուրջ բոլորը, և մենք մի ահռելի զորք տեսանք, որը մոտենում էր դանդաղ, բայց համառ, ինչպես ծովի ալիքը։ Որքան մոտենում էր, այնքան ահեղ էր թվում։ Այո, գալիս էր ամբողջ Անգլիան։ Շուտով արդեն մենք տարբերում էինք անթիվ ու անհաշիվ ծածանվող դրոշները։ Զրահների մի ամբողջ ծով կուրացուցիչ շողարձակում էր արևի ճառագայթների տակ։ Դա գեղեցիկ տեսարան էր։ Առավել գեղեցիկ պատկեր կյանքումս չէի տեսել։

Վերջապես սկսեցին երևալ նաև մանրամասնությունները։ Բոլոր առաջին շարքերը շատ ու շատ խորությամբ բաղկացած էին հեծյալներից, փետրազարդ զրահներ կրող ասպետներից։ Հանկարծ փողեր հնչեցին․ հեծյալները սուրացին քառատրոփ, օ՜, ինչ տեսարան էր։ Ես շունչս պահեցի․ մո՛տ, ավելի մոտ․․․ Դեղին ավազագոտուց այն կողմ կանաչ խոտի շերտը նեղանում էր, ավելի նեղանում, առավել․․․ ահա մի բոլորովին բարակ ժապավեն դարձավ ձիերի առջև․․․ և անհայտացավ նրանց սմբակների տակ։ Օ՜, տեր իմ երկնավոր։ Բոլոր առաջին շարքերը ամպրոպանման որոտով հօդս ցնդեցին, բեկորների ցնորապտույտ փոթորիկ դարձան․ գետինը ծխով պատեց ու մեր հայացքներից թաքցրեց այն, ինչ մնացել էր մեծ բանակից։

Ահա և ժամանակն էր իմ ռազմական ծրագրի երկրորդ քայլը անելու։ Ես սեղմեցի կոճակը, և ամբողջ Անգլիան ոսկրահան եղավ։

Այդ պայթյունի հետ մեր ամբողջ ազնվածին քաղաքակրթությունը հօդս ցնդեց և վերացավ աշխարհիս վրայից։ Ափսոս էր, իհարկե, բայց անհրաժեշտ։ Հո չէինք կարող թույլ տալ, որ թշնամին մեր դեմ դարձներ մեր իսկ զենքը։

Այնուհետև կյանքիս ամենաձանձրալի սպասումների քառորդ ժամ անցավ։ Մենք սպասում էինք լռության մեջ, լարափակոցներով շրջապատված, թանձր ծխի գոտիով պարուրված։ Այդ ծխի միջով ոչինչ տեսնել հնարավոր չէր։ Հեզհետե ծուխը սկսեց ծուլորեն փարատվել․ ևս մի քառորդ ժամ անցավ, գետինը մաքրվեց և մեզ հաջողվեց հագուրդ տալ մեր հետաքրքրասիրությանը։ Շուրջ բոլորը ոչ մի շնչավոր արարած չէր երևում։ Պարզվեց, որ այժմ, պայթյունից հետո, մենք առաջվանից ավելի լավ էինք պաշտպանված։ Դինամիտը մեր շուրջը հարյուր ոտնաչափ լայնության մի խանդակ էր փորել, և այդ խանդակից դուրս նետված հողը երկու կողմերից քսանհինգ ոտնաչափ բարձրության պատնեշներ էր ստեղծել։ Իսկ սպանվածների թիվը պարզապես անհամար էր։ Նրանց հաշվել հնարավոր չէր գոնե այն պատճառով, որ նրանք ամբողջական դիակների ձևով գոյություն չունեին, այլ վեր էին ածվել երկաթի և կոճակների հետ խառնված համածին նախանյութի։

Ոչ մի կենդանի էակ չէր երևում, բայց ետևի շարքերում, ըստ երևույթին, վիրավորներ են եղել, որոնց դուրս են տարել մարտադաշտից ծխածածկույթի քաղի տակ։ Ողջ մնացածների մեջ, անկասկած, համաճարակներ կլինեն, միշտ այդպես է պատահում նման դեպքերից հետո։ Բայց այլևս համալրում ստանալու հույս չեն կարող ունենալ․ դա անգլիական ասպետության վերջին դրամագլուխն էր․ դա այն ամենն էր, ինչ մնացել էր նախորդ պատերազմներից հետո։ Ես ինձ լրիվ ապահով էի զգում, վստահ, որ եթե նույնսիկ թշնամու մոտ որոշ ուժեր են մնացել, ապա բոլորովին էլ աննշան․ համենայն դեպս՝ ասպետներ այլևս չեն մնացել։ Այդ պատճառով էլ ես իմ բանակին դիմեցի հետևյալ բովանդակության շնորհավորագրով։

Զինվորներ, մարդկային ազատության ու հավասարության մարտիկներ, ձեր գեներալը շնորհավորում է ձեզ։ Իր զորությամբ հպարտ, սնապարծ և անբարտավան թշնամին հարձակվեց ձեզ վրա։ Դուք նրան դիմավորեցիք, ինչպես հարկն էր։ Կարճատև մարտի մեջ դուք ձեզ փառքով պսակեցիք։ Այս մեծ հաղթանակը, որի համար մենք ոչ մի կորուստ չունեցանք, իր հավասարը չունի պատմության մեջ։ Մինչև այն պահը, քանի դեռ մեր մոլորակները շարժվելու են իրենց ուղեծրով, Ավազագոտու ճակատամարտը չի ջնջվի մարդկանց հիշողությունից։

::::::::::::::::::::::Տնօրեն։

Ինքս էլ բարձրաձայն հրապարակեցի այն և պատասխան ծափահարությունները արտահայտեցին զորքիս երախտապարտությունը։ Ես ասացի․

― Պատերազմը անգլիական ժողովրդի հետ ավարտվեց։ Ժողովուրդը նահանջեց մարտի դաշտից և դուրս եկավ պատերազմից։ Մինչև որ նրանց համոզեն ետ վերադառնալ, պատերազմը լրիվ կավարտվի։ Առաջիկա մարտը պիտի վերջինը լինի։ Այն կարճատև կլինի՝ պատմության ամենակարճատև մարտը։ Եվ ամենակործանարարը՝ մարտնչողների ընդհանուր թվի համեմատ սպանվածների ու վիրավորների տոկոսային հարաբերության տեսակետից։ Պատերազմը ժողովրդի դեմ ավարտված է, այսուհետև գործ պիտի ունենանք միայն ասպետների հետ։ Անգլիական ասպետներին կարելի է սպանել, բայց ոչ երբեք հաղթել։ Եվ մենք գիտակցում ենք, թե ինչ է մեզ սպասում։ Քանի դեռ գեթ մեկ ասպետ կենդանի է, ուրեմն պատերազմը չի ավարտվել։ Մենք պետք է սպանենք նրանց բոլորին մինչև վերջինը (բուռն ու երկարատև ծափահարություններ)։

Ես պահակներ կարգեցի պայթյունից առաջացած հողապատնեշների վրա, յուրաքանչյուր խումբը երկու֊երեքական տղաներից բաղկացած, որպեսզի ժամանակին մեզ իմաց տան թշնամու հայտնվելու մասին։

Հետո մի ինժեներ ուղարկեցի քառասուն հոգու հետ, որպեսզի նոր հուն փորեն մեր ամրություններից դեպի հարավ հոսող լեռնային գետակի համար և ուղղեն այն մեր կողմը․ ես մտադիր էի անհրաժեշտության դեպքում օգտվել այդ ջրից։ Քառասուն տղաները երկու խմբի բաժանվեցին, քսանական մարդ յուրաքանչյուրում, որոնք իրար փոխարինում էին երկու ժամը մեկ։ Տասը ժամից ամբողջ աշխատանքը ավարտվեց։

Մթնեց, և ես կանչեցի իմ պահակներին։ Նրանցից մեկը հյուսիսային կողմում ճամբար էր հայտնաբերել, բայց այնքան հեռու, որ կարելի էր տեսնել միայն դիտախողովակով։

Նա հայտնեց նաև, որ մի քանի ասպետներ անասուններ էին քշում մեր ամրությունների ուղղությամբ, բայց իրենք մոտ չեն գալիս։ Ես այդպես էլ սպասում էի։ Նրանք փորձում էին մեզ, ուզում էին իմանալ, արդյո՞ք նորից պետք է իրենց գլխին թափենք կարմիր սարսափը։ Գիշերը, ըստ երևույթին, նրանք ավելի համարձակ կլինեն։ Ինձ թվում էր, որ ես գիտեմ, թե հենց ինչ պիտի ձեռնարկեն, որովհետև նույնը կձեռնարկեի ես, եթե նույնքան տգետ լինեի, ինչպես նրանք։ Այդ մասին ես ասացի Քլարենսին։

― Իմ կարծիքով դու իրավացի ես, ― ասաց նա։ ― Նրանք, հավանաբար, նման փորձ կանեն։

― Այդ դեպքում կորստյան են դատապարտված, ― նկատեցի ես։

― Անկասկած։

― Նրանք ոչ մի հույս չեն կարող ունենալ։

― Ո՛չ մի։

― Օ՜, զարհուրելի է, Քլարենս։ Ես խղճում եմ նրանց։

Սիրտս այնպես ճմլվեց, այնպես էի տանջվում այդ մտքերից, որ տեղ չէի գտնում։ Վերջապես, խիղճս հանգստացրած լինելու համար, ես հետևայլ ուղերձը կազմեցի․

::::::::::Անգլիայի ապստամբ ասպետության

:::::::::::արժանապատիվ առաջնորդին

Դուք իզուր եք կռվում։ Մեզ հայտնի են ձեր ուժերը, եթե դրանք կարելի է ուժեր կոչել։ Մենք գիտենք, որ դուք մեր դեմ կարող եք հանել ոչ առավել, քան հինգ և քսան հազար ասպետ։ Ուստի դուք ոչ մի հույս ունենալ չեք կարող։ Դատեցեք․ մենք հիանալի զինվել ենք, հիանալի ամրացել, մեր թիվը հիսունչորս է։ Բայց հինսունչորս ի՞նչ։ Մա՞րդ։ Ո՛չ, հիսունչորս ուղեղ, աշխարհիս ամենակարող ուղեղները, սա ուժ է, որին չի կարող հաղթել ձեր անիմաստ զորությունը, ինչպես ծովի ալիքները չեն կարող հաղթել Անգլիայի գրանիտե ժայռին։ Խորհեցեք։ Մենք համաձայն ենք ձեզ կյանք պարգևել։ Հանուն ձեր իսկ կանանց և երեխաների՝ մի մերժեք այդ պարգևը։ Վերջին անգամ ենք առաջարկում, ցած դրեք զենքը, հանձնվեցեք հանրապետությանը, և ամեն ինչ կներվի։

::::::::::::::::::::(ստորագրությունն) Տնօրեն։

Կարդացի այս ուղերձը Քլարենսին և ասացի, որ ուզում եմ թշնամուն ուղարկել՝ սպիտակ դրոշի պաշտպանության ներքո։ Նա բռնկվեց իր ի ծնե սարկաստիկ ծիծաղով և ասաց․

― Դու ոչ մի կերպ չես կարողանում հասկանալ, թե ինչ ասել է ազնվականություն։ Արի խնայենք աշխատանքն ու ժամանակը։ Պատկերացրու, դիցուկ, որ ես այդ ասպետների առաջնորդն եմ։ Եվ ահա դու եկել ես սպիտակ դրոշով, մոտենում ես ինձ և հանձնում քո ուղերձը, իսկ ես քեզ պատասխան եմ տալիս։

Այդ միտքը դուրս եկավ։ Ես քայլ արեցի, թշնամու ենթադրյալ պահակներով շրջապատված, հանեցի թուղթը և կարդացի այն բարձրաձայն։ Պատասխանի փոխարեն Քլարենսը ձեռքիցս խլեց թուղթը, ամբարտավան փքեց շրթունքները և արհամարհական արտասանեց․

― Քառահատեցեք այս անասունին և զամբյուղի մեջ ետ ուղարկեցեք այդ ստորածին թշվառականի մոտ, որը սրան ճամփել է։ Ուրիշ պատասխան ես չունեմ։

Ի՜նչ դատարկ բան է տեսությունը փաստի համեմատությամբ։ Իսկ փաստը այդպիսին էր։ Արդյունքը հենց ճիշտ այդպիսին կլիներ։ Ես պատառոտեցի թուղթը և մի կողմ նետեցի իմ անտեղի զգացականությունը։

Մի խոսքով՝ ի գո՛րծ։ Ես ստուգեցի մարտկոցից քարանձավ տանող էլեկտրական ահազանգման սիստեմը և համոզվեցի, որ կարգին է․ ստուգեցի քարանձավի և լարափակոցների միջև էլեկտրոկապը, որի օգնությամբ կարող էի հոսանք թողնել տասներկու գծերից յուրաքանչյուրի միջով։ Ջրի նոր հունը հանձնեցի իմ երեք լավագույն տղաների հսկողությանը, որոնք, իրար փոխարինելով, յուրաքանչյուր երկու ժամը մեկ, պետք է ազդանշանի սպասեին՝ ատրճանակի երեք կրակոցների, իմ հրամանը կատարելու համար։ Մյուս ժամապահները արձակվեցին, շրջափակից ներս ոչ մի մարդ չմնաց․ ես հրամայեցի, որպեսզի քարանձավում լռություն պահպանեն, նույնիսկ էլեկտրական լույսը այնքան նվազեցրի, որ հազիվ առկայծում էր։

Ապա անջատեցի հոսանքը բոլոր լարափակոցներից և նրանց արանքով գնացի դեպի դինամիտի պայթյունով առաջացած հողապատնեշը։ Բարձրացա մեր կողմի պատնեշը, պառկեցի փխրուն հողի վրա ու աչքերս հառեցի մթությանը։ Բայց ոչինչ տեսնել հնարավոր չեղավ․ անթափանց խավար էր։ Ո՛չ մի ձայն։ Մեռելային լռություն էր տիրում։ Անշուշտ, գիշերվա սովորական աղմուկը հասնում էր ականջիս՝ գիշերային թռչունների թևիկների թրթռոցը, միջատների բզզոցը, շների հեռավոր հաչոցը, կովերի բառաչը, բայց դրանք միայն առավել էին շեշտում լռությունը և ոչ թե խախտում, ու թախիծով լցնում այն։

Ես դադարեցի նայելուց, քանի որ, միևնույնն է, ոչինչ չէր երևում, և լարեցի լսողությունս որևէ կասկածելի ձայն որսալու համար։ Վստահ էի, որ եթե համբերությամբ սպասեի, ապա հուսախաբ չէի լինի։ Սակայն ստիպված եղա երկար սպասել։ Վերջապես ականջներիս հասավ մետաղի հազիվ որսալի զնգոցը։ Ականջներս սրեցի, շունչս պահեցի, որովհետև դա հենց իմ սպասած ձայնն էր։ Ձայնը, հյուսիսից մոտենալով, աստիճանաբար ուժեղանում էր։ Հանկարծ այն հայտնաբերեցի ճիշտ իմ դեմուդեմ, մյուս հողապատնեշի վրա, ինձնից հարյուր ոտնաչափ հեռու։ Ապա պատնեշի կատարին մութ կետեր երևացին։ Մարդկային գլուխնե՞ր։ Չեմ կարող ասել, գուցե և այնտեղ ոչինչ չկար, չի կարելի վստահել աչքերին, երբ երևակայությունը այդպես սրված է։ Ինչևէ, հանելուկը շուտով լուծվեց։ Մետաղի զնգոցը արդեն լսվում էր խանդակի խորքից։ Ինձ համար պարզ էր այլևս․ խանդակը գրավում էր զինված ջոկատը։ Այո, նրանք մեզ համար փոքրիկ անակնկալ են պատրաստում։ Մենք պետք է գրոհի սպասենք առավոտյան դեմ կամ գուցե ավելի վաղ։

Ետ վերադարձա, անցա հաղորդալարի մյուս կողմը․ տեսածս արդեն բավական էր։ Հասնելով հարթակին, ես ազդանշան տվեցի, որպեսզի հոսանքը թողնեին երկու միջին շարքերով։ Ապա քարանձավ գնացի և ամեն ինչ գոհացուցիչ գտա այնտեղ․ հերթապահներից բացի բոլորը քնած էին։ Արթնացրի Քլարենսին և ասացի, որ մեծ խանդակը լցվում է զորքով և, որ իմ կարծիքով ասպետները մեր դեմ են գալիս իրենց ամբողջ ոհմակով։ Հենց որ լույսը մութից բաժանվի, խանդակում թաքնված հազարավոր մարտիկները գրոհի կնետվեն և նրանց էլ անմիջապես կհետևի ամբողջ բանակը։

Քլարենսն ասաց․

― Նրանք, մթությունից օգտվելով, ըստ երևույթին հետախույզներ կուղարկեն։ Ինչո՞ւ, օրինակ, արտաքին լարափակոցի հոսանքը չանջատենք։ Թող մարդիկ բախտները փորձեն։

― Արդեն արված է, Քլարենս։ Մի՞թե կարծում ես, որ ես անհյուրընկալ եմ։

― Ոչ, դու բարի սիրտ ունես։ Ես ուզում եմ գնալ․․․

― Հյուրերին հանդիպելո՞ւ։ Գնանք միասին։

Անցանք արտաքին շրջափակը և պառկեցինք երկու միջին գծերի արանքում։ Նույնիսկ քարանձավից առկայծող դժգույն լույսը հնարավորություն չէր տալիս, որ որևէ բան տեսնեինք, բայց հետզհետե մեր աչքերը ընտելացան խավարին և սկսեցին տարբերել լարափակոցների սյուները։ Շշուկով զրույց սկսեցինք, բայց հանկարծ Քլարենսը հարցրեց․

― Դա ի՞նչ է։

― Ի՞նչը։ Որտե՞ղ։

― Ահա։

― Որտե՞ղ։

― Այ քո թիկունքում․․․ ինչ֊որ բան է․․․ լարափակոցի երկրորդ գծի մոտ։

Ես նայում էի, նայում էր և Քլարենսը։ Ես ասացի․

― Կարծես մարդ լինի, Քլարենս։

― Ոչ, չեմ կարծում․․․ թեպետ, իսկապես որ մարդու նման է։ Կանգնել է հաղորդալարին հենված։

― Ես վստահ եմ, որ մարդ է։ Մոտ գնանք և ստուգենք։

Սողեսող մոտ գնացինք և նայեցինք։ Այո, դա մարդ էր, բարձրահասակ զրահավորված մի տղամարդ, ցից կանգնած և երկու ձեռքով հաղորդալարից բռնած, և իհարկե, նրանից տապակած մսի հոտ էր գալիս։ Խե՜ղճ տղա․ մեռած էր դռանը կախ տված նալի նման և նույնիսկ չգիտեր, թե ինչն է իրեն սպանել։ Այդպես, արձանի նման անշարժ կանգնած էր և միայն սաղավարտի փետուրներն էին մեղմ փողփողում գիշերային քամու շնչով։ Երեսկալի արանքից նայեցինք նրա դեմքին, բայց պարզել չկարողացանք․ ծանոթ էր նա, թե ոչ։

Ինչ֊որ մոտեցող ձայն լսեցինք ու պառկեցինք գետնին։ Աղոտ նշմարեցինք երկրորդ ասպետին, որը կուզեկուզ, խարխափելով առաջ էր գալիս։ Մեռած ընկերոջը տեսնելով, նա ցնցվեց։ Մի պահ մնաց սառած, զարմանալով, թե ինչու նա չի շարժվում և շշուկով հարցրեց․

― Ինչի՞ մասին ես միտք անում, բարի սըր Մար․․․ ― և ձեռքը դրեց դիակի ուսին։ Դրեց ու թեթևակի տնքալով ցած գլորվեց, մեռավ․ ննջեցյալը սպանել էր նրան, դիակը սպանել էր իր ընկերոջը։ Օ՜, դա զարհուրելի էր։

Կես ժամ շարունակ այս վաղ թռչնակները հայտնվում էին իրար ետևից հինգական րոպե ընդմիջումով։ Սրերից բացի, որպես կանոն, ուրիշ զենքեր չունեին։ Սուրը առաջ էին պարզում և խարխափում հողորդալարերի միջև։ Մերթ ընդ մերթ կապույտ կայծ էին տեսնում և, թեպետ ասպետը խավարի մեջ չէր երևում, բայց մենք արդեն գիտեինք, թե ինչ էր պատահել․ ասպետը իր սրով դիպչում էր լիցքավորված լարին և անշնչացած գետին փռվում։ Մի պահ լռություն, և ապա նորից գետին փռվող զրահների որոտ էր լսվում, և այսպես անվերջ։ Պարզապես զարհուրելի էր ականջ դնելը։

Որոշեցինք շրջապտույտ անել լարափակոցների ներքին շարքերի միջև։ Մենք նախընտրեցինք քայլել ամբողջ հասակով մեկ կանգնած․ դա ավելի ապահով էր, եթե մեզ հայտնաբերեին, ավելի շուտ բարեկամի, քան թշնամու տեղ կընդունեին, և, ամեն պարագայի, սուրը մեզ հասցնել չէին կարող, իսկ նիզակներ նրանք չէին վերցրել։ Այո, դա հետաքրքիր զբոսանք էր։ Ամենուրեք մեռած մարդիկ պառկած էին երկրորդ լարափակոցի երկայնքով, թեպետ նրանք պարզ նշմարելի չէին, բայց մենք, այնուամենայնիվ, հաշվեցինք տասնհինգ խղճահարույց արձաններ՝ մեռած ասպետներ, որոնք կանգնած էին, ձեռքերով հաղորդալարից բռնած։

Մի բան հիմնովին պարզ էր․ մեր հոսանքը այնքան ուժեղ էր, որ սպանում էր ավելի շուտ, քան զոհը հասցնում էր ճչալ։ Շատ շուտով մենք լսեցինք խլացած ու ծանր դոփյուն և հաջորդ պահին արդեն գլխի ընկանք, թե դա ինչ էր նշանակում։ Ահա և մեր սպասած անակնկալը։ Քլարենսին շշուկով հանձնարարեցի գնալ, զարթնեցնել մեր բանակը և հրամայել՝ քարանձավի մեջ անաղմուկ սպասել հետագա կարգադրություններին։ Նա շուտով վերադարձավ, և մենք միջին լարափակոցի մոտ կանգնած դիտում էինք, թե ինչպես էր կայծակը անշշուկ իր գործը կատարում սրով զինված հյուրերի գլխին։ Մանրամասնությունները տեսնել հնարավոր չէր, բայց կարելի էր նշմարել, թե ինչպես երկրորդ լարափակոցից այն կողմ անընդհատ աճում էր դիակների սև զանգվածը։ Մեր ճամբարը շրջապատված էր մեռյալների հաստ պատով, դիակների պատնեշով։ Ամենազարհուրելին այդ ամենի մեջ մարդկային ձայների բացակայությունն էր, ո՛չ ցնծության ճիչ, ո՛չ մարտակոչ․ մտադիր լինելով անակնկալի բերել մեզ, այս մարդիկ առաջ էին շարժվում որքան կարելի էր անաղմուկ, և միշտ, երբ առաջին շարքը բավականին մոտ էր լինում նպատակին, որպեսզի մարտակոչ արձակեր, նրանք դիպչում էին ճակատագրական լարին և գետին փռվում, բերանները չբացած։

Ես հոսանքը միացրի երկրորդ լարափակոցին, և համարյա անմիջապես չորրորդ և հինգերորդ լարափակոցներին։ Վճռեցի, որ գլխավոր հարվածը հասցնելու պահն եկել է, որ ամբողջ բանակը արդեն մեր ծուղակի մեջ է։ Համենայն դեպս, ժամանակն էր նայելու։ Ես սեղմեցի կոճակը, և մեր խանդակի վրա հիսուն էլեկտրական արևներ բռնկվեցին։

Աստված իմ, ի՜նչ տեսարան էր։ Մենք շրջափակված էինք մեռած մարմինների երեք պատով։ Մյուս բոլոր լարափակոցների միջև եղած տարածությունը լեցուն էր կենդանի մարդկանցով, որոնք լարերի արանքով զգուշությամբ ճանապարհ էին հարթում դեպի առաջ։ Հանկարծակի բռնկած կուրացուցիչ լույսից շշմած՝ հարձակվողների ամբոխը զարմանքից քար կտրեց, անհրաժեշտ էր օգտագործել այդ անշարժունակության ակնթարթը, և ես առիթը չփախցրի։ Հասկանո՞ւմ եք, հաջորդ րոպեին նրանք արդեն ուշքի կգային և մարտակոչով գրոհի կնետվեին, ու իմ լարերը չէին դիմանա նրանց մղումի առջև։ Բայց այդ կորցրած վայրկյանը նրանց ընդմիշտ զրկեց միակ հնարավորությունից։ Ես հասցրեցի հոսանքը թողնել բոլոր լարափակոցների միջով միանգամից, և այդ ամբողջ ոհմակը տեղն ու տեղը սպանվեց։ Այժմ արդեն տնքոցը լսվում էր։ Դա տասնմեկ հազար մարդու հոգևարքի տնքոց էր, և այն հնչեց խավարի մեջ զարհուրելի բողոքի ձայնով։

Մի հայացքն էլ բավական էր համոզվելու համար, որ թշնամու բանակի մյուս մասը, ըստ երևույթին, տաս հազար մարդուց ոչ պակաս, արդեն անցել էր խանդակից և առաջ էր սուրում, գրոհի նետվելով։ Ուրեմն, նրանք բոլորը մեր ձեռքում են և այլևս փրկության հույս ունենալ չեն կարող։ Ողբերգության վերջին արարի պահն էր։ Ես ատրճանակի պայմանավորված երեք կրակոց կատարեցի, որը նշանակում էր․

― Բաց թողնել ջուրը։

Հանկարծակի որոտ լսվեց, մի րոպե անց լեռնային հեղեղը արդեն լցնում էր վիթխարի խանդակը, ստեղծելով հարյուր ոտնաչափ լայնության և քսանհինգ ոտնաչափ խորության մի գետ։

― Հրանոթները պատրա՛ստ։ Կրա՛կ։

Տասներեք հրանոթներ սկսեցին մահ սփռել դատապարտված տաս հազարի վրա։ Նրանք շփոթվեցին, կանգ առան մի պահ կրակի անգութ հեղեղի տակ, ապա դեմքերը դարձրին դեպի խանդակը, ետ սուրացին, ինչպես հարդը մրրիկի առջև։ Նրանց մեկ քառորդը այդպես էլ չհասավ հողապատնեշին, մնացած երեք քառորդը հասավ հողապատնեշին, նետվեց խանդակը, մինչև վերջին մարդը ջրում խեղդվելու համար։

Կրակ բանալուց հետո անցած տասը կարճատև րոպեները բավական եղան, որպեսզի զինված դիմադրությունը վերանար։ Պատերազմը ավարտվեց։ Մենք, հիսունչորս մարդս, Անգլիայի տեր ու տիրակալներն էինք։ Քսանհինգ հազար դիակ էր փռված մեր շուրջը։

Բայց որքա՜ն փոփոխական է բախտը։ Բոլորովին շուտով, դե, ասենք, մի ժամ անց, իմ մեղքով այնպիսի բան պատահեց․․․ բայց ես սիրտ չունեմ այդ գրի առնելու։ Թույլ տվեք այստեղ ավարտեմ։

==Գլուխ XLIV==

Քլարենսի հետգրությունը

Ես, Քլարենսս, պարտավոր եմ գրի առնել այդ նրա փոխարեն։ Նա առաջարկեց, որպեսզի մենք երկուսով դուրս գանք և տեսնենք, թե արդյոք վիրավորներին կարո՞ղ ենք որևէ օգնություն ցույց տալ։ Ես ասացի, որ եթե վիրավորների թիվը շատ է, ապա մեր օգնությունը չնչին կլինի, իսկ նրանց միջև ման գալը անխոհեմություն է։ Բայց, եթե նա մի բան որոշել էր, այլևս ետ չէիր պահի, և մենք անջատեցինք էլեկտրական հոսանքը, պահակախումբ վերցրինք, անցանք դիակների պատի վրայով ու սկսեցինք թափառել մարտի դաշտում։ Առաջին վիրավորը, ոըը օգնություն խնդրեց, նստած էր, մեջքով ընկերոջ դիակին հենված։ Երբ Տնօրենը կռացավ ու խոսեց նրա հետ, վիրավորը ճանաչեց նրան ու դաշունահարեց։ Այդ ասպետը սըր Մելիագրոնսըն էր, ինչպես ես կարդացի նրա սաղավարտի ներսում։ Այլևս երբեք նա օգնություն չի խնդրի։

Տնօրենին քարանձավ տարանք և կապեցինք վերքը, որ այնքան էլ ծանր չէր։ Նրան խնամում էինք, ինչպես կարող էինք, և մեզ այդ գործում օգնում էր Մերլինը, թեպետ մենք այդ չգիտեինք։ Նա պառավի հագուստներ էր հագել և հայտնվել մեզ մոտ բարեհոգի գեղջկուհու տեսքով։ Մաքուր սափրված և արևայրուկ դեմքով, նա Տնօրենի վիրավորվելուց մի քանի օր հետո եկավ ու առաջարկեց իր ծառայությունները որպես խահարարի։ Նա հայտարարեց, որ բոլոր իր հարազատները մեկնել են թշնամու նոր ստեղծվող ճամբարները և, որ ինքը սովից մեռնում է։ Տնօրենը այդ ժամանակ արդեն ապաքինվում էր և զբաղվում իր տարեգրությունը կարգի բերելով։

Մենք ուրախ էինք այդ կնոջ հայտնվելու համար, որովհետև աշխատող ձեռքերը չէին բավականացնում։ Մենք ծուղակի մեջ էինք, հասկանո՞ւմ եք, մի այնպիսի ծուղակի մեջ, որը ինքերս էինք սարքել։ Եթե այստեղ մնանք, ննջեցյալները զսպանեն մեզ, եթե գնանք, այլևս անխոցելի չենք լինի։ Մենք հաղթել էինք և․․․ պարտված էինք։ Եթե հնարավոր լինել գնալ այդ նոր ճամբարներից մեկը և բանակցություններ սկսել թշնամու հետ․․․ Բայց Տնօրենը գնալ չէր կարող, ես էլ չէի կարող, որովհետև ես առաջիններից մեկն էի, որ հիվանդացա, թունավորվելով հազարավոր մարմինների ապականիչ շնչից։ Ուրիշներն էլ հիվանդացան, ապա նորից մի քանիսը։ Վաղը․․․

Վաղը։ Դժբախտություն վրա հասավ։ Ու դրա հետ մեկտեղ՝ վերջը։ Կեսգիշերի մոտ արթնացա ու տեսա, որ այդ վհուկը ինչ֊որ տարօրինակ շարժումներ է անում Տնօրենի գլխավերևը և հետաքրքրվեցի, թե դա ինչ բան է։ Բոլորը, բացի նրանցից, ովքեր հերթապահում էին դինամոյի մոտ, քնած էին․ ոչ մի ձայն չէր լսվում։ Պառավը դադարեց խորհրդավոր հիմարություններ անելուց և մատների ծայրերի վրա գնաց դեպի դուռը։ Ես գոչեցի․

― Սպասիր։ Ի՞նչ էիր անում։

Նա կանգ առավ և ինքնագոհ ձայնով ասաց․

― Դուք հաղթողներ էիք, այժմ պարտված եք։ Բոլորդ կմեռնեք․ դու նույնպես։ Կմեռնեք այս քարանձավում, բոլորդ, բոլորդ բացի նրանից։ Այժմ նա քնած է և պիտի քնի տասներեք դար։ Ես Մերլինն եմ։

Հանկարծ նա այնպիսի ապուշ ծիծաղի նոպա ունեցավ, որ չկարողացավ ոտքերի վրա կանգնել, հարբածի նման ճոճվեց ու ձեռքերը գցեց մեր լարեից մեկին։ Նրա բերանը այժմ էլ բաց է․ մինչև այժմ էլ նա ծիծաղում է։ Այդ քարացած ծիծաղը կմնա նրա դեմքին մինչև նրա մարմինը փոշի դառնա։

Տնօրենը բոլորովին չշարժվեց, քնած էր ինչպես քարը։ Եթե նա այսօր չարթնանա, մեզ պարզ կդառնա, թե դա ինչ քուն է և նրա մարմինը կփոխադրենք քարանձավի ամենահեռավոր անկյունը, որպեսզի ոչ ոք չկարողանա գտնել ու ծաղր ու ծանակի ենթարկել։ Ինչ վերաբերում է մնացածիս, ապա մենք պայմանավորվել ենք, որ եթե գեթ մեկին հաջողվի ողջ ողջ դուրս պրծնել այստեղից, նա պիտի գրի առնի այստեղ կատարված ամեն ինչ և ձեռագիրը բարեխղճությամբ դնի Տնօրենի կողքին, մեր բարի, սիրելի առաջնորդի կողքին։ Կենդանի է նա, թե մեռած, միևնույնն է, այդ ձեռագիրը պատկանում է նրան։

:::::::::::::::Ձեռագրի վերջը

==Հեղինակի եզրափակիչ հետգրությունը==

Լույսը բացվել էր, երբ ես մի կողմ դրեցի ձեռագիրը։ Անձրևը համարյա կտրվել էր, աշխարհը գորշ էր ու թախծաշատ, հոգնած փոթորիկը հառաչում էր ու հեծկլտում հանգստի ձգտելով։ Ես գնացի դեպի օտարականի սենյակը ու ականջ դրի նրա թեթևակի բաց դռան ետևից։ Լսեցի նրա ձայնը և թակեցի դուռը։ Պատասխան չեղավ, բայց ես դեռ լսում էի ձայնը։ Մարդը մեջքի վրա պառկած էր անկողնի մեջ և խոսում էր ընդհատ֊ընդհատ, բայց ոգեշնչված, օդում կետեր նշանակելով ձեռքերով, որոնք նա մեկ սեղմում էր, մերթ թույլ թողնում ինչպես զառանցանքի մեջ գտնվող հիվանդը։ Անշշուկ ներս մտա և կռացա նրա վրա։ Նա շարունակում էր մրմնջալ։ Խոսեցի, որպեսզի նրա ուշադրությունը գրավեի։ Հաճույք, ուրախություն, երախտապարտություն շողաց նրա ապակյա աչքերի մեջ և հողագույն դեմքը շառագունեց․

Օ՜հ, Սենդի, վերջապես եկար․․․ ինչքա՜ն եմ կարոտել քեզ։ Նստիր կողքիս․․․ մի՛ լքիր ինձ․․․ երբեք այլևս չլքես ինձ։ Սենդի, երբե՛ք, երբե՛ք։ Ո՞ւր է ձեռքդ․․․ տուր ինձ, սիրելիս, թող բռնեմ․․․ ահա․․․ այժմ ամեն ինչ լավ է, և ես նորից երջանիկ եմ․․․ Մենք նորից երջանիկ ենք, չէ՞, Սենդի։ Դու այնպես դժգույն ես, մառախուղի նման տարտամ, կարծես ամպ լինես, բայց դու այստեղ ես, և դա այնպիսի՜ երանություն է․․․ ու ես բռնել եմ քո ձեռքը, մի՛ խլիր․․․ ես երկար չեմ պահի այն, ես շուտով․․․ Այդ երեխա՞ն էր․․․ Հելլո֊Կենտրո՞ն․․․ Նա չի պատասխանում։ Քնած է, այո՞։ Բեր նրան, երբ արթնանա և թող, որ շոշափեմ նրա ձեռքերը, դեմքը, մազերը ու հրաժեշտ տամ․․․ Սե՛նդի․․․ Այո, դու այստեղ ես։ Ես մի պահ ինձ կորցրեցի, և կարծեցի, թե գնացիր․․․ վաղո՞ւց եմ հիվանդ։ Երևի վաղուց․․․ իմ կարծիքով ամիսներ։ Իսկ ի՜նչ երազներ եմ տեսնում։ Տարօրինակ և զարհուրելի երազներ։ Երազներ, որ ավելի իսկական են, քան իրականությունը․․․ զառանցանք է, իհարկե, բայց այնպե՜ս իրական։ Երազում տեսա, թե թագավորը մեռել է, թե դու Գալլիայում էիր ու տուն գալ չէիր կարողանում, թե հեղափոխություն էր եղել։ Ֆանտաստիկ զառանցնաքի մեջ ինձ թվում էր, թե իբր Քլարենսը, ես և իմ մի բուռ սովորողները կռվում և բնաջնջում ենք Անգլիայի ամբողջ ասպետությունը։ Բայց նույնիսկ այդ չէր ամենատարօրինակը։ Ինձ թվում էր, թե իբր ես ուրիշ դարի ծնունդ եմ, գալիք դարի, և դա ինձ իրականություն էր թվում։ Այո, իհարկե, իբր ես հանկարծ այդ ուրիշ դարից մեր դարն էի փոխադրվել, իսկ հետո նորից նույն այն դարը, և անսպասելի հայտնվել էի ինձ անծանոթ Անգլիայում, մենակ ու բոլորի համար օտար, և իբր իմ և քո միջև տասներեք դարերի անդունդ է ընկած։ Իմ և իմ տան միջև, իմ բարեկամների միջև։ Իմ և այն ամենի միջև, ինչ թանկ է ինձ համար, հանուն ինչի արժե ապրել։ Զարհուրելի է․․․ առավել զարհուրելի, քան կարող ես երևակայել, Սենդի։ Օ՜հ, նստիր կողքիս, Սենդի․․․ մի լքիր ինձ ոչ մի րոպե․․․ մի թույլ տուր, որ նորից կորցնեմ գիտակցությունս։ Մահը ոչինչ է, թող գա, բայց ոչ այդ երազների հետ, ոչ այդ ահավոր երազների բերած տառապանքների հետ․․․ ես այլևս դրանք տանել չեմ կարող․․․ Սենդի՞՜․․․

Դեռևս որոշ ժամանակ նա անկապ֊անկապ մրմնջում էր քթի տակ, ապա առժամանակ լռեց․ սուզվում էր, ըստ երևույթին, մահվան ջրերի մեջ։ Հանկարծ նրա մատները սկսեցին շոշափել վերմակը, և ես հասկացա, որ նրա վերջը մոտ է։ Երբ նրա կոկորդը սեղմեց մահվան առաջին ջղաձգումը, նա թեթևակի կռթնեց ձեռքերի վրա, կարծես ականջ դրեց և ապա ասաց․

― Երջրափո՞ղ․․․ Դա թագավորն է։ Իջեցրեք կամուրջը։ Մարդի՛կ ամրոցի հրակնատների մոտ․․․ Հանգցրե՛ք․․․

Նա պատրաստում էր իր վերջին «հրաշքը», բայց այդպես էլ չավարտեց։

← Նախորդ խմբագրում

Ժան

Ադմին, Վստահելի

1876

edits

Changes

Կոնեկտիկուտցի Յանկին Արթուր թագավորի արքունիքում

Նավիգացիոն ցանկ

Անձնական գործիքներ

Անվանատարածքներ

Տարբերակներ

Դիտումները

Ավելին

Որոնում

Շրջել կայքում

Բաժիններ

Ժանրեր

ըստ երկրների

այլ էջեր

Գործիքներ