Changes
/* Գլուխ 6 */
== Գլուխ 6 ==
― Լա՛վ,— ասաց Ատտիկուսը, երբ Ջիմր նրան խնդրեց, թե մեզ կարելի՞ է Դիլլի հետ նստել միսս Ռեյչելի լճակի մոտ, չէ՞ որ վաղը Դիլլը մեկնելու է։— Հրաժեշտ տուր նրան իմ կողմից և ասա, որ եկող ամառ էլ ենք նրան սպասում։
Մենք ցատկեցինք ցածրիկ ցանկապատի վրայից, որ ընկած էր մեր շքամուտքի ճանապարհի և միսս Ռեյչելի բակի միջև։ Ջիմը լորի նման կվկվաց, մթության միջից հայտնըվեց Դիլլը։
― Ինչքա՜ն խաղաղ է, բոլորովին քամի չկա,— ասաց Ջիմը։— Տեսե՛ք։
Նա ցույց տվեց դեպի արևելք։ Միսս Մոդիի այգու ետևից ծագել էր մեծ լիալուսին։
― Նույնիսկ թվում է, թե շոգը նրանից է,— ասաց Ջիմը։
― Այսօր ինչ կա նրա վրա, խա՞չ,— հարցրեց Դիլլը՝ գլուխը չբարձրացնելով։ Նա թոկից ու լրագրի կտորտանքից գլանակ էր սարքել։
― Ո՛չ, պարզապես՝ կին։ Դի՛լլ, դա մի վառիր, թե չէ ամբողջ քաղաքը շան հոտ կընկնի։
Երբ Մեյկոմբում նայում ես լուսնին, այնտեղ մի կին է երևում։ Նա նստած է հայելու առջև և մազերն է սանրում։
― Երբ դու գնաս, մեզ համար տխուր կլինի,— ասացի ես Դիլլին։— Միգուցե գնանք և միստեր Էյվերիին աչք պահենք։
Միստեր Էյվերին միսիս Հենրի Լաֆայետ Դյուբոզի տան դիմաց սենյակ էր վարձել։ Կիրակի օրերը նա սկուտեղը ձեռքին եկեղեցում փող էր հավաքում, բացի դրանից, ամեն երեկո մինչև ժամը ինը նստում էր արտասանդուղքին և փռշտում։ Մեկ անգամ երեկոյան մեզ բախտ վիճակվեց ականատես լինելու մի տեսարանի, դա, հավանաբար, միակն էր, որովհետև հետո որքան էլ որ հսկում էինք, դա չկրկնվեց։ Մենք այդ միջոցին իջնում էինք միսս Ռեյչելի սանդուղքներով, երբ հանկարծ Դիլլը մեզ կանգնեցրեց․
― Ո՜ւխ, հապա նայեցեք։
Եվ ցույց տվեց փողոցը։ Սկզբում մենք միայն տեսանք լեռնավարդերով ծածկված պատշգամբը, իսկ հետո պարղվեց՝ պատշգամբի թփերի միջից շատրվան է խփում, որը կազմելով աղեղ, հավանաբար ավելի քան տասը ֆուտ բարձրությունից թափվում էր հողին, փողոցի լապտերից ընկած լույսի դեղին շրջանին։ Ջիմը ասաց, թե միստեր Էյվերին խնձորին չի հասցնի, Դիլլը ասաց՝ ոնց չի հասցնի, օրական մի տակառ գինի է կոնծում, նրանք վիճեցին, թե իրենցից ով կհասցնի ավելի հեռու և ավելի ճարպկորեն։ Ես այդ մրցությանը չէի մասնակցում, որովհետև այդ ասպարեզում ունեցած տաղանդով աչքի չէի ընկնում, և կրկին անգամ ինձ զգացի թշվառ։
Դիլլը ձգվեց, հորանջեց և ասաց՝ ինչ֊որ խիստ անփույթ․
― Գտա՜։ Գնանք զբոսնենք։
Այդ է էլի, ես էլ նրան հավատացի։ Մեյկոմբում ոչ ոք հենց այնպես, աննպատակ զբոսանքի չի գնում։
― Իսկ ո՞ւր, Դիլլ։
Դիլլը գլխով արեց հարավային ուղղությամբ։
― Լա՛վ,— ասաց Ջիմը։
Ես ուզում էի բողոքել, բայց նա ամենաանուշ ձայնով ասաց․
― Իսկ դու մեզ հետ մի գա, հրեշտա՜կս, քեզ ոչ ոք չի խնդրո՜ւմ։
― Քեզ էլ ոչ ոք չի խնդրում։ Մոռացա՞ր, թե ոնց էիր...
Բայց Ջիմը չէր սիրում հիշել նախկին անհաջողությունները, այն ամենից, ինչ ասել էր Ատտիկուսը, նա, երևում է, միայն յուրացրել էր մի բան, թե իրավաբանները ինչպիսի ճարպկությամբ են կարողանում հասնել ճշմարտության։
― Իսկ մենք ոչ մի բան էլ չենք անում, Մեծաչքանի, մենք միայն կգնանք մինչև լապտերը և ետ կդառնանք։
Մենք լուռ քայլեցինք մայթով՝ ականջ դնելով հարևան պատշգամբներից հասնող ճլորթիների ճռռոցին, մարդկանց հանդարտ, իրիկնային ձայներին, որ լսվում էին փողոցում։ Մերթ ընդ մերթ մեզ էր հասնում միսս Ստիվենի Կրոուֆորդի ծիծաղը։
— Հը՛,— ասաց Դիլլը։
— Հա,— ասաց Ջիմը։— Դու լավ կանեիր, որ տուն գնայիր, Մեծաչքանի։
― Իսկ դուք ի՞նչ պիտի անեք։
Նրանք միայն ցանկանում էին կոտրված կրկնափեղկով պատուհանից նայել ներս, միգուցե հանկարծ տեսնեն Զարզանդ Ռեդլիին, իսկ ես, թե որ չեմ ցանկանում գնալ իրենց հետ, կարող եմ հիմա ևեթ չքվել տուն ու լեզուս պահել ատամներիս ետևը, և ուրիշ ոչինչ։
— Իսկ ինչո՞ւ է խելքներիդ փչել սպասել այս երեկոյին։
Որովհետև, նախ որ երեկոյան իրենց ոչ ոք չի տեսնի, քանի որ Ատտիկուսը այդ ժամին մինչև ականջները խրվում է գրքերի մեջ, և եթե աշխարհն էլ շուռ գա, չի իմանա, և հետո՝ եթե Զարզանդ Ռեդլին իրենց սպանի, ոչ թե արձակուրդը կկորչի, այլ ուսումը, և, վերջապես, խավար տան մեջ ավելի հեշտ է տեսնել խավար երեկոյով, քան օրը ցերեկով, հասկանալի է ինձ այդ, թե ոչ։
― Ջիմ, շա՜տ եմ խնդրում...
― Վերջին անգամն եմ քեզ ասում, Մեծաչքանի, լեզուդ մի բլբլացնի կամ էլ չքվիր տուն։ Աստված վկա, դու դառնում ես մի իսկական թեթևսոլիկ աղջիկ։
Դրանից հետո ինձ այլևս ընտրություն չմնաց, և ես նրանց հետ գնացի։ Մենք որոշեցինք փշալարե ցանկապատի տակով սողալ դեպի ներս, Ռեդլիների տան ետևը, այնտեղ մեզ տեսնելու վտանգը այնքան էլ մեծ չէր։ Փշալարից այն կողմ մի մեծ այգի և մի նեղ փայտաշեն խորդանոց կար։
Ջիմը բարձրացրեց ցածի փշալարը և ձեռքով արեց Դիլլին. անցիր։ Ես անցա նրա ետևից և փշալարը բռնեցի, մինչև որ կանցներ Ջիմը։ Նա հազիվ անցավ։
― Միայն թե աղմուկ չանեք,— շշնջաց նա։— Մեկ էլ զգույշ եղեք, որ կաղամբներին չկպնեք, թե չէ մի ճռճռոց կհանեն, որ մեռելներն էլ կզարթնեն։
Այդպիսի մի խրատից հետո ես սողացի ինչպես կրիան։ Հետո լուսնի լույսով տեսա, որ Ջիմն արդեն հեռու էր, նա մեզ ձեռքով արեց, և ես սկսեցի ավելի արագ շարժվել։ Մենք սողացինք դեպի դռնակը, որով այգուց մտնում էին բանջարանոց։ Ջիմը հրեց։ Դռնակը ճռռաց։
― Վրան թքե՛ք,— շշնշաց Դիլլը։
― Այս ո՞ւր բերեցիր,— քրթմնջացի ես։— Հետո ո՞նց պիտի դուրս պրծնենք այստեղից։
― Շը՜շ․․․ Թքիր դռան ծխնու վրա, Մեծաչքանի։
Մենք այնքան թքեցինք, որ բերաններս չորացան, հետո Զիմը կամացուկ դռնակը բացեց։ Մենք տան ետևումն էինք։
Ետևի կողմից Ռեդլիների տունը առավել անբարեհամբույր էր, քան ճակատից, ամբողջ պատի երկարությամբ ձգվում էր խարխուլ, կիսաքանդ պատշգամբը, նրա վրա բացվում էին երկու դուռ, որոնց արանքում կային երկու խավար լուսամուտներ։ Պատշգամբի տանիքի մի կողմին նեցուկ էր ծառայում ոչ թե սյուն, այլ մի անտաշ գերան։ Անկյունում կանգնած էր գետնահանց խղճուկ վառարանը, նրա վերևում կար մի կախարան՝ գլխարկների համար, անիրական փայլով պսպղում էր հայելին, և այնտեղ արտացոլվում էր լուսնի լույսը։
Ջիմը կամացուկ ախ քաշեց և մի ոտի վրա քարացավ, սիրտ չանելավ երկրորդը դնել գետնին ։
― Ի՞նչ պատահեց։
― Հավե՜րը․․․— շշնջաց նա հազիվ լսելի։
Այո, ամեն կողմից մեզ անտեսանելի խոչընդոտներ էին սպասում։ Առջևռւմ Դիլլն էլ ինչոր բանի դիպավ և շնչակտուր ասաց. «Օ՛հ, տեր աստված»։ Մենք սողացինք դեպի տան անկյունը, դեպի օրորվող կրկնափեղկով պատուհանը։ Լուսամուտից ներս նայել Ջիմը չկարողացավ, հասակը մի քանի դյույմ պակասում էր։
― Հիմա ես քեղ կբարձրացնեմ,— փսփսաց նա Դիլլին։— Ո՛չ, սպասիր...
Նա քաշեց իմ թևից, և մենք միմյանց ձեոքից բռնելով թամբ սարքեցինք ու Դիլլին բարձրացրինք։ Նա ձեռքը գցեց լուսամուտի գոգին։
― Շո՛ւտ արա,— շշնջաց Ջիմը,— մենք քեզ երկար պահել չենք կարող։
Դիլլը խփեց ուսիս, և մենք նրան իջեցրինք ցած։
― Ի՞նչ տեսար։
― Ոչինչ։ Վարագույր։ Բայց այնտեղ ինչոր կրակ է փայլում։
― Գնանք այստեղից,— շշնջաց Ջիմը։― Ետ դառնանք։ Շը՜շ,— ֆշշաց նա, երբ ես ուզեցի հակառակվել։
― Փորձենք մյուս կողմից,— ասաց Դիլլը։
― Պետք չէ,— աղաչեցի ես։
Դիլլը կանգ առավ և Ջիմին առաջ թողեց։ Ջիմը ուզում էր բարձրանալ ետևի պատշգամբը, նրա ոտքի տակ սանդուղքր ճռռաց։ Նա տեղում քարացավ, հետո կամացուկ սկսեց առաջ գնալ։ Սանդուղքը լռեց։ Հետևյալ երկու աստիճանից հետո նա ոտքը դրեց պատշգամբին և մազ մնաց հավասարակշռությունը կորցներ։ Բայց և այնպես չընկավ և կամացուկ չոքեց։ Սողաց դեպի պատուհանը, գլուխը բարձրացրեց և նայեց ներս։
Եվ այդ ժամանակ ես տեսա մի ստվեր։ Լայնեզր գլխարկով մարդու ստվեր։ Սկզբում ես մտածեցի, որ դա ծառ է, բայց քամի չկար, իսկ ծառի բները առհասարակ քայլել չեն կարող։ Պատշգամբը հեղեղված էր լուսնի լույսով, և ստվերը հստակ, ասես դանակով փորագրած, ուղղվեց դեպի Ջիմը։
Ինձնից հետո ստվերը տեսավ Դիլլը, նա դեմքը ծածկեց ձեռքերով։
Հետո ստվերը ընկավ Ջիմի վրա, և նա էլ տեսավ։ Ջիմը գլուխը ծածկեց ձեռքերով ու տեղում քարացավ։
Ստվերը կանգ առավ Ջիմից երկու քայլի վրա։ Ձեռքը բարձրացրեց, հետո ցած թողեց։ Ապա ստվերը շրջվեց, նորից անցավ Ջիմի վրայով՝ պատշգամբով և անհետացավ տան ետևում, այնպես անլսելի ինչպես հայտնվել էր։
Ջիմը պատշգամբից ցատկեց և վազեց դեպի մեզ։ Դռնակը բացեց, դուրս հրեց ինձ ու Դիլլին և քշեց՝ ճռճռան կաղամբա թփերի միջով։ Ճանապարհի կեսին ոտքս սայթաքեց, և այդ միջոցին որոտաց կրակոցը։
Դիլլը և Ջիմը փռվեցին գետնին։ Ջիմը շնչում էր ուժասպառ ձիու նման։
― Դպրոցի բակո՛վ... շո՛ւտ, Մեծաչքանի։
Նա բռնել էր ցանկապատի ստորին փշալարը, մենք գլորվեցինք մյուս կողմը և գրեթե հասել էինք դպրոցի բակի միայնակ կաղնու թավուտ ստվերը։ Երբ ուշքի գալով տեսանք, որ Ջիմը մեզ հետ չէ, ետ դարձանք, Ջիմը մնացել էր փշալարերի արանքում և չարչարվում էր, որ դուրս գա շալվարի միջից։ Վերջապես ազատվեց և վարտիքով վազեց դեպի ընկուզենին։
Եվ ահա մենք ծառի ետևն ենք։ Բայց այդտեղ մենք նորից սարսափից մեխվեցինք, միայն Ջիմն էր, որ չէր կորցրել մտածելու ընդունակությունը։
― Պետք է շուտ փախչել տուն, թե չէ մեզ կբռնեն։
Մենք վազում ենք դպրոցի բակով, սողում ցանկապատի տակով դեպի Եղջերվի հովիտը, որը մեր տան ետևումն է, հետո մագլցում երկրորդ ցանկապատի վրայով, գնում մեր տան ետև, դեպի արտասանդուղքը, այստեղ Ջիմը մեզ կանգնեցնում է. կարելի է շունչ առնել։ Կարճատև դադարից հետո մենք ամենաանմեղ տեսքով գնում ենք նախապարտեզ։ Նայում ենք փողոց և տեսնում՝ Ռեդլիների տան առջև հավաքվել են հարևանները։
― Գնանք այնտեղ,— ասաց Ջիմը։— Թե չէ նրանք կզարմանան, թե հապա մե՞նք որտեղ ենք։
Իր դռան մոտ կանգնած էր միստեր Նաթան Ռեդլին՝ հրացանը ձեռքին։ Նրա դիմաց, մայթի վրա՝ Ատտիկուսը, միսս Մոդին և միսս Ստիվենի Կրոուֆորդը, նրանցից երկու քայլ հեռու միսս Ոեյչելը և միստեր Էյվերին։ Մեզ ոչ ոք չնկատեց։
Մենք կամացուկ մոտեցանք միսս Մոդիին, նա ետ նայեց։
― Իսկ դուք այդ բոլորդ որտե՞ղ էիք։ Դուք մի՞թե ոչինչ չեք լսել։
― Ի՞նչ է պատահել,— հարցրեց Ջիմը։
― Միստեր Ռեդլիի բանջարանոցը նեգր է մտել, և միստեր Ռեդլին կրակել է նրա վրա։
― Օ՜։ Եվ դիպե՞լ է։
― Ո՛չ,— ասաց միսս Ստիվենին,— նա օդի մեջ է կրակել։ Այնպես է նեգրին վախեցրել, որ նա ամբողջովին ճերմակել է։ Ասում է՝ ով որ ճերմակ նեգր տեսնի, հենց այդ նեգրն է, որ կա։ Ասում է, երկրորդ փողն էլ է լցրել և, եթե բանջարանոցում էլի ինչ֊որ բան իրար գա, նա կխփի ուղիղ նպատակին, ով էլ որ լինի, թեկուզ շուն, նեգր կամ... Ջիմ Ֆիինչ։
― Ի՜նչ, մեմ։
Այդ Ժամանակ խոսեց Ատտիկուսը։
― Որտե՞ղ է քո շալվարը։
― Շալվա՞րս, սըր։
― Այո՛, շալվարդ։
Դե արի ու դիմացիր։ Ջիմը վարտիքով կանգնել էր բոլորի առաջ։ Ես ծանր հոգոց քաշեցի։
― Ը՜֊ը, միստեր Ֆինչ։
Փողոցի լապտերի պայծառ լույսի տակ ես տեսա, որ նա սուտ ասելու պատրաստություն էր տեսնում, նրա աչքերը չռվել էին, թխլիկ, հրեշտակային Դնչիկը ավելի էր կլորացել։
― Դո՞ւ ինչ կասետս, Դիլլ,— հարցրեց Ատտիկուսը։
― Ես... ես նրա շալվարը տարել եմ,— մշուշապատ բացատրեց Դիլլը։
― Ինչպես թե՝ տարել եմ։
Դիլլը ծոծրակը քորեց, ձեռքը տարավ ճակատով։
― Մենք լճակի մոտ պոկեր էինք խաղում՝ շորհանոցի։
Ես և Ջիմը թեթևացած շունչ քաշեցինք։ Հարևաններին, երևում է, նույնպես ամեն բան հաականալի դարձավ, նրանք տեղներում անշարժացան։ Միայն թե, դա ի՞նչ տեսակ պոկեր է։
Մենք այդպես էլ չկարողացանք իմանալ, միսս Ռեյչելը հանկարծ վժժաց ինչպես հրդեհի շչակ․
― Օ՜, երկնային թագավոր, Դիլլ Հա՛րրիս։ Իմ լճակի մոտ այդպիսի ժպիրհ խաղեր խաղա՜լ... Ես քեզ ցույց կտամ, թե ինչ է շորհանոցի պոկեր խաղալը։
Ատտիկուսը Դիլլին փրկեց վերահաս խեղանդամությունից․
― Մի րոպե, միսս Ռեյչել,― ասաց նա։— Ես երբեք չեմ լսել, որ նրանք զբաղվեին որևէ նման բանով։ Ինչ է, դուք թո՞ւղթ էիք խաղում։
― Ոչ, սըր, լուցկիով էինք խաղում։
Ամեն մարդ չի կարող այդպես հնարը գտնել, ինչպես իմ եղբայրը։ Լուցկին, դա վտանգավոր բան է, բայց թղթախաղը՝ ստույգ կործանում։
― Ջիմ և Մեծաչքանի,— ասաց Ատտիկուսը,— այլևս չլսեմ և ոչ մի պոկերի մասին։ Ջի՛մ, Դիլլի հետ գնա և ետ վերցրու քո շալվարը, դուք ինքներդ միմյանց հետ լեզու գտեք։
― Մի՛ վախեցիր, Դիլլ,— ասաց Ջիմը, երբ մենք ետ էինք վազում,— հորաքույրդ քեզ ոչինչ չի անի։ Ատտիկուսը նրան կհամոզի։ Իսկ դու շատ շուտ ճարը գտար։ Սպասի՛ր... լսո՞ւմ ես։
Մենք կանգ առանք և լսեցինք Ատտիկուսի ձայնը։
—... Ո՛չ մի լուրջ բան... նրանք այդպիսի բաներով պիտի մեծանան, միսս Ռեյչել․․․
Դիլլը հանգստացավ, բայց ինձ ու Ջիմին հանգստություն չկար։ Ջիմը առավոտյան որտեղի՞ց պետք է վերցնի շալվարը։
― Ես իմ շալվարներից մեկնումեկը կտամ քեզ,— առաջարկեց Դիլլը, երբ մենք հասանք միսս Ռեյչելի տան մոտ։
Ջիմն ասաց՝ շնորհակալ եմ, քո շալվարը վրայովս չի լինի։ Մենք բարի գիշեր ասացինք, և Դիլլը գնաց տուն։ Հետո, երևում է, հիշեց, որ ես և ինքը նշանված ենք, նորից դուրս վազեց և տեղնուտեղը Ջիմի ներկայությամբ ինձ համբուրեց։
― Ինձ կգրես, լա՞վ,— բղավեց նա մեր ետևից։
Ջիմը շալվարից զրկված էլ չլիներ, միևնույն է, մենք այդ գիշեր դարձյալ վատ էինք քնելու։ Ես կծկվել էի իմ ծալովի մ ահճակալին, տան ետևի պատշգամբում, և յուրաքանչյուր գիշերային շշուկ ինձ թվում էր խլացուցիչ որոտ։ Մեկի ոտքերի տակ խշրտում է խիճը, այդ Զարզանդ Ռեդլին է թափառում վրեժխնդրության ծարավի։ Ինչ֊որ տեղ մութի մեջ ծիծաղում է մի անցորդ նեգր, այդ Զարզանդ Ռեդլին է մեզ հետապնդում. գիշերային թիթեռնիկները զարկվում են ապակուն, այդ Զարզանդ Ռեդլին է կատաղած պոկում ցանկապատի փշալարերը, սոսիները շարժվում էին դեպի մեզ կենդանի, թունալից։ Ես երկար տանջվեցի կեսքուն, կեսարթուն, հետո լսեցի Ջիմի փսփսոցը․
― Երեքաչքանի, դու քնա՞ծ ես։
― Դու ինչ է, խելքդ գցե՞լ ես։
― Շը՜շ... Ատտիկուսի մոտ արդեն մութն է։
Մայր մտնող լուսնյակի թույլ շողերի տակ ես տեսա։ որ Ջիմը ոտքերը կախ էր գցել մահճակալից։
― Ես գնացի շալվարս բերելու,— ասաց նա։
Ես տեղումս նստեցի,
― Չհամարձակվե՛ս, չե մ թողնի։
Ջիմը շտապով գիշերանոցի գոտին էր ձգում։
― Պետք է։
― Փորձիր տեսնեմ, իսկույն Ատտիկուսին կարթնացնեմ։
― Ապա փորձիր, տեղնուտեղր կսպանեմ։
Ես կպա նրան և ստիպեցի նստել իմ կողքին։ Հարկավոր էր որևէ կերպ նրան համոզել։
― Միստեր Նաթանը առավոտյան կգտնի։ Նա գիտե, որ այդ դու ես կորցրել։ Դե, իհարկե, վատ կլինի, երբ որ նա այդ վերցնի ու բերի Ատտիկուսի մոտ․․․ Ահա և բոլորը, ինչ կարող ես անել։ Պառկիր։
― Այդ բոլորը ես ինքս էլ եմ հասկանում,— ասաց Ջիմը։— Դրա համար էլ գնում եմ։
Սիրտս նույնիսկ սկսեց խառնել։ Վերադառնալ այնտեղ, միայնակ... ինչպես ասաց միսս Ստիվենին, միստեր Նաթանի հրացանի մի փողը լցված է, և եթե բանջարանոցում ման է գալիս մի նեգր, մի շուն կամ... Ջիմը այդ հասկանում էր ինձնից ոչ պակաս։ Ես սարսափից քիչ մնաց խելագարվեմ։
― Պետք չէ՛, Ջիմ, մի՛ գնա։ Դե ճիշտ է, Ատտիկուսը կծեծի։ Ճիշտ է, կցավի, բայց կանցնի։ Իսկ քեզ այնտեղ կսպանեն։ Ջի՛մ, խնդրում եմ
Ջիմը համբերությամբ հառաչեց.
― Հասկանո՞ւմ ես, Մեծաչքանի,— հանդարտ ասաց նա,— որքան որ ինձ հիշում եմ, Ատտիկուսը ինձ ոչ մի անգամ չի խփել։ Եվ ես չեմ ուզում համը տեսնել։
Եվ իսկապես, Ատտիկուսը համարյա ամեն օր մեզ սպառնում էր միայն։
― Նշանակում է, նա ոչ մի անգամ քեզ մի այնպիսի բանում չի բռնել, որ ծեծի տեղ ունենայիր։
― Կարող է պատահել, բայց․․․ Ես չեմ ուզում ճաշակել, Մեծաչքանի։ Մենք իզուր գնացինք այնտեղ։
Ահա այդ րոպեից, հավանաբար, ես և Ջիմը սկսեցինք միմյանցից հեռանալ։ Պատահում էր, որ առաջ էլ էր նա ինձ փակուղու առաջ կանգնեցնում, բայց կարճատև։ Իսկ այս անգամ նրան հասկանալ չէի կարողանում։
― Խնդրո՛ւմ եմ, մի՛ գնա,— աղաչում էի ես։— Գիտե՞ս թե մենակ ինչ սարսափելի կլինի այնտեղ...
― Դե ձայնդ կտրիր։
― Էլ ոնց կլիներ, կծեծի... Բայց դա հո այն չի, որ այլևս երբեք հետդ չխոսի կամ... Ես նրան կարթնացնեմ Ջիմ, ազնի՛վ խոսք, ես․․․
Ջիմը ճանկեց գիշերազգեստիս օձիքը և քիչ մնաց խեղդեր։
― Որ այդպես է քեզ հետ կգամ...— մի կերպ խոսեցի ես։
― Ո՛չ, չես գա, դու միայն աղմուկ կբարձրացնես։
Ինչպես վարվեմ սրա հետ։ Ես ետ տարա փականը և դուռը բռնեցի, մինչև որ նա կամացուկ, ետին արտասանդուղքով իջավ ցած։ Ժամը, երևի, երկուսը կլիներ։ Լուսինն արդեն ամպերի ետևում էր, գետնի վրայի ստվերները դարձել էին անորոշ ու հեղհեղուկ։ Ջիմի գիշերային շապկի փեշը մերթ թռչկոտում էր, մերթ սուզվում խավարում որպես մի փոքրիկ ուրու, որ փախչում է մոտալուտ լուսաբացից։ Ես քրտնքի մեջ լողում էի, բայց զեփյուռը փչեց և եղանակը զովացավ։
Հավանաբար նա շրջանցեց Եղշերվի մարգագետնով և դպրոցի բակով, համենայն դեպս նա այդ կողմը ուղղվեց։ Դա հեռու է և անհանգստանալը դեռ վաղ է։ Ես սպասում էի, ահա վրա կհասնի անհանգստանալու ժամանակը, ահա կորոտա միստեր Ռեդլիի հրացանը։ Հետո, որպես թե ճռռաց ցանկապատը։ Բայց այդ միայն թվացել էր։
Հետո լսվեց Ատտիկուսի հազը։ Ես շունչս պահեցի։ Երբեմն կեսգիշերին ելնելով, մենք տեսնում էինք, որ նա դեռ կարդում է։ Նա ասում էր, որ ինքը հաճախ գիշերները արթնանում է ու գալիս մեզ նայելու, իսկ հետո կարդում, մինչև որ նորից քունը տանի։ Ես սպասում էի ահա, ուր որ է նա կվառի լամպը, և սրտատրոփ նայում էի, թե արդյոք նախասենյակում չի՞ ընկել լույսի շիթը։ Բայց առաջվա նման խավար էր, և շունչս տեղն եկավ։
Գիշերային մլակներն ու թիթեռնիկներր հանդարտվել էին, բայց զեփյուռը հենց փչում էր թե չէ, տանիքը թմբկահարել էին սկսում սոսու կոները, իսկ ինչ֊որ հեռվում հաչում էին շները, և դրանից խավարը առավել տխուր էր, մենությունն առավել զգալի։
Ահա և Ջիմը վերադառնում է։ Սպիտակ շապիկը թռավ ցանկապատի վրայով և հետզհետե մեծանում է։ Ահա Ջիմը բարձրացավ աստիճաններով, հրեց փականը, նստեց մահճակալին։ Ոչ մի խոսք չասելով, ցույց տվեց գտած շալվարը։ Հետո պառկեg, և քիչ անց, ես լսեցի, թե ինչպես էր ցնցվում նրա մահճակալը։ Հետո նա հանդարտվեց։ Ես այլևս նրա ձայնը չլսեցի։
== Գլուխ 7 ==
