Changes
/* XI */
===XI===
Իշխանը հյուրասենյակից գնաց և փակվեց իր սենյակում։ Անմիջապես նրա մոտ վաց տվեց Կոլյան՝ նրան մխիթարելու։ Թվում էր, խեղճ տղան հիմա այլևս չէր կարող նրանից պոկ գալ։
— Լավ արիք, որ դուրս եկաք,— ասաց նա,— հիմա այնտեղ ավելի սպստիկ խառնաշփոթություն կլինի, քան քիչ առաջ էր, և ամեն օր այդպես է մեզ մոտ, և այս ամբողջը այդ Նաստասյա Ֆիլիպովնայի պատճառով։
— Այստեղ ձեղ մոտ շատ ցավոտ հարցեր են կուտակվել ու բարդացել, Կոլյա,― նկատեց իշխանը։
— Այո, ցավոտ։ Մեր մասին խոսելն էլ ավելորդ է։ Ինքներս ենք մեղավոր ամեն ինչում։ Բայց ես մի շատ մտերիմ ընկեր ունեմ, նա ավելի դժբախտ է։ Ուզո՞ւմ եք, ես ձեզ ծանոթացնեմ։
— Շատ եմ ուզում։ Ձեր ընկե՞րն է։
— Այո, համարյա ընկերոջ պես է։ Ես հետո ամեն ինչ ձեզ կբացատրեմ։ Բայց գեղեցիկն է Նաստասյա Ֆիլիպովնան, ի՞նչ եք կարծում։ Ախր ես մինչև հիմա նրան ոչ մի անգամ չէի տեսել, չնայած շատ էի աշխատում։ Ուղղակի շլացրեց։ Ես Գանկային ամեն ինչ կներեի, եթե սիրուց դրդված աներ, բայց ինչո՞ւ է փող վերցնում, սա է դժբախտությունը։
— Այո, ձեր եղբայրն ինձ այնքան էլ դուր չի գալիս։
— Ինչ խոսք։ Նրանից հետո, որ ձեզ... Բայց գիտե՞ք, ես տանել չեմ կարող այդ զանազան կարծիքները։ Մի որևէ խելագար կամ հիմար, կամ չարագործ, խելագար վիճակում ապտակ կհասցնի, և ահա մարդն ամբողջ կյանքում անպատված է և այդ անարգանքն այլ կերպ չի կարող սրբվել, քան արյամբ, կամ որ նրանից ծնկաչոք ներողություն խնդրեն։ Իմ կարծիքով դա անհեթեթ բան է և բռնակալություն։ Դրա վրա է հիմնված Լերմոնտովի «Դիմակահանդես» դրաման, և, իմ կարծիքով, հիմար բան է։ Այսինքն՝ ես ուզում եմ ասել, անբնական է։ Բայց չէ՞ որ նա այդ դրաման համարյա մանուկ հասակում է գրել։
— Ինձ ձեր քույրը շատ դուր եկավ։
— Ինչպե՜ս թքեց Գանկայի ռեխին։ Համարձակն է Վարկան։ Իսկ դուք չթքեցիք, և ես համոզված եմ, որ դա համարձակության պակասությունից չէր։ Բայց ահա և նա ինքը, անունը տուր, սուփրան բաց արա։ Ես գիտեի, որ նա կգա, նա ազնիվ է, թեև թերություններ ունի։
— Իսկ դու այստեղ գործ չունես,— ամենից առաջ նրա վրա հարձակվեց Վարյան,— գնա հայրիկի մոտ։ Նա ձեզ ձանձրացնո՞ւմ է, իշխան։
— Բոլորովին ոչ, ընդհակառակը։
— Դե, ավագ քույր, սկսե՜ց։ Ահա հենց սա է նրա մեջ վատը։ Ի դեպ, ախր ես կարծում էի, թե հայրս հավանաբար Ռոգոժինի հետ կգնա։ Երևի հիմա զղջում է։ Իսկապես, տեսնեմ, թե ինչ է անում,— ավելացրեց Կոլյան դուրս գալով։
— Փառք աստծու, մայրիկիս տարա և պառկեցրի, և ոչ մի բան չնորոգվեց։ Գանյան անհարմար վիճակում է և մտախոհ։ Եվ կա մտածելու բան։ Ի՜նչ դաս էր... Ես եկա մեկ անգամ ևս շնորհակալություն հայտնելու և հարցնելու, իշխան, դուք մինչև հիմա չէի՞ք ճանաչում Նաստասյա Ֆիլիպովնային։
— Ոչ, չէի ճանաչում։
― Հապա ինչի՞ հիման վրա ուղղակի նրա երեսին ասացիք, թե նա «այդպիսին չի»։ Եվ, կարծես, կռահեցիք։ Պարզվեց, որ իսկապես, գուցե այդպիսին չէ։ Ասենք, ես նրան չեմ հասկանում, իհարկե, նա վիրավորելու նպատակ ուներ, դա պարզ է։ Ես առաջ էլ նրա մասին տարօրինակ շատ բան եմ լսել։ Բայց եթե նա եկել էր մեզ հրավիրելու, հապա ինչպե՞ս սկսեց վարվել մայրիկի հետ։ Պտիցինը նրան շատ լավ է ճանաչում, նա ասում է, որ նույնիսկ հասկանալ չկարողացավ նրան քիչ առաջ։ Իսկ Ռոգոժինի հե՞տ։ Այդպես չի կարելի խոսել քո․․․ փեսացուի տանը, եթե քեզ հարգում ես։ Մայրիկս էլ շատ է անհանգստանում ձեր մասին։
— Ոչինչ,— ասաց իշխանն ու ձեռքը թափ տվեց։
— Եվ ինչպես նա ձեզ լսեց...
— Ի՞նչ լսեց։
— Դուք նրան ասացիք, որ ամոթ է, և նա հանկարծ ամբողջովին փոխվեց։ Դուք նրա վրա ազդեցություն ունեք, իշխան,― ավելացրեց Վարյան՝ հազիվ նկատելի քմծիծաղով։
Դուռը բացվեց և բոլորովին անսպասելի ներս մտավ Գանյան։
Նա նույնիսկ չտատանվեց, տեսնելով Վարյային, մի պահ կանգնեց շեմքին և հանկարծ վճռականորեն մոտեցավ իշխանին։
— Իշխան, ես ստոր բան արեցի, ներեցեք ինձ, աղավնյակս,— ասաց նա հանկարծ մեծ զգացմունքով։ Նրա դիմագծերն արտահայտում էին ուժգին ցավ։ Իշխանը նայում էր ապշած և միանգամից չպատասխանեց։— Դե, ներեցեք, դե ներեցեք,— անհամբեր պնդում էր Գանյան,— դե, ուզո՞ւմ եք, ես հիմա ձեր ձեռքը կհամբուրեմ։
Իշխանն արտակարգ զարմացած ու լուռ, երկու ձեռքով գրկեց Գանյային։ Երկուսն էլ անկեղծորեն համբուրվեցին։
— Ես բոլորովին, բոլորովին չէի կարծում, թե դուք այդպիսին եք,— ասաց, վերջապես, իշխանը, դժվարությամբ շունչը ետ բերելով,— ես կարծում էի, թե դուք․․․ ընդունակ չեք։
— Ներողությո՞ւն խնդրելու․․․ Եվ ինչո՞ւ, ինչու այն ժամանակ ես մտածեցի, թե դուք ապուշ եք։ Դուք նկատում եք այն, ինչ ուրիշները երբեք չեն նկատի։ Ձեզ հետ կարելի կլիներ խոսել, բայց... ավելի լավ է չխոսենք։
— Ահա մեկ էլ ումից ներողություն խնդրեցեք,― ասաց իշխանը, ցույց տալով Վարյային։
— Ոչ, դրանք բոլորն արդեն իմ թշնամիներն են։ Հավատացած եղեք, իշխան, շատ փորձեր են եղել, այստեղ անկեղծորեն չեն ներում,— տաք-տաք դուրս թռավ Գանյայի բերանից և նա Վարյայից շրջեց երեսը։
— Ոչ, կներեմ,— ասաց հանկարծ Վարյան։
— Եվ երեկոյան կգա՞ս Նաստասյա Ֆիլիպովնայի մոտ։
— Կգամ, եթե հրամայես, բայց լավ է ինքդ դատես. հիմա որևէ կերպ հնարավոր կլինի՞ իմ գալը։
— Ախր նա այդպիսին չէ։ Նա, տեսնո՞ւմ ես, ինչ հանելուկներ է առաջարկում։ Ֆոկուսնե՜ր,— և Գանյան չար ծիծաղեց։
— Ինքս էլ գիտեմ, որ այդպիսին չէ և ֆոկուսներ ունի, բայց ինչպիսի՜։ Եվ մեկ էլ, տես, Գանյա, նա ինքը քեզ ինչի տեղ է դնում։ Շատ էլ նա մայրիկի ձեռքը համբուրեց։ Շատ էլ դրանք ինչ֊որ ֆոկուսներ են, բայց չէ՞ որ, համենայն դեպս, նա ծիծաղում էր քեզ վրա։ Դա յոթանասունհինգ հազար չարժի, աստված վկա, եղբայր։ Դու դեռ ընդունակ ես ազնիվ զգացմունքների, դրա համար էլ ասում եմ քեզ։ Լսիր, մի՛ գնա ինքդ էլ։ Զգուշացի՛ր։ Դա չի՛ կարող լավ վերջանալ։
Այդ ասելով, Վարյան դուրս եկավ սենյակից ամբողջովին հուզված...
— Ահա, նրանք բոլորն այդպե՜ս են,― ասաց Գանյան քմծիծաղով,― և մի՞թե նրանք կարծում են, որ ես ինքս դա չգիտեմ։ Ախր ես նրանցից շատ ավելին գիտեմ։
Այդ ասելով, Գանյան նստեց բազմոցին, ըստ երևույթին ցանկանալով շարունակել այցելությունը։
— Եթե ինքներդ գիտեք,— հարցրեց իշխանը բավական երկչոտ,― հապա ինչպե՞ս եք այդպիսի տանջանք ընտրել, գիտենալով, որ իրոք, դա յոթանասունհինգ հազար չարժի։
— Ես դրա՛ մասին չեմ ասում,— քրթմնջաց Գանյան,— բայց, ի դեպ, ասացեք ինձ, ինչպե՞ս եք կարծում, ես հենց ձեր կարծիքն եմ ուզում իմանալ, արժի՞ արդյոք այդ «տանջանքը» յոթանասունհինգ հազար, թե՞ չարժի։
— Իմ կարծիքով, չարժի։
— Դե, պարզ է։ Եվ այդպես ամուսնանա՞լն էլ ամոթ է։
— Շատ ամոթ է։
— Դե, ուրեմն գիտցեք, որ ես կամուսնանամ, և հիմա արդեն անպայման։ Դեռ քիչ առաջ տատանվում էի, իսկ հիմա արդեն ոչ։ Մի խոսեք։ Ես գիտեմ, ինչ եք ուզում ասել․․․
— Ես այն չեմ ուզում ասել, ինչ կարծում եք, այլ ինձ շատ է զարմացնում ձեր չափազանց վստահությունը․․․
— Ինչի՞ն։ Ի՞նչ վստահություն։
— Նրան, որ Նաստասյա Ֆիլիպովնան անպայման ձեզ մարդու կգնա և որ այդ ամենը արդեն վերջացած է, և երկրորդ, եթե նույնիսկ մարդու էլ գնար, յոթանասունհինգ հազարը ուղղակի ձեր գրպանը կմտնի։ Ասենք, իհարկե, ես այստեղ շատ բան չգիտեմ։
Գանյան ուժեղ շարժվեց իշխանի կողմը։
— Իհարկե, դուք ամեն ինչ չգիտեք,— ասաց նա,— և ինչո՞ւ պիտի ես այդ ամբողջ բեռը ընդունեի։
— Ես կարծում եմ, որ դա շատ հաճախ է պատահում․ ամուսնանում են փողի հետ, իսկ փողը կնոջ ձեռքին է լինում։
— Ո֊ոչ, մերն այդպես չի լինի... այստեղ... այստեղ հանգամանքներ կան,― մրթմրթաց Գանյան անհանգիստ մտածմունքով։— Իսկ ինչ վերաբերում է նրա պատասխանին, ապա դրանում արդեն կասկած չկա,— ավելացրեց նա արագ։— Դուք ինչի՞ց եք եզրակացնում, որ նա ինձ կմերժի։
— Ես ոչինչ չգիտեմ բացի նրանից, ինչ տեսա. ահա Վարվառա Արդալիոնովնան էլ հիմա ասում էր...
— Է՜։ Նրանք այնպես, չգիտեն, թե ինչ ասեն։ Իսկ Ռոգոժինի վրա նա ծիծաղում էր, համոզված եղեք, դա ես նկատեցի։ Դա երևում էր։ Ես այն ժամանակ վախեցա, իսկ հիմա նկատեցի։ Կամ, թերևս այն, թե նա ինչպես վարվեց մորս ու հորս և Վարյայի հե՞տ։
— Եվ ձեզ հետ։
― Թերևս, բայց այստեղ կանացի տարօրինակ վրիժառություն է, և ուրիշ ոչինչ։ Նա սարսափելի բորբոքվող, կասկածամիտ և ինքնասեր կին է։ Իսկական չինովնիկ, որի աստիճանը բարձրացնելն անտեսել են. նա ուզում էր ցույց տալ իրեն և իր ողջ արհամարհանքը նրանց նկատմամբ․․․ և իմ նկատմամբ, դա ճիշտ է, ես չեմ ժխտում․․․ Բայց և այնպես կամուսնանա ինձ հետ։ Ձեր մտքովն էլ չի անցնում, թե ինչ ֆոկուսների է ընդունակ մարդկային ինքնասիրությունը, ահա նա ինձ սրիկա է համարում այն բանի համար, որ ես նրան՝ ուրիշի սիրուհուն, այսպես բացահայտ առնում եմ նրա փողերի համար, իսկ չգիտի էլ, որ մեկ ուրիշը նրան ավելի սրիկայաբար կխաբեր, կկպչեր նրան ու կսկսեր նրա առաջ ազատամիտ֊առաջադիմական բաներ շաղ տալ, և կանացի զանազան հարցերից առաջ քաշել, այդ դեպքում նա ամբողջովին թելի պես կանցներ նրա ասեղի ծակով։ Կհամոզեր այդ ինքնասեր հիմարին (և այնպես հեշտ), որ նրան առնում է միայն «սրտի ազնվության և դժբախտությունների համար», իսկ ինքը, համենայն դեպս, փողի հետ կամուսնանար։ Ես այստեղ դուր չեմ գալիս, որովհետև պոչ խաղացնել չեմ ուզում, բայց պետք էր որ խաղացնեի։ Իսկ ի՞նքն ինչ է անում։ Մի՞թե նույնը չի անում։ Ուրեմն դրանից հետո էլ ինչո՞ւ է ինձ արհամարհում և այդ խաղերը սարքում։ Նրա համար, որ ես ինքս անձնատուր չեմ լինում և հպարտություն եմ ցուցաբերում։ Բայց կտեսնե՜նք։
— Մի՞թե մինչ այդ դուք նրան սիրում էիք։
— Սկզբում սիրում էի։ Բայց բավական է... կանայք կան, որոնք պիտանի են միայն սիրուհի լինելու և ուրիշ ոչինչ։ Ես չեմ ասում, թե նա իմ սիրուհին է եղել։ Եթե կուզենա հանդարտ ապրել, ես էլ հանդարտ կապրեմ, իսկ եթե ապստամբի, անմիջապես բաց կթողնեմ, իսկ փողը հետս կվերցնեմ։ Ես ծիծաղելի լինել չեմ ուզում, ամենից առաջ չեմ ուզում լինել ծիծաղելի։
— Ինձ շարունակ թվում է,— զգուշությամբ նկատեց իշխանը,— որ Նաստասյա Ֆիլիպովնան խելացի է։ Նրա ինչի՞ն է պետք, այդպիսի տանջանքը նախազգալով, թակարդն ընկնել։ Չէ՞ որ կարող էր ուրիշի հետ էլ ամուսնանալ։ Ահա թե ինչն է ինձ զարմացնում։
― Ահա հենց այստեղ է հաշիվը։ Դուք այստեղ ամեն ինչ չգիտեք, իշխան... այստեղ... և, բացի այդ, նա համոզված է, որ խելագարի պես սիրում եմ նրան, երդվում եմ, և, գիտե՞ք, խիստ կասկածում եմ, որ նա էլ ինձ է սիրում, այսինքն՝ յուրովի, առածը գիտեք. «Ում որ սիրում եմ, նրան էլ ծեծում եմ»։ Նա ամբողջ կյանքում ինձ ագուռի վալետ կհամարի (գուցե նրան հենց այդ էլ պետք է) և համենայն դեպս յուրովի կսիրի․ նա դրան է պատրաստվում, բնավորությունն այդպիսին է։ Ես ձեզ կասեմ, նա չափազանց ռուս կին է. դե, իսկ ես նրան իմ սյուրպրիզը կպատրաստեմ։ Այդ քիչ առաջվա տեսարանը Վարյայի հետ պատահմամբ տեղի ունեցավ, բայց ինձ օգուտ էր․ նա հիմա տեսավ և համոզվեց իմ նվիրվածությանը և այն, որ նրա համար բոլոր կապերս կխզեմ։ Նշանակում է, մենք էլ հիմար չենք, համոզված եղեք։ Ի դեպ, հո չե՞ք մտածում, որ ես այսպիսի շաղակրատն եմ։ Ես, աղավնյակ իշխան, գուցե, իսկապես էլ վատ եմ անում, որ ձեզ վստահում եմ։ Բայց հենց նրա համար, որ ազնիվ մարդկանցից դուք առաջինն ինձ պատահեցիք, ես էլ հարձակվեցի ձեզ վրա, այսինքն՝ «հարձակվեցի»֊ն դուք իբրև բառախաղ մի ընդունեք։ Չէ՞ որ քիչ առաջ պատահածի համար դուք չեք բարկանում, հը՞։ Ես ամբողջ երկու տարվա ընթացքում գուցե առաջին անգամն է, որ սրտանց խոսում եմ։ Այստեղ շատ քիչ կան ազնիվ մարդիկ. Պտիցինից ավելի ազնիվը չկա։ Ինչ է, դուք կարծես ծիծաղում եք, թե՞ ոչ։ Սրիկաները սիրում են ազնիվ մարդկանց, դուք այդ չգիտեի՞ք։ Իսկ ես ախր... Բայց, ասենք, ինչո՞վ եմ ես սրիկա, խղճի մտոք ասացեք ինձ։ Ի՞նչ են բոլորը նրա հետևից ինձ սրիկա անվանում։ Եվ գիտե՞ք, նրանց բոլորի և Նաստասյա Ֆիլիպովնայի հետևից ես ինքս էլ ինձ սրիկա եմ անվանում։ Ահա թե որն է սրիկայությունը։
— Ես հիմա արդեն երբեք ձեզ սրիկա չեմ համարի,― ասաց իշխանը,― Քիչ առաջ ես ձեզ արդեն բոլորովին չարագործի տեղ դրի, և հանկարծ դուք ինձ այնպես ուրախացրիք, ահա և դաս՝ առանց փորձ ունենալու, մարդկանց չդատել։ Հիմա տեսնում եմ, որ ձեզ ոչ միայն չարագործ, այլ նույնիսկ չափից ավելի փչացած մարդ չի կարելի համարել։ Դուք, իմ կարծիքով, ուղղակի ամենասովորական մարդն եք, ինչպիսին կարող է լինել, միայն թե շատ թույլ և բոլորովին ոչ ինքնատիպ։
Գանյան խայթիչ քմծիծաղ տվեց իր մեջ, բայց լռեց։ Իշխանը տեսավ, որ իր կարծիքը դուր չեկավ, շփոթվեց և նույնպես ձայնը կտրեց։
— Հայրս ձեզնից փող խնդրե՞ց,— հարցրեց հանկարծ Գանյան։
— Ոչ։
— Կխնդրի, չտաք։ Բայց չէ՞ որ ժամանակին նույնիսկ կարգին մարդ էր, ես հիշում եմ։ Նրան լավ մարդկանց մոտ թողնում էին։ Եվ ինչպե՜ս արագ են վերջանում նրանք բոլորը, այդ հին կարգին մարդիկ։ Հենց որ մի քիչ փոխվում են հանգամանքները, արդեն ոչինչ չի մնում առաջվանից, կարծես վառոդը այրվել է։ Նա առաջ այդպես չէր ստում, հավատացնում եմ ձեզ. առաջ նա միայն չափազանց խանդավառ մարդ էր, և ահա թե ինչի վերածվեց դա։ Իհարկե, կինն է մեղավոր։ Գիտե՞ք, որ նա սիրուհի է պահում։ Նա արդեն լոկ անմեղ սուտասան չի հիմա։ Հասկանալ չեմ կարող մայրիկի համբերատարությունը։ Նա ձեզ պատմե՞ց Կարսի պաշարման մասին։ Կամ այն մասին, թե ինչպես նրա մոխրագույն կողաձին խոսել է սկսել։ Ախր նա մինչև այդտեղ է հասնում։
Եվ Գանյան հանկարծ ուղղակի ծիծաղից թուլացավ։
— Ի՞նչ եք այդպես նայում ինձ,― հարցրեց նա իշխանին։
— Ես զարմանում եմ, որ դուք այդպես անկեղծ ծիծաղեցիք։ Ճշմարիտ, ձեր ծիծաղի մեջ դեռևս մանկական բան կա։ Քիչ առաջ դուք ներս մտաք ու ասում եք. «Ուզո՞ւմ եք, ես ձեր ձեռքը կհամբուրեմ», իսկ և իսկ այդպես երեխաները կհաշտվեին։ Նշանակում է, դուք դեռևս ընդունակ եք այդպիսի խոսքերի ու մղումների։ Եվ հանկարծ սկսում եք մի ամբողջ դասախոսություն կարդալ այդ խավարի և այդ յոթանասունհինգ հազարի մասին։ Ճշմարիտ, այս բոլորը մի տեսակ անհեթեթ է և չի կարող պատահել։
— Եվ ի՞նլ եք ուզում եզրակացնել դրանից։
— Այն, որ արդյոք չափազանց թեթևամտորեն չե՞ք վարվում, արդյոք նախ շուրջներդ չնայե՞ք։ Վարվառա Արդալիոնովնան, գուցե և, ճի՞շտ է ասում։
— Ա՜, բարոյախոսություն։ Որ ես դեռ խոխա եմ, այդ ես ինքս էլ գիտեմ,— տաք֊տաք ընդհատեց Գանյան,— և հենց թեկուզ նրանով, որ ձեզ հետ այսպիսի խոսակցություն բացեցի։ Ես, իշխան, այդ խավարի մեջ հաշվով չեմ մտնում,— շարունակեց նա, խոսք թռցնելով, ինչպես ինքնասիրությունը խոցված երիտասարդ մարդ,— հաշվով ես հավանաբար կսխալվեի, որովհետև թե գլխով, բնավորությամբ դեռ ամուր չեմ։ Ես կրքից, հափշտակությունից մղված եմ մտնում, որովհետև հիմնական նպատակ ունեմ։ Դուք ահա կարծում եք, որ ես յոթանասունհինգ հազարը կստանամ և անմիջապես կառք կգնեմ։ Ո֊ո՜չ, ես այն ժամանակ իմ երրորդ տարվա հին սերթուկը կշարունակեմ մաշել և բոյոր ակումբային ծանոթություններս կխզեմ։ Մեզ մոտ քիչ կան դիմացկուն մարդիկ, թեպետև նրանք բոլորը վաշխառուներ են, իսկ ես ուզում եմ դիմանալ։ Այստեղ գլխավորը մինչև վերջ հասնելն է․ սա է խնդիրը։ Պտիցինը՝ տասնյոթ տարեկան, փողոցում էր քնում, գրչահատ դանակների առևտուր էր անում և կոպեկից էր սկսել. հիմա նա վաթսուն հազար ունի, միայն թե ինչպիսի՜ մարմնամարզությունից հետո։ Ահա հենց այդ մարմնամարզության վրայով ես կթռչեմ և ուղղակի կապիտալից կսկսեմ. տասնհինգ տարի հետո կասեն. «Ահա Իվոլգինը, Հրեից թագավո՜րը»։ Դուք ինձ ասում եք, թե ինքնատիպ մարդ չեմ։ Նկատի ունեցեք, սիրելի իշխան, որ մեր ժամանակի ու ցեղի մարդու համար ոչինչ ավելի վիրավորական չկա, քան այն, որ նրան ասեն, թե նա ինքնատիպ չէ, բնավորությամբ թույլ է, առանց հատուկ տաղանդների է և սովորական մարդ է։ Դուք ինձ չարժանացրիք նույնիսկ լավ սրիկա համարելու և, գիտե՞ք, ես քիչ առաջ դրա համար ուզում էի ձեզ կուլ տալ։ Դուք ինձ ավելի սաստիկ վիրավորեցիք, քան Եպանչինը, որը համարում է (և առանը խոսք ու զրույցի, առանց գայթակղությունների, պարզասրտությունից, նկատի ունեցեք այս), որ ընդունակ եմ կնոջս նրան ծախելու։ Դա, եղբայր, ինձ արդեն վաղուց կատաղեցնում է, և ես ուզում եմ փող ունենալ։ Փող վաստակելով, նկատեցեք, ես կդառնամ վերին աստիճանի ինքնատիպ մարդ։ Փողը ամենից ավելի նրանով է ստոր ու ատելի, որ նա նույնիսկ տաղանդ է տալիս։ Եվ միշտ կտա, քանի այս աշխարհը կա։ Դուք կասեք, թե այդ բոլորը երեխայավարի է կամ, թերևս, պոեզիա, ինչ կա որ, ավելի ևս ուրախ կլինեմ, իսկ գործը, համենայն դեպս, կարվի։ Մինչև վերջ կհասցնեմ ու կդիմանամ։ Rira bien, qui rira le dernier!<ref>Ծիծաղում է նա, ով վերջինն է ծիծաղում (ֆրանս․)։</ref> Ինձ Եպանչինն ինչո՞ւ է այդպես վիրավորում։ Չարաթյունի՞ց, ինչ է։ Բոլորովի՛ն։ Ուղղակի նրա համար, որ ես չափազանց չնչին եմ։ Դե, իսկ այն ժամանակ... բայց, բավական է, և ժամանակն է։ Կոլյան արդեն երկու անգամ քիթը Ներս է խոթել, նա ձեզ ճաշի է կանչում։ Իսկ ես դրսեցի եմ։ Ես մեկ-մեկ կանցնեմ ձեզ մոտ։ Ձեզ համար մեր տանը վատ չի լինի, հիմա ձեզ ուղղակի հարազատի տեղ կդնեն։ Դե, տեսեք, չմատնեք։ Ինձ թվում է, որ ես ու դուք կամ բարեկամներ, կամ թշնամիներ կլինենք։ Իսկ ի՞նչ եք կարծում, իշխան, եթե ես քիչ առաջ ձեր ձեռքը համբուրեի (ինչպես որ անկեղծորեն հանձն առա), հետագայում դրա համար ձեր թշնամին կդառնայի՞։
— Անպայման կդառնայիք, միայն ոչ ընդմիշտ, հետո չէիք դիմանա ու կներեիք,— վճռեց իշխանը՝ փոքր֊ինչ մտածելով ու ծիծաղելով։
— Էհե՜, ձեզ հետ պետք է ավելի զգույշ լինել։ Գրողը տանի, դուք այստեղ էլ թույն լցրիք։ Իսկ ո՞վ գիտի, գուցե դուք ինձ հենց թշնամի եք։ Ի դեպ, հա՜֊հա՜֊հա՜։ Նույնիսկ մոռացա հարցնել, ինձ արդյոք ճի՞շտ թվաց, որ կարծես թե Նաստասյա Ֆիլիպովնան ձեզ շատ է դուր գալիս։
— Այո... դուր է գալիս։
— Սիրահարվա՞ծ եք։
— Ո֊ոչ։
— Բայց ամբողջովին շիկնեց ու տանջվում է։ Դե, ոչինչ, ոչինչ, չեմ ծիծաղի․ ցտեսություն։ Իսկ գիտե՞ք, որ նա առաքինի կին է, կարո՞ղ եք դրան հավատալ։ Դուք կարծում եք նա ապրո՞ւմ է այն Տոցկու հետ։ Ո֊ո՜չ։ Եվ արդեն վաղուց։ Իսկ նկատեցի՞ք, որ նա ինքը սաստիկ ամաչկոտ է և այն ժամանակ որոշ րոպեներ շփոթվում էր։ Իրավ։ Ահա հենց այդպիսիներն են, որ սիրում են իշխել։ Դե, մնաք բարով։
Գանեչկան դուրս եկավ ավելի սանձարձակ, քան ներս էր մտել և լավ տրամադրությամբ։ Իշխանը մի տասը րոպե մնացել էր անշարժ ու մտածում էր։
Կոլյան դարձյալ գլուխը ներս խոթեց դրսից։
— Ես չեմ ուզում ճաշել, Կոլյա, ես քիչ առաջ Եպանչինների մոտ լավ նախաճաշեցի։
Կոլյան դռնից ներս մտավ և իշխանին մի տոմսակ տվեց։ Դա գեներալից էր, ծալված ու կնքած։ Կոլյայի դեմքից երևում էր, թե նրա համար որքան ծանր էր դա հանձնելը։ Իշխանը կարդաց, վեր կացավ ու վերցրեց գլխարկը։
— Դա երկու քայլի վրա է,― շփոթված ասաց Կոլյան։— Նա հիմա այնտեղ նստած է՝ շիշն առաջին։ Եվ ինչո՞վ է այնտեղ վարկ ձեռք բերել, հասկանալ չեմ կարող։ Իշխան, հոգյակ, խնդրում եմ, հետո այստեղ իմ մասին չասեք մերոնց, որ ձեզ տոմսակ եմ հանձնել։ Հազար անգամ երդվել եմ այդ տոմսակները չհանձնել, բայց մեղքս գալիս է. մեկ էլ ահա թե ինչ, նրանից մի քաշվեք. տվեք մի չնչին գումար և վերջ։
— Ես ինքս էլ, Կոլյա, մտադիր էի. ինձ պետք էր տեսնել ձեր հայրիկին... մի առիթով... Գնանք, ուրեմն։
===XII===
