Changes
/* Գլուխ XV */
Չգիտեմ ինչու, բայց այդ Ջոնսոնը առանձին վստահություն չէր ներշնչում ինձ։ Սակայն նրան լսելը հետաքրքիր էր։ Եվ ես կասկածում եմ, որ մեզ հաջողվեր այդ բոլոր արժեքավոր տեղեկությունները քաղել մեկ ուրիշ աղբյուրից։ Համենայն դեպս, նա շահեկանորեն տարբերվում էր չխոսկան մորմոններից։
==Գլուխ XVI==
Մորմոնյան աստվածաշունչը։ Նրա աստվածային ծագման ապացույցները։ Գրագողություն։ Նեֆիի պատմությունը։ Ուշագրավ ճակատամարտ։ Կիլկենյան կատուների արատավորումը։
Բոլորն էլ լսածով գիտեն մորմոնյան աստվածաշնչի մասին, բայց միայն քչերն են այն տեսել, բացի «ընտրյալներից», իսկ ով էլ որ տեսել է, հազիվ թե նեղություն կրած լինի այն կարդալու։ Ես մեկ օրինակ դուրս բերեցի Սոլթ Լեյք սիթիից։ Իմ կարծիքով, այդ աստվածաշունչը բացառիկ զարմանք բան է․ որքա՜ն հավակնություններ, բայց ինչպես թոշնած է այն, թմրած։ Դժվար է պատկերացնել ավելի անալի շիլա․ քլորոֆոմ է, այլ ոչ թե գիրք։ Եթե այն գրել է Ջոզեֆ Սմիթը, ապա նա ուղղակի հրաշք է գործել, թեկուզ նրանով, որ այն հորինելիս չի քնել։ Իսկ եթե, ինչպես որ ավանդությունն է ասում, նա այն միայն թարգմանել է խորհրդավոր գրերով պատված հնադարյան պղնձյա թերթիկներից, որոնք, նրա պնդմամբ, գտել է քարի տակից, ինչ֊որ մի խուլ տեղում, այդ դեպքում այդ թարգմանությունը նույնպես հրաշ է, և նույն պատճառով։
Որքան ես կարող եմ դատել, մորմոնյան աստվածաշունչն ընդամենը անտաղանդ հորինվածք է, թխված Հին կտակարանի նմուշով և լրացված ավետարանի ձանձրալի վերապատումով։ Հեղինակը ճգնել է իր բառերին ու դարձվածքներին տալ այն արտասովոր, հնությամբ բուրող հնչեղությունը, որով աչքի է ընկնում սուրբ գրքի անգլերեն թարգամանությունը, որ կատարվել է Հակոբ թագավորի հրամանով․ արդյունքը եղել է այն, որ ստացվել է մի վիժվածք՝ մերթ արդի ճարտար լեզու, մերթ էլ հնադարյան պարզամտություն ու հանդիսավորություն։ Վերջինս հնչում էր խրթին ու բռնազբոսիկ, առաջինը թվում է բնական, բայց արխայիկ խոսքի կողքին՝ անհեթեթ ու ծիծաղելի։ Երբ հեղինակն զգում է, որ խիստ արդիական է ստացվում, իսկ դա զգացվում է ամեն քայլափոխին, նա գործածում է աստվածաշնչյան որևէ արտահայտություն, ասենք՝ «չարը զայրացավ», «ու այնպես պատահեց» և նման բաներ, և գործը կրկին լավ է գնում։ «Ու այնպես պատահեցը» նրա սիրած արտահայտությունն է։ Եթե դա չլիներ, ամբողջ աստվածաշունչը կստացվեր հազիվ մի գրքույկի հաստության։
Տիտղոսաթղթի վրա գրված է․
Մորմոնների գիրք․ հաշվետվություն, որ քառասալիկների վրա գրի է առնված Մորմոնի ձեռքով։ Նեֆիի քարասալիկները։
Այս պատճառով էլ սույնը հանդիսանում է կրճատ պատմությունը Նեֆիի ժողովրդի, իսկ նաև <b>լամանիտների․ գրված է լամանիտների</b> համար, որոնք Իսրայելի տան մնացորդներն են, իսկ նաև ուղղված է հրեաներին ու հեթանոսներին․ գրված է որպես պատգամ, ինչպես նաև մարգարեության ու հայտնության ոգով։ Գրված է, կնքված և ծածկապահված Աստծու մոտ, որպեսզի չկորչի ու որպեսզի ի հայտ բերվի Տիրոջ ձիրքի և ուժի շնորհիվ՝ ներկա մեկնաբանությամբ։ Կնքված է Մորոնիի ձեռքով և ծածկապահված է Աստծու մոտ, որպեսզի հարկ եղած ժամանակ ի հայտ բերվի հեթանոսների միջոցով, ներկա մեկնաբանությամբ, Տիրոջ ձիրքի շնորհիվ։ Ու նաև Եթերի գրքի համառոտ շարադրում է, նույն ինքը տարեգրությունն է Հարեզի ժողովրդի, որը ցրվեց երկրի երեսով, երբ Աստված խառնեց լեզուները, որովհետև մարդիկ աշտարակ էին կառուցում, որ հասնեն երկինք։
«Ձիրքի շնորհիվ»՝ այդ լավ է։ Լավ է նաև «սույնը», թեև ինչու «սույնը»։ Կարելի էր ավելի պարզ ասել․ ճիշտ է, այդ ժամանակ աստվածաշնչի նման չէր լինի։
Առաջին էջում կարդում ենք․
Երեք ականատեսների վկայությունը
Եվ թող հայտնի լինի բոլոր ժողովուրդներին, սերունդներին, լեզուներին ու մարդկանց, որոնց կհասնի սույն աշխատությունը, որ մենք Հայր Աստծու և մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի ողորմածությամբ տեսել ենք այն քարասալիկները, որոնց վրա գրի է առնված այդ հաշվետվությունը, որը նաև Նեֆիի ժողովրդի տարեգրությունն է, ու նաև <b>լամանիտների</b>, նրանց եղբայրների, ու նաև Հարեդի ժողովրդի, որը եկել է աշտարակից, որի մասին արդեն խոսք եղել է, ու մենք նաև գիտենք, որ քարասալիկների վրա փորագրվածը թարգմանված է Տիրոջ ձիրքի և ուժի շնորհիվ, քանի որ նրա ձայնը կոչ է արել մեզ, այդ պատճառով էլ մենք հաստատապես գիտենք, որ դա փչոց չէ։ Ու մենք նմանապես վկայում ենք, որ տեսել ենք քարասալիկների վրա փորագրվածը, և որ դրանք մեզ համար տեսանելի դարձան Աստծու, այլ ոչ թե մարդկային ուժով։ Եվ մենք ամենայն ողջամտությամբ հաստատում ենք, որ Աստծու հրեշտակը իջավ երկնքից և բերեց ու մեր առջև դրեց աչքեր, որպեսզի մենք տեսողություն ձեռք բերենք ու տեսնենք քարասալիկները և այն, ինչ փորագրված է դրանց վրա, և մենք գիտենք, որ Հայր Աստծու և մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի ողորմածությամբ մենք տեսանք դրանք և վկայում ենք, որ դա ստույգ ճշմարտություն է․ և մենք հիանում ենք․ բայց քանի որ Աստծու ձայնը մեզ պատվիրեց ավետել սույնի մասին, մենք, Աստծու պատգամին հնազանդ, սույնի մասին էլ վկայում ենք։ Եվ մենք գիտենք, որ եթե հավատարիմ լինենք Քրիստոսին, մեր հագուստը կմաքրենք բոլոր մարդկանց արյունից և անարատ կկանգնենք Քրիստոսի գահի առջև ու հավիտյանս նրա հետ կմնանք երկնքում։ Եվ փառք Հորն և Սուրբ Հոգուն, որոնց էությունը մեկն է՝ Աստված։ Ամեն:
:::::::::::::::::::::Օլիվեր Քաուդերի,
:::::::::::::::::::::Դեվիդ Ուիթմեր,
:::::::::::::::::::::Մարտին Հարիս։
Կան մարդիկ, որոնք անհամար ապացույցներ են պահանջում, նախքան իրենց մեջ ուժ կգտնեն թեկուզ մասամբ հավատալու որևէ բանի, բայց երբ մարդն ասում է ինձ, «որ տեսել է գրքերը քարասալիկների վրա», և, ավելին, այդ ժամանակ ներկա է եղել հրեշտակը ու տեսել, թե նա ինչպես է տեսնում, և, հավանաբար, նրանից պատշաճ ստորագրություն վերցրել, ես արդեն զգում եմ, որ շատ հեռու եմ գնացել անվերապահ հավատի ճանապարհով, թեկուզ երբեք էլ չեմ լսել այդ մարդում մասին և ո՛չ հրեշտակի անունը գիտեմ, ո՛չ էլ այն, թե ինչ ազգի է նա պատկանում։
Այնուհետև կարդում ենք․
::::::::::::::::::::Քրիստիան Ուիթմեր,
::::::::::::::::::::Ջեյկոբ Ուիթմեր,
::::::::::::::::::::Պիտեր Ուիթմեր֊կրտսեր,
::::::::::::::::::::Ջոն Ուիթմեր,
::::::::::::::::::::Հայրամ Փեյջ,
::::::::::::::::::::Ջոզեֆ Սմիթ֊ավագ,
::::::::::::::::::::Հայրեմ Սմիթ,
::::::::::::::::::::Սենհուլ Գ․ Սմիթ
Իսկ երբ ես, արդեն հեռու գնալով անվերապահ հավատի ուղիով, սպասում եմ ութ ականատեսների, որոնք ինձ հաղորդում են, թեկուզ ոչ շատ գրագետորեն, որ իրենք ոչ միայն տեսել են թերթերը, այլև «շոշափել են դրանք», ինձ համար այդքանն էլ բավական է։ Այդ վկայության տակ Ուիթմերների ամբողջ ցեղն էլ եթե ստորագրած լիներ, ես չէի տոգորվի այդչափ խոր և անխորտակելի հավատով։
Մորմոնյան աստվածաշունչը կազմված է տասնհինգ «գրքից»․ դրանք են Հակոբի, Էնոսի, Խարամի, Օմնիկի, Մոսիայի, Զենիփի, Ալմայի, Հելամանի, Եթերի, Մորոնիի գրքերը, Մորմոնի երկու գրքերը և Նեֆիի երեք գրքերը։
Նեֆիի առաջին գրքում գրագողություն կա․ դա Հին կտակարանից արտագրված պատմությունն է Երուսաղեմից Լեխիի երեխաների դուրս գալու մասին, այնուհետև այնտեղ պատմվում է, թե ինչպես են նրանք ութ տարի թափառել անապատում գերբնական ձիրքով օժտված ոմն Նեֆիի առաջնորդությամբ։ Ի վերջո, նրանք հասել են «Առատության երկիրը» և տեղավորվել ծովափին։ «Շատ օրեր անցնելուց հետո», ― ասված է, ճիշտ է, աստվածաշնչի նմանությամբ, բայց չափազանց անորոշ, Նեֆին ի վերուստ հրաման ստացավ նավ կառուցել և «ժողովրդին ջրերի վրայով փոխադրել։ Նա ընդօրինակել է Նոյի տապանը, սակայն գործել է հրամանի համաձայն։ Նավը նա կառուցել է մեկ օրում, իսկ նրա մոտ կանգնած եղբայրները ծաղրել են նրա աշխատանքը, ու, ի դեպ, նաև իրեն, ասելով․ «Մեր եղբայրը տխմար է, որովհետև կարծում է, թե կարող է նավ կառուցել»։ Չսպասելով, մինչև որ փայտը չորանա, ամբողջ ցեղը կամ ժողովուրդը հաջորդ օրը դուրս է եկել նավարկության։ Եվ այստեղ էլ հենց դրսևորվել է իսկական մարդկային բնավորության կողմերից մեկը, որի մասին Նեֆին պատմում է անկեղծորեն․ աստվածաշնչյան շիտակությամբ նրանք խրախճանք են սարքել։ Նրանք, ինչպես և նրանց կանայք անձնատուր եղան զվարճության, սկսեցին պարել, երգել ու շատ անպարկեշտ բաներ ասել․ հիրավի, նրանք տրվեցին ծայրահեղ անառակության։
Նեֆին փորձում է դադարեցնել այդ այլանդակությունը, բայց նրանք կապոտում են Նեֆիին, և սանձարձակ զվարճությունը շարունակվում է։ Բայց տեսեք, թե Նեֆի մարգարեն ինչպես խորամանկությամբ նրանց գերազանցեց անտեսանելի ուժերի օգնությամբ։
Եվ ահա, այն բանից հետո, երբ նրանք ինձ կապոտեցին, այնպես, որ ես շարժվել չէի կարող, կողմնացույցը, որը Տիրոջ տվածն էր, դադարեց աշխատել․ ուստի նրանք չգիտեին, թե որ կողմը տանեն նավը․ և փոթորիկ բարձրացավ, մեծ ալեկոծություն սկսվեց, և ալիքները մեզ ետ էին մղում ջրերի վրայով, ու այդպես երեք օր, և նրանք շատ վախեցան, երկյուղ կրելով, թե կարող են խեղդվել ծովում, բայց և այնպես, իմ կապերը չէին արձակում։ Եվ չորրորդ օրը քամին, որ մեզ հետ էր քշում, խիստ ուժեղացավ։
Եվ այնպես պատահեց, որ քիչ էր մնում ծովային խորխորատը մեզ կուլ տար։
Այդ ժամանակ նրանք Նեֆիի կապերն արձակլե են։
Եվ այնպես պատահեց, որ նրանք իմ կապերն արձակեցին, ես ձեռքս առա կողմնացույցը և այն գործեց, ինչպես որ ես կամեցա։ Եվ ես Աստված կանչեցի, և երբ ես Աստված կանչեցի, քամիներն իսկույն հանդարտվեցին, ու մեծ լռություն տիրեց։
Կողմնացույցին տիրապետելը, ըստ երևույթին, այդ հնադարյան ծովագնացներին մեծ առավելություն է տվել Նոյի համեմատությամբ։
Նրանք ուղղություն են վերցրել դեպի «ավետյաց երկիրը»․ ուրիշ անուն նրանք այդ երկրին չեն տվել։ Նրանք բարեհաջող հասել են այնտեղ։
Բազմակնությունը մորմոնյան կրոնի ու վաղուցվա դավանանքն է, որ մտցրել է Բրիգեմ Յունգն արդեն Ջոզեֆ Սմիթի մահից հետո։ Մինչ այդ, բազմակնությունը «նողկալիություն» էր համարվում։ Ահա մի հատված Հակոբի՝ մորմոնյան աստվածաշնչի մեջ մտնող երկրորդ գրքի գլխից։
Եվ ահա Տերն ասում է․ Սույն ժողովուրդը խրվել է անօրինականության ցեխի մեջ․ նա չի ընդունում սուրբ գիրքը, որովհետև ճգնում է իր անառակությունը արդարացնել, վկայակոչելով Դավիթ թագավորին և նրա որդի Սողոմոնին․ ճիշտ է, որ Դավիթը և Սողոմոնը ունեցել են բազմաթիվ կիներ ու հարճեր, և դա գարշանք է եղել իմ աչքի առջև, ― ասում է Տերը, ― այդ պատճառով էլ, ― ասում է Տերը, ― ես այդ ժողովրդին հաստատուն ձեռքով դուրս բերեցի Երուսաղեմի հողից, որպեսզի աճեցնեի Հովսեփի ազդրից սերված պտղի սրբակյաց ճյուղը։ Այդ պատճառով էլ ես՝ Տեր Աստվածս, չեմ հանդուրժի, որ այդ ժողովուրդը վարվի հին ձևով։
Սակայն պլանը չի հաջողվել, համենայն դեպս այժմյան մորմոնների վերաբերմամբ, որովհետև Բրիգեմը «հանդուրժում» է այդ։ Ահա ևս մի հատված այդ գլխից․
Ձեզ եմ ասում, լամանիտներ, ձեր եղբայրները, որոնց դուք ասում եք նրանց անառակության համար և նրանց մարմինը պատած խոցերի համար, ավելի բարեպաշտ են, քան դուք, որովհետև նրանք չեն մոռացել Տիրոջ կամքը՝ պատգամված նրանց հայրերին, որպեսզի նրանք չունենան կիներ, բացի մեկից․ և որ նրանք չունենան հարճեր։
Ներոհիշյալ հատվածը (Նեֆիի իններորդ գրքի մի գլխից) պարունակում է այնպիսի տեղեկություններ, որոնք հազիվ թե հայտնի լինեն շատերին։
Եվ այնպես պատահեց, որ Հիսուսը երկինք համբարձվեց, բազմությունը ցրվեց, և ամեն մեկը վերցրեց իր կնոջն ու երեխաներին ու գնաց դեպի իր տունը։
Եվ այնպես պատահեց, որ առավոտյան, երբ բազմությունը հավաքվել էր, հայտնվեցին Նեֆին ու նրա եղբայրը, որին նա հարություն էր տվել մեռյալներից և որի անունն էր Տիմոֆեյ, ու նաև նրա որդին, որի անունն ի Իոնա, և Մաֆոնին, և Մաֆոնիան, նրա եղբայրը, և Կումենը, և Կումենոնխին, և Երեմիան, և Շեմնոնը, և Իոնան, և Զեդեկիան, և Եսաիյան՝ սրանք աշակերտներն են, որոնց ընտրել է Հիսուսը։
Որպեսզի ընթերցողը կարողանա համոզվել, թե ինչպես տպավորիչ ու գեղեցիկ (մորմոնյան առաքյալների պնդմամբ) է տեղի ունենում Փրկիչի կյանքի ամենահուզիչ դրվագներից մեկը, մի բան, որ նրանցից բացի ոչ ոք, երևի, չէր նկատել, բերում եմ մի հատված Նեֆիի այդ նույն գրքից․
Եվ այնպես պատահեց, որ Հիսուսը դիմեց նրանց ու կարգադրեց ոտքի կանգնել։ Եվ նրանք ոտքի կանգնեցին ու նա նրանց ասաց․ Օրհնյալ եք դուք ձեր հավատի համար։ Եվ ահա ես լի եմ ուրախությամբ։ Եվ ասելով նրանց այդ բառերը, արտասվեց ու ամբողջ բազմությունը վկայում է, թե ինչպես նա մեկը մյուսի հետևից գրկում էր երեխաներին և օրհնում էր նրանց, և նրանց համար աղոթում էր Հորը։ Եվ աղոթելուց հետո կրկին արտասվեց ու դիմեց բազմությանն ու ասաց նրանց․ Նայեք այս փոքրիկներին։ Եվ նրանք նայեցին երեխաներին ու աչքները բարձրացրին դեպի երկինք ու տեսան բաց երկինքը ու ասես բոցերի միջով ուղղակի երկնքից իջնող հրեշտակներին, և հրեշտակներն իջան երկիր ու շրջապատեցին երեխաներին, ու նրանք շրջապատված էին բոցերով․ և հրեշտակները սիրաշահում էին նրանց և բազմությունը լսում էր ու տեսնում և վկայում էր այդ մասին․ ու նրանք գիտեին, որ իրենց վկայությունը ճշմարիտ է, որովհետև նրանք բոլորը տեսնում և լսում էին՝ յուրաքանչյուր մարդ առանձին, իսկ թվով նրանք մոտ երկու հազար հինգ հարյուր հոգի էին և բազմությունը բաղկացած էր տղամարդկանցից, կանանցից ու երեխաներից։
Իսկն ասած, էլ ումից կարող էր այն բաղկացած լինել։
Եթերի գիրքը «պատմական» բովանդակությամբ ինչ֊որ քիչ հասկացվող շիլա է, ավելի շատ այնպիսի ժողովուրդների միջև մղված ճակատամարտերի ու պաշարումների վերաբերյալ, որոնց մասին ընթերցողը, հավանաբար, երբեք չի լսել և որոնք բնակվելիս են եղել մի երկրում, որը հիշատակված չէ աշխարհագրության մեջ։ Եղել է այնտեղ Կորիանտումրը, ուշագրավ անունով մի թագավոր, և նա պատերազմել է Շարեդի դեմ, և Լիբի դեմ, և Շիզի դեմ և շատ ուրիշների դեմ «Գեշլոնի հարթություններում», և «Գիլգայի հովտում», և «Ակիշ անապատում», և «Մորանի երկրամասում», և «Ագոշի հարթություններում», և «Օգաֆ» ու «Ռամա» հարթություններում, և «Կորիխոր աշխարհում», և «Կոմնոր լեռան» վրա, և «Ռիպլիանկումի ջրերի» մոտ և այլն, և այլն։ «Եվ այնպես պատահեց, որ շատ ճակատամարտերից հետո Կորիանտումրը հանրագումարի բերեց իր կորուստները, և պարզվեց, որ «սպանվել են երկու միլիոն ուժեղ ռազմիկներ, ինչպես նաև նրանց կանայք ու երեխաները», ընդամենը հինգից֊վեց միլիոն մարդ, «և նա վշտացավ սրտի խորքում»։ Վաղուց էր հարկավոր։ Այդ ժամանակ նա գրել է Շիզին, առաջարկելով դադարեցնել պատերազմական գործողությունները և նրան զիջել իր թագավորությունը հանուն ժողովրդի փրկության։ Շիզը պատրաստ է եղել համաձայնելու, բայց միայն մի պայմանով, որ Կորիանտումրը նախապես ներկայանա նրան և թույլ տա կտրել գլուխը։ Կորիանտումրը այդ պայմանը չի ընդունել։ Պատերազմը մի որոշ ժամանակով վերսկսվել է, իսկ հետո չորս տարվա ընթացքում երկու կողմերն էլ զորք են հավաքել վճռական գոտեմարտի համար, իսկ դրան հաջորդել է, ըստ երևույթին, պատմությանը հայտնի բոլոր ճակատամարտերից ամենանշանավորը, բացառությամբ, թերևս, միայն կիլկենյան կատուների ճակատամարտի, որ այն մասամբ հիշեցնում է։ Ահա պատերազմական պատրաստությունների և բուն ճակատամարտի նկարագրությունը․
7.Եվ այդ ժամանակ նրանք աշխարհի երեսից հավաքեցին ողջ ժողովրդին, բոլորին, ովքեր սպանված չէին, բացի Եթերից։ Եվ այնպես պատահեց, որ Եթերը տեսնում էր ամեն բան, ինչ կատարում էր ժողովուրդը, ու նա տեսնում էր, որ նրանք, ովքեր Կորիանտումրի կողմնակիցներն էին, գալիս խառնվում էին Կորիանտումրի զորքին, և բոլոր նրանք, ովքեր Շիզի կողմնակիցներն էին, գալիս խառնվում էին Շիզի զորքին, և այդպես, չորս տարվա ընթացքում նրանք հավաքում էին ժողովրդին, որպեսզի հավաքեին բոլորին երկրի երեսից ու ոժեղացնեին իրենց հզորությունը, որքան միայն կարող էին ուժեղացնել։ Եվ այդ ժամանակ նրանք բոլորը հավաքվեցին միասին՝ յուրաքանչյուրն այն զորքի մեջ, որում կամենում էր, իրենց կանանց ու երեխաների հետ․ և բոլոր տղամարդիկ, կանայք ու երեխաները զինված էին ռազմի զենքերով՝ վահաններով լանջապանակներով, սաղավարտներով, և զգեստավորված էին ռազմի հագուստով, և նրանք միմյանց դեմ մարտի ելան ու կռվում էին ամբողջ օրը, բայց չհաղթեցին։ Եվ երբ գիշերը վրա հասավ, նրանք հոգնած վերադարձան իրենց բանակատեղերը, իսկ վերադառնալով իրենց բանակատեղերը, նրանք ողբ ու կական բարձրացրին իրենց ժողովրդի սպանվածների համար․ և նրանց հեծեծանքի, ողբ ու վայնասունի ուժից օդը ցնցվում էր։ Եվ երբ լույսը բացվեց, նրանք կրկին կռվի ելան, ու այդ օրը ահեղ էր ու ահավոր, բայց նրանք չհաղթեցին, և երբ կրկին վրա հասավ գիշերը, իրենց ժողովրդի սպանվածների համար, նրանց աղաղակները, գանգատներն ու ողբը ծվատում էին օդը։
8. Եվ այնպես պատահեց, որ Կորիանտումրը երկրորդ անգամ գրեց Շիզին, խնդրելով նրան այլևս մարտի չելնել, այլ վերցնել իր թագավորությունը և խնայել ժողովրդի կյանքը։ Բայց այստեղ Աստծու ոգին հեռացել էր նրանցից և Սատանան էր տիրել ժողովրդի սրտին, քանի որ նրանք մատնվել էին իրենց անողորմության ու իրենց կուրության իշխանությանը, որպեսզի զոհվեին իրենք, ուստի և կրկին մարտի ելան։ Եվ կռվում էին նրանք այդ ամբողջ օրը, ու երբ վրա հասավ գիշերը, նրանք քնեցին իրենց սրերի վրա, և առավոտյան կրկին մարտի ելան ու կռվում էին մինչև գիշեր, և երբ վրա հասավ գիշերը, նրանք ցասումից հարբել էին, ինչպես որ մարդ հարբում է գինուց․ ու կրկին նրանք քնեցին իրենց սրերի վրա․ և առավոտյան նրանք նորից մարտի բռնվեցին, իսկ գիշերվա դեմ նրանք բոլորը ընկան սրից․ մնացել էր հիսուներկու մարդ Կորիանտումրի ժողովրդից և վաթսունինը մարդ Շիզի ժողովրդից։ Եվ այդ գիշեր էլ նրանք քնեցին իրենց սրերի վրա, իսկ առավոտյան կրկին մարտի ելան և կռվեցին միմյանց դեմ, փորձելով իրենց սրերի ու վահանների զորությունը․ և այդպես ամբողջ օրը․ ու երբ վրա հասավ գիշերը, մնացել էին երեսուներկու մարդ՝ Շիզի ժողովրդից և քսանյոթ մարդ՝ Կարիանտումրի ժողովրդից։
9. Եվ այնպես պատահեց, որ նրանք ուտում ու քնում էին և պատրաստվում էին առավոտյան մեռնելու։ Եվ նրանք հաղթանդամ ու մկանուտ այրեր էին։ Եվ կռվում էին նրանք երեք ժամ ու, շատ արյուն կորցնելով ուժասպառ եղան։ Եվ երբ Կորիանտումրի ռազմիկները ուժ հավաքեցին, նրանք փախուստի դիմեցին, բայց այստեղ Շիզը ոտքի ելավ ու նրա հետ էլ նրա զորքը, ու նա ցասումով երդվեց, որ կսպանի Կորիանտումրին կամ ինքը սրից կընկնի․ և այդպես նա հետապնդեց նրանց ու առավոտյան հասավ փախստականներին, ու նրանք կրկին մարտի բռնվեցին։ Եվ այնպես պատահեց, որ, երբ բոլորն ընկան, բացի Կորիանտումրից ու Շիզից, Շիզը, շատ արյուն կորցնելով, ուժասպառ եղավ։ Եվ այդ ժամանակ Կորիանտրումը, իր սրի վրա հենվելով, մի փոքր հանգստացավ ու գլխատեց Շիզին։ Եվ երբ նա գլխատեց Շիզին, Շիզը ձեռքերի վրա բարձրացավ ու ընկավ, և, մի կում օդ կուլ տալով, մեռավ։ Եվ այդ ժամանակ Կորիանտումրը անկենդան ընկավ գետին։ Եվ Աստված ասաց Եթերին ՝ գնա։ Եվ նա գնաց ու տեսավ, որ Տիրոջ ասածը կատարվել է, և նա ավարտեց իր տարեգրությունը․ դրա հարյուրերորդ մասն էլ ես չեմ գրել։
Ափսոս, ափսոս, որ Սմիթը այդքան քիչ է գրել և, նախորդ գլուխները լցնելով ամենատխուր գռեհկությամբ, իր պատմությունն ընդհատել է հենց այն տեղում, որտեղ այն գուցե և կարող էր հետաքրքիր դառնալ։
Մորմոնյան աստվածաշունչը տխմար գիրք է և այն կարդալը տաղտկալի զբաղմունք է, բայց դրա խրատների մեջ վնասակար ոչինչ չկա։ Դրանում շարադրված բարոյականության օրենսգրքի դեմ առարկելու բան չկա՝ այն «թխված» է Նոր կտակարանից, նույնիսկ առանց աղբյուրը վկայակոչելու։
