Changes

― Իսկ դու փորձիր սովորել ստեպ սթեփ պարել, ― առանց գլուխը շրջելու ասաց նա։

Քորալայնը հագավ վերարկուն, գլխին քաշեց կապյուշոնը կնգուղը և նորից փողոց դուրս եկավ։ Նա իջավ աստիճաններով և սեղմեց միսս Սփինքի ու միսս Ֆորսիբլի բնակարանի դռան զանգը։ Դռան ետևից լսեց նախասենյակ դուրս թռած շների կատաղի հաչոցը։ Որոշ ժամանակ անց միսս Սփինքը բացեց դուռը։

— Ախ, այդ դո՞ւ ես, Քարոլայն, ― ասաց նա։ ― Անգուս, Հեմիշ, Բրյուս, հանգստացեք, տղաներ։ Սա Քարոլայնն է։ Ներս արի, թանկագինս։ Թեյ ուզո՞ւմ ես։

— Այո, ուզում եմ, ― պատասխանեց Քորալայնը։

― Միրիամ, թանկագինս, ոչ դու, ոչ ես ՝ ես՝ էլ չենք լինի երիտասարդ։

― Մադամ Արկատի, ― առարկեց միսս Ֆորսիբլը, ― Ռոմեոյի դայակը, Լեդի Բրակնելլ․․․ Բրաքնելլ․․․ տիպաժային դերեր․․․ Մենք դեռ շատ բան կարող ենք անել բեմում։

― Այ դրանում, քեզ հետ համամիտ եմ, ― պատասխանեց միսս Սփինքը։

Քորալայնին թվաց, որ նրանք մոռացել են իր մասին։ Նրանց վեճը անվերջ ու անմիմաստ անիմաստ էր, քանի որ ամեն մեկն ուներ իր հիմնավորումները։ Այդ հիմնավորումների հետ ոչ կարելի էր համաձայնել, ոչ էլ մերժել, հիմնավորումներ, որոնք միշտ կլինեն, քանի դեռ նրանք այդ դա ցանկանում են։

Քորալայնը տվեց բաժակը միսս Սփինքին։ Միսս Սփինքը, սեղմելով շրթունքները և կկոցելով աչքերը , սկսեց նայել բաժակի միջի սև կետերին։

— Հըմ, ― ասաց միսս Ֆորսիբլը և նորից գործը մի կողմ դրեց։― Հերի՛ք է, Էյփրի՛լ, հիմար բաներ ես ասում։ Մի վախեցրու աղջկան։ Երևի աչքերդ քեզ խաբում են։ Տուր ինձ բաժակդ, բալիկ։

― Հերիք է, Էյփրիլ, հիմար բաներ ես ասում։ Մի վախեցնի աղջկան։ Երևի աչքերդ քեզ խաբում են։ ― Տուր ինձ բաժակդ, բալիկ։ ― Քորալայնը տվեց բաժակը միսս Ֆորսիբլին։ Նա հանգիստ նայեց բաժակի մեջ, հետո թափ տվեց գլուխը ու նորից ուշադիր նայեց։

― Այժմ Հիմա ես ի՞նչ անեմ, ― հարցրեց Քորալայնը, մի փոքր անհանգստացած այդպիսի կանխատեսումով։

― Քորալայնը հագավ վերարկուն, հրաժեշտ տվեց միսս Սփինքին, միսս Ֆորսիբլին ու շներին և դուրս եկավ փողոց։

Հաջորդ օրը պայծառ արև էր շողում, և մայրիկն ու Քորալայնը գնացին մոտակա քաղաք դպրոցական զգեստ գնելու։ Նրանք հրաժեշտ տվեցին հայրիկին երկաթուղային կայարանում։ Նա շտապում էր Լոնդոն Լոնդոն՝ ինչ֊որ հանդիպման։

Քորալայնը թափահարեց նրան ձեռքով արեց ու մայրիկի հետ գնաց խանութ։

Բայց մայրիկը նրան չէր լսում, նա խոսում էր վաճառոհուղու վաճառողուհու հետ։ Նրանք քննարկում էին, թե որ սվիտերն ընտրել Քորալայնի համար, և եզրակացրին, որ ամեահարմարն՝ ամենահարմարն՝ ահռելի, պարկի նմանվողն է։ Չէ՞ որ երբևիցե մի օր Քորալայնը կմեծանա մինչև այդ չափսը․․․

Քորալայնը գնաց ու սկսեց նայել ցուցափեղկում դրված գորտերով, բադիկներով ու ճագարներով նկարազարդված ռետինե երկարաճիթ երկարաճիտ կոշիկներին։

― Այո, թանկագինս,պետք է գնել քեզ համար գնել մազերի ամրակներ։

― Կարծում եմ եմ՝ պետք է վերցնել մի վեց հատ․․․ պահուստի համար ― ասաց մայրիկը։

Երբ մեքենայով վերադառնում էին , Քորալայնը հարցրեց․

― Չգիտեմ, կարծում եմ եմ՝ ոչինչ։ Երևի հիմա նա այնպիսին է, ինչպիսին մերն էր , երբ տեղափոխվեցինք։ Ուղղակի դատարկ սենյակներ։

Նրանք տուն վերադարձան ճաշի ժամին։ Մայրիկը նայեց սառնարանի մեջ․ բացի փոքրիկ թորշոմած պոմիդորից լոլիկից ու բորբոսնած պանրի կտորից այնտեղ ոչինչ չկար։

― Երևում է է՝ պետք է գնամ գնալ խանութ, գնեմ գնել ձկան ձողիկներ ու էլի ինչ֊որ բան, ― ասաց մայրիկը։ Կգա՞ս ինձ հետ։

― Այդ դեպքում, մի քիչ ապասիր սպասիր ինձ, ― ասաց մայրիկը, վերցրեց քսակը, մեքենայի բանալիներն ու դուրս եկավ։

Նա թերթեց մայրիկի գիրքը մի հեռավոր երկրի մարդկանց մասին։ Այդ մարդիկ մետաքսե սպիտակ կտորների վրա նկարում էին մոմերով, հետո լվանում էին մոմը տաք ջրով ու նորից ներկում, հետո նորից լվանում էին , և վերջապես, այրում այդ գեղեցկությունը։

Սովորաբար նրանք չէին օգտվում հյուրասենյակից։ Այդ սենյակում դրված էր տատիկից ժառանգություն ստացած հին կահույքը․ փայտե փոքրիկ սեղան, փոքրիկ պահարան, ծանր ապակյա մոխրաման և, յուղաներկով նկարված մի նկար, որի վրա պատկերված էր մրգերով ափսեն։ Բացի այդ առարկաներից հյուրասենյակում ոչինչ չկար․ ոչ հաճելի մանրուքներ բուխարիկի դարակին, ոչ փոքրիկ արձանիկներ, ոչ ժամացույց, ոչինչ՝ ինչը կդարձներ սենյակը ավելի հարմարավետ ու բնակելի։

Հին սև բանալին ամենասառն էր կապոցի մեջ։ մեջ ամենասառն էր։ Քորլայանը դրեց այն կողպեքի անցքը, զգուշորեն պտտեց, և դուռը բացվեց։

Աղյուսե պատը անհետացել էր, կարծես երբեք էլ չէր եղել։ Դռան ետևում մութ միջանցք էր։ Քորալայնը զգաց սառը, բորբոսնած օդի հոսանքը։ Ինչ֊որ հնության հոտ էր գալիս։ «Հետաքրքիր է է՝ ինպիսի՞ն է այն բնակարանը, որտեղ ուր տանում է այս միջանցքն է տանում»միջանցքը», ― մտածեց Քորալայնը և, առանց երկար մտածելու քայլեց առաջ։

Այդ միջանցքում նրան ամեն ինչ ծանոթ թվաց։ Հատակին նույն գորգն էր, պատերին նույն պաստառներն էին։ Նույնիսկ միջանցքում կախված նկարը, նույն նույնն էր։

Զարմացած շարժելով գլուխը, գլուխը՝ Քորալայնը ուշադիր նայեց նկարին․ ինչ֊որ բան նկարում այն չէր։ Նկարում պատկերված տղան նայում էր գնդակներին։ Նրա դեմքի արտահայտությունը տարօրինակ էր․ տղան այնպես էր նայում, կարծես ուզում էր ինչ֊որ սարսափելի բան անել․․․

Քորալայնը ուշադիր նայում էր նրա դեմքին, փորձելով հասկանալ երկու տղաների միջև եղած տարբերությունը։ Եվ երբ ուր որ ուր֊որ է գլխի էր ընկնելու, հանկարծ ինչ֊որ մեկը հարցրեց․

― Քորալի՞նա։Քորալա՞յն։

Միայն, նրա անընդհատ շարժվող մատները ավելի երկար էին, իսկ կարմիր լաքով ծածկված եղունգները ծալված էին ու սուր։

Քորալա՞նՔորալա՞յն, ― կրկնեց կինը։ ― Այդ դո՞ւ ես։

նա Նա շրջվեց և Քորալայնը տեսավ, որ աչքերի փոխարեն նրան են նայում մեծ, սև կոճակներ։

― Ես քո մյուս մայրիկն եմ։ ― Գնա, ասա մյուս հայրիկին, որ ճաշը ճաշն արդեն պատրաստ է։

Քորալայնը գնաց նախասենյակ, որտեղ գտնվում էր հայրիկի աշխատասենյակի դուռը։ Նա բացեց դուռը։ Սենյակում Սենյակում՝ համակարգչի առաջ , մեջքով դեպի նա նստած էր մի տղամարդ։

― Ողջույն, ― ասաց Քորալայնը։ Ես․․․ ավելի ճիշտ ճիշտ՝ նա , խնդրեց ասել, որ ճաշն արդեն պատրաստ է։

Տղամարդը շրջվեց։ Նրա աչքերն էլ էին աչքերը նույնպես փայլուն սև կոճակներ։կոճակներ էին։

― Ողջույն , Քորալայն, ― ասաց նա։ ― Ես ուղղակի մեռնում եմ սովից։

Ճաշից հետո մյուս ծնողները սկսեցին լվանալ ամանները, իսկ Քորալայնը գնաց իր սենյակը, սենյակը՝ իր մյուս սենյակը։

Քորալայնը մտածեց, որ չէր ուզի գիշերը գիշերն այստեղ քնել։ Միևնույն ժամանակ այս սենյակը շատ ավելի հետաքրքիր էր, քան իր «հին» ննջարանը։

«Այ սա ուրիշ բան է», ― մտածեց Քորալայնը։ Նա դուրս նայեց պատուհանից, տեսարանը նույնն էր, ինչպիսին իր պատուհանից․ ծառեր, դաշտեր, իսկ նրանց ետևում, ետևում՝ կապույտ բլուրներ։

Ինչ֊որ սև բան վազեց հատակով և անհետացավ մահճակալի տակ։ Քորալայնը իջավ ծնկների վրա ծնկներին և նայեց այնտեղ։ Նրան էին նայում հիսուն փոքրիկ կարմիր աչքեր։

Ի պատասխան, լույսից կկոցելով աչքերը լույսից , առնետները դուրս եկան մահճակալի տակից։ Նրանց մորթին կարճամազ ու մոխրա֊սևագույն էր, աչքերը փոքրիկ ու կարմիր, վարդագույն թաթիկները նման էին փոքրիկ ձեռքերի, իսկ երկար վարդագույն պոչերը՝ որդերի։

Ամենամեծ սև առնետը բացասաբար շարժեց գլուխը․ գլուխը։ «Ի՜նչ տհաճ ժպիտ ունի», ― մտածեց Քորալայնը։

— Դե, ― հետաքրքրվեց նա, ― իսկ ի՞նչ եք կարողանում անել։

Մենք դուրս կգանք մթից․ ―մթից, —

Վերևում ապրող մյուս խելագար ծերունին կանգնած էր դռան մեջ սև գլխարկը ձեռքին։ Առնետները արագ մտան նրա գլխարկի մեջ, խցկվեցին գրպանները, վերնաշապիկի, շալվարի տաբատի տակ, օձիքի ետևը։ Ամենամեծ առնետը բարձրացավ ծերունու ուսերին, ճոճվեց նրա մեծ սպիտակ բեղերի վրա, սողաց սև֊կոճակ աչքերի կողքով ու նստեց նրա գլխին։

Հաշված վայրկյաններում սնդիկի նման արագաշարժ առնետների խումբը անհետացավ ծերունու հագուստի տակ, անընդհատ շարժվելով տակ՝ ներսում մի տեղից մյուսը։ մյուսը անընդհատ շարժվելով։ Եվ միայն ամենամեծ առնետն էր, որ նստած ծերունու գլխին, իր կարմիր փայլող աչքերով նայում էր Քորալայնին։

Երբ անցնում էր միջանցքով , տեսավ իր մյուս ծնողներին։ Նրանք կանգած էին խոհանոցի մոտ և ժպտում էին միանման ժպիտներով։

Հասնելով մուտքի դռանը, դռանը՝ Քորալայնը ետ նայեց։ Նրանք դեռ այնտեղ էին․ ճոճվում ու ժպտալով նայում էին իրեն։

Քորալայնը շրջվեց։ Պատին նստած մեծ, սև կատուն, շատ նման էր այն կատվին, որին տեսել էր իր տան կողքին։

Քորալայնին թվաց, որ ձայնը հնչում է իր գլխում, եւ այդ ձայնը տղամարդու է, այլ ոչ թե կնոջ։

— Մարդիկ անընդհատ շտապում են, են՝ աշխատելով միանգամից ամեն տեղ լինել։ Մենք, Մենք՝ կատուներս, այդպիսին չենք։

― Մի Մի՛ գնա, ― խնդրեց Քորալայնը։ ― Խնդրում եմ, մի նեղացիր ինձանից։

Կատուն կանգ առավ, նստեց, ու սկսեց լեզվով մաքրել իրեն, իրեն՝ ոչ մի ուշադրություն չդարձնելով Քորալայնի վրա։

Նրա մի մասը ուզում էր կոպտել կատվին, իսկ մյուսը՝ մյուսը աշխատում էր քաղաքավարի ու հարգալից լինել։ Քաղաքավարի մասը հաղթեց։

― ԱսաԱսա՛, խնդեմխնդրեմ, մենք որտե՞ղ ենք։

― Այո, ես այդ բառը ասացի։ ― Չնայած․․․

Նա լռեց ու սկսեց ուշադիր նայել ինչ֊որ բանի։ Հետո կռանալով մի քանի զգույշ քայլ արեց։ Թվում էր, թե նա ուզում է որսալ մի անտեսանելի մուկ։ Հանկարծ, թափ տվեց պոչը, նետվեց դեպի թփերը ու անհետացավ։

Քորալայնը մտածում էր, թե ի՞նչ նկատի ուներ նա։ Մտածում էր՝ կատուները արդյո՞ք կատուներն այնտեղ, որտեղից եկել էր, խոսո՞ւմ խոսում են։ Թե՞ նրանք խոսում են միայն այստեղ, որտեղ էլ որ այս «այստեղը» գտնվեր։

Նա հայտնվեց մի սենյակում, որտեղ թավշի ու փոշու հոտ էր գալիս։ Դուռը նրա ետևից շրխկոցով փակվեց, և Քորալայնը մնաց մթության մեջ։ Նա զգուշորեն առաջ շարժվեց նեղ միջանցքով։ Հանկարծ նրա դեմքը դեմ առավ մի ինչ֊որ փափուկ բանի։ Դա ինչ֊որ կտոր էր։ Աղջիկը ձեռքով, մի կողմ տարավ կտորը ու առաջ քայլեց։

Վարագույրի ետևում կիսամութ դահլիճ էր։ Դահլիճի ծայրում, լուսավորված բեմ կար։

Այն տեղից , որտեղ կանգնած էր Քորալայնը, մինչև բեմը՝ բազկաթոռների շարքեր էին։ Հանկարծ նա նկատեց, լույսի մի ճառագայթ։ Ճառագայթը տեղից֊տեղ շարժվելով, մոտեցավ նրան։ Ուշադիր նայելով, Քորալայնը տեսավ սպիտկած սպիտակած մռութով ահռելի սև շոտլանդական տերյերին։ Նա ատամներով բռնել էր լապտերիկ։

Շները թխկթխկացրին պոչերր պոչերը և հիացած հաչեցին։ Քորալայնը քաղաքավարի ծափահարեց։

Դերասանուհիները քանդեցին կոճակները և լայն բացեցին վերարկուները։ Նմանվելով դատարկ խեցիների խեցիների՝ բացվեցին նաև նրանց դեմքերը։ Ծեր, ծանրացած մարմնից դուրս եկան երկու երիտասարդ կին։

― Սա իմ սիրելի տեղն հատվածն է, ― շշնջաց կողքի բազկաթոռում նստած փոքրիկ շնիկը։

― Իմ ձեռքին դաշյո՞ւն դաշո՞ւյն է, ― հարցրեց նա դահլիճին։

― Այո, ― բացականչեցին փոքրիկ շնիկները։ ― Դաշյուն Դաշույն է։