Changes

=# Առաջին գլուխ=գլուխ։ Խեցու Կանչը

Խարտյաշ տղան ցած իջավ վերջին քարափից և սկսեց ճանապարհ հարթել դեպի ծովախորշը։ Թեև իր դպրոցական սվիթրը նա հանել ու քարշ էր տալիս հետևից— Հե՜յ, բայց գորշ շապիկը քրտնաթաթախ էր, իսկ մազերը ծեփվել էին ճակատին։ Շուրջբոլորը երկար սպիով ջունգլին հատող ծառազուրկ շերտն ասես քարաբաղնիս լիներ։ Տղան դժվարությամբ առաջ էր գնում մացառների ու ծառերի փշրված բների միջով, երբ, հանկարծ, վհուկի պես աղաղակելով, ոտքի տակից դուրս պրծավ դեղնակարմիր մի թռչուն։ Ինչ֊որ տեղ նրա կանչին արձագանքեց մեկ ուրիշը։սպասի․․․

― Հե՜յԲացատի եզրին, սպասի․․․կաթիլների տարափ առաջացնելով, մի բանի թուփ ցնցվեց։

Բացատի եզրին, կաթիլների տարափ առաջացավ, մի քանի թուփ ցնցվեց։ ― — Սպասի,― — ասաց ձայնը,― — ես խճճվել եմ։

― — Չեն թողնում շարժվեմ անտեր թփերը։

― — Էն բարձրախոսով մարդն ո՞ւր կորավ։

― — Ինձ որ հարցնես, էս կղզի է։ Հրեն ծովի մեջ էլ ժայռը։ Մեծեր կարող են իսկի չլինել։

Գիրուկը ցնցվեց։ցնցվեց․

― — Ո՞նց թե, բա օդաչո՞ւն, նա չէր երևում, բայց հո էն առջևի խցիկում էր, չէ՞։

― — Հետո մնացած երեխեքը,― — շարունակեց գիրուկը,― — գոնե կեսը փրկված կլինեն, չէ՞։ Ճիշտ չե՞մ ասում։

― — Ի՞նչ, ուրեմն, մեծեր հե՞չ չեն մնացել։

― — Չեմ կարծում, թե մնացած լինեն,― — հանդիսավոր ասաց խարտյաշը, բայց և իսկույն նրան համակեց հանկարծ իրականացած բաղձանքի բերկրանքը։ Նա բացատի մեջտեղում կանգնեց գլխիվրա գլխի վրա ու բերանով մեկ ժպտաց շուռ տված գիրուկին։

― — Մեծերը չկա՜ան․․․

― — Բա էն օդաչո՞ւն։

Խարտյաշը ոտքերը ցած իջեցրեց ու նստեց քրտնախաշ քրտնխաշ հողին։

― — Նա մեզ ցած գցեց, իսկ ինքը թռավ֊գնաց։ թռավ-գնաց։ Սենց տեղ հո չէ՞ր նստելու, էն էլ ակերով ինքնաթիռով։

― — Մեր վրա հարձակվեցին, չէ՞․․․

― — Ոչինչ, ինքն ուզածիդ պես հետ կգա։

― — Մենք որ իջնում էինք, ես պատուհանից նայում էի՝ մեր էն կողքը կրակ էր կպել։

Նա Սա հայացքով չափեց բացատը։

― — Էս բոլորն ինքնաթիռի արածն էր։

― — Ասում ես էլի, բա ի՞նքն ինչ եղավ,― — ասաց նա,― — կամ կտորները։

― — Փոթորիկը քշեց լցրեց ծովը։ Տես ո՜նց է փշրել բոլոր ծառերը։ Մեջը երևի դեռ երեխեք կային։

― — Անունդ ի՞նչ է։

― — Ռալֆ։

Գիրուկը սպասեց, որ իր անունն էլ հարցնեն, բայց Ռալֆ անունով տղան ոչ մի նախաձեռնություն չցուցաբերեց, ցրված ժպտացԺպտաց, ոտքի կանգնեց ու նորից դիմեց ծովախորշի կողմը։ Գիրուկը հետ չմնաց։

― — Երևի էստեղ մերոնցից էլի լիքը կան, դու ոչ ոքի չե՞ս տեսել։

Ռալֆը գլուխը թափ տվեց և քայլերն արագացրեց, բայց ոտքը ճյուղի դեմ առավ, ու նա փռվեց գետնին։

― — Մորքուրս չի թողնում վազեմ,― — բացատրեց նա,― — շնչարգելությանս համար։

― — Շնագելությա՞ն։

― — Հա, շունչս տեղը չի գալիս։ գալի։ Ես մեր դպրոցի շնչարգելությամբ միակ տղան էի։― Հպարտորեն էի։— Հպարտությամբ ասաց գիրուկը։― գիրուկը։— Համ էլ երեք տարեկանից ակնոց եմ դնում։

― — Էդ մրգերը․․․

― — Ես ոնց որ թե, էդ մրգերից․․․

― — Հեսա կգամ․․․

Ամբողջ ափերով ափով մեկ փետրավոր արմավենիներ էին ցրված։ Նրանք աճում էին ուղիղ, կոր կամ արևի կողմը թեքված, և իրենց կանաչ թևերով ճախրում էին երեսուն մետրանոց բարձունքում։ Տապալված ծառերի բները տեղ֊տեղ տեղ-տեղ պատռել էին խոտի կոշտ գորգը, որը ցիրուցան ծածկված էր փտող կոկոսներով ու արմավի ծիլեորվ։ ծիլերով։ Հետևում միայն մութ անտառն էր ու բացատի երկար սպին։ Ռալֆը, ծառին հենված, կանգնել էր ու անթարթ նայում էր առջևի շողշողուն ջրին։ Մի մղոն հեռվում, մարջանի խութերին խփվելով, փրփրում էր մուգ կապույտ օվկիանոսը, բայց խութերի անկանոն աղեղի մեջ փակված ծովախորշը լեռնային լճակի պես հարթ էր ու անխռով և շողում էր երկնագույնի, կանաչի ու ծիրանու բոլոր երանգներով։ Արմեվների Արմավների դարավանդի ու ծովի միջև ընկած նոր լողափը անծայր աղեղով ձգվում֊հասնում ձգվում-հասնում էր անսահմանությանը։ Ամենուր իշխում էր թանձր, համարյա տեսանելի շոգը։

Տղան բավական մեծ էր՝ տասներկուսն անց, և, կորցնելով մանկական ցմփորությունը, դեռ ձեռք չէր բերել դեռահասի կազմվածքին հատուկ անշնորհքությունը։ Ուսերի թափից ու լայնությունից դատելով, նա կարող էր բռնցքամարտիկ դառնալ, սակայն մեղմ աչքերն ու բերանի ուրվագիծը բարեհոգություն էին վկայում։ Նա թեթևակի թխկացրեց արմավենու բնին և, իվերջո ի վերջո համակերպվելով կղզու գոյության հետ, լիաթոք ծիծաղեց ու նորից կանգնեց գլխի վրա։ Հետո ճարպկորեն շուռ եկավ, ցած թռավ դարավանդից, և, ծունկի գալով, երկու ձեռքով ավազը քաշեց իր մոտ։ Ապա հետ նստեց ու իր փայլուն, անհանգիստ աչքերը դարձրեց ջրի կողմը։

― — Կներես, որ ուշացա, էդ մրգերը․․․

Նա ակնոցը սրբեց ու դրեց իր կլորիկ քթին։ Շրջանակը քոարամտին քթարմատին վարդագույն խորը հետք էր թողել։ Գիրուկը քննական մի հայացք նետեց Ռալֆի ոսկեգույն մարմնին, ապա նայեց սեփական հագուստին և ձեռքը դրեց կրծքի երկար շղթայի ծաղրին։ծայրին։

― — Թքած։

― — Երևի պետք է բոլորի անուններն իմնալաիմանալ,― — ասաց գիրուկը,― — ու ցուցակ սարքել։ Պետք է ժողով կանչել։

― — Ինձ ինչ էլ ասեն, ոչինչ,― — մտերմաբար խոստովանեց նա,― — մենակ թե դպրոցի անունը չկպցնեն։

Ռալֆը փոքր֊ինչ փոքր-ինչ աշխուժացավ։

― Ի՞նչ — Ինչ անուն։

― — Դպրոցում ինձ Խոզուկ էին ասում։

― Խո՜֊զուկ— Խո՜-զուկ, Խո՜֊զուկ։Խո՜-զուկ։

― — Լավ էլի, Ռալֆ․․․

― — Ախր ես ասեցի, չէ՞, որ չեմ ուզում․․․

― Խո՜֊զուկ— Խո՜-զուկ, Խո՜֊զուկ։Խո՜-զուկ։

Ռալֆը պար գալով վազեց արևի տակ ու թևերը պարզած հետ եկավ, կործանիչ ինքնաթիռի կերպարանք առաջառած, Խոզուկին գնդակոծելով։

Խոզուկը դժկամությամբ ժպտաց— Դե լավ, կամքին հակառակ ուրախանալով, որ առնվազն ճանաչում է գտել։եթե ուրիշներին չես ասելու․․․

― Դե լավՌալֆն, եթե ուրիշներին չես ասելու․․․ավազի մեջ թավալ տալով, քրքջում էր։ Կենտրոնացման ու ցավի արտահայտությունը նորից հայտնվեց Խոզուկի դեմքին։

Ռալֆն, ավազիմեջ թավալ տալով, քրքջում էր։ Կանտրոնացման ու ցավի արտահայտությունը նորից հայտնվեց Խոզուկի դեմքին։ ― — Էս րոպեիս կգամ․․․

Այնտեղ լողափի սահուն գիծը կտրուկ ընդհատվում էր կոպիտ անկյուններով՝ անկյուններով վարդագույն գրանիտի հսկայական մի սալ անգթորեն հատում էր անտառը, դարավանդն ու ավազը և մխրճվում ջրի մեջ, ստեղծելով մեկ մետրից քիչ բարձր մի հարթակ։ Այն ծածկղ ծածկող հողի նեղ շերջի շերտի վրա կոշտ խոտ ու մատաղ արմավենիներ էին աճում։ Հողը չէր հերիքում, որ արմավները մի լավ հասակ առնեն, և, մոտ յոթ մետրի հասնելով, նրանք չորանում ու տապալվում էին ցած, գոյացնելով նստելու համար շատ հարմար բների պաչաձևված խաչաձևված մի ցանց։ Դեռևս կանգուն արմավենիների ծածկի վրա ներքևից խաղում էին ծովախորշի ջրի արտալոցված արտացոլված շողքերը։ Ռալֆը, ձեռքերը հենելով, վեր թռավ այդ հարթակի վրա, գնահտեց գնահատեց նրա զովությունն ու ստվերը, մի աչքը փակեց ու վճռեց, որ իր մարմնի ստվերներն իրականում կանաչ են։ Նա մոտեցավ հարթակի եզրին և նայեց ներքև։ Հատակը պարզ երևում էր՝ վճիտ ջուրը նախշված էր արևադարձային ջրիմուռներով ու մարջանով։ Ներքևում դես ու դեն էր անում փոքրիկ փայլփլուն ձկնիկների մի վտառ։ Ռալֆն ակամա բացականչեց, հնչեցնելով բերկրանքի թավ լարերը։

― — Առռը հա՜․․․

Հարթակի տակ նոր հրաշքներ կային։ Աստծու արարներից մեկը, որևէ ծովամրրիկ կամ թերևս հենց այն հողմը, որն ուղեկցել էր իրենց անկումը, ծովախորշի ներսում ավազ էր դիզել ու նրանց նրանից անջատել երկար ու խորը միավազանմի ավազան, որի մի ծայրը փակում էր վարդագույն ժայռը։ Ռալֆը փորձից գիտեր, որ խորության պատրանքը խաբուսիկ է լինում, և նախօրոք հիասթափություն էր ակնկալում։ Բայց կղզին այս անգամ էլ չխաբեց, և այդ անհավատալի ավազանը, որին ալիքներն անկասկած միայն մակընթացության ժամանակ էին հասնում, այնքան խորը դուրս եկավ, որ մի ծայրից նույնիսկ մուգ կանաչ էր։ Ռալֆը մանրամասն ուսումնասիրեց ավազանի ամբողջ երկայնքը և նոր միայն ցակտեց ցատկեց մեջը։ Ջուրը մարմնից տաք էր, Ռալֆն ասես լող տար մի մեծ լոգարանի մեջ։

― — Այ թե լող ես տալիս, հա՜։

― — Տաք է։

― — Բա դու ի՞նչ էիր կարծում։

― — Ես բան չէի կարծում։ Մորքուրս․․․

― — Զզվեցրիր քո մորքուրով։

Ռալֆը սուզվեց ջրի տակ և աչքերը բացեց՝ ավազանը խորշից անջատող թումբն ասես լեռնաշղթա լիներ։ Նա քիթը փակեց ու շուռ եկավ՝ ոսեկգույն ոսկեգույն լույսի շողերը բեկվեցին ու պար եկան դեմքին։ Խոզուկը վճռական տեսքով սկսեց հանել իր կարճ տաբատը։ Շուտով արդեն նրա գունատ ու թմբլիկ մարմինը բոլորովին մերկ էր։ Նա ոտքի ոտքերի ծայրի վրա իջավ ավազոտ կողմն ի վար և մինչև վիզը պպզեց ջրի մեջ, հպարտորեն ժպտալով Ռալֆի կողմը։

― — Ի՞նչ, չես լողանալո՞ւ։

― — Ես լողալ չգիտեմ։ Չեն թողնում, թե չէ շնչարգելությունս․․․

― Զզվեցրիր — Զզվցրիր քո շնագելությամբ։

― — Բայց դու համա թե լողալ գիտես, հա՜։

― — Ես հինգ տարեկանից լողալ գիտեմ, հայրս սովորեցրեց։ Ինքը ռամական ռազմական նավապետ է, հենց որ ազատվի, կգա մեզ փրկելու։ Քո հե՞րն ինչ է։

― Խոզուկն իսկույն կարմրեց։

― — Իմ հայրը մեռել է։― է։— Արագ ասաց նա։― նա։— Իսկ մայրս․․․

― — Ես մորքուրիս հետ եմ ապրում։ Ինքը քաղցրավենիքի խանութ ունի, գիտե՞ս, ինչքան էի ուտում՝ ինչքան քեֆս ուզեր․․․ Իսկ քո հայրը մեզ ե՞րբ կփրկի։

― — Հենց որ կարողանա։

Խոզուկը ջրից դուրս եկավ, և, կաթկթալով, սկսեց գուլպայով սրբել ակնոցը։ Առավոտյան տապի միջոց միջով նրանց հասնող միակ ձայնն այժմ խութերին փշրվող հորձանքի երկար, ընդհատվող մռնչոցն էր։

― — Իսկ ի՞նչ կիմանա, որ մենք էստեղ ենք։

Ռալֆը ջրի մեջ թմրում էր։ Քունը պարուրում էր նրան, ծովախորշի փայլը շղարշել էր ջանացող գայթակղիչ տեսլիքների տեսիլքների պես։

― — Օդայականում կասեն։

― — Ոչ ոք էլ չի ասի։ Դու օդաչուին չլսեցի՞ր, չլսեցի՞ր ատոմային ռումբի մասին ինչ ասեց։ Բոլորը մեռել են։

Ռալֆը ջրից դուրս եկավ, կանգնեց Խոզուկի դիմաց ւո ու սկսեց միտք անել այդ անսովոր պրոբլեմի մասին։

Խոզուկը պոկ չէր տալիս։գալիս։

― — Էս կղզի է, չէ՞։

― — Ես էն ժայռը բարձրացել եմ,― — դանդաղ ասաց ՖալֆըՌալֆը,― — ոնց որ թե կղզի է։

― — Բոլորը մեռել են։― են։— Ասաց Խոզուկը։― Խոզուկը։— Էս էլ կղզի է։ Ոչ ոք չգիտի, որ մենք կորել ենք։ Ոչ քո հայրը, ոչ էլ ուրիշ որևէ մեկը։

― — Մենք էստեղ կմնանք մինչև չմեռնենք։

Այդ խոսքերից տապն ավելի սաստկացավ ու անտանելի ծանրությամբ լցեցլցվեց, իսկ ծովախորշի փայլը սկսեց կուրացնել։

― — Գնամ,― — մրմնջաց Ռալֆը,― — հրեն, շորերս։

Դաժան արևին դիմանալով, նա վազեց֊անցավ վազեց-անցավ գրանիտե հարթակով և հավաքեց իր ցիրուցան հագուստը։ Գորշ շապիկը նորից հագնելը զարմանալիորեն հաճելի էր։ Ապա կրկին մագլցեց հարթակն ու ստվերի տակ նստեց մի հարմար բնի վրա։ Խոզուկը, իր ամբողջ ունեցվածքը թևի տակ ծալած, նույնպես վեր բարձրացավ։ Նա զգուշորեն նստեց ծովախորշին նայող փոքր ժայռաբեկորի կողքին տապալված բներից մեկին։ Ջրի խճճված շողքերը սկսեցին խաղալ նրա դեմքին։

― — Մենք անպայման պիտի մյուսներին գտնենք։ Պիտի մի բան անենք։

Ռալֆը չպատասխանեց։ Ահա մարջանի մի կղզի։ Արևից պատսպարված, անտեսելով Խոզուկի մռայլ գուշակությունները, նա քաղցր երազում էր։

― — Ի՞նչ գիտես, թե մենք քանի հոգի ենք։

― — Չգիտեմ։

Տեղ֊տեղ Տեղ-տեղ զեփյուռը կնճռոտում էր շոգի մուժի տակ ձգված ջրի հայելին, արմավների սաղարթները սկսում էին խշխշալ, ու լույսի աղոտ բծերը սահում էին նրանց մարմնով կամ պայծառ թիթեռնիկների պես թպրտում ստվերում։

Խոզուկը նայեց Ռալֆին, նրա դեմքի ստվերները շրջվել էին՝ վերևից կանաչ էին, ներքևում, ջրի արտացոլումից՝ արտացուումից՝ լուսավոր։ Արևի շողքը խճճվել էր մազերի մեջ։

― — Մենք պետք է մի բան անենք։

Ռալֆը նայում էր նրան, բայց չէր տեսնում։ Վերջապես իր երազած, բայց երբեք լիվոին լիովին չիրականացած, վայրը հանկարծ մարմնավորվում էր, կյանք առնում։ Ռալֆը գոհունակությամբ ժպտաց։ Խոզուկը, ընկալելով դա որպես խրախուսանք, հաճույքից ծիծաղեց։

― — Եթե սա իսկապես կղզի է․․․

― — Է՞ս ինչ էր։

Ռալֆն այլևս չէր ծիծաղում և մատը տնկել էր ջրի կողմը։ Փարթամ ջրիմուռների գրկումկաթնագույն գրկում կաթնագույն մի բան էր ընկած։

― — Քար կլինի։

― — Չէ՝ խեցի։

― — Ճիշտ որ, խեցի է։ Ես մեկի տանը դրանից տեսել եմ, բայց նա դրան փող էր ասում։ Հենց որ փչում էր, մայրը դուրս էր գալիս։ դալիս։ Գիտե՞ս, ինչ թանկանոց բան է․․․

Ռալֆի կողքին արմավի մի ծիլ թեքվել էր ջրի վրա։ Սակավ հողը հազիվ էր դիմանում նրա քաշին, ու այն վաղ թե ուշ պիտի ընկներ։ Ռալֆն այդ ծիլը դուրս քաշեց ու մտցրեց ջուրը, ցիրուցան անելով պսպղուն ձկնիկներին։ Խոզուկը վտանգավոր կերպով թեքվեց ցած։

― — Կամաց, կջարդես։

― — Ձենդ կտրի։

― — ․․․ անունը անունր Փող էր։ Էնքան թանկ, չես պատկերացնում։ Եթե ուզենայիր մի տեղից առնել, ամպի չափ փող պիտի տայիր, լիքը․․․ Ինքը դրան պատից էր կախում, իսկ մորքուրս․․․

Ռալֆը Խոզուկից խոզուկից խեցին վերցրեց, և նրա ձեռքին մի քանի կաթիլ ջուր ծորաց։ Խեցին կաթնագույն էր, տեղ֊տեղ տեղ-տեղ բաց վարդագույնի խփող։ Փոքրիկ անցքով սուր գագաթից մինչև վարդագույն շուրթերի գեղեցիկ բացվածքն ընկած տասնութ մատնաչափը թեթևակի ոլորվող, նրբին զարդանախշերով դաջված մակերես էր։ Ռալֆը զգուշությամբ թափ տվեց խեցու երկար թողի փողի մեջ կուտակված ավազը։

― — ․․․ կովի բառաչի պես էր ստացվում։ Հետո ինքը սպիտակ քարեր էլ ուներ,ու վանդակի մեջ թառած կանաչ թութակ։ Բայց դե սպիտակ քարը ոնց էլ փչես, բան դուրս չի գա, էնպես որ նա ասում էր, թե․․․

― — Ռալֆ։

― — Մենք սրանով կարող ենք բոլորին կանչել ու ժողով անել։ Սրա ձայնը որ լսեն, բոլորը կգան։

― — Դու հենց էդ էիր ուզում, չէ՞, դրա համար ես խեցին հանել, չէ՞։

― — Ասում ես քո ընկերն էս բանը ոնց էր փչո՞ւմ։

― — Կարծես մի տեսակ թքելուց լիներ։― լիներ։— Ասաց Խոզուկը։― Խոզուկը։— Մորքուրս չէր թողնում փչեմ իմ շնչարգելության պատճառով։ Էդ տղան ասում էր, պետք է այ էստեղից փչել։― փչել։— Խոզուկը ձեռքը դրեց իր գիրուկ փորին։― փորին։— Մի հատ փորձի էլի, Ռալֆ, բոլորին կկնաչես։կկանչես։

Ռալֆը խեցու բարեկ բարակ ծայրը կասկածանքով դրեց բերանին և փչեց։ Մյուս կողմից խշշոց դուրս եկավ։ Ռալֆն աղաջուրը բերանից սրբեց և նորից փորձեց, բայց ապարդյուն։

― — Նա մի տեսակ թքում էր։

Ռալֆը շուրթերը ցցեց ու օդի շիթը հերց հրեց խեցու մեջ, որը հանկարծ տռտռաց։ Դա այնպիսի մի հրճվանք պատճառեց տղաներին, որ Ռալֆը, հռհռոցի նոպաների միջև, մի քանի րոպե շարունակ խեցուց նույն ձայներն էր հանում։

― — Նա ա՛յ էստեղից էր փչում։

Ռալֆը վերջապես հասկացավ և օդն ամբողջ ուժով մղեց ստոծանուց վեր։ Խեցին իսկույն արձագանքեց։ Խորը և զիլ մի ձայն թնդաց արմավների տակ․ տարածվեց անտառի ծակուծուկերով և արձագանքվեց սարի վարդագույն գրանիտից։ Ծառերի կատարներից պոկվեցին թռչունների խառնիխուռն երամները, ինչ֊որ ինչ-որ գազանիկներ ծղրտացին ու ցաքուցրիվ եղան ներքևում։

― — Շշմելո՜ւյա․․․

Նրա սովորական ձայնը խեցու զիլ հնչյունից հետո շշուկ էր թվում։ Նա խեցին նորից հպեց բերանին, և, խորը շունչ քաշելով, փչեց։ Ձայնը նորից թնդաց, Ռալֆն էլի ուժ տվեց, և ձայնը, անակնկալ մի ությակ վեր ցատկելով, վերածվեց նախկինից ավելի ծակող անտանելի մի մռնչյունի։ Խոզուկը, ակնոցը փայլատակելով, գոհ դեմքով ինչ֊որ ինչ-որ բան էր գոռում։ Թռչունները աղաղակում էին, մանր֊մանր մանր-մունր գազանները՝ փախչում։ Ռալֆի շունչը սպառվեց՝ ձայնը մի ությակ ընկավ, վերածվեց թավ գռմռոցի, օդի խշշյունի, և վերջապես, մարեց։

Խեցին լուռ էր՝ փայլուն մի ժանիք, Ռլաֆի Ռալֆի դեմքը լարումից կարմրել էր, օդը լցված էր թռչունների աղաղակով և զրնգուն արձագանքով։

― — Գրազ գամ՝ որտեղ ասես չի լսվում։

― — Հրեն մեկը։

Լողափի արմավենիների միջև, մոտ երեսուն մետրի վրա, հայտնվեց մի երեխա։ Մոտ վեց տարեկան մի տղա էր, ամրակազմ ու շեկլիկ, պատառոտված հագուստով և մրգերով լղոզված դեմքով։ Նրա շալվարն անհայտ նպատակով ցած էր իջեցված և միայն կիսով չափ վեր քաշած։ Նա ցած թռավ արմավների դարավանդից, շալվարը վերջնականապես ընկավ, և տղան նրա միջից դուրս եկավ ու դիմեց դեպի հարթակը։ Խոզուկն օգնեց, որ նա բարձրանա, իսկ Ռալֆը շարունակում էր փչել, մինչև որ անտառից մանկական ձայներ լսվեցին։ Փոքրիկ տղան պպզեց Ռալֆի դիմաց և ներքևից վերևի վերև սկսեց նրան ուսումնասիրել։ Համոզվելով, որ ինչ֊որ ինչ-որ նպատակասլաց գործողություն է կատարվում, նա գոհունակությամբ իր, միակ մաքուր մնացած, բութ մատը դրեց բերանը։

― — Անունդ ո՞նց է։

― — Ջոնի։

Խոզուկն ինքն իրեն մրթմրթաց այդ անունը, հետո այն բարձրաձայն գոռաց Ռալֆին,որին դա բոլորովին չհետաքրքրեցչհետաքրրքրեց, քանի որ նա շարունակում էր փչել իր խեցին։ Նրա դեմքը շառագունել էր այդ ապշեցուցիչ ձայնը հանելու վայրի հաճույքից, շապիկը թրթռոմ թրթռում էր սրտի զարկերից։ Անտառից լսվող գոռում֊գոչյունը գոռում-գոչյունը գնալով մոտենում էր։ Լողափը կենդանացավ։ Շոգի թրթռուն շղարշը հեռվում բազմաթիվ երեխաներ էր թաքցնում, որոնք շիկացած ավազի միջով ճանապարհ էին փնտրում դեպի հարթակը։ Երեք փոքր տղա, Ջոնիից ոչ շատ մեծ, հանկարծ, հայնտվեիցն շատ մոտիկից՝ նրանք անտառում միրգ էին խժռում։ Խոզուկից քիչ փոքր, սևուկ մի տղա դուրս եկավ կողքի թփուտներից, բարձրացավ հարթակը և բոլորին զվարթ ժպտաց։ Գնալով ավելի ու ավելի շատ երեխաներ էին հայտնվում։ Ջոնիի անմեղ օրինակին հետևլեով, նրանք նստում էին արմավների տապալված բներին և սպասում։ Ռալֆը շարունակում էր խեցիով կարճ ու հատու կանչեր արձակել։ Խոզուկը բոլորին շրջանցում էր, հարցնում էր ամեն մեկի անունը, և, հոնքերը կիտելով, փորձում մտապահել։ Երեխաները պարզամտորեն ենթարկվում էին նրան, ինչպես մինչ այդ ենթարկվում էին բարձրախոսով մարդուն։ Ոմանք մերկ էին, հագուստները ձեռքներին, ոմանք՝ քիչ թե շատ հագնված, դպրոցական համազգեստներով, գորշ, կապույտ, դարչանգույն բաճկոնիկներով կամ բդյա սվիթրերով։ Ոմանք կրծքանշաններ ունեին, նույնիսկ՝ նշանաբաններ, հատուկ գունավոր շերտեր գուլպաների կամ շապիկների վրա։ Կանաչ ստվերը ծածկում էր ծառաբների վրա խմբված գլուխները՝ դարչնագույն, շեկլիկ, սևուկ, շագանականգույն, գորշ․ գլուխները շշնջում էին, փսփսում, մեծ֊մեծ աչքերով նայում Ռալֆին ու ենթադրություններ անում։ Ինչ֊որ բան էր կատարվում։

Մենակ կամ զույգ֊զույգ լողափից եկող երեխաները տեսանելի Լողափը կենդանացավ։ Շոգի թրթռուն շղարշը հեռվում բազմաթիվ երեխաների էր թաքցնում, որոնք շիկացած ավազի միջով ճանապարհ էին դառնումփնտրում դեպի հարթակը։ Երեք փոքր տղա, երբՋոնիից ոչ շատ մեծ, մոտնելաովհանկարծ, հայտնվում հայտնվեցին շատ մոտիկից՝ նրանք անտառում միրգ էին շիկացած տապի շղարշից այս կողմ։ Այստեղ աչքը սկզբից նկատում էր ավազի վրա թրթռացող սև չղջիկանման կերպարըխժռում։ Խոզուկից քիչ փոքր, սևուկ մի տղա դուրս եկավ կողքի թփուտներից, բարձրացավ հարթակը և հետո միայն նշմարում նրա վրայի մարմինը։ Չղջիկը երեխայի ստվերն էրբոլորին զվարթ ժպտաց։ Գնալով ավելի ու ավելի շատ երեխաներ էին հայտնվում։ Ջոնիի անմեղ օրինակին հետևելով, որը, ուղղաձիգ կախված արևից սմքելով, վերածվում նրանք նստում էին արմավների տապալված բներին և սպասում։ Ռալֆը շարունակում էր խեցիով կարճ ու հատու կանչեր արձակել։ Խոզուկը բոլորին շրջանցում էր ոտքերի միջև ընկած կարկատանի։ Խեցին փչելով, Ռալֆը նկատեց թպրտացող սև բծերի վրայով հարթակին մոտեցող վերջին զույգին։ Կլորագլուխ երկու տղա, խծուծի պես մազերովհարցնում ամեն մեկի անունը, իրենց ցած գցեցին Ռալֆի ոտքերի տակ և մնացին պառկած, շնիկների պես շնչակտուր ժպտալով։ Երկվորյակներ հոնքերը կիտելով, փորձում մտապահել։ Երեխաները պարզամտորեն ենթարկվում էիննրան, իրար այնքան նման, որ ինչպես մինչ այդ զվարճալի կրկնությանը պարզապես հավատալ էչր լինում։ Նրանք միասին շնչում ենթարկվում էին բարձրախոսով մարդուն։ Ոմանք մերկ էին, միասին ժպտումհագուստները ձեռքներին, նրանք պինդ էին և կենսունակ։ Ռալֆին դարձած նրանց շուրթերը խոնավ էինոմանք՝ քիչ թե շատ հագնված, երկուսի դեմքին ասես բավականաչափ մաշկ հատկացված չլիներդպրոցական համազգեստներով, որից նրանց ուրվագծերը կորցնում էին իրենց հստակությունըգորշ, իսկ բերանները բաց էին մնում։ Խոզուկն իր փայլուն ակնոցով կռացել կապույտ, դարչնագույն բաճկոնիկներով կամ բրդյա սվիթրերով։ Ոմանք կրծքանշաններ ունեին, նույնիսկ՝ նշանաբաններ, հատուկ գունավոր շերտեր գուլպաների կամ շապիկների վրա։ Կանաչ ստվերը ծածկում էր նրանց ծառաբների վրախմբված գլուխները՝ դարչնագույն, նրա ձայնը լսվում շեկլիկ, սևուկ, շագանակագույն, գորշ, գլուխները շշնջում էին, փսփսում, մեծ-մեծ աչքերով նայում Ռալֆին ու ենթադրություններ անում։ Ինչ-որ բան էր խեցու կանչի ընդմիջումներում։կատարվում։

― Մենակ կամ զույգ-զույգ լողափից եկող երեխաները տեսանելի էին դառնում, երբ, մոտենալով, հայտնվում էին շիկացած տապի շղարշից այս կողմ։ Այստեղ աչքը սկզբից նկատում էր ավազի վրա թրթռացող սև չղջիկանման կերպարը, և հետո միայն նշմարում նրա վրայի մարմինը։ Չղջիկը երեխայի ստվերն էր, որը, ուղղաձիգ կախված արևից սմքելով, վերածվում էր ոտքերի միջև ընկած կարկատանի։ Խեցին փչելով, Ռալֆը նկատեց թպրտացող սև բծերի վրայով հարթակին մոտեցող վերջին զույգին։ Կլորագլուխ երկու տղա, խծուծի պես մազերով, իրենց ցած գցեցին Ռալֆի ոտքերի տակ և մնացին պառկած, շնիկների պես շնչակտուր ժպտալով։ Երկվորյակներ էին, իրար այնքան նման, որ այդ զվարճալի կրկնությանը պարզապես հավատալ չէր լինում։ Նրանք միասին շնչում էին, միասին ժպտում, նրանք պինդ էին և կենսունակ։ Ռալֆին դարձրած նրանց շուրթերը խոնավ էին, երկուսի դեմքին ասես բավականաչափ մաշկ հատկացված չլիներ, որից նրանց ուրվագծերր կորցնում էին իրենց հստակությունը, իսկ բերանները բաց էին մնում։ Խոզուկն իր փայլուն ակնոցով կռացել էր նրանց վրա, նրա ձայնը լսվում էր խեցու կանչի ընդմիջումներում։ — Սամ, Էրիք, Սամ, Էրիք։

Վերջապես Ռալֆը դադարեց փչել և, խեցին մի ձեռքում բռնած, նստեց, գլուխն իջեցնելով իջացնելով ծնկներին։ Արձագանքի հետ մարեց նաև ծիծաղը։ Լռություն տիրեց։

Լողափի ադամանդյա մշուշում ինչ֊որ ինչ-որ արարած էր շարժվում։ Առաջինը Ռալֆն էր դրան նկատել, բայց նրա լարված հայացքն ամենքին ստիպել էր նայել այդ կողմը։ Շուտով այդ արարածը շոգի մուժից դուրս եկավ և բոլորը տեսան, որ նրա մուգ գույնը ոչ այնքան ստվերի արդյունքն էր, որքան հագուստի։ Դա տղաների մի խումբ էր, որոնք քիչ թե շատ կանոնավոր քայլում էին երոկւ երկու զուգահեռ շարք կազմած։ Նրանց հագուստն արտառոց էր՝ շապիկները, տաբատներն ու մնացած շորերը նրանք պահում էին ձեռքում, ամեն մեկի գլխին արծաթե նշանով քառակուսի սև գլխարկ կար։ Նրանք ոտքից գլուխ փաթաթված էին ձախ կրծքին երկար արծաթե խաչ ունեցող սև թիկնոցներով, որոնք պսակված էին փարթամ օձիքներով։ Արևաձարձային Արևադարձային տապը, վայրէջքը, սննդի հոգսերը, վերջապես, շիկացած լողափով այդ երկար, քրտնախաշ քրտնխաշ անցումը նրանց դեմքերին նոր լցաված սալորդի մուտ լվացած սալորի մուգ փայլ էին տվել։ Նրանց Սրանց առաջնորդող տղան նույն համազգեստն ուներ, միայն թե նրա գլխարկի նշանը ոսկեգույն էր։ Հարթակին մոտ երեք մետր չհասած, նա խմբին հրամայեց կանգնել՝ կանգնել շնչահեղձ և քրտնած, նրանք օորովելով օրորվելով կանգնեցին անխնա արևի տակ։ Թիկնոցի փեշերը թռցնելով, առաջնորդը ցակտեց ցատկեց հարթակի վրա և կկոցած աչքերը հառեց համարյա անթափանց մթին։

― — Ո՞ւր է շեփորով մարդը։

― — Ոչ մի շեփորով մարդ չկա։ Ես եմ։

Տղան մոտեցավ և հայցքը հայացքը վերևից սևեռեց Ռալֆին, դեմքը դժգոհ ծամածռելով։ Կաթնագույն խեցին ծնկներին դրած խարտյաշ տղայի տեսքը նրա վրա տպավորություն չգործեց։ Սև թիկնոցը շրջելով, նա կտրուկ շուռ եկավ։

― — Ուրեմն, նա՞վ էլ չկա։

― — Ուրեմն էստեղ մեծերից մարդ չկա՞։

― — Չէ, բայց մենք ժողով ենք անում։ Եկեք միացեք։

― Երգչախո՛ւմ— Երգչախո՜ւմբ, զգա՛ստ։զգա՜ստ։

― — Ախր, Մերիդյու, լսի, չի լինի՞ մենք․․․

― — Դե լավ, կարող եք նստել։ Հանգիստ թողեք դրան։

― — Բայց, ախր, Մերիդյու․․․

― — Ամեն անգամ սուտմեռուկ է անում՝ նույնը չարե՞ց Ջիբրալթարում, հետո Ադիս֊ԱբեբայումԱդիս-Աբեբայում, իսկ առավոտյան ժամերգության ժամանակ գլորվում էր ուղիղ խմբավարի գիրկը։

― — Ասում ես, ուրեմնՈւրեմն, մեծեր չկա՞ն։

― — Չէ։

― Որ էյդպես — Էդպես է, մեր գլխի ճարն ինքներս պիտի տեսնենք։Ռալֆի հետևում իրեն ապահով զգալով, Խոզուկը երկչոտ ձայն բարձրացրեց։

Ռալֆի հետևում իրեն ապահով զգալով— Դրա համար էլ Ռալֆը ժողով կանչեց։ Որ տեսնենք ինչ ենք անելու։ Մենք արդեն սկսել ենք անունները հավաքել, Խոզուկը երկչոտ ձայն բարձրացրեց։էս մեկը Ջոնին է, մյուս երկուսը երկվորյակներ են՝ Սամն ու Էրիքը, ո՞րըդ էիք Էրիքը․․․ չէ, դու Սամն ես։

― — Առանց անունների յոլա չենք գնա։— Ասաց Ռալֆը։— Ես էլ Էրիքն Ռալֆն եմ։

― Առանց անունների յոլա չենք գնա։― — Մենք արդեն լիքը անուններ գիտենք։— Ասաց Ռալֆը։― Ես Ռալֆն եմ։Խոզուկը։— Հենց նոր հավաքեցինք։

― Մենք արդեն լիքը անուններ գիտենք։― Ասաց Խոզուկը։― Հենց նոր հավաքեցինք։ ― — Փոքրական անուններ են,― — ասաց Մերիդյուն,― — ես ինչի՞ պիտի Ձաք Ջաք լինեմ, ես Մերիդյուն եմ։

― — Հետո էն մյուս տղան, ո՞նց էր, մոռացա․․․

― — Շատ ես բլբլում, Հաստաքամակ։― Հաստաքամակ։— Ասաց Ջաք Մերիդյուն։― Մերիդյուն։— Ձենդ կտրի։

― — Ինքը Հաստաքամակ չի։― չի։— Գոռաց Ռալֆը։― Ռալֆը։— Նրա ճիշտ անունը Խոզուկ է։

― — Խոզո՜ւկ։

― — Համա թե խոզն ես, հա՜։

Շուրջբոլորը փոքերկում փոթորկում էր ծիծաղը, նույնիսկ ամենափոքր մանուկները միացել էին ընդհանուր հռհռոցին։ Ծիծաղը մի պահ միավորել էր ամենքին, Խոզուկին դուրս թողնելով այդ սերտ հանրությունից։ Նա շիկնեց, և, գլուխը կախ, սկեց սկսեց նորից մաքրել ակնոցը։