Երբ Ջորդան Բեյքերը ավարտեց պատմությունը, մենք արդեն դուրս էինք եկել «Փլացայից» և երկտեղ բաց մեքենայով սլանում էինք Կենտրոնական զբոսայգու միջով։ Արևը մայր էր մտել քաղաքի արևմտյան մասի հիսուներորդ փողոցում՝ կինոաստղերի բարձրահարկ հարկաբաժինների ետև, և հեղձուցիչ մթնշաղում, խոտի վրա ծղրիդների նման խռնված, աղջնակները զրնգուն երգում էին.
<poem>:::Շեյխն եմ ես Արաբիայի, :::Եվ իմն է սերդ նաբաթի։ :::Գիշերը, երբ մտնես դու քուն, :::Կգամ վրանդ ես թաքուն։ </poem>
— Տարօրինակ զուգադիպություն,— ասացի ես։