Changes
/* Գլուխ յոթերորդ։ Կետի անհայտ տեսակը */
Մի քանի րոպեից հետո անցքից դուրս եկան ութ աժդահա մարդիկ։ Առանց մի բառ արտասանելու նրանք մեզ տարան հանելուկային նավի ներսը։
== Գլուխ ութերորդ։ Mobilis in mobile ==
Այդ գործողությունը կատարվեց կայծակի արագությամբ, այնպես որ, ոչ ես, ոչ էլ իմ ընկերները չկարողացանք նույնիսկ մի բառ ասել մեկմեկու։ Չգիտեմ թե նրանք ինչ զգացին, երբ մտան այդ լողացող բանտը, բայց ես այդ ժամանակ ինչ-որ մի սարսուռ զգացի։ Ո՞ւմ հետ գործ ունեինք։ Անկասկած նոր տեսակի ծովահենների հետ։
Հենց որ մեր հետևից փակվեց անցքի փոքրիկ կափարիչը, մեր շուրջը բոլորովին խավարեց։ Իմ աչքերը, որ ընտելացել էին ցերեկվա պայծառ լույսին, ոչինչ չէին տեսնում։ Մերկ ոտներով ես կարողանում էի շոշափել երկաթե փոքրիկ սանդուղքը։
Ինձ հետևում էին Նեդ Լենդը և Կոնսելը, որոնք նույնպես շրջապատված էին պահակներով։
Սանդուղքի ներքևում գտնվում էր մի դուռ, որը բացվեց և իսկույն շրխկալով փակվեց մեր հետևից։
Մենք երեքով էինք։ Որտե՞ղ։ Այդ ես չէի կարող ասել և նույնիսկ չէի կարող պատկերացնել։ Մեր շուրջը խավար էր, այնքան խավար, որ այնտեղ երկար ժամանակ գտնվելուց հետո աչքերս լույսի ոչ մի նշույչ չէին տեսնում։
Մինչ այս մինչ այն, Նեդ Լենդը, որ զայրացել էր այդպիսի կոպիտ վարմունքից, սկսեց թափել իր բարկությունը․
— Գրո՚ղը տանի,— գոռաց նա,— այ քեզ մարդիկ, որոնք իրենց հյուրընկալությամբ չեն զիջում կալեդոնիական վայրենիներից ամենավայրենիներին։ Ո՞վ գիտե, գուցե և մարդակեր են սրանք։ Այդ ինձ ամենևին չի զարմացնի․․․ Բայց ես վաղօրոք հայտարարում եմ, որ ով փորձի ինձ ուտել, նա կիմանա, թե ինչ է իմ բռունցքը։
— Հանգստացեք, Նեդ, հանգստացեք,— սառնարյուն հորդորում էր Կոնսելը,— չարժե վաղօրոք տաքանալ։ Կարծեմ դեռ մեզանից խորոված չեն անում։
― Համաձայն եմ, դեռ մեզանից խորոված չեն անում,— պատասխանեց կանադացին,— սակայն շշերն արդեն պատրաստում են, այո՛։ Այստեղ բավականաչափ մութն է։ Բարեբախտաբար դանակս մոտս է, և այն գործի դնելու համար ես այնքան էլ լույսի կարիք չեմ զգա։ Այդ ավազակներից հենց առաջինը, ով ինձ ձեռք տա․․․
— Նեդ, մի աղմկեք,— ասացի ես,— և մի բարդացնեք մեր դրությունը․․․ Ո՞վ գիտե, գուցե նրանք լսում են մեր ասածները։ Ավելի լավ է փորձենք պարզել, թե որտեղ ենք գտնվում։
Ես զգուշությամբ մի քանի քայլ արի և հանդիպեցի մի պատի, որ ծածկված էր երկաթյա շերտով։ Այնուհետև շոշափելով գտա փայտյա մի սեղան, որի շուրջը մի քանի աթոռներ էին դրված։ Մեր բանտի հատակին խսիր էր փռված, այնպես որ քայլերի ձայնը չէր լսվում։ Ոչ լուսամուտ կար, ոչ էլ դուռ։ Կոնսելը, որ պատը շոշափելով հակառակ կողմն էր գնացել, հանդիպեց ինձ, և մենք միասին վերադարձանք սենյակի մեջտեղը։ Սենյակի երկարությունը քսան ոտնաչափ էր, լայնությունը՝ տասը։ Բարձրությունը որոշել մենք չէինք կարող, որովհետև նույնիսկ Նեդ Լենդը, չնայելով իր բարձր հասակին, չէր կարողանում ձեռքն առաստաղին հասցնել։
Անցավ մոտ կես ժամ, սակայն դրությունը չէր փոխվում։ Հանկարծ կուրացուցիչ ու պայծառ լույս վառվեց։ Իր գունեղությամբ այդ լույսը հիշեցնում էր հենց այն էլեկտրական փայլը, որ մենք նկատել էինք ստորջրյա նավի շուրջը։ Առաջին վայրկյանում ես ակամա կկոցեցի աչքերս։ Վերստին նայելով ես տեսա, որ լույսը տարածվում էր առաստաղին ամրացված ինչ-որ կիսագնդաձև լապտերից։
― Վերշապե՛ս, ամեն ինչ երևում է,— բացականչեց Նեդը։
Նա կանգնել էր պաշտպանողական դիրք բռնած, դանակը ձեռքին։
— Այո,— պատասխանեցի ես ու կատակով ավելացրի,– չի երևում միայն մի բան, թե ինչ կպատահի մեզ հետ։
— Պարոնին խորհուրդ եմ տալիս զինվել համբերությամբ,— ասաց սառնասիրտ Կոնսելը։
Պայծառ լույսի շնորհիվ մենք կարողացանք մի լավ դիտել մեր բանտը։ Մի սեղան և հինգ աթոռ․ ահա ամբողջ կահավորանքը։ Գաղտնի դուռը փակված էր այնպես, որ հետքն էլ չէր երևում։ Մենք ոչ մի ձայն չէինք լսում։ Կարծես ամբողջ նավում գերեզմանային լռություն էր տիրում։ Ես չէի կարողանում որոշել, արդյոք նա կանգնա՞ծ է միևնույն տեղում, շարժվո՞ւմ է արդյոք, ջրասո՞ւյզ է եղել, թե՞ առաջվա պես լողում է ջրի երեսին։
Պարզ էր սակայն, որ էլեկտրական լապտերը վառվել էր ինչ-որ նպատակով։ Ես չէի կասկածում, որ նավորդներից մեկն ու մեկն իսկույն կերևա,— հո իզուր չէի՞ն լուսավորել մեր սենյակը։
Ես չսխալվեցի։ Շուտով լսվեց հետ տարվող սողնակների ձայնը, դուռը բացվեց և ներս մտան երկու հոգի։
Նրանցից մեկը կարճահասակ էր, մկանոտ, լայնաթիկունք, մեծ գլխով, խճճված, սև մազերով, երկար բեխերով և խորազնին հայացքով։ Նրա դեմքին երևում էր այն հարավային կայտառությունն ու աշխուժությունը, որ Ֆրանսիայում, օրինակ, հատուկ են պրովանսալցիներին։
Երկրորդ անձնավորությանը պետք է ավելի մանրամասն նկարագրել։ Մեծ դիմագետների աշակերտը,— Գրասիոլեն կամ Էնգելիան,— այդ մարդու դեմքին կկարդար նրա բնավորությունը, ինչպես գրքում։ Ես առանց տատանվելու որոշեցի նրա գլխավոր հատկությունները․ ինքնավստահություն,— գլուխը հպարտ, բարձր դիրք ուներ և սև աչքերը նայում էին սառը վճռականությամբ. հանգստություն,– նրա մաշկի գունատությունը սառնասրտություն էր ցույց տալիս. եռանդ,— այդ երևում էր հոնքավերևի մկանների արագ սեղմվելուց. վերջապես, համարձակություն,— այդ էլ երևում էր նրա զորեղ շնչառությունից, որը նաև կենսական ուժի մեծ պաշար էր դրսևորում։ Ավելացնեմ և այն, որ այդ մարդը հպարտ էր, որ նրա անդորր ու հաստատուն հայացքը արտացոլում էր մտքերի վեհություն և որ ընդհանրապես նրա դեմքը խորն անկեղծության տպավորություն էր գործում։
Հենց որ նա ներս մտավ, ես իսկույն զգացի, որ կարելի է չանհանգստանալ մեր բախտի նկատմամբ և որ նրա հետ տեսնվելը բարեհաջող հետևանք կունենա մեզ համար։
Այդ մարդուն կարելի էր համարել երեսունհինգից մինչև հիսուն տարեկան,— ես չկարողացա դրանից ավելի ճիշտ որոշել նրա հասակը։ Նա բարձրահասակ էր, լայնաճակատ, ուղիղ քթով, համաչափ բերանով, հիանալի ատամներով, բարակ ու գեղեցիկ ձեռներով։ Ընդհանրապես նա ներկայացնում էր տղամարդու գեղեցկության ամենակատարյալ օրինակ, ինչպիսին ես հազվագյուտ դեպքերում էի տեսել։
Չմոռանամ նաև նրա դեմքի մի յուրահատուկ, աչքի ընկնող կողմը․ լայնադիր աչքերը մի հայացքով կարող էին ընդգրկել հորիզոնի առնվազն քառորդ մասը։ Այս հատկությունը, ինչպես ես հետո իմացա, լրանում էր սուր տեսողությամբ,— նա ավելի սրատես էր, քան Նեդ Լենդը։
Երբ այդ անծանոթը հայացքը հառում էր որևէ առարկայի, նրա հոնքերը մթնում էին, կոպերը մոտենում իրար՝ սահմանափակելով տեսողության դաշտը, և նրա հայացքը խորը թափանցում էր իր դիտած առարկայի մեջ։ Ինչպիսի հայացք։ Նա մեծացնում էր հեռավոր առարկաները, խորանում մեր ուղեղի ամենամեծ գաղտնիքներում, թափանցում ջրերի մեջ ու կարդում ծովի խորքերում գոյություն ունեցող կյանքի մասին, ինչպես գրքում։
Երկ ու անծանոթները ծածկել էին շրասամույրի մորթուց կտրած գդակներ, հագել փոկի կաշուց պատրաստված երկարաճիտ, ծովային կոշիկներ։ Նրանց կոստյումները չգիտեմ ինչ կտորից էին, բայց հարմար էին, գեղեցիկ, չէին խանգարում մարմնի շարժումները։
Բարձրահասակ մարդը, որ ըստ երևույթին պետն էր, մեծագույն ուշադրությամբ նայեց մեզ, բայց ոչ մի բառ չասաց։ Ապա դառնալով դեպի իր ուղեկիցը, նա խոսեց մի լեզվով, որն անծանոթ էր ինձ։ Այդ մի հնչեղ, ճկուն, սահուն լեզու էր, որ հարուստ էր ձայնավորներով ու կայտառ շեշտերով։
Մյուսը գլխով նշան արավ և իր հերթին երկու-երեք նույնքան անհասկանալի բառեր արտասանեց։
Այնոլհետև պետը նայեց ինձ, կարծես ուզում էր ինչ-որ հարց տալ։
Ես մաքուր ֆրանսերենով պատասխանեցի, թե չեմ հասկան ում նրա հարցը։ Սակայն նա էլ ըստ երևույթին չհասկացավ ինձ։ Դժվար դրություն էր ստեղծվում։
— Պարոնին խորհուրդ եմ տալիս պատմել մեզ հետ պատահածը, գուցե սրանք որևէ բան հասկանան,— ասաց Կոնսելը։
Ես հետևեցի այդ խորհրդին, պատմեցի մեր գլխով անցածը, շեշտելով յուրաքանչյուր բառը և բաց չթողնելով ոչ մի մանրամասնություն։ Վերջում ես թվեցի մեր անուններն ու կոչումը քաղաքավարության բոլոր կանոնների համաձայն, անծանոթներին ներկայացրի պրոֆեսոր Արոնաքսին, նրա սպասավոր Կոնսելին և եռաժանի նետելու գործում վաստակավոր վարպետ Նեդ Լենդին։
Նա, որ ուներ խորը և բարի աչքեր, քաղաքավարի և ուշադրությամբ լսում էր ինձ։ Սակայն նրա դեմքը ոչինչ չէր արտահայտում, չկար որևէ նշան, թե նա գեթ մի բառ է հասկացել իմ ասածներից։
Մնում էր դիմել անգլերենի օգնության։ Թերևս այդ լեզուն, որ համարյա միջազգային է, ավելի հեշտ հասկացվի։ Անգլերեն, ինչպես և գերմաներեն, ես գիտեի այնքան, որ կարողանում էի կարդալ առանց բառարանի, բայց ազատ խոսել չէի կարող։ Մինչդեռ այստեղ հարկավոր էր հնարավորին չափ լավ խոսել։
— Այժմ հերթը ձերն է,— ասացի ես Նեդ Լենդին,— սկսեցեք, մեջտեղ բերեք ձեր անգլիական նուրբ լեզուն և աշխատեցեք ավելի լավ արդյունքի հասնել, քան ես։
Նեդը երկար սպասեցնել չտվեց և անգլերենով կրկնեց իմ ասածները։ Ավելի ճիշտ՝ նա հայտնեց իմ ասածների էությունը, սակայն բոլորովին այլ ձևով։ Կանադացին խոսում էր բավական տաքացած։ Նա կտրականապես բողոքում էր մեր վերաբերմամբ կատարված բռնության դեմ, որը, ինչպես նա արտահայտվեց, հակասում է մարդկային իրավունքներին։ Հարցնում էր, թե ի՞նչ օրենքի հիման վրա են մեզ բանտարկել այս սենյակում, դատարանով սպառնում էր նրանց, ովքեր իրեն զրկել էին ազատությունից, ձեռներով զանազան շարժումներ էր անում, գոռում և վերջիվերջո հասկացրեց, որ մենք մեռնում ենք սովից։
Այդ միանգամ այն ճիշտ էր, սակայն մենք գրեթե մոռացել էինք դրա մասին։
Եռաժանու վարպետը մեծ զարմանքով համոզվեց, որ իր ճառը նույնքան քիչ էր հասկացվել, որքան և իմը։ Մեզ այցելողներն իսկի աչքերն էլ չթարթեցին։ Ակներև էր, որ նրանք Ֆարադեյի լեզուն գիտեին այնքան, որքան և Արագոյի լեզուն։
Անհաջողությունից շփոթված, սպառելով իմ լեզվագիտական պաշարը, ես չգիտեի ինչ անել։ Այդ ժամանակ Կոնսելը դիմեց ինձ։
― Եթե պարոնը թույլ կտա, ես միևնույն բանը կպատմեմ գերմաներեն։
— Ինչպե՛ս, դու խոսո՞ւմ ես գերմաներեն,— զարմացած հարցրի ես։
— Ինչպես ամեն մի ֆլամանդցի, եթե պարոնին հաճելի է գիտենալ այդ։
— Հաճելի է, հաճելի է, Կոնսել։ Շուտ արա, խոսի՛ր։
Ու Կոնսելը բոլորովին հանգիստ կրկնեց մեր արկածներին վերաբերող պատմությունը։ Սակայն, չնայելով պատմելու նուրբ ձևերին և հռետորական ճարտարության, գերմաներեն լեզուն էլ հաջողություն չունեցավ։
Վերջապես, երկար մտածելուց հետո ես կարողացա վերհիշել դպրոցական օրերը և նույն պատմությունը սկսեցի լատիներենով։ Եթե Ցիցերոնն ինձ լսեր, կփակեր ականջներն ու ինձ կքշեր խոհանոց, բայց և այնպես, ես կարողացա վերջացնել ճառս։
Նորից նույն անբավարար հետևանքը։
Իմ վերջին անհաջող փորձից հետո անծանոթները մի քանի բառ փոխանակեցին իրենց լեզվով, որ անհասկանալի էր մեզ, ապա հեռացան, առանց մեզ պատասխանելու հանգստացուցիչ Ժեստով, որը միատեսակ է բոլոր երկրներում ու բոլոր ժողովուրդների մեջ։
Դուրս գալով, նրանք փակեցին դուռը։
— Սա ստորություն է,— գոռաց Նեդ Լենդը, որ արդեն քսաներորդ անգամ թափում էր իր զայրույթը,— ինչպե՞ս, նրանց հետ, այդ անկիրթների հետ խոսենք ֆրանսերեն, անգլերեն, գերմաներեն, լատիներեն, և ոչ մեկը ոչ մի բառով չպատասխանի՞։
— Հանգստացեք, Նեդ,— ասացի ես եռաժանու վարպետին,— բարկությունից բան դուրս չի գա։
— Բայց դուք հասկանո՞ւմ եք, պրոֆեսոր,— պատասխանեց հուզված կանադացին,— հասկանո՞ւմ եք, որ այս երկաթե վանդակում մենք սովամահ կլինենք։
— Հը՛մ,— առարկեց Կոնսելը փիլիսոփայի հանգստությամբ,— դա այնքան էլ շուտ չի լինի։
— Բարեկամնե՛րս,— ասացի ես,— չպետք է հուսահատվել։ Մենք ավելի մեծ փորձանքներ ենք տեսել։ Բարի եղեք այդքան շուտ չդատափետել այս նավի պետին և մյուս նավորդներին։ Մենք դեռ ժամանակ կունենանք նրանց մասին կարծիք կազմելու։
— Ես արդեն վերջնականապես կարծիք եմ կազմել,– հայտարարեց Նեդը,— դրանք սրիկաներ են։
— Լավ, բայց որտեղացի՞ են,— հանգիստ տոնով հարցրեց Կոնսելը։
— Սրիկաների երկրից։
— Սիրելի Նեդ, այդ երկիրր բավանակաչափ պարզ չի գծված աշխարհագրական քարտեզի վրա, ուստի խոստովանում եմ, որ ինձ համար դժվար է որոշել այդ մարդկանց ազգությունը։ Կարելի է միայն համոզված ասել, որ նրանք ոչ անգլիացիներ են, ոչ էլ ֆրանսիացիներ ու գերմանացիներ։ Ես այսպիսի տպավորություն ստացա, պետը և նրա ուղեկիցը ծնվել են մի երկրում, որը գտնվում է լայնության ցածր սատիճանների տակ, նրանց արտաքինի մեջ ինչ֊որ հարավային բան կա։ Սակայն նրանց ցեղային առանձնահատկությաններն այնքան պարզ չեն արտահայտված, որպեսզի հնարավոր լինի վստահությամբ ասել, թե ովքեր են նրանք,— իսպանացինե՞ր, թուրքե՞ր, արաբնե՞ր, թե՞ հնդիկներ։ Նրանց լեզուն բոլորովին անծանոթ է ինձ։
— Ահա թե որքան վատ բան է բոլոր լեզուները չգիտենալը,— ասաց Կոնսելը,— ինչքան լավ կլիներ, եթե գոյություն ունենար միջազգային մի լեզու։
— Դրանից ոչինչ չէր դուրս գա,— առարկեց Նեդ Լենդը,— մի՞թե դուք չեք տեսնում, որ սրանք ունեն իրենց լեզուն, իսկ ինչի համար է հնարած այդ լեզուն՝ ուտելիք խնդրող մարդկանց հոգին հանելու համար։ Ամբողջ աշխարհում, բոլոր երկրներում մարդիկ հասկանում են, թե ինչ է նշանակում բացված բերանը, ճքճքացող ատամները, շարժվող ծնոտները։ Կվեբեկում, Փարիզում, Պաումոտոյում, հակոտնյաների մեջ,— ամենուրեք այդ բոլորը միայն մի նշանակություն ունի՝ ես քաղցած եմ, ուտելու բան տվեք։
Հանգիստ արձագանքեց Կոնսելը,— կա՛ն այդպիսի անհասկացող մարդիկ․․․
Այդ ժամանակ դուռը բացվեց ու ներս մտավ սպասավորը։ Նա մեզ համար հագուստեղեն կր բերել,— բաճկոն և շալվար, որոնք կարված կին ինձ անծանոթհ ինչ֊որ գործվածքից։ Ես շտապեցի հագնվել։ Ընկերներս հետևեցին իմ օրինակինէ
Աւդ նույն ժամանակ սպասավորը, որ համր էր, գուցե և խուլ, մեզ համար սեղան պատրաստեց։
— Այ քեզ լավ բան,— ուրախացավ Կոնսելը,— չէ, գործը լավ է գնում։
— Տեսնե՛նք,— քրթմնջաց հիշաչար Նեդը,― երևակայում եմ, թե այստեղ ինչով են կերակրում,— երևի ձողաձկան լյարդով, պերկեսի սուկիով կամ ծովաշան մսից պատրաստված բիֆշտեքսով։
— Շուտով մենք այդ կիմանանք,— պատասխանեց Կոնսելը։
Ափսեները ծածկված էին կափարիչներով ու համաչափ դասավորված սփռոցի վրա։ Մենք սեղան նստեցինք։ Կասկած չկար, որ մենք գտնվում էինք քաղաքակիրթ մարդկանց մեջ, և եթե չլիներ էլեկտրական լուսավորությունը, կարելի էր կարծել, որ մենք գտնվում ենք Լիվերպուլի Ադելֆի հյուրանոցի ճաշարանում կամ Փարիզի Գրանդօթելում։
Սակայն հարկավոր է հիշատակել, որ հաց և գինի բոլորովին չկար։ Ջուրը թարմ էր ու հստակ, բայց այդ միայն ջուր էր, որ խիստ տխրեցրեց Նեդին։
Սեղանի վրա գտնվող ուտելեղենների թվում կային ձկնեղեն կերակուրներ, որոնք շատ լավ էին պատրաստված։ Իսկ մյուս կերակուրնե՞րը։ Արդյոք մսեղե՞ն էին, թե՞ բուսեղեն,— այդ ես չէի կարող ասել։
Ճաշի ամանները չափազանց նուրբ էին ու գեղեցիկ։ Յուրաքանչյուր գդալի, պատառաքաղի, ափսեի, անձեռոցի և այլ իրերի վրա գրված էր հետևյալը․
<center>
Mobilis in mobile<br/>
N
</center>
Շարժականը շարժական միջավայրո՛ւմ,— այս նշանաբանը միանգամայն հարմար էր ստորջրյա նավին։ «N» տառն ըստ երևույթին ստորջրյա նավի հանելուկային պետի անվան սկզբնատառն էր։
Նեդ Լենդը և Կոնսելը մտքերով չէին ծանրաբեռնում իրենց։ Նրանք ուտում էին ագահությամբ։ Շուտով ես էլ հետևեցի նրանց օրինակին։ Հիմա մեր դրությունն ինձ չէր անհանգստացնում։ Ինձ համար պարզ էր, որ նավի տերերը մեզ քաղցած չեն թողնի։
Սակայն այս աշխարհում անցնում է ամեն ինչ, նույնիսկ քաղցը այն մարդկանց, որոնք տասնհինգ ժամ ոչինչ չեն կերել։ Մի լավ կշտանալով, մենք զգացինք, որ քունը հաղթահարում է մեզ։ Այդ միանգամայն բնական էր, քանի որ ամբողջ գիշերը մենք մաքառել էինք մահվան դեմ և խիստ հոգնել։
― Հը՛մ, ես հաճույքով կքնեի,— ասաց Կոնսելը։
― Ես արդեն քնում եմ,— հայտարարեց Նեդ Լենդը։ Եմ ուղեկիցները մեկնվեցին հատակին փռված խսիրի վրա և անմիջապես խոր քուն մտան։
Ես չէի կարող այդքան շուտ քնել։ Չափազանց շատ մտքեր էին պաշարել ուղեղս, չափազանց շատ, դեռ չլուծված խնդիրներ էին հուզում ինձ և բազմաթիվ դեմքեր պատկերանում իմ առաջ։ Երկար ժամանակ չէի կարողանում փակել աչքերս։ Որտե՞ղ էինք մենք գտնվում։ Ի՞նչ տարօրինակ ուժ էր իշխում մեզ վրա։ Ես զգում էի, ավելի ճիշտ ինձ թվում էր, որ զգում էի, թե նավը սուզվում է օվկիանոսի խորքերը։ Մղձավանջները հալածում էին ինձ։ Այդ խորհրդավոր անդունդներում, իմ աչքի առջև երևում էր անհայտ կենդանիների մի ամբողջ աշխարհ, կենդանիներ, որոնք կարծես հարազատ էին այդ ստորջրյա նավին, նրա պես վիթխարի էին, նրա պես արագաշարժ և ուժեղ։
Բայց շուտով այդ պատկերներն աղոտացան, ուղեղս ընկղմվեց նիրհի մշուշի մեջ, ու ես քնեցի։
== Գլուխ իններորդ։ Նեդ Լենդը վրդովված է ==
Չգիտեմ որքան տևեց իմ քունը։ Սակայն, ըստ երևույթին երկար էի քնել, որովհետև արթնանալով, ինձ զգացի բոլորովին թարմացած ու կայտառ։
Աոաջինը ես արթնացա։ Իմ ընկերները դեռ խորը քնած էին։
Վեր կենալով իմ բավականաչափ կոշտ տեղից, զգալովդ որ ուղեղս հանգստացել է ու վերստին ընդունակ է կանոնավոր աշխատելու, ես ամենից առաջ զբաղվեցի մեր նավասենյակի ամենաուշադիր ուսումնասիրությամբ։
Մեր քնած ժամանակ այնտեղ ոչինչ չէր փոխվել։ Բանտը մնացել էր բանտ և կալանավորները — կալանավորներ։ Սպասավորը կամացուկ հավաքել էր սեղանը։ Այսպիսով չկար մեր բախտի փոփոխության որևէ նշան, ու ես անհանգստացած հարցնում էի ինձ, թե արդյոք մենք մշտապես չե՞նք արգելափակվել այդ վանդակում։
Այդ հեռանկարն ինձ մռայլ թվաց, մանավանդ որ թեև ուղեղս ազատվել էր երեկվա մղձավանջներից, բայց կուրծքս ինչ-որ բան էր ճնշում։ Դժվար էր շնչել։ Խեղդուկ օդը խանգարում էր թոքերիս նորմալ աշխատանքը։ Չնայելով, որ նավասենյակը փոքր չէր, մենք ըստ երևույթին արդեն կլանել էինք օդում եղած թթվածնի մեծ մասը։ Հիրավի, մի ժամում մարդուս շնչառության համար այնքան թթվածին է ծախսվում, որքան պարունակվում է հարյուր լիտր օդում։ Եվ այդ օդը, հավասարաչափ քանակությամբ ածխաթթվով հագեցած, անպետք է լինում շնչառության համար։
Այսպիսով հարկավոր էր շտապ կարգով թարմացնել մեր բանտի, գուցե և ամբողջ ստորջրյա նավի օդը։
Հարց էր ծագում, թե նման դեպքերում ի՞նչ է անում ստորջրյա նավի հրամանատարը։ Արդյոք նա քիմիական միջոցո՞վ է թթվածին ստանում, շիկացնելով բերտոլետյան աղը։ Այս դեպքում նա իհարկե պետք է կապ պահի ցամաքի հետ, որպեսզի լրացնի աղի պաշարը։ Գուցե նա բավականանում է նրանով, որ օդը խտացնում է հատուկ տեղերում և ապա օգտագործում է հետզհետե։ Սարող է և այդպես լինել։ Գուցե, վերջապես, յուրաքանչյուր քսանչորս ժամը մեկ անգամ նա դուրս է գալիս նավից և օդի պաշար է վերցնում։
Բայց այդ միջոցներից որն էլ որ նա գործադրելիս լիներ, իմ կարծիքով ժամանակն էր թարմացնել մեր բանտի օդը։
Ես արդեն ստիպված էի երկու անգամ ավելի արագ շնչել, որպեսզի ներշնչեի թոքերիս համար անհրաժեշտ օդը։ Հանկարծ նավասենյակը լցվեց թարմ օդի մի հոսանք, որից աղի հոտ էր գալիս։ Այդ ծովային քամի էր, որը զովացուցիչ էր ու յոդով հագեցված։ Ես լայն բաց արի բերանս և ագահությամբ կլանում էի օդը։ Այդ նույն րոպեին նավը սկսեց օրորվել, ճիշտ է, ոչ ուժեղ, սակայն բավականաչափ զգալի։ Պարզ էր, որ ստորջրյա նավը, այդ երկաթե հրեշը կետի նման բարձրացել էր օվկիանոսի մակերևույթը, որպեսզի մաքուր օդ վերցներ։
Այսպիսով միանգամայն պարզվեց, թե նավում ինչպես է տեղի ունենում օդափոխությունը։
Մի լավ ծծելով օդը, ես սկսեցի փնտրել այն անցքը, որտեղից ներս էր լցվել կենսապարար գազը։ Առանց դժվարության ես գտա այդ անցքը, որ գտնվում էր դռան վերևում։
Հենց այդ րոպեին Նեդը և Կոնսելը գրեթե միաժամանակ արթնացան։ Նրանք տրորեցին աչքերը, ձգվեցին ու վեր կացան։
— Ինչպե՞ս քնեց պարոնը,— հարցրեց Կոնսելն իր սովորական քաղաքավարությամբ։
― Շատ լավ, սիրելիս,— պատասխանեցի ես,— իսկ դո՞ւք, Նեդ։
— Մեռածի պես էի քնել, պարոն պրոֆեսոր։ Այս ի՞նչ է, կարծես ծովի շունչն եմ զգում։
Ես պատմեցի կանադացուն, թե ինչ էր կատարվել նրա քնած Ժամանակ։
— Այգպե՜ս,— ասաց նա,— դրանով հրաշալի բացատրվում է այն տարօրինակ բառաչոցը, որ մենք լսեցինք այն ժամանակ, երբ «միաժանին» երևում էր «Աբրահամ Լինկոլնից»։
— Ճիշտ է, Նեդ, այդ նա էր «շնչում»։
— Գիտե՞ք ինչ, պարոն պրոֆեսոր, ես ոչ մի կերպ չեմ կարողանում պատկերացնել, թե ժամը քանիսն է հիմա։ Ճաշելու ժամանակը չէ՞ արդյոք։
— Ճաշելու ժամանա՞կը։ Երևի դուք ուզում էիք նախաճաշի մասին հարցնել, Նեդ, չէ՞ որ մի ամբողջ օր ու գիշեր մենք քնած ենք եղել։
— Չեմ վիճի ձեզ հետ,— պատասխանեց Նեդ Լենդը,— սակայն ես գրկարաց կընդունեմ սպասավորին, ինչ էլ որ նա բերի, ճաշ, թե նախաճաշ։
— Մանավանդ եթե նա բերի թե մեկը և թե մյուսը,– ավելացրեց Կոնսելը։
— Ճիշտ է,— ասաց կանադացին,— մենք իրավունք ունենք ստանալու թե մեկը և թե մյուսը։ Անձամբ ես դեմ չեմ պատվով ընդունելու թե նախաճաշը և թե ճաշը։
— Կսպասենք, ասացի ես,— պարզ է, որ այդ մարդիկ մտադիր չեն մեզ քաղցած թողնել, այլապես ինչո՞ւ պետք է երեկ ճաշ տային։
— Գուցե նրանք ուզում են մեզ կերակրել, չաղացնել հետո մորթել,— առարկեց Նեդը։
— Ո՛չ, Նեդ, արդարացի եղեք։ Մի՞թե իսկապես դուք կարծում եք, որ մենք սովորական մարդակերների ճանկն ենք ընկել։
— Մի անգամ մարդ ուտելը սովորություն չէ,— լուրջ պատասխանեց կանադացին,— ո՞վ գիտե, գուցե այդ մարդիկ վաղուց թարմ միս չեն կերել... Իսկ այդ դեպքում երեք առողջ, լավ կազմվածքով և գիրուկ մարդ, ինչպես պարոն պրոֆեսորն է, նրա սպասավորն ու ես...
— Բավական է, Նեդ,— ընդհատեցի ես կանադացուն,― հրաժարվեցեք այդ մտքերից։ Գլխավորը՝ չլինի թե այդպես խոսեք մեր տերերի հետ, դրանով կարող է վատթարանալ մեր դրությունը։
— Ինչևիցե,— ասաց Նեդ Լենդը,— բայց ես քաղցած եմ շան պես, իսկ մեզ նախաճաշ կամ ճաշ չեն բերում։
— Սիրելի Նեդ, մենք պետք է ենթարկվենք այստեղ գոյություն ունեցող կարգերին։ Ես կարծում եմ, որ մեր ստամոքսներն ավելի են շտապում, քան նավի խոհարարի ժամացույցը։
— Ի՛նչ արած,— ստամոքսներիս սլաքը հետ կտանենք և ամեն ինչ կարգին կլինի,— հանգիստ ասաց Կոնսելը։
— Դրանով էլ ճանաչիր քեզ, Կոնսել,— ասաց անհամբեր կանադացին,— դուք, ինչպես միշտ, պահպանում եք ձեր ջղերը։ Ի՛նչ հանգիստ մարդ եք եղել։ Դուք պատրաստ եք ավելի շուտ քաղցից մեռնելու, քան բողոքելու։
— Բողոքելս ո՞րն է։ Միևնույն է, դրանից բան չի դուրս գա։
— Ինչպե՛ս թե բան չի դուրս գա։ Չէ՞ որ հենց միայն բողոքը թեթևացնում է մարդու սիրտը։ Իսկ եթե այդ ծովահենները,— ես նրանց ծովահեններ եմ անվանում միմիայն պարոն պրոֆեսորին հարգելու համար, որն արգելում է նրանց մարդակեր անվանել,― եթե, ասում եմ, այդ ծովահենները կարծում են, որ ես լռությամբ թույլ կտամ պահել ինձ այս որջում, ուր ես շնչասպառ եմ լինում, և նույնիսկ չեմ ծանոթացնի նրանց իմ հայհոյանքների ռեպերտուարի հետ, ապա նրանք չարաչար սխալվում են։ Լսեցեք, պարոն պրոֆեսոր, ասացեք անկեղծությամբ, ձեր կարծիքով նրանք մեզ երկա՞ր պիտի պահեն այս վանդակում։
― Ճիշտն ասած, Նեդ, ես այդ մասին գիտեմ այնքանը որքան և դուք։
― Բայց այդ առթիվ դուք ի՞նչ եք մտածում։
― Ես մտածում եմ, որ մենք պատահմամբ իմացել ենք մի կարևոր գաղտնիք։ Եթե ստորջրյա նավի անձնակազմը շահագրգռված է այդ գաղտնիքի պահպանությամբ, և այդ շահագրգռվածությունն ավելի կարևոր է, քան երեք մարդու կյանքը, ապա մեզ լուրջ վտանգ է սպառնում։ Հակառակ դեպքում այս «հրեշը», որ կլանել է մեզ հենց առաջին հարմար դեպքում կվերադարձնի այն աշխարհը, որտեղ մեզ նման մարդիկ են բնակվում։
― Կամ թե չէ մեզ կընդունեն նավախումբը,– ավելացրեց Կոնսելը,― և կթողնեն այստեղ...
― Այնքան ժամանակ,– վերջացրեց նրա նախադասող թյունը Նեդ Լենդը,– մինչև որ «Աբրահամ Լինկոլնից» ավելի արագընթաց և ավելի զորեղ մի մարտանավ կգրավի այս ավազակային բունը և ամբողջ նավակազմը մեզ հետ միասին կբարձրացնի միջնակայմի ծայրը։
― Խելացի դիտողություն ես անում Նեդ,– ասացի ես,– սակայն, որքան հայտնի է ինձ, նման առաջարկներ առայժմ մեզ ոչ ոք չի արել։ Այս պատճառով չարժե քննարկել, թե տվյալ դեպքում մենք ինչպես պիտի վարվենք։ Կրկնում եմ, զինվե՛նք համբերությամբ, սպասենք, հաշվի առնենք հանգա մանքները և առայժմ ոչինչ չանենք, որովհետև միևնույն է, ոչինչ չենք կարող անել։
― Ընդհակառակը,— առարկեց համառ կանադացին, որ չէր ուզում պարտվել,― անհրաժեշտ է որևէ քայլ անել։
― Բայց ի՞նչ քայլ, Նեդ։
― Ազատվե՞լ։
― Խավար բանտից փախչել չափազանց դժվար է, իսկ ստորջրյա բանտից փրկվելը բոլորովին անկարելի,— առարկեցի ես։
― Հը, սիրելի Նեդ,— ասաց Կոնսելը,— իԻ՞նչ կարող եք պատասխանել պարոնի դիտողության։ Ես գիտեմ, որ ամերիկացիք խոսքի տակ չեն մնա։
Նեդ Լենդը լռում էր շփոթված։ Այն պայմաններում, որոնց մեջ մենք գտնվում էինք, իրոք որ անկարելի էր փախչել։ Սակայն կանադացին կիսով չափ ֆրանսիացի է։ Նեդ Լենդն այդ ապացուցեց իր պատասխանով։
― Պարոն պրոֆեսոր,— ասաց նա մի քանի րոպե մտածելուց հետո,— դուք չգիտե՞ք թե ինչ պետք է անեն այն մարդիկ, որոնք չեն կարող փախչել բանտից։
― Ոչ, բարեկամս։
― Բայց չէ՞ որ դա պարզ է միանգամայն։ Նրանք հարմարվում են այնպես, որ բանտում մնալը հաճելի լինի
― Իհարկե։ — ասաց Կոնսելը,— ավելի լավ է գտնվել ստորջրյա բանտի մեջ, քան նրա տակը կամ վրան։
― Սակայն հարկավոր է վաղօրոք դուրս շպրաել բանտապահներին, դռնապաններին ու պահապաններին,— ավելացրեց Նեդ Լենդը։
― Ի՞նչ եք ասում, Նեդ, մի՞թե դուք լուրջ մտածում եք տիրանալ այս նավին։
― Բոլորովին լուրջ,— պատասխանեց կանադացին։
― Այդ անկարելի է։
― Ինչո՞ւ, պրոֆեսոր։ Կարելի է, եթե դրա համար հարմար առիթ լինի։ Եվ ինչո՞ւ չօգտվել այդպիսի առիթից։ Իմ կարծիքով այս նավում քսան հոգուց ավելի չեն լինի։ Այդքան մարդիկ չեն կարող հաղթահարել երկու ֆրանսիացու և մեկ կանադացու։
Ավելի լավ էր լռության մատնել կանադացու առաջարկը, քան թե վեճի բռնվել նրա հետ։ Ուստի ես սահմանափակվեցի հետևյալ խոսքերով.
― Սպասենք այդ առիթին, Նեդ, հետո կտեսնենք։ Իսկ մինչ այդ խնդրում եմ զսպել ձեր անհամբերությունը։ Այստեղ կարելի է գործել միայն խորամանկությամբ, իսկ ձեր տաքարյուն լինելն այնքան էլ չի նպաստում հարմար առիթի երևան գալուն։ Խոստացեք համբերությամբ և առանց բարկանալու սպասել այդ առիթին։
— Ես այd խոստանում եմ ձեզ, պարոն պրոֆեսոր,— պատասխանեց Նեդ Լենդը ոչ այնքան վստահ ձայնով,— դուք ինձանից ոչ մի կոպիտ խոսք չեք լսի, ոչ մի կտրուկ ժեստ չեք տեսնի,— եթե նույնիսկ մեզ ուտելիք չմատուցվի այնպես, ինչպես ցանկալի ենք համարում։
— Հիշեցեք ձեր խոսքը, Նեդ,— պատասխանեցի ես կանադացուն։
Խոսակցությունը դադարեց, և բոլորս մտածմունքի մեջ ընկանք։ Ինչ վերաբերում է ինձ, ես պետք է խոստովանեմ, որ չնայելով եռաժանու վարպետի բոլոր հավաստիացումներին, ոչնչի վրա հույս չէի դնում։ Ես հնարավոր չէի համարում և ոչ մի երջանիկ պատահականություն, որի մասին խոսում էր Նեդ Լենդը։ Կասկած չկար, որ ստորջրյա նավն ուներ բազմաքանակ անձնակազմ, հետևապես, կռվելու դեպքում մենք պետք է գործ ունենայինք բավականաչափ ուժեղ մի թշնամու հետ։ Սակայն Նեդ Լենդի պլանն իրագործելու մասին լուրջ մտածելու համար ամենից առաջ հարկավոր էր, որ մենք ազատ լինեինք, մինչդեռ մենք գերի էինք։ Ես ոչ մի հնարավորություն չէի տեսնում այդ երկաթե, հերմետիկորեն փակված վանդակից ազատվելու համար։ Եվ եթե նավի տարօրինակ պետը ինչ֊որ գաղտնիք էր պահում,— մի բան, որ շատ հավանական էր,— նա չի թույլ տա, որ մենք անարգել շրջենք իր նավի մեջ։ Արդյոք նա շուտով կազատվի՞ մեզնից, թե հետագայում կթողնի մի կտոր անբնակ հողի վրա,– այդ բոլորովին անհայտ էր։ Բոլոր ենթադրություններն ինձ միանգամայն հավանական էին թվում և նման պայմաններում ազատության հույս ունենալու համար հարկավոր էր միայն Նեդ Լենդ լինել։ Ես հասկանում էի, որ Նեդ Լենդն ինչքան շատ մտածի, այնքան շատ կջղայնանա։ Ես արդեն զգում էի, որ նա պատրաստ է թափելու իր բարկությունը և տեսնում էի, որ նրա շարժումները հետզհետե ավելի սպառնական են դառնում։ Նա ետ ու առաջ էր վազում ինչպես վայրի գազանը վանդակում, և ոտներով ու բռունցքներով խփում էր պատերին։ Ժամանակն անցնում էր, քաղցը չարաչար կերպով զգալ էր տալիս իրեն, իսկ սպասավորը դեռ չէր երևում։ Այդ անուշադիր վերաբերմունքը ոչ մի լավ բան չէր խոստանում մեզ, դժբախտ պատահարի ենթարկվածներիս։ Նեդ Լենդը ջղաձգված տանջվում էր սովից և ավելի ու ավելի զայրանում։ Չնայելով նրա խոստումին, ես վախենում էի, որ նավորդներից որևէ մեկի երևալու դեպքում կպայթի նրա բարկությունը։
Հետևյալ երկու ժամվա ընթացքում Նեդ Լենդի ցասումն ավելի սաստկացավ։ Կանադացին կանչում էր, ճչում, բայց իզուր։ Լռում էին երկաթե պատերը։ Ես ոչ մի շշուկ չէի լսում այդ նավի մեջ, որը կարծես բոլորովին մեռած էր։ Նա կանգնած էր միևնույն տեղում, այլապես մենք կզգայինք, որ երերում է պտուտակի շարժումներից։ Ընկղմված լինելով ջրային անդունդը, նավն այլևս չէր պատկանում երկրին։ Զարհուրելի էր այդ լռությունը։
Ես վախենում էի նույնիսկ մտածել, թե մենք որքան Ժամանակ պետք է բանտարկված լինենք այդ երկաթե վանդակում։
Այն հույսերը, որ իմ մեջ ծագել էին նավապետի հետ տեսնվելուց հետո, հետզհետե չքացան։ Փաղաքշական հայացք, դեմքի պարզ արտահայտություն, հիանալի կեցվածք,— այս ամենը ջնջվեց իմ հիշողությունից։ Այդ հանելուկային մարդուն ես պատկերացնում էի այնպես, ինչպես իրոք նա կար,— դաժան և անգութ։ Ես նրան պատկերացնում էի մարդկայնությունից զերծ, կարեկցության զգացումից զուրկ, մարդկանց անհաշտ թշնամի, այնպիսի մեկը, որ երդվել էր մշտապես ատել նրանց։ Սակայն մի՞թե այդ մարդը թույլ կտա, որ մենք քայքայվենք ու մեռնենք այս նեղ բանտում, ենթակա լինելով այդ զարհուրելի գայթակղություններին, որոնք հաղթահարում են սովատանջ մարդուն։ Այս ծանր միտքը մի վայրկյան անգամ հանգիստ չէր տալիս ինձ։ Ես սարսափում էի։ Կոնսելը հանգիստ էր մնում։ Նեդն ավելի և ավելի էր տաքանում։
Այդ վայրկյանին պատի հետևից ձայներ լսվեցին։ Ոտնաձայներն արձագանքվում էին մետաղյա պատերում։ Սողնակի ճռռոց։ Դուռը բացվեց ու երևաց սպասավորը։
Կանադացին հարձակվեց այդ դժբախտի վրա, գցեց հատակին ու բռնեց կոկորդից, այնպես որ ես նույնիսկ չկարողացա միջամտել։ Սպասավորը շնչասպառ էր լինում կանադացու ուժեղ ձեռներում։
Կոնսելը փորձում էր ազատել կանադացու զոհին, որ արդեն խեղդված էր կիսով չափ, ես էլ պատրաստվում էի իմ ջանքերը միացնել Կոնսելի ջանքերին, երբ հանկարծ տեղումս քարացա, լսելով հետևյալ ֆրանսերեն խոսքերը.
– Հանգստացեք, միստր Լենդ, դուք է՛լ, պարոն պրոֆեսոր։ Խնդրեմ լսեք ինձ։
