Changes
/* Գլուխ 8 */
== Գլուխ 8 ==
Մեյկոմբ գավառի ամենահեռատես արգարեների մեղքով այդ տարի աշնանից հետո վրա հասավ ձմեռը։ Երկու շաբաթ այնպիսի ցրտեր էին անում, որպիսիք, Ատտիկուսի ասելով, չէին եղել 1885 թվից։ Միստեր Էյվերին ասաց, որ Ռոսետյան քարի վրա գրված է՝ երբ երեխաները չեն լսում ծնողներին, ծխում են ու կռվում, այդ ժամանակ եղանակը փչանում է. իմ և Ջիմի վրա մի ծանր հանցանք էր ընկած, մենք խելքից հանել էինք եղանակը և դրանով տհաճություններ պատճառել բոլոր հարևաններին և փչացրել ինքներս մեզ։
Այդ ձմեռ մահացավ պառավ միսիս Ռեդլին, բայց նրա մահը անցավ աննշմար, չէ որ հարևանները միսիս Ռեդլիին տեսնում էին, կարծեմ, միայն այն ժամանակ, երբ ջրում էր իր լեռնավարդերը։ Ես և Ջիմը որոշեցինք, որ այդ բանում Զարզանդն է մեղավոր, որ նա վերջապես հաջողեցրել է նրա մոտ մտնել, բայց Ատտիկուսը գնաց Ռեդլիների տունը և հետո, ի հիասթափություն մեզ, ասաց․
― Ո՛չ, նա մահացել է բնական մահով։
― Հարցրու,— շշնջաց ինձ Ջիմը։
— Դու մեծ ես, դու հարցրու։
― Հենց դրա համար էլ դու հարցրու։
— Ատտիկուս,— ասացի ես,— դու միստեր Արթուրին տեսար։
Ատտիկուսը խստորեն լրագրի վրայով նայեց ինձ։
― Ոչ, չտեսա։
Ջիմը ինձ այլևս թույլ չտվեց էլի հարցեր տալ։ Նա ասաց, Ատտիկուսը դեռ չի մոռացել Զարզանդի տունը կատարած մեր արշավանքը, այնպես որ, արի ավելի լավ է այդ մասին լռենք։ Եվ հետո՝ Ջիմին թվում էր, որ Ատտիկուսը կասկածում է, որ այն ամռան երեկոյան մեր հանցանքը մհայն հանդերձահանվելու պոկեր խաղալն է։ Ջիմն ասաց, որ նա ոչ մի հիմք չունի այդպես մտածելու, պարզապես հոտառությամբ է իմանում։
Հաջորդ առավոտ ես արթնացա, նայեցի լուսամուտին և քիչ մնաց սարսափից մեռնեմ։ Ես այնպես վժժացի, որ Ատտիկուսը օճառած երեսով լոգարանից դուրս վազեց։
― Աշխարհի վերջն է, Ատտիկուս։ Ի՞նչ պիտի անենք․․․
Ես նրան քաշեցի դեպի պատուհանը։
― Դա աշխարհի վերջը չի,— ասաց Ատտիկուսը։— Այդ ձյուն է գալիս։
Ջիմը հարցրեց, դա երկա՞ր է տևելու։ Նա էլ բնավ ձյուն չէր տեսել, բայց գիտեր, թե ինչ բան է դա։ Ատտիկուսն ասաց, ինքն էլ ձյան մասին այնքան գիտե, որքան և Ջիմը։
― Բայց կարծում եմ, եթե դա այդպես թաց էլ մնա, ինչպես հիմա է, կդառնա անձրև։
Երբ մենք նախաճաշում էինք, հեռախոսը զանգահարեց, Ատտիկուսը վեր կացավ սեղանի մոտից։ Հետո վերադարձավ ու ասաց․
― Զանգահարեց Յուլա Մեյը։ Ասում եմ նույնությամբ․ «Այնքանով, որքանով սկսած հազար ութ հարյուր հինգ թվականից Մեյկոմբ շրջանում ձյուն չի եկել, այսօր դպրոցում պարապմունքներ չեն լինելու»։
Յուլա Մեյը մեր քաղաքի գլխավոր հեռախոսավարուհին էր։ Նա միշտ հաղորդում էր նաև զանազան կարևոր նորություններ, հարսանիքի հրավերներ, ազդարարում հրդեհի դեպքում և դոկտոր Ռեյնոլդսի բացակայության ժամանակ խորհուրդներ տալիս, թե ինչպես ցույց տալ առաջին օգնություն։
Երբ Ատտիկուսը վերջապես մեզ հրամայեց տեղներս հանգիստ նստել և նայել ոչ թե լուսամուտին, այլ մեր ափսեներին, Ջիմը հարցրեց,
― Իսկ ինչպե՞ս պատրաստել ձնեմարդ։
― Գաղափար չունեմ,— ասաց Ատտիկուսր։— Ցավում եմ, որ ձեզ պիտի վշտացնեմ, բայց վախենում եմ, թե ձյունը մի կարգին ձնագնդի համար էլ չհերիքի։
Ներս մտավ Կելպուրնիան և ասաց՝ կարծես թե չի հալչում։ Մենք դուրս վազեցինք բակը, որը ծածկված էր թաց ձյան բարակ շերտով։
― Չպետք է վրայով քայլել, կփչանա,— ասաց Ջիմը։
Ես շուրջս նայեցի, այնտեղով, որտեղով անցել էինք, ձյունը մեր ոտնահետքերում կիսահալ էր եղել։ Ջիմը ասաց՝ արի սպասենք, թող ձյունը մի լավ թափվի, հետո ամբողջը կհավաքենք, ձնեմարդ կսարքենք։ Ես լեզուս բռնեցի փափուկ փաթիլների տակ։ Նրանք այրում էին։
― Ջիմ, ձյունը տաք է։
― Չէ, պարզապես այնքան սառն է, որ նույնիսկ այրում է։ Մի կեր, Մեծաչքանի, իզուր մի փչացնի։ Թող թափվի։
― Իսկ ես ուզում եմ վրայով քայլել։
— Ըհը՛, գտա՛։ Գնանք միսս Մոգիի բակում քայլենք։
Եվ Ջիմը սկսեց բակում ցատկոտել։ Ես աշխատում էի ոտքերս դնել նրա հետքերի վրա։ Միսս Մոդիի տան դիմացի մայթի վրա մեզ մոտեցավ միստեր Էյվերին։ Նրա դեմքը շառագունել էր, գոտու տակից դուրս էր ցցվել հաստ փորը։
― Այ, տեսնո՞ւմ եք, թե ինչ արեցիք,— ասաց նա։— Մեյկոմբում անհիշելի ժամանակներից ի վեր ձյուն չէր եկել։ Եղանակը փոխվում է, և բոլորը ձեզ նման անականջ երեխաների պատճառով։
Ես մտածեցի՝ գուցե միստեր Էյվերին գիտե, թե մենք ամառը ինչպես էինք սպասում, որ նա կրկներ իր թատրոնը։ Է՛հ, ինչ կա որ, եթե ձյունը մեզ առաքված է որպես պատիժ՝ արժե մեղք գործել։ Որտեղի՞ց է միստեր Էյվերին վերցնում իր օդերևութաբանական տեղեկությունները, ես նույնիսկ չտատանվեցի, դե, իհարկե, հենց Ռոսետյան քարից։
― Ջիմ Ֆինչ, այ, Ջիմ Ֆինչ։
― Ջիմ, միսս Մոդին քեզ կանչում է։
― Երկուսդ էլ կանգ առեք բակի մեջտեղում։ Պատշգամբի մոտ ձյունը ծածկել է շահպրակներս, տեսեք, որ չտրորեք։
― Չե՜նք տրորի,— ձայն տվեց Ջիմը։— Բայց ինչ գեղեցիկ է, չէ՞, միսս Մոդի։
― Թող գետնի տակն անցնի դա, այդ գեղեցկությունը։ Եթե գիշերը սառնամանիք անի, իմ լեռնավարդերը կորած են։
Միսս Մոդիի հին, լայնեզր ծղոտե գլխարկին փայլում էին ձյան փաթիլները։ Նա կռացավ ինչ֊որ թփերի վրա և դրանք տոպրակներով փաթաթեց։ Ջիմը հարցրեց, թե դա ինչի համար է։
― Որպեսզի նրանք չսառչեն,— ասաց միսս Մոդին։
― Ծաղիկներն ինչպե՞ս կսառչեն։ Չէ՞ որ նրանք արյան շրջանառություն չունեն։
― Ես դա չեմ կարող քեզ բացատրել, Ջիմ Ֆինչ։ Ես մի բան գիտեմ՝ եթե գիշերը սառնամանիք լինի, ծաղիկները կսառչեն, ահա ես էլ փաթաթում եմ։ Պա՞րզ է։
― Այո՛, մեմ։ Միսս Մոդի...
― Այո՛, սըր։
― Կարելի է, որ ես և Մեծաչքանին ձեզանից մի քիչ ձյուն փոխ առնենք։
― Օ՜հ, տեր իմ աստված, թեկուզ ամբողջը վերցրեք։ Այնտեղ, շեմքի տակ դեղձի մի հին կողով կա։ Հավաքեք նրա մեջ ու քարշ տվեք։— Այստեղ միսս Մոդին աչքերը կկոցեց։— Ջիմ Ֆինչ, իսկ ի՞նչ ես ուզում անել իմ ձյունով։
― Հետո կտեսնեք,— ասաց Ջիմը, և մենք միսս Մոդիի բակից կրեցինք տարանք այնքան ձյուն, որքան ուժներս պատեց։ Այդ աշխատանքից մենք շատ թրջվեցինք ու ցեխոտվեցինք։
― Իսկ հետո ի՞նչ պիտի անենք,— հարցրի ես։
― Հրես կտեսնես,— ասաց նա։— Վերցրու զամբյուղը և ետնաբակի ձյունը հավաքիր ու ինչքան կարող ես կրիր նախապարտեզ։ Բայց տես, հա՛, զգույշ եղիր, որ շատ չտրորես, իմ հետքերով գնա։
― Մենք մի փոքրիկ ձնեմա՞րդ կունենանք։
― Ո՛չ, իսկական, մեծ ձնեմարդ։ Դե սկսիր, գործ շատ ունենք։
Ջիմը վազեց ետնաբակը, հարցրեց թաքուջակը և դարսած փայտերի ետևում սկսեց արագությամբ հողը փորել, իսկ հողի միջի որդերին՝ նետել մի կողմ։ Հետո վազեց տուն, բերեց սպիտակեղենի զամբյուղը, բերնեբերան հողով լցրեց և քարշ տվեց նախապարտեզ։
Երբ մենք այնտեղ կրեցինք հինգ զամբյուղ հող և երկու զամբյուղ ձյուն, Ջիմը ասաց՝ կարելի է սկսել։
― Ցեխանման մի բան է ստացվում,— ասացի ես։
― Հիմ է ցեխ։ իսկ հետո լավ կլինի,— պատասխանեց Ջիմը։
Նա ցեխից մի գունդ սարքեց, նրա վրա՝ երկրորդը ավելի մեծ և ստացվեց, մարդու իրան։
― Ջիմ, մի՞թե նեգր ձնեմարդ լինում է,— հարցրի ես։
― Նա հետո սև չի լինի,— մրթմրթաց Ջիմը։
Նա տան ետևից դեղձենու ճյուղեր բերեց, մի քանի հատը իրար հետ հյուսեց և կռացրեց, ստացվեց ոսկորներ, հարկավոր էր դրանք կավով ծեփել։
― Սա միսս Ստիվենի Կրոուֆորդն է,— ասացի ես։— Ինքը՝ հաստլիկ, ձեռքերը՝ բարակ։
― Հիմա կհաստացնեմ,― Ջիմը ցեխազանգվածին ջուր լցրեց և էլի հող ավելացրեց։ Նայեց, մի փոքր մտածեց և մի հաստ փոր սարքեց, որ դուրս էր ցցվել գոտու վրայից։ Հետո նայեց ինձ. նրա աչքերը փայլում էին։— Միստեր Էյվերին հենց ձնեմարդի էլ նման է, ճի՞շտ է։
Հետո նա ափի մեջ ձյուն առավ և վերևից ծեփեց։ Նա ինձ թույլ տվեց ձյունը ծեփել միայն թիկունքին, իսկ այն ամենը ինչ դեմից երևալու էր, ինքն արեց։ Կամաց֊կամաց միստեր Էյվերին սպիտակեց։
Ջիմը նրա աչքերի, քթի, բերանի և կոճակների տեղում փայտիկներ խոթեց, և միստեր Էյվերին զայրալից տեսք ընդունեց։ Պատկերը լրիվ լինելու համար նրա ձեռքը փայտ տվեցինք։ Ջիմը մի քայլ ետ գնաց ու նայեց իր ստեղծագործությանը։
― Ո՛նց որ կենդանի լինի։— Ասացի ես։— Չտեսնված չավ է, Ջի՛մ։
― Վատը չէ, ճի՞շտ է,— ամաչկոտ ասաց Ջիմը։
Մենք չկարողացանք դիմանալ մինչև Ատտիկուսի դալը և զանգահարեցինք դատարան, որ իր համար մի անակնկալ ենք պատրաստել։ Նա եկավ, և, երևի զարմացավ, որ մենք ամբողջ հողը տան ետևից կրել ենք նախապարտեզ, բայց ասաց, որ մենք հրաշալի ենք աշխատել։
― Այնքան էլ լավ չէի պատկերացնում, թե ինչից ես սարքել,— ասաց նա,— բայց այսուհետև կարող եմ քեզ համար չանհանգստանալ, որդիս, դու միշտ ինչ֊որ բան հնարում ես։
Ջիմի ականջները նույնիսկ կարմրեցին այդպիսի գովասանքից, բայց Ատտիկուսը մի քայլ ետ գնաց, և Ջիմը ուշադրությունը լարեց։ Ատտիկուսը տնտղեց ձնեմարդը։ Զվարթ ժպտաց, հետո ծիծաղեց։
― Չգիտեմ, թե քեզանից ինչ դուրս կգա, որդիս, ինժեներ, իրավաբան, թե դիմանկարիչ։ Բայց հենց հիմա քեզ, թերևս, կարելի է դատի տալ հրապարակային վիրավորանքի համար։ Ստիպված ես լինելու այդ մարդուկին քողարկել։
Եվ Ատտիկուսը Ջիմին առաջարկեg՝ ձնեմարդի փորը մեծացնել, փայտի փոխարեն ձեռքը ավել տալ և գոգնոց կապել։
Ջիմը բացատրեց, որ այն ժամանակ էլ նա կլինի ոչ թե ձնեմարդ, այլ ցեխեմարդ։
― Դե, մի այլ կերպ արա, բայց ինչ֊որ բան անել հարկավոր է,— ասաց Ատտիկուսը։— Դու իրավունք չունես հարևաններին ծաղրաքանդակել։
― Դա ծաղր չէ,— ասաց Ջիմը։— Նա հենց այդպես է, որ կա։
― Միստեր Էյվերին կարող է քեզ հետ չհամաձայնել։
― Ըհը՛, գտա՛,— ասաց Ջիմը։
Նա վազեց փողոց, անհետացավ միսս Մոդիի տան ետևը ու վերադարձավ հպարտ և ինքնագոհ։ Ձնեմարդի գլուխը խոթեց միսս Մոդիի լայնեզր ծղոտե գլխարկը, իսկ ծալած ձեռքի մեջ՝ այգու մկրատը։ Ատտիկուսն ասաց՝ այ, հիմա հրաշալի է։
Տնից դուրս եկավ միսս Մոդին և կանգ առավ արտասանդուղքի վրա։ Նայեց փողոց։ Եվ հանկարծ քթի տակ ծիծաղեց։
― Ջիմ Ֆինչ, ախ դու սատանի ճուտ,— գոչեց նա։— Այստեղ տվեք իմ գլխարկը, պարոն։
Ջիմը նայեց Ատտիկուսին, Ատտիկուսը գլուխն օրորեց։
― Միսս Մոդին չի բարկանում,— ասաց Ատտիկուսը,—— այլ պարզապես ապշած է քո տաղանդով։
Ատտիկուսը անցավ փողոցի մյուս կողմը, նա և միսս Մոդին աշխուժորեն խոսում էին ձեռքները թափահարելով, իմ ականջին միայն այսքանը հասավ։
― ․․․ բակում ցուցադրել մի իսկական մոֆրոդիտի։ Լա՜վ ես նրանց դաստիարակում, Ատտիկուս։
Ցերեկը ձյունը դադարեց, եղանակը ցրտեց և գիշերվա կողմ իրականացան միստեր Էյվերիի չար գուշակությունները։ Կելպուրնիան անդադար վառում էր բոլոր վառարանները, բայց մենք, միևնույն է, մրսում էինք։ Երեկոյան Ատտիկուսն ասաց, մեր բանը բուրդ է, և Կելպուրնիային հարցրեց, գուցե ավելի լավ կլիներ, որ մեր տանը գիշերի։ Կելպուրնիան հայացքը պտտեց մեր մեծ պատուհաններով ու բարձր պատերով և ասաց՝ իրենց տանը, հավանաբար, ավելի տաք կլինի։ Եվ Ատտիկուսը ավտոմոբիլով նրան տարավ տուն։
Քնելուց առաջ Ատտիկուսը իմ սենյակի վառարանը ածուխ լցրեց։ Նա ասաց՝ հիմա տասնվեց աստիճան է, նա իր ամբողջ կյանքում չի հիշում մի այսպիսի սառնամանիք, իսկ մեր ձնեմարդը ամբողջովին սառցակալել էր։
Ինձ այնպես թվաց, թե շատ քիչ ժամանակ էր անցել, և հանկարծ ինչ֊որ մեկը ցնցեց իմ ուսը։ Ես արթնացա և վերմակիս վրա տեսա Ատտիկուսի վերարկուն։
― Մի՞թե արդեն առավոտ է։
― Վեր կաց, ճստլիկս։
Ատտիկուսը ինձ մեկնեց իմ լողախալաթը և վերարկուն։
― Նախ խալաթը հագիր,— ասաց նա։
Ատտիկուսի մոտ կանգնած էր Ջիմը՝ մազերը գզգզված, նա դողում էր։ Մի ձեռքով բռնել էր իր օձիքը, մյուսը խրել գրպանը։ Նա ամբողջովին ինչ֊որ հաստացել էր։
― Շտապիր, բարեկամս,— ասաց Ատտիկուսը։— Ահա քո գուլպաներն ու ոտնամանները։
Ես ոչինչ չհասկացա, բայց հագնվեցի։
― Արդեն առավո՞տ է։
― Դեռ ոչ, ժամը երկուսն է։ Ապա, արագ։
Վերջապես ես գլխի ընկա, որ մի բան կա։
― Ի՞նչ է պատահել։
Բայց այլևս նա կարիք չուներ բացատրելու։ Ինչպես թռչուններն են հասկանում անձրևից պատսպարվելու ժամանակը, այդպես էլ ես հասկացա, որ մեր փողոցում փորձանք է պատահել։ Ես լսեցի ինչ֊որ մետաքսային խշշյուն, խշրտոց, խուլ իրարանցում և սոսկացի։
― Այդ ո՞ւմ տանն է։
― Միսս Մոդիի, բարեկամս,— ասաց Ատտիկուսը։
Պատշգամբից մենք տեսանք, որ միսս Մոդիի սեղանատան պատուհաններից դուրս է պոռթկում բոցը։ Եվ հետո, կարծես հանուն այն բանի, որ մենք որքան կարելի է շուտ հավատայինք մեր տեսածին, քաղաքի վրա ոռնաց հրդեհի ահազանգը, հետզհետե ավելի սուր, ավելի ծղրտան, և ոչ մի կերպ չէր հանգստանում։
― Ամբողջը կվառվի՞,— կարկամած հարցրեց Ջիմը։
― Հավանաբար,— ասաց Ատտիկուսը։— Իսկ հիմա ահա թե ինչ։ Երկուսով էլ գնացեք Ռեդլիների տան մոտ և այնտեղ կանգնեցեք։ Եվ մի ընկեք ոտքի տակ, լսո՞ւմ եք։ Տեսնո՞ւմ եք, թե որ կողմից է փչում քամին։
— Օ՜,- ասաց Ջիմը։— Ատտիկուս, գուցե հարկավոր է, որ արդեն մեր իրերն էլ դուրս բերենք։
— Առայժմ շուտ է։ Արա այնպես, ինչպես ես ասում եմ։ Դե, վազեք։ Քրոջդ նայիր, Ջիմ, լսո՞ւմ ես։ Ո՛չ մի քայլ հեռու չթողնես։
Եվ Ատտիկուսը մեզ հրեց դեպի Ռեդլիների դուռը։ Մենք կանգնել ու նայում էինք, մեր փողոցում ավելի ու ավելի էին շատանում մարդիկ ու ավտոմոբիլները, իսկ այդ ընթացքում կրակը լռելյայն խժռում էր միսս Մոդիի տունը։
— Ինչո՞ւ են նրանք դանդաղում, ինչո՞ւ են դանդաղում...— քրթմնջում էր Ջիմը։
Բայց մենք հասկանում էինք, թե բանն ինչումն է։ Հին մեքենան ցրտի պատճառով գործի չէր ընկնում, և մարդկանց մի ամբողջ խումբ մեքենան քաշում էր փողոցով, պարզապես հրելով ձեռքերով։ Իսկ երբ ջրմուղ խողովակը ամրացրին բաշխիչ ջրամբարին, խողովակը պատռվեց, ջրի շիթը խփեց վեր ու թափվեց մայթին։
― Օ՜յ, Ջիմ...
Ջիմը գրկեց ուսերս։
― Սո՛ւս, Մեծաչքանի։ Համբերիր, մի վշվշա։ Ես քեզ հետո կասեմ։
Մեյկոմբի բնակիչները, ամեն մեկը մի կերպ հագնված, բակի միջով փողոց էին բերում միսս Մոդիի իրերը։ Ատտիկուսը քարշ էր տալիս կաղնե ծանր ճոճաթոռը, և ես մտածեցի, ի՛նչ խելացի է նա, հենց այն իրը փրկեց, որր միսս Մոդին ամենից շատ է սիրում։
Մերթ ընդ մերթ լսվում էին աղաղակներ։ Հետո ձեղնահարկի լուսամատում հայտնվեց միստեր Էյվերին։ Նա լուսամուտից ցած նետեց մի ներքնակ, և դրա վրա էլ գցում էր զանազան իրեր, մինչև որ ամենքը սկսեցին գոռալ։
― Իջե՛ք ցած, Դիկ։ Սանդուղքը այրվո՛ւմ է։ Հեռացեք այդտեղից, միստեր Էյվերի։
Միստեր Էյվերին սկսեց դուրս գալ պատուհանից։
― Ա՛խ․․․— անհանգիստ շնչելով ասաց Ջիմը։— Ախ, Մեծաչքանի․․․
Մի ստեր Էյվերին չէր կարողանում շարժվել ոչ առաջ, ոչ ետ։ Ես Ջիմի թևի տակ մտած, կպա նրան և աչքերս կկոցեցի։ Հետո Ջիմը գոչեց.
― Դո՛ւրս եկավ, Մեծաչքանի։ Կենդանի՛ է։
Ես գլուխս բարձրացրի։ Միստեր Էյվերին արդեն պատշգամբում էր։ Ոտքերը գցեց բազրիքի վրաչով և սյունով սահում էր ցած, բայց չկարողացավ ամուր բռնել և վայնասունով գլորվեց միսս Մոդիի թփերի վրա։
Այդ միջոցին ես նկատեցի, որ մարդիկ ետ են քաշվում միսս Մոդիի տնից և գալիս դեպի մեզ։ Ոչ ոք այլևս կահկարասի քարշ չէր տալիս։ Կրակը ընդգրկեց վերին հարկը և հասավ ընդհուպ տանիքին, լուսամուտի շրջանակները սևացել էին, իսկ ներսում ամեն ինչ փայլում էր բոսորավուն լույսով։
― Ջիմ, ճիշտ չէ՞, այնտեղ ամեն ինչ շիկավուն է, ինչպես դդումը։
― Նայի՛ր, Մեծաչքանի։
Մեր տնից և միսս Ռեյչելի տնից թավալգլոր բարձրանում էր ծուխը, ասես գետնից մառախուղ էր բարձրանում, հենց այդ տների մոտ էին քարշ տալիս ջրմուղ խողովակները։ Մեր ետևում ոռնաց շչակը, անկյունից երևաց Էբբոտսվիլից եկող հրշեջ մեքենան և կանգ առավ մեր տան առջև։
― Գիրքը․․․— ասացի ես։
― Ի՞նչ գիրք,— հարցրեց Ջիմը։
― Թոմ Սվիֆթի մասին... Ախր իմը չէ, Դիլլինն է...
― Համբերի՛ր, մի՛ հուզվիր, Մեծաչքանի,— ասաց Ջիմը։ Եվ մատով ցույց տվեց։— Հապա նայիր։
Հարևաններով շրջապատված, ձեռքերը վերարկուի գրպանները խրած, կանգնել էր Ատտիկուսը։ Նրա տեսքն այնպիսին էր, կարծես ֆուտբոլի էր նայում։ Մոտը կանգնած էր միսս Մոդին։
― Տեսնո՞ւմ ես, Ատտիկուսն արդեն չի անհանգստանում,— ասաց Ջիմը։
― Իսկ ինչո՞ւ տանիքը չի բարձրանում։
― Նա բավականին ծեր է, վիզը կկոտրի։
― Գուցե նրան ասենք, որ պետք է իրերը դուրս հանել։
― Կարիք չկա նրանից կպչելու, նա ինքը գիտե,— ասաց Ջիմը։
Էբբոտսվիլի հրշեջները սկսեցին մեր տան վրա ջուր բաց թողնել․ ինչ֊որ մի մարդ կանգնել էր տանիքին և ցույց էր տալիս, թե առաջին հերթին ջուրը որտեղ ուղղել։ Մեր Ամենաիսկական Մոֆրոդիտը սևացավ և տապալվեց, միսս Մոդին ծղոտե գլխարկը այդպես էլ ընկած մնաց ցեխակույտի վրա։ Այգու մկրատը չէր երևում։ Միսս Մոդիի, միսս Ռեյչելի և մեր տան միջև այնքան շոգ էր, որ բոլորը վաղուց արդեն հանել էին վերարկուները, լողախալաթները և աշխատում էին պիժամաներով կամ գիշերային շապիկներով, որոնց փեշերը խրել էին շալվարների մեջ։ Իսկ ես անվերջ կանգնած էի նույն տեղում և ոտքից գլուխ սառել էի։ Ջիմը գրկեց ուսերս և աշխատում էր տաքացնել, բայց այդ չօգնեց։ Ես ազատվեցի նրանից և ձեռքերովս ինձ գրկեցի։ Սկսեցի ցատկոտել, և ոտքերս մի քիչ տաքացան։
Մի հրշեջ մեքենա ևս եկավ ու կանգ առավ միսս Կրոուֆորդի տան առջև։ Ջրի ամբարը մի հատ էր, ինչի՞ն միացնեին երկրորդ ջրցան խողովակը, և հրշեջները միսս Մոդիի տան վրա սկսեցին ջուր լցնել կրակմարիչներով։
Միսս Մոդիի թիթեղյա տանիքը փակել էր կրակի ճանապարհը։ Տունը աղմուկով փլվեց, բոցը նետվեց ամեն կողմ, հարևան կտուրներին մարդիկ վերմակներով որսում էին թըռչող կայծերն ու ածխաձողերը։
Միայն երբ սկսեց լուսանալ, մարդիկ կամաց֊կամաց քաշվեցին։ Մեյկոմբի հրշեջ մեքենան նորից քարշ տվեցին ետ, Էբբոտսվիլի մեքենան ինքը գնաց, երրորդը՝ մնաց։ Ցերեկը մենք իմացանք, որ դա եկել էր Կլերկ Ֆերրիից, վաթսուն մղոն ճանապարհ կտրելով։
Ես և Ջիմը կամացուկ անցանք փողոցը։ Միսս Մոդին կանգնել ու նայում էր սև փոսին, որ ծխում էր նրա բակի կենտրոնում, և Ատտիկուսը գլուխը տարուբերեց, նշանակում էր միսս Մոդիի հետ խոսել պետք չէր։ Հայրս մեզ տանում էր տուն, ձեռքերը դրած մեր ուսերին, սալահատակը շատ սայթաքուն էր։ Նա ասաց, որ միսս Մոդին առայժմ կապրի միսս Ստիվենիի մոտ։ Հետո հարցրեց․
― Ո՞վ է ցանկանում տաք շոկոլադ։
Մինչ նա խոհանոցում կրակն էր կպցնում, ես ցրտից դողում էի։
Մենք սկսեցինք կակաո խմել, այդ ժամանակ Ատտիկուսը զարմանքով նայեց ինձ, և նրա հայացքը խստացավ։
― Ես կարծեմ քեզ և Ջիմին պատվիրեցի կանգնել այնտեղ և ոչ մի տեղ չխցկվել։
― Մենք չենք խցկվել։ Մենք կանգնել ենք...
― Հապա ո՞ւմն է այս ծածկոցը։
― Ծածկո՞ցը։
― Այո՛, մեմ, ծածկոցը։ Դա մերը չէ։
Նայեցի ինձ։ Պարզվեց, որ իմ ուսերին շագանակագույն բրդյա ծածկոց կար, և ես նրանով փաթաթվել էի հնդկուհու նման։
― Ատտիկուս, ես ոչինչ չգիտեմ... Ես...
Եվ ես դարձա Ջիմին։ Բայց Ջիմը ինձնից ավելի զարմացավ։ Նա ասաց՝ ո՞վ իմանա, թե որտեղից է ծածկոցը հայտնվել, մենք վարվել ենք այնպես, ինչպես Ատտիկուսը պատվիրել է, կանգնել ենք Ռեդլիների դռանը և ոչ ոքի ոտքի տակ չենք ընկել, նույնիսկ տեղներիցս չենք շարժվել․․․ Այդտեղ Ջիմի լեզուն կապ ընկավ։
― Միստեր Նաթանը հրդեհի վայրում էր,— շտապով վրա տվեց նա։— Ես տեսա, ես տեսա, որ նա քարշ տալով բերում էր այն ներքնակը․․․ Ատտիկուս, ազնիվ խոսք...
― Ոչինչ, որդիս,— մեղմությամբ քմծիծաղեց Ատտիկուսը։— Այսպես թե այնպես, բայց երևում է ամբողջ Մեյկոմբը այսօր դուրս էր եկել փողոց։ Ես կարծում եմ, որ մեր ցախատանը փաթաթելու թուղթ կա, Ջիմ։ Գնա բեր, և մենք․․․
― Ո՛չ, ո՛չ, սըր։
Ջիմը, թվում էր, թե խելքը գցել է, նա սկսեց իրար ետևից դուրս տալ մեր բոլոր գաղտնիքները, նա բնավ չէր մըտածում ոչ իմ, ոչ իր մասին, ամեն ինչ պատմեց ինչպես եղել էր, և՛ ծառի փչակի մասին, և՛ շալվարի...
― ... միստեր Նաթանը փչակը ցեմենտով ծեփել է, Ատտիկուս, նա այդ դիտմամբ է արել, որ մենք այլևս այնտեղ ոչինչ չգտնենք... Ատտիկուս, Զարզանդ Ռեդլին գուցե և խելագար է, բայց, ազնիվ խոսք, նա մեզ ոչ մի անգամ վատություն չի արել, նա այն գիշերը կարող էր իմ գլուխը կտրել, իսկ նա նստել ու կարկատել էր շալվարս․․․ Նա երբեք և ոչ մի անգամ մեզ վատ բան չի արել։
― Լռի՛ր, լռի՛ր, որդիս։
Ատտիկուսը այդ ասաց շատ սիրալիր, և ես սիրտ առա։ Նա, երևում է, այն ամենից ինչ դուրս էր տվել Ջիմը, ոչինչ չէր հասկացել, որովհետև միայն ասաց.
― Դու ճիշտ ես։ Եվ ներքնակը, և ծածկոցը թող մնան մեզ մոտ։ Միգուցե Մեծաչքանին երբևէ նրան շնորհակալություն հայտնի այն բանի համար, որ նա իրեն փրկել է սառչելուց։
― Այդ ո՞ւմ հայտնեմ շնորհակալություն,— հարցրի ես։
― Զարզանդ Ռեդլիին։ Դու այնպես տարված ես նայել հրդեհին, որ չես զգացել, թե նա ինչպես է քեզ ծածկոցով փաթաթել։
Իմ ներսում ամեն ինչ տակնուվրա եղավ, քիչ էր մնում սիրտս ետ տամ։ Ջիմը բարձրացրեց ծածկոցը և նրա տակից սկսեց գաղտագողի մոտենալ ինձ։
― Զարզանդը դուրս եկավ տնից... անկյունից... ու կամաց֊կամաց մոտեցավ այ այսպես։
― Մի՛ ոգևորվիր այդ ներկայացմամբ, Ջերեմի,— չոր ասաց Ատտիկուսը։ Ջիմը նահանջեց։
― Ես միտք էլ չունեմ...— Բայց ես տեսա՝ Ջիմի աչքերում չարաճճի կրակները մարեցին, ստիպված էինք հրաժարվել նոր ներկայացումից։— Էխ,— ասաց Ջիմը ինձ,— եթե դու ետ նայեիր, նրան կտեսնեիր։
Կեսօրին մեզ արթնացրեց Կելպուրնիան։ Ատտիկուսն ասել է, որ այսօր դպրոց չգնանք, միևնույն է, ոչինչ էլ չենք սովորի, քանի որ գիշերը չենք քնել։ Իսկ Կելպուրեիան ասել է՝ այո, մանավանդ որ բակը գոնե պետք է մի քիչ մաքրել։
Միսս Մոդիի սառցակալած լայնեզր գլխարկը նման էր սաթի միջի ճանճի, իսկ այգու մկրատը ստիպված եղանք քանդել հանել սառած կավի միջից։ Միսս Մոդիին մենք գտանք իր ետնաբակում, նա կանգնել ու նայում էր սառած, ածխացած լեռնավարդերին։
― Մենք ձեր իրերն ենք բերել, միսս Մոդի,— ասաց Ջիմը։— Մենք այնպես ցավում ենք․․․
Միսս Մոդին դարձավ մեզ, և դեմքի վրայով սահեց նրա նախկին ժպտի ստվերը։
― Ես միշտ էլ ցանկանում էի, որ իմ տունը փոքր լինի, Ջիմ Ֆինչ։ Չէ՞ որ դրա փոխարեն պարտեզս մեծ կլինի։ Ապա մտածիր, հիմա ես ավելի շատ տեղ կունենամ լեռնավարդերի համար։
― Դուք մի՞թե վշտացած չեք, միսս Մոդի,— զարմացա ես։ Ատտիկուսը ասել էր, որ այդ տնից բացի, նա ոչինչ չունի։
― Վշտացա՞ծ։ Ի՞նչ ես ասում, մանկիկս, ես այդ հին փարախը ատելով ատում էի։ Քանի֊քանի անգամ ուզեցել եմ կրակ տալ, բայց այդ դեպքում ինձ գժանոց կտանեին։
― Բայց․․․
— Ինձ համար մի անհանգստացիր, Ջին Լուիզա Ֆինչ։ Աշխարհում այնպիսի բաներ կան, որոնք դու դեռ չես հասկանում։ Ահա՛, ես էլ ինձ համար մի փոքրիկ տուն կսարքեմ, մի երկու տնվոր կպահեմ և... աստված վկա, ես մի այնպիսի՛ պարտեզ կունենամ, որ ամբողջ նահանգում նմանը չի լինի։ Այ, կտեսնեք, ես այդ Բիլինգրեյսներին կտամ կանցնեմ։
Ես ու Ջիմը իրար նայեցինք։
— Այդ ինչպե՞ս պատահեց, միսս Մոդի,— հարցրեց նա։
― Չգիտեմ, Ջիմ, երևի խոհանոցի ծխնելույզում մուրը սկսել է այրվել ու դրանից բռնկվել։ Ես այնտեղ ուշ վառեցի, որպեսզի գիշերը սենյակի բույսերը չսառչեն։ Իսկ քեզ մոտ, ասում են, գիշերը մի անկոչ հյուր է եկել, Ջին Լուիզա։
― Դուք ո՞րտեղից գիտեք։
― Ատտիկուսն ասաց այսօր, երբ աշխատանքի էր գնում։ Ճիշտն ասած, ես ափսոսում եմ, որ ձեզ հետ միասին չէի կանգնած։ Ես այդքան խելք կունենայի, ետ կնայեի։
Ես լսում էի միսս Մոդիին և զարմանքից ապշում։
Նրա ունեցած֊չունեցածը համարյա այրվել էր, նրա սիրելի պարտեզը ամբողջովին փչացել, իսկ նրա համար ամեն ինչ մեկ էր ու դեռ հետաքրքրվում էր իմ և Ջիմի գործերով։
Նա երևի հասկացավ, որ ես ուղղակի ապշել եմ։
― Գիշերը ես անհանգստանում էի միայն այն պատճառով, որ մի այսպիսի խառնաշփոթություն ու վտանգ առաջացավ բոլորի համար։ Ամբողջ թաղը կարող էր այրվել մինչև վերջին թելը։ Միստեր Էյվերին ստիպված է լինելու մի շաբաթ պառկել, նա կարգին խորովվել է։ Նա չափազանց ծեր է կրակի մեջ մտնելու համար, ես այդպես էլ իրեն ասացի։ Հենց որ ձեռքերս լվանամ, իսկ Ստիվենի Կրոուֆորդն էլ երեսը թեքի, ես միստեր Էյվերիի համար մի հրաշալի պիրոգ կթխեմ։ Այդ Ստիվենին արդեն երեսուն տարի է չարչարվում է, որ ինձնից դուրս քաշի պիրոգ պատրաստելու եղանակը ու չի կարողանում, բայց եթե նա մտածում է, որ ես նրան դա կասեմ հանուն այն բանի, թե ինչ է ապրում եմ իր տանը, շա՜տ է սխալվում։
Ես մտածեցի՝ եթե միսս Մոդին չդիմանա և իր գաղտնիքը միսս Ստիվենիի մոտ բացի, միևնույն է, ոշինչ չի ստացվի։ Մեկ անգամ ես տեսա, թե ինչպես էր միսս Մոդին պիրոգի խմորը պատրաստում, մյուս շատ բաների հետ պետք է գցել նաև մի մեծ գավաթ շաքարավազ։
Օրը հանդարտ էր։ Ցուրտ, մաքուր օդում ամեն մի ձայն շատ հեռու էր տարածվում։ Մենք նույնիսկ լսեցինք, թե ինչպես դատարանի շենքի վրա ֆշշաց ժամացույցը՝ պատրաստվելով զարկելու։ Միսս Մոդիի քիթը շատ տարօրինակ գույն ուներ, ես դեռ երբեք չէի տեսել մի այդպիսի քիթ, և հարցրի, թե ինչիցն է այդպես։
― Ես այստեղ կանգնած եմ առավոտյան ժամը վեցից,― պատասխանեց նա,— հավանաբար ցրտահարվել է։
Նա ձեռքերը բարձրացրեց։ Ափերը գորշացել էին ցեխից, չորացած արյունից և ամբողջովին ճաքճքվել։
― Դուք փչացրել եք ձեր ձեռքերը,— ասաց Ջիմը,— ինչո՞ւ չկանչեցիք որևէ նեգրի։ Կամ ինձ ու Մեծաչքանուն, մենք ձեզ կօգնեինք։
― Շնորհակալությո՛ւն, սըր,— ասաց միսս Մոգին,— առանց ինձ էլ դուք մինչև կոկորդներդ գործի մեջ եք։— Եվ նա գլխով արավ մեր տան կողմը։
― Դուք այդ մոֆրոդիտի մասի՞ն եք ասում,— հարցրի ես։— Մենք նրան մի վայրկյանում ցրիվ կտանք։
Միսս Մոդին աչքերը չորս արած նայեց ինձ։ Նրա շրթունքները անշշուկ շարժվում էին։ Եվ հանկարծ նա բռնեց գլուխը և որ չքրքջաց․․․ Մենք կանգնեցինք, կանգնեցինք և գնացինք, իսկ նա անվերջ ծիծաղում էր։
Ջիմն ասաց՝ հեչ չես հասկանա, թե ինչ է կատարվում նրա հետ, խելառի մեկն է, ուրիշ ոչինչ։
== Գլուխ 9 ==
