Changes
/* Գլուխ չորրորդ */
― Հացի նստենք։ Մարի՛ա, ամանները լցրո՛ւ։
==Գլուխ հինգերորդ==
Ռոբերտ Ջորդանը մի կողմ քաշեց քարայրի մուտքի առաջ կախված տապճակը, դուրս եկավ ու լիաթոք շնչեց գիշերային սառն օդը։ Մշուշը ցրվել էր, հայտնվել էին աստղերը։ Քամի չկար։ Հիմա, երբ դուրս էր եկել քարայրից, որտեղ տաք ու հեղձուցիչ օդում ծխախոտի ու փայտածուխի ծխին էին խառնվել բրնձի, մսի, շաֆրանի, կարմիր տաքդեղի, ձեթի, հատակին թափված գինու, քարայրի մուտքի կողքին վզից կախված և ոտներն օդում չռված տկի խեժի հոտը, սխտորի կապերի կողքին առաստաղից կախված և իրեն անծանոթ խոտերի հաճելի բուրմունքը, հիմա՝ կարմիր գինուց ու սխտորից բերանում առաջացած պղնձի համից հետո, սեղանի շուրջ նստած մարդկանց շորերին կպած մարդկային ու ձիու քրտնքի հոտից հետո (մարդկային քրտինքը՝ սիրտ խառնող քաղցրավուն հոտով), Ռոբերտ Ջորդանը լիաթոք շնչեց գիշերվա մաքուր, լեռնային օդը, որ սոճու և գետակի կողքին փռված մարգագետնի շաղոտ բույրով էր լցված։ Առատ ցող էր իջել, որովհետև քամին դադարել էր, Ռոբերտ Ջորդանը մտածեց, որ առավոտյան դեմ կցրտի։
Նա կանգնեց, խոր շնչեց ու ականջ դրեց գիշերային ձայներին։ Նախ շատ հեռվից կրակոց լսվեց, հետո բուի կանչը՝ ներքևի անտառից, որտեղ ձիերն էին ցանկապատի մեջ առնված, քիչ անց քարայրից հասան գնչուի երգի հնչյուններն ու կիթառի մեղմ լարաարկերը։
«Ես իմ հորից ժառանգություն ստացա
Երգում էր գնչուն շինծու, խռպոտ ձայնով, որը բարձրացավ, բարձրացավ ու կախվեց օդում։ Հետո շարունակեց․
<poem>
Լուսինը այս և արեգակ։
Աշխարհն ամբողջ ես ման եկա,
Եվ ծախսել չկարողացա»։
</poem>
Լարազարկերի խուլ ու մերթընդմերթ ընդհատվող արձագանքով կիթառը կարծես խրախուսում էր երգչին։ Ռոբերտ Ջորդանը լսեց, որ մեկն ասում է․
― Լավ, գնչու, հիմա էլ կատալոնացին երգիր։
― Չէ։
― Հա ՜։ Հա՛։ Կատալոնացին։
― Դե լավ, ― ասաց գնչուն և սկսեց ողբաձայն երգել․
<poem>
«Քիթս տափակ է,
Դեմքս՝ սև,
Բայց և այնպես մարդ եմ ես»։
</poem>
― Ole,<ref>Ապրես (իսպ․)։</ref> ― ասաց մեկը։ ― Շարունակի՛ր գնչու։
Գնչուի ձայնն այս անգամ հնչեց ինչ֊որ հեգնախառն ողբերգականությամբ․
<poem>
«Փառք քեզ աստված, որ ես նեգր եմ,
Ոչ թե կատալոնացի»։
</poem>
― Շատ եք աղմկում, ― լսվեց Պաբլոյի ձայնը։ ― Վերջացրո՛ւ, գնչու։
― Ճիշտ է, ― լսվեց կնոջ ձայնը։ ― Շատ աղմկեցիք։ Բարձր ես երգում, մեկ էլ տեսար guardia civil֊ը հայտնվեց։ Երգածդ էլ մի բանի նման լինի։
― Ուրիշ երգ էլ գիտեմ, ― ասաց գնչուն ու զարկեց կիթառի լարերին։
― Քեզ պահիր, ― ասաց կինը։
Կիթառը լռեց։
― Այսօր ձայնս տեղը չէ։ Ոչինչ, ― ասաց գնչուն և, ծածկոցը մի կողմ քաշելով, դուրս եկավ մթության մեջ։
Ռոբերտ Ջորդանը նայում էր նրան։ Նա նախ գնաց մի ծառի մոտ, հետո եկավ իմ կողմը։
― Ռոբերտո, ― ասաց գնչուն ցածրաձայն։
― Այո, Ռաֆայել, ― ասաց նա։ Ձայնից կռահեց, որ գինին ազդել է գնչուի վրա։ Ինքն էլ էր խմել՝ երկու աբսենթ, վրայից էլ մի քանի բաժակ գինի, բայց ուղեղը չէր պղտորվել, դատողությունը տեղն էր, սառն ու հստակ, երևի Պաբլոյի հետ կապված բարդությունների պատճառով։
― Ինչո՞ւ չսպանեցիր Պաբլոյին, ― ասաց գնչուն շատ ցածր ձայնով։
― Իսկ ինչո՞ւ սպանեի։
― Վաղ թե ուշ սպանելու ես։ Ինչո՞ւ չօգտվեցիր առիթից։
― Լո՞ւրջ ես ասում։
― Չգիտե՞ս, որ բոլորը դրան էին սպասում։ Ի՞նչ ես կարծում, կինը ինչո՞ւ աղջկան դուրս արեց։ Կարծում ես, որ այս խոսակցությունից հետո հնարավո՞ր է առաջվա պես շարունակել։
― Դուք պետք է սպանեիք։
― Que va<ref>Չէ մի։ Հա՛, հա՛ (իսպ․)։</ref> ― հանգիստ ասաց գնչուն։ ― Դա քո գործն է, դու պիտի անեիր։ Պաբլոն ոչ մի բարեկամ չունի։
― Մտքումս կար, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Բայց հրաժարվեցի։
― Մենք տեսանք։ Բոլորս էլ նկատեցինք, թե ոնց ես պատրաստվում։ Բայց ինչո՞ւ չարեցիր։
― Մտածեցի, որ կարող է ձեր սրտով չլինել, կամ էլ կնոջ։
― Que va: Կինն այնպես էր սպասում, ոնց որ պոռնիկը ավելի մեծ որսի։ Իսկ դու ավելի ջահել ես, քան թվում է։
― Հնարավոր է։
― Հիմա սպանիր, ― համառորեն շարունակեց գնչուն։
― Դա արդեն մարդասպանություն է։
― Ավելի լավ է նույնիսկ, ― ցածրաձայն ասաց գնչուն։ ― Ավելի անվտանգ է։ Դե գնա՛։ Սպանի՛ր։
― Ես այդպիսի բան չեմ կարող անել։ Այդպիսի բաներից ես զզվում եմ, և նրանք, ովքեր պայքարի են դուրս եկել հանուն մի դատի, այդ ձևով չպետք է գործեն։
― Ուրեմն կռվի մեջ քաշիր, ― ասաց գնչուն։ ― Բայց իմացի՛ր, պիտի սպանես։ Ուրիշ ճար չկա։
Այդ պահին, առանց լռությունը խռովելու, հենց իրենց կողքով բուն սլացավ ցած և որսը մագիլների մեջ առած՝ արագ ու անաղմուկ թափահարեց թևերն ու հեռացավ։
― Նայի՛ր, ― ասաց գնչուն մթության մեջ, ― մարդիկ էլ այդպես պետք է գործեն։
― Իսկ հետո օրը ցերեկով, կույր֊կույր, ագռավներով շրջապատված նստեն ծառի փչակում, ― ասաց Ջորդանը։
― Այսպիսի պահ քիչ է լինում, ― ասաց գնչուն։ ― Առիթն եկել է, բաց մի՛ թողնի։ Սպանի՛ր, թե չէ հետո դժվար կլինի։
― Պահն արդեն անցել է։
― Մի բան արա, կռվի մեջ քաշիր, ― ասաց գնչուն։ ― Կամ է սուսուփուս, առանց իմաց տալու խփիր։
Քարայրի մուտքի ծածկոցը բացվեց և դռան առաջը լուսավորվեց։ Մի մարդ դեպի իրենց կողմը շարժվեց։
― Գեղեցիկ գիշեր է, ― ասաց մարդը խուլ ու թախծոտ ձայնով։ ― Վաղը լավ օր է լինելու։
Պաբլոն էր։
Ռուսական սիգարետ էր ծխում և, երբ ծուխը ներս էր քաշում, կլոր դեմքը լուսավորվում էր, իսկ աստղերի լույսի տակ ուրվագծվում էին նրա խոշոր իրանն ու երկար թևերը։
― Կնոջ ասածներին ուշադրություն մի՛ դարձրու, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանին։ Սիգարետի կրակը մի պահ ուժեղ լուսարձակեց և հետո երևած իջեցրած ձեռքի մեջ։ ― Երբեմն ինքն իրենից դուրս է գալիս։ Բայց լավ կին է։ Շատ հավատարիմ է Հանրապետությանը։ ― Հիմա սիգարետի կրակը ամեն խոսքի հետ թեթև ոստոստում էր մթության մեջ։ Երևի խոսելիս բերանի անկյունում է պահում, մտածեց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Ոչ մի դժվարություն չի ծագի մեր միջև։ Ամեն ինչում համաձայն ենք։ Ես ուրախ եմ, որ դու եկել ես։ ― Սիգարետի կրակը նորից ուժեղ լույս արձակեց։ ― Դու մեր վեճերին ուշադրություն մի՛ դարձրու, ― ասաց նա։ ― Դու բարով ես եկել։ Իսկ հիմա ինձ ներիր, ― ասաց նա, ― գնամ տեսնեմ ոնց են կապել ձիերին։
Ծառերի արանքով նա գնաց դեպի մարգագետին, ներքևից ձիու խրխինջ լսվեց։
― Տեսնո՞ւմ ես, ― ասաց գնչուն։ ― Հիմա տեսնո՞ւմ ես։ Առիթը ձեռքից բաց թողեցինք։
Ռոբերտ Ջորդանը ոչինչ չպատասխանեց։
― Ես գնում եմ ներքև, ― զայրացած ասաց գնչուն։
― Ի՞նչ անելու։
― Que va, ինչ անելու։ Թույլ չտալու, որ փախչի։
― Ներքևով կարո՞ղ է ձիով փախչել։
― Ոչ։
― Որ այդպես է, գնա այնտեղ, որտեղից կարող ես փախուստը խափանել։
― Այնտեղ Ագուստինն է։
― Ուրեմն գնա և խոսիր Ագուստինի հետ։ Պատմիր, թե ինչ եղավ այստեղ։
― Ագուստինը հաճույքով կսպանի նրան։
― Ավելի լավ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Գնա վերև և տեղը տեղին պատմիր, թե ինչ և ինչպես եղավ։
― Հետո՞։
― Ես էլ գնամ մարգագետնի կողմը։
― Լավ, բարեկամս։ Լավ։ ― Ռաֆայելի դեմքը նա չէր տեսնում, բայց զգում էր, որ ժպտում է։ ― Նշանակում է թևրդ քշտեցիր, լավ է, ― հավանություն տալով ասաց գնչուն։
― Դու գնա Ագուստինի մոտ։
― Գնացի, Ռոբերտո, գնացի, ― ասաց գնչուն։
Մթության մեջ խարխափելով՝ Ռոբերտ Ջորդանը սոճիների արանքներով հասավ մարգագետին։ Նա նայեց աստղերի լույսի տակ փռված բացատին ու տեսավ կապված ձիերի սև ուրվագծերը, որ ձգվել էին մինչև գետակ։ Հաշվեց։ Հինգն էին։ Նստեց մի սոճու տակ և սկսեց նայել մարգագետնի կողմը։
Հոգնած եմ, մտածեց նա, և թերևս դրա համար էլ լավ չեմ դատում։ Բայց իմ պարտականությունը կամուրջն է, և որպեսզի գործը գլուխ բերեմ, ես իրավունք չունեմ ինձ ավելորդ ռիսկի ենթարկելու։ Իհարկե, ռիսկից խուսափելն ավելի մեծ ռիսկ է, բայց ես այդպես վարվեցի, որպեսզի չխանգարեմ իրադարձությունների բնական ընթացքը։ Եթե գնչուն ճիշտ է ասում, թե նրանք սպասել են, որ ես Պաբլոյին սպանեմ, ուրեմն պետք է սպանած լինեի։ Բայց մտքովս իսկ չէր անցնում, որ նրանք ինձնից այդպիսի բան կարող են սպասել։ Օտար վայրում ո՞նց մարդ սպանես և հետո էլ հետներն աշխատես։ Չէ, չէր լինի։ Վատ կլիներ։ Ուրիշ բան է մարտի ժամանակ, ասենք եթե չի ենթարկվում զինվորական կարգապահությանը, բայց այս դեպքում, չէ, սխալ կլիներ, շատ վատ կլիներ, թեև գայթակղությունից խուսափելն էլ դժվար էր, այնքան պարզ ու կտրուկ էր թվում հարցի լուծումը։ Բայց այս երկրում պարզ ու կտրուկ բան չեմ հավատում, որ առհասարակ գոյություն ունի։ Այ, չնայած լիովին վստահում եմ կնոջը, բայց էլի չեմ կարող ասել, թե նա իրեն ինչպես կպահեր, եթե ես այդ կտրուկ միջոցին դիմեի։ Մահը այդպիսի տեղերում շատ տգեղ, կեղտոտ, զզվելի տպավորություն կարող է թողնել։ Եվ ես չեմ կարող ասել, թե կինն ինչպես կպահեր իրեն։ Իսկ առանց այս կնոջ ո՛չ կարգ կարող է լինել այստեղ, ո՛չ կանոն։ Իդեալականն այն կլիներ, որ կինը սպաներ նրան, կամ էլ գնչուն (բայց սա չէր անի), կամ Ագուստինը։ Անսելմոն կսպանի, եթե ասեմ, բայց արի տես, որ նա էլ դեմ է սպանությանը։ Նա Պաբլոյին ատում է, այդպես եմ կարծում, իսկ ինձ վստահում է, հավատում է, որովհետև ես ներկայացուցիչն եմ այն գործի, որին ինքը հավատում է։ Միայն նա, մեկ էլ կինն են հավատում Հանրապետությանը, ինչքան կարողանում եմ տեսնել։ Բայց դեռ վաղ է հաստատ ասելու համար։
Երբ աչքերն ընտելացան աստղերի լույսին, նա տեսավ, որ Պաբլոն կանգնած է ձիերից մեկի կողքին։ Ձին ընդհատել էր արածելն ու բարձրացրել էր գլուխը, բայց անհանգիստ շարժումով նորից իջեցրեց։ Պաբլոն կանգնել էր ձիու կողքին, հենվել նրան ու շոյում էր վիզը, և ամեն անգամ, որ ձին ձգում էր կապը, նա տարուբերվում էր ձիու հետ։ Պաբլոյի փաղաքշանքը գրգռում էր ձիուն, որովհետև չէր կարողանում հանգիստ արածել։ Ռոբերտ Ջորդանը չէր կարող տեսնել, թե Պաբլոն ինչ է անում, չէր կարող լսել, թե ինչ է ասում, բայց տեսնում էր, որ ձին կապված է, որ ձին թամբած չէ։ Հիմա նա նստել ու հետևում էր Պաբլոյին, փորձում էր պարզել, թե ինչ է վերջապես անելու։
― Դու իմ խոշոր, լավ ձիուկ, ― ասում էր Պաբլոն մթության մեջ ձիուն։ Նա խոսում էր խոշոր աշխետ նժույգի հետ։ ― Դու իմ խոշոր, գեղեցիկ սպիտակաճակատ։ Քո երկար կոր վիզը նման է իմ քաղաքի մեծ կամուրջին։ ― Կանգ առավ։ ― Բայց ավելի կոր է ու ավելի գեղեցիկ։ ― Ձին մի կողմից ատամներով խոտն էր պոկոտում, մյուս կողմից անընդհատ գլուխն այս ու այն կողմ գցում՝ ձանձրացած և՛ մարդուց, և՛ նրա շաղակրատանքից։ ― Դու ոչ կին ես, ոչ էլ հիմար, ― ասում էր Պաբլոն աշխետ ձիուն։ ― Դո՛ւ, ա՜խ, դո՛ւ, դո՛ւ, դու իմ խոշոր ձիուկ։ Դու շիկացած ժայռի նմանվող կինը չես։ Կամ էլ խուզված գլխով, ձախավեր շարժումներով, թաց, նորածին քուռակի նմանվող աղջիկը չես։ Դու չես նախատում, դու չես ստում, դու ինձ հասկանում ես։ Դո՛ւ, դո՛ւ, ա՜խ, դո՛ւ, իմ լավ, խոշոր ձիուկ։
Ռոբերտ Ջորդանի համար շատ հետաքրքրական էր, թե ինչ է խոսում Պաբլոն իր աշխետ ձիու հետ, բայց չփորձեց ականջ դնել, և վեր կացավ ու գնաց դեպի քարայր, որովհետև համոզվեց, որ Պաբլոն եկել էր սոսկ ձիերին ստուգելու, և հիմա նրան սպանելը միանգամայն սխալ կլիներ։ Պաբլոն դեռ երկար ժամանակ կանգնել էր այնտեղ՝ մարգագետնում, ու խոսում էր ձիու հետ։ Ձին ոչ մի բան չէր հասկանում նրա ասածներից, միայն ձայնի երանգից զգում էր, որ դրանք փաղաքշական խոսքեր են, բայց նա սոված էր, ամբողջ օրը փակված էր եղել ցանկապատի մեջ և հիմա, երբ անհամբեր պոկոտում էր կապի երկայնքին ընկած կանաչ խոտը, այդ մարդը ձանձրացնում էր նրան։ Պաբլոն ցիցը տեղափոխեց և նորից եկավ կանգնեց ձիու կողքին, բայց այլևս չէր խոսում։ Ձին շարունակեց արածել և արդեն հանգիստ էր, որովհետև մարդը հոգին չէր ուտում։
