{{տող|91}}Եվ երբ այնքա՛ն քո ընթացքը հեշտանա,
Որ վերելքը թեթև լի՛նի լինի քեզ այնպես,
Ինչպես նավով հոսանքն ի վար մարդ գնա,
{{տող|61}}Մենք մոտեցանք։ Լոմբարդացի հոգի դու,
Քո կեցվածքը ինչքան վես էր ու խրոխտ,
Քո նայվածքը ինչքան լուրջ էր ու ազդու:ազդու։
{{տող|64}}Նա նստած էր միայնակ ու լուռումունջ,
{{տող|130}}Շատեր ունեն արդարությունը սրտում,
Բայց զգույշ են այն երևան բերելու:բերելու։
Իսկ ժողովուրդդ այն ունի լոկ իր շրթում։
{{տող|49}}Այն պահն էր, երբ օդն սկսում էր մթնել,
Բայց ոչ այնքան, որ արգելեր տեսնելու
Նրան, որին առաջ չէի նկատել:նկատել։
{{տող|52}}Մենք ընդառաջ եկանք իրար դեմ առ դեմ։
«Վե՛ր կաց, Կուրրա՛դ, նայի՛ր Տիրոջ ընտրյալին»։
{{տող|67}}Եվ ապա ինձ. «Հանուն շնորհի աոանձինառանձին,
Որի համար դու պարտական ես նրան,
Ով ծածկում է իր պատճառներն առաջին,
{{տող|76}}Օրինակով այդ հասկանալ չէ դժվար,
Թե որքան է սերը տևում կնոջ մեջ,
Եթե գգվանքն այն չի պահում հաճախ վառ:վառ։
{{տող|79}}Եվ տոհմային նշան իժը Միլանի
{{տող|124}}Մեկն ավելի թանկարժեք է ու հարգի.
Սակայն մյուսն էլ խելք ու փորձ է պահանջում,
Քանզի նա է քանգդում քանդում հանգույցը մեղքի։
{{տող|127}}Ինձ Պետրոսը դրանք հանձնեց, ասելով,
{{տող|130}}Ինչպես անդրին ձեղունին կամ տանիքին
Ծառայելու համաք համար իբրև հենամույթ,
Կուրքծքը ճկել՝ ճիգով հասցրել է ծնկին,
{{տող|118}}Առաջնորդըս, տեսնելով որ նոր զարթնող
Մարդու նման ես դանդաչում դանդաղում եմ, ասաց.
«Ի՞նչ ունես, որ դու քեզ պահել չես կարող.
{{տող|4}}Դեմքըս այնպես թանձըր քողով չպատեց,
Ոչ էլ եղավ տեսողությանս այնպես խոչխոր,
Ինչպես ծուխն այն, որ այստեղ մեզ պարուրեց։
{{տող|130}}«Ո՛վ իմ Մարկո, դատում ես ճիշտ և ստույգ,—
Ասացի ես։— Այժմ հասկացա, թե ինչու
Ղևի Դևի որդիք ձեռք չբերին կայք ու գույք։
{{տող|133}}Սակայն ո՞վ է այն Գերարդոն փառազուն,
{{տող|139}}Ուրիշ անուն ես չեմ կարող նրան տալ,
Թե ոչ ասել, որ նա հայրն է Գայայի։
Աստված ձեզ հետ. էլ չեմ կարող ձեզ հետ գալ:գալ։
{{տող|142}}Ծխի միջով մի լույս շողում է անդ, տես.
{{տող|73}}Ասում էին՝ «Մերձեցաւ անձն իմ ի հող»
Այնպիսի խոր հառաչանքով ու հեծքով,
Որ հազիվ էր լսվում խոսքն այդ անսքող:անսքող։
{{տող|76}}«Ո՛վ հոգիներ, որ ձեր տանջանքը մռայլ,
{{տող|10}}Անիծվե՛ս դու, վաղնջական գայլ անգութ,
Որ ամեն մի այլ գազանից ավելի
Զոհ ես դարձնում մարդկանց քաղցիդ անհագուրդ:անհագուրդ։
{{տող|13}}Ո՛վ երկինք, որ վերագրում են քո շարժման
Որքան թույլ էր տալիս նեղվածքը տեղի,
{{տող|127}}Եբբ Երբ զգացի հանկարծ ցնցումը լեռան.
Դա ինձ ահով ու սարսափով համակեց,
Ինչպես նրան, որին տանում էն մահվան։
{{տող|115}}Եվ ես նրան. «Եթե միտքըդ դու բերես
Այն կյանքը, որ մենի մենք վարեցինք միասին,
Դառն հուշերից կճնշվես ծանրապես։
{{տող|76}}Եվ որպեսզի խոսքըս քեզ քիչ զարմացնի,
Հիշիր, ինչպես վազի հույզը, միացած
Արեգակի տապին, դաոնում դառնում է գինի։
{{տող|79}}Երբ Լաքեզիսն սպառում է մանածոն,
{{տող|10}}Այս առիթով ահա նրանք իմ մասին
Խոսք բաց արին և ասացին մեկմեկու.
«Սա կարծես թե մարմին չունի մեզ պես սին»:սին»։
{{տող|13}}Ապա ոմանք ինձ մոտեցան անարգել,
{{տող|19}}Պատասխանըդ պետք չէ միայն ինձ համար.
Դա բոլորիս ավելի է հարկավոր,
Քան հնդիկին ու հաբեշին ջուրը սառ:սառ։
{{տող|22}}Ասա մեզ, թե ինչպե՞ս ես դու խափանում
Ճառագայթներն արեգակի, կարծես թե
Դեռ չլինես ընկած մահվան դարանում»:դարանում»։
{{տող|25}}Այսպես հարցրեց ինձ մի հոգի. ես ընդփույթ
{{տող|64}}Ասացեք ինձ, որպեսզի այն գրանցեմ,
Դուք ո՞վ եք և այն հոգիներն ովքե՞ր են,
Որ քայլում են ձեր ընթացքին հակընդդեմ»:հակընդդեմ»։
{{տող|67}}Ինչպես կոպիտ ու վայրենի լեռնցին,
{{տող|88}}Արդ մեր մեղքն ու արարքները գիտես դու.
Անշուշտ կուզես մեր անուններն իմանալ,
Բայց ժամանակ չկա մեկ֊մեկ թվելու:թվելու։
{{տող|91}}Իմ անունը ես կարող եմ քեզ հայտնել.
{{տող|136}}Ես մոտեցա այնժամ մյուսին ցույց տրված,
Եվ ասացի, որ իմ հոգին անձկալի
Նրա անվանն հատուկ տեղ էր պատրաստած:պատրաստած։
{{տող|139}}Նա սկսեց հոժարակամ բարբառել.
{{տող|4}}Մինչ Էբրոսը թավալվում է Կշռի տակ,
Եվ Գանգեսը եռևեփում կեսօրին։
Օրն անցնում էր, երբ տեսանք մի հրեշտակ:հրեշտակ։
{{տող|7}}Նա բոցից դուրս եզրին կանգնած՝ «Երանի
Չօգնե՞մ հիմա, երբ երկինքը մոտ է մեզ։
{{տող|25}}Հավատա, որ եթե նույնիսկ դա դու մնաս
Հազար տարի այս կրակի կենտրոնում,
Նա չի կարող քեզնից խլել ոչ մի մազ։
{{տող|142}}Այստեղ անմեղ եղան մարդիկ նախնական.
Այստեղ հավերժ գարուն ու միրգ է պես֊պես,
Եվ նեկտարը հենց այս ջուրն է պատվական»:պատվական»։
{{տող|145}}Ես շուռ եկա պոետներիս ունկնդիր,
Լսում էին այս հուսկ բանքը նախընտիր։
{{տող|148}}Նորից դարձա այն կնոջը գեղաթով:գեղաթով։
</poem>
{{տող|1}}Ավարտելով իր խոսքերը զվարթուն,
Նա սկսեց երգել որպես սիրահար.
«Երանի ում մեղաց եղև թողութիւն»:թողութիւն»։
{{տող|4}}Ինչպես հարսներն հավերժ, որոնք պչրելով
{{տող|43}}Հեռվից տեսա կարծես ոսկե յոթ ծառեր,
Պատրված այն տարածությամբ միջանկյալ,
Որ ընկած էր նրանց և մեր միջև դեռ:դեռ։
{{տող|46}}Բայց երբ այնքան մոտիկացա ես նրանց,
{{տող|46}}Վիրգիլիոսին հաղորդելու. «Զգացի
Համակ սարսաո սարսուռ անոթներում իմ արյան.
Ճանաչում եմ ես նշաններն հին բոցի»։
Ի վերջո նա կպատճառի փորացավ»։
{{տող|46}}Այսպես նրանք գոչեցին շուրջը ծառի:ծառի։
Եվ Գազանը երկկերպ տվեց պատասխան.
«Այսպես պահենք հիմքը ամեն արդարի»։