Changes
Մայիսի մեկն էր, երբ ճանապարհորդները հասան Ռիվենդել դաշտավայրի եզրին, որտեղ գտնվում էր Վերջին (իսկ այս կողմից՝ առաջին) Ընտանեկան Հանգրվանը։ Դարձյալ երեկո էր, պոնիները հոգնել էին, հատկապես նա, որ բեռն էր տանում։ Երկու հեծյալն էլ հանգստի կարիք ունեին։ Զառիվայր կածանով իջնելիս Բիլբոն ծառերի միջից լսեց էլֆերի երգը, կարծես թե նրանք այդպես էլ իրենց մեկնելու օրից մինչև հիմա չէին ընդհատել։ Հազիվ էին հեծյալները իջել ստորին բացատը, էլֆերը երգեցին նախկին երգին շատ նման մի երգ․
Էլ վիշապ չիա,<br> Մահ ու ահ չկա,<br> Թշնամու համար<br> Թագ ու գահ չկա։<br> Զենքը ժանգոտում,<br> Ընկնում են գահեր,<br> Գանձը գին չունի,<br> Իզուր է պահել։<br> Տես, տերևներն են<br> Անուշ սվսվում,<br> Ջուրը կարկաչում,<br> Ու եր է լսվում՝<br> Տրա֊րա֊րա֊րա,<br> Տղաներ, առաջ։
Պայծառ շողում են <br> Աստղերը սուտակ,<br> Օդը մաքուր է<br> Լուսնի լույսի տակ,<br> Խարույկն է փայլում<br> Ոսկու պես հալչող․<br> Ինչո՞ւ թափառել,<br> Տղաներ, ինչո՞ւ․․․<br> Հոգնած եք, խուր,<br> Ո՞ւր եք վռազում,<br> Մինչև հեռուներն են<br> Ձեզ կանչում իզուր,<br> Խելք հավաքեցեք,<br> Էլ ինչո՞ւ գնալ,<br> Չէ որ էլֆերն էլ<br> Խնդրում են մնաք։<br> Մնացեք, տղերք,<br> Հոգնած եք, ախըր,<br> Տրա֊րա,<br> Տրա֊րա֊րա,<br> Հա֊հա։
Հե՜յ, եկեք երգենք, խմբովին երգենք,
<br> <br> Թող քամին սուրա, բարձրանա երկինք,<br> <br>Թող մուք երկնքում աստղերը շողան,<br> <br>Թող ստվերները լուսնի տակ դողան։
Պարեցեք անհոգ, պարեցեք արագ,
<br> <br>Ոտքեր, թռչկոտեք խոտերի վրա,<br> <br>Թող առուները զնգալով հոսեն,<br> <br>Մայիսյան տոն է, խրախճանք ու սեր։
Քնել է հոգնած ճամփորդը, տեսեք,
<br> <br>Անտառում խաղաղ թող քնի մեզ հետ,<br> <br>Քնի՝ գլուխը թավ խոտի վրա,<br> <br>Թող օրոր ասի ուռենին նրան։
Մի՛ խշշա, Հացի, պապանձվիր, Բարդի,
<br> <br>Թող նրա քունը լինի անվրդով,<br> <br>Կաղնի, լուռ մնա ու մի՛ շառաչի,<br> <br>Թող հանգիստ քնի երազներում ջինջ։
Ժայռերն ու գորշ բարձունքներն ի վեր
<br> <br>Ճամփան ոլորվում, ձգվում է երկար՝՝<br> <br>Դեպի գետակը, որ ծով չի տեսել,<br> <br>Գետնախուցերը, ուր արև չկա։
Ճամփան ձգվում է մերթ կանաչների,
<br> <br>Մերթ հավերժական փյուների միջով,<br> <br>Անցնում է ամռան ծաղկած դաշտերով,<br> <br>Սարալանջերով՝ քարքարոտ ու չոր։
Գիշեր ու ցերեկ, ցերեկ ու գիշեր
<br> <br>Ճամփան ձգվունում է հեռուն,<br> <br>Հոգուդ խորքերից մտերմիկ մի ձայն<br> <br>Կանչում է․․․ ու տան կարոտն է եռում։
Կանգնում ես մի պահ, նայում ես շուրջդ,
<br> <br>Նայում ես, նայում ու մարգագետնում<br> <br>Տեսնում ես ծանոթ բլուրներ, ծառեր,<br> <br>Եվ քո հայրական տունն ես տեսնում դու։
Հենդալֆը աչքի ծայրով նայեց նրան․
