Changes
/* Գլուխ XXVI */
Մինչ այդ տղաները բլրից իջել էին։ Ներքևում, լուսնի լույսով լուսավորված հովտի մեջտեղում կանգնել էր «ուրվականներով լցված տունը»՝ բոլորովին մեկուսացած, վաղուց ցանկապատից զրկված, մինչ դուռը խոտով ծածկված, ծխնելույզը փուլ եկած, անապակի լուսամուտներով, տանիքի մի անկյունը քանդված։ Տղաները որոշ ժամանակ նայեցին, կարծելով, թե կապույտ լույս կտեսնեն լուսամուտներից մեկի մոտ, հետո ցածրաձայն խոսելով, ինչպես ժամանակն ու հանգամանքներն էին տրամադրում, թեքվեցին աջ, մի մեծ շրջան արեցին, ուրվականների տնից հեռացան և իրենց տան ճանապարհը բռնեցին Քարտիֆ բլրի հակառակ կողմից։
==Գլուխ XXVII==
Հաջորդ օրը, կեսօրվա մոտ տղաները գնացին չորացած ծառի մոտ՝ իրենց գործիքները տանելու։ Թոմն անհամբեր էր․ ուզում էր ժամ առաջ մտնել ուրվականներով լցված տունը։ Հեքը չափավոր էր ոգևորված և հանկարծ ասաց․
― Լսիր, Թոմ, գիտե՞ս այսօր ինչ օր է։
Թոմը մտքում հաշվեց շաբաթվա օրերը, հետո արագ բարձրացրեց ապշությամբ լեցուն աչքերը․
― Այ, երբեք այդ մասին չէի մտածել, Հեք։
― Ես էլ չէի մտածել, բայց հանկարծ հիշեցի, որ այսօր ուրբաթ է։
― Գրողը տանի։ Մարդ չպետք է այդքան անզգույշ լինի, Հեք։ Կարող էինք սարսափելի փորձանքի մեջ ընկնել, այսպիսի գործ ուրբաթ օրը անելով։
― Կարող էր պատահել։ Ավելի լավ է ասես, որ ընկնում էինք։ Գուցե բախտավոր օրեր կան, բայց ուրբաթը դրանցից չէ։
― Ամեն մի հիմար գիտե այդ բանը։ Ես չեմ կարծում, թե դու ես առաջին իմացողը, Հեք։
― Երբեք, ես չեմ ասել, թե առաջինը ես եմ։ Եվ հարցը միայն ուրբաթը չէ։ Անցյալ գիշեր ես մի շատ վատ երազ տեսա՝ առնետներ։
― Մի ասա։ Փորձանքի հաստատ նշան է։ Կռվո՞ւմ էիր։
― Ոչ։
― Դա լավ է, Հեք։ Երբ չես կռվում, դա նշանակում է, որ շուրջդ փորձանք կա։ Մենք պետք է շատ զգույշ լինենք, որ կրակը չընկնենք։ Այս գործը այսօր հետաձգենք և խաղանք։ Դու Ռոբին Հուդին ճանաչո՞ւմ ես։
― Ոչ։ Ո՞վ է Ռոբին Հուդը։
― Դա Անգլիայի ամենամեծ և լավագույն մարդկանցից մեկն էր։ Նա ավազակ էր։
― Է՜խ, երանի նրա տեղը լինեի։ Ո՞ւմ էր նա կողոպտում։
― Միայն շերիֆներին, եպիսկոպոսներին և հարուստ մարդկանց, թագավորներին ու նրանց նմաններին։ Բայց աղքատներին երբեք չէր անհանգստացնում։ Նրանց սիրում էր։ Նրանց հետ միշտ հավասար բաժանում էր կողոպտածը։
― Հրաշալի մարդ պետք է եղած լինի։
― Գրազ կգամ, որ այդպիսին է եղել, Հեք։ Օ՜, նա աշխարհի ամենաազնիվ մարդն է եղել։ Այժմ այդպիսի մարդիկ չկան, կարող եմ վստահեցնել քեզ։ Նա կարող էր Անգլիայում ապրող որևէ մեկին ծեծել մի ձեռքը մեջքին կապված, միշտ կարող էր դեղձենուց սարքած իր նետով խփել տասսենթանոցին, մեկուկես մղոն հեռվից։
― Ի՞նչ բան է դեղձենուց սարքածները։
― Չգիտեմ։ Անշուշտ մի տեսակ նետ է։ Եթե փողի ծայրին էր խփում, նստում ու լաց էր լինում և հայհոյում։ Ուրեմն Ռոբին Հուդ ենք խաղալու․ շատ լավ խաղ է։ Ես քեզ կսովորեցնեմ։
― Համաձայն եմ։
Ամբողջ կեսօրից հետո Ռոբին Հուդ խաղացին, երբեմն ագահ հայացքներ գցելով ուրվականներով լցված տան կողմը և ծանր ու թեթև անելով հաջորդ օրվա հեռանկարներն ու հնարավորությունները։ Երբ արևն սկսեց դեպի արևմուտք թեքվել, նրանք տան ճանապարհը բռնեցին ծառերի երկար ստվերների կողքով և շուտով տեսողությունից կորան Քարտիֆ բլրի անտառում։
Շաբաթ օրը, կեսօրից քիչ հետո, տղաները նորից չորացած ծառի մոտ էին։ Ծխեցին ու զրուցեցին ստվերի տակ և մի փոքր փորեցին իրենց նախկին փոսը, ոչ մեծ հույսով, այլ նրա համար, որ․․․ Թոմն ասաց, թե շատ դեպքեր են եղել, երբ մարդիկ գանձից զրկվել են մի քանի մատնաչափ պակաս փորելու պատճառով։ Հետո մի ուրիշ մարդ եկել և բահի մի հարվածով գտել է։ Բայց այս անգամ դա տեղի չունեցավ, և տղաները շալակեցին իրենց գործիքներն ու հեռացան, այն զգացողությամբ, որ գանձի չեն տիրացել, բայց կատարել են այն բոլորը, ինչ անհրաժեշտ է գանձ գտնելու համար։
Երբ հասան ուրվականներով լցված տանը, չարագուշակ ու սարսափելի մի լռություն էր տիրում այրող արևի տակ և լքված ու անմարդաբնակ տանը հատուկ այնպիսի մի ճնշող բան, որ նրանք մի պահ վախեցան ներս մտնել։ Հետո դռանը մոտեցան և դողալով ներս նայեցին։ Տեսան մի սենյակ առանց տախտակամածի, խոտածածկ հատակ, ծեփը թափած մի հին ծխնելույզ, դատարկ լուսամուտներ, մի քանդված սանդուղք, այս ու այն կողմ, ամեն տեղ կախված ոստյաններ։ Նրանք անձայն, բաբախող սրտերով ներս մտան։ Խոսում էին շշուկով, ականջները պահած ամենափոքր իսկ ձայնի, լարված մկաններով, պատրաստ անմիջապես փախչելու։
Կարճ ժամանակում ընտելացան, վախը մեղմացավ, և նրանք սկսեցին վայրն ուսումնասիրել հետաքրքրությամբ, հիանալով իրենց համարձակությամբ ու միաժամանակ զարմանալով։ Հետո ուզեցին տեսնել վերնահարկը։ Այդ նահանջի ճանապարհը կտրելու պես բան էր, բայց միմյանց համարձակություն ներշնչեցին և անշուշտ արդյունքի հասան։ Գործիքները մի անկյուն դրեցին ու վերև բարձրացան։ Այնտեղ էլ լքվածության նույն նշանները կային։ Միայն մի պահարան գտան, որ խորհրդավոր գաղտնիք էր խոստանում, բայց հիասթափվեցին․ մեջը ոչինչ չկար։ Տղաներն այժմ վերջնականապես արիացել էին և իրենց տիրապետում էին։ Ուզում էին ցած իջնել և աշխատանքն սկսել, երբ․
― Շըշշ, ― ասաց Թոմը։
Ի՞նչ կա, ― շշնջաց Հեքը, վախից գույնը գցելով։
― Շըշշ, լսո՞ւմ ես, այնտեղ։
― Այո։ Օ՜, փախչենք։
― Հանգիստ մնա, մի շարժվիր, ուղիղ դեպի դուռն են գալիս։
Տղաները հատակին պառկեցին, աչքները տախտակամածի ճեղքին, և սարսափահար սպասեցին։
― Կանգ առան․․․ ոչ․․․ գալիս են․․․ ահա նրանք։ Ոչ մի բառ չշշնջաս, Հեք։ Է՜հ, երանի այստեղ եկած չլինեինք։
Երկու մարդ ներս մտան։ Տղաներից ամեն մեկը ինքն իրեն ասաց․
― Ահա ծեր, խուլ ու մունջ իսպանացին, որ վերջերս մի երկու անգամ քաղաքում երևաց, մյուս մարդուն երբեք չեմ տեսել։
«Մյուսը» պատառոտված շորերով, անխմամ մի արարած էր, դեմքի վրա ոչ մի հաճելի բան չունեցող։ Իսպանացին փաթաթված էր թիկնոցով։ Նա խիտ ապիտակ մորուք ուներ, լայնեզր գլխարկի տակից դուրս պրծած երկար սպիտակ մազեր, աչքերին դրել էր կանաչ ակնոց։ Երբ ներս մտան, «մյուսը» խոսում էր ցածրաձայն։ Նրանք նստեցին գետնին՝ դեմքները դռանը, մեջքները պատին։ Խոսողը շարունակեց։ Նրա շարժումները նվազ զուսպ դարձան և բառերը՝ ավելի որոշ։
― Ո՛չ, ― ասաց նա, ― ես ամեն ինչ կշռադատեցի և ինձ դուր չի գալիս։ Վտանգավոր է։
― Վտանգավոր, ― փնթփնթաց «խուլ ու համր» իսպանացին, մեծ զարմանք պատճառելով տղաներին։ ― Թուլամորթ։
Այդ ձայնը տղաների շունչը կտրեց և դողացրեց։ Հնդկացի Ջոյի ձայնն էր։ Որոշ ժամանակ լռություն տիրեց։ Հետո Ջոն ասաց․
― Ի՞նչն էր ավելի վտանգավոր, քան այն մյուս գործը, բայց ոչինչ չպատահեց։
― Դա ուրիշ։ Գետի վերևի մասում և մոտերքում տուն չկար։ Ոչ ոք չի իմանում, որ մենք այդտեղ գործ արեցինք, քանի ոչինչ դուրս չեկավ։
― Ես այդ գիտեմ, բայց սրանից հարմար թաքնվելու տեղ չկար, այդ հիմար գործից հետո։ Ես ուզում եմ հեռանալ այս ավերակից։ Ուզեցի երեկ հեռանալ, բայց այդ անիծյալ տղաների պատճառով, որոնք բլրի վրա խաղում էին, հնարավոր չէր առանց տեսնվելու դուրս գալ։
«Այդ անիծյալ տղաները» այս խոսքի վրա նորից դողացին և մտածեցին, թե ինչքան բախտավոր են եղել երեկ՝ հիշելով օրվա ուրբաթ լինելը և գործը թողնելով այս օրվան։ Սրտի խորքում նրանք ցանկացան մի տարի սպասած լինել։ Երկու մարդիկ ուտելու բան հանեցին և սկսեցին ընթրել։ Երկար, մտածկոտ լռությունից հետո Հնդկացի Ջոն նորից խոսեց․
― Լսիր, տղա, դու գետեզրով բարձրացիր քո որջը։ Այնտեղ սպասիր, մինչև ինձնից լուր ստանաս։ Ես մի անգամ էլ պիտի փորձեմ այս քաղաքն ընկնեմ նայելու համար։ Մենք այդ «վտանգավոր» գործը կանենք շրջապատը մի փոքր լրտեսելուց և համոզվելուց հետո, երբ հանգամանքները հարմար կլինեն։ Հետո կգնանք դեպի Տեքսաս։ Միասին կգնանք։
Այս գոհացուցիչ էր։ Այժմ երկուսն էլ հորանջում էին, և Հնդկացի Ջոն ասաց․
― Անքնությունից մեռնում եմ։ Հսկելու հերթը քոնն է։
Խոտերի վրա նա կուչ եկավ և շուտով սկսեց խռմփալ։
Ընկերը մի քանի անգամ ցնցեց Ջոյին, բայց նա չշարժվեց։ Շուտով պահակը նույնպես սկսեց ննջել։ Գլուխը հետզհետե ցած էր իջնում։ Այժմ երկուսը միասին սկսեցին խռմփալ։
Տղաները խոր, երկար և թեթևացած շունչ քաշեցին։ Թոմը շշնջաց․
― Այժմ հարմար առիթ է, արի։
Հեքն ասաց․
― Չեմ կարող․ կմեռնեմ, եթե արթնանան։
Թոմը պնդեց, Հեքը համառեց։ Ի վերջո Թոմը դանդաղ ու կամաց վեր կացավ և մենակ ճանապարհ ընկավ։ Բայց առաջի քայլը այնպիսի այլանդակ ճռռոց հանեց հիմար տախտակամածից, որ սարսափից զարհուրած տղան անմիջապես նստեց։ Երկրորդ փորձն այլևս չարեց։ Տղաները պառկած հաշվում էին անցած րոպեները, մինչև թվաց, թե ժամանակը վերջացել է, և հավիտենականությունը կանգ է առել։ Հետո նրանք իրենց երախտապարտ զգացին, երբ, ի վերջո, արևը մայր մտավ։
Մի խռմփոցը դադարեց։ Հնդկացի Ջոն նստեց, շուրջը նայեց, դառնորեն ժպտաց իր ընկերոջ վրա, որի գլուխը ծնկների վրա էր ընկել, ոտքով արթնացրեց նրան և ասաց․
― Հեյ, դու էլ պիտի ասես, թե պահակ ես, չէ՞։ Բայց լավ է, որ ոչինչ չպատահեց։
― Վա՛հ, մի՞թե քնել եմ։
― Է՜հ, մասամբ, մասամբ։ Համարյա շարժվելու ժամանակն է։ Ի՞նչ պիտի անենք մնացած փողը։
― Չգիտեմ․ ինձ թվում է կարելի է այստեղ թաղել, ինչպես միշտ արել ենք։ Միտք չկա տանելու, մինչև հարավ գնալը։ Վեց հարյուր հիսուն արծաթը հանելը բավական դժվար է։
― Լավ, շատ լավ, արժե դրա համար մի անգամ էլ գալ։
― Այո, բայց պետք է գիշերը գալ, ինչպես անում էինք․ այդպես ավելի լավ է։
― Այո, բայց լսիր, գուցե երկար ժամանակ պետք լինի, մինչև այս գործն անելը։ Կարող են արկածներ պատահել։ Այնքան էլ լավ տեղում չեն փողերը։ Պետք է կարգին թաղենք, խորը։
― Լավ միտք է, ― ասաց ընկերը, քայլեց սենյակի երկյանքով, ծունկի եկավ, բարձրացրեց օջախի քարերից մեկը և մի տոպրակ հանեց, որը զվարթ զնգզնգաց։ Դրա միջից նա իր համար դուրս հանեց քսան կամ երեսուն դոլար և նույնքան էլ Հնդկացի Ջոյի համար, տոպրակը տվեց սրան, որն անկյունում ծնկի էր եկել և իր կեռ դանակով փորում էր։
Տղաները մի պահ մոռացան իրենց ամբողջ սարսափը, բոլոր դժբախտությունները։ Ագահ հայացքով դիտում էին յուրաքանչյուր շարժում։ Ահա բախտը, որի փայլն ամեն երևակայությունից անցնում էր։ Վեց հարյուր դոլարը բավարար փող էր կես դյուժին երեխա հարստացնելու համար։ Ահա գանձ որոնելը իր ամենաերջանիկ տեսքով․ այլևս անորոշություն չէր լինի, թե որտեղ պետք է փորել։ Ամեն րոպե նրանք արմունկով բզում էին իրար։ Պերճախոս ու հեշտ հասկանալի բզզոց․ դա պարզապես նշանակում էր․ «Օ՜հ, հիմա ուրախ չե՞ս, որ այստեղ ենք»։
Ջոյի դանակը մի բանի կպավ։
― Ահա, ― ասաց նա։
― Այդ ի՞նչ է, ― ասաց ընկերը։
― Փտած տախտակ, ոչ կարծես տուփ է։ Արի, օգնիր, որ տեսնենք, թե ի՞նչ է։ Ոչինչ, ես մի ծակ բացեցի։
Նա ձեռքը մտցրեց և դուրս հանեց։
― Լսիր, փող է։
Երկու մարդիկ նայեցին տուփի միջի փողին։ Ոսկի էր։ Վերևի տղաները նրանց չափ հուզված և ուրախ էին։
Ջոյի ընկերն ասաց․
― Պետք է շտապ պահել և այս գործը ավարտել։ Օջախի մյուս կողմում ես մի քիչ առաջ մի քլունգ ու բահ նկատեցի, գնամ բերեմ։
Նա վազեց և բերեց տղաների բահն ու քլունգը։ Հնդկացի Ջոն վերցրեց քլունգը, խուզարկու հայացքով նայեց ու գլուխն օրորեց, ինքն իրեն մի բան մրթմրթաց, հետո գործի անցավ։
Շուտով տուփի վրայի հողը հանեցին։ Տուփը շատ մեծ չէր, երկաթապատ էր և շատ դիմացկուն։ Ժամանակը հազիվ էր վնասել։ Որոշ ժամանակ նրանք դիտեցին գանձը երանելի լռության մեջ։
― Հովազ, այստեղ հազարավոր դոլարներ կան, ― ասաց Հնդկացի Ջոն։
― Միշտ պատմում էին, թե Մյուլլերի ավազակախումբն ամառները այս տեղերում էր մնում, ― նկատեց օտարականը։
― Գիտեմ, ― ասաց Հնդկացի Ջոն, ― և սա կարծես թե դա է ապացուցում։
― Այժմ դու կարիք չունես այն մյուս գործն անելու։
Խառնածինը մռայլվեց։ Նա ասաց․
― Դու ինձ չես ճանաչում, կամ առնվազն այդ գործի մասին ամեն ինչ չգիտես։ Դա միայն կողոպուտ չէ․ դա վրեժխնդրություն է, ― և նրա աչքերը չարությամբ փայլեցին։ ― Այդ գործում ես քո օգնության կարիքն եմ զգում։ Երբ ավարտենք, այդ ժամանակ Տեքսաս կգնանք։ Այժմ քո Նանսի տունը գնա, երեխաներիդ մոտ սպասիր, մինչև ես քեզ լուր ուղարկեմ։
― Լավ, եթե այդպես ես ասում։ Սա ի՞նչ պիտի անենք, նորից թաղե՞նք։
― Այո (վերևում լիակատար հրճվանք): Ո՛չ, հնդկացիների մեծ աստված մեծ Սեյջըմը վկա, ո՛չ (վերևում խորունկ հուսահատություն): Քիչ մնաց մոռանայի, որ քլունգի վրա թարմ հող կար (տղաները սառսուռից մի պահ մեռան)։ Այստեղ ի՞նչ գործ ունեն բահն ու քլունգը։ Սրանց վրա ի՞նչ գործ ունի թարմ հողը։ Ո՞վ է դրանք բերել և ո՞ւր է գնացել։ Դու որևէ ձայն լսեցի՞ր, որևէ մեկին տեսա՞ր, ի՞նչ, նորից թաղել և թողնել, որ նրանք փորված հողը տեսնե՞ն։ Ո՛չ, այդ չի լինի, իմ բույնը կտանենք։
― Իհարկե, իհարկե։ Այդ մասին ավելի շուտ պետք էր մտածել։ Համար առաջի՞ն բույնը։
― Ո՛չ, համար երկրորդը, խաչի տակինը։ Մյուս տեղը վատ է, շատ մարդ կա մոտերքում։
― Շատ լավ։ Բավական մութ է սկսելու համար։
Հնդկացի Ջոն վեր կացավ և լուսամուտից լուսամուտ գնալով զգուշությամբ դուրս նայեց։ Հետո ասաց․
― Ո՞վ կարող էր այդ գործիքները այստեղ բերել։ Չե՞ս կարծում, որ վերևում լինեն։
Տղաների շունչը կտրվեց։ Հնդկացի Ջոն ձեռքը դրեց դռնակին, մի պահ կանգ առավ անվճռականությամբ, հետո շուռ եկավ դեպի սանդուղքները։ Տղաները մտածեցին պահարանի մասին, բայց տեղից շարժվելու ուժ չունեին։ Քայլերը սանդուղքներից ճռճռալով բարձրանում էին։ Դրության անտանելիությունն արթնացրեց տղաների վճռականությունը։ Ուզում էին դեպի պահարանը թռչել, երբ լսվեց կոտրվող փտած տախտակների ճռինչ, և Հնդկացի Ջոն ջարդված աստիճանների հետ փռվեց ավերակի մեջտեղը։ Նա հայհոյելով վեր կացավ։ Ընկերն ասաց․
― Ի՞նչ կարիք կար։ Եթե որևէ մեկը կա, և նա վերևում է, թող այնտեղ էլ մնա։ Ու՞մ հոգն է։ Եթե ուզում են ներքև իջնել և փորձանքի մեջ ընկնել, ո՞վ է դեմ։ Տասնհինգ րոպեից մութ կլինի, և թող հետևեն մեզ, եթե ցանկանում են։ Ինքս ուզում եմ։ Իմ կարծիքով, եթե այս բաները այստեղ բերողը մեզ տեսել է, մեզ ոգիների կամ սատանաների տեղ դրած կլինի։ Գրազ կգամ, որ նա դեռևս փախչում է։
Ջոն ինչ֊որ բան մրթմրթաց, հետո ընկերոջ հետ համաձայնեց, որ պետք է ժամանակին հեռանալ, քանի դեռ լույս է։ Դրանից մի քիչ հետո նրանք տնից դուրս սահեցին խորացող աղջամաուղջի մեջ ու իրենց թանկագին սնդուկն առած՝ շարժվեցին դեպի գետը։
Թոմն ու Հեքը վեր կացան թույլ, բայց թեթևացած և նրանց ետևից երկար նայեցին տան գերանների արանքից։ Հետևե՞լ․ ո՛չ, ո՛չ։ Նրանք գոհ էին, որ նորից գետնին հասան առանց վզները կտրելու և բռնեցին բլրի վրայով քաղաք տանող ճանապարհը։ Նրանք շատ չէին խոսում․ զբաղված էին իրենք իրենց ատելով, ատելով իրենց ձախորդությունը, որ բահն ու քլունգը տարել էին այնտեղ։ Եթե դա չլիներ, Հնդկացի Ջոն երբեք չէր կասկածի։ Նա արծաթը կթաղեր ոսկու հետ, մինչև այդ «վրեժխնդրության» ծարավը հագեցներ և հետո դժբախտություն ունենար տեսնելու, որ փողն այլևս չկա։ Դժբախտություն, ծանր դժբախտություն։ Գործիքներն ինչո՞ւ տարան այնտեղ։ Նրանք որոշեցին հետևել այդ իսպանացուն, որ քաղաք պիտի գար լրտեսելու և գտնելու իր վրեժխնդրական գործի առիթը։ Պետք է հետևեին մինչև «համար երկուսը», որտեղ էլ դա լիներ։ Հետո Թոմի գլխում մի սարսափելի միտք ծագեց։
― Վրեժխնդրությո՞ն։ Իսկ եթե նա մե՞զ նկատի ունի, Հեք։
― Է՜հ, մի՛ ասա, ― առարկեց Հեքը՝ համարյա ուշագնաց լինելով։
Նրանք այդ մասին հանգամանորեն խոսեցին և քաղաք մտնելիս համաձայնեցին, որ հավանաբար ուրիշին նկատի ունի, առնվազն, կարող է նկատի ունենալ Թոմին, քանի որ միայն Թոմն էր վկայել։
Քիչ, շատ քիչ մխիթարություն կար Թոմի համար, որ մենակ է վտանգի մեջ։ Ընկեր ունենալը որոշակիորեն ավելի լավ կլիներ, մտածում էր նա։
