Changes
— Դատարկ բան էԱրթո՛ւր,— հնչեց հանգստացուցիչ պատասխանըբարեկամս, մի քիչ շունչ առնենք,— մեզնից քաշվելու առիթ չկա։ Մենք հասարակ մարդիկ ենք։ Ա՜, տեսնում եմասաց նա կատակի ձևով՝ փորձելով վարագուրել իր շփոթությունը։— Առաջին անգամվա համար չափազանց շատ է այս ամենը։ Թույլ տվեք մի քիչ սրտապնդվել։ Ախր դուք գիտեք, որ ես չէի ցանկանում գալ, իսկ ձերոնք էլ, բնականաբար, ինձ նամակ կա։անհամբեր չեն սպասում։
Դուռը շրխկոցով փակվեց, և նա, դեռ ետ չդարձած, ամբողջ մարմնով դողաց նոր զգացումից, որն առաջացավ նրա մեջ ոչ թե աղջկա երևալուց, այլ եղբոր ձայնից։ Նրա մկանոտ մարմնում ապրում էր սրված զգայնությունը։ Արտաքին աշխարհի ամենաաննշան ազդեցության տակ նրա զգացումներն ու մտքերը պոռթկում ու բոցավառվում էին. նա խիստ զգայուն էր և տպավորվող, իսկ վառ երևակայությունն անընդհատ գործում էր՝ իրերի փոխհարաբերությունները, նմանությունն ու տարբերությունը սահմանելու համար։ Նրան ցնցեցին «միստր Իդեն» բառերը։ Նա, որին ողջ ամբողջ կյանքի ընթացքում կոչել էիհ էին «Իդեն», կամ «Մարտին Իդեն» և կամ պարզապես «Մարտին», հանկարծ «միստեր» դարձավ: «միստր» դարձավ։ «Դա որևէ նշանակություն ունի»չունի», — մտածեց նա։ Նրա խելքը գիտակցությունը, հանկարծ վերածվեց մի ահագին մութ կամերայիխցի, և նրա աչքին անվերջ շարանով պատկերացան նրա իր կյանքի զանազան դրվագները — դրվագները՝ հնոցները, նավամբարները, դոկերը, նավամատույցները, բանտերն ու գինետները, ջերմախտի հիվանդանոցներն ու մռայլ խլանկյուններըխլանկյունները․ այս ամենը շարվել էին մի առանցքի վրա՝ վարվելաձևի վրա, որոնց բարքերին ու սովորություններին միայն ծանոթ որին վարժվել էր նա և կիրառում էր նրանք իր առօրյա կյանքի բոլոր դեպքերում։կյանքում։
Ահա նա ետ նայեց ու տեսավ աղջկան։ Նրա հիշողության մեջ առաջացած անճոռնի կերպարները վխտացող անկանոն տեսարանները միանգամից անհետա ցան։ Նա անհետացան։ Նրա առջև կանգնած էր մի դժգույն, եթերային էակ էր՝ էակ՝ խոշոր, ծավի, խելացի աչքերով, ոսկեգույն մազերի զանգվածով։ Նա չգիտեր, թե աղջիկն ինչպես էր է հագնված, . գիտեր միայն այն, որ նրա հագուստը նույնպես հրաշալի էր, ինչպես ինքը Ռութը։ Նա մտովին մտովի համեմատեց նրան նուրբ ցողունի վրա բուսած բաց ոսկեգույն ծաղկի հետ։ Ո՛չ, ավելի շուտ նա մի ոգի է, աստվածություն, դիցուհի — այսպիսի , այսքան վեհ գեղեցկությունը չի կարող երկրային լինել։ Եվ կամ իրոք ճիշտ են ասում գրքերը. հասարակության այլ, բարձր շրջաններում շատ կան նրա նմանները։ Սուինբեռնը պետք է նրան գովերգեր։ Թերևս Սուինբեռնը նկատի է ունեցել նրա նման մեկին, երբ նկարագրում էր նկարագրել է Իզոլդային , այն գրքում, որը դրված է այստեղայնտեղ, սեղանի վրա։ սեղանին։ Մտքերի, տեսիլքների և զգացումների այդ ողջ ամբողջ շարահարությունը տևեց միայն մի ակնթարթ։ Իսկ արտաքին դեպքերն ընթանում էին իրենց հերթին, կարգով առանց ընդհատվելու։ Աղջիկը երկարեց նրան իր ձեռքը, և Իդենը նկատեց, թե ինչպես աղջիկը նա շեշտակի նայում էր նրանէ իրեն, երբ ամուրպինդ, բոլորովին առնականորեն սեղմեց նրա ձեռքը։ Նրա ճանաչած կանայք այդպես չէին սեղմում։ Ընդհանրապես նրանցից շատերը ամենևին ձեռք չեն տալիս։ Մարտինին նորից ողողեց երփներանգ պատկերների մի ամբողջ հոսանք, . նրա միտքը պաշարեցին զանազան կանանց հետ իր ծանոթության հիշողությունները։ Բայց նա ետ մղեց բոլոր այդ հիշողությունները և նայեց Ռութին։ Այդպիսի աղջկա աղջիկ նա երբեք չէր տեսել իր կյանքում։ Նրա գիտցած կանայք... իսկույն նրա կողքին շարքով կանգնեցին «այն» «այդ» կանայք։ Մի վայրկյանումվայրկյան, որը թվաց մի ողջ ամբողջ հավիտենականություն, նա կարծես գտնվում էր դիմանկարների դահլիճում, ուր Ռութը կանգնած է կենտրոնում, իսկ նրան շրջապատել են բազմաթիվ կանայք, որոնց պետք է գնահատել լոկ հարևանցի ակնարկով և համեմատել Ռութի նրա հետ՝ չափանիշ ունենալով հենց նրան։ Նրա Մարտինի աչքին ներկայացան ֆաբրիկայի բանվորուհիների և շուկաներում դեգերող լպիրշ պոռնիկների հիվանդագին դեմքերը, անասնաբուծական ահագին ռանչոներում աշխատող կանայք և Հին հին Մեքսիկայի թխադեմ, սիգար ծխող բնակչուհիներ։ բնակչուհիները։ Այնուհետև, նրա աչքին երևացին տիկնիկների նմանվող, փայտե ներբաններով ճեմող ճապոնուհիներ, Եվրասիայի կանայք կանայք՝ նուրբ դիմագծերով և այլասեռումի այլասերումի արդեն նկատելի նշաններով. նրանց հաջորդեցին Խաղաղ օվկիանոսի կղզիների պարարտամարմին, թխամորթ և ծաղիկներով ծաղկեպսակներով զարդարված կանայք։ Եվ վերջապես, այդ բոլորին խրկեց մի կողմ քշեց հրեշավոր, մղձավանջային մի ամբոխ՝ Ուայտչեպլի Ուայթչեպլի մայթերին թրև եկող գզգզված անառակ կանայք, մռայլ պոռնկանոցների՝ ջինի տկճոր դարձած ջադուներ, դժոխքի ծնունդների մի ամբողջ ջոլիր, որոնք իջևաններում որսում են նավաստիներին,— նավաստիներին՝ նավահանգիստների այդ թափթփուկները, մարդկային աղտահորի այդ փրփուրն ու մրուրը։
— Խնդրեմ, նստեցեք, միստեր մի՛ստր Իդեն,— ― ասաց աղջիկը,— ես շատ էի ցանկանում ծանոթանալ ձեզ հետ այն դեպքից հետո, որի մասին պատմեց մեզ Արտուրը։ Արթուրը։ Դա շատ կտրիճ մի խիզախ քայլ էր ձեր կողմից։
Մարտինը բացասաբար շարժեց գլուխը և մրթմրթացձեռքն ու փնթփնթաց, որ թե այդ բոլորը դատարկ բան է, և ով էլ որ լիներ նրա փոխարեն, այդպես կվարվեր։ Ռութը նկատեց, որ նրա բարձրացրած աջ ձեռքը ծածկած ծածկված է թարմ , սպիացող ճանկռվածքներով, նայեց մյուս ձեռքին և դրա վրա էլ նույնը տեսավ այնտեղ էլ։ տեսավ։ Հետո մի արագ քննադատող քննախույզ հայացքով նկատեց նրա այտին մի սպի, մի ուրիշը ճակատին՝ ուրիշը՝ ճակատին, հենց մազերի տակ և վերջապես՝ երրորդը, որը անհետանում թաքնված էր օսլայած փոքր օձիքի տակ։ Ռութը զսպեց իր ժպիաը՝ ժպիտը տեսնելով նրա բրոնզագույն վզի վրա , օձիքի հարելուց առաջացած , մի կարմիր զոլ։ Երևում էէր, որ նա սովոր չէ օձիք դնել։ Ռութի կանացի հայացքից չվրիպեցին և նրա կոստյումի պարկանման ձևվածքը, ուսերին ուսերի մոտ և թևերին թևքերին ծալքեր, որոնց տակ ուրվագծվում էին հուժկու մկանները։
Կրկնելով, որ իր վարմունքում ոչ մի արտասովոր բան չկա, նա հնազանդվեց Ռութին և քայլեց դեպի թիկնաթոռը։ Ընդսմին նա ժամանակ ունեցավ հիանալու, թե աղջիկն ինչպիսի անսեթևեթ շնորհալիությամբ նստեց, իսկ ինքը ավելի ես շփոթվեց՝ ևս շփոթվեց պատկերացնելով իր անշնորհք կերպարանքը։ Այդ բոլորը նրա համար նորություն էր։ Իր կյանքում նա երբեք չէր մտածել, թե մտածել՝ ինքը ճարպիկ է, թե՞ անշնորհք։ Երբեք նրա մտքով չէր անցել այդ տեսակետից նայել իրեն իր վրա։ Նա զգուշությամբ նստեց թիկնաթոռի ծայրին՝ չիմանալով, թե ուր դնի ձեռքերը։ Ուր էլ որ դնում էր իր ձեռքերը, դրանք ձեռքերը շարունակ խանգարում էին նրան. է նա ավելի ևս շփոթվեց, երբ Արտուրը Արթուրը դուրս եկավ սենյակից, և Մարտին Իդենն ակամա թախիծով նայեց նրա ետևից։ հետևից։ Սենյակում մենակ մնալով մնալով՝ կանացի կերպարանքով այդ դժգույն ոգու հետ, նա բոլորովին կորցրեց իրեն։ Այստեղ չկար ոչ ո՛չ վաճառասեղան, ուր կարելի լիներ գինի պահանջել, ոչ ո՛չ էլ տղապատանյակ, որին կարելի էր ուղարկել գարեջրի, որպեսզի մարդամոտություն ստեղծող այդ <...> խմիչքի խմիչքների օգնությամբ բարեկամական զրույց կարողանար սկսել։
— Ձեր վզին սպի կա, միստեր մի՛ստր Իդեն,— ասաց աղջիկը։— Որտեղի՞ց աղջիկը․— որտեղի՞ց է դա։ Հավանաբար դա կապված է ինչ որ ինչ֊որ արտասովոր արկածի հետ։
— Մեքսիկացին դանակով վիրավորեց ինձ, միսս,— պատասխանեց նա՝ լեզվով թրջելով շրթունքը և հազալով, որպեսզի կոկորդը մաքրի,— ― մենք կռվում էինք։ Եվ հետո, երբ ես նրանից խլեցի դանակը, նա ուզում էր կծել-պոկել իմ քիթը։
Նա այդ ասաց միանգամայն պարզհասարակ ձևով, իսկ նրա աչքերի առաջ պարզվեց երևաց հեղձուցիչ ու աստղալից գիշերվա պատկերը Սալինա-ԿրուցումԿրացում, ծովափի սպիտակ հողաշերտը, շաքար բարձած շգենավերի շաքարով բեռնված շոգենավերի լույսերը, հարբած նավաստիների ձայները հեռվից, բարձողների հռհռոցը, մեքսիկացու կատաղությունից այլայլված դեմքը, աստղերի լույսի տակ նրա աչքերի գազանային փայլը, վզի վրա զգացած վզին իջած պողպատի սառնությունը, արյան հոսանքը, ամբոխն ու աղաղակները, երկու մարմին՝ իր և մեքսիկացու, որոնք, իրար հյուսված, թավալվում են ավազի վրա, և հեռվից լսվող կիթառի հնչյունները։ Դա հենց այդպես էլ տեղի է էր ունեցել։ Հիշելով այդ՝ նա ցնցվեցու ցնցվեց ու մտածեց, թե սենյակում կախ արած նկարի հեղինակը կկարողանա՞ր արդյոք այդ բոլորը պատկերել պաստառի վրա։ Սպիտակ ծովափը, աստղերը, բեռնակի բեռնատար շոգենավերի լույսերը պիտի լավ դուրս գան, իսկ մեջտեղում, ավազի վրա, կնկարեր կռվողների շուջը շուրջը խռնված մութնամբոխը։ մութ ամբոխը։ Նա վճռեց, որ նկարում պիտի կերպարել պատկերել նաև դանակը՝ պողպատը շատ սիրուն կփայլեր աստղերի լույսի տակ։
Բայց այդ բոլորից ոչ մի բան չարտահայտեց նա իր խոսքերում։խոսքում։
— Այո, նա ուզում էր կծել, ատամներով պոկել իմ քիթը,— ավելացրեց նա։
— Օ՜, բացագանչեց — բացականչեց աղջիկը, և նրա ձայնի շեշտում և ու դեմքի արտահայտության մեջ նա զգաց շփոթմունք։ Նա շփոթմունք զգացվեց։ Իդենն ինքն էլ շփոթվեց, և նրա արևակեզ այտերը թեթևակի շիկնեցին, ընդ որում նրան թվաց, թե իր այտերը վառվում են՝ կարծես թե մի ամբողջ ժամ կանգնել է շոգեկաթսայի բաց հնոցի մոտ մի ողջ ժամ կանգնելուց հետո։ Այդպիսի մոտ։ Այդ տգեղ նյութերի մասին, ինչպիսին է դանակամարտը, հազիվ թե պատշաճ է զրուցել աշխարհիկ կնոջ հետ։ Գրքերում նրա շրջանակի շրջանի մարդիկ երբեք չեն խոսել խոսում այդպիսի բաների մասին,— . թերևս նրանք այդպիսի նման բաների մասին մինչև անգամ չգիտեն։
Հազիվ սկսված խոոակցությունը խոսակցությունը կարճ ժամանակով ընդհատվեց։ Այդ կապակցությամբ Տեսնելով այդ, Ռութը նորից հարց տվեց՝ տվեց, այս անգամ նրա այտի սպիի մասին։ Նրա այդ Այդ հարցումից Մարտին Իդենը հասկացավ, որ աղջիկը փորձում է դուրս չգալ նրա թեմաների շրջանակից, և որոշեց պատասխանել, և ապա խոսակցությունը փոխել աղջկանը աղջկան շահագրգռող նյութերի շուրջը։
— Դեպքը պատահեց այսպես,— ասաց նա, ձեռքով շփելով իր այտը։— Մի գիշեր մեծ , կատաղի ալեկոծության ժամանակ , մեծ առագաստն իր բոլոր պարաններով պոկվեց։ Տրոսը մետաղյա լարերից էր. նա սկսեց Թոկը մետաղալարերից էր․ օձի նման շարժվելով , պարանն սկսեց խարազանել չորս կողմը։ Բոլոր հերթապահ նավաստիներն աշխատում էին բռնել այն։ թոկը։ Ես առաջ նետվեցի և ամրացրի տրոսը, բայց թոկը. հենց այդ վայրկյանին նա խփվեց դա զարնվեց իմ երեսին։
— Օ՜,— բացագանչեց բացականչեց աղջիկը նորից՝ այս անգամ մի անդամ որոշ կարեկցությամբ, թեև բոլոր այդ «մեծ առագաստները» և «գրոտներն» ու «տրոսները» նրան նույնքան անհասկանալի էին, ինչքան որքան և այն, եթե Մարտինը նրա հետ խոսեր հունարեն։չինարեն։
— Այդ... Սվինբե՛ռնըՍվինբեռնը,— սկսեց Մարտին Իդենը՝ Իդենը իրագործելու համար իր պլանը, բայց ընդսմին թույլ տալով առոգանության սխալ։
— Սվինբե՛ռնՍվինբեռնը,— կրկնեց նա,— բանաստեղծը։
— Սուի՛նբեռնՍուինբեռն,— ուղղեց աղջիկը։
— Այո, հենց ինքը,— ասաց նա՝ նա նորից շիկնելով։— Վաղո՞ւց է մեռել նա։
— Ես չեմ լսել, որ նա մեռած լինի։— Աղջիկը լինի.— աղջիկը հետաքրքրությամբ նայեց նրան։— Դուք որտե՞ղ եք ծանոթացել նրա հետ։նրան։
— Ես նրան աչքովս իսկի չեմ էլ տեսել,— պատասխանեց նա։— Իդենը։— Նրա ոտանավորներից ես մի քանի բաներ բան կարդացել եմ ահա այն սեղանի վրա գտնվող գրքույկից՝ հենց ձեր ներս գալուց առաջ։ Հավանո՞ւմ եք դուք նրա ոտանավորները։
Ռութը ազատ ու հեշտ սկսեց խոսել իրեն հետաքրքրող նյութի մասին։ Մարտին Իդենն իրեն ավելի լավ զգաց և մինչև անգամ ավելի հարմար տեղավորվեց թիկնաթոռին, սակայն շարունակելով ամուր կռթնել արմունկներին. նա բռնել արմունկակալները, կարծես վախենում էր, որ աթոռը դուրս կպրծնի նրա իր տակից և ինքը երեսի վրա կշպրտվի կշրմփա հատակին։ Նրան հաջողվեց անցնել աղջկա սրտին մոտիկ նյութի, և այժմ լարված լսում էր, զարմանալով, թե նրա փոքրիկ գեղեցիկ գլխում ինչքան շատ գիտելիքներ են ամբարված, և հիանում էր նրա փխրուն նուրբ գեղեցկությունը դիտելով։ Նա ճգնում էր ըմբռնել լսածը, թեև աղջկա շրթունքներից այնքան պարզ կերպով թռչող բառերը ապշեցնում էին նրան և աղջկա մտքի ամբողջ ընթացքը բոլորովին օտարոտի էր նրան։ նրա համար։ Սակայն այդ բոլորը աշխատեցնում էր նրա ուղեղը։— Մարտինի ուղեղը։ Ահա, թե որտեղ է մտավորական կյանքը,— մտածեց նա,— ահա, թե որտեղ է վառ ու հրաշալի գեղեցկությունը, որի գոյության մասին գոյությունը նա մինչև իսկ չէր երևակայում։ Նա մոռացավ ամեն բան, որը որ շրջապատում էր նրանիրեն, և աչքերը ագահորեն սևեռեց իր աչքերը աղջկանը։ աղջկա դեմքին։ Այո, այստեղ կա մի բան, որի համար արժե ապրել, որին արժե հասնել, որի համար արժե պայքարել և որի համար արժե մեռնել։ Գրքերը ճիշտ են ասում։ Աշխարհում ասում. աշխարհում լինում են այդպիսի կանայք։ Ահա նրանցից մեկը։ Աղջիկը թևավորվում թևավորում էր նրա երևակայությունը. , ահագին վառ պաստառներ էին պարզվում նրա աչքի առաջ և նրանց նրանը վրա թռչում-թառում թռչում֊թառում էին խորհրդավոր, ռոմանտիկ կերպարներ, սիրո ու հերոսական սխրագործությունների տեսարաններ՝ կնոջ — , դժգույն կնոջ, կնոջ՝ ոսկե ծաղկի սիրույն։ Եվ այդ երերուն ու դողդոջուն տեսիլքների, ինչպես հրաշալի միրաժի միջով, նա նայում էր կենդանի կնոջը, որը որ նրա հետ խոսում էր արվեստի ու գրականության մասին։ Նա լսում ու նայում էր, առանց գիտակցելու իր նայվածքի սևեռուն լինելը, և առանց գիտակցելու, որ իր խառնվածքի ամբողջ առնական էությունը արտացոլվում է իր վառվռուն աչքերում։ Բայց աղջիկը, որը որ քիչ բան գիտեր կյանքի ու տղամարդկանց մասին, հանկարծ կանացիորեն զգուշացավ՝ որսալով նրա այդ բոցավառ հայացքը։ Դեռ ոչ մի տղամարդ այդպես չէր նայել նրան և այդ նայվածքը շփոթեցրեց նրան։ աղջկան։ Նա կարկամեց ու լռեց։ Նա լռեց, հանկարծ կորցրեց իր մտքի կապը։ Այդ մարդը նրան վախեցնում էր, միաժամանակ ինչ֊որ պատճառով հաճելի էր, որ նա այդպես նայում է իրեն։ Իր ստացած Ստացած դաստիարակությունը նախազգուշացնում էր աղջկանը աղջկան վտանգի և այդ խորհրդավոր նենգ թովչանքի դեմ. դեմ․ բայց նրա արյան մեջ բնազդը զգացնել էր տալիս իրեն, պահանջելով, որ նա ինքը մոռանա իր ծագումը և , հասարակության մեջ իր ունեցած դիրքը և ձգտի ընդառաջ գնալու մի այլ աշխարհից եկած այս հյուրին, այս անշնորհք, խոցոտված ձեռքերով, օձիք դնելու կրելու անսովոր, վզին կարմիր սպի ունեցող պատանուներիտասարդին,— այլանդակ կյանքից (դա ակներև էր) ապականված պատանուն։ Աղջիկը մաքուր էր և նրա ողջ անբծությունը ամբողջ անարատությունն ընդվզում էր, . բայց նա կին էր, այն էլ կանացի բնության զարմանալի պարադոքսի մասին դեռ նոր մտածելու մտածել սկսած կին։
— Դուք ասում էիք, որ այդ Սուինբեռնը մեծ բանաստեղծ չդարձավ նրա համար, որ... այո ... ճիշտ այդտեղ էլ դուք կանգ առաք, միսսմի՛սս...
Նա ասաց այդ և կարծես հանկարծական քաղցի նոպա զգաց։ Նրա ծիծաղից Մարտինը հաճելի զարզանդ զգաց։ դողով փշաքաղվեց։ Իսկական արծաթ, մտածեց նա, իսկական փոքրիկ արծաթե զանգուլակ. զանգակներ․ և այդ պահին միայն մի ակնթարթ նա փոխադրվեց մի հեռավոր երկիր, ուր նստել էր ծաղկած բալենու տակ, ծխելով ծխում էր սիգարը, լսում էր սրածայր սրագմբեթ մեհյանի զանգուլակների զանգակների հնչյունը, որը հարդե մուճակներ հագած ուխտավորներին աղոթքի էր հրավիրում։
— Այո՜, այո՛... շնորհակալ եմ,— պատասխանեց աղջիկը,.— Սուինբեռնը մեծ բանաստեղծ չդարձավ այն պատճառով, որ , ճիշտն ասած, երբեմն կոպիտ է լինում։ Նա այնպիսի բանաստեղծություններ ունի, որոնք որ պարզապես չարժե կարդալ։ Իսկական բանաստեղծի ամեն մի տողը համակված է գեղեցիկով, ճշմարիտով և ոգեշնչում է մարդուն ամենավսեմը և ազնիվը։ Մեծ բանաստեղծների գրվածքներից չի կարելի դուրս գցել ոչ մի տող առանց աշխարհին վնասելու։
— Իսկ ինձ դա թվաց , թե դա շատ լավէ,— ասաց Մարաինն Մարտինն անվճռական,— այն, ինչ ես կարդացի այստեղ... իմ մտքովն էլ չանցավ, որ նա այդպիսի անպիտանն է։ այդքան վատն էր։ Ենթադրում եմ, որ դա արտացոլվում է և նաև նրա մյուս գրքերում։
— Ձեր կարդացած գրքումն գրքում էլ կան բազմաթիվ տողեր, որոնք որ կարելի է դուրս գցել առանց որևէ վնասի,— հայտարարեց Ռութը հաստատ ու համոզված շեշտով։
— Հավանական է, որ այդպիսի տողեր աչքովս չընկան,— ասաց նա,— իմ կարդացածը անկասկած շատ լավ էր։ Կարծես ինչ֊որ ինչ-որ լույս ճառագայթում և լուսավորում է սրտիդ, սիրտդ արևի կամ լուսարձակի նման։ Ինձ այդպես թվաց, միսսմի՛սս, թերևս ես ոչինչ չեմ հասկանում ոտանավորներից։
Նա հանկարծ լռեց՝ դառնապես գիտա կցելով գիտակցելով իր թոթովանքը։ Իր Հենց նոր կարդացածի մեջ նա զգաց ջերմություն և կյանքի ահագնությունըահագնություն, բայց նրան պակասում էին բառեր, որպեսզի որ պատմի այդ մասին։ Նրան թվում էր, որ թե ինքը օտար նավի վրա ընկած մի նավավար է, որը մութ գիշերով խճճվել է անծանոթ կայմասարքում։ Լա՜վ, վճռեց նա, նշանակում է՝ պետք է ամեն գնով ընաելանալ ընտելանալ այս օտար աշխարհին։ Դեռ երբեք չէր պատահել, որ նա չտիրապետի, ինչին որ ուզում է, իսկ այժմ նա տենդագին ուզում էր է սովորել, արտահայտել իր զգացումներն ու մտքերն այնպես, որ աղջիկը նրան հասկանա։ Աղջիկը արդեն բռնել էր է նրա ամբողջ հորիզոնը։
— Ահա, օրինակի համար, Լոնգֆելլոն...— համար՝ Լոնգֆելլոն․․․— սկսեց աղջիկը։
— Այո՛, այո՛, ես նրան այո՛։ Ես նրա գործերը կարդացել եմ,— աշխուժորեն ընդմիջեց նա Մարտինը, ցանկանալով շուտով ավելի շուտ ցուցաբերել իր բոլոր՝ բոլոր, թեև քիչ-գիտցածը գիտցած քիչը գրականության մարզում։ Թող աղջիկը համոզվի, որ նա այնքան էլ կատարյալ ինքը բացարձակ տգետ չի,— ես չէ։— Ես կարդացել եմ նրանից «Կյանքի սաղմոսը», «Էքսցելսիորը»... «Էքսցելսիորը»․․․ կարծեմ՝ էլ ոչինչ։
Աղջիկը ժպտաց, գլխով արեց, և Մարտին Իդենը նրա ժպիտում զգաց ներողամտություն, ցավալի ներողամտություն։ Նա հիմարացավ՝ վճռելով պարծենալ իր խղճուկ գիտելիքներով։ Չէ՞ որ այդ Լոնգֆելլոն գրել է, հավանականաբարհավանաբար, անհաշիվ գրքեր։
— ՆերեցեքՆերեցե՛ք, միսս, որ ես այդ խոսակցությունը սկսեցի ձեզ հետ,— ասաց նա։— Ճիշտն ասած, ես շատ չեմ հասկանում այդպիսի բաներ։ Դա բաներ. դա իմ խելքի բանը չէ, չէ․․․ բայց ես կանեմ ամեն ինչ, որպեսզի դա իմ խելքի բանը լինի։դառնա։
— Ես հավատում եմ, եմ՝ դուք կհասնեք... որ դա ձեր խելքի բանը դառնա,— հաստատեց նա աղջիկը ծիծաղելով,— դուք այնքա՜ն ուժեղ եք։
Աղջկա հայացքը մի պահ կանգ առավ նրա առնական, արևից բրոնզի գույն ստացած, առողջություն և ուժ շնչող շնչող՝ ցուլի վզի վրա։ Եվ չնայած նրան, որ նա Թեպետ երիտասարդը նստած էր աղջկա առաջ այնպես չփոթված այնտեղ շփոթված ու հեզ, մի ձգողական մի ուժ նորից քաշում էր նրան աղջկան դեպի պատանին։ նա։ Աղջկա գլխովըւ գլխով հանկարծ մի չարաճճի միտք անցավ։ Նա այնպես պատկերացրեց իրենանցավ․ նրան թվաց, որ եթե գրկի այդ վիզը, նրա տղայի ամբողջ ուժն ու հզորությունը կփոխանցվի իրեն։ Այդ միտքը ամաչեցրեց նրան։ Թվում աղջկան. թվում էր, որ թե աղջիկը անակնկալ կերպով իր մեջ գտավ ինչ-որ ինչ֊որ արատավորություն։ Բացի այդ, մինչև այժմ ֆիզիկական ուժը շարունակ թվում էր նրան ինչ֊որ ստոր ու կոպիտ բան։ Առնական գեղեցկության նրա իդեալը՝ քնքուշը և նուրբն էր։ Սակայն իդեալը բարեկիրթ սլացիկությունն էր, սակայն տարօրինակ միտքը չէր հեռանում նրանից։ Նա Ռութը չէր հասկանում, թե ինչպես կարող էր ծագել նրանում՝ իր մեջ այդ արևակեզ արևկեզ վիզը գրկելու ցանկությունը։ Եվ սակայն սակայն՝ ամեն ինչ պարզ էր։ Նա ի ծնե փխրուն նրբագեղ էր և նրա մարմինն ու միտքը պապակում էին ուժի, որը պակասում էր նրան։ իրեն։ Բայց աղջիկը չէր գիտակցում այդ բանը. բանը․ նա գիտեր միայն այն, որ մինչև այժմ ոչ մի տղամարդ չէր հետաքրքրել նրան իրեն այնքան ուժգին, ինչպես ինչքան այս մեկը, որի անճիշտ խոսակցությունը մերթ ընդ մերթ ականջն մերթընդմերթ ականջ էր ծակում։
— Այո, ես առհասարակ ցուլի պես առողջ եմ,— ասաց նա,Իդենը.— եթե հարկավոր լինի, ժանգոտ երկաթն էլ կարող եմ մարսել ժանգոտ երկաթը։ Բայց , բայց այժմ ես, կարծես , անմարսողություն ունեմ։ Ձեր ունեմ. ձեր ասածներից շատ բան ինձ համար անմարսելի է։ Ասեմ, որ ինձ երբեք չեն սովորեցրել այդպիսի բան։ Ես սիրում եմ գրքեր ու բանաստեղծություններ և կարդում եմ դրանք, երբ ժամանակ ունենամ։ Բայց եմ ունենում, բայց ես երբեք նրանց դրանց մասին այնպես չեմ մտածում, ինչպես դուք։ Այդ պատճառով էլ ես մի քիչ դժվարանում եմ խոսել նրանց դրանց մասին։ Ես կարծես լինեմ մի նավաստի եմ անծանոթ ծովում, առանց քարտեզի և կողմնացույցի։ Իսկ կողմնացույցի, իսկ ես ուզում եմ ինձ հաշիվ տալ, թե բանն <...> ինչո՛ւմն է։ Թերևս դուք ինձ օգնե՞ք։ Այդ որտեղի՞ց դուք այդքան բան գիտեք։
— Ես սովորել եմ, դպրոց եմ հաճախել,— պատասխանեց աղջիկը։
— Ես էլ եմ դպրոց գնացել, երբ փոքր տղա էի,— ասաց նա։
— Այո՛Այո, բայց ես ավարտել եմ միջնակարգ դպրոցդպրոցը, որից հետո հաճախել եմ համալսարան, դասախոսություններ լսել...լսել․․․
— Դուք սովորել եք համալսարանո՞ւմ,— հարցրեց նա բացահայտ ապշությսւմբ։ ապշությամբ։ Եվ միանգամից նրանց միջև բացվեց միլիոնավոր մղոններով մղոնների մի տարածություն։
— Ես հիմա էլ սովորում եմ այնտեղ։ Ես անցնում լսում եմ անգլերեն բանասիրության հատուկ դասընթաց։
Տղան չգիտեր, թե ի՛նչ է «բանասիրություն» և այս կետում իր տգիտությունը մատնանշելով հարցրեց.մատնանշելով՝ հարցրեց․
— Որքա՞ն ժամանակ ես պետք է սովորեմ, որ համալսարան մտնեմ։
Աղջիկը որոշեց խրախուսել նրա այդ ձգտումը դեպի գիտելիքները և ասաց։ասաց․
— Դա կախված է նրանից, թե ինչքան եք սովորել առաջ։ Դուք երբե՞ք չեք եղել միջնակարգ դպրոցում։ Հասկանալի է, իհարկե չեք եղել... եղել․․․ իսկ տարրական դպրոցն ավարտե՞լ եք։
— Մինչև ավարտելը ինձ մնում էր ընդամենը երկու տարի,— պատասխանեց նա,— և ես դպրոցից հեռացա։ Բայց ես սովորել եմ՝ միշտ ստանալով պարգևներ։
Եվ իսկույն, իրեն կշտամբելով այդ պարծենկոտության համար, նա այնպես պինդ սեղմեց թիկնաթոռի արմունկներըարմնկակալները, որ նրա մատները, մղկտացին։ Նույն պահին նա տեսավ, որ մի տիկին մտավ սենյակը։ Աղջիկն իսկույն վեր կացավ նրան դիմավորելու։ Նրանք համբուրվեցին և գրկախառն դիմեցին նրան"։ քայլեցին դեպի Իդենը։ Մարտինը վճռեց, որ նա դա, հավանորեն , աղջկա մայրն է։ Նա բարձրահասակ, խարտյաշ մի կին էր, համաչափ և գեղեցիկ, շքեղ հագնված, ինչպես վայել է մի այդպիսի տան տիկնոջ։ Նրա հագուստի նուրբ գծերը հաճելի էին դիտողի աչքին։ Մարտին Իդենի մտքովն անցան այն կանայք, որոնց նա տեսել էր բեմում։ Հետո նա հիշեց, որ նույն ձևով հագնված այդպիսի պատկառելի տիկինների, նույնպես հագած, նա տեսել է Լոնդոնի թատրոնների նախասրահներում, ուր նա աչքերը չռում էր իր աչքերը նրանց վրա, մինչև որ ոստիկանը նրան դուրս էր անում անում՝ անձրևի տակ։ Դրանից հետո երևակայությունը նրան տարավ Իոկոհամա, Գրանդ-ՕտելՀոթել, ուր նույնպես հեռվից նա տեսել էր այդպիսի տիկինների։ Իսկույն նրա աչքի առաջ եկան Իոկոհամայի, Իոկոհամայի՝ քաղաքի և նավամատույցի հարյուրավոր պատկերներ։ Բայց նա ստիպեց իրեն փակել հիշողության կալեյդոսկոպը գեղադիտակը և կենտրոնացնել ամբողջ ուշադրությունը կենտրոնացնել ներկայի վրա։ Նա Իդենը կռահեց, որ պետք է վեր կենա և ներկայանա. նա դժվարությամբ վեր կացավ թիկնաթոռից թիկնաթոռից՝ զգալով, թե ինչպես խայտառակ կերպով փքվել են իր տաբատի տաբաթի ծնկները։ Նրա ձեռքերը անզոր կախված մնացին, իսկ դեմքը, առաջիկա փորձության մասին մտածելով, մռայլ արտահայտություն ստացավ։ {{Գլուխ|Մարտին Իդեն|~|Մարտին Իդեն, Գլուխ II}}
