Changes
/* *** */
― Հոգ չէ՛։ Կարևորը, որ ինքը՝ այծը իմնանա, թե ով է տերը։
==***==
Դեմիուրգ Շամբամբուկլին հագավ ձեռնոցները, խռթոցով ճկեց մատներն ու գլխով արեց․ «սկսե՛նք»։
Մարդը լարվածությամբ թուքը կուլ տվեց։
― Իսկ միգուցե, մի ուրիշ․․․
― Չհասկացա,― ունքերը կիտեց դեմիուրգը,― քեզ կին պե՞տք է, թե չէ։
― Պետք է,― հոգոց հանեց մարդը։
― Իսկ որ պետք է, ստիպված ես դիմանալ։ Երկար չի տևի։
― Ցավալո՞ւ է,― դատապարտված հետաքրքրվեց մարդը։
― Էն էլ ոնց,― նրա մտավախությունները հաստատեց դեմիուրգը։― Դե մի՛ դողա։ Ես վիրահատությունը անզգայացումով կիրականացնեմ․․․
Մարդը թուլացավ։
―․․․ տեղային,― ավարտեց դեմիուրգը։
Մարդը գլուխը ներս քաշեց ուսերի մեջ և ձեռքերը ակամա սեղմեց փորին։
― Պարկի՛ր,― դեմիուրգը վճռական էր տրամադրված։ Նա հանգամանորեն չափեց ցավազրկողի բաժինը և ներարկեց պարկած մարդու փորին։
― Ույյ,― մեկնաբանեց մարդը։
― Դիմացի։ Տղամարդ ես ,թե չէ։ Կարծում ես կնոջը ավելի հե՞շտ է լինելու ծննդաբերել։ Նույնիսկ ավելի ցավոտ։
Մարդը գլխով արեց, փակեց աչքերը և լարված մատներով կառչեց վիրահատական սեղանի եզրից։
Վիրահատությունը երկար էր և դժվար։ Մարդը հայհոյանքներ էր գոռում, կանչում էր մամային, որ ծնված օրվանից չուներ, ամենավերջին վիրավորանքներն էր հորդում դեմիուրգի, ապագա կնոջ և ողջ կանացի ցեղի վրա, անիծում էր իր դյուրահավատությունը և երդվում, որ այլևս երբեք, ոչ մի դեպքում․․․ այստեղ վիրահատությունն ավարտվեց։
Դեմիուրգ Շամբամբուկլին վերջին կարը դրեց մարդու փորին, և սկսեց արարել կնոջը ամպուտացված կողոսկրից։ Այստեղ մարդը ոչ մի բանով չէր կարող նրան օգնել, գուցե միայն ժամանակ առ ժամանակ հուշեր՝ «մազերը․․․ լավ կլինի՝ կարմրահեր․․․ և կուրծքը մեծոտ․․․ երկու կուրծքն էլ, եթե կարելի է․․․ իսկ այս ստեղ՝ խալ․․․»։
Վերջապես ամեն ինչ պատրաստ էր և դեմիուրգ Շամբամբուկլին մարդու ձեռքը խոթեց նորածին էակին։
― Շնորհավորում եմ։ Կին է։
Մարդը, ճոճվելով ծանրությունից և արյան կորստից, ձեռքերի վրա տարավ՝ իրեն կույր հավատով գրկած կնոջը նոր քարայրի շեմից ներս։
― Ու ինչի՞ համար էր այս ամենը պետք,― հետաքրքրվեց վիրահատությանը ապակու հետևից հետևող դեմիուրգ Մազուկտան։
― Դու նկատի ունե՞ս, թե ինչի էին պետք ցավը, արյունն ու տանջանքները։
― Հենց դա։ Ինչքան ես եմ հասկանում, քո համար դժվար չէր լինի ամեն ինչ արագ և անցավ գլուխ հանել։ Բա էլ ինչի՞․․․
― Հասկանում ես․․․― մտացրիվ ձգեց Շամբամբուկլին, ձեռքերը լվանալով վիրահատությունից հետո,― ո՞նց ամեն ինչը պետք է լիներ։ Ահա մարդը կին ուզեց։ Խնդրեց արարչին ստեղծել։ Արարիչը ներարկեց նրան քնաբեր, պարկեցրեց քնելու, տրախ֊տիբիդոխ; իսկ երբ մարդը արթնացավ, նրան հրամցնում են արդեն պատրաստ կին և ասում են՝ «ան, վերցրու, օգտվիր»։ Ու ո՞նց նա կվերաբերվի նրան այդ ամենից հետո։
Մազուկտան քորեց ականջի հետևը և ձգեց․ «հասկանալի֊ի է․․․»
― Այդպես։ Իսկ սենց․․․ միգուցե նա գոնե մի քիչ կգնահատի՞ նրան,― հույսով արտաբերեց Շամբամբուկլին։
