Changes
Որ Ատտիկուսը մեզ բռնեցրել էր, դա Զարզանդ Ռեդլի խաղալուց հրաժարվելու իմ երկրորդ պատճառն էր։ Առաջին պատճառը ի հայտ էր եկել այն օրը, երբ ես ավտոդողով գլորվելով, մտա Ռեդլիների բակը։ Ես թափահարում էի գլուխս, սիրտս խառնում էր, Ջիմի ոռնոցից ականջներս խշշում էին, բայց և այնպես, այն ժամանակ ես լսեցի նաև մի ուրիշ ձայն, չափազանց ցածր մի ձայն, որը մայթից լսելի չէր... Տան մեջ մեկը ծիծաղում էր։
== Գլուխ 5 ==
Ես այդպես էլ գիտեի, որ Ջիմին հանգիստ չեմ տա, և դա վերջ ի վերջո նրան ձանձրացրեց, մենք Զարզանդ խաղալուն թարկ տվինք, իմ ուրախությանը չափ չկար։ ճիշտ է, Ջիմը հավատացնում էր, որ Ատտիկուսը նրան երբեք էլ չի արգելել, հետևաբար, կտրելի է շարունակել, իսկ եթե Ատտիկուսը հենց արգելած էլ լինի, ելք կա։ Կվերցնենք ու բոլորի անունները կփոխենք, այն ժամանակ մեզ ոչ ոք էլ ոչինչ չի կարող ասել։
Դիլլը գործողության այդ ծրագիրր լսելով, շատ ուրախացավ։ Ընդհանրապես Դիլլը չափից դուրս երևակայում էր, կարծես Ջիմը քիչ էր։ Դեռ ամռան սկզբին նա ասացհ ինձ հետ ամուսնացիր, բայց շատ շուտով այդ մասին մոռացավ։ Կարծես թե հողամասը ցանկապատեց, և ես էլ նրա սեփականությունը դարձա, ասաց նաև, որ ամբողջ կյանքում սիրելու է միայն ինձ, իսկ հետո իսկի վրաս էլ չէր նայում։ Ես նրան երկու անգամ դնգստեցի, բայց դա օգուտ չարեց, և նա սկսեց ավելի շատ ընկերություն անել Ջիմի հետ։ Նրանք առավոտից իրիկուն ցցված էին լինում չինարու վրայի տնակում, ինչ֊որ բաներ էին հնարում, գլխներին զոռ տալիս և ինձ կանչում էին միայն այն ժամանակ, երբ պետք էր լինում երրորդը։ Բայց նրանց խենթ ու խելառ հնարանքներից առանց այդ էլ ես միառժամանակ ինձ հեռու պահեցի, չնայած դրա համար ինձ կարող էին աղջիկ անվանել, և մնացած ամառային բոլոր երեկոներին նստում էի միսս Մոդի Հտկինսոնի առմուտքում։ Ինձ և Ջիմին միշտ էլ թույլ տալիս էին վազվզել միսս Մոդիի բակում, այն պայմանով, որ ինչքան կարող էինք հեռու մնայինք նրա լեռնավարդերից, բայց իմ և միսս Մոդիի հարաբերությունները ինչ֊որ անորոշ էին։ Մինչև Դիլլի ու Ջիմի ինձնից խուսափելը, նա ինձ համար պարզապես հարևանուհի էր ու այսքանը, միայն, թերևս, մյուսներից ավելի բարի էր։
Միսս Մոդիի լուռ համաձայնությամբ մենք իրավունք ունեինք խաղալու նրա մարգագետնում, ուտել խաղող (միան թե հենակների վրայից չգցեինք թաղերը) և խելքներիս փչածն անելու տան ետևն ընկած ամբողջ հողաբաժնում․ չափազանց մեծահոգի պայմաններ էին, և մենք շատ սակավ էինք նրա հետ խոսում, վախենալով, թե հանկարծ կխախտենք այդ հարաբերությունների փխրուն հավասարակշռությունը, բայց Ջիմը և Դիլլը իրենց այնպես պահեցին, որ ես ակամա մտերմացա միսս Մոդիի հետ։
Միսս Մոդին իսկի չէր սիրում իր տունը. չորս պատերի մեջ անցրած ժամերը համարում էր կորուստ։ Նա այրի էր, ըստ որում բնավորությամբ՝ կին֊քամելյոն, երբ աշխատում էր այգում, հագնում էր իր հին գլխարկը և տղամարդու կոմբինեզոն, իսկ երեկոյան ժամը հինգին, լոգանքից հետո բազմում էր ապակեպատ պատշգամբում, կարծես մեր փողոցի թագուհին լիներ՝ զուգված, գեղեցիկ, հոյակապ։ Նա սիրում էր այն ամենը, ինչ բուսնում էր երկրի երեսին, նույնիսկ մոլախոտը։ Բայց կար մի բացառություն։ Բավական էր իր բակում հայտնաբերեր թեկուզ մի հատ գաղտիկուր, որ սկսվեր մի նոր պատերազմ՝ համահավասար Մարնի պատերազմին։ Միսս Մոդին թիթեղե ամանով հարձակվում էր քոլի վրա և վրան լցնում ինչ֊որ թունավոր հեղուկ. մենք անպայման մահացու կթունավորվենք, եթե հեռու չմնանք, ասում էր նա։
― Իսկ արդյոք չի՞ կարելի պարզապես դուրս քաշել,— հարցրի ես մեկ անգամ, երբ իմ աչքերի առջև երեք դյույմանոց մի խղճուկ խոտի հետ տեղի էր ունենում մի իսկական ճակատամարտ։
― Դուրս քաշե՞լ, փոքրիկս։ Դու ասում ես՝ դուրս քաշե՞լ,— միսս Մոդին դուրս քաշեց թրջված ծիլը և բթամաաը վարից վեր տարավ խոտի վրայով։ Նրա միջից դուրս թափվեցին փոքրիկ հատիկներ։— Չէ՞ որ այսպիսի մի ծիլը կարող է կործանել մի ամբողջ բանջարանոց։ Հապա նայիր։ Աշնանը սերմերը կչորանան, և քամին դրանք կցրի ամեն տեղ։
Միսս Մոդիի դեմքը այնպիսի արտահայտություն ընդունեց, կարծես խոսքը վերաբերում էր առնվազն եգիպտական ժանտախտին։
Հակառակ Մեյկոմբի մյուս բնակիչների, միսս Մոդին միշտ խոսում էր աշխույժ և վճռական։ Մեզ բոլորիս նա անվանում էր լրիվ անունով. երբ նա ժպտում էր, բերանի երկու կողմերում փայլում էին երկու փոքրիկ ոսկե ելուստներ։ Մեկ անգամ ես սկսեցի դրանցով հիանալ և ասացի, երբ որ մեծանամ, գուցե ինձ էլ դուրս գան այդպիսի ատամներ։
― Նայիր,— ասաց միսս Մոդին և լեզվով ճտտացնելով, ցույց տվեց, թե ինչպես է հանվում նրա դնովի ծնոտը, որով վերջնականապես ամրապնդեց մեր բարեկամությունը։
Միսս Մոդիի բարությունը տարածվում էր նաև Ջիմի և Դիլլի վրա՝ այն հազվադեպ րոպեներին, երբ նրանք զբաղված չէին լինում իրենց գաղտնի գործերով, մենք վայելում էինք միսս Մոդիի տաղանդի պտուղները, որոնք աոաջ մեղ անհայտ էին։ Մեր թաղում և ոչ ոք չէր կարող թխել այնպիսի համեղ կարկանդակներ, ինչպես նա։ Այն օրվանից, ինչ մեր միջև հաստատվել էր լրիվ վստահության մթնոլորտ, նա ամեն անգամ մեծ կարկանդակից բացի, թխում էր նաև երեք փոքրերը և հետո փողոցով մեկ ձայն տալիս.
― Ջիմ Ֆի՜նչ, Մեծաչքանի Ֆի՜նչ, Չարլզ Բեյկեր Հա՜րրիս, եկեք այստեղ։
Մենք ձայնը լսելուն պես հայտնվում էինք ու միշտ պարգև ստանում։
Ամռանը մթնաշաղը երկար ու հարհանդ է լինում։ Ես և միսս Մոդին ամենից ավելի նստում էինք արտասանդուղքին, նստում էինք լուռ ու նայում, թե ինչպես է մայր մտնում արեգակը, ու երկինքը դառնում դեղին, հետո վարդագույն, ծիծեռնակները թռչում էին միանգամայն ցածրիկ և թաքնվում դպրոցի տանիքի ետևում։
― Միսս Մոդի,— ասացի ես մի այդպիսի երեկո,― դուք ի՞նչ եք կարծում, Զարզանդ Ռեդլին դեռ կենդանի՞ է։
― Նրա անունը Արթուր է, և նա կենդանի է,— ասաց միսս Մոդին, դանդաղ օրորվելով կաղնեփայտե մեծ ճոճաթոռում։— Զգո՞ւմ ես, թե այսօր ինչպես է բուրում իմ միմոգան։ Ինչպես իսկական դրախտում։
― Ըհը։ Իսկ որտեղի՞ց գիտեք։
— Ի՞նչը, մանկիկս։
― Որ Զարզ․․․ միստր Արթուրը դեռ կենդանի է։
― Ինչպիսի՞ մռայլ հարց։ Ի դեպ, դա երևի այն պատճառով, որ առարկան է մռայլ։ Ես գիտեմ, որ նա կենդանի է, Ջին Լուիզա, այն պատճառով, որ ես դեռևս չեմ տեսել, որ նրան դուրս բերեն իր տնից։
― Գուցե նա մեռել է և նրան խցկել են բուխարիկի ծխնելույզը։
― Դա՞ որտեղից հնտրեցիր։
― Ջիմն է ասում։
― Հը՛մ֊հը՛մ... Նա օրըստօրե ավելի է նմանվում Ջեկ Ֆինչին։
Մեր հորեղբայր Զեկ Ֆինչին միսս Մոդին մանկությունից գիտեր։ Համարյա հասակակիցներ լինելով նրանք միասին էին մեծացել «Ֆինչի նավահանգստում»։ Միսս Մոդիի հայրը՝ դոկտոր Ֆրենկ Բյուֆորդը, Ֆինչերի վաղեմի հարևանն էր։ Մասնագիտությամբ բժիշկ, կոչումով այգեգործ և բանջարաբույծ, նա անսահման սիրում էր հողը և այդ պատճառով էլ մնացել էր աղքատ։ Իսկ հորեղբայր Ջեկը իր այդ կրքին ազատություն չէր տվել, ծաղիկներ աճեցրել էր միայն լուսամուտների գոգերին, այնտեղ, իր մոտ՝ Նեշվիլում և այդ պատճառով հարուստ էր մնացել։ Ամեն տարի, ծննդին, հորեղբայր Ջեկը գալիս էր մեզ մոտ հյուր և ամեն տարի ամբողջ փողոցով մեկ գոչում էր միսս Մոդիին, որ նա ամուսնանա իր հետ։ Իսկ միսս Մոդին ի պատասխան գոչում էր․
― Ավելի բարձր գոռա, Ջեկ Ֆինչ, որպեսզի փոստում էլ լսվի, թե չէ ականջներս քեզ չեն լսում։
Առաջարկություն անելու այդ միջոցը ինձ և Ջիմին թվում էր տարօրինակ։ Նա ասում էր՝ հորեղբայր Ջեկը ուզում է միսս Մոդիին զայրացնել, քառասուն տարի ջանք է թափում և երբեք էլ ոչ մի կերպ չի կարողանում զայրացնել, և միսս Մոդին էլ ոչ մի գնով նրա հետ չի ամուսնանա, նա միայն զայրացնում է հորեղբայր Ջեկին և վերջինս նրա ծաղրուծանակից պաշտպանվելու մի միջոց ունի՝ հարձակվելը, և այդ ամենը մեզ թվում էր պարզ ու հասկանալի։
― Արթուր Ռեդլին պարզապես նստած է իր տանը, ահա և բոլորը,— բացատրեց ինձ միսս Մոդին։— Եթե դու ցանկություն չունենայիր փողոց դուրս գալու, դու էլ կնստեիր տանը, ճի՞շտ է։
― Ըհը, բայց ես, միևնույն է, կցանկանայի փողոց դուրս դալ։ Իսկ նա ինչո՞ւ չի ցանկանում։
Միսս Մոդին աչքերը կկոցեց։
— Դու այդ ամբողջ պատմությունը գիտես ոչ պակաս, քան ես։
― Բայց ես չգիտեմ, թե ինչու է այդպես։ Ինձ ոչ ոք չի ասել։
Միսս Մոդին լեզվով ուղղեց դնովի ծնոտը։
― Ղու չէ՞ որ գիտես, որ ծեր Ռեդլին բապտիստներից էր, որոնք ոտները լվանում են...
― Բայց չէ՞ որ դուք էլ եք նրանցից։
― Ես նրա նման քար ու ապառաժ չեմ, Մեծաչքանի։ Ես պարզապես բապտիստ եմ։
― Իսկ պարզապես բապտիստները ոտքները չե՞ն լվանում։
― Լվանում են։ Իրենց տանը, թեշտի մեջ։
― Իսկ դուք մեզ նման չե՞ք աղոթում...
Հավանաբար, միսս Մոդին որոշեց, որ ավելի հեշտ է բացատրել բապտիզմի նշանները, քան հավատո հանգանակը։
― Բապտիստները, որոնք ոտները լվանում են, ամեն մի բավականություն համարում են մեղք,— բացատրեց նա։— Գիտե՞ս ինչ, մի շաբաթ օր նրանք անտառից եկան քաղաք և սկսեցին ցանկապատի վրայից գոռալ, թե ես իմ ծաղիկներով ուղղակի դժոխքը կգնամ։
― Ծաղիկներն է՞լ կգնան դժոխք։
― Այո, մեմ։ Ծաղիկներն էլ պիտի այրվեն ինձ հետ։ Այդ ոտնալվայի սիրահարները ասում են, թե ես չափից ավելի ժամանակ եմ ծախսում աստծու երկնքի տակ և շատ քիչ եմ նստում սուրբ գրոց առաջ չորս պատերի մեջ։
Ես հանկարծ տեսա, թե ինչպես է միսս Մոդին տապակվում դժոխքում (իսկ դժոխքը ամեն մի բողոքական իր ձևով է պատկերացնում), և իսկույն սկսեցի կասկածել, թե արդյոք ճի՞շտ են ասում քարոզներում։ Իհարկե, միսս Մոդին չար լեզու ունի, և նա այնքան էլ ջանասիրությամբ չի զբաղվում բարի գործերով, ինչպես միսս Կրոուֆորդը։ Բայց միայն հիմարի գլուխը կարող է վստահել միսս Ստիվենիին, իսկ միսս Մոդին հուսալի մարդ է, դա ես և Ջիմը հաստատ գիտենք։ Նա մեր հասցեին երբեք չի չարախոսում, մեզ հետ անկեղծ է և քիթը չի խոթում մեր գործերի մեջ։ Նա մեր բարեկամն է։ Հասկանալ չի լինում, թե մի այդպիսի խելացի մարդ ինչու պիտի հավերժական տանջանքների ենթարկվեր։
― Դա ճիշտ չէ, միսս Մոդի։ Ղուք աշխարհի ամենալավ կինն եք։
Միսս Մոդին սրտալի ժպտաց։
― Շնորհակա՛լ եմ, մեմ,— ասաց նա։— Բանը նրանումն է, որ ոտնալվայի սիրահարները բոլոր կանանց համարում են մեղքերի անոթ։ Նրանք, հասկանո՞ւմ ես, աստվածաշունչը ընկալում են չափազանց բառացիորեն։
― Եվ միստեր Արթուրը նրա համար է նստում տանը, որ կին չտեսնի՞։
― Ո՞վ է հասկանում։
― Իմ կարծիքով դա մեծ հիմարություն է։ Եթե միստեր Արթուրն այդպես ցանկանում է դրախտ ընկնել, թող գոնե շեմքն էլ է դուրս գա։ Ատտիկուսն ասում է՝ աստված այսպես է պատվիրել՝ սիրիր մարդկանց այնպես, ինչպես ինքդ՝ քեզ․․․
Միսս Մոդին դադարեց ճոճաթոռում օրորվելուց։
— Դու դեռ շատ փոքր ես և չես հասկանա,— ասաց նա խստորեն,— բայց լինում են մարդիկ, որոնց ձեռքում աստվածաշունչը ավելի վտանգավոր է, քան... մի շիշ վիսկին քո հոր ձեռքում։
― Ատտիկուսը վիսկի չի խմում,— վրդովվեցի ես։— Նա իր կյանքում մի կաթիլ անգամ բերանը չի առել․․․ Ոչ, ոչ։ Նա ասել է, որ մի անգամ փորձել է վիսկի խմել, բայց դուրը չի եկել։
Միսս Մոդին ծիծաղեց։
― Ես այդ չէի ուզում ասել։ Ես ասում եմ՝ եթե Ատտիկուս Ֆինչը թեկուզ թունդ հարբած էլ լինի, միևնույն է, չի կարող լինել այնպես չար ու կոպիտ, ինչպես որոշ մարդիկ իրենց ամենալավ տրամադրության ժամանակ։ Պարզապես այդպիսի մարդիկ կան, նրանք... նրանք ծայրահեղորեն շատ են մտածում այն աշխարհի մասին և այդ պատճառով ոչ մի կերպ չեն սովորում, թե ինչպես ապրեն այս աշխարհում։ Նայիր փողոց, ա՛յ, այնտեղ, և կտեսնես, թե դրանից ինչ է ստացվում։
― Ձեր կարծիքով, այն բոլորը ճի՞շտ է, ինչ֊որ ասում են Զարզ... միստեր Արթուրի մասին։
― Ի՞նչը նկատի ունես։
Ես պատմեցի։
― Դրանց երեք քառորդը նեգրական հեքիաթներ են, իսկ մի քառորդը միսս Կրոուֆորդի փչոցները,— մռայլ ասաց միսս Մոդին։— Ստիվենի Կրոուֆորդը ինձ նույնիսկ պատմել է, որպես թե մեկ անգամ արթնանում է գիշերվա կեսին և տեսնում, որ նա պատուհանից նայում է իրեն։ Ես հարցրեցի, իսկ դու ի՞նչ արեցիր, Ստիվենի, մի կողմ գնացիր ու տե՞ղ տվեցիր։ Այդ ժամանակվանից Ստիվենին լեզուն մի քիչ ատամների ետևն է պահում։
Եվ ինչպես կարող էր լեզուն իրեն չքաշել։ Միսս Մոդին ում ասես կլռեցնի։
― Ո՛չ, մանկիկս, դա վշտի տուն է,— շարունակեց նա։— Արթուր Ռեդլիին ես դեռ փոքրուց եմ հիշում։ Ինչ ուզում են նրա մասին ասեն, բայց ինձ հետ նա միշտ էլ քաղաքավարի է եղել։ Այնքան քաղաքավարի, որքան միայն կարող էր։
― Դուք կարծում եք նա խելագա՞ր է։
Միսս Մոդին գլուխն օրորեց․
― Միգուցե և ոչ, բայց այդ ընթացքում նա կարող էր խելքը գցել։ Մենք, ախր, ինչպես հարկն է չգիտենք, թե ինչ է կատարվում այդ մարդկանց հետ։ Ինչ է կատարվում ուրիշի տանը՝ փակ դռների ետևում, ինչպիսի՞ գաղտնիքներ...
― Ատտիկուսը իմ և Ջիմի հետ միշտ էլ նույն ձևով է վարվում՝ դա լինի տանը, թե բակում։
Ես զգում էի, որ իմ պարտքն է հորս պաշտպանել։
― Օ, տեր իմ աստված, ա՛յ աղջիկ, մի՞թե ես քո հոր մասին եմ ասում։ Ես պարզապես աշխատեցի բացատրել, թե ինչը ինչոց է։ Բայց եթե խոսքր հիմա նրա մասին է, ես քեզ ահա թե ինչ կասեմ, Ատտիկուս Ֆինչը միշտ նույնն է թե իր տանը, թե փողոցում։ Ես տորթ եմ թխել, կուզե՞ս մի կտոր հետդ տանել։
Ես նույնիսկ շատ էի ուզում։
Հաջորդ օրը ես արթնացա և Ջիմին ու Դիլլին տեսա տան ետևում, նրանք ինչ֊որ բանի շուրջր աշխույժ խոսում էին։ Ես գնացի նրանց մոտ, իսկ նրանք դարձյալ նույնը՝ գնա այստեղից։
― Չե՛մ գնա։ Բակը քոնը չի, Ջիմ Ֆինչ, բակը ի՛մն էլ է։ Ես էլ ունեմ այստեղ խաղալու իրավունք։
Դիլլը և Ջիմը շտապ խորհրդակցեցին։
― Եթե մնաս, ուրեմն կանես ամեն բան, ինչ մենք կհրամայենք,— նախազգուշացրեց ինձ Դիլլը։
― Դու ի՞նչ ես փքվել։ Հրամայողի՜ս տեսեք։
― Երդվիր, որ ինչ էլ ասենք, պիտի անես, թե չէ մենք քեզ ոչինչ չենք ասի,— շարունակեց Դիլլը։
― Քեզ շատ ես զարմացնում։ Դե լա՛վ, ասեք տեսնեմ։
― Մենք ուզում ենք Զարզանդ Ռեդլիին նամակ տալ,— աչքը չթարթելով հայտարարեց Ջիմը։
― Այդ ո՞նց։
Ես աշխատում էի խեղդել ակամա սարսափս։ Միսս Մոդիի համար հեշտ է խոսելը, նա պառավել է, նրա գործը իր համար հանգիստ շեմքին նստելն է։ Իսկ մենք․․․ մեր բանն ուրիշ է։
Ջիմը պատրաստվում էր նամակը դնել կարթի վրա և խրել Ռեդլիների կրկնափեղկից ներս։ Եթե որևէ մեկը փողոցով անցնի, Դիլլը կզանգահարի։
Դիլլը ձեռքը բարձրացրեց, նա ափի մեջ սեղմել էր մայրիկիս ճաշի արծաթե զանգակը։
― Ես մյուս կողմից կմ ոտենամ,— ասաց Ջիմը։— Մենք երեկ փողոցից տեսանք, այնտեղ մի կրկնափեղկը խախուտ է։ Ես նամակը կարող եմ նույնիսկ լուսամուտի գոգն էլ դնել։
― Ջիմ․․․
― Ո՛չ, միսս Կռվարար, ինքդ կպար, և հիմա էլ խոսքիցդ ետ մի կանգնիր։
― Դե լավ, միայն թե ես չեմ ուզում պահակ կանգնել։ Ջիմ, գիտես ինչ, այն անգամ ինչ֊որ մեկը...
― Ո՛չ, կկանգնես։ Դու ման կգաս տան ետևի մասում, իսկ Դիլլը կհսկի փողոցում, եթե որևէ մեկը գա, կզանգահարի, հասկացա՞ր։
― Դե լավ։ Իսկ ի՞նչ եք գրել նրան։
Դիլլը ասաց.
― Մենք նրան շատ քաղաքավարությամբ խնդրում ենք, որ դուրս գա տնից և մեզ պատմի, թե ինչ է անում այնտեղ և մեզանից չվախենա, մենք իր համար պաղպաղակ կգնենք։
― Դուք ուղղակի ցնդվել եք, նա մեզ բոլորիս կսպանի։
Դիլլը ասաց.
― Այդ ես եմ հնարել։ Իմ կարծիքով, եթե նա տնից դուրս գա և մեզ հետ մի քիչ նստի, սիրտը կբացվի։
― Իսկ ի՞նչ գիտես, թե տանը տխրում է։
― Ապա դու փորձիր հարյուր տարի դուռը փակած տանը նստել և սնվել միայն կատուներով։ Գրազ կգամ, որ նրա մորուքը երկարել, հասել է ա՛յ այստեղ։
― Ինչպես քո հոր մորուքը։
― Իմ հրայրը մորուք չունի, նա...— Դիլլի լեզուն կապ ընկավ՝ ասես ինչ որ հիշելով։
― Ըհը՜, բռնվեցիր,— ասացի ես։— Առաջ դու ասում էիր, թե քո հայրը սև մորուք ունի....
― Իսկ նա ամառը խուզել է, թե կուզես իմանալ։ Կարող եմ քեզ նամակը ցույց տալ։ Դեռ երկու դոլար էլ փող է ուղարկել...
― Հապա ոնց, պատմիր։ Միգուցե նա քեզ հեծյալի համազգեստ և թուր էլ է ուղարկել։ Սուտասանի մեկն ես, ուրիշ ոչինչ։
Կյանքումս դեռ չէի լսել, որ մեկնումեկը այդքան փչեր, ինչպես Դիլլ Հարրիսը։ Բոլոր ստերը մի կողմ դրած, նա նաև տասնյոթ անգամ փոստային ինքնաթիռով թռել էր, եղել նոր Շոտլանդիայում և տեսել կենդանի փիղ, իսկ իր պապը եղել է ոչ այլ ոք, քան ինքը՝ բրիգադի գնդապետ Ջո Ուիլերը, և նա Դիլլին ժառանգություն է թողել իր սուսերը։
― Սուս մնացեք,— ասաց Ջիմը։ Նա մտել էր արտասանդուղքի տակն ու այնտեղից դուրս էր քաշել բամբուկի մի դեղին կարթաձող,— թերևս սրանով մայթից հասնեմ լուսամուտին։
― Եթե մեկը այնքան քաջ է, որ կարող է մոտենալ և ձեռք տալ պատին, կարթը նրա ինչի՞ն է պետք,— ասացի ես։— Կգնայիր ու հենց շքամուտքը կծեծեիր, ահա՛ և բոլորը։
― Դա ուրիշ... բան է․․․— կապ ընկնելով ասաց Ջիմը։— Քանի՞ անգամ պիտի քեզ կրկնեմ։
Դիլլը գրպանից մի թերթ թուղթ հանեց տվեց Ջիմին։
Եվ մենք կամացուկ շարժվեցինք դեպի Ռեդլիների տունը։ Դիլլը անկյունում, լապտերի մոտ կանգ առավ, իսկ մենք՝ ես և Ջիմը, թեքվեցինք դեպի անկյունը։ Ես անցա Ջիմի մոտով և նայեցի հաջորդ անկյանը։
― Ամեն ինչ խաղաղ է,— ասացի ես։— Ոչ ոք չի երևում։
Ջիմը դարձա Դիլլին, սա գլխով արավ։
Ջիմը նամակը կապեց կարթի ծայրին, և կարթը նախապարտեզի վրայով մեկնեց դեպի լուսամուտը։ Նա ամբողջովին ձգվում էր առաջ, բայց պարզվեց, որ կարթը կարճ էր մի քանի դյույմով։ Նա անվերջ կարթը հրում էր դեպի լուսամուտը, ի վերջո ինձ ձանձրացրեց հեռվից նայելը, և ես մոտեցա նրան։
― Ոչ մի կերպ չեմ կարողանում նամակը գցել,— քրթմնջաց Ջիմը։— Լուսամուտին հասցնում եմ, բայց նամակն այնտեղ կարթից չի պոկվում։ Գնա՛ փողոց, Մեծաչքանի։
Ես վերադարձա իմ պահակակետը և սկսեցի նայել դեպի անկյունը, ամայի ճանապարհին։ Մերթ ընդ մերթ ես նայում էի Ջիմին, նա համբերությամբ ջանում էր նամակը գցել լուսամուտի գոգը։ Նամակը թռավ ցած, Ջիմը նորից կարթը խցկեց լուսամուտը, և վերջում, ես մտածեցի՝ եթե Զարզանդ Ռեդլին նամակը նույնիսկ ստանա էլ, կարդալ չի կարողանա։ Ես նորից նայեցի փողոցի երկայնքով, և հանկարծ զանգակը զնգաց։
Ես շեշտակի ետ դարձա, ահա ուր որ է ինձ վրա կհարձակվի Զարզանդ Ռեդլին՝ ժանիքները կրճտելով... Բայց այդ ոչ թե Զարզանդ Ռեդլին էր, այլ Դիլլը, նա զանգահարում էր ուղիղ Ատտիկուսի քթի տակ։ Ջիմի դեմքը այնպիսի արտահայտություն ստացավ, որ նայելիս սիրտդ կմղկտար, և ես արդեն նրան չասացի՝ «հապա որ քեզ ասո՜ւմ էի...»։ Նա գալիս էր մի կերպ ոտքերը փոխելով՝ ետևից քարշ տալով կարթաձողը։
― Հերի՛ք է զանգահարես,— ասաց Ատտիկուսը։
Դիլլը զանգի լեզվակը բռնեց, շուրջը դարձավ լուռ, անշշուկ, ես նույնիսկ մտածեցի, լավ կլիներ, որ նա նորից զանգահարեր։ Ատտիկուսը գլխարկը ետ գցեց դեպի ծոծրակը և կռացավ։
― Ջի՛մ,― ասաց նա,— դու ի՞նչ ես անում այստեղ։
― Ոչի՛նչ, սըր։
― Պոչ մի՛ խաղացնի։ Ասա։
― Ես... մենք միայն ուզում էինք մի բան տալ միստեր Ռեդլիին։
― Ի՞նչ տալ։
― Նամակ։
― Ցույց տուր։
Ջիմը նրան մեկնեց մի կեղտոտ թղթի կտոր։ Ատտիկուսը դժվարությամբ սկսեց գրությունը կարդալ։
― Ձեր ինչի՞ն է պետք, որ միստեր Ռեդլին դուրս գա տնից։
— Մենք մտածում էինք, որ մեզ մոտ կուրախանա․․․— սկսեց Դիլլը, բայց Ատտիկուսը հենց որ նայեց նրան, նա լեզուն կծեց։
― Որդի՛ս,— ասաց Ատտիկուսը Ջիմին,— Լսիր, թե ինչ կասեմ քեզ, կրկնելու մտադրություն չունեմ. դադարի՛ր այդ մարդուն տանջելուց։ Եվ դուք, երկուսդ նույնպես։
Թե ինչպես է ապրում միստեր Ռեդլին, դա իր գործն է, ասաց Ատտիկուսը։ Փողոց դուրս գալ ցանկանա, դուրս կգա։ Կցանկանա նստել տանը, այդ իրավունքը նա ունի և ամեն տեսակի ձանձրացնող արարածներ (իսկ սա շատ ավելի մեղմ արտահայտություն է այնպիսիների համար, ինչպիսիք մենք ենք) չպետք է իրենց քիթը խոթեն նրա գործերի մեջ։ Մեզանից ո՞ր մեկին դուր կգա, եթե երեկոյան քնից առաջ ինքը առանց դուռը թխկացնելու ճողոպրի մեր ննջարանը։ Ըստ էության, մենք այդպես ենք վարվում միստեր Ռեդլիի հետ։ Մեզ թվում է, որ միստեր Ռեդլին իրեն շատ տարօրինակ է պահում, բայց իրեն դա բոլորովին էլ տարօրինակ չի թվում։ Այնուհետև, մեր գլուխը իսկի չի՞ եկել այն միտքը, որ երբ մի որևէ բան ես ուզում ասել մեկին, պետք է որքան կարելի է քաղաքավարությամբ ծեծել շքամուտքը, և ոչ թե խցկվել պատուհանը։ Եվ վերջինը․ մինչև որ մեզ չհրավիրեն Ռեդլիների տունը, մենք մեզ պետք է հեռու պահենք այդ տնից և չպետք է խաղանք հիմար խաղեր, որոնք խաղալիս մեզ մի անգամ բռնեցրել է, և չպետք է ծաղրուծանակի ենթարկել, թեկուզ ով էլ լինի՝ մեր փողոցում և ընդհանրապես մեր քաղաքում․․․
― Երբեք էլ նրան ծաղրուծանակի չենք ենթարկել,— ասաց Ջիմը։— Մենք պարզապես․․․
― Ախ, ուրեմն դուք հենց դրանով էլ զբաղվո՞ւմ էիք։
― Ինչո՞վ։ Ծաղրուծանակո՞վ։
― Ո՛չ,— ասաց Ատտիկուսը։— Ուղղակի խաղում էիք նրա կյանքի պատմությունը բոլոր հարևանների աչքի առաջ։
Ջիմը, կարծեմ, նույնիսկ զայրացավ։
― Ես չե՛մ ասել, թե մենք խաղում ենք նրա կյանքի պատմությունը։ Չե՛մ ասել։
Ատտիկուսը հակիրճ քմծիծաղեց․
― Ա՛յ, հենց հիմա էլ ասացիր։ Եվ որպեսզի այլևս դուք՝ երեքդ այդ հիմարություններով չզբաղվեք։
Ջիմը բերանը բաց նայում էր հորը։
― Դու, կարծեմ, ուզում ես իրավաբան դառնալ։— Ատտիկուսը ինչ֊որ կասկածանքով շրթունքները հավաքեց, ասես նրանք փախչում էին։
Ջիմը որոշեց, որ դուրս պրծնելն անօգուտ է, և լռեց։ Ատտիկուսը գնաց տուն իրեն հարկավոր թղթերի համար, որոնք մոռացել էր առավոտյան հետը տանել, և միայն այդ ժամանակ Ջիմը գլխի ընկավ, որ ընկել է հնադարյան իրավաբանական ծուղակը։ Նա կանգնեց արտասանդուղքից պատկառելի հեռավորության վրա ու սպասեց մինչև Ատտիկուսը դուրս եկավ տնից և ուղևորվեց քաղաք։ Եվ երբ Ատտիկուսը հեռացավ այնքան, որ արդեն չէր կարող լսել, ետևից գոչեց.
― Իրավաբան դառնալ ուզում էի, բայց հիմա դեռ կմտածե՜նք․․․
== Գլուխ 6 ==
== Գլուխ 7 ==
== Գլուխ 8 ==
== Գլուխ 9 ==
== Գլուխ 10 ==
== Գլուխ 11 ==
== Գլուխ 12 ==
== Գլուխ 13 ==
== Գլուխ 14 ==
