Իսկ մենք դառնանք տեսնենք, թե ինչ են անում մեր մյուս դյուցազները։
==Ռունա ԺԶ==
Վեյնեմեյնեն ուզում է իր համար նավակ սարքել, բայց դժվարությունների է հանդիպում
Շատ տխուր էին անցնում Վեյնեմեյնենի օրերը։
Դատարկ տանը չկար մեկը, որ օգներ նրան, չկար տանտիրուհի, որ ծերության օրերին նեցուկ լիներ ալևորին։
Շատ ծանր ու թեթև արեց Վեյնեմեյնենը և որոշեց մեկ էլ փորձել բախտը, գնալ Պոխյոլա և Լոուխիի գեղեցկուհի աղջկան տիրանալ։
Նրան պետք էր ամուր տախտակներից սարքված դիմացկուն նավ, որ ծովի ալիքների հարվածներին ու բոլոր փորձություններին դիմանար։
Կրկին նրան օգնության հասավ դաշտերի ու մարգագետինների ճարպիկ զավակը՝ Սամպսա Պելլերվոյնենը։ Վեյնեմեյնենը նրան պատվիրեց․
«Գնա՛ անտառը, գտիր ամենդիմացկուն ծառը, կտրիր բեր, որ նավ սարքեմ»։
Սամպսան վերցրեց պղնձե կոթով ոսկյա կացինը և ճամփա ընկավ։ Հասավ անտառ, մոտեցավ Սոսի ծառին, երեք սաժեն էր նրա բարձրությունը․ կացինը բարձրացրեց, որ կտրի, բայց Սոսին ասաց․
Սոսին ասաց․
«Դու ի՞նչ ես ուզում ինձանից»։
«Ես փնտրում եմ ծառ, որ կտրեմ ու նրանից տախտակներ քաշեմ, նավ սարքեմ»։
Սոսին դողդողաց ու ասաց․
«Չէ՛, ինձնից նավ դուրս չի գա, ուժ չի մնացել մեջս, որդը կրծել է սիրտս, արմատներս էլ թուլացել են»։
Պելլերվոյնենը գնաց առաջ, մոտեցավ նոճի ծառին, վեց սաժեն էր նրա բարձրությունը․ հարցրրեց․
«Ասա՛ ինձ նոճի, դու Վեյնեմեյնենի համար դիմացկուն նավ կդառնա՞ս։ Ջրերի վրայով սահուն կընդանա՞ս, կհնազանդվե՞ս թիերին ու ղեկին»։
Նոճին բարձր ձայնով պատասխանեց․
«Ինձանից նավ չի ստացվի․ շատ եմ ծերացել։ Իմ սաղարթներին հիմա ագռավներն են բույն դրել և ձագեր են հանում»։
Երբ այս լսեց Պելլերվոյնեն, մենակ շրջեց թավ անտառը և հանդարտորեն քայլելով գնաց հասավ մինչև հարավ։ Կանգնեց ինը սաժեն բարձրություն ունեցող կաղնու դիմաց։ Պելլերվոյնեն հարցում արավ։
Ծառերի մայր, գուցե պետք գաս, որ ռազմի համար քո փայտերից ամրակուռ նավ կառուցենք»։
Կաղնին հանդարտ ու խոհուն այսպես պատասխանեց նրան․
«Իմ սիրելի, ամրակուռ նավ կառուցելու համար շատ փայտ ունեմ․ անթերի եմ ու բարձրահասակ․ միջուկս էլ շատ ամուր է։ Հենց այս ամառ շոգ պահերին վառ արևն իմ մեջ մտավ, լուսինը շողաց իմ կատարին, ճյուղերիս նստեց ու երգեց կկուն, հետո եկան հազար հավքեր ու հազար տեսակ թռչուն և անուշ֊անուշ գեղգեղացին»։
Պելլերվոյնենը կացինն ուսից ցած բերեց, կտրեց կաղնին, ապա հաստ բնից շատ տախտակներ սարքեց և երբ ամեն ինչ պատրաստ էր, կանչեց Վեյնեմեյնենին։
Իմաստուն ծերունին երգերով և կախարդանքներով սկսեց կառուցել նավը։
Մեկ երգ երգեց՝ արդեն պատրաստ էր ամուր հատակը։
Նորից երգեց և արդեն նավի կողերը բարձրացան։
Երրորդ երգը երգեց և պղնձյա թիակալներն իրենց տեղում ամրացան։
Ամեն ինչ պատրաստ էր, բայց պետք էր նաև երեք խոսք։
Մեկը՝ որպեսզի ամրացվեր ղեկը։
Մյուսը՝ որպեսզի քառակող ողնոցը սարքվեր։
Երրորդ խոսքը՝ որպեսզի նավեզրերը հղկվեին։
Շատ մածեց իմաստուն Վեյնեմեյնենը․ «Գուցե ծիծառնակնե՞րը գիտեն այդ խոսքերը, գուցե կարապնե՞րը, կամ թերևս բադե՞րը»։
Նա որսաց կարապների մի ամբողջ երամ, սպանեց շատ բադեր, հարյուր և հազար ծիծեռնակներ բռնեց, բայց նույնիսկ կես խոսք էլ չիմացավ֊չգտավ»։
«Գուցե եղնիկի գլխո՞ւմ կա այդ խոսքը, գուցե սկյուռի լեզվի ծայրի՞ն է հմայիչ խոսքը»։
Եղնիկների մի ամբողջ հոտ որսաց, բազմաթիվ սկյուռներ խփեց֊շատ նոր խոսքեր լսեց, բայց չգտավ այն խոսքերը, որ օգներ իրեն։
Երկրի վրա ապրողները չգիտեին այդ խոսքերը։
Վեյնեմեյնենը որոշեց գնալ Մանալի ստորերկրյա աշխարհը, Տուոնելիի մեռյալների կացարանը֊գուցե այնտեղ գտնի երեք նվիրական խոսքերը։
Եվ ճամփա ընկավ իմաստուն ծերունին։ Յոթ օր անցավ մացառների միջով, էլի յոթ օր քայլեց փշատերև գիհի ծառերի միջով և դարձյալ յոթ օր քայլեց թավուտ անտառի ոլորապտույտ արահետներով, մինչև հասավ Մանալի ափերը։
Վեյնեմեյնենը տեսավ, որ գետի պղտոր ջրի մեջ երևում է մի աղջիկ և սպիտակեղեն է ցայում ջրում։
Վեյնեմեյնենը խնդրեց աղջկան․
«Մանալի դուստր, Տուոնելիի զավակ, տուր ինձ մի նավակ, որպեսզի կարողանամ այս գետով անցնել հասնել քո բնակած կղզին»։
Իսկ Մանալի դուրստրն ասաց․
«Դեռ ասա, ինչո՞ւ դու ողջ և առողջ եկել ես այստեղ․ ոչ հիվանդություն ես քաշել, ոչ էլ ահեղ մահն է քեզ փախցրել այստեղ հասցրել»։
Վեյնեմեյնենը պատասխանեց․
«Ինձ այստեղ է բերել Տուոնին, ինձ իր մոտ է կանչել Մանալի տերը։
Աղտջիկն այսպես խոսեց․
«Տեսնում եմ, որ դու ճիշտ չէս ասում, եթե Տուոնին քեզ կանչեր, դու գլխիդ գլխարկ և ձեռքիդ ձեռնոցներ կունենայիր, ինչպես բոլոր նրանք, ում ուղարկում են մեռյալների աշխարհը»։ Հապա խոստովանիր ինչո՞ւ ես եկել այստեղ»։
Ծերուկը պատասխանեց․
«Եթե ճիշտն ուզում ես իմանալ, ապա ասեմ՝ ինձ այստեղ բերեց երկաթը, դեպի այս կողմը հրեց պողպատն իր սուր ծայրով»։
Աղջիկն ասաց․
«Նորից երևում է, որ դու սուտ ես ասում․ եթե քեզ այստեղ բերեր երկաթը, եթե քեզ այս կողմն հրեր պաղպատն իր սուր ծայրով, քո զգեստներն արյունոտված կլինեին, քո վերքերից կարմիր արյուն պիտի հոսեր։ Ճիշտն ասա, Վեյնեմեյնեն, ինչո՞ւ ես եկել այստեղ»։
Այսպես պատասխանեց ծերուկ իմաստուն Վեյնեմեյնենը․
«Ես քեզ կասեմ ճշմարտությունը, ինձ Մանալի ափերը հասցրին ալիքները»։
Տոունելիի աղջիկն ասաց․
«Այդ էլ ճիշտ չէ, եթե քեզ ալիքները բերեին, ապա քո շորերը թաց կլինեին։ Ավելի լավ է չխաբես և ճիշտն ասես՝ ինչո՞ւ ես եկել այստեղ»։
Ծերունին պատասխանեց․
«Լավ, չեմ խաբի, ինձ այստեղ բերեց կրակը, նրա հետ հասա Մանալի»։
Մանալիի այդ փոքր աղջիկն ասաց․
«Չէ, նորից սուտ ես խոսում, եթե քեզ կրակն այստեղ բերած լիներ, քո մազն ու մորուքն այրված կլինեին։ Ո՛վ դու ծերուկ, իմաստուն Վեյնեմեյնեն, եթե ուզում ես, որ ես քեզ նավակ տամ, մի թաքցնիր, ճիշտն ասա․ ինչո՞ւ ես եկել այստեղ, երբ ոչ հիվանդություն ես քաշել, ոչ էլ ահեղ մահն է քեզ փախցրել, այստեղ հասցրել»։
Այն ժամանակ ծերուկ Վեյնեմեյնեն ասաց․
«Տեսնում եմ, որ անհնար է քեզ խաբել։ Լսի՛ր, հիմա քեզ կասեմ ճշմարտությունը։ Ես ուզեցա ինձ համար նավ սարքել։ Երգերով և կախարդանքներով ես կառուցեցի այն, բայց հիմա ուզում եմ իմանալ այն երեք խոսքը, որպեսզի կարողանամ նավը ջուրն իջեցնել։ Եվ ահա՛, ես որոշեցի իջնել մեռյալների կացարանը, փնտրել և գտնել այդ նվիրական խոսքերը»։
Մանալի դուրստը զայրացավ․
«Ո՛վ դու տխմար, անբան մարդ։ Ո՞վ է, որ հոժար կամքով իջնում է մեռյալների կացարանը։ Քանի ուշ չէ, անմիջապես վերադարձիր քո տունը։ Ով այստեղ է գալիս, նրան այլևս վերադարձ չկա»։
Ծերուկ, իմաստուն Վեյնեմեյնենը պատասխանեց․
«Միայն թույլ կանայք և երեխաները կարող են վախենալ քո խոսքերից։ Դու տուր ինձ նավակը, ով Մանալի աղջիկ, որ գամ հասնեմ ձեր ափը»։
Աղջիկը տեսավ, որ չի կարող համոզել Վեյնեմեյնենին, ուստի իր նավակով հասցրեց կղզին։ Տուոնելիի տիրուհին եկավ երգչի դիմաց, բերեց մի մեծ թաս գարեջուր՝ երկու ձեռքով բռնած և այնպես զգույշ, որ ոչ մի կաթիլ չթափվի գետնին։
«Խմի՛ր, ով երգասաց»։
Վեյնեմեյնենը վերցրեց թասը և նախքան կխմեր, նայեց թասի հատակը։ Իսկ ի՜նչ ասես, որ չկար թասի տակ․ էլ կռկռացող գորտեր, թունավոր օձեր, եղկելի որդեր։ Վեյնեմեյնենը թափեց կեղտոտ գարեջուրը և ասաց տիրուհուն․
«Ես նրա համար չիջա մեռյալների կացարանը, որ ձեր գարեջուրը խմեմ։ Ով խմի կհարբի՝ նա կկործանվի»։
Տուոնելիի տիրուհին զարմացած հարցրեց․
«Ինչո՞ւ ես եկել այստեղ, Վեյնեմեյնեն․ ինչո՞ւ չես սպասել մինչև քեզ կկանչեր Մանալը»։
Վեյնեմեյնենը պատասխանեց․
«Ես եկել եմ, որ գտնեմ այն երեք խոսքը, որոնք պետք են ինձ իմ նավի կառուցումն ավարտելու համար»։
Տիրուհին ասաց․
«Մանալը քեզ ոչ մի խոսք էլ չի ասի․ դրանք քեզ պետք էլ չեն․ դու այստեղից այլևս չես վերադառնա, չես մտնի քո տունը, չես տեսնի քո հայրենի հողը։ Ով եկել է մեռյալների աշխարհը, նա այլևս ողջ չի վերադառնա»։
Տիրուհին այս խոսքերն ասաց թե չէ, Վեյնեմեյնենն ընկավ խոր քնի մեջ։ Տիրուհին կանչեց Մանալի որդիներից մեկին, որ նա հսկի եկվորին։
Մանալի որդին հազարից ավելի պղնձե ցանցեր բերեց դրեց սև ջրերի մեջ, իր զորեղ ձեռքերով էլ ցանցերն ամրացրեց իրար։ Տեսնե՛նք, այդ ցանցերի միջից ինչպե՞ս դուրս կպրծնի Վեյնեմեյնենը։
Վերջապես Վեյնեմեյնենը զարթնեց և այսպես խոսեց․
«Ո՛չ, իմ կյանքի վերջը չի եկել, Մանալի հզոր իշխողին չի հաջողվի ինձ զրկել իմ հայրենի աշխարհը վերադառնալու հաճույքից»։
Եվ իմաստուն երգիչն իսկույն ուրիշ կերպարանք առավ։ Որտեղ պետք էր իբրև օձ սողաց, մի ուրիշ տեղ էլ որդի նման կտրեց ճամփան, շատ տեղերում էլ փոքրիկ ձուկ դարձավ և դուրս եկավ Մանալի որդու ցանցերից։
Մանալի որդին առավոտ շուտ նայեց ցանցի մեջ։ Այնտեղ կային տեսակ֊տեսակ մեծ ու փոքր ձկներ, միայն իմաստուն Վեյնեմեյնենը չկար։
Իսկ այդ ժամանակ ծերուկ երգիչը վերջապես հասավ գետի ափը, լուսառատ աշխարհը և խոսեց․
«Ո՜վ դու բարեգութ Աստված, երբեք մի թույլ տա, որ մարդն իր կամքով գնա Մանալի աշխարհը»։
Ախա ջահելներին այսպես խրատեց․
«Երկրի զավակներ, ոչ ոքի վատություն մի՛ անեք, որպեսզի մեռյալների աշխարհում դրա հատուցումը չստանաք։ Այնտեղ մեղավորները տառապում են թեժ քարերի ու բոցկլտուն ժայռերի վրա, տանջվում են թունավոր օձի խայթոցից»։
==Ռունա ԺԷ==
Վեյնեմենենը իջնում է երկրի ընդերքը և լսում է իրեն անհրաժեշտ իմաստուն խոսքերը
Շատ ուրախացավ Վեյնեմեյնենը, որ ազատվեց Տուոնելիի մեռյալների աշխարհից, բայց սիրտը հանգիստ չէր։ Որտե՞ղ փնտրի, որտե՞ղ գտնի իրեն պետքական խոսքերը։
Եվ ահա՛, ճամփին հանդիպեց մի հովվի ու հարցրեց․
«Գուցե դու իմանա՞ս, որտեղ գտնեմ այն նվիրական երեք խոսքերը, որ ավարտեմ իմ նավակի կառուցումը»։
Հովիվը պատասխանեց․
«Այդ խոսքերը գիտի ծերուկ երգասացը, այն կախարդ հսկան՝ Վիպունենը․ նրա որովայնում դու կգտնես հարյուր երգ և հազար խոսք։ Վիպունենի մոտ տանող ճանապարհը ոչ հեշտ է, ոչ էլ դժվար։ Այդ ճամփին ցցված են ասեղներ և սրեր, ապա նաև սուր տապարներ»։
Հավատարիմ Վեյնեմեյնենը գնաց դարբնոցը և այսպես խոսեց․
«Ո՜վ հմուտ դարբին Իլմարինեն, ինձ պողպատից ոտնամաններ և երկաթե շապիկ սարքիր, հետո մի ամրակուռ լծակ շինիր։ Ես պիտի գնամ Վիպունենի մոտ, մտնեմ նրա որովայնը, որ գտնեմ այն կախարդական խոսքերը»։
Իլմարինենն ասաց․
«Վիպունենը վաղուց մեռել է, դու նրանից կես խոսք էլ չես լսի»։
«Բայց Վեյնեմեյնենը հագնվում է իր ուզածի նման և ճամփա է ընկնում։
Առաջին օրը վազելով անցավ սրածայր երկաթյա ասեղների վրայով։
Երկրորդ օրը բավական դժվարություն քաշելով անցավ պողպատյա սրերի վրայով։
Երրորդ օրն էլ օրորվելով անցավ սրած տապարների վրայով։
Վերջապես գտավ հսկա ծերունուն՝ Վիպունենին։
Երևում էր, որ ծերուկը վաղուց էր քուն մտել։ Վիպունենն իր ամբողջ մարմնով խրվել էր հողի մեջ։ Խրվել էր, ներաճել՝ արմատներ գցել․ մարմնի վրա ու շուրջ բոլորը ծառեր էին աճել․ ուսերին խոյացել էր բարդին, քունքերին կեչի ծառը․ մորուքի մեջ ճյուղեր էր արձակել ուռենին, ընչացքների մեջ լաստերն էին շարժում տերևները։ Ճակատին վերասլաց եղևնիներ էին բուսել, իսկ ատամների արանքում նոճին էր բոյ քաշել։
Վեյնեմեյնենը քաշեց երկաթե թուրը և սկսեց ճանապարհը մաքրել դեպի հսկայի որովայնը։ Մեկ հարվածով բարդին կտրեց, մյուս հարվածով ճակատի վրայից տապալեց եղևնին, հետո արմատից հանեց մորուքի մեջ ճյուղեր արձակած ուռենին։
Ապա, ինչպես մի մեծ դուռ բացի՝ հսկայի ծնոտները միմյանցից հեռացրեց, նրանց արանքում երկաթե սեպ խրեց և մտավ կարծր այտոսկրների կամարի տակ։
Այստեղ հսկա Վիպունենը զարթնեց, չորս կողմը նայեց, ուզեց բերանը փակել՝ չկարողացավ․ երկաթե սեպը պինդ խրված էր ատամների արանքը։ Ծերուկ հսկան ավելի լայն բացեց բերանը և երկաթե սեպի հետ կուլ տվեց նաև ծերուկ իմաստուն Վեյնեմեյնենին։ Կուլ տվեց և ինքն իրեն խոսեց․
«Շատ է պատահել, որ այծն ու մաքին միասին կուլ տամ, կովն իր կոտոշներով և վայրի խոզն էլ իր ժանիքներով իրար ետևից կուլ տամ, բայց դեռ չէր պատահել, որ այսպիսի կոշտ ուտելիք համտես անեմ»։
Հսկան հորանջեց մեկ֊երկու անգամ և նորից քնեց։
Իմաստուն Վեյնեմեյնենը մտածեց՝ ինչպե՞ս անեմ, որ հսկա Վիպունենին զարթնեցնեմ իր խոր քնից։
Եվ որոշեց հսկայի որովայնում աշխատել իբրև դարբին։ Երկաթե շապկից դարբնոց սարքեց, թևքերից փուքս շինեց, շալվարից խողովակներ հարմարեցրեց, զնդանն էլ արդեն իր ծունկը դարձրեց, մուրճն էլ նրա պինդ բռունցքն էր։
Գիշեր֊ցերեկ աշխատում էր Վեյնեմեյնենը և այնպես աղմուկով ու դղրդոցով, որ հսկան զարթնեց․ ներսում այրվող կրակից տառապում էր կախարդ ծերուկը․ այսպես խոսեց․
«Ի՞նչ մարդ ես դու, ո՞ր դյուցազունների հետ ես ընկերություն արել։ Ես հարյուր հերոս եմ կուլ տվել, հազարին էլ խժռել, բայց քո նմանին չեմ կերել։ Ո՞վ ուղարկեց քեզ, որ ինձ այսպես տանջում ես։ Դուրս արի իմ որովայնից, ով դու անպիտան շուն, թե չէ քո գլխին մեծ փորձանք կբերեմ․ իմ ամբողջ զորքը ոտքի կկանգնի․ փշատերև գիհը, հարյուր գլխանի նոճիները, սրածայր եղևնիները, դրանց հետ միասին հարյուրավոր հերոսներ զինված թրերով և նիզակներով քո դեմ կհանեմ, որ քեզ, ո՜վ հրեշ, դուրս շպրտեն»։
Իմաստուն Վեյնեմեյնենը իսկի բանի տեղ էլ չի դնում կախարդ հսկայի ասածները֊մուրճը խփում է զնդանին և փչում է փուքսը, ավելի է բորբոքում կրակը, բոցը հասնում է հսկայի լեզվին, թեժ ածուխը կոկորդն է այրում։
Վիպունենն էլ չէր կարող դիմանալ, ահեղ ձայնով գոռաց․
«Դու չար զավակ, ով դու անտեր շուն, դուրս արի քանի ուշ չէ։ Ասում եմ դուրս արի, նախքան արևը կծագի, նախքան աքլորը կկանչի։ Թե չէ քեզ կնետեմ գազանի որջը, կքշեմ անել ճահիճը, կխեղդեմ փրփրուն ջրվեժում․ անգղի կտուցով քեզ կհոշոտեմ, արծվի սուր ճանկերով քեզ մաս֊մաս կանեմ․ դո՛ւրս փախիր, քանի ուշ չէ գլուխդ ազատիր, քանի դեռ ողջ ես»։
Որովայնի խորքից այսպես պատասխանեց Վեյնեմեյնենը․
«Այստեղից չե՛մ հեռանա․ շատ լավ տեղ եմ ընկել․ հացի փոխարեն քո ճարպով տապակած լյարդն եմ ուտում, կրակի վրա խորովում եմ թոքերդ։ Շուտով դարբնոցս կփոխադրեմ քո սրտի մեջ և այնքան կհարվածեմ մուրճով, մինչև որ ասես նվիրական խոսքերը։ Ավանդական իմաստությունները, երգերը, որ պահում ես մտքումդ, չպե՛տք է թաղվեն հողում»։
Կախարդ երգիչ Վիպունենը տեսավ, որ ճար չկա՝ պետք է կատարի Կալեվալայի դյուցազունի խնդիրը։ Նա բացեց իր երգերի գանձարանը և սկսեց երգել դարերի խորքից եկող իմաստուն երգերը։
Առաջին երգն այն էր, թե ինչպես նախնական քաոսից ստեղծվեց աշխարհը, ― դա մի երգ է, որ հիմա ոչ փոքրերը գիտեն, ոչ մեծերը, քանի որ վատ ժամանակներ ենք հասել, հողը քիչ բերք է տալիս և հացն էլ սակավ է։
Հետո ծերունին հսկան երգեց երկրորդ երգը։ Երգի իմաստ այն էր, թե ինչպես Աստծո կամքով աշխարհի վրա կյանք առաջացավ և գոյացավ մթնոլորտը, ինչպես ջուրն սկիզբ առավ երկրի վրա, ապա ջրի արանքներում առաջացան ցամաքները, բերրի հողը և հողի վրա արդեն ինչպես սկսեցին աճել տեսակ֊տեսակ բույսեր։
Շատ երգեր երգեց կախարդ֊ծերուկ Վիպունենն այն մասին, թե ինչպես երկնքում հուրհրաց պայծառ արևը, ինչպես երկինքը լցվեց փայլփլուն աստղերով և թե ինչպես խավար գիշերի սկսեց լույս տալ լուսնկան։
Խոսքերն ինչպես թռչուններ թռչում էին նրա բերանից, ինչպես արագավազ ձիեր դուրս էին սլանում նրա կրծքից։
Երբեք Վեյնեմեյնենը չէր լսել այդպիսի սքանչելի երգեր։ Ամբողջ բնությունն էլ, արևն ու լուսինն էլ ականջ էին դնում երգչին։ Ծերուկ Վիպունենի երգերից Կալեվալայի դյուցազունը շատ իմաստություններ և խորամիտ առակներ սովորեց, ամեն տեսակ գործի վարպետություն ուսանեց։
Եվ ահա՛, Վեյնեմեյնենը որովայնի խորքից ձայն տվեց․
«Ո՛վ դու Վիպունեն, լայն բաց արա բերանդ, որպեսզի ես քո որովայնից դուրս գամ և իմ հայրենիքը վերադառնամ»։
Վիպունեն ասաց․
«Շատերին էի կուլ տվել, բայց քեզ նմանին չէի հանդիպել․ երևում է շատ խորամանկն ես, որ կարողացար որովայնս մտնել և իմաստություններին տիրանալ։ Դե, լավ է, որ հիմա գնում ես»։
Այս ասաց ծերունին և լայնաբերան հորանջեց։ Վեյնեմեյնը ինչպես սկյուռ՝ արագ լույս աշխարհ ելավ։
Նա շտապեց տուն․ մտավ եղբոր դարբնոցը։ Իլմարինենը հարցրեց․
«Ասա՛, գտա՞ր փնտրածդ երեք խոսքը, որ կարողանաս նավիդ կառուցումն ավարտել»։
Վեյնեմեյնենը պատասխանեց․
«Վիպունենի գաղտնարանից հարյուր տեսակ խոսք ու կախարդանք սովորեցի, ամեն տեսակ իմաստություն քաղեցի՝ լույս աշխարհ հանեցի»։
Ծերուկ Վեյնեմեյնենը գնաց իր կիսասարք թողած նավի մոտ․ երգեց նոր, իմաստուն երգեր։ Նավի կողերն ավելի պնդացրեց․ ղեկն ամրացավ․ քառակող ողնոցը սարքվեց։ Վերջապես կազմ ու պատրաստ էր ամրակուռ նավը։
==Ռունա ԺԸ==
Վեյնեմեյնենը և Իլմարինենը մեկնում են Պոխյոլա հարսնախոսության
Ծերուկ իմաստուն Վեյնեմեյնենը շատ ծանր ու թեթև արավ, վերջը վճռեց գնալ Պոխյոլա՝ բերել գեղեցկուհի հարսնացուին։
Նորից տնտղեց ամռակուռ նավակը, կարմիր ներկեց չորս բոլորը, ոսկեզօծեց առաջամասը, լուսադեմին նավակն հրեց ծովի մեջ, բարձրացրեց կապույտ առագաստը և այսպես խոսեց․
«Ով ամենակարող, դու օգնիր ինձ՝ թույլ մարդուս, որ հաջող նավարկեմ ծովի վրա։ Առաքիր բարենպաստ հողմեր, որ ես առանց թիերի նավս առաջ տանեմ կապույտ ծովի ընդարձակ տարածություններով»։
Այդ ժամանակ Իլմարինենի քույրը, Աննիկկին՝ մթնշաղի և գիշերի չքնաղ աղջիկը տեսավ, որ նավ է շարժվում ծովի վրա, ու աղջիկն այսպես խոսեց․
«Եթե դու եղբորս նավն ես, ապա մոտեցիր հարազատ ափին, դեպի հայրենի նավահանգիստ շուռ տուր քո ընթացքը։ Իսկ եթե դու օտար աշխարհից ես եկել, ապա շարունակիր քո ճանապարհը, հեռացիր մեր հայրենի երկրից»։
Աղջիկը մոտեցավ ծովափին և տեսավ, որ Վեյնեմեյնենն է նստած նավակում։ Աննինկկին հարցրեց․
«Ո՞ւ ես գնում Վեյնեմեյնեն, դու մեր երկրի պարծանքը, այդ ո՞ւր ես շտապում»։
Նավի միջից այսպես պատասխանեց ծերունին․
«Գնում եմ այնտեղ, ուր լոսդին հիմա ձկնկիթ է դնում, գնում եմ որս անեմ»։
Այն չքնաղ Աննիկկին ասաց․
«Գոնե այդպես բացեիբաց սուտ չասեիր, հիմա լոսդին ձկնկիթ չի դնում։ Թե որ ձուկ ես ուզում որսալ, ապա ո՞ւր է քո ձկնորսական սարքը։ Ես տեսել եմ, թե ինչպես իմ հայրը որսի էր գնում։ Նավում նա ուներ ուռկան, նստարանին երկար կարթաձողեր։ Իսկ դու ոչինչ չունես։ Ճիշտն ասա, Վեյեմեյնեն, ո՞ւր ես ուզում գնալ»։
Վեյնեմեյնը պատասխանեց․
«Ուզում եմ նավարկել դեպի սաքսոնական նեղուցը և վայրի սագեր որսալ»։
Աննիկկին ասաց․
«Ես անմիջապես իմանում եմ, թե ով է ճշմարիտը խոսում, իսկ ստախոսին տեղն ու տեղը բռնում եմ․ դու սագ որսալու ոչ մի գործիք չունես, երբ իմ հայրը գնում էր սագ որսալու, նա ուսին գցում էր նետ ու աղեղ, շունն էլ արդեն վազում էր նրա առջևից։ Դու Վեյնեմեյնեն, ինձ ճշմարիտն ասա, ո՞ւր ես գնում»։
Ծերուկը պատասխանեց․
«Ես գնում եմ այնտեղ, ուր սարսափելի կռիվ է, ուր հերոսներն իրար դեմ եմ ելել և արյունն արդեն կռվողների ծնկներին է հասել»։
Աղջիկն ասաց․
«Ո՛չ, ճշմարիտ չես ասում, ես գիտեմ, թե ոնց են կռիվ գնում․ երբ հայրս կռիվ էր գնում, հարյուր տղամարդ թիավարում էին, հարյուրն էլ նրանց կողքին կանգնած էին լինում։ Նրանք բոլորը զինված էին լինում աղեղներով և պողպատյա թրերով․ ավելի լավ է, ճիշտն ասա, թե ո՞ւր ես գնում»։
Ծերուկ երգիչը ստիպված խոստովանեց․
«Լա՜վ, ես քեզ հիմա ճշմարիտը կասեմ։ Ես գնում եմ Պոխյոլա, որ այն չքնաղ աղջնակը բերեմ, ամուսնանամ հետը, թեև գիտեմ, որ այնտեղ մարդակերներ են ապրում և հերոսներին ծովում խեղդում են»։
Աղջիկն այլևս չխոսեց, անմիջապես հետ դարձավ, վազեց հասավ դարբնոցը։ Եղբայրը՝ Իլմարինենը ոտից գլուխ մրի մեջ թաթախված աշխատում ու կոփում էր գործիքներ։ Աղջիկն ասաց․
«Եղբայր իմ Իլմարինեն, ով դու ճարտար դարբին, ինձ համար սարքիր նոր մաքոքներ, գեղեցիկ մատանիներ, երեք հատ մանյակ, հինգ վեց հատ քամար և ես քեզ ճշմարիտ բաներ կասեմ»։
«Թե լավ լուրեր ես բերել, թե՛ մաքոք, թե՛ մատանիներ, թե՛ քամար և ինչ ուզես կսարքեմ քեզ համար», ― ասաց Իլմարինենը։
Չքնաղ Աննիկկին ասաց․
«Լսիր եղբայր իմ, դու առավոտից մինչ երեկո մուրճովդ աշխատում ես, ամառ֊ ձմեռ պայտեր ու սահնակներ ես սարքում, թիեր ու աղեղներ ես կռում֊կոփում, այդ բոլորը նրա համար, որ գնաս ամուսնանաս Պոխյոլայի դստեր հետ։ Ուրեմն շտապի՛ր, այնտեղ է գնում Վեյնեմեյնենը, որ բերի այն չքնաղ պոխյոլցի աղջկան և հետն ամուսնանա․ իսկ այդ աղջիկը քո ընտրելին է, նրան տիրանալու համար դու Սամպոն կառուցեցիր, դե՛, շտապիր, ով ձեզանից ավելի խորամանկ է և ճարպիկ՝ նա էլ կտիրանա աղջկան»։
Իլմարինենը տխրեց․ մուրճը ձեռքից ընկավ, աքցանն էլ չկարողացավ բռնել․ այսպես ասաց քրոջը․
«Իմ սիրելի քույր Աննիկկի, ես քեզ համար կսարքեմ նոր մաքոքներ և մատանիներ, մանյակ ու քամար, ինչ որ ուզես, միայն թե բաղնիքը լավ տաքացրու, որ ես իմ վրայի կեղտն ու փոշին մի լավ մաքրեմ»։
Աննիկկին բաղնիքը մի լավ տաքացրեց, աղբյուրի մաքուր ջուրը եռացրեց, լցրեց ջեռ քարերի վրա և գոլորշին լցրեց բաղնիքը։ Իլմարինենը լողացավ և երբ տուն մտավ, դժվար էր ճանաչել նրան․ պարանոցը ոնց որ ճերմակ ձու, մազերը շեկլիկ, աչքերը ոնց որ պայծառ արև, այտերն էլ արդեն կարմրավուն էին։
Դարբինն հագավ ամենալավ զգեստները․ ասեղնագործ վերնաշապիկ, նոր մահուդի կապա, վրայից էլ փափուկ մորթուց կարված՝ բազմաթիվ զարդարանքներով մուշտակ։
Աննիկին եղբորը տվեց այն քամարը, որ մայրն հյուսել էր աղջիկ ժամանակը․ հագցրեց ձեռնոցներ, որ մայրն հյուսել էր, երբ դեռ նորահարս էր։ Եղբոր գլխին էլ դրեց այն գլխարկը, որ հայրը հարսանիքի օրն էր ծածկել։
Դռանն արդեն պատրաստ էր սահնակը։ Ստրուկը լծել էր ամենաուժեղ ձին։ Սահնակի աղեղին էլ նստած էին վեց երգեցիկ թռչուններ, զնգզնգում էին յոթը զանգակներ։ Սահնակին փռված էր արջի մորթի և փոկի մուշտակ։
Իլմարինենը մի ձեռքում ձիու սանձն առավ, մյուսում մտրակը, ճամփա ընկավ և այսպիսի խոսքերով դիմեց բարձրայլին․
«Ով դու, ամենազոր Ուկկո Աստված, հրամայիր որ երկնքից փափուկ ձյուն տեղա իմ ճամփին, որ իմ սահնակը հեշտությամբ սահի ու շուտ տեղ հասնի»։
Բարձրայլն Ուկկոն կատարեց նրա խնդիրը․ ճամփին փափուկ ձյուն տեղաց, Իլմարինենի սահնակը ծովափով արագ գնաց մեկ օր, երկու օր և վերջապես երրորդ օրը հասավ Վեյնեմեյնենին, որ ծովափից քիչ հեռու նավարկում էր․ նա դիմեց երգչին․
«Ո՛վ ծերուկ Վեյնեմեյնեն, տեսնում եմ, որ Պոխյոլայի այդ աղջիկը կռվախնձոր է դարձել մեր մեջ, արի պայման դնենք՝ նրան չառնենք զոռով։ Ում որ աղջիկն հոժար կամքով կհավանի, թող նա էլ դառնա այդ չքնաղ աղջկա ամուսինը»։
Վեյնեմեյնենը պատասխանեց․
«Սիրով համաձայն եմ այդ պայմանիդ․ ես աղջկան զոռով չեմ վերցնի․ իր հոժար կամքով ումը կընտրի աղջիկը, թող նրա հետ էլ ամուսնանա։ Եթե աղջիկն ինձ չհասնի, ես չեմ թշնամանա և ոխ չեմ պահի քո դեմ»։
Եվ ամեն մեկը շարունակեց իր ճամփան։ Ճողփելով ջուրը լողում էր նավակը, գետինը թնդացնելով սահնակն էր թռցնում հրեղեն ձին։
Եվ ահա՛ լսվեց շների ուժեղ հաչոց։ Պոխյոլայի մռայլ տերը չգիտեր, թե իր մոտ մարդիկ են գալիս։ Տան պահապան շունն ինչ֊որ հոտ է առել։ Հայրն ասաց աղջկան․
«Դստրիկս, գնա՛, տե՛ս, ո՞ւմ վրա է հաչում շունը»։
Աղջիկն ասաց․
«Առանց դրան էլ շատ գործ ունեմ․ ես պիտի գոմը մաքրեմ, կովերին խնամեմ, երկանք աղամ․ էլ ո՞նց հասնեմ֊տեսնեմ, թե շունն ինչո՞ւ է հաչում»։
Իսկ շունն հա հաչում է։
Պոխյոլայի տերն այս անգամ կնոջն ասաց․
«Այ պառավ, գնա տես, թե ինչո՞ւ է մեր շունը հաչում»։
Պառավն ասաց․
«Դրա ժամանակը չէ․ ես հազիվ ճաշը պատրաստեմ, դեռ խմորն էլ չեմ հունցել, որ հաց թխեմ»։
Պոխյոլայի տերը բարկացավ․
«Կանայք միշտ պատճառ են փնտրում, որ գլուխ պահեն․ կամ վառարանին կպած տաքանում են, կամ էլ թավալվում են անկողնում․ ապա, տղաս, դու գնա տես, թե ինչո՞ւ է շունն հաչում․ մեր գամփռը երբեք իզուր տեղը չի հաչա»։
Երիտասարդը պատասխանեց․
«Ես ավելի կարևոր գործով եմ զբաղված․ կացինը պիտի սրեմ, ոստղոտ փայտերը պիտի ջարդեմ, վառելիք պատրաստեմ և վառարանը վառեմ»։
Պոխյոլայի տիրոջ զայրույթին էլ չափ չկար։ Ինքը գնաց տեսնի, թե ինչո՞ւ է շունն հաչում։ Գամփռը ցռուկը մեկ դեպի ծովի կողմն է դարձնում, մեկ բլուրներին է նայում։ Ինքը տերն էլ նայեց ծովի կողմը և տեսավ, որ ճեղքելով ծովի ալիքները, դեպի իրենց ափն է գալիս կարմիր մի նավ՝ ծածանելով կապույտ առագաստը։ Հետո նայեց բլուրների կողմը, տեսավ որ դեպի իր տունն է գալիս մի զարդարուն սահնակ․
Պոխյոլայի տերը տուն մտավ և ասաց․
«Մեզ մոտ օտար մարդիկ են գալիս․ մեկը նավով, մյուսը սահնակով․ ո՞նց իմանանք, լա՞վ գործի համար են գալիս, թե՛ կռիվ անելու»։
Պոխյոլայի տիրուհին՝ Լոուխին ասաց․
«Հիմա կիմանանք, ― և աղջկանը կարգադրեց, ― սնձենին դիր կրակը, թե այդ ընտիր փայտը այրվելիս արյուն դուրս տվեց, ուրեմն մեզ վրա կռիվ են գալիս, իսկ եթե այրվելիս ջուր ծլծլաց, կնշանակե, թե լավ գործի համար են գալիս»։
Աղջիկը փայտը դրեց կրակարանը ու քիչ հետո եկավ մորն ասաց․
«Ո՛չ արյուն տվեց փայտը, ոչ էլ այրվելիս ջուր ծլծլաց, այլ մեղր սկսեց ծորալ փայտից»։
Մայրն ասաց․
«Եթե փայտից սկսեց մեղր ծորալ, ուրեմն փեսացուներ են եկել։ Աղջի՛կս, լա՛վ իմացիր, նրանցից չես կարող ազատվել․ ձին օտար աչքից կարելի է թաքցնել, բայց գեղեցիկ աղջկան ինչպես էլ թաքցնես միևնույն է, փեսացուները նրան կգտնեն․ թեկուզ աղջկան քարե ամրոցի մեջ պահես, թեկուզ ծովի հատակում թաքցնես՝ նորից կգտնեն»։
Պառավը դուրս եկավ, մեկ էլ նայեց և ճանաչեց եկողներին․ աղջկանն ասաց․
«Այն որ գալիս է նավակով, դա ծերուկ Վեյնեմեյնենն է։ Իր նավակի մեջ նա ունի շատ թանկագին գանձեր։ Նա շատ իմաստուն և հզոր երգասաց է։ Իսկ նա ով գալիս է սահնակով, դա դարբին Իլմարինենն է․ նա գալիս է դատարկ ձեռքով, նրա ունեցածը ծուխ ու մուր է․ նրա սահնակում միայն խոստում կա։ Հենց որ նրանք տուն կմտնեն, կնստեն, որ հանգստանան, դո՛ւ, աղջիկս, մի աման մեղր բեր, և մեղրը կտաս նրան, որին ընտրել ես քեզ փեսացու։ Վեյնեմեյնենին տուր մեղրով լի ամանը, նա իր նավակում շատ ոսկի և արծաթ ունի»։
Գեղեցիկ աղջիկն այսպես խոսեց․
«Մայր իմ, դու ծնել, կերակրել ու մեծացրել ես ինձ, իմացի՛ր, ես հարուստ փեսացու չեմ ուզում։ Ես ծերուկ Վեյնեմեյնենին մարդու չեմ գնա։ Իմ ամուսինը պետք է գեղեցիկ լինի թե դեմքով, թե կազմվածքով։ Չի կարելի աղջկան ծախել։ Ես երիտասարդ Իլմարինենին եմ ինձ փեսացու ընտրում, թող նա գանձեր չունենա, բայց չէ՞ որ նա է կռել֊կոփել հրաշք֊ինքնաղաց Սամպոն»։
Մայրն ասաց․
«Դու հիմար ես, ինչպես գառնուկ, Իլմարինենը դարբին է, ոտն ու գլուխը շարունակ մրոտ․ նրան առնես, որ հա՛ նրա կեղտոտ շապիկնե՞րը լվանաս»։
Այսպես պատասխանեց աղջիկը․
«Ծերուկ Վեյնեմեյնենին չեմ ուզում պահապան դառնամ․ ես նրա հետ չեմ կարող ապրել, ձանձրալի կդառնա կյանքը ծերուկի հետ»։
Եվ ահա քիչ անց տուն մտավ Վեյնեմեյնենը ու դիմեց աղջկան․
«Կուզե՞ս, ով չքնաղ աղջիկ, կյանքդ կապես ինձ հետ, դառնաս իմ կինը, դառնաս իմ սիրած թռչնակը»։
Պոխյոլայի գեղեցկուհին իսկույն հարցրեց․
«Իսկ դու ինձ համար նավակ սարքեցի՞ր իմ իլիկների կտորտանքից»։
Վեյնեմեյնենը պատասխանեց․
«Ես քեզ համար ավելի լավ նավակ սարքեցի, քան ինքդ ուզեցիր․ այս նավակը ոչ անձրևից, ոչ էլ քամուց չի վախենում․ փրփուրի նման անցնում է ալեկոծ ծովի վրայով, ծաղկի նման ճոճվում է ծովի հարթությունների վրա։ Իմ նավը ծովի վրա իրեն ավելի ամուր ու հաստատ է պահում, քան տունն է կանգնած հողի վրա»։
Պոխյոլայի գեղեցկուհին այսպես պատասխանեց։
«Չեմ ուզում այն մարդուն, որ մշտապես ծովի ալիքների վրա է ապրում․ նրա խելքը քամին կտանի, ուղեղը կծեծեն հողմերը․ ո՛չ, կյանքս չեմ կապի քեզ հետ, չեմ ուզում, ծերուկ քո թռչնակը դառնալ, չեմ ուզում քո անկողինը սարքել և փափուկ բարձ դնել գլխիդ տակ»։