Այս տեսությունը հաստատվում է նաև բնազդներին վերաբերող մի քանի այլ փաստերով, օրինակ, այն սովորական դեպքով, երբ երկու մերձավոր, բայց տարբեր տեսակներ, որոնք ապրում են աշխարհի տարբեր երկրներում և գտնվում են բոլորովին տարբեր պայմաններում, հաճախ պահպանում են համարյա միևնույն բնազդները։ Օրինակ, ելնելով ժառանգականության սկզբունքից, մենք կարող ենք հասկանալ, թե ինչու Հարավային Ամերիկայի արևադարձային մասերի կեռնեխը իր բունը ծեփում է կավով, բոլորովին այնպես, ինչպես այդ անում է մեր բրիտանական կեռնեխը, թե ինչու Աֆրիկայի և Հնդկաստանի ռնգեղջյուր թռչուններն ունեն միևնույն յուրահատուկ բնազդը, նրանք իրենց էգերին փակում են ծառերի փչակներում, ծեփվածքի մեջ թողնելով միայն մի փոքրիկ անցք, որի միջոցով արուն կերակրում է էգին և ձագերին, երբ վերջինները դուրս են գալիս. թե ինչու հյուսիսամերիկական ցախսարեկի (Troglodytes) արուները շինում են այսպես կոչված «աքլորաբներ», որոնք ծառայում են որպես թառ, բոլորովին այնպես, ինչպես անում են մեր ցախսարեկի արուները, և այդ սովորությունը բոլորովին նման չէ մեզ հայտնի որևէ այլ թռչունի սովորությանը։ Վերջապես, թեև գուցե թե ոչ ամբողջապես այդ տրամաբանական է, բայց ես մեծ չափով բավարարություն եմ զգում, համարելով, որ այդպիսի բնազդները, ինչպիսիք են իր խորթ եղբայրներին բնից դուրս նետող մատղաշ կկուի բնազդը, ստրուկներ բռնող մրջյունների բնազդը, կենդանի թրթուրի ներսում սնվող իխնևմոնների թրթուրների բնազդը, ոչ թե դիտմամբ շնորհված կամ ստեղծված բնազդներ են, այլ միայն բոլոր օրգանական էակների զարգացումը պայմանավորող մի ընդհանուր օրենքի, այն է, բազմացման, փոփոխության, ամենաուժեղների գերապրման և թույլերի ոչնչացման փոքրիկ հետևանքներն են։
==ԳԼՈՒԽ IX։ ՀԻԲՐԻԴԱՑՈՒՄ==
<FONT SIZE="-1">ԱՌԱՋԻՆ ԽԱՁԱՁԵՎՈՒՄՆԵՐԻ ԵՎ ՀԻԲՐԻԴՆԵՐԻ ԱՆՊՏՂՈՒԹՅԱՆ ՄԻՋԵՎ ԵՂԱԾ ՏԱՐԲԵՐՈՒԹՅՈՒՆԸ։— ԱՆՊՏՂՈՒԹՅՈՒՆԸ ՏԱՐԲԵՐ է ԸՍՏ ԱՍՏԻՃԱՆԻ. ՆԱ ԸՆԴՀԱՆՐԱԿԱՆ ՉԷ. ՆԱ ՈՒԺԵՂԱՆՈՒՄ է ԱԶԳԱԿՑՈՒԹՅԱՆ ՄՈՏ ԱՍՏԻՃԱՆՆԵՐՈՒՄ ԽԱՉԱՁԵՎՄԱՆ ԱԶԴԵՑՈՒԹՅԱՆ ՏԱԿ Եվ ՎԵՐԱՆՈՒՄ Է ԸՆՏԱՆԵՑՄԱՄԲ ԵՎ ՄՇԱԿՈՒԹՅԱՄԲ։— ՀԻԲՐԻԴՆԵՐԻ ԱՆՊՏՂՈՒԹՅՈՒՆԸ ՈՐՈՇՈՂ ՕՐԵՆՔՆԵՐԸ։— ԱՆՊՏՂՈՒԹՅՈՒՆԸ ԻՆՔՆՈՒՐՈՒՅՆ ԱՌԱՆՁՆԱՀԱՏԿՈՒԹՅՈՒՆ ՉԷ, ԱՅԼ ԿԱՊՎԱԾ է ԱՅԼ ՏԱՐԲԵՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ ՀԵՏ ԵՎ ԲՆԱԿԱՆ ԸՆՏՐՈՒԹՅԱՆ ՄԻՋՈՑՈՎ ՉԻ ԿՈՒՏԱԿՎԵԼ։— ԱՌԱՋԻՆ ԽԱՉԱՁԵՎՈՒՄՆԵՐԻ ԵՎ ՀԻԲՐԻԴՆԵՐԻ ԱՆՊՏՂՈՒԹՅԱՆ ՊԱՏՃԱՌՆԵՐԸ։— ԿԵՆՍԱՊԱՅՄԱՆՆԵՐԻ ՓՈՓՈԽՈՒԹՅԱՆ ԵՎ ԽԱՉԱՁԵՎՄԱՆ ՀԵՏԵՎԱՆՔՆԵՐԻ ՄԻՋԵՎ ԵՂԱԾ ՆՄԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ։— ԴԻՄՈՐՖԻԶՄ ԵՎ ՏՐԻՄՈՐՖԻԶՄ։— ԽԱՉԱՁԵՎՎՈՂ ՏԱՐԱՏԵՍԱԿՆԵՐԻ ԵՎ ՆՐԱՆՑ ԽԱՌՆԱՏԵՂԵՐԻ ՊՏՂԱԲԵՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ՀԱՄԸՆԴՀԱՆՈՒՐ ԵՐԵՎՈՒՅԹ ՉԻ ՆԵՐԿԱՅԱՑՆՈՒՄ։— ՀԻԲՐԻԴՆԵՐԻ ԵՎ ԽԱՌՆԱՑԵՂԵՐԻ ՀԱՄԵՄԱՏՈՒԹՅՈՒՆԸ՝ ԱՆԿԱԽ ՆՐԱՆՑ ՊՏՂԱԲԵՐՈՒԹՅՈՒՆԻՑ։— ԸՆԴՀԱՆՈՒՐ ԵԶՐԱԿԱՑՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ</FONT>
Բնախույզների մեծամասնությունը այն կարծիքին է, թե տեսակները խաչաձևման դեպքում օժտված են անպտղությամբ նրա համար, որպեսզի կանխվի նրանց խառնածնությունը։ Այղ կարծիքը, իհարկե, առաջին հայացքից շատ ճշմարտացի է թվում, որովհետև միասին ապրող տեսակները հազիվ թե կարողանային անխառն մնալ, եթե նրանք ընդունակ լինեին ազատ կերպով խաչաձևվելու։ Այդ հարցը մեզ համար կարևոր է շատ տեսակետներից, մանավանդ այն պատճառով, որ առաջին խաչաձևման ենթարկվող տեսակների և նրանցից առաջացող հիբրիդների անպտղաբերոլթյունը չի կարող ձեռք բերվել, ինչպես ես այդ ցույց կտամ, անպտղության հաջորդական օգտակար աստիճանների պահպանման ճանապարհով։ Նա ծնողական տեսակների արտադրողական սիստեմում եղած տարբերությունների կողմնակի հետևանքն է։
Այս հարցը քննարկելիս սովորաբար խառնվել են երկու կատեգորիայի փաստեր, որոնք ըստ էության շատ տարբեր են միմյանցից, այն է՝ տեսակների անպտղությունը առաջին խաչաձևման ժամանակ և նրանցից առաջացած հիբրիդների անպտղությունը։
Մաքուր տեսակների վերարտադրողական օրգանները, իհարկե գտնվում են կատարյալ վիճակում, սակայն այդ տեսակները խաչաձևման ժամանակ կամ քիչ սերունդ են արտադրում կամ թե բոլորովին չեն արտադրում։ Մյուս կողմից, հիբրիդների վերարտադրողական օրգաններն անընդունակ են կատարելու իրենց ֆունկցիան, ինչպես այդ կարելի է պարզ կերպով տեսնել ինչպես բույսերի, այնպես էլ կենդանիների արական էլեմենտի վիճակից, թեև օրգաններն իրենք, որքան մանրադիտակը թույլ է տալիս դատելու, կառուցվածքով միանգամայն կատարյալ են։ Առաջին դեպքում սեռական երկու տարրերը, որոնցից գոյանում է ապագա սաղմը, միանգամ այն կատարյալ են. երկրորդ դեպքում նրանք կամ բոլորովին զարգացած չեն, կամ զարգացած են ոչ լիովին։ Այդ տարբերությունը կարևոր է, երբ քննարկելու կլինենք անպտղության պատճառը, որն ընդհանուր է երկու դեպքերի համար։ Այդ տարբերությունը հավանորեն, աչքաթող է արվել այն պատճառով, որ երկու դեպքում էլ անպտղության վրա նայել են որպես մի հատկապես շնորհված բանի վրա, որը մեր ըմբռնողության սահմաններից դուրս է գտնվում։
Տարատեսակների, այսինքն այն ձևերի, որոնց մասին մենք գիտենք կամ ենթադրում ենք, որ նրանք ծագել են ընդհանուր ծնողներից խաչաձևման ժամանակ, ինչպես նաև նրանցից առաջացած խառնացեղերի պտղաբերությունը նույնպես կարևոր է իմ տեսության տեսակետից, ինչպես որ տեսակների -անպտղությունը, որովհետև նա, ըստ երևույթին, խոշոր ու պարզորոշ տարբերություն է սահմանում տարատեսակների և տեսակների միջև։
===ԱՆՊՏՂՈՒԹՅԱՆ ԱՍՏԻՃԱՆՆԵՐ===
Ամենից առաջ դառնանք խաչաձևման ժամանակ տեսակների և նրանից առաջացած հիբրիդների անպտղությանը։ Անկարելի է ուսումնասիրել երկու բարեխիղճ և զարմանալի հետազոտողների և գրեթե իրենց ամբողջ կյանքը այդ հարցին նվիրած Կյոլռեյտերի և Գերտների զանազան մեմուարները և աշխատությունները, և խոր տպավորություն չստանալ այն բանից, որ միջտեսակային խաչաձևումները մինչև որոշ աստիճանը անպտուղ են։ Կյոլռեյտերն այդ կանոնից բացառություն չի ընդունում, բայց այդ դեպքում կտրում է հանգույցը, որովհետև տասը դեպքում, երբ հեղինակների մեծամասնության կողմից որպես առանձին տեսակներ ընդունված երկու ձևերը եղել են լիովին պտղաբեր, նա առանց տատանվելու այդ ձևերը համարում է որպես տարատեսակներ։ Գերտները նույնպես դրանից ընդհանուր կանոն է հանում և վիճարկում է Կյոլռեյտերի նշած տասը դեպքի լրիվ պտղաբերությունը։ Բայց այդ և շատ այլ դեպքերում հերաներն ստիպված է խնամքով հաշվել սերմերը, որպեսզի ցույց տա որոշ աստիճանի անպտղության գոյությունը։ Նա միշտ համեմատում է սերմերի ամենամեծ թիվը, որ տալիս են երկու տեսակները խաչաձևման ժամանակ և նրանց հիբրիդային սերունդները, այն սերմերի միջին թվի հետ, որը տալիս են երկու ծնողական տեսակները բնական դրության մեջ։ Բայց այստեղ լուրջ սխալի առիթ է ներկայանում. բույսը խաչաձևելու համար հարկավոր է նրան նախապես ենթարկել կաստրացիայի, և, որ հաճախ ավելի ևս կարևոր է, նրան պետք է մեկուսացնել, որպեսզի արգելվի այլ բույսերի ծաղկափոշու տեղափոխությունը նրա վրա միջատների միջոցով։ Համարյա բոլոր բույսերը, որոնց վրա Կյոլռեյտերը կատարել է իր փորձերը, տնկված են եղել ծաղկամաններում և պահվել են իր տանը՝ սենյակում։ Որ այդ եղանակները հաճախ վնասակար ազդեցություն են ունենում բույսերի պտղաբերության վրա, դրանում կասկած չի կարող լինել։ Գերտներն ինքը իր աղյուսակում բերում է երկու տասնյակ դեպքեր, երբ նա բույսերին կաստրացիայի է ենթարկել և արհեստական եղանակով բեղմնավորել իրենց սեփական ծաղկափոշիով, ըստ որում այդ քսան բույսերից կեսի պտղաբերությունը (չհաշված այնպիսի բույսերի վրա կատարված փորձերը, ինչպես լոբազգիներն են, որոնց հետ վարվելը ակնհայտորեն շատ դժվար է), եղել է քիչ թուլացած։ Բացի դրանից, Գերտները բազմիցս խաչաձևել է մի քանի ձևեր, ինչպես օրինակ, սովորական կարմիր և կապույտ տզրուկախոտը (Anagallis arvensis և coerolea), որոնց լավագույն բուսաբանները համարում են տարատեսակներ, և գտել է, որ նրանք միանգամայն անպտուղ են. այդ պատճառով մենք իրավունք ունենք կասկածելու, թե շատ տեսակներ արդյո՞ք իսկապես այդպես անպտուղ են խաչաձևման ժամանակ, ինչպես նա կարծել է։
Մի կողմից, անկասկածելի է, որ տարբեր տեսակների խաչաձևման ժամանակ անպտղությունը այնքան տարբեր է ըստ աստիճանի և ներկայացնում է այնքան աննկատելի անցումներ, իսկ մյուս կողմից, որ մաքուր տեսակների պտղաբերության վրա այնքան հեշտությամբ են ազդում զանազան հանգամանքներ, որ բոլոր գործնական նպատակների համար շատ դժվար է ասել, թե որտեղ է վերջանում լրիվ պտղաբերությունը և որտեղ է սկսվում անպտղությունը։ Իմ կարծիքով, դրան ավելի լավ ապացույց չի կարելի պահանջել, քան այն փաստը, որ երբևիցե ապրածներից երկու ամենափորձված դիտողները, այսինքն՝ Կյոլռեյտերը և Գերտները, միևնույն ձևերի վերաբերող մի քանի դեպքերում եկել են տրամագծորեն իրար հակառակ եզրակացությունների։ Չափազանց ուսանելի է համեմատել,— բայց տեղի սղության պատճառով ես չեմ կարող մանրամասնությունների մեջ մտնել,— նաև մեր լավագույն բուսաբանների ներկայացրած ապացույցները այն հարցի վերաբերյալ, թե կարո՞ղ են արդյոք որոշ կասկածելի ձևեր համարվել տեսակներ կամ տարատեսակներ, այն ապացույցների հետ, որոնք վերցվում են պտղաբերության փաստերից և բերվում են ձևերի խաչաձևմամբ զբաղվող տարբեր դիտողների կողմից, կամ տարբեր տարիների ընթացքում միևնույն դիտողի կատարած փորձերի հիման վրա։ Ուրեմն, կարելի է ցույց տալ, որ ոչ անպտղությունը և ոչ էլ պտղաբերությունը վստահելի հատկանիշներ չեն, որոնցով կարելի է տարբերել տեսակները տարատեսակներից։ Այս աղբյուրից բխող մատնանշումները ներկայացնում են նույնպիսի աննկատելի աստիճաններ և նույնքան կասկածելի են, որքան կազմվածքի ու կառուցվածքի այլ տարբերությունների վրա հիմնված ապացույցները։
Ինչ վերաբերում է հիբրիդների անպտղությանը հաջորդական սերունդներում, ապա թեև Գերտներին հաջողվել է վեց, յոթ և մի դեպքում նույնիսկ տասը սերունդների ընթացքում ստանալ մի քանի հիբրիդներ՝ խիստ կերպով թույլ չտալով նրանց խաչաձևումը մաքուր ծնողական ձևերի հետ, սակայն նա դրականապես հաստատում է, որ նրանց պտղաբերությունը երբեք չի բարձրանում, այլ սովորաբար խիստ և հանկարծակի կերպով նվազում է։ Պտղաբերության այդ նվազման վերաբերմամբ, ամենից առաջ կարելի է նկատել, որ կառուցվածքում կամ կազմվածքում երբ որևէ շեղում երկու ծնողների համար էլ ընդհանուր է, նա փոխանցվում է ժառանգներին ուժեղացած աստիճանով, մինչդեռ հիբրիդային բույսերի մոտ երկու սեռական տարրերը արդեն մի քիչ տուժած են լինում։ Բայց ես կարծում եմ, որ նրանց պտղաբերությունը գրեթե բոլոր դեպքերում նվազել է մի անկախ պատճառից, այսինքն նրա հետևանքով, որ խաչաձևումը կատարվել է միմյանց հետ չափազանց մոտ ազգակից անհատների միջև։ Ես այնքան փորձեր եմ կատարել և հավաքել այնքան փաստեր, որոնք ցույց են տալիս, մի կողմից, որ մի ուրիշ անհատի կամ ուրիշ տարատեսակի հետ պատահական խաչաձևումը մեծացնում է սերնդի ուժն ու պտղաբերությունը և, մյուս կողմից, որ չափազանց մոտ ազգականների խաչաձևումը նվազեցնում է նրանց ուժն ու պտղաբերությունը, որ ես չեմ կարող կասկածել այդ եզրակացության ճշտության վերաբերմամբ։ Փորձարարները հազվագյուտ դեպքում են առաջ բերում մեծ քանակությամբ հիբրիդներ, իսկ քանի որ ծնողական տեսակները կամ այլ ազգակից հիբրիդները սովորաբար աճում են միևնույն պարտեզում, ուստի ծաղկման շրջանում պետք է նրանց խնամքով պաշտպանել միջատների այցելությունից. հետևապես եթե նրանք թողնվեն իրենք իրենց, այդ դեպքում սովորաբար նրանք յուրաքանչյուր սերնդի ընթացքում կբեղմնավորվեն միևնույն ծաղկի ծաղկափոշիով, իսկ այդ հավանորեն կարող է վատ անդրադառնալ նրանց պտղաբերության վրա, որն արդեն թուլացած է նրանց հիբրիդային ծագման հետևանքով։ Այդ համոզմունքն իմ մեջ ամրացնում է այն ուշագրավ ցուցումը, որ բազմիցս արել է Գերտներր, այն է՝ որ եթե արհեստականորեն բեղմնավորենք նույնիսկ ամենաքիչ պտղաբերող հիբրիդներին միանման հիբրիդների ծաղկափոշիով, այդ դեպքում նրանց պտղաբերությունը, չնայած այդ գործողության հաճախ նկատվող վնասակար հետևանքներին, հաճախ վճռականորեն բարձրանում է և շարունակում է բարձրանալ։ Բայց քանի որ արհեստական բեղմնավորման ժամանակ ծաղկափոշին նույնքան էլ հաճախ վերցվում է պատահականորեն (ինչպես այդ ինձ հայտնի է իմ սեփական վարձերից) մի այլ ծաղկի փոշանոթներից, ինչպես նաև հենց բեղմնավորման ենթարկվող նույն ծաղկի փոշանոթներից, ուստի այդ դեպքում տեղի է ունենում խաչաձևում երկու, թեկուզև միևնույն բույսին պատկանող, ծաղիկների միջև։ Բացի դրանից, ամեն անգամ, երբ կատարվել են նման բարդ փորձեր, այնպիսի մանրազնին դիտողը, ինչպիսին է Գերտները, հավանորեն կաստրացիայի ենթարկել է իր հիբրիդներին և դրանով ապահովել է յուրաքանչյուր սերնդում խաչաձև բեղմնավորումը այլ ծաղկի ծաղկափոշու միջոցով, որը պատկանել է նույն բույսին կամ նույնպիսի հիբրիդային հատկություններ ունեցող մի այլ բույսի։ Ուրեմն՝ ինքնաբեղմնավորվող հիբրիդներին հակառակ '''արհեստականորեն''' բեղմնավորվող հիբրիդների հաջորդական սերունդների շարքում պտղաբերության բարձրացման տարօրինակ փաստը, ինչպես ինձ թվում է, կարելի է բացատրել նրանով, որ այդ դեպքում վերացվել է խաչաձևումը այնպիսի անհատների միջև, որոնք չափազանց մոտ ազգակցության մեջ են գտնվում։
Այժմ դառնանք այն արդյունքներին, որ ստացել է խաչաձևումների գործում չափազանց փորձված մի երրորդ դիտող, այսինքն՝ արժանահարգո Վ. Հերբերտը։ Նա պնդում է, որ որոշ հիբրիդներ միանգամայն պտղաբեր են՝ նույնքան պտղաբեր են, ինչպես որ մաքուր ծնողական տեսակները, և պնդում է այդ այնպիսի հաստատամտությամբ, ինչպես Կյոլռեյտերը և Գերտները հավատացնում են, որ տեսակների խաչաձևումների ժամանակ նրանց որոշ աստիճանի անպտղաբերությունը բնական օրենք է, որը բացառություններ չի ընդունում։ Նա փորձերը կատարել է նույն բույսերից մի քանիսի վրա, որոնց վերցրել էր նաև հերաները։ Արդյունքների տարբերությունը, ես կարծում եմ, կարելի է մասամբ բացատրել Հերբերտի, որպես այգեգործի, մեծ հմտությամբ, մասամբ էլ նրանով, որ նա իր տրամադրության տակ ունեցել է ջերմատներ։ Նրա կարևոր շատ վկայություններից, օրինակի համար, ես կբերեմ միայն մեկը, այն է՝ որ «Crinum capense-ի ծաղկափոշիով բեղմնավորված Crinum revolutum-ի սերմնարանում յուրաքանչյուր սերմնաբողբոջ առաջ է բերել բույս, որը ես երբեք չեմ նկատել նրա բնական բեղմնավորման դեպքերում»։ Հետևաբար, մենք այստեղ ունենք լիակատար կամ նույնիսկ սովորականից ավելի քան լիակատար պտղաբերություն երկու տարբեր տեսակների առաջին խաչաձևման ժամանակ։
Crinum-ի այդ դեպքը ինձ առիթ է տալիս հիշելու մի ուշագրավ փաստի մասին, այն է, որ Lobelia-ի Yerbascum-ի և Passiflora-ի մի քանի տեսակների առանձին բույսեր հեշտությամբ բեղմնավորվում են այլ տեսակների ծաղկափոշիով, բայց ոչ նույն բույսի ծաղկափոշիով, թեև վերջինս միանգամայն առողջ է, որը կարելի է ապացուցել, նրանով բեղմնավորելով այլ բույսեր կամ տեսակներ։ Hippeastrum սեռի մեջ Corydalis-ի, ինչպես ցույց է տվել պրոֆ. Հիլդեբրանդը, զանազան խոլորձիների մոտ, ինչպես ցույց են տվել Սկոտտը և Ֆրից Մյուլլերը, բոլոր անհատներն ունեն այդ հատկությունը։ Այսպիսով, մի քանի տեսակների միայն նորմայից շեղվող անհատները, իսկ մյուսների բոլոր անհատները իսկապես ավելի հեշտությամբ կարող են հիբրիդային սերունդ տալ, քան թե բեղմնավորվել հենց միևնույն անհատից վերցված ծաղկափոշիով։ Բերենք մի օրինակ, Hippeastrum aulicum-ի կոճղեզը տվել է չորս ծաղիկ, Հերբերտը նրանցից երեքը բեղմնավորել է սեփական ծաղկափոշիով, իսկ հետո չորրորդը բեղմնավորել է երեք զանազան տեսակներից առաջացած բարդ հիբրիդի ծաղկափոշիով. վերջում ստացվել է այն, որ «առաջին ծաղիկների սերմնարանները շուտով դադարել են աճելուց և մի քանի օրից հետո բոլորովին ոչնչացել են, մինչդեռ տուփիկը, որ փոշոտված էր հիբրիդի ծաղկափոշիով, սկսել է ուժեղ կերպով աճել, հասունացել է և տվել սերմեր, որոնք լավ ծլել են»։ Հերբերտն այդպիսի վարձեր կատարել է մի քանի տարիների ընթացքում և միշտ միանման արդյունքով, այս դեպքերը ցույց են տալիս, թե ինչպիսի չնչին ու խորհրդավոր պատճառներից երբեմն կախված է տեսակի ավելի մեծ կամ ավելի փոքր պտղաբերությունը։
Պարտիզագործների գործնական փորձերը, թեկուզև նրանք գիտական ճշտությամբ կատարված չլինեն էլ, արժանի են որոշ ուշադրության։ Բոլորին հայտնի է, թե ինչպիսի բարդ խաչաձևումների են ենթարկվել Pelargonium-ի Fuchsia-ի, Cabceolaria-ի, Petunia-ի, Rhododendron-ի և այլ տեսակները, բայց և այնպես այդ հիբրիդներից շատերը առատությամբ սերմ են տալիս։ Այսպես, օրինակ, Հերբերտը պնդում է, որ Calceolaria integrifolia և C. plantaginea-ի արտաքին տեսքով որքան կարելի է միմյանց չնմանվող այդ տեսակների հիբրիդը «բազմանում է այնքան հիանալի կերպով, կարծեք թե դա չիլի ական լեռների մի բնական տեսակ լինի»։ Ես քիչ ջանք չեմ գործադրել, որպեսզի ստույգ իմանամ ռոդոդենդրոնների մի քանի բարդ խաչաձևումների պտղաբերության աստիճանը և համոզվել եմ, որ նրանցից շատերը միանգամայն պտղաբեր են։ Մ-ր Ս. Նոբլը, օրինակ, ինձ հաղորդել է, որ նա վայրակներ է բազմացնում պատվաստելու համար Rhododendron ponticum-ի և Rh. catawbiense-ի հիբրիդը և որ այդ հիբրիդը «այնպիսի առատությամբ սերմեր է տալիս, ինչպիսին միայն կարելի է պատկերացներ»։ Եթե հիբրիդների պտղաբերությունը լավ խնամքի դեպքում շարունակ նվազեր յուրաքանչյուր հաջորդ սերնդում, ինչպես այդ կարծում է Գերտները, ապա այդ փաստը քաջ ծանոթ կլիներ պարտիզագործներին, որոնք գործ ունեն տնկարանների հետ։ Պարտիզագործները միևնույն հիբրիդները բազմացնում են ամբողջ մեծ մարգերով, իսկ չէ՞ որ այստեղ միայն հանդիպում են հարկ եղած իրադրությանը, որովհետև այդ դեպքում առանձին անհատներ միջատների միջոցով հնարավորություն են ունենում ազատ կերպով խաչաձևվելու ամեն մի այլ անհատի հետ, և այսպիսով կանխվում է մոտ ազգակցական փոշոտման վնասակար ազդեցությունը։ Յուրաքանչյուր ոք կարող է հեշտությամբ համոզվել միջատների միջնորդության իրական լինելու մեջ, հետազոտելով հիբրիդային ռոդոդենդրոնների ամենաանպտղաբեր ցեղերի ծաղիկները, որոնք երբեք ծաղկափոշի չեն առաջացնում, նա այդ ծաղիկների վրա կգտնի առատ ծաղկափոշի, որը բերված է այլ ծաղիկներից։
Ինչ վերաբերում է կենդանիներին, ապա նրանց վրա անհամեմատ ավելի քիչ մանրազնին փորձեր են կատարվել, քան բույսերի վրա։ Եթե կարելի է վստահել մեր սիստեմատիկական ստորաբաժանումներին, այսինքն եթե կենդանիների սեռերը նույնքան տարբերվում են իրարից, որքան բույսերի սեռերը, այդ դեպքում մենք կարող ենք եզրակացնել, որ բնական սանդուխքի վրա միմյանցից ավելի հեռու կանգնած կենդանիները կարող են ավելի հեշտությամբ խաչաձևվել իրար հետ, քան նման պայմաններում գտնվող բույսերը. բայց հիբրիդներն իրենք, ինչպես ինձ թվում է, ավելի անպտղաբեր են։ Սակայն չպետք է մոռանալ, որ կենդանիների վրա քիչ փորձեր են կատարված հարկ եղած պայմաններում, որովհետև միայն քիչ կենդանիներ կան, որ բազմանում են գերության մեջ։ Այսպես, օրինակ, դեղձանիկը խաչաձևվել է սերինոսների ընտանիքից ինը զանազան տեսակների հետ, բայց քանի որ նրանցից ոչ մեկը ազատ կերպով չի բազմանում գերության մեջ, ուստի մենք իրավունք չունենք սպասելու, որ նրանց և դեղձանիկի միջև առաջին խաչաձևումները կամ դրանցից առաջացած հիբրիդները լինեն լիովին պտղաբեր։ Այնուհետև, ինչ վերաբերում է ամենապտղաբեր կենդանական հիբրիդների պտղաբերությանը հաջորդական սերունդների մեջ, ապա ինձ հազիվ թե հայտնի է գոնե մի դեպք, երբ միևնույն հիբրիդի երկու ընտանիք առաջ բերված լինեին միաժամանակ տարբեր ծնողներից, որպեսզի կանխվեին ազգակցության մոտ աստիճաններում կատարվող խաչաձևումների վնասակար հետևանքները։ Ընդհակառակը, յուրաքանչյուր հաջորդ սերնդում սովորաբար խաչաձևվել են եղբայրները քույրերի հետ՝ հակառակ այն նախազգուշացմանը, որ շարունակ կրկնում են բոլոր անասնաբույծները։ Իսկ այդպիսի դեպքում բոլորովին զարմանալի չէ, որ հիբրիդների հատուկ անպտղաբերությունը ավելի ու ավելի աճել է։
Թեև ինձ հայտնի չէ կենդանական հիբրիդների կատարյալ պտղաբերության գրեթե ոչ մի լիովին ստույգ դեպք, սակայն ես հիմք ունեմ կարծելու, որ Cervulus<ref>Cervulus՝ մունջակ սեռը միացնում է փոքր եղջերուների մի քանի տեսակներ, որոնք ապրում են հարավային և արևելյան Ասիայի լեռնային անտառներում։— ''Խմբ.։''</ref> vaginalis-ից և G. Reevesii-ից, ինչպես Phasianus colchicus-ից և Ph. torquatus-ից ստացված հիբրիդները լիովին պտղաբեր են։ Կատրֆաժը նշում է, որ երկու մետաքսագործների (Bombyx cynthia և B. arrindia) հիբրիդները Փարիզում inter se<ref>Միմյանց հետ։— ''Խմբ.։''</ref> պտղաբեր են եղել ութ սերունդների ընթացքում։ Վերջերս հավատացնում էին, որ երկու այնքան տարբեր տեսակներ, ինչպես նապաստակը և ճագարը, եթե նրանց հարկադրեն բազմանալու, կառաջացնեն սերունդ, որը վերին աստիճանի պտղաբեր է ծնողական տեսակներից մեկն ու մեկի հետ խաչաձևվելու դեպքում։ Սովորական սագի և չինական սագի (Anser cygnoides), որոնք այնքան տարբեր տեսակներ են, որ նրանց սովորաբար դասում են տարբեր սեռերում, խաչաձևումից ստացված հիբրիդները հաճախ Անգլիայում սերունդ են տվել, երբ ենթարկվել են կրկնվող խաչաձևման երկու մաքուր ծնողական տեսակների հետ, իսկ մի անգամ էլ՝ նույնիսկ inter se։ Այս վերջինը հաջողվել է ստանալ մ-ր Էյտոնին, որը ստացել է երկու հիբրիդներ միևնույն ծնողներից, բայց տարբեր ձագահանումներից. իսկ այդ երկու թռչուններից նա ստացել է մի բնում ութից ոչ պակաս հիբրիդներ (մաքուր սագերի թոռներ)։ Սակայն Հնդկաստանում խաչաձևման միջոցով ստացված այդ սագերը պետք է անհամեմատ ավելի պտղաբեր լինեն, որովհետև, ինչպես ինձ հավատացնում են այնպիսի ամենաձեռնհաս դատավորներ, ինչպես մ-ր Բլայտն ու կապիտան Հյոտտոն են, այդ երկրի զանազան վայրերում բուծվում են այդպիսի սագերի ամբողջ հոտեր, որոնք ստացված են խաչաձևման միջոցով. բայց քանի որ նրանք բուծվում են օգուտ ստանալու համար նույնիսկ այնտեղ, որտեղ չի հանդիպում ծնողական ոչ մեկ և ոչ էլ մյուս տեսակը, ուստի նրանք պետք է շատ կամ լիովին պտղաբեր լինեն։
Մեր ընտանի կենդանիների զանազան ցեղերը փոխադարձ խաչաձևման ժամանակ կատարելապես պտղաբեր են, իսկ մինչդեռ շատ դեպքերում նրանք առաջացել են երկու կամ երեք վայրի տեսակներից։ Այս փաստից մենք պետք է եզրակացնենք երկուսից մեկը՝ կամ նախասկզբնական ծնողական տեսակները հենց սկզբից արտադրել են միանգամ այն պտղաբեր հիբրիդներ, կամ ընտանեցման վիճակում հետո դուրս բերված հիբրիդները դարձել են բոլորովին պտղաբեր։ Այս վերջին երկընտրանքը, որ առաջին անգամ առաջարկել է Պալլասը, շատ ավելի ճշմարտացի է թվում և, իսկապես, հազիվ թե կարող է որևէ կասկած հարուցել։ Այսպես, օրինակ, գրեթե անկասկածելի է, որ մեր շներն առաջացել են մի քանի վայրի ցեղից, բայց և այնպես, թերևս բացառությամբ Հարավային Ամերիկայի մի քանի տեղական ընտանի շների, նրանք բոլորն էլ միմյանց հետ զուգավորվելիս միանգամայն պտղաբեր են. սակայն անալոգիան ինձ հարկադրում է խիստ կասկածել այն բանում, որ սկզբնական տեսակները կարող էին ազատ կերպով զուգավորվել և տալ լիովին պտղաբեր հիբրիդներ։ Ճիշտ այդպես էլ ես վերջերս կարողացա լիովին համոզվել, որ եղջերավոր անասունների հնդկական սապատավորի և սովորական ցեղի խաչաձևման միջոցով ստացված սերունդը inter se միանգամայն պտղաբեր է. բայց հիմնվելով մեկ և մյուս ձևերի կարևոր ոսկրաբանական տարբերությունների վերաբերմամբ Ռյուտիմեյերի կատարած դիտումների, ինչպես նաև նրանց արտաքին տեսքի, ձայնի, կազմության և այլ առանձնահատկությունների վերաբերմամբ մ-ր Բլայտի կատարած դիտումների վրա, այդ երկու ձևերը պետք է դիտել որպես լավ, առանձին տեսակներ։ Նույնը կարելի է նշել նաև խոզերի երկու գլխավոր ցեղերի մասին։ Հետևաբար, մենք պետք է կամ հրաժարվենք այն համոզմունքից, որ տեսակները խաչաձևման ժամանակ ցուցաբերում են ընդհանուր անպտղություն, կամ կենդանիների անպտղության վրա նայել ոչ թե որպես մի անշնչելի հատկանիշի, այլ այնպիսին, որը կարելի է ընտանեցման միջոցով վերացնել։
Վերջապես, ուշադրության առնելով բոլոր վավերացված փաստերը բույսերի և կենդանիների խաչաձևման մասին, կարելի է եզրակացնել, որ ինչպես առաջին սերնդում, այնպես էլ հիբրիդների մոտ որոշ աստիճանի ամլություն չափազանց հաճախ է տեղի ունենում. սակայն մեր արդի գիտելիքների վիճակում չի կարելի համարել, որ նա անպայման տարածված է ամենուրեք։
===ՕՐԵՆՔՆԵՐ, ՈՐՈՆՔ ՂԵԿԱՎԱՐՈՒՄ ԵՆ ԱՌԱՋԻՆ ԽԱՉԱՁԵՎՈՒՄՆԵՐԻ ԵՎ ՀԻԲՐԻԴՆԵՐԻ ԱՆՊՏՂՈՒԹՅՈՒՆԸ===
Այժմ փոքր ինչ ավելի մանրամասնորեն քննարկենք այն օրենքները, որոնք ղեկավարում են առաջին խաչաձևումների և հիբրիդների անպտղությունը։ Գլխավորապես տեսնենք, թե այդ օրենքները չե՞ն նշում արդյոք այն, որ տեսակները դիտավորյալ կերպով օժտվել են այդ հատկությամբ, որպեսզի կանխեն նրանց խաչաձևումը և լիակատար խառնաշփոթումը իրար հետ։ Ստորև բերված եզրակացությունները փոխ են առնված գլխավորապես Գերտների հիանալի աշխատությունից՝ բույսերի մոտ հիբրիդների առաջացման մասին։ Ես քիչ ջանք չեմ գործադրել, որպեսզի հավաստիանամ, թե ինչ աստիճանի նրանք կիրառելի են կենդանիների վերաբերմամբ, և նկատի առնելով մեր տեղեկությունների աղքատիկությունը կենդանական հիբրիդների առաջացման մասին, ես զարմացել եմ, երբ տեսել եմ թե որքան միևնույն օրենքներն ընդհանուր են բնության երկու թագավորությունների համար։
Արդեն նշվել է, որ ինչպես առաջին խաչաձևումների, այնպես էլ հիբրիդների պտղաբերության աստիճանը ներկայացնում է աստիճանաբար անցումներ' սկսած զրոյից մինչև լրիվ պտղաբերությունը։ Զարմանալի է, թե որքան հետաքրքիր եղանակներով կարելի է ցույց տալ այդ աստիճանականությունը, բայց ես այստեղ կարող եմ այդ փաստերը շարադրել միայն ամենաընդհանուր գծերով։ Եթե մի ընտանիքի պատկանող բույսից վերցրած ծաղկափոշին տեղափոխենք մի այլ ընտանիքի բույսի սպիի վրա, նա նույնքան քիչ ներգործություն է առաջացնում, ինչքան և անօրգանական փոշին։ Սկսելով պտղաբերության այդ բացարձակ զրոյից, երբ զանազան տեսակների ծաղկափոշին տեղափոխում ենք նույն սեռի որևէ տեսակի սպիի վրա, մենք նկատում ենք արտադրվող սերմերի քանակի լիակատար աստիճանականություն՝ ընդհուպ մինչև համարյա լրիվ կամ միանգամայն լրիվ պտղաբերություն, իսկ նորմայից շեղվող որոշ դեպքերում, ինչպես մենք տեսանք, մինչև անգամ լիառատ պտղաբերություն, այսինքն անցնում է նրանից, որ առաջ է բերում բույսի սեփական ծաղկափոշիով բեղմնավորվելը։ Հիբրիդների մեջ պատահում են նաև այնպիսիները, որոնք երբեք չեն արտադրել և հավանորեն չեն էլ կարողանում արտադրել ոչ մի հատ ծլունակ սերմ նույնիսկ մաքուր ծնողական ձևերի ծաղկափոշիով բեղմնավորելու դեպքում, բայց այդ դեպքերից մի քանիսում կարելի է պտղաբերության առաջին հետքերը հայտնաբերել այն բանում, որ մաքուր ծնողական տեսակներից մեկի ծաղկափոշին առաջ է բերում հիբրիդի ծաղկի ավելի վաղ թառամում, քան այդ կարող էր պատահել առանց նրա ազդեցության, իսկ ինչպես հայտնի է, ծաղկի ավելի վաղ թառամումը ծառայում է որպես սկսվող բեղմնավորման նշան։ Անպտղաբերության այդ ծայրահեղ աստիճանից հեռանալով՝ մենք հանդիպում ենք այլ ինքնաբեղմնավորվող հիբրիդների, որոնք արտադրում են ավելի ու ավելի մեծ թվով սերմեր, հասնում են մինչև լիակատար պտղաբերության։
Այն հիբրիդները, որոնք ստացվում են դժվար խաչաձևվող և հազվագյուտ դեպքում սերունդ արտադրող երկու տեսակներից, սովորաբար չափազանց անպտղաբեր են։ Սակայն առաջին խաչաձևման դժվարության և սրանից առաջացող հիբրիդների անպտղության (երկու կատեգորիայի փաստեր, որ սովորաբար խառնվում են) միջև եղած զուգահեռությունը երբեք խիստ չէ։ Կան շատ դեպքեր, երբ երկու մաքուր տեսակներ, օրինակ, Verbascum սեռի մեջ, կարող են չափազանց հեշտությամբ խաչաձևվել և տալ բազմաթիվ հիբրիդային ժառանգներ, իսկ մինչդեռ հիբրիդներն իրենք չափազանց անպտղաբեր են։ Մյուս կողմից կան տեսակներ, որոնց հաջողվում է խաչաձևել շատ հազվագյուտ դեպքում կամ ծայրահեղ դժվարությամբ, բայց նրանց հիբրիդները, եթե միայն նրանք առաջացել են, խիստ պտղաբեր են։ Մինչև անգամ միևնույն սեռի սահմաններում, օրինակ Dianthus-ի մոտ, հանդիպում են այս երկու հակադիր դեպքերը։
Ինչպես առաջին խաչաձևումների, այնպես էլ հիբրիդների պտղաբերությունը ավելի հեշտությամբ է տուժում անբարենպաստ պայմանների ներգործությունից, քան մաքուր տեսակների պտղաբերությունը։ Բայց առաջին խաչաձևումների պտղաբերությունը նույնպես բնածին կերպով փոփոխական է, որովհետև նա իր աստիճանով միշտ միանման չի լինում. երբ միևնույն երկու տեսակները խաչաձևվում են միանման հանգամանքներում, նա մասամբ կախված է այն անհատների, կառուցվածքից, որոնք պատահաբար ընտրվել են փոր֊ ձի համար։ նույնն է նկատվում նաև հիբրիդների մոտ. նրանց պտղաբերության աստիճանը հաճախ խիստ տարբեր է լինում զանազան անհատների մոտ, որոնք աճել են միևնույն տուփիկի սերմերից և ենթարկվել են միևնույն պայմանների ազդեցությանը։
«Սիստեմատիկական ազգակցություն» արտահայտությամբ հասկանում են տեսակների միջև եղած ընդհանուր նմանությունը կառուցվածքով և կերտվածքով։ Բայց առաջին խաչաձևումների և նրանցից առաջացած հիբրիդների պտղաբերությունը մեծ չափով կախված է նրանց սիստեմա\տիկական ազգակցությունից։ Դա պարզ երևում է նրանից, որ հիբրիդներ երբեք չեն ստացվել երկու տեսակներից, որոնք սիստեմատիկների կողմից դասվում են տարբեր ընտանիքներում, և որ մյուս կողմից, շատ մերձավոր տեսակները սովորաբար հեշտությամբ խաչաձևվում են միմյանց հետ։ Բայց սիստեմատիկական ազգակցության և խաչաձևման հեշտության միջև եղած համապատասխանությունը բնավ խիստ չէ։ Կարելի է բերել բազմաթիվ օրինակներ, երբ շատ մերձավոր տեսակներ հրաժարվում են միմյանց հետ խաչաձևվելուց կամ խաչաձևվում են ծայրահեղ դժվարությամբ, իսկ մյուս կողմից, կարելի է բերել չափազանց հեշտությամբ խաչաձևվող տարբեր տեսակների խիստ շատ օրի֊ նակներ։ Միևնույն ընտանիքում կարող է լինել այնպիսի սեռ, ինչպես Dianthus-ն է, որի մեջ մտնող շատ տեսակներ չափից դուրս հեշտությամբ են խաչաձևվում, և մի այլ սեռ, ինչպես Silene-ն է, որի մեջ մտնող նույնիսկ ծայրահեղ մերձավոր տեսակներից, չնայած գործադրված ամենահամառ ջանքերին, ոչ մի հիբրիդ չի. հաջողվել ստանալ։ Նույն տարբերությանը մենք հանդիպում ենք մինչև անգամ միևնույն սեռի սահմաններում։ Օրինակ, Nicotiana-ի շատ տեսակներ խաչաձևվում են շատ ավելի հաճախ, քան որևէ այլ սեռի տեսակներ, այնինչ Գերտները գտել է, որ N. acumlinata տեսակը, որն առանձնապես աչքի չի ընկնում մյուսների մեջ, համառորեն հրաժարվել է բեղմնավորել կամ բեղմնավորվել Nicotiana-ի ութից ոչ պակաս այլ տեսակների հետ խաչաձևումների ժամանակ։ Կարելի էր էլի շատ համանման օրինակներ բերել։
Ոչ ոքին չի հաջողվել պարզ կերպով ցույց տալ, թե նկատելի հատկանիշներից որևէ մեկում ինչպիսի տարբերությունը և նրա ինչ աստիճանը բավական են երկու տեսակների միջև խաչաձևումը կանխելու համար։ Կարելի է ցույց տալ, որ կերտվածքով ու ընդհանուր տեսքով միմյանցից չափազանց տարրեր և ծաղկի յուրաքանչյուր մասում, նույնիսկ ծաղկափոշու, պտղի և շաքիլների մեջ խիստ արտահայտված տարբերություններ հանդես բերող բույսերը կարող են խաչաձևվել։ Միամյա և բազմամյա բույսերը, տերևաթափ ունեցող ծառերը և մշտադալար բույսերը, որոնք բնակվում են զանազան վայրերում և հարմարված են շատ տարրեր կլիմաների, հաճախ և հեշտ կերպով կարող են խաչաձևվել միմյանց հետ։
Երկու տեսակների միջև փոխադարձ խաչաձևում ասելով ես հասկանում եմ այն դեպքը, երբ, օրինակ, սկզբում էգ էշը խաչաձևվում է հովատակի հետ, իսկ հետո՝ զամբիկը էշի հետ. այդ դեպքում կարելի է ասել, որ այդ երկու տեսակները փոխադարձաբար խաչաձևվել են։ Հաճախ մեծագույն տարբերություն է նկատվում փոխադարձ խաչաձևումներ ստանալու հեշտության մեջ։ Այդպիսի դեպքերը չափազանց կարևոր են, որովհետև նրանք ապացուցում են, որ երկու որևէ տեսակների խաչաձևվելու ընդունակությունը հաճախ բոլորովին կախում չունի նրանց սիստեմատիկական ազգակցությունից, այսինքն կառուցվածքում կամ կերտվածքում եղած որևէ տարբերությունից, բացառությամբ նրանց վերարտադրողական սիստեմում եղած տարբերության։ Միևնույն տեսակների միջև փոխադարձ խաչաձևումների ժամանակ ստացված արդյունքների մեջ եղած տարբերությունը արդեն վաղուց նկատել է Կյոլռեյտերը։ Բերենք մի օրինակ. Mirabills jalapa-ն հեշտությամբ կարող է բեղմնավորվել M. longiflora-ի ծաղկափոշով և այդ ձևով ստացվող հիբրիդները բավականաչափ պտղաբեր են. բայց Կյոլռեյտերը ութ տարվա ընթացքում շարունակ երկու հարյուրից ավելի փորձեր է կատարել M. longiflora-ն բեղմնավորել M. jalapa-ի ծաղկափոշով և բոլորովին ապարդյուն։ Կարելի է բերել մի քանի այլ զարմանալի դեպքեր։ Տյուրեն նույն փաստը նկատել է ծովային ջրիմուռների՝ ֆուկուսների մոտ։ Բացի դրանից, Գերտները գտել է, որ փոխադարձ խաչաձևումներ ստանալու հեշտության մեջ եղած տարբերությունը, ճիշտ է, ոչ այնքան խիստ աստիճանի, չափազանց ընդհանուր երևույթ է։ նա այդ նկատել է նույնիսկ մոտ ազգակից ձևերի մոտ (օրինակ, Matthiola annua-ի և M. glabra-ի մոտ), որոնց շատ բուսաբաններ համարում են տարատեսակներ։ Ուշագրավ է նաև այն փաստը, որ թեև փոխադարձ խաչաձևումներից առաջացած հիբրիդները, իհարկե, ներկայացնում են միևնույն երկու տեսակների զուգակցում (ըստ որում մի տեսակը սկզբում հոր դեր է կատարել, իսկ հետո՝ մոր) և հաճախ մեկը մյուսից տարբերվում են արտաքին հատկանիշներով, սակայն նրանց պտղաբերությունը սովորաբար տարբերվում է աննշան, իսկ երբեմն էլ մեծ չափով։
Գերտների դիտումներից կարելի է բերել մի քանի այլ յուրահատուկ օրենքներ, այսպես, օրինակ, մի քանի տեսակներ այլ տեսակների հետ խաչաձևվելու հիանալի ընդունակություն ունեն, իսկ նույն սեռի այլ տեսակներ աչքի են ընկնում իրենց արտաքին առանձնահատկությունները հիբրիդային սերնդին փոխանցելու ընդունակությամբ։ Բայց այդ երկու ընդունակությունների միջև անհրաժեշտ զուգադիպություն գոյություն չունի։ Որոշ հիբրիդներ փոխանակ ներկայացնելու, ինչպես այդ սովորաբար լինում է, միջակա հատկանիշներ երկու ծնողների միջև, միշտ ցուցաբերում են նմանություն ծնողներից մեկն ու մեկին և այդպիսի հիբրիդները, չնայած մաքուր ծնողական տեսակի հետ նրանց ունեցած խիստ նմանությանը, հազվադեպ բացառությամբ լինում են չափազանց անպտղաբեր։ Ճիշտ այդպես էլ այն հիբրիդների մեջ, որոնք իրենց կառուցվածքով միջին տեղ են գրավում ծնողների միջև, երբեմն ծնվում են բացառիկ, նորմայից շեղվող անհատներ, օժտված մոտ նմանությամբ մաքուր ծնողական ձևերից մեկի հետ, և այդ հիբրիդները համարյա միշտ չափազանց անպտղաբեր են նույնիսկ այն դեպքում, երբ մյուս հիբրիդները, որ աճեցված են հենց միևնույն տուփիկից վերցված սերմերից, դրսևորում են մեծ պտղաբերություն։ Այս փաստերը ցույց են տալիս, թե հիբրիդի պտղաբերությունը որքան կարող է անկախ լինել ծնողներից մեկի հետ նրա ունեցած արտաքին նմանությունից։
Քննարկելով վերևում բերված զանազան օրենքները, որոնք որոշում են առաջին խաչաձևումների և հիբրիդների պտղաբերությունը, մենք տեսնում ենք հետևյալը. երբ խաչաձևվում են այնպիսի ձևեր, որոնք պետք է համարվեն որպես լավ, առանձին տեսակներ, նրանց պտղաբերությունը ներկայացնում է աստիճանական անցումներ՝ սկսած զրոյից մինչև լրիվ պտղաբերությունը կամ նույնիսկ որոշ պայմաններում մինչև լիառատ պտղաբերությունը։ Նրանց պտղաբերությունը ոչ միայն չափազանց զգայուն է բարենպաստ ու անբարենպաստ պայմանների ազդեցության նկատմամբ, այլև ունի բնածին փոփոխականություն. նա իր աստիճանով երբեք միշտ միանման չի լինում առաջին խաչաձևումներում և նրանցից ծագում առած հիբրիդների մոտ, հիբրիդների պտղաբերությունը առնչություն չունի ծնողներից մեկին արտաքին հատկանիշներով նրանց նմանվելու աստիճանի հետ, և վերջապես, երկու տեսակների միջև տեղի ունեցող առաջին խաչաձևման հեշտությունը միշտ չէ, որ կախված է նրանց սիստեմատիկական ազգակցությունից կամ միմյանց հետ ունեցած նմանության աստիճանից։ Այս վերջին դրույթը պարզ կերպով ապացուցվում է աջն տարբերությամբ, որ գոյություն ունի միևնույն տեսակների միջև փոխադարձ խաչաձևումներից ստացված արդյունքների մեջ։ Իրոք, նայած այն բանին, թե արդյոք մեկ կամ մյուս տեսակն է կատարում հոր կամ մոր ղերը, սովորաբար նկատվում է որոշ, երբեմն էլ շատ մեծ տարբերություն այն հեշտության մեջ, որով տեղի է ունենում խաչաձևումը։ Բացի դրանից, փոխադարձ խաչաձևումներից առաջացած հիբրիդները հաճախ տարբերվում են պտղաբերությամբ։
Արդյո՞ք այս բարդ և յուրահատուկ օրենքները ցույց են տալիս, որ տեսակներն օժտված են անպտղաբերությամբ, որպեսզի կանխեն նրանց խառնածնությունը բնության մեջ։ Չեմ կարծում, որովհետև ինչո՞ւ տարբեր տեսակների պտղաբերությունը իր աստիճանով այնքան խիստ բազս ազան պիտի չիներ, մինչդեռ, պետք է կարծել, միանման կարևոր է, որ նրանք բոլորն էլ պահպանվեն խառնածությունից։ Ինչո՞ւ անպտղության աստիճանը պետք է բնածին կերպով փոփոխական լիներ միևնույն տեսակի անհատների մոտ։ Ինչո՞ւ որոշ տեսակներ պետք է հեշտությամբ խաչաձևվեն և միևնույն ժամանակ առաջացնեն խիստ անպտղաբեր հիբրիդներ, իսկ մյուս տեսակները պետք է խաչաձևվեն չափազանց դժվարությամբ, բայց և այնպես առաջացնեն բավական պտղաբեր հիբրիդներ։ Ինչո՞ւ հենց միևնույն երկու տեսակների միջև փոխադարձ խաչաձևումների արդյունքը պետք է հաճախ նույնպես ներկայացներ մեծ տարբերություն։ Ինչո՞ւ, կարելի է մինչև անգամ հարցնել, բնությունը թույլ է տվել հենց հիբրիդների առաջացումը։ Օժտել տեսակները հիբրիդներ առաջացնելու ընդունակությամբ և հետո դադարեցնել նրանց հետագա բազմացումը անպտղության տարբեր աստիճանների միջոցով, որոնք սերտ առնչություն չունեն նրանց ծնողների առաջին խաչաձևման հեշտության հետ, դա հարցի տարօրինակ լուծում է։
Մյուս կողմից, նախորդ օրենքները և փաստերը, ինչպես ինձ թվում է, պարզ կերպով ցույց են տալիս, որ ինչպես առաջին խաչաձևումների, այնպես էլ հիբրիդների անպտղությունը մի երևույթ է, որը ուղեկցում է կամ կախման մեջ է գտնվում նրանց վերարտադրողական սիստեմներում եղած անհայտ առանձնահատկություններից. այդ տարբերություններն այնքան յուրահատուկ ու սահմանափակ են իրենց բնույթով, որ հաճախ միևնույն երկու տեսակների փոխադարձ խաչաձևումների ժամանակ մեկի արական սեռական տարրը ազատ կերպով ներգործում է մյուսի իգական սեռական տարրի վրա, բայց ոչ ընդհակառակը։ Ավելորդ չի լինի փոքր ինչ ավելի լրիվ պարզաբանել մի օրինակով, թե ես ինչ եմ հասկանում, ասելով, որ անպտղաբերությունը մյուս տարբերություններին ուղեկցող մի ինչ-որ բան է, այլ ոչ թե ժառանգված հատկություն։ Քանի որ բույսերի մեկը մյուսի վրա պատվաստվելու ընդունակությունը կարևոր չէ բնական դրության մեջ նրանց բարեկեցության համար, ապա ոչ ոք, ես կարծում եմ, չի ենթադրի, որ այդ ընդունակությունը '''առանձնահատուկ''' ժառանգված հատկություն է, և կհամաձայնի, որ նա երկու բույսերի աճման օրենքների մեջ եղած տարբերություններին ուղեկցող հետևանքն է։ Թե ինչու մի ծառ չի պատվաստվում մյուսի վրա, մենք երբեմն կարող ենք պատճառը գտնել նրանց աճեցողության արագության, բնափայտի ամրության, հյութի շարժման ժամանակաշրջանի և նրա հատկությունների և այլ տարբերությունների մեջ, բայց շատ դեպքերում մենք չենք կարող ոչ մի պատճառ նշել։ Երկու բույսերի մեծությունների տարբերությունը կամ այն տարբերությունը, որ նրանցից մեկը, դիցուք, ծառատեսակ է, իսկ մյուսը խոտանման, մեկը՝ մշտադալար է, իսկ մյուսը տերևաթափ ունեցող և որ նրանք հարմարված են շատ տարբեր կլիմաների, միշտ չի կարող խանգարել երկու բույսերի միմյանց հետ պատվաստվելուն։ Ինչպես խաչաձևման, այնպես էլ պատվաստման դեպքում բույսերի ընկալունակությունը սահմանափակված է սիստեմատիկական ազգակցությամբ, որովհետև դեռ ոչ ոքի չի հաջողվել բոլորովին տարբեր ընտանիքների պատկանող ծառեր պատվաստել մեկը մյուսի վրա։ Իսկ մյուս կողմից, շատ մերձավոր տեսակներ և միևնույն տեսակների տարատեսակները սովորաբար, թեև ոչ միշտ, հեշտությամբ պատվաստվում են իրար հետ։ Սակայն, ինչպես որ խաչաձևման ժամանակ, այդ ընկալունակությունը ամենևին անպայմանորեն չի որոշվում սիստեմատիկական ազգակցությամբ։ Չնայած նրան, որ միևնույն ընտանիքի զանազան շատ սեռեր պատվաստվում են մեկը մյուսի վրա, այլ դեպքերում միևնույն սեռի տեսակները հրաժարվում են իրար հետ միանալուց։ Տանձենին անհամեմատ ավելի հեշտությամբ պատվաստվում է սերկևլենու վրա, որը պատկանում է այլ սեռի, քան խնձորենու վրա, որը տանձենու հետ միասին պատկանում է միևնույն սեռին։<ref>Ներկայումս խնձորենու բոլոր տեսակները դասվում են Malus սեռի մեջ, մինչդեռ տանձենու բոլոր շատ տարբեր տեսակները՝ Pyrus սեռի մեջ։- ''Խմբ.։''</ref> Նույնիսկ նրա զանազան տարատեսակները միանման հեշտությամբ չեն պատվաստվում սերկևլենու վրա. նույնը նշվում է ծիրանենու և դեղձենու զանազան տարատեսակները սալորենու մի քանի տարատեսակների վրա պատվաստելու վերաբերմամբ։
Ինչպես մենք տեսանք, Գերտները գտել է, որ երկու տեսակների պատկանող տարբեր '''անհատների''' խաչաձևման ընդունակության մեջ նկատվում է բնածին տարբերություն։ Սաժերեի կարծիքով նույնը պատահում է նան զանազան անհատներ մեկը մյուսի վրա պատվաստելու դեպքում։ Մենք տեսանք, որ փոխադարձ խաչաձևման ժամանակ այն հեշտությունը, որով նա ձեռք է բերվում, հաճախ ամենևին միանման չէ. նույնն է նկատվում նաև պատվաստման վերաբերմամբ։ Օրինակ, սովորական կոկռոշենին չի կարելի պատվաստել հաղարջենու վրա, մինչդեռ հաղարջենին, թեպետև դժվարությամբ, պատվաստվում է կոկռոշենու վրա։
Մենք տեսանք, որ անկատարյալ վերարտադրողական օրգաններ ունեցող հիբրիդների անպտղությունը և կատարյալ վերարտադրողական սիստեմով օժտված երկու մաքուր տեսակների խաչաձևման դժվարությունը երկու տարբեր բաներ են, սակայն այս երկու կատեգորիայի փաստերը զգալի չափով զուգահեռ են։ Ինչ որ նման բան նկատվում է նաև պատվաստման վերաբերմամբ։ Այսպես, օրինակ, Տուենը (Thoin) գտել է, որ Robillia-ի<ref>Robinia-ն մեզ մոտ հայտնի է սպիտակ ակացիա անունով։— ''Խմբ.։''<ref> երեք տեսակները, որոնք առատորեն սերմեր էին տալիս իրենց սեփական արմատի վրա և առանց առանձին դժվարության պատվաստվում էին չորրորդ տեսակի վրա, այդպիսի պատվաստումից հետո դառնում էին բոլորովին անպտղաբեր։ Մյուս կողմից, Sorbus սեռի որոշ տեսակներ, որոնք պատվաստվել են այլ տեսակների վրա, տալիս էին երկու անգամ ավելի պտուղներ, քան սեփական արմատի վրա։ Այս վերջին փաստը մեզ հիշեցնում է արտասովոր դեպքերը Hippeastrum-ի, Passiflora-ի և այլ բույսերի մոտ, որոնք այլ տեսակի ծաղկափոշիով բեղմնավորելիս անհամեմատ ավելի առատ սերմեր են տալիս, քան միևնույն բույսից վերցված ծաղկափոշիով բեղմնավորելու դեպքում։
Այսպիսով, մենք տեսնում ենք, որ թեև պարզորոշ և խոշոր տարբերություն կա պատվաստման միջոցով կատարվող պարզ սերտաճման և վերարտադրության գործողությամբ արական և իգական տարրերի միավորման միջև, սակայն որոշ կոպիտ զուգահեռություն է նկատվում զանազան տեսակների պատվաստման ու խաչաձևման հետևանքներում։ Եվ ինչպես որ մի ծառը մյուսի վրա պատվաստման մեծ կամ փոքր հեշտությունը որոշող հետաքրքրական ու բարդ օրենքները մենք պետք է համարենք բույսերի վեգետատիվ սիստեմում եղած մեզ անհայտ առանձնահատկությունների կողմնակի հետևանքներ, ճիշտ այդպես էլ, իմ կարծիքով, մենք պետք է առաջին խաչաձևումների հեշտությունը որոշող ավելի ևս բարդ օրենքները դիտենք որպես վերարտադրողական սիստեմի մեզ անհայտ առանձնահատկությունների կողմնակի հետևանքներ։ Այդ առանձնահատկությունները երկու դեպքում էլ, ինչպես որ պետք էր սպասել, որոշ չափով կապված են սիստեմատիկական ազգակցության հետ՝ մի տերմին, որի միջոցով աշխատում են արտահայտել օրգանական էակների միմյանց նմանությունը և ոչ նմանությունը։ Այդ փաստերը, ինչպես ինձ թվում է, ոչ մի չափով չեն ցույց տալիս, որ զանազան տեսակների միջև պատվաստման կամ խաչաձևման ավելի կամ պակաս դժվարությունը մի հատուկ առանձնահատկություն լիներ, թեև խաչաձևման դեպքում այդ դժվարությունը նույնքան կարևոր է տեսակային ձևերի պահպանման ու կայունության համար, որքան որ պատվաստման դեպքում այն կարևոր չէ նրանց բարեկեցության համար։
===ԱՌԱՋԻՆ ԽԱՉԱ&ԵՎՈԻՄՆԵՐԻ ԵՎ ՀԻԲՐԻԴՆԵՐԻ ԱՆՊՏՂՈՒԹՅԱՆ ԾԱԳՈՒՄԸ ԵՎ ՊԱՏՃԱՌՆԵՐԸ===
Մի ժամանակ ինձ, ինչպես և ուրիշներին, հավանական էր թվում, որ առաջին խաչաձևումների և հիբրիդների անպտղությունը կարող էր դանդաղորեն ձեռք բերվել պտղաբերության թեթևակի նվազող աստիճանների բնական ընտրության միջոցով, որոնք ամեն մի այլ փոփոխության նման իրենք իրենց երևան են գալիս մի տարատեսակի առանձին անհատների մոտ, երբ նրանք խաչաձևվում են մի այլ տարատեսակի անհատների հետ։ Եվ իրոք, երկու տարատեսակների կամ սկզբնավորվող տեսակների համար հավանորեն ձեռնտու կլիներ, եթե նրանց կարելի լիներ հեռու պահել խառնածնությունից, ձեռնտու կլիներ նույն պատճառով, ինչ պատճառով երկու տարատեսակներ միաժամանակ ընտրող մարդը անհրաժեշտորեն պետք է նրանց պահի մեկը մյուսից առանձին։ Նախ, կարելի է նկատել, որ տարրեր վայրերում ապրող տեսակները խաչաձևվելու դեպքում հաճախ անպտղաբեր են. մինչդեռ պարզ է, որ այդպիսի մեկը մյուսից հեռավոր տեսակներին ոչ մի օգուտ չէր բերի այն, եթե նրանք փոխադարձաբար անպտղաբեր դառնային, և, հետևաբար, այդ չէր կարող տեղի ունենալ բնական ընտրության միջոցով։ Սակայն թերևս կարելի էր բերել այն փաստարկը, որ եթե տեսակն անպտղաբեր է դարձել իր որևէ հայրենակցի հետ խաչաձևվելիս, ապա այլ տեսակների հետ անպտղաբերությունը կլինի որպես մի անհրաժեշտ հետևանք։ Երկրորդ, բնական ընտրության տեսությունը գրեթե նույն չափով, ինչպես որ հատուկ ստեղծագործության տեսությունը, հակասում է փոխադարձ խաչաձևումների ժամանակ դիտվող փաստերին, այն է՝ անհասկանալի է թվում, թե ինչպես մի ձևի արական տարրը կարող էր միանգամայն անզոր դառնալ երկրորդ ձևի վերաբերմամբ, այնինչ միևնույն ժամանակ այդ երկրորդ ձևի արական տարրը հեշտությամբ կարողանում է բեղմնավորել առաջին ձևին, և իրոք, վերարտադրողական սիստեմում եղած այդպիսի յուրահատուկ վիճակը հազիվ թե կարող էր օգտակար լինել երկու տեսակներից որևէ մեկի համար։
Այն հավանականությունը, որ բնական ընտրությունն է առաջացրել նաև անպտղությունը միջտեսակային խաչաձևման դեպքում, շատ մեծ դժվարությունների է հանդիպում այն փաստի մեջ, որ գոյություն ունեն բազմաթիվ հաջորդական աստիճաններ՝ սկսած թեթևակի թուլացած պտղաբերությունից մինչև կատարյալ անպտղաբերությունը։ Կարելի է ընդունել, որ սկզբնավորվող տեսակին ձեռնտու կլիներ, եթե նա որոշ թույլ չավ։ով անպտուղ դառնար իր ծնողական ձևերի կամ որևէ այլ տարատեսակի հետ խաչաձևվելիս, որովհետև այդ կերպով ավելի քիչ կառաջանար խառնածին վատթարացած սերունդ, որը կարող էր իր արյունը խառնել նոր առաջացող տեսակի հետ։ Բայց նա, ով նեղություն հանձն կառնի խորհելու այն աստիճանների մասին, որոնցով պետք է անցներ անպտղաբերության առաջին աստիճանը, որպեսզի բնական ընտրության ճանապարհով հասներ մինչև այն բարձր աստիճանին, որն ընդհանուր է այնքան շատ տեսակների և նույնիսկ ընդհանրապես տեսակների համար, որոնք դիֆերենցման միջոցով բարձրացել են մինչև սեռերի կամ ընտանիքների աստիճանի վրա, նա, ով այդ նեղությունը հանձն կառնի, կգա այն եզրակացության, որ հարցը արտասովոր չափով բարդ է։ Հասուն մտորմունքից հետո ինձ թվում է, որ այդ չէր կարող տեղի ունենալ բնական ընտրության միջոցով։ Վերցնենք այն դեպքը, երբ երկու տեսակ խաչաձևվելիս առաջացնում են բազմաթիվ և անպտղաբեր սերունդ։ Այդ դեպքում ի՞նչը կարող էր նպաստել այդ անհատների գերապրելուն, որոնք պատահմամբ օժտված են եղել փոքր ինչ ավելի մեծ աստիճանի փոխադարձ անպտղաբերությամբ և որոնք այդպիսով մի փոքրիկ աստիճանով կմոտենային կատարյալ անպտղաբերության։ Մինչդեռ, եթե բնական ընտրության տեսությունը այստեղ կիրառելի է, ապա այդ ուղղությամբ քայլեր պետք է միշտ հանդիպեն շատ տեսակների մոտ, որովհետև նրանցից շատ տեսակներ փոխադարձաբար միանգամայն անպտղաբեր են։ Անպտղաբեր, անսեռ միջատների համար մենք հիմք ունենք ենթադրելու, որ նրանց կառուցվածքի և պտղաբերության մեջ կատարված ձևափոխությունները դանդաղորեն կուտակվել են բնական ընտրության միջոցով այն բանի շնորհիվ, որ դրա հետ միասին այն համայնքը, որին պատկանում են այդ միջատները, անուղղակի կերպով առավելություն է ստացել նույն տեսակի մյուս համայնքների հանդեպ, բայց եթե սոցիալական համայնքի չպատկանող մի անհատական կենդանի թեթևակի անպտղաբեր դառնար որևէ այլ տարատեսակի հետ խաչաձևվելու դեպքում, նա ինքը դրանից ոչ մի առավելություն չէր ստանա և չէր էլ կարողանա անուղղակի կերպով որևէ առավելություն տալ նույն տարատեսակին պատկանող մյուս անհատներին և այդպիսով օժանդակել նրանց պահպանմանը։
Բայց ավելորդ է այս հարցն իր մանրամասնություններով քննարկել, որովհետև բույսերի վերաբերմամբ մենք ունենք համոզիչ ապացույց այն մասին, որ խաչաձևվող տեսակների անպտղաբերությունը պետք է վերագրել մի որևէ սկզբունքի, որը բոլորովին անկախ է բնական ընտրությունից։ Ինչպես Գերտները, այնպես էլ Կյոլռեյտերը ապացուցել են, որ բազմաթիվ տեսակներ պարփակող սեռերում կարելի է կազմել հաջորդական շարք՝ սկսելով այն տեսակներից, որոնք խաչաձևվելիս տալիս են հետզհետե ավելի ու ավելի քիչ թվով սերմեր, և վերջացրած այն տեսակներով, որոնք երբեք ոչ մի հատ սերմ չեն տալիս, բայց և այնպես ենթարկվում են մի քանի այլ տեսակների ծաղկափոշու ազդեցությանը, ինչպես այդ երևում է սերմնարանի ուռչելուց։ Ակներև է, որ այստեղ անկարելի է ընտրել ավելի անպտղաբեր անհատներ, որոնք արդեն դադարել են սերմեր տալուց, այնպես որ անպտղաբերության այդ ծայրահեղ աստիճանը, որի առկայությամբ միմիայն սերմնարանն է կրում ծաղկափոշու ազդեցությունը, չէր կարող ձեռք բերվել ընտրության միջոցով, իսկ այն հանգամանքից, որ անպտղաբերության տարբեր աստիճանները որոշող օրենքները այնքան միանման են կենդանական ու բուսական թագավորություններում, մենք կարող ենք եզրակացնել, որ պատճառն էլ, նա ինչ էլ ուզում է լինի, բոլոր դեպքերում միանման է կամ գրեթե միանման է։
Այժմ մենք փոքր ինչ ավելի ուշադիր կերպով քննարկենք այն տարբերությունների հավանական բնույթը, որոնք հարուցում են առաջին խաչաձևումների և հիբրիդների անպտղաբերություն։ Առաջին խաչաձևումների դեպքում զուգավորվելու և սերունդ ստանալու ավելի մեծ կամ փոքր դժվարությունը ակներևորեն կախված է մի քանի տարբեր պատճառներից։ Երբեմն արական տարրի համար երևի ֆիզիկապես անկարելի է հասնել ձվիկին, ինչպես, օրինակ, այն բույսի մեջ, որի վարսանդն այնքան երկար է, որ ծաղկափոշու խողովակները չեն կարողանում թափանցել սերմնարանի խոռոչը։ Նկատվել է նաև, որ երբ մի տեսակի ծաղկափոշին ընկնում է նրա հետ հեռավոր ազգակցություն ունեցող մի այլ տեսակի սպիի վրա, այդ դեպքում թեև ծաղկափոշին ծլում է, բայց նրա խողովակները սպիի մակերեսի միջով ներս չեն թափանցում։ Այնուհետև, արական տարրը կարող է հասնել իգական տարրին, բայց անընդունակ է լինում առաջացնելու սաղմի զարգացումը, որը, ըստ երևույթին, տեղի է ունեցել ֆուկուսների վրա՝ Տյուրեի կատարած մի քանի փորձերի ժամանակ։ Այս փաստերը նույնքան քիչ բացատրելի են, որքան այն պատճառը, թե ինչու որոշ ծառատեսակներ չեն կարող պատվաստվել մյուսների վրա։ Վերջապես սաղմը կարող է գոյանալ, բայց հետո՝ ոչնչանալ վաղ ստադիայում։ Այս վերջին երկընտրանքի վրա բավականաչափ ուշադրություն չի դարձվել, բայց ես կարծում եմ, հիմնվելով այն դիտումների վրա, որ ինձ հաղորդել է մ-ր Հյուետը, որը մեծ փորձառություն է ունեցել փասիաններին ընտանի թռչունների հետ խաչաձևելու գործում, որ սաղմի վաղաժամ մահը շատ հաճախ աոաջին խաչաձևումների անպղաբերության պատճառ է ծառայում։ Վերջերս մ-ր Սոլտերը հաղորդել է մոտավորապես 500 ձվի վրա կատարած իր հետազոտությունների արդյունքը. ձվերն ստացված էին Gallus սեռի երեք տեսակների և նրանց հիբրիդների միջև տեղի ունեցած զանազան խաչաձևումներից։ Այդ ձվերի մեծ մասը բեղմնավորված է եղել և բեղմնավորված ձվերի մեծամասնության մեջ սաղմերը կամ մասամբ զարգացել են և հետո ոչնչացել, կամ հասել են գրեթե լիակատար հասունության, բայց մատղաշ ձագերը անընդունակ են եղել կեղևը ծածկելու։ Լույս աշխարհ եկած ճուտիկներից ավելի քան <math>^4/_5</math>-ը ոչնչացել է առաջին օրերի կամ ամենաուշը մի շաբաթվա ընթացքում «առանց որևէ ակնհայտ պատճառի, ըստ երեվույթին պարզապես կենսունակություն չունենալու պատճառով», այնպես որ 500 ձվից ստացվել են միայն 12 ճուտեր։ Բույսերի խաչաձևումների հետևանք հանդիսացող սաղմերը հավանորեն հաճախ ոչնչանում են նույն ձևով։ Համենայն դեպս հայտնի է, որ խիստ տարբեր տեսակներից ստացված հիբրիդները երբեմն շատ նվազ են, ցածրահասակ և ոչնչանում են վաղ հասակում։ Մաքս Վիխուրան հաղորդել է մի քանի դրա նման զարմանալի դեպքեր հիբրիդային ուռենիների վրա իր կատարած դիտումներից։ Պետք է այստեղ նշել, որ կուսածնության որոշ դեպքերում մետաքսագործ-թիթեռի չբեղմնավորված ձվերի մեջ սաղմերն անցնում են զարգացման վաղ ստադիաները, հետո ոչնչանում են, նման այն սաղմերին, որոնք առաջացել են տարբեր տեսակների միջև տեղի ունեցած խաչաձևման միջոցով։ Քանի դեռ ծանոթ չէի այս փաստերի հետ, ես դժկամորեն էի հավատում, որ հիբրիդային սաղմերի վաղաժամ մահը հաճախակի երևույթ է, որովհետև հիբրիդները, քանի որ արդեն ծնվել են, սովորաբար լինում են առողջ և երկարակյաց, ինչպես այդ մենք տեսնում ենք սովորական ջորու օրինակի վրա։ Սակայն հիբրիդները մինչև ծնվելը և ծնվելուց հետո գտնվում են տարբեր պայմաններում։ Ծնվելով և ապրելով այն երկրում, որտեղ ապրում են երկու ծնողները, նրանք սովորաբար ընկնում են հարմար կենսապայմանների մեջ։ Սակայն հիբրիդը միայն կիսով չափ ունենում է մոր բնույթն ու կերտվածքը, ուստի մինչև ծնվելը, քանի դեռ նա սնվում է մոր արգանդում, կամ մոր արտադրած ձվի կամ սերմի մեջ, նա կարող է գտնվել որոշ տեսակետներից անհարմար պայմաններում, և, հետևաբար, վաղ հասակում ոչնչանալու վտանգին է ենթարկվում, մանավանդ որ բոլոր շատ մատղաշ օրգանիզմները արտասովոր կերպով զգայուն են դեպի գոյության վնասակար կամ անբնական պայմանները, վերջ ի վերջո ամենից ավելի հավանական է, որ պատճառը գտնվում է բեղմնավորման սկզբնական գործողության որևէ անկատարելության մեջ, որից առաջանում է սաղմի անկատար զարգացումը, և ոչ թե այն պայմանների մեջ, որոնք նրա վրա ներգործում են հետագայում։
Ինչ վերաբերում է այն հիբրիդներին, որոնց սեռական տարրերը ոչ բոլորովին զարգացած են, ապա այդ դեպքում բանը մի քիչ այլ է։ Ես շատ անգամ վկայակոչել եմ փաստերի ընդարձակ մի խումբ, որոնք ցույց են տալիս, որ կենդանին և բույսը, երբ տեղափոխվում են անբնական պայմանների մեջ, այդ դեպքում նրանք շատ հակված են լինում ունենալու վերարտադրողական սիստեմի լուրջ խանգարումներ։ Եվ իսկապես, դա մեծ խոչընդոտ է հանդիսանում կենդանիների ընտանեցմանը։ Այդ հողի վրա առաջացած անպտղաբերության և հիբրիդների անպտղաբերության միջև նմանության շատ գծեր կան։ Այսպես, երկու դեպքում էլ անպտղաբերությունը կախված չէ առողջության ընդհանուր վիճակից և հաճախ հանդիպում է հասակի բարձրացման կամ խիստ փարթամ զարգացման հետ միասին։ Այնուհետև, թե՛ մեկ և թե՛ մյուս դեպքում անպտղաբերությունն արտահայտվում է տարթեր աստիճանով։ Երկու դեպքում էլ արական տարրը ավելի շատ է տուժում. բայց երբեմն էլ լինում է հակառակը։ Երկու դեպքում էլ այդ հակումը որոշ լափով կապ ունի սիստեմատիկական ազգակցության հետ, ինչպես այդ երևում է նրանից, որ կենդանիների և բույսերի ամբողջ խմբեր սեռական տեսակետից անզոր են դառնում միևնույն անբնական պայմանների ազդեցության տակ, և տեսակների ամբողջ խմբեր ձեռք են բերում անպտղաբեր հիբրիդներ առաջացնելու հակում։ Մյուս կողմից, ամբողջ խմբի մեջ մի տեսակ երբեմն դիմանում է պայմաններում տեղի ունեցած խոր փոփոխություններին, չկորցնելով իր պտղաբերությունը, իսկ որոշ տեսակներ տվյալ խմբում առաջացնում են արտասովոր պտղաբեր հիբրիդներ։ Ոչ ոք չի կարող առանց նախնական փորձի ասել, թե տվյալ կենդանին արդյոք կպտղաբերի գերության մեջ և որևէ օտարերկրյա բույս արդյոք ազատ կերպով սերմեր կտա մշակովի վիճակում. չի կարելի նաև ասել, թե միևնույն սեռի որևէ երկու տեսակներ կտա՞ն արդյոք ավելի կամ պակաս անպտղաբեր հիբրիդներ։ Վերջապես, եթե օրգանական էակները մի քանի սերունդների ընթացքում շրջապատված են լինում իրենց համար անհատուկ պայմաններով, այդ դեպքում նրանք դառնում են չափազանց փոփոխական, որն, ըստ երևույթին, մասամբ կախված է նրանց վեր արտադրողական սիստեմի յուրահատուկ խանգարումից, թեև ավելի փոքր չափով, քան այն դեպքում, երբ սկսվում է անպտղաբերությունը։ Նույնն է նկատվում նաև հիբրիդների մեջ, որովհետև նրանց ժառանգները հաջորդական սերունդներում փոփոխականության մեծ հակում ունեն, որը նկատել են բոլոր փորձարարները։
Այսպիսով, մենք տեսնում ենք, որ երբ օրգանական էակները դրվում են նոր ու անբնական պայմանների մեջ և երբ երկու տեսակների անբնական խաչաձևման միջոցով ստացվում են հիբրիդներ, երկու դեպքում էլ վերարտադրողական սիստեմը, անկախ առողջության ընդհանուր դրությունից, խանգարվում է խիստ նման ձևով։ Մի դեպքում խախտվում են կյանքի բուն պայմանները, թեև հաճախ այնքան թույլ չափով, որ մենք այդ չենք նկատում, հիբրիդներին վերաբերող մյուս դեպքում արտաքին պայմանները մնում են նախկինը, բայց կազմվածքն արդեն ցնցված է կառուցվածքի և կերտվածքի երկու տարբեր տիպերի միաձուլվելուց, հաշվելով այդ թվում նաև վերարտադրողական սիստեմը։ Իրոք, հազիվ թե հնարավոր լինի, որ երկու կազմվածքներ միանան իրար հետ առանց որոշ խանգարման իրենց զարգացման մեջ կամ զանազան մասերի և օրգանների պարբերական գործունեության մեջ կամ մեկը մյուսի հետ և կյանքի պայմանների նկատմամբ ունեցած փոխհարաբերությունների մեջ։ Երբ հիբրիդները '''միմյանց հետ''' խաչաձևվելիս ընդունակ են պտղաբերելու, նրանք իրենց ժառանգներին սերնդե-սերունդ փոխանցում են միևնույն խառը կազմվածքը, հետևապես մենք չպետք է զարմանանք, որ նրա պտղաբերությունը, որը թեև որոշ չափով փոփոխական է, չի նվազում, նա ընդունակ է նույնիսկ ավելանալու, որը սովորաբար հանդիսանում է ինչպես մենք արդեն բացատրել ենք, շատ մոտ ազգակցության սահմաններում տեղի ունեցող խաչաձևման արդյունք։ Վերևում բերված տեսակետը, ըստ որի հիբրիդների անպտղաբերության պատճառը երկու կազմվածքների միավորումն է, ուժեղ կերպով պաշտպանել է Մաքս Վիխուրան։
Սակայն պետք է խոստովանել, որ մենք ոչ վերոհիշյալ, ոչ էլ որևէ այլ տեսակետով չենք կարող ընդունել մի քանի փաստեր, որոնք վերաբերում են հիբրիդների անպտղաբերությանը. այդպիսիներն են, օրինակ, փոխադարձ խաչաձևումից առաջացած հիբրիդների ոչ միանման պտղաբերության երեվույթները, կամ այն հիբրիդների ուժեղացած անպաղաբերությունը, որոնք պատահաբար ունեն բացառիկ նմանություն մաքուր ծնողներից մեկն ու մեկի հետ։ Ես բոլորովին չեմ պնդում նաև, թե նախորդ դիտողությունները թափանցում են հարցի բուն էության մեջ, միանգամայն գիտակցելով, որ նրանք ոչ մի բացատրություն չեն տալիս, թե ինչու անբնական պայմանների մեջ ընկած օրգանիզմը դառնում է անպտղաբեր։ Ես աշխատել եմ միայն ցույց տալ, որ երկու դեպքում էլ, որոնք որոշ չափով նման են իրար, ընդհանուր արդյունքը լինում է անպտղաբերությունը, որը մի դեպքում առաջանում է կենսապայմանների խախտվելուց, մյուսը' երկու կազմվածքների միավորվելու հետևանքով օրգանիզմի խանգարումից։
Նման զուգահեռությունը կիրառելի է նաև մի այլ նմանօրինակ, բայց և այնպես շատ տարբեր կատեգորիայի փաստերի նկատմամբ։ Գոյություն ունի մի հին և համարյա ընդհանրական համոզմունք, որը հիմնված է զգալի թվով վկայությունների վրա, որոնք ես բերել եմ մի այլ տեղում, այն է՝ որ կենսապայմանների մեջ տեղի ունեցող թույլ փոփոխությունները բարերար ազդեցություն են գործում բոլոր կենդանի էակների վրա։ Մենք տեսնում ենք, որ գործնականում այդ կատարում են բոլոր ֆերմերները և պարտիզպանները, որոնք միմյանց հետ շարունակ փոխանակում են սերմեր, պալարներ և այլն, ստանալով և ուղարկելով դրանք մի տեսակ հող ու կլիմա ունեցող վայրից մի ուրիշ վայր։ Կենդանիների առողջացման ժամանակ կենսակերպի մեջ տեղի ունեցող ամեն մի փոփոխություն շատ բարենպաստ ազդեցություն է գործում։ Այնուհետև, ինչպես բույսերի, այնպես էլ կենդանիների վերաբերմամբ կան ամենաակնհայտ ապացույցներ, որ միևնույն տեսակին պատկանող, բայց որոշ չափով մեկը մյուսից տարբերվող երկու անհատների միջև խաչաձևումը ժառանգներին հաղորդում է ուժ և պտղաբերություն, և որ մյուս կողմից, մշտական, մի քանի սերունդների ընթացքում շարունակվող խաչաձևումները մոտ ազգականների միջև, եթե նրանք պահվում են միևնույն կենսապայմաններում, գրեթե միշտ տանում են դեպի հասակի փոքրացում, թուլություն կամ անպտղաբերություն։
Այդ պատճառով էլ ինձ թվում է, մի կողմից, որ կենսապայմանների թույլ փոփոխություններն օգուտ են բերում օրգանական էակներին, իսկ մյուս կողմից որ թեթև խաչաձևումները, այսինքն խաչաձևումները միևնույն տեսակի արուների և էգերի միջև, որոնք շրջապատված են եղել փոքր ինչ տարբեր պայմաններով կամ թեթևակի տարբերվել են, ուժ և պտղաբերություն են հաղորդում սերունդներին։ Բայց ինչպես մենք տեսանք, եթե երկար ժամանակ բնական վիճակում իրենց շրջապատող որոշ միապաղաղ պայմանների ընտելացած օրգանիզմների, կենսապայմանները ենթարկենք զգալի փոփոխությունների, ինչպես այդ լինում է գերության մեջ, ապա շատ հաճախ նրանք դառնում են ավելի կամ պակաս չափով անպտղաբեր, և մենք գիտենք, որ խոշոր կամ տեսակային տարբերություններ ձեռք բերած երկու ձևերի միջև խաչաձևումը առաջացնում է հիբրիդներ, որոնք համարյա միշտ որոշ չափով անպտղաբեր են։ Ես լիովին համոզված եմ, որ այդ կրկնակի զուգահեռությունը ամենևին պատահական կամ թվացող չէ։ Ով որ կարող է բացատրել, թե ինչու փիղր և այլ շատ կենդանիներ անընդունակ են իրենց հայրենիքում նույնիսկ ոչ լրիվ գերության մեջ պտղաբերելու, նա կկարողանա բացատրել այն սկզբնական պատճառը, թե ինչու հիբրիդները ընդհանրապես այնքան անպտղաբեր են։ Միևնույն ժամանակ նա կկարողանա բացատրել, թե ինչպես է պատահել, որ մեր ընտանի կենդանիներից մի քանիսների ցեղերը, որոնք հաճախ են ենթարկվել նոր և այն էլ ոչ միանման պայմանների ներգործությանը, իրար միջև խաշաձևվելիս միանգամայն պտղաբեր են, թեև նրանք առաջացել են տարբեր տեսակներից, որոնք հավանորեն անպտղաբեր կլինեին, եթե նրանց խաչաձևեինք նախնական վայրի վիճակում։ Փաստերի վերոհիշյալ երկու զուգահեռ շարքերը, ըստ երևույթին, իրար հետ միացած են որոշ ընդհանուր, բայց անհայտ կապով, որ էական առնչություն ունի կենսական սկզբունքի հետ. այդ սկզբունքը, մ-ր Հերբերտ Սպենսերի որոշման համաձայն այն է, որ կյանքը կախված է կամ նույնիսկ կազմված է զանազան ուժերի մշտական ազդեցությունից և հակազդեցությունից, որոնք ինչպես որ բնության մեջ ամենուրեք, մշտապես ձգտում են հավասարակշռության, իսկ երբ այդ ձգտումը թեթևակի, խախտված է որևէ փոփոխությամբ, այդ դեպքում կենսական ուժերը ձեռք են բերում մեծ հզորություն։
===ՓՈԽԱԴԱՐՁ ԴԻՄՈՐՖԻԶՄ ԵՎ ՏՐԻՄՈՐՖԻԶՄ===
Մենք այստեղ համառոտակի կքննարկենք այն հարցը որը, ինչպես մենք, կտեսնենք, որոշ լույս է սփռում հիբրիդացման վրա։ Զանազան ընտանիքների պատկանող որոշ բույսեր հանդես են գալիս երկու ձևերով, որոնք գոյություն ունեն համարյա հավասար թվով և ոչնչով չեն տարբերվում իրարից, բացառությամբ բազմացման օրգանների, այն է՝ մի ձևն ունենում է երկար վարսանդ կարճ առէջքներով միասին, մյուսը կարճ վարսանդ և երկար առէջքներ, միաժամանակ երկուսն էլ ունենում են ոչ միանման մեծության փոշեհատիկներ։ Տրիմորֆ բույսերն ունենում են երեք ձևեր, որոնք նման ձևով տարբերվում են իրենց վարսանդների և առէջքների երկարությամբ, փոշեհատիկների մեծությամբ ու գույնով և մի քանի այլ հատկանիշներով, քանի որ այդ երեք ձևերից ամեն մեկն ունի երկու խումբ առէջքներ, ուստի երեք ձևերն ընդհանուր առմամբ ունեն վեց խումբ առէջքներ և երեք տիպի վարսանդներ։ Այդ օրգանները մեկը մյուսի նկատմամբ երկարությամբ այնքան չափակից են, որ երկու ձևերի առէջքների կեսը գտնվում է երրորդ ձևի սպիի հետ միևնույն մակարդակի վրա։ Մինչդեռ ես ցույց եմ տվել, և այդ հաստատել են ուրիշ դիտողներ, որ այդ բույսերից լրիվ պտղաբերություն ստանալու համար անհրաժեշտ է, որպեսզի մի ձևի սպին փոշոտվի մյուս ձևի համապատասխան բարձրություն ունեցող առէջքներից վերցված ծաղկափոշիով։ Այնպես որ դիմորֆ տեսակների մոտ երկու սեռական միավորումներ, որոնց կարելի է անվանել օրինական, միանգամայն պտղաբեր են, և երկուսը, որոնց կարելի է անվանել ապօրինի, ավելի կամ պակաս լափով անպտղաբեր են։ Տրիմորֆ տեսակների մոտ վեց սեռական միավորումներ օրինական են, կամ լիովին պտղաբեր են, և տասներկուսը ապօրինի են, կամ ավելի կամ պակաս լափով անպտղաբեր են։
Այն անպտղաբերությունը, որ նկատվում է զանազան դիմորֆ և տրիմորֆ բույսերի մոտ, երբ նրանք բեղմնավորվում են ապօրինի ձևով, այսինքն վարսանդի բարձրությանը չհամապատասխանող առէջքների ծաղկափոշով, իր աստիճանով խիստ տարբեր է՝ ընդհուպ մինչև կատարյալ ու լրիվ անպտղաբերությունը, մի խոսքով՝ միանգամայն այնպես, ինչպես որ տարբեր տեսակների խաչաձևման դեպքում։ Եվ ինչպես որ այս վերջին դեպքում անպտղաբերության աստիճանը մեծ չափով կախված է կյանքի առավել կամ պակաս բարենպաստ պայմաններից, բանն այդպես է, ըստ իմ դիտումների, նաև այդ ապօրինի միավորումների հետ։ Լավ հայտնի է, որ եթե որևէ ծաղկի սպիի վրա ընկնում է մի այլ տեսակի ծաղկափոշի, և հետո նույն սպիի վրա կընկնի, թեկուզ զգալի ժամանակամիջոցից հետո, ծաղկի սեփական ծաղկափոշին, ապա նա այնպիսի գերակշռող ազդեցություն է գործում, որ սովորաբար ոչնչացնում է օտար ծաղկափոշու ներգործությունը<ref>Չ. Դարվինի այս եզրակացությունը օգտագործել է ակադեմիկոս Տ. Դ. Լիսենկոն ցորենների ներսորտային խաչաձևումների վրա կատարած իր փորձերում։— ''Խմբ.։''</ref>։ Նույնը կարելի է ասել նաև միևնույն տեսակի զանազան ձևերի ծաղկափոշու մասին, որովհետև օրինական ծաղկափոշին ուժեղ կերպով գերիշխում է ապօրինի ծաղկափոշու վրա, երբ նրանք երկուսն էլ ընկնում են միևնույն սպիի վրա։ Ես դրանում համոզվել եմ, բեղմնավորելով զանազան ծաղիկներ նախ ապօրինի ձևով և հետո, 24 ժամ անցած՝ օրինական ձևով այն ծաղկափոշով, որ վերցված էր յուրահատուկ գունավորված մի տարատեսակից, և այդ ձևով ստացված սերմերից աճած բոլոր բույսերը նման ձևով գունավոր էին։ Այդ ցույց է տալիս, որ օրինական ծաղկափոշին, թեև նա զետեղվել էր 24 ժամ անցած, բոլորովին ոչնչացրել կամ կանխել է նախքան այդ զետեղված ապօրինի ծաղկափոշու ներգործոլթյունը։ Այնուհետև, ինչպես երկու տեսակների փոխադարձ խաչաձևման ժամանակ, որոշ դեպքերում արդյունքի մեջ նկատվում է մեծ տարբերություն, նույնն էլ նկատվում է տրիմորֆ բույսերի վրա, այսպես, օրինակ, միջակ երկարությամբ վարսանդներ ունեցող Lythcum salicaria ձեր ապօրինի եղանակով մեծ հեշտությամբ բեղմնավորվելով ավելի երկար առէջքներ և կարճ վարսանդ ունեցող ձևի ծաղկափոշու միջոցով, շատ սերմ է տվեք, մինչդեռ այս վերջին ձևը ոչ մի սերմ չի տվել, երբ բեղմնավորվել է միջին երկարության վարսանդներ ունեցող ձևի ավելի երկար առէջքների ծաղկափոշիով։
Այս բոլոր, ինչպես և այլ տեսակետներից, որ կարելի էր դրանից զատ մատնանշել, միևնույն անկասկածելի տեսակի ձևերը միանալով ապօրինի ձևով, իրենց այնպես են պահում, ինչպես երկ ու տարբեր տեսակներ խաչաձևվելիս։ Սա հարկադրել է ինձ չորս տարի շարունակ մանրազնին կերպով դիտել այն բույսերը, որոնք աճել էին զանազան ապօրինի միավորումներից ստացված սերմերից։ Գլխավոր արդյունքն այն է, որ այդ, ինչպես նրանց կարելի է անվանել, ապօրինածին բույսերը ոչ լրիվ պտղաբեր են։ Դիմորֆ տեսակներից հնարավոր է ստանալ ինչպես երկար, այնպես էլ կարճ վարսանդներով ապօրինի բույսեր, և տրիմորֆներից էլ բոլոր երեք ապօրինի ձևերը։ Այս վերջինները կարելի է հետո միացնել սովորական օրինական ձևով։ Երբ այդ արվում է, ապա ոչ մի ակնհայտ պատճառ չկա, որ նրանք չտային նույնքան սերմ, որքան տվել են նրանց ծնողները օրինական բեղմնավորման դեպքում։ Բայց այդպես չի լինում։ Նրանք բոլորն էլ տարբեր աստիճաններով անպտղաբեր են, ըստ որում մի քանիսն այնքան անբուժելիորեն ու կատարելապես անպտղաբեր են, որ չորս տարվա ընթացքում չեն տվել ոչ մի սերմ և նույնիսկ ոչ մի խակ պտղիկ։ Այդ ապօրինի բույսերի անպտղաբերությունը, երբ նրանք բեղմնավորում են մեկը մյուսին օրինական եղանակով, կարելի է խիստ իմաստով համեմատել հիբրիդների անպտղաբերության հետ, երբ նրանք inter se խաչաձևվում են։ Մյուս կողմից, եթե հիբրիդը խաչաձևվում է երկու մաքուր ծնողական տեսակներից մեկի հետ, այդ դեպքում անպտղաբերությունը զգալիորեն նվազում է. նույնը տեղի է ունենում նաև այն ժամանակ, երբ ապօրինի բույսերը բեղմնավորվում են օրինականներով։ Ճիշտ այնպես, ինչպես հիբրիդների անպտղաբերությունը միշտ չէ, որ ընթանում է երկու ծնողական տեսակների միջև առաջին խաչաձևման դժվարության հետ միասին, այդպես էլ որոշ ապօրինածին բույսերի անպտղաբերությունը արտասովոր կերպով մեծ է եղել, մինչդեռ այն միավորման անպտղաւբերությունը, որից առաջացել են նրանք, բոլորովին մեծ չի եղել։ Մի սերմնատուփիկից վերցրած սերմերից աճեցրած հիբրիդների անպտղաբերության աստիճանը բնածին կերպով փոփոխական է. նույնը նկատելի կերպով երևան է գալիս նաև ապօրինի բույսերի մոտ։ Վերջապես, շատ հիբրիդներ ծաղկում են խիստ առատ ու տևական կերպով, մինչդեռ, մյուսները, ավելի անպտղաբերները, շատ քիչ ծաղիկ են տալիս և ներկայացնում են թույլ, խղճալի թզուկներ, բոլորովին նման դեպքեր հանդիպում են նաև զանազան դիմորֆ և տրիմորֆ բույսերի ապօրինի ժառանգների մեջ։
Ընդհանրապես ապօրինածին բույսերի և հիբրիդների միջև բնույթի և վարքի տեսակետից ամենասերտ նմանություն կա։ Հազիվ թե չափազանցություն լինի, եթե ասենք, որ ապօրինածին բույսերը հիբրիդներ են, որոնք ստացված են միևնույն տեսակի սահմաններում որոշ ձևերի անբնական միավորման հետևանքով, մինչդեռ սովորական հիբրիդներն առաջանում են այսպես կոչված տարբեր տեսակների միջև կատարված անբնական միավորումից։ Մենք արդեն տեսանք նաև, որ բոլոր տեսակետներից շատ մոտ նմանություն կա առաջին ապօրինի միավորումների և առանձին տեսակների առաջին խաչաձևումների միջև։ Գուցե այդ ավելի լրիվ պարզաբանվի հետևյալ օրինակով։ Դիցուք, թե որևէ բուսաբան գտել է տրիմորֆ Lythrum salicaria-ի երկար վարսանգներ ունեցող երկու խիստ տարբերվող ձևեր (իսկ այդպիսիներ հանդիպում են) և նա որոշել է խաչաձևման միջոցով ստուգել, թե արդյոք նրանք առանձին տեսակներ են, թե ոչ։ Նա կգտներ, որ այդ դեպքում ստացվում է սերմերի նորմալ թվի մոտավորապես մեկ հինգերորդ մասը միայն և որ ընդհանրապես այդ երկու բույսերը բոլոր վերոհիշյալ տեսակետներից իրենց պահում են ինչպես երկու առանձին տեսակներ։ Բայց այդ հարցը վերջնականապես պարզելու համար նա կաճեցներ բույսեր այդ ենթադրյալ հիբրիդային սերմերից և կգտներ, որ նրանք խղճուկ գաճաճներ են, միանգամայն անպտղաբեր և բոլոր տես անկետներից նման են սովորական հիբրիդներին։ Նա այն ժամանակ կարող էր պնդել, որ ինքն իսկապես ապացուցել է, բոլորի կողմից ընդունված տեսակետի համաձայն, որ իր երկու տարատեuակները նույնպիսի լավ զատելի տեսակներ են, ինչպես որ յուրաքանչյուր այլ տեսակ, սակայն դա նրա կողմից լիակատար սխալ կլիներ։
Դիմորֆ և տրիմորֆ բույսերի մասին վերոհիշյալ փաստերը շատ կարևոր են, որովհետև, առաջին, նրանք մեզ ապացուցում են, որ ինչպես առաջին խաչաձևումների, այնպես էլ հիբրիդների ֆիզիոլոգիական հատկանիշը՝ նվազած պտղաբերությունը չի կարող վստահելի չափանիշ ծառայել տեսակները տարբերելու համար, երկրորդ, մենք կարող ենք եզրակացնել, որ գոյություն ունի մի ինչ որ անհայտ կապ ապօրինի միավորումների անպտղաբերության և նրանց ապօրինի հաջորդների անպտղաբերության միջև, և դա մեզ հանգեցնում է նույն տեսակետը տարածելու առաջին խաչաձևումների և հիբրիդների վրա, երրորդ, մենք գտնում ենք, և ինձ թվում է սա առանձնապես կարևոր է, որ կարող են գոյություն ունենալ միևնույն տեսակի երկու կամ երեք ձևեր և ոչնչով չտարբերվել միմյանցից իրենց կառուցվածքով և կերտվածքով արտաքին պայմանների նկատմամբ և այնուամենայնիվ լինել անպտղաբեր, եթե նրանց միավորենք որոշ եղանակով։ Չէ որ մենք պիտի հիշենք, որ տվյալ դեպքում անպտղաբերություն է առաջացնում միևնույն ձևի անհատների երկու սեռական տարրերի միավորումը, օրինակ, երկար վարսանդներ ունեցող անհատների միացումը, մինչդեռ երկու տարբեր ձևերին հատուկ սեռական տարրերի միավորումը պտղաբեր է լինում։ Հետևաբար, այս օրինակը առաջին հայացքից թվում է միանգամայն հակառակը այն բանի, ինչ որ տեղի է ունենում մի տեսակի անհատների սովորական միավորումների և տարբեր տեսակների խաչաձևման ժամանակ։ Սակայն կասկածելի է, որ այդ իր որ այդպես է, բայց ես երկար չեմ խոսի այդ մութ հարցի մասին։
Ինչ էլ որ լինի, դիմորֆ և տրիմորֆ բույսերի քննարկումից մենք կարող ենք անել այն հավանական եզրակացությունը, որ զանազան տեսակների խաչաձևման դեպքում առաջացող անպտղաբերությունը և նրանց հիբրիդային հաջորդների անպտղաբերությունը կախված է բացառապես սեռական տարրերի բնույթից, այլ ոչ թե նրանց կառուցվածքի կամ ընդհանուր կերտվածքի մեջ եղած որևէ տարբերությունից։ Նույնպիսի եզրակացության է հանգեցնում մեզ փոխադարձ խաչաձևումների քննարկությունը, երբ մի տեսակի արական անհատը չի կարող միավորվել կամ միավորվում է միայն մեծ դժվարությամբ մի այլ տեսակի իգական անհատի հետ, մինչդեռ հակառակ խաչաձևումը կարող է ստացվել զարմանալի հեշտությամբ։ Այնպիսի գերազանց դիտող, ինչպես Գերտներն է, նույնպես եկել է այն եզրակացության, որ տեսակները խաչաձևվելիս անպտղաբեր են լինում այն տարբերությունների հետևանքով, որոնք սահմանավորվում են նրանց վերարտադրողական սիստեմով։
===ԽԱՉԱՁԵՎՎՈՂ ՏԱՐԱՏԵՍԱԿՆԵՐԻ ԵՎ ՆՐԱՆՑ ԽԱՌՆԱ8ԵՂԵՐԻ ՊՏՂԱԲԵՐՈՒԹՅՈԻՆՆ ԸՆԴՀԱՆՈՒՐ ԵՐԵՎՈՒՅԹ ՉԷ===
Տեսակների և տարատեսակների միջև հիմնական տարբերության գոյության մասին որպես ճնշող փաստարկ կարելի է բերել այն, որ տարատեսակներն արտաքին տեսքով ինչքան էլ տարբերվեն մեկը մյուսից, բոլորովին հեշտ կերպով խաչաձևվում են միմյանց հետ և տաղիս են միանգամայն պտղաբեր հաջորդներ։ Բացառությամբ մի քանիսների, որոնք այժմ կմատնանշվեն, ես լիովին ընդունում եմ, որ ընդհանուր կանոնն այդպես է։ Բայց այդ հարցը շրջապատված է դժվարություններով, որովհետև դառնալով բնության մեջ առաջացած տարատեսակներին, մենք տեսնում ենք, որ երկու ձևեր, որոնք մինչ այդ համարվել են տարատեսակներ, հենց որ խաչաձևվելիս թեկուզ մի քիչ անպտղաբեր են լինում, իսկույն բնախույզների մեծամասնությունը սկսում է նրանց համարել տեսակներ։ Այսպես, օրինակ, կարմիր և կապույտ տզրուկախոտերը<ref>Միամյաներ գնարբուկների ընտանիքից (Primulaceae, Anagallis arvensis L. A. coerula L.)։— ''Խմբ.։''</ref>, որոնց բուսաբանների մեծամասնությունը համարում է որպես տարատեսակներ, Գերտների փորձերում խաչաձևման ժամանակ բոլորովին անպտղաբեր են եղել, և այդ պատճառով նա նրանց դասում է անկասկածելի տեսակների շարքը։ Եթե մենք կշռադատենք՝ դուրս չգալով շրջանակից (այսինքն՝ այդ ենթադրությունից), ապա բնական վիճակում գտնվող բոլոր տարատեսակների պտղաբերությունը, իհարկե, պետք է ընդունենք։
Եթե մենք դառնանք այն տարատեսակներին, որոնք առաջացել են ընտանի վիճակում կամ համարվում են որպես այդպիսիներ, ապա մենք այստեղ ևս չենք ազատվում որոշ կասկածներից։ Իրոք, եթե մեզ հաղորդում են, օրինակ, որ հարավ-ամերիկական մի քանի տեղական շներ դժկամությամբ են խաչաձևվում եվրոպական շների հետ, ապա ինքնըստինքյան յուրաքանչյուրի մտքով անցնում է մի բացատրություն, և այն, հավանորեն, արդարացի է, որ նրանք ծագել են սկզբնապես տարբեր տեսակներից։ Այնուամենայնիվ, արտաքին տեսքով մեկը մյուսից խիստ տարբերվող այդքան շատ ընտանի կենդանիների, օրինակ՝ կաղամբի կամ աղավնիների զանազան ցեղերի պտղաբերությունը շատ ուշագրավ փաստ է, մանավանդ, երբ մենք ուշադրության ենք առնում այն, թե ինչքան շատ կան տեսակներ, որոնք, չնայած միմյանց հետ ունեցած շատ մոտ նմանությանը, այնուամենայնիվ խաչաձևվելիս բոլորովին անպտղաբեր են։ Սակայն զանազան նկատառումներ մեզ հարկադրում են ընտանի կենդանիների այդ պտղաբերությունը այնքան էլ զարմանալի չհամարել։ Նախ կարելի է նկատել, որ երկու տեսակների միջև եղած արտաքին տարբերությունների աստիճանը ամենևին վստահելի ուղեցույց չի ծառայում նրանց փոխադարձ անպտղաբերության աստիճանը որոշելու համար, ուստի և տարատեսակների նման տարբերությունները նույնպես չեն կարող վստահելի ցուցում լինել։ Կարելի է արժանահավատ համարել, որ տեսակների համար պատճառը թաքնված է բացառապես նրանց սեռական կերտվածքի տարբերություններում։ Փոփոխական պայմանների ազդեցության ներքո, որոնց ենթարկվել են ընտանեցված կենդանիներն ու մշակովի բույսերը, նրանք այնքան քիչ հակում են ձեռք բերել փոփոխելու վերարտադրողական սիստեմը փոխադարձ անպտղաբերության հանգեցնող ուղղությամբ, որ մենք բավարար հիմք ունենք ընդունելու Պալլասի ուղղակի հակառակ տեսակետը, այն է, որ նման պայմաններն ընդհանրապես վերացնում են այդ հակումը, այնպես որ այն տեսակների ընտանեցված հետնորդները, որոնք բնական դրության մեջ հավանորեն եղել են որոշ չափով անպտղաբեր, միմյանց հետ խաչաձևվելիս դառնում են միանգամայն պտղաբեր։ Ինչ վերաբերում է բույսերին, ապա մշակությունը նրանց մեջ ամենից ավելի քիչ է հարուցում անպտղաբերության հակում զանազան տեսակների խաչաձևման դեպքում. և իրոք, մի քանի արժանահավատ դեպքերում, որոնց մասին մենք արդեն թեթևակիորեն խոսել ենք, որոշ բույսեր մշակության ազդեցության տակ փոփոխվել են ուղղակի հակառակ ձևով. նրանք դարձել են ինքնաբեղմնավորման համար անընդունակ, միաժամանակ պահպանելով այլ տեսակներին բեղմնավորելու և նրանցից բեղմնավորվելու ընդունակությունը։ Եթե ընդունենք Պալլասի ուսմունքը՝ երկարատև ընտանեցման միջոցով անպտղաբերությունը վերացնելու մասին, իսկ այդ հազիվ թե կարելի է ժխտել, ապա չափազանց անհավանական է դառնում, որ նման պայմանները երկար տևելով, կարողանային առաջացնել այդ հակումը, թեև առանձին դեպքերում նրանք կարող են յուրահատուկ կերտվածք ունեցող տեսակների անպտղաբերության պատճառ դառնալ։ Իմ կարծիքով, դրանով է բացատրվում այն, թե ինչու ընտանի կենդանիներից չեն ստացվում փոխադարձաբար անպտղաբեր տարատեսակներ և թե ինչու բույսերի մեջ այդ նկատվել է միայն քիչ դեպքերում, որոնք հիմա ցույց կտրվեն։
Մեր քննարկելի հարցի իսկական դժվարությունը, ինչպես ինձ թվում է, այն չէ, թե ինչու ընտանի տարատեսակները խաչաձևվելիս փոխադարձաբար անպտղաբեր չեն դարձել, այլ այն է, թե ինչու անպտղաբերությունը դարձել է այնքան սովորական երևույթ բնական տարատեսակների մոտ, հենց որ նրանք հաստատուն կերպով փոփոխվել են բավարար չափով, որպեսզի բարձրացվեին մինչև տեսակների աստիճանի։ Մենք հեռու ենք պատճառները Ճիշտ կերպով գիտենալուց, և այդ զարմանալի չէ, եթե ուշադրության առնենք այն, թե ինչպես խորն է մեր անտեղյակությունը վերարտադրողական սիստեմի նորմալ և աննորմալ գործունեության մասին։ Բայց մենք հասկանում ենք, որ տեսակներն իրենց բազմաթիվ մրցակիցների դեմ մղած գոյության կռվում պետք է երկար ժամանակաշրջանների ընթացքում ենթարկվեին ավելի միանման պայմանների ներգործությանը, քան այն պայմանները, որոնց մեջ գտնում են ընտանի տարատեսակները, իսկ դա ի հարկե, կարող է հետևանքի մեջ առաջացնել մեծ տարբերություն։ Եվ իրոք, մենք գիտենք, թե ինչպես հաճախ վայրի կենդանիներն ու բույսերը, եթե նրանք վերցվում են իրենց բնական իրադրությունից և ենթարկվում են գերության, անպտղաբեր են դառնում, բնական իրադրության մեջ մշտապես ապրող օրգանական էակների արտադրողական ֆունկցիաները հավանորեն ճիշտ նույն ձևով շատ զգայուն կլինեն անբնական խաչաձևման ազդեցության նկատմամբ։ Մյուս կողմից, կարելի է նախապես սպասել, որ ընտանի ցեղերը, որոնք, ինչպես արդեն ապացուցում է նրանց ընտելացվածության բուն փաստը, հենց սկզբից շատ զգայուն չեն եղել դեպի իրենց կենսապայմանների փոփոխությունները և որոնք այժմ էլ առանց նվազեցնելու իրենց պտղաբերությունը, կարողանում են դիմանալ պայմանների կրկնական փոփոխություններին, կառաջացնեն տարատեսակներ, որոնց արտադրողական սիստեմը քիչ է ենթարկվում վտանգավոր խանգարման, երբ նրանք խաչաձևվում են նույն ձևով առաջացած այլ տարատեսակների հետ։
Մինչև այժմ ես այնպես եմ արտահայտվել, կարծես թե միևնույն տեսակին պատկանող տարատեսակները միմյանց հետ խաչաձևվելիքս անպայման պտղաբեր են։ Բայց անկարելի է ժխտել այն փաստերը, որոնք վկայում են անպտղաբերության որոշ աստիճանի գոյության մասին հետևյալ սակավաթիվ դեպքերում, որ ես համառոտակի կշարադրեմ։ Այդ փաստերը համենայն դեպս ոչնչով վատ չեն նրանցից, որոնց հիման վրա մենք հավատում ենք բազմաթիվ տեսակների անպտղաբերությանը։ Բացի դրանից, նրանք վերցված են մեր հակառակորդների հաղորդումներից, որոնք բոլոր դեպքերում պտղաբերության և անպտղաբերության վրա նայում են որպես տեսակային տարբերությունների մի վստահելի չափանիշի։ Գերտները մի քանի տարիների ընթացքում բուծել է դեղին սերմեր ունեցող եգիպտացորենի գաճաճ ցեղը և կարմիր սերմեր ունեցող բարձրահասակ տարատեսակը, որոնք մեկը մյուսի կողքին աճել են նրա պարտեզում, և թեև այդ բույսերը բաժանասեռ են, նրանք երբեք չեն խաչաձևվել բնական եղանակով։ Այնուհետև նա բեղմնավորել է մի ցեղի տասներեք ծաղիկները մյուսի ծաղկափոշով. բայց ստացվել է այն, որ միայն մեկ կողրը տվել է սերմեր, և այն էլ ընդամենը միայն հինգ հատիկ։ Այս դեպքում փոշոտման կատարումն ինքը չէր կարող վնասակար ներգործություն ունենալ, որովհետև եգիպտացորենը բաժանասեռ է։ Ես կարծում եմ, որ ոչ ոք չի կասկածի, թե եգիպտացորենի այդ տարատեսակները առանձին տեսակներ են եղել, և կարևոր է նշել այն, որ այդ եղանակով ստացված հիբրիդային բույսերը '''կատարելապես''' պտղաբեր են եղել, այնպես որ նույնիսկ Գերտները չի վստահել այդ երկու տարատեսակները համարել զանազան տեսակներ։
Ժիրու-դը-Բյուզարենգը խաչաձևել է եգիպտացորենի նման բաժանասեռ դդումի երեք տարատեսակներ և պնդում է, որ նրանց փոխադարձ բեղմնավորումը այնքան ավելի հեշտ է ընթանում, որքան մեծ է լինում նրանց միջև տարբերությունը։ Թե որքան կարելի է վստահել այդ փորձերին, ես չգիտեմ, բայց այն ձևերը, որոնց վրա նրանք կատարվել են, Սաժերեն համարում է տարատեսակներ, իսկ նա իր դասակարգումը հիմնում է գլխավորապես անպտղաբերության հատկանիշի վրա. նույն եզրակացության է եկել նաև Նոդենը։
Հետևյալ դեպքը շատ ավելի ուշագրավ է և առաջին հայացքից անհավատալի է թվում, բայց նա ներկայացնում է զարմանալի մեծ թվով փորձերի արդյունք, որոնք մի քանի տարիների ընթացքում կատարվել են խռնդատի (Verhascum) ինը տեսակների վրա և այն էլ այնպիսի լավ դիտողի և մեզ թշնամի այնպիսի վկայի կողմից, ինչպիսին է Գերտները. այսինքն այն, որ մի տեսակի պատկանող դեղին ու սպիտակ տարատեսակները միմյանց հետ խաչաձևվելիս առաջացնում են ավելի քիչ սերմեր, քան միևնույն տեսակի միանման գույն ունեցող տարատեսակները։ Բացի դրանից, նա պնդում է, որ երբ մի տեսակի պատկանող դեղին և սպիտակ տարատեսակները խաչաձևվում են մի այլ տեսակի դեղին ու սպիտակ տարատեսակների հետ, ապա միանման գույն ունեցող ծաղիկների միջև կատարվող խաչաձևումից ավելի շատ սերմ է ստացվում, քան տարբեր գունավորումներ ունեցողների խաչաձևումից։ Մ-ր Սկոտտը նույնպես փորձեր է կատարել Verbascum-ի տեսակների և տարատեսակների վրա, և թեև նա գտնում է, որ հնարավորդ չէ հաստատել Գերտների ստացած արդյունքները տարբեր տեսակների խաչաձևման մասին, սակայն նա գալիս է այն եզրակացության, որ մի տեսակի պատկանող ոչ միանման գունավորված տարատեսակները ավելի քիչ սերմ են տալիս՝ 86 : 100 հարաբերությամբ, քան միանման գունավորված տարատեսակները։ Սակայն այդ տարատեսակները ոչնչով չեն տարբերվում, բացառությամբ ծաղիկների գույնի, և մի տարատեսակը երբեմն կարող է ստացվել մյուսի սերմերից։
Կյոլռեյտերը, որի դիտումների ճշտությունը հաստատել են հետագա բոլոր դիտողները, ապացուցել է մի ուշագրավ փաստ, որ սովորական ծխախոտի մի առանձին տարատեսակ ավելի պտղաբեր է, քան մյուս տարատեսակները, երբ նա խաչաձևվում է իրենից խիստ տարբերվող տեսակի հետ։ Նա փորձեր է կատարել հինգ ձևերի վրա, որոնք սովորաբար համ արվում են տարատեսակներ, և որոնց նա ենթարկել է խստապահանջ ստուգման, այն է՝ փոխադարձ խաչաձևման միջոցով, ընդ որում եկել է այն եզրակացության, որ խառնացեղերը միանգամայն պտղաբեր են։ Բայց այդ հինգ տարատեսակներից մեկը, միևնույնն է թե հոր դեր է խաղացել կամ մոր դեր Nicotiana glutinosa-ի հետ խաչաձևվելիս, միշտ առաջացրել է ավելի քիչ անպտղաբեր հիբրիդներ, քան նրանք, որոնք ստացվել են N. glutinosa-ի հետ մյուս չորս տարատեսակների խաչաձևումից։ Ինչպես երևում է, այդ մի տարատեսակի վերարտադրողական սիստեմը որոշ չափով և որոշ կերպով ձևափոխված է։
Նկատի առնելով այս փաստերը, չի կարելի այլևս պնդել, որ տարատեսակները խաչաձևվելիս անպայման միանգամայն պտղաբեր են լինում, այնուհետև ուշադրության առնելով այն, թե ինչքան դժվար է հավաստիանալ, որ տարատեսակները բնական վիճակում անպտղաբեր են, որովհետև մի քիչ անպտղաբերություն ցուցաբերած ենթադրյալ տարատեսակը գրեթե միշտ բարձրացվում է տեսակի աստիճանի. այնուհետև ուշադրության առնելով այն հանգամանքը, որ մարդը հոգ է տանում իր ընտանի տարատեսակների արտաքին հատկանիշների մասին և որ այս օրգանիզմները երկար ժամանակաշրջանների ընթացքում չեն ենթարկվում միանման կենսապայմանների, նկատի առնելով այս ամենը, մենք կարող ենք եզրակացնել, որ խաչաձևումների դեպքում պտղաբերությունը հիմնական տարբերություն չի հանդիսանում տեսակների և տարատեսակների միջև։ Խաչաձևվող տեսակների սովորական անպտղաբերությունը կարելի է վստահորեն դիտել ոչ թե որպես հատուկ ձեռք բերված կամ շնորհված հատկություն, այլ որպես նրանց սեռական տարրերի փոփոխությունների կողմնակի հետևանք, փոփոխությունների, որոնց բնույթը անհայտ է։
===ՀԻԲՐԻԴՆԵՐԻ ԵՎ ԽԱՌՆԱՑԵՂԵՐԻ ՀԱՄԵՄԱՏՈՒԹՅՈՒՆԸ՝ ԱՆԿԱԽ ՆՐԱՆՑ ՊՏՂԱԲԵՐՈՒԹՅՈՒՆԻՑ===
Պտղաբերության հարցից անկախ կերպով կարելի է տեսակների և տարատեսակների խաչաձևումից առաջացած սերունդները համեմատել իրար հետ շատ տեսակետներից։ Գերտները, որ ուժեղ ցանկություն ուներ սահմանագիծ անցկացնել տեսակի և տարատեսակի միջև, կարող էր միայն շատ քիչ, և ինչպես ինձ թվում է, չափազանց անկարևոր տարբերություններ գտնել տեսակների սերունդների, կամ այսպես կոչված հիբրիդների, և տարատեսակների սերունդների, կամ այսպես կոչված խառնացեղերի միջև։ Իսկ մյուս կողմից, նրանք շատ կարևոր տեսակետներից չափազանց նման են լինում միմյանց։
Ես այստեղ այս հարցը կքննարկեմ շատ համառոտ կերպով։ Ամենակարևոր տարբերություն է ծառայում այն, որ խառնացեղերն առաջին սերնդում հիբրիդներից ավելի փոփոխական են։ Բայց Գերտներն ընդունում է, որ կուլտուրական վիճակում երկար ժամանակ գտնվող տեսակներից առաջացած հիբրիդները հաճախ փոփոխական են արդեն առաջին սերնդում, և ես ինքս տեսել եմ այդպիսի զարմանալի օրինակներ։ Գերտներն այնուհետև ընդունում է, որ երկու չափազանց մոտ ազգակից տեսակներից ստացված հիբրիդները ավելի փոփոխական են, քան միմյանցից խիստ տարբեր տեսակներից առաջացածները, իսկ այդ ցույց է տալիս, որ փոփոխականության աստիճանի մեջ եղած տարբերությունն աստիճանաբար հարթվում է։ Երբ խառնացեղերը և ավելի պտղաբեր հիբրիդները բազմանում են մի քանի սերունդների ընթացքում, թե մեկ և թե մյուս դեպքում նրանց հաջորդների ծայրահեղ փոփոխականությունը հանրածանոթ փաստ է. սակայն կարելի է բերել մի քանի առանձին օրինակներ, երբ թե՛ հիբրիդները և թե՛ խառնացեղերը երկար ժամանակ պահպանում են միևնույն հատկանիշները։ Համենայն դեպս խառնացեղերի փոփոխականությունը հաջորդական սերունդների մեջ ըստ երևույթին ավելի մեծ է, քան հիբրիդների փոփոխականությունը։
Հիբրիդների համեմատությամբ խառնացեղերի ունեցած ավելի մեծ փոփոխականությունը զարմանալի չի թվում։ Եվ իրոք, խառնացեղերի ծնողները տարատեսակներն են և այն էլ շատ դեպքերում ընտանի (միայն սակավաթիվ փորձեր են կատարվել բնական տարատեսակների վրա), իսկ դրանից արդեն հասկացվում է, որ հենց ծնողների փոփոխականությունը վաղուցվա ծագում չունի և որ շատ դեպքերում նա կշարունակվի և կուժեղացնի փոփոխականությունը, որը հանդիսանում է հենց խաչաձևման ակտի արդյունքը։ Հիբրիդի առաջին սերնդի մեջ աննշան փոփոխականությունը, հակառակ հաջորդ սերունդներում արտահայտվող ուժեղ փոփոխականության, հետաքրքրական և ուշադրության արժանի փաստ է, որովհետև նա ամրապնդում է իմ տեսակետը, որի համաձայն սովորական փոփոխականության պատճառներից մեկն այն է, որ վերարտա,գրողական սիստեմը լինելով չափազանց զգայուն դեպի կենսապայմանների փոփոխությունը, հրաժարվում է այդ դեպքում կատարել իր նորմալ ֆունկցիան՝ արտադրել սերունդ, որը բոլոր տեսակետներից շատ նման է ծնողական ձևերին. ինչ վերաբերում է առաջին սերնդի հիբրիդներին, ապա նրանք առաջացել են տեսակներից, որոնց վերարտադրողական սիստեմը (սակայն բացառությամբ վաղուց մշակվող տեսակների) չի ենթարկվել որևէ խանգարումների և, որոնք փոփոխական չեն. բայց դրա փոխարեն հիբրիդների իրենց իսկ վեր արտադրողական սիստեմը լուրջ կերպով խանգարված է, և նրանց սերունդները շատ փոփոխական են։
Բայց վերադառնանք խառնացեղերի և հիբրիդների մեր համեմատությանը։ Գերտները մատնանշում է, որ խառնացեղերը ավելի հակված են վերադառնալու ծնողներից մեկի տիպին, քան հիբրիդները, բայց եթե նույնիսկ այդ ճիշտ է, ապա այստեղ տարբերությունը միայն աստիճանի մեջ է։ Բացի դրանից, Գերտները վճռականորեն պնդում է, որ երկար ժամանակ մշակման ենթարկվող բույսերից առաջացած հիբրիդներն ավելի հակում ունեն վերադառնալու ծնողական տիպին, քան վայրի կերպով աճող տեսակների հիբրիդները։ Հավանորեն դրանով էլ բացատրվում է զանազան դիտողների ստացած արդյունքներում եղած հետաքրքիր տարբերությունը. այսպես, օրինակ, Մաքս Վիխուրան կասկածում է, որ հիբրիդները երբևիցե վերադառնում են ծնողական տիպին, բայց նա փորձեր կատարել է վայրի տեսակների վրա։ Մյուս կողմից, Նոդենը խիստ վճռական արտահայտություններով պնդում է, որ հիբրիդների մեջ ծնողներին վերադառնալու հակումը գրեթե ընդհանուր կանոն է, բայց նա էլ փորձերը կատարել է գլխավորապես կուլտուրական բույսերի վրա։ Այնուհետև Գերտները պնդում է, որ եթե երկու, թեկուզ և միմյանց շատ մոտ տեսակներ խաչաձևվում են մի երրորդ տեսակի հետ, այդ դեպքում ստացվող հիբրիդները խիստ կերպով տարբերվում են միմյանցից. մինչդեռ եթե միևնույն տեսակին պատկանող մեկը մյուսից հեռավոր երկու տարատեսակներ խաչաձևվում են մի այլ տեսակի հետ, այդ դեպքում հիբրիդները միմյանցից խիստ կերպով չեն տարբերվում։ Բայց այդ եզրակացությունը, որքան ինձ հայտնի է, հիմնվում է միայն մի փորձի վրա, և թվում է, թե ուղղակի հակասում է Կյոլռեյտերի մի քանի փորձերի արդյունքներին։
Ահա և այն բոլոր անկարևոր տարբերությունները բուսական հիբրիդների և խառնացեղերի միջև, որ կարողացել է մատնանշել Գերտները։ Մյուս կողմից, իրենց ծնողների հետ խառնացեղերի և հիբրիդների, մանավանդ մոտ տեսակներից առաջացած հիբրիդների ունեցած նմանության աստիճանը և բնույթը ենթարկվում են միանման օրենքների։ Երկու տեսակների խաչաձևման դեպքում նրանցից մեկը երբեմն ունենում է հիբրիդին իր նմանությունը տալու ավելի մեծ ընդունակություն, նույնը, ես կարծում եմ, հատուկ է նաև բուսական տարատեսակներին։ Կենդանիների մեջ մեկ տարատեսակի այղ գերակշռող ընդունակությունը մյուսի հանդեպ, անկասկած, նույնպես հաճախ է հանդիպում։ Փոխադարձ խաչաձևումից առաջացած հիբրիդային բույսերը սովորաբար միմյանց հետ շատ մոտ նմանություն են ունենում։ Նույնը կարելի է ասել նաև փոխադարձ խաչաձևումից ստացված խառնացեղ բույսերի մասին։ Ինչպես հիբրիդներին, այնպես էլ խառնացեղերին կարելի է վերադարձնել մաքուր ծնողական տիպին, նրանց հաջորդող սերունդները ենթարկելով կրկնողական խաչաձևումների ծնողական ձևերից մեկի հետ։
Այս բոլոր դիտողություններն անշուշտ կիրառելի են նաև կենդանիների նկատմամբ, բայց այդ դեպքում հարցը զգալիորեն բարդանում է մասամբ երկրորդային սեռական հատկանիշների գոյության հետևանքով, առանձնապես այն հանգամանքի հետևանքով, որ մի սեռ մյուսի հանդեպ առավելապես ընդունակ է իր նմանությանը ժառանգաբար փոխանցելու ինչպես մի տեսակը մի այլ տեսակի հետ խաչաձևման, այնպես էլ երկու տարատեսակների խաչաձևման դեպքում։ Այսպես, օրինակ, ես կարծում եմ, որ իրավացի են այն հեղինակները, որոնք պնդում են, թե էշը ձիու հանդեպ գերակշռող ուժ ունի, որի հետևանքով թե էշաջորին և թե ձիաջորին ավելի շատ նման են էշին, քան ձիուն. բայց այդ գերակշռությունն ավելի ուժեղ է արտահայտված արու էշի մեջ, քան էգ էշի, այնպես որ արու էշից և զամբիկից առաջացած էշաջորին ավելի շատ նման է էշին, քան էգ էշից և հովատակից առաջացած ձիաջորին։
Որոշ հեղինակներ մեծ նշանակություն են տվել այն ենթադրյալ փաստին, թե խառնացեղերը հաճախ մոտ նման են լինում ծնողներից միայն մեկին, այլ ոչ թե ունենում են միջակա հատկանիշներ երկուսի միջև։ Բայց այդ երբեմն պատահում է նաև հիբրիդների հետ, թեև, ես համաձայն եմ, շատ ավելի հազվադեպ, քան խառնացեղերի հետ։ Եթե մոտիկից ուշադրությամբ նայենք իմ հավաքած օրինակներին, երբ փոխադարձ խաչաձևումից առաջացած կենդանիները մոտ նմանություն են ունենում ծնողներից մեկի հետ, ապա դուրս է գալիս որ նմանությունը սահմանափակվում է գլխավորապես իրենց բնույթով համարյա այլանդակ և հանկարծակի երևան եկող հատկանիշներով, ինչպիսիք են ալբինիզմը, պոչի կամ եղջյուրների բացակայությունը, ավելորդ մատները առջևի և ետևի վերջավորությունների վրա և չի վերաբերում ընտրության միջոցով աստիճանաբար ձեռք բերված հատկանիշներին։ Ծնողներից մեկի մաքուր տիպին հանկարծակի կերպով վերադառնալու հակումը նույնպես պետք է անհամեմատ ավելի հաճախ հանդիպի խառնացեղերի մոտ, որոնք ծագում են հաճախ հանկարծակի առաջացող և կիսաայլանդակ բնույթ ունեցող տարատեսակներից, քան հիբրիդների մոտ, որոնք ծագում են առել դանդաղ ու բնական ճանապարհով առաջացած տեսակներից։ Ընդհանուր առմամբ ես լիովին համաձայն եմ դ-ր Պրոսպեր Լյուկի հետ, որը վերլուծելով կենդանիներին վերաբերող փաստերի ահագին քանակություն, գալիս է այն եզրակացության, որ ձագի և ծնողների նմանության օրենքները նույնն են, անկախ նրանից՝ թե ծնողները ավելի շատ կտարբերվեն միմյանցից, թե քիչ, այսինքն արդյոք կխաչաձևվե՞ն միևնույն տարատեսակի անհատներ, թե զանազան տարատեսակների կամ տարբեր տեսակների անհատներ։
Բացի պտղաբերության և անպտղաբերության հարցից, մյուս բոլոր տեսակետներից, ըստ երևույթին, գոյություն ունի ընդհանուր և մոտ նմանություն խաչաձևվող տեսակներից և խաչաձևվող տարատեսակներից առաջացած սերունդների միջև։ Եթե տեսակները դիտենք որպես ձևեր, որոնք ծագել են առանձին ստեղծագործական ակտերի հետևանքով, իսկ տարատեսակները որպես երկրորդային օրենքների շնորհիվ առաջացած ձևեր, ապա այդ նմանությունը կարող է զարմանք առաջացնել։ Բայց նա լիակատար ներդաշնակության մեջ է գտնվում այն տեսակետի հետ, որի համաձայն էական տարբերություն չկա տեսակների և տարատեսակների միջև։
===ԸՆԴՀԱՆՈՒՐ ԵԶՐԱԿԱՑՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ===
Առանձին տեսակներ համարվելու համար միմյանցից բավականաչափ տարբերվող ձևերի միջև առաջին խաչաձևումները և նրանց հիբրիդները շատ հաճախ, բայց ոչ միշտ անպտղաբեր են լինում։ Այդ անպտղաբերությունը ներկայացնում է բազմապիսի աստիճաններ, և հաճախ այնքան աննշան է, որ ամենամանրազնին դիտողները եկել են տրամագծորեն հակառակ եզրակացությունների, դասակարգելով ձևերն այդ հատկանիշի հիման վրա։ Միևնույն տեսակին պատկանող տարբեր անհատների անպտղաբերությունը բնածին կերպով փոփոխական է և խիստ զգայուն է բարենպաստ և անբարենպաստ պայմանների նկատմամբ։ Պտղաբերության աստիճանը սիստեմատիկական ազգակցությունից սերտ կախման մեջ չի գտնվում, բայց որոշվում է զանազան հետաքրքրական ու բարդ օրենքներով։ Նա սովորաբար տարբեր է, իսկ երբեմն էլ շատ տարբեր է միևնույն տեսակների միջև կատարվող փոխադարձ խաչաձևումների դեպքում։ Նա իր աստիճանով միշտ միանման չէ առաջին խաչաձևման ժամանակ և նրանից առաջացած հիբրիդների մեջ։
Ճիշտ այնպես, ինչպես որ ծառերի պատվաստման դեպքում մի տեսակի կամ տարատեսակի մի ուրիշի հետ պատվաստելու ընդունակությունը հանդիսանում է նրանց վեգետատիվ սիստեմում եղած իրենց բնույթով անհայտ տարբերությունների կողմնակի արդյունք, այնպես էլ խաչաձևման ժամանակ մի տեսակի մի այլ տեսակի հետ միանալու ընդունակությունը հանդիսանում է նրանց վերարտադրողական սիստեմում եղած անհայտ տարբերություններին ուղեկցող արդյունք։ Ենթադրելու համար, թե տեսակներն օժտված են անպտղաբերության տարբեր աստիճաններով հատկապես նրա համար, որպեսզի կանխեն նրանց խաչաձևումը և մի աձուլումը բնության մեջ, նույնքան քիչ հիմք կա, որքան որ կարծելու, թե ծառերն օժտված են զանազան և որոշ տեսակետներից փոխադարձաբար պատվաստելու անընդունակության համանման աստիճաններով նրա համար, որպեսզի կանխեն նրանց միակցումը մեր անտառներում։
Առաջին խաչաձևումների և նրանց հիբրիդային սերունդների անպտղաբերությունը ձեռք չի բերվել բնական ընտրության միջոցով։ Առաջին խաչաձևումների դեպքում նա ըստ երևույթին կախված է զանազան հանգամանքներից. որոշ դեպքերում պատճառ է ծառայում գլխավորապես սաղմի վաղաժամ մահը։ Հիբրիդների մոտ նա հավանորեն կախված է նրանից, որ նրանց ամբողջ կազմվածքը խանգարվել է երկու տարբեր ձևերի միացման հետևանքով։ Ըստ երևույթին նա մոտ է այն անպտղաբերությանը, որից այնքան հաճախ տուժում են մաքուր տեսակները, երբ նրանք ենթարկվում են նոր ու անբնական կենսապայմանների ներգործությանը։ Նա, ով կարող է բացատրել այս վերջին դեպքերը, կկարողանա բացատրել նաև հիբրիդների անպտղաբերությունը։ Այդ տեսակետն իրեն ուժեղ հենարան է գտնում նաև մի այլ համադրության մեջ, այն է՝ մի կողմից, կենսապայմանների թեթև փոփոխություններն ուժեղացնում են բոլոր օրգանական էակների ամրակազմությունը և պտղաբերությունը, իսկ մյուս կողմից, այն ձևերի խաչաձևումը, որոնք գտնվել են թեթևակի տարբերվող կենսապայմաններում կամ ձևափոխվեք են,
բարենպաստ կերպով է ներգործում նրանց սերունդների մեծության, ուժի և պտղաբերության վրա։ Վերոհիշյալ փաստերը, որոնք վերաբերում են դիմորֆ և տրիմորֆ բուրերի ապօրինի միավորումների և նրանց ապօրինի սերունդների անպտղաբերությանը, գուցե հավանական են դարձնում այն, որ այդ բոլոր դեպքերում մի ինչ որ անհայտ կապ միացնում է առաջին միավորումների անպտղաբերության աստիճանը նրանց սերունդների անպտղաբերության աստիճանի հետ։ Դիմորֆիզմի այս փաստերի, ինչպես նաև փոխադարձ խաչաձևումների արդյունքների քննարկությունը պարզորոշ կերպով բերում են մեզ այն եզրակացության, որ խաչաձևվող տեսակների անպտղաբերության սկզբնական պատճառը գտնվում է միայն նրանց սեռական տարրերի տարբերություններում։ Մենք չգիտենք, երբ գործը վերաբերում է տարբեր տեuակներին, թե ինչու սեռական տարրերի այդ ավելի մեծ կամ փոքր ձևափոխությունները, որոնք առաջացնում են փոխադարձ անպտղաբերություն, այնքան սովորական երևույթ են դարձել, սակայն թվում է, թե գա բավական սերտ կապ ունի այն բանի հետ, որ տեսակները երկար ժամանակաշրջանների ընթացքում ենթարկվել են գրեթե միանման կենսապայմանների ազդեցության։
Զարմանալի չէ, որ որևէ երկու տեսակների խաչաձևման դժվարությունը և նրանց հիբրիդային սերունդների անպտղաբերությունը շատ դեպքերում համապատասխանում են միմյանց, թեև պայմանավորվում են զանազան պատճառներով, որովհետև թե մեկը և մյուսը կախված են խաչաձևվող տեսակների միջև եղած տարբերությունների ամբողջ գումարից։ Զարմանալի չէ նաև այն, որ առաջին խաչաձևման հեշտությունը, դրանից ստացվող հիբրիդների պտղաբերությունը և միմյանց վրա պատվաստվելու ընդունակությունը, թեև այս վերջին ընդունակությունը ակներևորեն կախված է խիստ բազմազան հանգամանքներից, մինչև մի որոշ սահման ընթանում են փորձի ենթարկվող ձևերի սիստեմատիկական ազգակցության հետ կողք-կողքի, որովհետև սիստեմատիկական ազգակցության հասկացողության մեջ մենք մտցնում ենք նմանության բազմապիսի գծեր։
Առաջին խաչաձևումները այնպիսի ձևերի միջև, որոնք հայտնապես պատկանում են տարատեսակների թվին կամ բավականաչափ նման են, որպեսզի համարվեն այդպիսիներ, և այդ խաչաձևումներից առաջացած խառնացեղերը մեծ մասամբ պտղաբեր են, սակայն ոչ միշտ, ինչպես այդքան հաճախ պնդել են։ Այդ համարյա ընդհանուր և լիակատար պտղաբերությունը նույնպես զարմանալի չէ, եթե հիշենք, թե ինչպես հեշտությամբ մենք ընկնում ենք կեղծ ապացույցների շրջանի մեջ բնական վիճակում գտնվող տարատեսակների հարցում, և եթե մենք հիշենք, որ տարատեսակների մեծ մասն ընտանի վիճակում առաջացել է զուտ արտաքին տարբերությունների ընտրության միջոցով և որ նրանք երկար ժամանակի ընթացքում չեն ենթարկվել միանման կենսապայմանների ազդեցությանը։ Առանձնապես չպետք է մոռանալ նաև այն, որ երկարատև ընտանի վիճակը առաջ է բերում անպտղաբերության վերացում և այդ պատճառով էլ քիչ հավանական է, որ նա է ծնել այդ իսկ հատկությունը։ Պտղաբերության հարցից անկախ, մյուս բոլոր տեսակետներից՝ թե նրանց փոփոխականության, թե հաճախակի խաչաձևումների միջոցով միմյանց կլանելու ընդունակության և թե երկու ծնողների ձևերի հատկանիշ-
ները ժառանգելու ընդունակության մեջ նկատվում է շատ մոտ ընդհանուր նմանություն հիբրիդների և խառնացեղերի միջև։ Վերջին հաշվով, թեև մենք շատ քիչ գիտենք նաև առաջին խաչաձևումների և հիբրիդների անպտղաբերության ճշգրիտ պատճառը, ինչպես նաև այն, թե ինչու իրենց բնական շրջադրությունից հեռացված կենդանիներն ու բույսերը դառնում են անպտղաբեր, սակայն այս գլխում բերված փաստերը, ինչպես ինձ թվում է, չեն հակասում այն համոզմանը, որ տեսակները սկզբնապես գոյություն են ունեցել որպես տարատեսակներ։