Changes
/* Երգ երեսուներեքերորդ */
</poem>
===Երգ յոթերորդ===
<poem>
«Ովսաննայ, սուրբ Աստուած համայն զորութեանց,
Որ գերափայլ լոյսըդ սփռես ի վերայ
Երանելեաց այս երկնային տէրութեանց»։
Այսպես ձայնով ու կշռույթով ներդաշնակ
Օրհներգում էր այն էակը հոգեղեն,
Որի վրա շողում էր լույս մի կրկնակ։
Իսկ մյուսները նրա երգով գոհացան,
Եվ համարյա կայծերի պես խուսափուկ
Բոլորն ինձնից իսկույն ի բաց հեռացան։
Ես վարանքով ասում էի յուրովի.
«Ասա նրան, քո տիրուհուն, որ շիթ-շիթ
Հագեցնում է միտքըդ՝ բանին ծարավի»։
Բայց հարգանքն այն, որ ողջ անձս է համակում,
Ի լուր միայն Բե կամ Իչե մասնիկի,
Իմ գլուխը խոնարհել էր հարկադրում։
Բեատրիչեն թույլ չտվեց որ այդպես
Երկար մնամ և, մի ժպտով շողարձակ,
Որից հրճվանք կզգար մարդն իսկ հրակեզ,
Ասաց. «Ինչպես ես կարող եմ գուշակել,
Դու խորհում ես, թե այդ ինչպե՞ս կարող է
Արդար վրեժն արդարորեն պատժվել։
Բայց այդ հարցը ես քեզ հիմա կպարզեմ.
Արդ լսիր ինձ, ըստ որում իմ խոսքերով
Պիտի մի մեծ ճշմարտություն քեզ հայտնեմ։
Ոչ—ծնյալը, չուզելով որ դրվի սանձ
Իր քմայքի, կամքի վրա հօգուտ յուր,
Դատապարտեց իրեն և իր սերնդյանց։
Դրա համար մարդկային ցեղը անկյալ
Երկար դարեր մոլորության մեջ մնաց,
Մինչև հաճեց Բանն Աստուծո աշխարհ գալ.
Եվ մարմնացած Հավերժ Սիրո զորությամբ
Իր անձի մեջ ձուլեց մարդու բնությունն,
Որ Արարչից հեռացել էր մեղանչմամբ։
Արդ լսիր, թե ինչ եմ ուզում ասել քեզ.
Այդ բնությունն, երբ Արարչին միացավ,
Դարձավ անեղծ, ինչպես որ էր նախապես.
Բայց իր մեղքով նա արտաքսվեց Դրախտից,
Որովհետև շեղվել էր ու հեռացել
Ճշմարտության ճանապարհից ու կյանքից։
Արդ պատիժն այն, որ Խաչելյալը կրեց,
Եթե նայենք բնությանը մարդկային,
Ավելի քան արդարացի նկատվեց։
Այդ պատիժը իրավացի չէր սակայն,
Եթե նայենք աստվածային այն անձին,
Որի հետ էր բնությունը ձուլված այն։
Այդ նույն պատժից տարբեր արդյունք ստացվեց.
Մահն այդ պետք էր և՛ հրեից, և՛ Աստծուն.
Դա երկիրը ցնցեց, երկինքը բացեց։
Արդ դժվար չէ քեզ հասկանալ, թե ինչպես
Հետագայում արդար վրեժը լուծվեց
Երկնի արդար դատաստանով վճռապես։
Բայց տեսնում եմ, որ քո միտքը անցնելով
Խոհից ի խոհ՝ ընկել է մի հանգույցում,
Որից պրծնել կցանկանար հաճույքով։
Դու խորհում ես. «Դա պարզ է ու բացահայտ,
Բայց ինձ պարզ չէ՝ ինչո՞ւ Աստված կամեցավ
Մեր փրկության համար ընտրել միջոցն այդ»։
Հարցն այս, եղբայր, մթասքող է մնում հար
Նրանց համար, որոնց միտքը չի աճել
Աստվածային սիրո հոտի մեջ անմար։
Բայց քանի որ շատերն են այս հարցի շուրջ
Միտք հոգնեցրել, առանց որոշ արդյունքի,
Կասեմ՝ ինչու այդ միջոցը դատվեց լուրջ։
Բարձրյալն Աստված, որ այրվում է սիրով հուր,
Բարությունն իր ճառագայթում է այնպես,
Որ այն սփռում, տարածում է ամենուր։
Ինչ որ նա է անմիջորեն ստեղծել,
Անվախճան է, ուստի կնիքն իր դրած
Չի կարելի բնաջնջել կամ եղծել։
Ինչ որ նա է անմիջորեն գոյացրել,
Լի ազատ է, զի չի կարող գոյացյալն
Այլ ուժերի ազդեցության ենթարկվել։
Իր նմանին նա ավելի է սիրում,
Զի նրանից ճառագայթող սերը սուրբ
Նմանի մեջ ավելի վառ է լինում։
Մարդն օժտված է շնորհներով այս բոլոր.
Եվ սրանցից մեկը եթե պակասի,
Նա կընկնի իր վեհությունից պատվավոր։
Մեղքն է միայն նրան դարձնում անազատ
Եվ աննման աստվածային բարության,
Ուստի և նա լուսավորվում է կիսատ.
Եվ չի դառնա իր վեհությանը նախկին
Եթե արդար մի պատիժով չլցնի
Այն պարապը, որ հետևանքն է մեղքի։
Երբ մարդկային բնությանը մեղք գործեց
Հանձին իր հոր, արժանիքներն այս բոլոր,
Ինչպես Դրախտն իրեն տրված՝ կորցրեց։
Եվ նա ոչ մի այլ հնարքով կամ կերպով
Չէր կարող իր կորցրածը ձեռք բերել,
Եթե չանցներ ուղիներից այս մեկով–
Կամ ինքն Աստված իր անսահման բարությամբ
Պիտի ներեր նրան և կամ մարդն ինքնին
Պիտի քավեր հիմարությունն իր անձամբ։
Արդ դու հավերժ խորհուրդի խորքը սուզիր
Հայացքը քո և, որքան որ կարող ես,
Ուշի ուշով իմ խոսքերին ունկնդրիր։
Մարդ չէր կարող իր ուժերով սեփական
Իրեն փրկել, որովհետև չէր կարող
Հնազանդությամբ խոնարհանալ նա այնքան,
Որքան ուզեց անսաստությամբ բարձրանալ.
Պատճառն այս է, որ անկարող եղավ նա
Իր փրկությունն ինքը անձամբ ստանալ։
Ուրեմն հարկ էր, որ Աստված ինքը մարդուն
Վերադարձներ լիակատար իր կյանքին,
Մեկ կամ երկու ուղիներով, ներգործուն։
Բայց զի գործը գործչին այնքան ավելի
Քաղցր ու թանկ է, որքան ի հայտ է բերում
Նրա սրտի բարությունը գովելի,
Աստվածային վեհ բարությունը, որով
Դրոշմված է տիեզերքը ամենայն,
Ձեզ բարձրացնել ուզեց ամեն կերպերով։
Նախալույսից մինչ վերջալույսը վերջին
Այնքան վեհ գործ չի եղել և չի լինի,
Ինչպես մարդու այդ բարձրացումը կրկին։
Զի ավելի վեհանձն եղավ Տերը մեր՝
Տալով իրեն վասըն մարդու փրկության,
Քան թե միայն մեղքը ներել ողորմեր։
Այլ միջոցներն անզոր էին փրկելու
Անկյալ մարդուն, եթե Որդին Աստուծո
Չիջներ երկիր միս ու մարմին առնելու։
Արդ, որպեսզի գոհացնեմ լրիվ քեզ,
Ետ եմ դառնում պարզելու հարց մի հիշված,
Որպեսզի այն լավ հասկանաս, ինչպես ես։
«Հուրն ու ջուրը, հողն ու օդը և նրանց
Խառնուրդները—դու կարող ես մտածել—
Եղծանվում են, հանդիսանում են վաղանց.
Բայց դրանք էլ ստեղծված են Աստուծուց,
Ուստի եթե ճիշտ է ասվածը վերի,
Պետք է նրանք զերծ լինեին եղծվելուց»։
Հրեշտակները և երկինքները անամպ
Անմիջորեն ստեղծված են Աստուծուց,
Ինչպես որ կան, իրենց ամբողջ էությամբ.
Իսկ տարրերն այն, որ հիշեցիր հիմա դու,
Եվ իրերը, որ նրանցից են կազմվում,
Ստեղծված են այլ ուժերից գոյատու։
Անմիջորեն Աստուծուց է ստեղծված
Նախանյութը նրանց և ուժը հաստիչ,
Ուժ, որ կա այս աստղերի մեջ շրջահած։
Հոգիները կենդանյաց ու բույսերի
Ձեռք են բերում իրենց ուժերը ներքին
Ազդեցությամբ երկնագնդոց լույսերի։
Իսկ ձեր հոգին ստեղծված է ուղղակի
Աստվածային բարությունից գերագույն,
Որին սիրում ու ձգտում է մշտակի։
Դու կարող ես մակաբերել այստեղից
Ձեր հարությունն, եթե խորհես, թե ինչպես
Մարդու մարմինն առաջացավ այն պահից,
Երբ նախածնողք ստեղծվեցին զուգապես»։
</poem>
===Երգ ութերորդ===
<poem>
Աշխարհն ամբողջ կարծում էր, թե Կիպրուհին
Ներշնչում է զգայական ու խոլ սեր,
Երբ շարժվում է երրորդ ծիրով երկնային.
Եվ հեթանոս նախնիները ոչ միայն
Պատիվ էին նրան տալիս՝ անելով
Զոհեր, ուխտեր և աղոթքներ բարձրաձայն,
Այլև պատվում նրա մորը՝ Դիոնին
Եվ զավակին՝ Կուպիդոնին հարազատ,
Որն, ասում են, նստեց գրկում Դիդոնի։
Եվ նրանով, որով երգս եմ սկսում,
Կոչում էին այն աստղը, որ արևին
Մերթ ետևից, մերթ դեմից է դարբասում։
Ես չզգացի իմ բարձրանալը այնտեղ.
Բայց անդ հասնելս ինձ հավաստեց տիրուհիս,
Որ երևաց էլ ավելի պերճագեղ։
Եվ ինչպես կայծն է երևում բոցի մեջ,
Կամ ինչպես ձայնն է ձայնի մեջ որոշվում,
Երբ մեկն անշարժ, մյուսն անում է ելևէջ,
Այսպես տեսա լուսաստղի մեջ այլ լույսեր,
Որ պտտվում էին արագ կամ դանդաղ,
Նայած թափին հայեցության առ ի Տեր։
Հողմերն երբեք չսլացան ամպն ի վար
Այնքան արագ ու գահավեժ ընթացքով,
Որ չթվան ծանրաշարժ ու մեղմավար՝
Բաղդատմամբ այն աստվածային լույսերին,
Որ դեպի մեզ էին գալիս, վերջ տալով
Սերովբեից հետ սկսված շուրջպարին։
Եվ այն խումբը, որ ընդառաջ եկավ մեզ,
«Ովսաննայ» էր երգում այնքան քաղցրաձայն,
Որ կուզեի ես այն լսել մշտապես։
Ապա մեկը առանձնացավ նրանցից,
Ու ինձ ասաց. «Պատրաստ ենք ձեզ ծառայել,
Որ դու ուրախ ու գոհ լինես մեզանից։
Նույն պտույտով, նույն կշռույթով, նույն փույթով
Մենք շրջում ենք իշխանների հետ երկնի,
Որոնց մասին դու ասել ես քո տաղ՛ով.
«Դուք, որ երրորդ երկնագունդն եք շարժում հար».
Մենք բոլորըս այնքան զեղուն ենք սիրով,
Որ հաճույքով կանգ ենք առնում քեզ համար»։
Երբ հայացքով հարցական ու հարգալից
Ես աչքերըս իմ տիրուհուն ուղղեցի,
Եվ ստացա հավանություն նրանից,
Նորից դարձա դեպի լուսեղ այն հոգին,
Եվ «Ո՞վ եք դուք» հարցրի ձայնով այնպիսի,
Որ առլի էր զգացումով կաթոգին։
Իմ այդ հարցի վրա տեսա պարզ կերպով,
Որ նա դարձավ ավելի մեծ ու պայծառ
Իր զգացած նոր բերկրության պատճառով։
Այսպես փոխված՝ նա ինձ ասաց. «Ես երկրում
Քիչ ապրեցի, և եթե շատ ապրեի,
Շատ չարիքներ չէին լինի աշխարհում։
Ինձ ծածկում է իմ խնդությանը խորին,
Որ իմ շուրջը շողում է և ինձ պատում,
Ինչպես բոժոժը պատում է թրթուրին։
Շատ սիրեցիր դու ինձ և շատ իրավամբ.
Եվ եթե ես կյանքում երկար ապրեի,
Ցույց կտայի սիրույս փաստեր դեռ անձամբ։
Այն ձախ ափը, որ Ռոդանն է ոռոգում՝
Խառնվելուց հետո Սորգա վտակին,
Որպես իր տեր մի օր ինձ էր սպասում։
Սպասում էր և եղջյուրը ավսոնյան
Գայետայով, Կատոնայով, Բարիով,
Ուր Տրոնտոն ու Վերդեն կազմում են սահման։
Ճակտիս արդեն շողում էր թագն աննման
Այն երկրրի, ար Դանուբն է ակոսում,
Ողողելուց հետո ափերը գերման։
Նմանապես չնաշխարհիկ Տրինակրոն,—
Որ Եվրոսի հզոր շնչի տակ հաճախ
Մշուշվում է Ֆարից մինչև Պասսարոն,
Ոչ Տիֆոնի, այլ ծծումբի պատճաոով,—
Կսպասեր իր զրինավոր տերերին,
Սերած ինձնից Կառլոսով և Ռուդոլֆով,
Թե վարչությունն հոռի, որը, ապաքեն,
Միշտ լլկում է ժողովուրդին հպատակ,
Պալերմացոց գոչել չտար. «Թող սատկեն»։
Եվ եղբայրըս, եթե այս բանն հասկանար,
Կհեռացներ կատալոնցոց ընչաքաղց,
Որպեսզի իր գլխին փորձանք չբանար.
ժամանակն է, որ այս մասին հոգացվի
Հենց իր կողմից, որպեսզի իր բեռնաբարձ
Նավի վրա ուրիշ նոր բեռ չբարձվի։
Նա, որ ազնիվ բնից ագահ էր ծնվել,
Մի այնպիսի անձնակազմի պետք ուներ,
Որ չհոգար լոկ իր քսակը լցնել»։
«Ես կարծում եմ, տեր իմ, որ խոր բերկրանքն այն,
Որ տալիս են քո խոսքերը իմ սրտին,
Դու գտնում ես այնտեղ, որտեղ ամենայն
Բարյաց սկիզբն ու վախճանն է ապահով.
Եվ այդ թանկ է առավել ևս ինձ համար,
Զի զգում ես Աստուծո մեջ նայելով։
Ինձ հրճվեցրիր։ Հիմա մի բան պարզիր ինձ.
Քո մի խոսքից իմ մեջ ծագեց մի այլ հարց—
Ո՞նց կարող է վատ ճյուղ բուսնել լավ բնից»։
Ի պատասխան նա ինձ ասաց. «Եթե ես
Կարենամ քեզ ճշմարտություն մի պարզել,
Կիմանաս այն, ինչ որ հիմա մութ է քեզ։
Նա, ով համայն արքայությունն է վարում,
Այս երկնային զնդոց տալիս է մի ուժ,
Որ գործում է ազդեցությունն իր երկրում։
Նրա միտքը, որ կատարյալ է ինքնին,
Հոգ է տանում ոչ լոկ գոյի կեցության,
Այլև նրա լավ կեցության ի մասին։
Արդ աստղերի ազդեցությունը հիշված
Ուղղված է դեպ մի նպատակ կանխորոշ,
Ինչպես նետը դեպի թիրախը նշված։
Եթե այդպես տնօրինված չլիներ,
Կառաջանար կործանարար հետևանք,
Այլ ոչ որոշ կարգ ու կանոն օգտաբեր։
Իսկ դա պիտի նշանակեր պարզապես,
Որ աստղերի շարժիչները և նրանց
Արարիչը թերի են ու թյուրատես։
Ուզո՞ւմ ես որ հարցն այս պարզեմ ավելի»։
Եվ ես. «Պետք չէ, չի կարելի մտածել
Որ բնությունն իր գործերում սխալվի»։
Եվ նա. «Ասա, արդյոք վատ բան չի՞ լինի,
Եթե մարդիկ չապրեն կյանքով հանրային»։
Եվ ես. «Այո, այդ բանն է ինձ լավ հայտնի»։
«Իսկ կարո՞ղ են մարդիկ ապրել հանրապես,
Եթե տարբեր զբաղումներ չունենան։
Ոչ, թե ճիշտ է ձեր ուսուցիչն իրատես»։
Այսօրինակ հետևության հանգեց նա,
Ապա հարեց. «Արդ հարկ է, որ ամեն մարդ
Տարբեր հակում, տարբեր կոչում ունենա.
Ահա ինչու մեկը ծնվում է Սոլոն,
Մյուսը՝ Քսերքսես կամ Մելքիսեդ և կամ այն,
Ով օդի մեջ կորցրեց որդուն անզգոն։
Մշտահոլով աստղերն օժտում են մարդկանց
Տարբեր տեսակ բնությամբ ու հատկությամբ
Եվ չեն նայում ցեղն ու ծագումը նրանց։
Սաղմից Եսավն աննման էր Հակոբին,
Իսկ Կվիրինն այնքան տարբեր էր հորից,
Որ ծագումն իր վերագրվում էր Մարսին։
Ծնվածների բնությանը կլիներ
Հար և նման ծնողների բնության,
Եթե վերին տեսչությունը չարգելեր։
Ճշմարտությունն հիմա արդեն պարզ է քեզ․
Բայց որպեսզի օգտագործեմ պահը դեռ,
Ուզում եմ մի մակածություն անել ես։
Երբ մարդ հարմար պայմաններում չէ ընկած
Բախտի բերմամբ, միշտ տալիս է վատ արդյունք
Ինչպես բույսը իր բուն հողից դուրս տնկած։
Եթե աշխարհ ուշք ընծայեր այն հիմքին,
Որ դնում է բնությունը մարդու մեջ,
Արդ կլիներ նրա վիճակը կարգին։
Բայց դարձնում եք դուք քահանա նրան, որ
Ստեղծված է սուր կապելու իր մեջքից,
Եվ քարոզչին պսակում եք թագավոր․
Այսպիսով դուք դուրս եք գալիս ճիշտ ճամփից»։
</poem>
===Երգ իններորդ===
===Երգ երեսուներեքերորդ===
