Changes
/* Գլուխ երեսուներորդ */
Անդրեսի միջոցով Գոլցին զեկուցագիր ուղարկելուց հետո անորոշության մի զգացում էր պատել նրան, այնպիսի վիճակում էր, ինչպես լինում է այն ժամանակ, երբ ամսաթիվը շփոթելով ընկնում ես կասկածների մեջ, չգիտես հյուրերը երեկույթին կգան թե ոչ։ Այդ վիճակից այժմ արդեն դուրս էր եկել։ Հիմա նա հաստատ գիտեր, որ տոնակատարությունը չի հետաձգվելու։ Լավ է, երբ հաստատ գիտես, մտածեց նա։ Միշտ էլ, երբ հաստատ գիտես, ավելի լավ է։
==Գլուխ երեսունմեկերորդ==
Եվ ահա նորից ուշ գիշեր էր և նորից իրար հետ ննջապարկի մեջ էին։ Մարիան հպվել էր նրան, և նա զգում էր աղջկա ազդրերի երկարուն ողորկությունը, կրծքերը, որ կարծես երկու փոքրիկ բլուրներ լինեին դաշտում, որտեղ մի աղբյուր կա, իսկ բլուրներից այն կողմ պարանոցի հովիտն է, հետո գալիս են շրթունքները։ Ռոբերտ Ջորդանը անշարժ պառկել էր ու ոչ մի բանի մասին չէր մտածում, իսկ աղջիկը գլուխն էր շոյում։
― Ռոբերտ, ― ասաց Մարիան շատ ցածր ձայնով ու համբուրեց նրան։ ― Աղաչում եմ։ Ես չեմ ուզում քեզ վշտացնել, բայց ցավում է, շատ է ցավում։ Երևի այս գիշեր լավ չզգաս ինձ հետ։
― Այդ ցավը միշտ էլ լինում է, ― ասաց նա։ ― Ոչինչ, նապաստակ, դատարկ բան է։ Մենք էլ այնպիսի բան չենք անի, որ ցավեցնի։
― Այդ չէ։ Այն է, որ ես չեմ կարող քեզ հետ այնպես լինել, ինչպես ուզում եմ։
― Կարևոր չէ։ Կանցնի։ Պառկա՞ծ ենք կողք֊կողքի, դա արդեն ամեն ինչ է։
― Այո, բայց ամաչում եմ։ Երևի դա այն ժամանակից է գալիս, երբ այնպիսի բաներ արեցին ինձ։
― Արի չխոսենք այդ մասին։
― Ես էլ չեմ ուզում խոսել։ Բայց ցավալի է, որ հենց այս գիշեր այսպես եղավ, ասում եմ, որպեսզի իմանաս, թե ինչու չեմ կարող։
― Լսի՛ր, նապաստակ, ― ասաց նա։ ― Այդ բոլորը կանցնեն, և շուտով ամեն ինչ լավ կլինի։ ― Սակայն մտածում էր, որ լավ չեղավ այսպես՝ վերջին գիշերով։
Հետո ամաչեց իր մտքերից և ասաց․
― Մոտ պառկիր, նապաստակ, հպվիր ինձ։ Երբ հպվում ես ինձ խավարում, ես այն նույն զգացողությունն եմ ունենում, ինչ քեզ հետ սեր անելիս։
― Ես շատ եմ ամաչում, որովհետև մտածում էի, որ այս գիշեր էլ այնպես կլինի, ինչպես Սորդոյի մոտից վերադառնալիս եղավ՝ սարալանջին։
― Que va, ― ասաց նա։ ― Այդպես ամեն օր չի լինում։ Այսպես էլ է լավ։ ― Ստում էր, ջանում էր թաքցնել հուսախաբությունը։ ― Մենք հանգիստ կողք֊կողքի կպառկենք ու կքնենք։ Արի զրուցենք։ Ես քեզ շատ քիչ եմ լսել։ Զրուցենք։
― Ինչի՞ մասին զրուցենք, վաղվա՞, քո գործի՞։ Այնպես կուզեի իմանալ քո գործը։
― Ոչ, ― ասաց նա և մարմինը լրիվ թուլացրած հանգիստ պառկեց ննջապարկում, ձախ թևը մտցրեց աղջկա գլխի տակ և այտը հպեց ուսին։ ― Ամենախելացի բանն այն կլինի, որ մենք ոչ վաղվա մասին խոսենք, ոչ էլ այսօրվա դեպքի։ Այս գործում կորուստների մասին դատողություններ չեն անում, իսկ այն ինչ արվելու է վաղը, պետք է արվի։ Չե՞ս վախենում։
― Que va, ― ասաց աղջիկը։ ― Ես միշտ էլ վախեցած եմ։ Բայց հիմա այնքան եմ քեզ համար վախենում, որ ինձ մոռացել եմ։
― Պետք չէ, նապաստակ։ Ես այսպիսի բաներ շատ եմ տեսել։ Սրանից վատերն էլ են եղել, ― ստեց նա։ Հետո հանկարծ, հանձնվելով պատրանքի հեշտանքին, ասաց․ ― Արի խոսենք Մադրիդից, խոսենք ինչեր ենք անելու այնտեղ։
― Լավ, ― ասաց աղջիկը, հետո թե․ ― Ռոբերտո, ցավում եմ, որ ես այսօր այսպես եմ։ Ուրիշ բան չե՞մ կարող անել քեզ համար։
Նա շոյեց աղջկա գլուխն ու համբուրեց նրան, հետո հանգիստ պառկեց և ականջ դրեց գիշերային լռությանը։
― Խոսիր Մադրիդի մասին, ― ասաց և մտածեց․ ես այս խոսակցությունը կհիշեմ, և վաղը սա ինձ պետք կգա։ Վաղն ինձ ամեն ինչ, ամեն ինչ, որ ունեմ, պետք են գալու։ Նույնիսկ այս ասեղնատերևները։
Հետո նորից հանձնվեց պատրանքի հեշտանքին, և դա նման էր սիրահարների գիշերային լուռ մերձեցման, երբ ոչ թե փոխըմբռնում կա, այլ լոկ հեշտանք։
― Սիրելիս, ― ասաց նա ու համբուրեց աղջկան։ ― Լսիր, թե ինչ եմ ասում։ Երեկ գիշեր մտածում էի, որ ինչպես Մադրիդ հասնելուց հետո քեզ կթողնեմ հյուրանոցում և կգնամ հանդիպելու ռուս տղաներին։ Հիմա տեսնում եմ, որ դա անհեթեթություն է։ Ոչ մի հյուրանոցում էլ չեմ թողնի ես քեզ։
― Ինչո՞ւ։
― Դու միշտ ինձ հետ կլինես։ Ես քեզ ոչ մի վայրկյան մենակ չեմ թողնի։ Իրար հետ կգնանք Սեգուրիդադ, փաստաթղթերս կվերցնենք, հետո կգնանք քեզ համար շորեր գնելու։
― Ինձ շատ բան պետք չէ, ինքս էլ կարող եմ գնել։
― Ոչ, պետք է, և շատ, մենք կգնենք ամենալավ հագուստները, դու դրանց մեջ գեղեցկուհի կդառնաս։
― Ես կնախընտրեի հյուրանոցում մնալ և աշխատողներից մեկին ուղարկել հագուստներ բերելու։ Այդ հյուրանոցը որտե՞ղ է։
― Պլասա Դել Կալլաոյի վրա։ Մենք մեր ժամանակի մեծ մասը հյուրանոցում կանցկացնենք։ Այնտեղ՝ համարում, մի մեծ մահճակալ կա, մաքուր սավաններով, լողասենյակում տաք ջուր, սենյակում երկու պահարան, մեկի մեջ քո իրերը կտեղավորենք, մյուսի մեջ՝ իմ։ Համարի բարձր ու լայն պատուհանները կարելի է բացել և նայել դուրս, գարնանային փողոցին։ Ես գիտեմ մի քանի տեղ, ճիշտ է, օրենքով արգելված, որտեղ լավ ուտելիքներ են լինում, գիտեմ նաև խանութներ, որտեղ դեռևս կարելի է գինի ու վիսկի ձեռք բերել։ Համարում ուտելու բաներ կպահենք, որպեսզի սովածանալիս դեսուդեն չընկնենք, ինձ համար վիսկի կառնեմ, իսկ քեզ համար՝ մանսանիլլա։
― Ես ուզում եմ վիսկի փորձել։
― Բայց գիտե՞ս, որ վիսկի ճարելը շատ դժվար է, իսկ մանսանիլլա դու սիրում ես։
― Լավ, Ռոբերտո, վիսկին պահիր, ― ասաց նա։ ― Ա՜խ, ոնց եմ սիրում քեզ։ Սիրում եմ քեզ, քո վիսկին, որը խնայում ես ինձնից։ Ինչ խոզն ես։
― Լավ, կտամ, փորձիր։ Բայց դա կնոջ համար չէ։
― Եվ ես, ըստ քեզ, մինչև օրս այնպիսի բաներ եմ ճաշակել, որոնք կնոջ համար են եղել, ― ասաց Մարիան։ ― Հետո, հարսանեկան այս նույն շապիկո՞վ եմ լինելու անկողնում։
― Ո՛չ։ Քեզ համար նոր գիշերանոցներ կգնեմ, պիժամաներ, գուցե դու գերադասում ես պիժամա՞ն։
― Գնելու եմ հարսնության յոթ շապիկ, ― ասաց աղջիկը։ ― Շաբաթվա յուրաքանչյուր օրվա համար մեկը։ Հարսնական մի շապիկ էլ քեզ համար կգնեմ։ Դու քո շապիկը երբևէ լվանո՞ւմ ես։
― Երբեմն։
― Այնպես կանեմ, որ ամեն ինչ մաքուր լինի, վիսկի կլցնեմ բաժակիդ մեջ ու ջուր կավելացնեմ, ոնց որ Սոորդոյի մոտ էիր անում։ Ձիթապտուղ կճարեմ, աղած ձողաձուկ ու աղած կաղին, որպեսզի վիսկիի վրայից ուտես, և ամիսը կանցնի ու մենք համարից դուրս չենք գա։ Եթե միայն կարողանամ քեզ հետ այնպես լինել, ինչպես պետք է, ― ասաց նա հանկարծ տխրելով։
― Դատարկ բան է դա, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Իսկապես դա դատարկ բան է։ Երևի վերք է եղել, հետո սպիացել է, հիմա նորից սկսել է ցավել։ Լինում է այդպես։ Կանցնի։ Իսկ եթե լուրջ բան է, Մադրիդում լավ բժիշկներ կան։
― Բայց մինչև հիմա լավ էր, ― գանգատվեց նա։
― Ուրեմն նորից լավ կլինի։
― Որ այդպես է, արի նորից Մադրիդի մասին խոսենք։ Աղջիկն իր ոտքերը փարեց նրա ոտքերին և գլուխը հպեց ուսին։ ― Բայց ես տգեղ եմ այսպես, խուզած գլխով, դու չե՞ս ամաչի ինձ հետ դուրս գալ։
― Ոչ։ Դու սիրուն ես։ Շատ սիրուն դեմք ունես, գեղեցիկ մարմին, երկար, թեթև, իսկ մաշկդ ողորկ է, մուգ ոսկեգույն, ով քեզ տեսնի, փորձելու է խլել ինձանից։
― Que va, ինձ քեզանից խլե՞ն, ― ասաց աղջիկը։ ― Մինչև մահ ինձ ոչ մի տղամարդ ձեռք չի տա։ Ինձ քեզանից խլե՜ն։
― Բայց կփորձեն շատերը։ Կտեսնես։
― Երբ տեսնեն ինչպես եմ սիրում քեզ, կհասկանան, որ ինձ քեզանից խլելը նույնն է, ինչ ձեռքն հալած արճճի կաթսայի մեջ մտցնելը։ Իսկ դո՞ւ։ Եթե քո շրջանակի կրթված կանանց հանդիպես, չե՞ս ամաչի, որ ինձ հետ ես։
― Երբեք։ Ես քեզ հետ ամուսնանալու եմ։
― Լավ, եթե ուզում ես, ― ասաց աղջիկը։ ― Բայց որ մեզ մոտ հիմա եկեղեցիներ չկան, երևի դա արդեն կարևոր չէ։
― Ես ուզում եմ, որ մենք ամուսնանանք։
― Լավ, եթե ուզում ես։ Բայց իսկապես, եթե պատահի, որ գնանք մի երկիր, որտեղ տակավին եկեղեցիներ կան, թերևս կարողանանք ամուսանանալ, հա՞։
― Իմ երկրում եկեղեցին մնում է տակավին, ― ասաց նա։ Այնտեղ մենք կարող ենք ամուսնանալ, եթե դու դրան նշանակություն ես տալիս։ Ես երբեք ամուսնացած չեմ եղել։ Այնպես որ ոչ մի բարդություն չկա։
― Ես ուրախ եմ, որ դու երբեք ամուսնացած չես եղել, ― ասաց նա։ ― Բայց ավելի ուրախ եմ, որ այնպիսի բաներ գիտես, որոնց մասին ասացիր քիչ առաջ, նշանակում է դու շատ կանանց հետ ես եղել, իսկ Պիլարն ինձ ասաց, որ այդպիսի տղամարդիկ լավ ամուսիններ են լինում։ Բայց հիմա արդեն ուրիշ կանանց ետևից չես վազի, չէ՞։ Ես կմեռնեմ, եթե այդպիսի բան անես։
― Կանանց ետևից ես երբեք չեմ վազել, ― ասաց նա, և դա ճիշտ էր։ ― Մինչև քեզ հանդիպելս ես չէի էլ մտածում, որ կարող եմ խորապես սիրել որևէ մեկին։
Աղջիկը շոյեց նրա այտերն ու ձեռքերով փարվեց գլխին։
― Երևում է շատ կանանց ես դու ճանաչել։
― Ոչ մեկին չեմ սիրել։
― Լսի՛ր, Պիլարը ինձ մի բան ասաց․․․
― Ի՞նչ, ասա։
― Չէ՞ Ավելի լավ է չասեմ։ Արի նորից Մադրիդի մասին խոսենք։
― Ի՞նչ էիր ուզում ասել։
― Չեմ ուզում ասել։
― Թերևս ավելի լավ է ասես, կարող է կարևոր լինել։
― Կարծո՞ւմ ես, որ կարևոր է։
― Այո։
― Բայց ինչի՞ց գիտես, որ կարևոր է, եթե չգիտես, թե ինչ է։
― Քո ասելու եղանակից։
― Ուրեմն չեմ թաքցնի քեզանից։ Պիլարը ասաց, որ մենք բոլորս էլ մեռնելու ենք վաղը, և դու նույնքան լավ գիտես, ինչքան ինքը, բայց կարևորություն չես տալիս։ Նա ոչ թե քննադատելու համար ասաց, այլ հիացմունքով։
― Այդպե՞ս ասաց։ ― Այ քեզ խելագար քավթառ, մտածեց նա ու ասաց․ ― Դա նրա գնչուական զառանցանքներից է։ Այդպիսի զրույցներ անում են միայն շուկայում առուծախ անող կանայք և սրճարաններում շաղակրատող վախկոտները։ Դա ի՞նչ խոսք է, դրան ասում են համը հանել։ ― Զգաց, որ թեևատակերից քրտինքը հոսելով իջավ կողերով։ Վախեցա՞ր, ասաց ինքն իրեն, հետո բարձրաձայն դարձավ աղջկան։ ― Սնահավատ ու շաղակրատ քավթառ է, ուրիշ ոչինչ։ Արի նորից Մադրիդի մասին խոսենք։
― Ուրեմն դա ճիշտ չէ՞, այդպիսի բան չգիտե՞ս։
― Իհարկե ոչ։ Մի խոսիր այդ զառանցանքների մասին, ― ասաց նա՝ մի թունդ ու կեղտոտ բառ օգտագործելով։
Հիմա նորից էր խոսում Մադրիդի մասին, բայց զգում էր, որ չի կարողանում անուրջին ձուլվել, նա ստում էր և՛ իր սիրած աղջկան, և՛ իրեն, որպեսզի սպանի մարտին նախորդող գիշերը, ու անում էր գիտակցաբար։ Հաճելի էր, բայց պատրանքի հեշտանքն արդեն չքացել էր։ Այնուամենայնիվ նա վերսկսեց․
― Ես մտածել եմ նաև մազերիդ մասին, ― ասաց նա։ ― Մտածել եմ, թե ինչ կարելի է անել։ Հիմա դրանք հավասար աճում են, ոնց որ վայրի գազանի մուշտակը, և շատ սիրուն են, երբ ձեռքս տանում եմ գլխիդ վրայով, զգում եմ, որ մազերդ բարձրանում են, ճկվում ու նորից հարթվում, կարծես քամուց օրորվող ցորենի արտ լինի, շատ գեղեցիկ է։
― Տա՛ր ձեռքդ գլխիս վրայով։
Տարավ և գլխի վրա էլ թողեց։ Հետո շարունակեց խոսել շրթունքները գրեթե հպած նրա կոկորդին, իսկ իր կոկորդը թվում էր ուռչում է։
― Ես մտածել եմ, որ Մադրիդում մենք իրար հետ կգնանք վարսավիրի մոտ, կողքերից ու ծոծրակի մասում մազերդ կկտրենք, ոնց որ իմը, այդպես ավելի սիրուն կլինի, մինչև մի լավ երկարեն։
― Ես ուզում եմ քեզ նման լինել, ― ասաց Աղջիկն ու գրկեց նրա։ ― Հետագայում էլ երբեք չեմ փոխի սանրվածքս։
― Ոչ։ Սկզբում, քանի կարճ են, այդպես կլինի, հետո կերկարեն, չէ՞։ Ինչքա՞ն ժամանակից կերկարեն։
― Շատ երկա՞ր։
― Չէ։ Մինչև ուսերդ։ Ուզում եմ, որ այդպես լինեն։
― Ոնց որ Գարբոն կինոյում։
― Այո, ― ասաց նա խզված ձայնով։
Պատրանքի կառույցը հիմա նորից էր սկսել բարձրանալ, և նա ուզում էր ամբողջ էությամբ փարվել, հանձնվել դրան։ Եվ հանձնվեց։
― Կերկարեն, կհասնեն ուսերիդ, և ծայրերին գանգուրների կոհակներ կառաջանան, նման ծովի կոհակներին, ու նրանք հասուն արտի ցորենների գույնը կունենան, դեմքդ՝ մուգ ոսկու, իսկ աչքերիդ գույնը կլինի ներդաշնակ մազերիդ ու մաշկիդ գույնին՝ ոսկեգույն, մուգ առկայծումներով, և ես ետ կտանեմ գլուխդ ու կնայեմ աչքերիդ մեջ ու ամուր կգրկեմ քեզ․․․
― Որտե՞ղ։
― Որտեղ պատահի։ Որտեղ էլ լինենք։ Ինչքա՞ն ժամանակից կերկարեն մազերդ։
― Չգիտեմ։ Երբեք չեմ կտրել։ Երևի վեց ամսից կհասնեն ականջներիս։ Գուցե մի տարի հետո քո ուզածի չափ լինեն։ Բայց գիտե՞ս, թե առաջին հերթին ի՞նչ ենք անելու։
― Ասա տեսնեմ։
― Մեր փառավոր պանդոկի քո փառավոր համարում մենք նստելու ենք փառավոր մահճակալի վրա փռված մաքուր անկողնին և երկուսով նայելու ենք պահարանի դռան վրայի հայելուն և նրա մեջ տեսնելու ենք քեզ, տեսնելու ենք ինձ, հետո ես շրջվելու եմ դեպի քեզ , այսպես, թևերով փաթաթվելու եմ քեզ, այսպես, և համբուրելու եմ քեզ, այսպես։
Հետո նրանք անշարժ պառկեցին գիշերային մթության մեջ իրար փարված, սիրաբորբ, քարացած, Ռոբերտ Ջորդանն ամուր գրկեց աղջկան և հասկացավ, որ գրկում է այն ամեն, ամեն ինչը, որ երբեք չի լինելու, բայց, պատրանքից ազատվել չուզելով, ասաց․
― Նապաստակ, մենք միշտ այդ պանդոկում չենք ապրելու։
― Ինչո՞ւ։
― Մադրիդում մենք կարող ենք բնակարան վարձել։ Ես ծանոթ եմ ամերիկացի մի կնոջ, որը պատերազմից առաջ Բուեն Ռետիրո զբոսայգու մոտով անցնող փողոցի վրա կահավորված բնակարաններ էր վարձով տալիս։ Կարծում եմ, որ կկարողանամ նախապատերազմական գներով մի բնակարան վարձել։ Այդտեղ բնակարանների մի մասի պատուհանները զբոսայգու վրա են բացվում, երկաթյա ցանկապատերի, ծաղկաթմբերի, կանաչ մարգերի միջով անցնող խճապատ արահետների, ստվերախիտ ծառերի ու բազմաթիվ շատրվանների վրա։ Հիմա այնտեղ շագանակենիները ծաղկել են։ Մադրիդում մենք կարող ենք զբոսնել այգում, թիավարել լճակում, եթե նորից լցրել են ջուրը։
― Իսկ ինչո՞ւ են դատարկել։
― Նոյեմբերին դատարկեցին, որպեսզի թշնամու ինքնաթիռները հնարավորություն չունենան դրանով կողմնորոշվելու։ Բայց հիմա երևի լցրել են։ Հաստատ չեմ կարող ասել։ Սակայն եթե լցրած էլ չլինեն, ոչինչ, կզբոսնենք այգում, լճի մյուս կողմը մի տեղ կա, որ կարծես անտառ լինի, այդտեղ աշխարհի բոլոր կողմերից ծառեր են բերել֊տնկել, բներին տախտակներ են կախված, վրան գրված է՝ թե ինչ ծառ է և որտեղ է աճում։
― Ես առաջին հերթին կուզենայի կինո գնալ, ― ասաց Մարիան։ ― Բայց ծառերն էլ շատ հետաքրքրական են, և ես կջանամ քեզ հետ միասին բոլորի անունները սովորել, եթե կարողանամ հիշել։
― Դա թանգարանի նման չէ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Այդտեղ ամեն ինչ բնական է, ծառեր են, աճում են իրենց համար, մի մասը բլուրների վրա, մյուսը՝ հարթության, մի անկյուն էլ կա՝ իսկական ջունգլի։ Զբոսայգու ներքևի մասում, մայթերի վրա գրքերի շուկան է, հարյուրավոր կրպակներ են իրար կողքի շարված, օգտագործված գրքեր են վերավաճառում, պատերազմն սկսվելուց հետո ինչքան գիրք ասես լցված է այդտեղ, ռմբակոծություններից քանդված տներից են գողացել֊բերել, ֆաշիստներից են թալանել։ Ես կարող եմ օրերով թափառել գրքերի շուկայում, այդպես վարվել եմ մի անգամ պատերազմից առաջ, բայց դրա համար պետք է ժամանակ ունենալ, տեսնենք ժամանակ կլինի՞ Մադրիդում։
― Դու կգնաս գրքերի շուկա, իսկ ես այդ ընթացքում տունը կարգի կբերեմ, ― ասաց Մարիան։ Մենք այնքան փող կունենա՞նք, որ կարողանանք աղախին պահել։
― Անշուշտ։ Կարող եմ հյուրանոցից Պետրային բերել, եթե դու նրան հավանես։ Լավ ճաշեր է պատրաստում և մաքուր է։ Լրագրողների համար էր եփում, նրանց սենյակներում, էլեկտրական սալօջախի վրա, կերել եմ նրա եփած ճաշերը։
― Եթե ուզում ես, բեր, ― ասաց Մարիան։ ― Թե չէ ես էլ կարող եմ մեկնումեկին գտնել։ Բայց երևում է, որ դու հաճախ ես այսպիսի գործով մեկնելու, իսկ ինձ թույլ չեն տա ընկերակցելու քեզ։
― Գուցե կարողանամ Մադրիդում աշխատանքի անցնել։ Ես արդեն երկար ժամանակ է, որ այսպիսի գործեր եմ անում, պատերազմի առաջին օրվանից միշտ մասնակցել եմ կռիվներին։ Հնարավոր է, որ Մադրիդում հիմա մի աշխատանք տան ինձ։ Ես երբեք այդպիսի բան չեմ խնդրել։ Միշտ ռազմաճակատում եմ եղել կամ այսպիսի գործեր եմ արել։
Գիտե՞ս, որ մինչև քեզ հանդիպելս ես երբեք ոչ մի բան չեմ խնդրել։ Ոչ էլ ինչ֊որ բանի եմ ձգտել։ Մտածել եմ միայն մեր շարժման ու մեր հաղթանակի մասին։ Ճիշտ եմ ասում, շատ մաքուր եմ եղել իմ ձգտումների մեջ։ Շատ գործեր եմ արել, և հիմա, ահա, հանդիպել եմ քեզ ու սիրել, ― ասաց նա, լիովին գիտակցելով, որ այս ամենը պատրանք է, ― ես սիրում եմ քեզ այնպես, ինչպես ազատությունը, արժանապատվությունը, աշխատելու և քաղցած չլինելու մարդկային իրավունքը։ Ես քեզ սիրում եմ ինչպես Մադրիդը, որ մենք պաշտպանեցինք և ինչպես բոլոր այն ընկերներին, որոնք զոհվեցին։ Շատ զոհվեցին։ Ես սիրում եմ քեզ այնպես, ինչպես այն, ինչ ամենից ավելի եմ սիրում աշխարհում, նույնիսկ ավելի։ Ես քեզ շատ եմ սիրում, նապաստակ։ Շատ ավելի, քան կարող եմ ասել խոսքերով։ Բայց ասում եմ, որպեսզի գոնե մի քիչ ասած լինեմ քեզ։ Ես երբեք կին չեմ ունեցել, իսկ հիմա դու իմ կինն ես, և ես երջանիկ եմ։
― Ես ամեն ինչ կանեմ, որպեսզի լավ կին լինեմ քեզ համար, ― ասաց Մարիան։ ― Ճիշտ է, ես ոչինչ չգիտեմ, բայց կջանամ սովորել։ Եթե բնակվենք Մադրիդում, լավ։ Եթե բնակվենք մի ուրիշ վայրում, նույնպես լավ։ Եթե բնակվելու մշտական տեղ չունենանք և ես կարողանամ ընկերակցել քեզ, ավելի լավ։ Եթե գնանք քո երկիրը, ես կսովորեմ անգլերեն խոսել, ինչպես քո երկրի բոլոր Ingles֊ները։ Ես կսովորեմ նրանց նիստուկացը և ես էլ նույն ձևով կշարժվեմ։
― Երևի շատ ծիծաղելի լինես։
― Երևի։ Սխալներ կանեմ, բայց դու կուղղես, և արդեն երկրորդ անգամ չեմ անի, կամ կանեմ միայն երկու անգամ։ Հետո, եթե դու այնտեղ կարոտես մեր ճաշերը, ես կեփեմ քեզ համար։ Եթե այնտեղ տնային տնտեսուհիների դպրոց լինի, կհաճախեմ այդ դպրոցը և ամեն ինչ կսովորեմ։
― Այդպիսի դպրոցներ կան, բայց դու դրանց կարիքը չունես։
― Պիլարն ինձ ասաց, որ իրեն թվում է, թե ձեր երկրում այդպիսի դպրոցներ կան։ Նա դրանց մասին ինչ֊որ հանդեսում է կարդացել։ Հետո ասաց, որ ես պետք է սովորեմ անգլերեն խոսել, և լավ խոսել, որպեսզի դու երբեք ստիպված չլինես ամաչելու ինձ համար։
― Ե՞րբ է ասել այդ ամենը։
― Այսօր, երբ իրերն էինք կապկպում, նա մի գլուխ ինձ բացատրում էր, թե ինչ պետք է անեմ, երբ կինդ դառնամ։
Ուրեմն նա էլ է թռել Մադրիդ, մտածեց Ռոբերտ Ջորդանը և հարցրեց․
― Ուրիշ ի՞նչ ասաց։
― Ասաց, որ պետք է հոգ տանեմ մարմնիս, այնպես պահեմ, ոնց որ ցլամարտիկները։ Ասաց, որ դա շատ կարևոր է։
― Այո, կարևոր է, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Բայց դու կարող ես դեռ երկար ժամանակ չմտահոգվել դրանով։
― Ոչ։ Նա ասաց, որ կանայք պետք է միշտ ուշադիր հետևեն իրենց, որովհետև դա կարող է շատ հանկարծակի սկսվել։ Նա ասաց, որ մի ժամանակ ինքն էլ ինձ նման նիհար է եղել, բայց այն օրերին կանայք մարմնամարզությամբ չեն զբաղվել։ Նա ասաց, թե ինչպիսի վարժություններ է անհրաժեշտ անել, բացի այդ, պետք է քիչ ուտել։ Ասաց նաև, թե ինչ պետք չէ ուտել։ Բայց մոռացել եմ, պետք է նորից հարցնեմ։
― Կարտոֆիլ։
― Այո, ― շարունակեց աղջիկը։ ― Կարտոֆիլ և տապակած բաներ։ Իսկ երբ իմ այս ցավի մասին խոսեցի նրա հետ, ասաց, որ պետք է դիմանամ ու քեզ ոչինչ չհայտնեմ։ Բայց ես հայտնեցի, որովհետև չեմ ուզում երբևիցե քեզ խաբած լինել, միևնույն ժամանակ նաև վախենում էի, որ դու կարող ես մտածել, թե մենք այլևս չենք կարող իրար հաճույք պատճառել, և այն, ինչ եղավ սարալանջին, իրականում չի եղել։
― Ճիշտ արեցիր, որ ասացիր։
― Իսկապե՞ս։ Ախր ես ամաչում եմ, որ այսպես եղավ։ Ասա՛, ի՞նչ ես ցանկանում, և ես կանեմ։ Պիլարն ինձ ասաց, թե ինչեր կարելի է անել ամուսնու համար։
― Ոչ մի բանի էլ կարիք չկա։ Ինչ որ ունենք, մեր երկուսի ունեցածն է, և մենք պետք է այն պահենք ու պահպանենք։ Ես քեզ սիրում եմ հենց այսպես, երբ դու պառկած ես կողքիս և ես կարողանում եմ դիպչել քեզ, զգալ, որ դու այստեղ ես, իսկ երբ մի օր դու նորից պատրաստ լինես, մենք այն ամենը, ինչ ուզում ենք, կունենանք։
― Բայց դու ոչ մի կարիք չունե՞ս, որ ես կարող եմ բավարարել։ Նա ինձ այդ էլ է բացատրել։
― Ոչ մի։ Մեր կարիքները ընդհանուր են։ Ինչ կարիք որ դու ունես, այն էլ ես ունեմ։
― Դու ինձ հանգստացրիր։ Բայց իմացիր, ես պատրաստ եմ անելու, ինչ որ ցանկանաս։ Միայն թե ասա ինչ, որովհետև ես ոչինչ չգիտեմ, և թեև Պիլարը ինձ բացատրեց, բայց լավ չպատկերացրեցի։ Ամաչեցի նորից հարցնել, իսկ նա շատ բան գիտի, շատ իմաստուն է։
― Նապաստա՛կ, ― ասաց նա։ ― Դու հրաշալի ես։
― Que va, ― ասաց աղջիկը։ ― Կարծում ես հնարավո՞ր է կանացի այդ բոլոր գործերը մի օրում հասկանալ ու սովորել, այն էլ, երբ մի կողմից իրերն ես կապկպում, որպեսզի պատրաստ լինենք մարտի, մյուս կողմից մոտակա սարերում արդեն տեղի է ունենում մարտը։ Դրա համար էլ, եթե ինչ֊որ բանում ես սխալվեմ, դու պետք է ինձ ասես, որովհետև ես քեզ սիրում եմ։ Կարող է և ամեն ինչ ճիշտ չհիշեմ, մանավանդ որ այն ամենը, ինչ բացատրում էր, շատ բարդ էր։
― Ուրիշ ի՞նչ ասաց քեզ Պիլարը։
― Pues, այնքա՜ն բան, որ չեմ էլ կարող հիշել։ Ասաց, որ քեզ հետ կարող եմ զրուցել այն մասին, թե ինչ արեցին ինձ, եթե դա նորից սկսի տանջել ինձ, որովհետև դու լավ մարդ ես ասաց և ամեն ինչ կհասկանաս։ Բայց քանի դեռ չի սկսել նախկինի նման տանջել, ավելի լավ է լռել այդ մասին, իսկ եթե հնարավոր չլինի լռել, պատմեմ և այդ ձևով գուցե թեթևանամ։
― Հիմա դա տանջո՞ւմ է քեզ։
― Ոչ։ Այն պահից, որ մենք իրար հետ եղանք, ինձ թվում է, թե այն մեկը երբեք էլ չի եղել։ Ծնողներիս վիշտը, սակայն, չի անցնում։ Դա չի էլ անցնի, դա կմնա ընդմիշտ։ Բայց ես պատմում եմ, որովհետև քո հպարտության համար եմ մտահոգվում, դու չպետք է ամաչես քո կնոջ պատճառով, դրա համար էլ ուզում եմ, որ իմանաս։ Ես ոչ մեկին հլու֊հնազանդ չեմ տրվել։ Միշտ դիմադրել եմ, և միշտ երկու հոգով են ինձ վատ բաներ արել։ Մեկը նստել է գլխիս և ամուր բռնել ձեռքերս։ Ես սա պատմում եմ, որպեսզի կարողանաս հպարտ զգալ։
― Դու իմ հպարտությունն ես։ Մի՛ պատմիր։
― Ոչ, ես սա ասում եմ, որովհետև կինը ամուսնու հպարտությունն է։ Մի ուրիշ բան ևս։ Հայրս մեր ավանի պետն էր, պատվավոր մարդ էր։ Մայրս պատվավոր կին էր և բարեպաշտ կաթոլիկ, նրան գնդակահարեցին հորս հետ, ամուսնու քաղաքական հայացքների համար։ Հայրս հանրապետական էր։ Ես տեսա, թե ինչպես գնդակահարեցին երկուսին էլ, հայրս «Viva la Republica» ասաց, երբ գնդակահարում էին նրան ավանի սպանդանոցի պատի տակ։
Մայրս, որին նույնպես կանգնեցրին այդ պատի տակ, ասաց․ «Կեցցե ամուսինս, որն այս ավանի պետքն է եղել»։ Ես կարծում էի, որ ինձ նույնպես գնդակահարելու են, և պատրաստվել էի «Viva Republica y vivan mis padres» ասելու, բայց գնդակահարելու փոխարեն ուրիշ բաներ արեցին։
Քեզ մի բան եմ պատմելու, որը մեզ է վերաբերում։ Լսի՛ր։ Matadero֊յի մոտ գնդակահարությունները վերջացնելուց հետո մեզ՝ սպանվածների հարազատներիս, որ ականատես էինք եղել գնդակահարությանը և ողջ մնացել, matadero֊յից դեպի վեր տանող աստիճաններով քշեցին ավանի հրապարակը։ Համարյա բոլորը լաց էին լինում։ Բայց մի քանիսը համրացել էին, նրանց աչքերի արցունքը ցամաքել էր այն ամենից, ինչ տեսել էին։ Ես չէի կարողանում լաց լինել։ Չէի տեսնում, թե ինչ է կատարվում շուրջս, աչքերիս առաջ հայրս ու մայրս էին, նրանց գնդակահարում էին, և մայրս ասում էր․ «Կեցցե ամուսինս, որն այս ավանի պետն է եղել»։ Այդ ճիչը մնացել է հիշողությանս մեջ ու երբեք չի ջնջվում։ Մայրս հանրապետական չէր, դրա համար էլ «Viva la Republica» չասաց, այլ ասաց viva հայրս, որը երեսնիվայր ընկել էր մորս ոտքերի մոտ։
Բայց նա այդ խոսքերը շատ բարձրաձայն ասաց, համարյա գոռալով, և նրանք գնդակահարեցին նրան, ու նա ընկավ, ես փորձեցի պոկվել, գնալ մորս մոտ, բայց մենք կապոտած էինք։ Նրանց գնդակահարեցին guardia civil֊ները, հետո սպասեցին նոր խմբերի, իսկ ֆալանգիստները քշեցին մեզ վերև, դեպի հրապարակ, gvardia civil֊ները մնացին այնտեղ, հենված իրենց հրացաններին, պատի տակ ընկած դիակների մոտ։
Սպանվածների կանանց ու աղջիկներին ձեռք֊ձեռքի կապած, երկար շարանով քշեցին փողոցն ի վեր դեպի հրապարակ։ Վարսավիրանոցի առջև կանգ առան, քաղաքապետարանի դիմաց։
Երկու հոգի մոտեցան ու սկսեցին նայել մեզ։ «Սա ավանի պետի աղջիկն է», ― ասաց մեկը։ «Սկսենք դրանից», ― ասաց մյուսը։
Ձեռքներիս կապերը կտրեցին, մեկը կողքի ֆալանգիստներին ասաց, որ մյուսներին նորից կապեն, և երկուսով թևերիցս բռնեցին, տարան վարսավիրանոց, բարձրացրեցին, նստեցրին բազկաթոռին ու բռնած պահեցին այդտեղ։ Հայելու մեջ ես տեսա իմ դեմքը, տեսա այն երկուսինը, որոնք բռնած պահել էին ինձ, և էլի երեք հոգու, որ կանգնել էին թիկունքիս։ Ոչ մեկին չէի ճանաչում, ես հայելու մեջ տեսնում էի և՛ իմ, և՛ նրանց դեմքերը, իսկ նրանք տեսնում էին միայն ինձ։ Կարծես ատամնաբույժի բազկաթոռին նստած լինեի, իսկ շուրջս՝ բազմաթիվ ատամնաբույժներ, բոլորն էլ խելագար։ Ինքս ինձ դժվարությամբ կարողացա ճանաչել, որովհետև վշտից փոխվել էր դեմքս, և միայն, երկար նայելուց հետո ճանաչեցի ինձ։ Վիշտս այնքան մեծ էր, որ ոչ վախ էի զգում, ոչ էլ որևէ այլ բան, ոչինչ չէի զգում, վշտից բացի։
Այն ժամանակ հյուսքեր ունեի, և ահա հայելու մեջ տեսա, թե ինչպես նրանցից մեկը բարձրացրեց մի հյուսքս և այնպես քաշեց, որ վշտիս մեջ իսկ զգացի ցավը, հետո շատ խորքից ածելիով կտրեց։ Եվ ես տեսա ինձ՝ գլխիս միայն մի հյուսք, իսկ մյուսի տեղում՝ խոզան։ Հետո, այս անգամ առանց քաշելու, կտրեց մյուս հյուսքս և ածելիով կպավ ականջիս, ու տես արյունս։ Մատով շոշափիր՝ կզգաս սպին։
― Այո։ Բայց ավելի լավ չի՞ լինի, եթե չխոսես այդ մասին։
― Ոչինչ։ Ամենավատ բանի մասին չեմ խոսի։ Այդպես ուրեմն, նա կտրեց հյուսքերս ածելիով, մյուսները ծիծաղում էին, իսկ ես կտրված ականջիս ցավը չէի էլ զգում, հետո կանգնեց դիմացս ու սկսեց հյուսքերովս հարվածել դեմքիս, երկու հոգի բռնած պահում էին ինձ ու ասում՝ «Այսպես ենք անելու կարմիր միանձնուհիներին։ Հիմա իմացիր, թե ինչ է նշանակում պրոլետար եղբայրներին միանալ։ Կարմիր Քրիստոսի հարս»։
Եվ նա իմ հյուսքերով հարվածում էր ու հարվածում դեմքիս, հետո անցկացրեց ատամներիս արանքն ու ծայրերը տարավ իրար հանգուցեց ծոծրակիս վրա։ Իսկ այն երկուսը, որոնք բռնած պահում էին ինձ, ծիծաղում էին։
Եվ բոլոր նրանք, որ տեսնում էին այս ամենը, ծիծաղում էին, երբ հայելու մեջ ես տեսա, թե ինչպես են նրանք ծիծաղում, սկսեցի լաց լինել, մինչ այդ սառել֊մնացել էի, ծնողներիս գնդակահարությունն էր միայն աչքերիս առջև։
Հետո այն մեկը, որ մազերս հանգուցեց ծոծրակիս վրա, վերցրեց մեքենան ու տարավ գլխիս վրայով․ սկզբում ճակատից դեպի վիզս, հետո ականջներիս վրա, կողքերը, ամբողջ գլուխս, իսկ այն երկուսն այնպես էին բռնել ինձ, որ ես ամեն ինչ տեսնում էի հայելու մեջ, բայց աչքերիս չէի կարողանում հավատալ ու լալիս էի, լալիս և չէի կարողանում հայացքս հեռացնել իմ չռված ու հյուսքերով խցկված բերանից, սարսափելի դեմքից ու մեքենայի տակ լերկացող գլխից։
Երբ ինձ խուզողն իր գործը վերջացրեց, վարսավիրի պահարանի դարակից վերցրեց յոդի շիշը (վարսավիրին էլ էին գնդակահարել, որովհետև սինդիկատի անդամ էր եղել, դիակն ընկած էր դռան առաջ, ներս բերելիս ինձ նրա վրայով անցկացրեցին) և ապակյա խցանով ականջիս վերքին յոդ քսեց, վշտից ու սարսափից համարյա ոչինչ չզգացի, հազիվ մի թեթև ցավ։
Հետո կանգնեց դիմացս ու ճակատիս U. H. P.<ref>Union de los Hijos de Pueblo ― ժողովրդօ զավակների միություն։ Ֆաշիստներն աղավաղելով ասում էին՝ Union de Puts ― պոռնկի զավակների միություն։</ref> գրեց, գրում էր դանդաղ, խնամքով, կարծես նկարիչ լիներ, ես այդ ամենը տեսնում էի հայելու մեջ, բայց արդեն չէի լալիս, սիրտս քարացել էր, աչքերիս առաջ հայրս ու մայրս էին, և այն, ինչ անում էին ինձ հետ, դատարկ բան էր թվում։
Երբ այդ ֆալանգիստը գրեց վերջացրեց, մի քայլ ետ գնաց և սկսեց ստուգել իր աշխատանքը, հետո յոդի շիշը ցած դրեց, վերցրեց մեքենան ու ասաց՝ «Հաջորդը», մյուսները թևերիցս ամուր բռնած ինձ դուրս բերեցին վարսավիրանոցից, դռան առաջ ոտքս կպավ վարսավիրին, որ դեռ այնտեղ էր, կռնակի վրա ընկած, դեմքը ջարդոտած։ Դուրս գալիս բախվեցի Կոնսեպսիոն Գրասիային, լավագույն ընկերուհուս, երկու հոգի նրան ներս էին բերում, սկզբում նա ինձ չճանաչեց, հետո, երբ ճանաչեց, ճչաց, և ես ամբողջ ճանապարհին լսում էին նրա ճիչը՝ հրապարակավ մինչև քաղաքապետարանի մուտքը հասնելիս, աստիճանների վրա, հորս գրասենյակում, որտեղ գցեցին ինձ բազմոցի վրա ու վատ բաներ արեցին։
― Նապաստակս, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը և քնքշանքով գրկեց աղջկան։ Անսահման ատելությամբ էր լցված։ ― Դրա մասին այլևս մի՛ խոսիր։ Մի՛ խոսիր այլևս, որովհետև արդեն ուժ չունեմ ատելությանս դիմադրելու։
Աղջիկն անշարժ, սառած պառկել էր նրա գրկում, հետո ասաց․
― Այո։ Դրա մասին այլևս չեմ խոսի։ Բայց նրանք վատ մարդիկ են, ես էլ կուզեի վաղը քեզ հետ լինել ու անձամբ մի քանիսին սպանել։ Ես այս ամենը պատմեցի քո հպարտության համար, պատմեցի, որպեսզի դու հասկանաս և չամաչես, եթե քո կինը դառնամ։
― Լավ արեցիր, որ պատմեցիր, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Վաղը, եթե բախտներս բերեց, լավ կկոտորենք դրանց։
― Ֆալանգիստների՞ն։ Նրանք էին այդ անողները։
― Նրանք չեն կռվում, ― մռայլ ասաց նա։ ― Նրանք թիկունքում սպանություններ են անում։ Նրանց հետ մարտում չենք հանդիպի։
― Իսկ նրանց հնարավոր չէ՞ ոչ մի ձևով սպանել։ Այնպես եմ ուզում մի քանիսին սպանել։
― Ես սպանել եմ, ― ասաց նա։ ― Մենք դեռ էլի կսպանենք։ Գնացքների պայթեցման ժամանակ շատ ենք սպանել։
― Ա՛յ, եթե քեզ հետ գնացքներ պայթեցնելու գնայինք, ― ասաց Մարիան։ ― Այն գնացքի ժամանակ, երբ Պիլարն ինձ այստեղ բերեց, ես ոնց որ գիժ լինեի։ Պատմե՞լ է քեզ։
― Այո։ Կարիք չկա, մի՛ խոսիր այդ մասին։
― Գլուխս չէր աշխատում, լեզուս բռնվել էր, լալիս էի, ուրիշ ոչ մի բան չէի կարողանում անել։ Բայց ես մի բան էլ պետք է ասեմ քեզ։ Անպայման պետք է ասեմ։ Այս մեկը եթե իմանաս, թերևս չամուսնանաս ինձ հետ։ Բայց, Ռոբերտո, եթե չուզենաս ամուսնանալ, արդյոք հնարավոր չէ՞, որ գոնե այսպես միշտ միասին լինենք։
― Ես ամուսնանալու եմ քեզ հետ։
― Հա։ Տեսա՞ր, մոռացա։ Հավանաբար չես ամուսնանա։ Հնարավոր է, որ ես չկարողանամ քեզ ոչ տղա ծնել, ոչ էլ աղջիկ, որովհետև, ասում է Պիլարը, եթե կարողանայի, այն ժամանակ արդեն պետք է լիներ, երբ այդ բաներն արեցին։ Ես քեզ պետք է ասեի սա։ Չգիտեմ ինչպե՞ս էր եղել, որ մոռացել էի ասել։
― Դա կարևոր չէ, նապաստակ, ― ասաց նա։ ― Նախ, դա կարող է ճիշտ չլինել։ Բժիշկը պետք է ասի։ Հետո, ես ոչ տղա եմ ուզում ունենալ, ո՛չ էլ աղջիկ, քանի աշխարհն այսպիսին է։ Բացի այդ, ես իմ սերը ամբողջությամբ կկարողանամ տալ քեզ։
― Ես կուզենայի քեզ մի տղա ու մի աղջիկ ծնել, ― ասաց նա։ ― Իսկ ինչպե՞ս կարող է աշխարհն ավելի լավ լինել, եթե մենք երեխաներ չունենանք, մենք, որ կռվում ենք ֆաշիստների դեմ։
― Դո՜ւ, սիրելի՛ս, ― ասաց նա։ ― Ես սիրում եմ քեզ։ Լսո՞ւմ ես։ Իսկ հիմա, նապաստա՛կ, արի քնենք։ Ես պետք է դեռ լույսը չծագած վեր կենամ, իսկ այս ամսին շուտ է լուսանում։
― Ուրեմն այն վերջին բանը, որ ասացի, ոչի՞նչ։ Մենք կարո՞ղ ենք ամուսնանալ։
― Մենք հիմա էլ արդեն ամուսնացած ենք։ Դու իմ կինն ես։ Դե քնի՛ր, նապաստակս, քիչ ժամանակ է մնացել։
― Իսկապե՞ս ամուսնանալու ենք։ Հենց այնպես, խոսքի համար չես ասում, չէ՞։
― Իսկապես։
― Ուրեմն քնեմ, իսկ երբ արթնանամ, կմտածեմ դրա մասին։
― Ես էլ։
― Բարի գիշեր, ամուսի՛նս։
― Բարի գիշեր, ― ասաց նա։ ― Բարի գիշեր, կի՛նս։
Նա լսեց աղջկա հանդարտ ու համաչափ շնչառությունը և հասկացավ, որ նա արդեն քնել է, ինքն էլ զգույշ ու հանգիստ մեկնվեց քնելու, ջանաց ավելորդ շարժումներ չանել, որպեսզի չզարթնեցնի նրան։ Մտածում էր այն ամենի մասին, որն աղջիկը չէր պատմել իրեն, ատելությունն ուտում էր նրան, ուրախանում էր, որ վաղն առավոտյան կռիվ է լինելու, սպանություն։ Բայց անձնական ապրումներով պետք չէ ղեկավարվել, մտածեց նա։ Բայց ինչպե՞ս կարող եմ։ Այո, գիտեմ, մենք էլ նրանց ենք սարսափելի բաներ արել։ Բայց մենք անկիրթ էինք, չգիտեինք ինչպես վարվել, դրա համար ենք արել։ Իսկ նրանք արել են գիտակցաբար, ծրագրված ձևով։ Նրանք՝ այս երկրի ամենակրթյալ ու ծաղկուն ընտրանին։ Իսպանական ասպետականության ծաղիկը։ Այս ի՜նչ ժողովուրդ է։ Այս ի՜նչ շան ծնունդներ են՝ սկսած Կորտեսից, Պիսարոյից ու Մենդենես դե Ավիլայից մինչ այս Պաբլոն։ Եվ ինչ զարմանալի ժողովուրդ է։ Աշխարհում սրանից լավ ու սրանից վատ ժողովուրդ չկա։ Չկա ավելի բարի ու ավելի դաժան ժողովուրդ։ Ո՞վ կարող է հասկանալ սրանց։ Ես չեմ կարող, որովհետև, եթե հասկանամ, պիտի ներեմ։ Հասկանալը ներել է։ Չէ, դա ճիշտ չի լինի։ Դա կլինի չափազանցված պատկերացում։ Ներումը քրիստոնեական գաղափար է, իսկ Իսպանիան երբեք քրիստոնեական երկիր չի եղել։ Միշտ էլ կուռքն է եղել այնտեղ պաշտամունքի առարկան, և նրանք եկեղեցում երկրպագել են նրան։ Otra virgen mas:<ref>Մի այլ կույս(իսպ․)։</ref> Երևի դրա համար են կործանում իրենց թշնամիների կույսերին։ Այդ զգացումը, ինչ խոսք, ավելի խոր ձևով է արտահայտված մոլեռանդ կրոնականների մոտ, քան ժողովրդի։ Ժողովուրդը ժամանակի ընթացքում հետզհետե հեռացել է եկեղեցուց, որովհետև եկեղեցին ձուլվել է պետության հետ, իսկ պետությունը միշտ էլ գարշելի է եղել։ Սա միակ երկիրն է, ուր ռեֆորմացիան չկարողացավ մուտք գործել։ Եվ հիմա հատուցում են, ահա, ինկվիզիցիայի համար։
Այո, մտածելու բան է։ Կարող ես դրանով ուղեղդ զբաղեցնել, որպեսզի մի պահ մոռանաս գործդ։ Եվ երևի սա ավելի օգտակար է, քան անրջելը։ Աստված իմ, այդ ինչքա՜ն անուրջներ հյուսեցի այս գիշեր։ Պիլարն էլ է ողջ օրն անրջել։ Հավանաբար։ Իսկ եթե վաղը մեռնե՞ն։ Է, ի՞նչ նշանակություն ունի, կարևորն այն է, որ կամուրջը պայթեցնեն ինչպես հարկն է։ Դա է իրենցից պահանջվում։
Չունի։ Նշանակություն չունի։ Հետո ինչքա՞ն կարելի է այսպիսի գործեր անել։ Ինչ֊որ սահման լինելու է, չէ՞։ Հավերժ չես ապրելու։ Գուցե ես իմ ամբողջ կյանքը այս երեք օրում ապրեցի, մտածեց նա։ Եթե այդպես է, պիտի ուզենայի, որ այս վերջին գիշերն ուրիշ ձևով անցներ։ Բայց վերջին գիշերները երբեք էլ լավ չեն լինում։ Ոչ մի վերջին բան լավ չի լինում։ Չէ, եղել են վերջին լավ խոսքերը «Viva ամուսինս, որ այս ավանի պետն է եղել»։ Լավ է։
Լավ էր, որովհետև զգաց, թե ինչպես ամբողջ մարմնով սարսուռ անցավ, երբ մտքում կրկնեց այդ բառերը։ Կռացավ ու համբուրեց Մարիային, որը չարթնացավ։ Շատ մեղմ շշնջաց անգլերեն․
― Ես հաճույքով կամուսանանամ հետդ, նապաստակ։ Ես հպարտանում եմ քո ընտանիքով։
