Changes
|աղբյուր =
}}
<div style="width: width։ 60%; text-align:justifyalign։justify; text-indent:1indent։1.5em; margin-left:20left։20% ">
<center>__TOC__</center>
==ԱՌԱՋԻՆ ՊՆԱԿԻՏ==
Ան էր, որ ամեն բան տեսավ աշխարհիս վրա. ամեն ինչ ճանչցավ, ամենամութ գործերուն իսկ թափանցեց, իմաստությունը ունեցավ մարդոց կյանքն ու գործը ըմբռնելու. գաղտնի եւ թաքուն բաները լույս աշխարհ բերավ։ Ան էր, որ նախաջրհեղեղյան ժամանակեն լուր բերավ մեզի, հեռավոր եւ վտանգավոր ճամփաներ կտրեց, երկար ժամանակ թափառեցավ եւ հոգնեցավ, իր բոլոր տառապանքները ու քաջագործությունները կարծր քարե սալերուն վրա սեպաձեւ նշաններով փորագրեց։
Ան՝ Գիլգամեշ, Ուրուկ քաղաքին պարիսպները շինել տվավ։ Ահա տե՛ս, բուրգի նման բարձրացած է նվիրական Էաննան՝ Իշտարի ամրակուռ տաճարը, որուն հիմը ապառաժ քարի նման նստած է: է։ Դիտե անոր պատերուն ներքնամասերը, ուր վաղեմի ժամանակներե ի վեր կը փայլին անոր զարդարանքները։
Մոտեցիր Իշտարի բագինին, որուն նմանը ասկե առաջ ոչ մեկ թագավոր եւ ոչ մեկ մարդ չէ շինած։
Երկնային դիցահոր բնական հոյակապ եւ բարձրաքանդակ շենքին տակը կը տարածվի քաղաքին ցորենի ընդարձակ շտեմարանը։ Թագավորին ճերմակ եւ փառավոր պալատը լույսերուն մեջ կը շողա։ Պահապանները գիշեր ցերեկ պարիսպներու վրա կը հսկեն։
Գիլգամեշ ստեղծված է ամբողջությամբ դյուցազնի մը կերպարանքով։ Աստվածներն են ստեղծել զայն, արեւ-աստված Շամաշը տված է անոր գեղեցկություն, Ադադը շնորհած է անոր դյուցազնական իմացականություն։ Մեծ աստվածները Գիլգամեշին շնորհած են նաեւ փառահեղ հասակ մը՝ տասնեւմեկ կանգուն, կուրծքին լայնքը՝ ինը թիզ է:է։
Գիլդամեշ մեկ երրորդով մարդ եւ երկու երրորդով աստված է իր էությամբ։ Մեծ զարմանքով ու պատկառանքով կը նային մարդիկ անոր կերպարանքին ու կազմին։ Կը նմանի վայրի ցուլի մը իր վեհաշուք քայլվածքով։ Ոսոխներեն որեւէ մեկը հավասար չէ անոր։ Իր հպատակ ժողովուրդը վրդովված է. ուժգնորեն կը լսվի Ուրուկի բնակիչների գոռում-գոչումը։ Գիլգամեշ տղան հորը քով չի ձգեր։ Գիշեր ցերեկ կը սպառնա ժողովրդին։ Գիլգամեշն է Ուրուկ քաղաքին հզոր հովիվ, վեհ եւ իմաստուն։ Ան կը ճնշե կույսը իր սիրականին, չի թողուր, որ կինը իր ամուսինին քով երթա։
Անոնց հեծեծանքը մինչեւ մեծ աստվածներուն, երկնադիցերուն՝ նվիրական Ուրուկի տերերուն հասավ:հասավ։
— Դուն՝ Արուրու, որ Գիլգամեշն՝ այս վայրի ցուլն ստեղծեցիր. արդ՝ ստեղծե նաեւ Էակ մը, որ անոր պերճ պատկերին նման ըլլա եւ անոր պես կորովալիր: կորովալիր։ Թող մրցեն, Ուրուկը հանգիստ առնե։
Եվ Արուրուն, երբ որ լսեց այս խոսքերը, դիցահոր Անուի հրամանով ձեռքերը լվաց, հողը շաղախեց իր աստվածային շողիքովն եւ ստեղծեց Նինուրտայի՝ պատերազմի աստծո ռազմիկը, քաջ Էնկիդուն, որ ահա առանձին կեցած է իր մազոտ մարմնով ամայի դաշտագետնին վրա։ Նիսաբային նման գլուխը երկար մազեր ունի, որոնք կախված են ցորենի խուրձի պես։ Աշխարհես ու մարդոցմե լուր չունի։ Արոտավայրերու եւ վայրի արջառներու աստված Սումուկանի նման կենդանիի մորթ հագած Է։ Վիթերուն հետ կարածի ու անոնց պես խոտ կուտե։ Երեին հետ միասին ջուր խմելու կերթա։ Հետո կը լողա գետին խայտող ալիքներուն մեջ։
Որսորդ մը, բռնավոր մարդ մը, ջրարբուքին մոտերը թակարդը լարած կը սպասե։ Էնկիդուն, երբ իր արջառները ջրելու կը բերե, հոգ կը տանի, որ անոնք թակարդը չիյնան: չիյնան։ Մեկ օր, երկու օր, երեք օր — ջրեզերքը կեցած էնկիդուն Էնկիդուն կը սպառնա որսհրդին:որսհրդին։
Երբ որսորդը զինքը կը տեսնեի ահ ու դողի, կը մատնվի։ Եվ Էնկիդուն խռով սրտով երեներուն հետ միասին իր որջը կքաշվե եւ կատաղած անդ պոռալ— գոռալ կսկսեք թնդացնելով լեռ ու ձոր։ Որսորդը տուն վերադարձավ, բերանը բացավֆ սկսավ պատմել իր հորը.
Հայրը խորհուրդ տվավ որսորդ իր տղային։
— Չես գիտեր դուն, որ Գիլգամեշ Ուրուկ քաղաք կը բնակի, գնա պատմե անոր վայրի այդ էակին անանցնելի ուժի մասին։ Ւշտարի՝ սիրո դիցուհիին տաճարին նվիրված ծաղկահասակ ու հրապուրիչ ցնծուհիներեն մեկը թող հետդ ղրկե։ Առ եւ հետդ արոտավայրը տար։ Երբ էնկիդուն Էնկիդուն վայրի անասուններուն հետ ջուր խմելու գա, ցնծուհին թող իր հագուստները հանե, կուրծքերը ու գոգը բանա։
Որսորդը եւ ցնծուհին ջորիով երեք օրեն տեղ կը հասնին։ Երկու օր գետափը սպասելե հետո, վերջապես կը տեսնեն, որ վայրի անասունները ջուր խմելու կուգան։ կենդանիները հորձանքին մեջ պտույտ կուտան։ Հոն է նաեւ դյուցազուն էնկիդունԷնկիդուն, վայրի կենդանիներու անբաժան ընկերը ու պաշտպանը։ Վիթերուն, վայրի այծերուն ու եղնիկներուն հետ խոտ կուտե եւ ջուր կը խմե։ Ուրախ եւ խնդավառ կը լողա ալիքներուն մեջ։
Նվիրական ցնծուհին ալ կը նշմարե էնկիդուն՝ Էնկիդուն՝ լեռներու հսկան, գերմարդկային կորովի տեր բնամարդը, որ զննելով ու վարանոտ քայլերով դաշտն ի վար իրեն կը մոտենա։
— Ահա, ան է, ո՛հ ցնծուհիդ, դու կուրծքերդ ու գոգդ բաց, որպեսզի գա քովդ պառկի, շվայտանքի մեջ մխրճվի։ Երկար մի սպասիր, մի վախենար եւ փափագը կատարե: կատարե։ Եվ երբ որ ան քեզ տեսնե, քեզի պիտի ան մոտենա։ Հագուստդ հանե, սիրաբլուրդ բաց արա, որպեսզի կրնա իր կուրծքը քու կուրծքիդ սեղմել։ Արդ կատարե կանացիական պարտքը քո։ Եվ վայրենի անասունները, որոնց հետ ան տափաստաններու մեջ մեծցած Է, շուտով պիտի օտարանան եւ այլեւս իրեն չպիտի մոտենան։
Եվ ցնծուհին կը բանա իր կուրծքը եւ ուրախության բլուրը։ Արդ լեռներու հզոր հսկան՝ Էնկիդուն, երբ գրգռիչ կինը կը տեսնե, իսկույն գետին կը պառկեցնե եւ իր մազոտ կուրծքը Իշտարի նվիրական քրմուհիին կուրծքին վրա կը հանգչեցնե։
Վեց օր եւ յոթ ամբողջ գիշեր Էնկիդուն ճանչցավ կինը եւ. գիրկընդխառն, ճաշակեց նրա սերը։
Նվիրական քրմուհիին սերն ու գեղը վայելելե հետո, հսկա էնկիդուն Էնկիդուն իր աչքն ու հայացքը կը դարձնե դեպ բացաստանը՝ դիտելու իր վայրենի անասուններն։ Մինչդեռ վիթերը էնկիդուն Էնկիդուն տեսնելուն. պես, կը խրտչին ու կը փախին։ Ու դաշտերուն վայրի կենդանիները բոլորն ալ իրմե խրտնած կը հեռանան։
Սարսափը կը պատե էնկիդունԷնկիդուն, ան չի կրնար տեղեն շարժիլ. իր ծունկերը կը թուլնան։ Կախարդիչ կնոջը դառնալով ոտքերուն քովը կը նստի, աչքերուն կը նայի եւ անոր ըսածները մտիկ կընե։
— էնկիդուԷնկիդու, գեղեցիկ ես, աստվածորդի մըն ես։ Ինչո՞ւ կուզես վայրի կենդանիներուն հետ դաշտերը թափառել։ Եկո՛ւր, հետս երթանք Ուրուկ պարսպապատ քաղաքը։ Անուի եւ Իշտարի սուրբ տաճարը երթանք, Գիլգամեշի ճաճանչագեղ պալատ տանիմ քեղ, հոն տանիմ քեզ, ուր կատարյալ հերոսը՝ Գիլգամեշը կը բնակի, որը վայրի ցուլի մը չափ կորով ունի։ Ժողովրդին մեջը երբեք իր նմանը դու չես գտներ։
Կնոջ պատմածները լսելով, էնկիդուն Էնկիդուն կուրախանա, ապա կըսե իրեն.
— Ցնծուհի՛, զէս Անուի եւ հշտարի շողշողուն տաճարը տար. տար զիս հոն, ուր Գիլգամեշը՝ իրական հերոսը կիշխե կատարյալ ցուլ մը, ամենա հզորը մարդոց մեջ։ Բարձրաձայն կուզեմ զինքը կանչել. մարտի հրավիրել զինքը Ուրուկի մեջ հրապարակով ծանուցանել. «Ես ինքս ալ ծուռ մըն եմ։ Ես կրնամ ճակատագիրը փոխել. ծնած է զիս լեռը, ուժ ունիմ անդամներուս մեջ։ Աչքովդ պիտի տեսնես, թե ինչ պիտի ընեմ. ինչ որ պիտի պատահի, արդեն գիտեմ։
— Երթանք, թող Գիլգամեշ քեզ տեսնե, երթանք պարսպապատ Ուրուկ։ Գույնզգույն գորգերով ծածկըված են քաղաքին պողոտաները։ Ճերմակ հագուստներով ու գլխակապերով մարդիկ կուգան ու կանցնին։ Տավիղները հեռվեն կը հնչին եւ սրինգներուն մեղմ ձայնը կը լսվի: լսվի։ Գեղակազմ աղջիկն եր իրենց հեզաճկուն պարով կուգան, կանցնին, կենսուրախ ժպիտն երեսներուն։ Վշտի եւ ուրախության մարդը՝ Գիլգամեշը կուզեմ քեզի ցույց տալ։ Զէնքը պիտի տեսնես եւ անոր երեսը պիտի նայիս. արեւի պես կը փայլին անոր աչքերը։ Իբրեւ այր՝ գեղեցիկ եւ վիթխարի հասակ ունի։ Ուժն ըսես, թերեւս քուկինեդ ալ ավելի է։ Գիշեր ցերեկ հոգնել չի գիտեր։
Ամպրոպի աստված Ադադի նման սարսափ կազդե։ Արեւ-աստված Շամաշի շնորհքը կը վայելե եւ ծովերու եւ ջուրերու խորությանց աստված էան ալ անոր առատ խելք ու իմաստություն տված է։ Այս աստվածներուն երրորդությունը զինքը թագավոր կարգեց եւ մտքի պայծառություն շնորհեց։ Լեռնաստանեն իջնելեդ եւ տափաստաններուն վրա երեւալեդ շատ առաջ Գիլգամեշ կը զգար, որ դուն աշխարհ պիտի գաս։ Ուրուկի մեջ երազ մը տեսավ քու մասին. քունեն վեր թռավ եւ իր մորը պատմեց երազը.
«Մայր իմ, այս գիշեր տարօրինակ երազ մը տեսա: տեսա։ Աստեղազարդ երկինք մը կար։ Անուի երկնակամարը իր աստղերու բանակով հանկարծ վրաս ինկավ շողշողուն մարտիկի մը նման։ Ուզեցի բռնել, վերցնել զայն, բայց չափազանց ծանր Էր. ուզեցի տեղեն շարժել, բայց նորեն չկրցա։ Ուրուկի ժողովուրդը, քովց կեցած, կը դիտեր այս տեսիլքը։ Մարդիկ կը համբուրեին այդ Էակին ոտքերը։ Բոլոր ճիգս թափեցի, վեր առի եւ քեզի բերի զայն։ Դուն զայն իբրեւ զավակ ընդունեցիր եւ իբրեւ եղբայր քովս կեցուցիր»։
Նինսուն, որ իմաստուն է եւ բոլոր գիտությանց տեղյակ, ըսավ իր տղունք Ուրուկի իշխանին.
«Եթե դուն աստեղազարդ երկինքը տեսարք որ Անուի շարաստղերուն նման վրադ ընկավ, դուն զայն վերցնելու փորձ ըրիր» չափազանց ծանր ըլլալով չկրցար վերցնել եւ հետո կուրծքիդ սեղմելով, բերիր ոտքերուս տակը դրիր եւ ես զայն իբրեւ զավակ ընդունեցի, որպեսզի քեզի եղբայր ըլլա, ուրեմն այս կը նշանակե, թե զորավոր մեկը պիտի գա, որ բանակի մը չափ ուժ ունի։ Ահա այս հաղթանդամ էակը էնկիդուն Էնկիդուն է, քաջ հսկա մը, սրտակից ընկեր մը, նիզակակից մը, որ նեղության մեջ կօգնե իր բարեկամին։ Աշխարհիս վրա ամենազորավորն ու ամենաքաջն է, Անուի ամրոցին կը նմանե ան»։
Գիլգամեշ, մորը մոտենալով, ըսավ. «Երանի թե այդ մեծ բախտին արժանանայի եւ այդպիսի ընկեր մը եւ բարեկամ մը ունենայի»։
Ահավասիկ, տե՛ս, էնկիդո՛ւԷնկիդո՛ւ, այս է Գիլգամեշի երազին մեկնությունը։ Ուրեմն բարձրացիր թրջված գետնեն եւ հետս եկուր։
Քրմուհին այսպես պատմեց էնկիդուինԷնկիդուին, երբ նստած էին վայրի կենդանիներուն ջուր խմած տեղը։
==ԵՐԿՐՈՐԴ ՊՆԱԿԻՏ==
Երբ առջեւը կերակուր դրին. տեսավ եւ շվարեցավ։ էնկիդուն Էնկիդուն չէր գիտեր, թե ինչպես կուտվի հացը եւ ինչպես կխմվի հարբեցնող ըմպելիքը։ Ցնծուհին բերանը բանալով ըսավ.
— Հաց կեր. էնկիդուԷնկիդու, ապրելու պետք ունիս։ Ըմպելիք խմե, ինչպես սովորություն է այս երկրին մեջ։
Իր զենքերը առավ, առյուծներուն դեմ ելավ՝ հովիվները գիշերը կը քնին։ Գայլերուն վրա հարձակվեց՝ պահապանները կը հանգչին։ Անոնց պահապանը էնկիդուն Էնկիդուն է, գերմարդկային ուժի տեր մարդը, միակ տղամարդը։
Անգամ մը ցնծուհիին հետ առանձնացած էր, եւ ան զվարաճացավ անոր հետ։ Հանկարծ աչքերը դարձուց եւ մարդ մը տեսավ։ Ապա ցնծուհիին դառնալով, ըսավ.
— Ո՞ւր կերթաս դուն մարդ, ի՞նչ բանի համար կը ճգնիս։
Եվ մարդը, բերանը բանալով, էնկիդուին Էնկիդուին ըսավ.
— Ինձի հետ ընտանիքիս տունը եկուր, որպեսզի տեսնես մարգոց վիճակը, հարսներուն տառապանքը, լաց ու կոծը, որով լեցված է քաղաքը Գիլգամեշին, Ուրուկ քաղաքի թագավորին առջեւ բաց են նորահարսներու ննջարաններուն դռները։ Ուրիշ տղամարդկանց համար հարսնացու որոշված կույսերուն քով նախ Գիլգամեշ կը պառկի եւ հետո իրենց ամուսիններուն կը հանձնե։ Աստվածային խորհրդով այդպես կարգադրված է։ Այս, բանը այն ատեն որոշվե ցավ, երբ մարդուն պորտը կտրեցին։
Արդ այդ մարդուն այս խոսքերուն վրա էնկիդուին Էնկիդուին դեմքը դժգունեցավ, սիրտը քենով լեցվեցավ։ Կուզե պարսպապատ Ուրուկ քաղաքը երթալ եւ Գիլգամեշի դեմ կռվի ելլել։ ճամփա Ճամփա ինկան դեպի Ուրուկ.— առջեւեն էնկիդունԷնկիդուն, իսկ ետեւեն ալ ցնծուհին կերթար:կերթար։
Երբ էնկիդուն Էնկիդուն Ուրուկի հրապարակը հասավ, բազմությունը շուրջը հավաքվեցավ ու զարմացավ։ Գլխուն եւ մորուքին մազերը իրարու խառնված՝ ամբողջ մարմինը ծածկած էին։ «Անուի լեռներեն քաղաք բերված հսկա մըն է, նման Գիլգամեշին։ Հասակով Գիլգամեշեն փոքր, բայց ավելի ուժեղ կերեւիէ Երկրիս վրա ամենագորավորն է ու անչափ ուժ ունի։ Վայրի անասուններուն կաթը ծծած է» — կը փսփսար սարսափահար ամբոխը։
Մարդիկ ծնկաչոք՝ անոր ոտքերը կը համ բուրեին ու կը ցնծային «Հերոս մը եկած Է, իսկական հսկա մը Գիլգամեշին համար։ Քաջ դյուցազն մըն Է, հակառակորդ մարտիկ մը»։
Իշխարա դիցուհիին անկողինը արդեն պատրաստված էր, որպեսզի Գիլգամեշ իրեն քով երթար. գիշերը իրեն պիտի մոտենար՝ պառկեր ու գրկվեր։ Երբ Գիլգամեշ եկավ, Էնկիդուն անոր դեմ ծառացավ, ճամփան գոցեց եւ չթողուց, որ Գիլգամեշ Իշխարայի ննջարանը մտնե։
Գիլգամեշ տեսավ անպարտելի եւ մազոտ էնկիդունԷնկիդուն, որ լեռներում ծնած էր, եւ վրան հարձակվեցավ։ Անոնք իրարու հետ կռվի բռնվեցան քաղաքին հրապարակին վրա։ էնկիդուն Էնկիդուն ոտքը տաճարին դարպասին առջեւ դրավ եւ թույլ չտվավ, որ Գիլգամեշ ներս մտնե։
Այդպես նրանք ցուլերու պես իրարու բախեցան. երբ Գիլգամեշ եւ էնկիդուԷնկիդու, ցուլերու պես պոռչկտալով, գուպարի բռնվեցան, դռան շեմերը ջարդ ու փշուր ըրին, պատը տեղեն շարժվեցավ։ Երբ Գիլգամեշ ծունկի եկավ, բարկությունը անցավ, կուրծքը էնկիդուին Էնկիդուին դարձուց։
Երբ Գիլգամեշ երեսը դարձուց, էնկիդուն Էնկիդուն ըսավ անոր՝ Գիլգամեշին.
— Չքնաղ ու աննման ծնած է քեզ մայրդ, Նինսուն, անտառին Վայրի Կովը։ Գլուխդ մարդկանց մեջեն դուրս ցցված է, էնլիլը քեզ այս ժողովուրդին վրա թագավոր կարգեց։ Ահռելի ուժդ աշխարհիս իշխանավորները կը գերազանցե, երբ քեզ կը տեսնեմ, բերկրանք կըզգամ։ Բարեկամ մը կը փնտրեի, քեզ գտա։
Գիլգամեշն ալ, էնկիդուին Էնկիդուին դառնալով, ըսավ.
— Դուն ամայի բացաստանում ծնած էնկիդուն Էնկիդուն ես, քո գալուստը ես գիշեր երազիս տեսա: տեսա։ Երբ քեզ կըտեսնիմ, այնպիսի բերկրանք կըզգամ, ինչպես կնոջ մը մոտ։ Երազներս կատարվեցան։
Երկու քաջերը՝ Գիլգամեշ եւ էնկիդուն Էնկիդուն ելան գրկախառնվեցան, համբուրվեցան եւ բարեկամություն կնքեցին։
Գիլգամեշ հետո իր մոտը տարավ էնկիդունԷնկիդուն, բարեկամը, որ գտավ կռվի մեջ։
— Մայրիկ, ահա երազիս մեջ տեսած զավակդ քեզի կը բերեմ։ Կնկա մը պես բերկրանքով լեցուց զիսէ Երկրիս վրա ամենազորավորն է, ահռելի ուժ ունի, Անուի բերդին պես ամուր եւ հսկայակուռ է։ Ոչ ոք կըրնա դիմանալ անոր ուժին։ Շնորհդ ցույց տուր իրեն։
Գիլգամեշ ըսավ իր մորը՝ Նինսունին.
— Գոտեմարտի հետքերը, մայր իմ, վրան տակավին մնացած են։ Կռվի բռնվեցանք մեր ընտանեկան տան առջեւ, մարդիկ զինքը ինձի դեմ հանեցին։ էնկիդուն Էնկիդուն ոչ հայր, ոչ ալ մայր ունի։ Իր արձակ մազերուն դեռ մկրատ դիպած չէ։ Լեռներում ծնած է, խնամքի եւ կրթության երեսը տեսած չէ։
Երբ էնկիդունԷնկիդուն, հոն կեցած, մտիկ կըներ անոր պատմածները, աչքերը արցունքով լեցվեցան. ինքն իր մեջ ցավ մը զգաց, եւ սկսավ վշտագին հառաչել։ Գիլգամեշ երեսը անոր դարձուց, իրար բռնեցին, ու իրար քով նստելով, սիրողներու պես ձեռք ձեռքի տվին։ Գիլգամեշ ըսավ Էնկիդուին.
— Բարեկամ, ինչո՞ւ աչքերդ արցունքով լեցվեցան։ Ինչո?ւ Ինչո՞ւ սրտիդ մեջ ցավ զգացիր ու դառնորեն կը հառաչես։
— Սիրելի բարեկամս, վիշտս մինչեւ կոկորդս ելավ, լեզուս կապվեցավ. թեւերս թմրեցան, ուժերս սպառվեցան։
Գիլգամեշ, բերանը բանալով, ըսավ էնկիդուինԷնկիդուին.
— Եկուր, երթանք կռվի, փորձենք մեր թեւերը, փորձենք մեր ուժը։ Հեռավոր լեռներուն վրա անտառ մը կա, նվիրական մայրիներու անտառը, ուր կապրի ահավոր Խումբաբան։ Սպանենք այդ հրեշը, բարեկամս, եւ ես ու դու երկրիս վրայեն կվերացնենք բոլոր չարիքը։ Ջարդենք մայրին, բարեկամս։ Բախտախնդրությամբ լեցնենք կյանքներնիս, չարիքէն ազատենք մարդկությունը, քաջագործությամբ, սխրանքով փառքի տիրանանք։
— Երբ վայրի կենդանիներուն հետ լեռները կը թափառեի, իմացա այդ մասին, բարեկամս։ Այդ լայնածավալ անտառին լայնքը ու երկայնքը չափելու համար տասը հազար կրկնակ ժամ պետք է երթալ: երթալ։ Ո՞վ է այն քաջը, որ կամենար անոր մեջ մտնել։ Ո՜հ, բարեկամս, Խումբաբայի գոռում-գոչումը փոթորիկ է, երախը՝ հնոց մը, հարձակումը՝ մահ։ Ինչո՞ւ կուզես այդպիսի բախտախնդրություն մը ընել։ Կռիվով կարելի չէ Խումբաբայի բնակավայրը գրավել։
Գիլգամեշ բերանը բանալով, ըսավ էնկիդուինԷնկիդուին.
— Կուզեմ բարձրանալ այն լեռը, որ ցցված է հսկայական անտառներուն մեջտեղը, մայրիներու լեռը, ուր կը գտնվի Խումբաբայի եւ աստվածներու բնակավայրը։ Ինձի համար տապարն ալ կը բավե իբրեւ օգնական։ Դուն, այստեղ սպասե միայն. ես մին-մինակ հոն կերթամ։
— Ինչպես կարելի է հոն, մայրիներու անտառը երթալ, քանի որ անոր պահապանը մարտիկ մըն է, հսկայակուռ էակ մը, որ երբեք չի քնանար։ Մայրիները պահպանելու համար էնլիլը զայն, իբրեւ սարսափ մարդոց համար հոն դրած է։ Ով որ այդ անտառը կը մտնե, ողբալի կըլլա վիճակը։
Գիլգամեշ, բերանը բանալով, ըսավ էնկիդուինԷնկիդուին.
— Բարեկամս, ո՞վ է երկրիս շառավիղը։ Աստվածները՝ արեւ-աստված Շամաշին հետ բազմած են իրենց գահուն վրա, բայց մարդկանց օրերը հաշված են։ Ինչ որ ալ ընեն, քամու պես ընդունայն եւ անցավոր է անոնց փառքը։ Բայց դուն, սիրելիս, մահ են կը վախնաս։ Ո՞ւր մնաց դյուցազնական քաջասրտությունդ։ Ուրեմն ես քեզմե առաջ պիտի երթամ։ Թող, որ քո բերանե լսեմ. «Այո, գնա, մի վախնար»։ Եթե մեռնիմ, անունս պիտի հիշվի։ Պիտի ըսեն «Գիլգամեշ ընկավ սոսկավիթխար Խումբաբա հսկային հետ մղած կռիվի մեջ»։ Արդ, կուզեմ գործի ձեռնարկել, մայրիները ջարդել, ստեղծել անուն մը, որ անմահանա։ Հիմա կուզեմ դեպի զինագործը երթալ, որպեսզի մեր աչքին առջեւ զենք շինե։
Էնկիդուն ու Գիլգամեշ, ձեռք ձեռքի բռնած դարբինին քովը գացին։ Վարպետները հոն խորհուրդի նստան. երեք տաղանդ¹ ծանրությամբ տապարներ ձուլեցին, երկու տաղանդից մեծ սուրեր ու շեղբեր շինեցին, կոթերուն վրա կես տաղանդնոց ճարմանդներ զետեղեցին, կես տաղանդնոց ոսկի պատյաններ շինեցին։ Գիլգամեշը եւ էնկիդունԷնկիդուն, երկուքն ալ տասը տաղանդնոց զենքերով զինվեցին։
Յոթը կողպեքներով գոցված Ուրուկ քաղաքին դռան մոտ գնացին։ Բոլոր քաղաքացիք հին հավաքվե ցան։ Ուրուկ քաղաքի փողոցները ցնծությամբ լեցվեցան։ Ուրուկի փողոցներուն մեջ խռնված ժողովուրդին ուրախությունը նկատեց Գիլգամեշ եւ խոսեցավ ժողովուրդին, որ իր առջեւ նստած էր.
— Ես կուզեմ հսկայակուռ Խումբաբայի քով երթար: երթար։ Կուզեմ տեսնել զայն, որուն մասին այդքան կը խոսվի. կուզեմ մայրիներու անտառը հասնիլ ու տեսնել այդ ահռելի հսկան, որուն անունը սարսափ կազդե երկրիս վրա։ Կուզեմ, որ ամբողջ երկիրը լսե ու իմանա, թե որքան ուժով է ուրուկցին։ Կուզեմ գործի անցնել, մայլրիները ջարդել. կուզեմ տեւական, անուն մը թողնել։
Ուրուկի, պարսպապատ քաղաքին, ծերունիներն ալ Գիլգամեշին ըսին.
Երբ Գիլգամեշ իր խորհրդականներուն ըսածները լսեց, ժպտալով հայացքը իր բարեկամներին դարձուց.
— Խորհրդականնե'րԽորհրդականնե՛ր, ես մին-մինակ չեմ երթար, բարեկամս ալ հե՛տս պիտի գա եւ ընկերս, որ նեղ օրերուն իր բարեկամին կօգնե։
Ուրուկի երեւելիները Գիլգամեշին ըսին.
— Մարդուն, հողեղենին ձեոքեն շատ բան չի դար, արեւ-աստված Շամաշին օգնությունը հայցե: հայցե։ Քու պաշտպան աստվածդ թող քեզի փորձութենեն փրկե, թող քեզի ճամփան ցույց տա, որ խաղաղությամբ վերադառնաս տուն, պարսպապատ Ուրուկ։
Գիլգամ եշ, ծունկի գալով, ձեռքը վեր բարձրացուց.
Գիլգամեշ իր բարեկամն ալ կանչեց։ Անոր հետ նայեցավ, թե երկինքը ինչ նախանշան ցույց պիտի տա Էնկիդուին համար։ Եվ նախանշանը չարագուշակ էր։ Գրիլգամեշի աչքերեն արցունք հոսեցավ։
— ճամփա Ճամփա մը, ուրկե երբեք չեմ անցած, որուն վերջավորությունը դեռ ծանոթ չէ։ Եթե ես ողջ վերադառնամ, սրտանց պիտի սիրեմ քեզ, բերկրանքով պիտի պարուրիմ, քեզի համար պիտի կամենամ , որ գահերու վրա նստիս։
Անժամ ծառաները բերին զենքերը՝ մեծ թուբերը, աղեղները, կապարճները եւ ձեռքը դրին։ Տապարները առավ, Անշանի աղեղը կապարճեն կախեց, իր նոր թուրն ալ մեջքը կապեց։
Մեկավորները Գիլգամեշին որհնեցան եւ ճամփորդության խորհուրդ տվին.
— Գիլգամեշ, պետք չէ, որ ուժիդ ապավինես։ Դուն նայեք որ ինքզինքդ պաշտպանես։ էնկիդուն Էնկիդուն թող առշեւեդ երթա։ Ան, որ արահետները գիտե, ապահով կերպով կը տանի, տեղ կը հասցնե իր բարեկամը։ Ան տեսած է այդ ճամփան, քայլած է այդ կածաններեն, որոնք անտառ կը տանին, անցած է լեռնաշխարհին կիրճերեն, Խումբաբայի բոլոր ծածուկ լեռն ուղիներեն է: է։ Ան, որ առջեւեն կերթա, կը պահպանե ընկերը. իր ճամփան թող շարունակե ան, դուն նայե, որ ինքզինքդ պաշտպանես։ Շամաշ թող բաղձանքդ կատարե։ Աչքդ թող տեսնե այն, ինչ որ բերանդ ավետեց։ Թող բանա գոցված կապանը, ճամփա թող բանա քայլերուդ առջեւ, լեռը ոտքերուդ թող մատչելի դարձնե։ Գիշերը թող քեզի տա, ինչ որ սիրտդ կը ցանկա, Լուգալբանդան թող քեզի օգնական ըլլա եւ հաշողությանդ նպաստե։ Երեխայի մը պես բախտավոր եւ երջանիկ ըլլաս։ Գիլգամեշ, հոն ուր հասնելու կը ճգնիս, լվա ոտքերդ Խումբաբայի գետին մեջ։ Երեկոյան՝ հանգստի ժամանակ՝ ջրհոր մը բաց, տիկիդ մեջ միշտ մաքուր ջուր թող գտնվի։ Շամաջին միշտ պաղ ջուր մատուցան: մատուցան։ Լուգալբանդան միշտ հիշե։ Էնկիդու, պահպանէ ու պաշտպանե բարեկամդ եւ ուղեկիցդ ամուսնացած կնոջ մը հավատարմությամբ։ Մենք համայնորեն քեզի կը հանձնենք արքան, դարձյալ տուն բեր եւ մեզի հանձնե զայն։
Էնկիդուն, բերանը բանալով ըսավ Գիլգամեշին.
Գիլգամեշ եւ Էնկիդու, ձեռք ձեռքի բռնած, ՝ մեծ պալատը, մայր թագուհիին նինսունի մո՛տ եկան։ Գիլգամեշ, վեր բարձրանալով, մորը մոտեցավ.
— Նինսուն, հեռավոր կապանները պիտի երթամ, ուր Խումբաբան կը գտնվի, կուզեմ մղել կռիվ մը, որուն վարժ չեմ. կուզեմ անցնել ճամփա մը, որ ինձի ծանոթ չէ։ Աղոթե եւ պաղատե Շամաշին, որպեսզի թափառումներուս մեջ զիս անվնաս պահն, որ կրնամ մայրիներու անտառը հասնել, որ կրնամ սպանել սարսափազդու Խումբաբան եւ աշխարհիս վրայեն վերացնիլ ամեն չարիք, զոր Շամաշը կատե: կատե։ Եթե Խումբաբան, սպանեմ եւ անոր մայրիները ջարդեմ, այն ատեն աշխարհիս վրա խաղաղություն պիտի ըլլա:ըլլա։
Զավակին, Գիլգամեշի խոսքերը անձկությամբ լսեց մայր թագուհին՝ Նինսունը, իմաստուն-ամենագետը։
Այն ատեն Նինսուն իր սենյակը մտավ, որ հագուստեղեններով եւ թանկարժեք զարդերով լեցուն էր։ Իր մարմնին հարմար հագուստ մը հագավ, պարանոցը եւ կուրծքը գոհարներով զարդարեց, գոտին մեջքը կապեց, թագը գլուխը գրավ եւ թասով ջուր առնելով, գետինը սրսկեց։ Սանդուխներեն բարձրանալով, վերնատուն մտավ, տանիքը ելավ, արեւ-աստված Շամաշին խունկ ծխեց, զոհ մատուցեց, բազկատարած աղերսեց.
— Ինչո՞ւ ինծի Գիլգամեշի պես զավակ մը տվիր. Ինչո՞ւ անոր այնպիսի սիրտ մը տվիր, որ հանգիստ ու դադար չտար։ Եվ հիմա էլ զինքը դրդեցիր, որ բախտախնդրության դիմե. երթա, թափառի այն խութ ու բարձրաբերձ լեռները, ուր Խումբաբան կը գտնվի։ Կուզե անոր դեմ կռվիլ, որուն վարժված չէ, քայլել ճամփայե մը, որ իրեն ծանոթ չէ։ Բազկատարած կը պաղատիմ, որ աչքդ վրան ընես գացած եւ եկած ատենը, որպեսզի կրնա մայրիներու անտառը հասնիլ, որպեսզի կրնա սպանել ահավոր Խումբաբան եւ վերացնել աշխարհիս վրայեն ամեն չարիք, զոր դուն կատես։ Ցերեկը, երբ դուն Գիլգամեշի ճամփան կը հսկես, Այան՝ քեզ սիրող հարսդ, թող քեզի հիշեցնե։ Նաեւ գիշերվան պահապաններուն՝ աստղերուն հանձնե զայն եւ իրիկունն ալ Լուսնյակ Սինին՝ քու հորդ: հորդ։ Իր երկար արշավանքներուն մեջ պաշտպանե զինքը, որ ըլլա ան սիգապանծ լեռներու կիրճերուն մեջ, կամ տափաստաններու վրա, որպեսզի գազանները իր վրա չհարձակվեն, հսկե անոր գիշերը աստղերովդ եւ ցերեկը արեգակովդ։ Ցույց տուր իրեն անծանոթ կապանները եւ օգնե իրեն, որ գտնե այն ահռելի Խումբաբան. մեկ օրեն, ամիսեն կամ տարիեն։
Նինսուն խնկամանը պարպեց եւ Էնկիդուն կանչելով, ըսավ անոր.
— Էնդիկու, քեզի կը հանձնեմ ժառանգս, Գիլգամեշը, եղբայրդ։ Ջերմորեն կը փափագիմ, որ վրան հսկես իր ճամփորդության մեջ, մինչեւ մայրիներու անտառը առաջնորդես եւ ետ բերես։ Թող անցնին օրեր, ամիսներ եւ տարիներ։
— Կառաջնորդեմ Գիլգամեշը, բարեկամս եւ եղբայրս լայնատարած տափաստաններեն ու լեռներեն մինչեւ մայրիներու անտառը, ուր Խումբաբան կապրի։ Շամաշի շնորհիվ մեծ քաջագործություններ կընենք եւ հաջողությամբ պարսպապատ Ուրուկ՝ քեզի կը վերադառնանք, իմաստուն-ամենագետ թագուհիս եւ մայրս։
Երկար եւ դժվարին ճամփաներ կտրելե ետք, անոնք երեկոյան ճաշը ըրին եւ գետնախշտի պառկեցան ու քնեցան։ Գիշերվան կիսուն Գիլգամեշ քունեն ընդոստ վեր թռավ եւ իր երազը պատմեց Էնկիդուին.
— Ո՛վ, բարեկամս, ի՞նչ պատահեցավ: պատահեցավ։ Ինչո՞ւ քունս խանգարեցիր։ Ինչո՞ւ արթնացա։. Էնկիդու, իմ բարեկամ, դարձյալ երազ մը տեսա, չարագուշակ երազ մը։ Առաջին երազես հետո երկրորդ մըն ալ տեսա։. Բարձրաբերձ եւ սեպ լեռան մը ստորոտը կեցած էինք։ Մեր առջեւ ցցված լեռը հանկարծ գլորվելով վրաս ինկավ, ուժգնորեն զիս գետին կռեց ու ոտքերս կաշկանդեց։ Մենք անոր քով եղեգնուտի մժեղներուն կը նմանեինք։ Հանկարծ շլացնող լույս մը ծագեցավ, ինձի մարդ մը երեւցավ. որն աշխարհիս ամենագեղեցիկն Էր, անոր գեղեցկությունը ուրուրեք ոչ մի տեղ չկար։ Ան քաշեց, լեռան տակեն զիս հանեց, ինձի ջուր խմցուց, սիրտս զովացավ եւ ցավերս մեղմացան։
Լեռնադաշտը ծնած քաջ Էնկիդուն, երեսը բարեկամին դարձնելե ետք, այսպես կը մեկնե երազը,
— Գիլգամեշ, երազդ բարին է եւ իմաստը անոր ուրախալի։
Այնժամ էնկիդուն Էնկիդուն ըսավ Գիլգամեշին.
— Մտածե, թե ի՞նչ ըսիր Ուրուկի մեջ։ Մոտը գնա, որպեսզի սպանես Խումբաբան։ Թող աշխարհն իմանա Ուրուկի որդի Գիլգամեշի ուժը:ուժը։
Գիլգամեշ այս խոսքերը լսելե հետո, վերստին խիզախությամբ եւ քաջությամբ լցվեցավ։
==ՀԻՆԳԵՐՈՐԴ ՊՆԱԿԻՏ==
Այնտեղ կեցած, հանդարտորեն անտառին կը նայեին։ Կը զմայլեին մայրիներու բարձրությամբ։ Նաեւ անտառին մուտքը իրենց զարմանք կը պատճառեր։ Ուրկե Խումբաբան անցած էր, ոտքերուն հետքը դեռ հայտնի էր՝ ուղիղ եւ գեղեցիկ էին ճամփաները: ճամփաները։ Կը տեսնեին մայրիներու լեռը, աստվածներուն բնակավայրը, Իրնինիի նվիրական սուրբ տաճարը։ Լեռան փեշերուն վրա կը բարձրանային հաստաբուն մայրիները, որոնց շուքը բերկրանքով ու զովությամբ լեցուն էր։ Մայրիներուն տակը ծածկված էր խոլորձներով, լվիճներով, բաղեղներով, անուշահոտ ծաղիկներով, թավուտներով ու մացառներով։
Էնկիդուն տապարը ձեռք առավ, ուրագ ալ ունեին, եւ սկսավ ընկերոջը հետ մայրիները ջարդել։ Բայց երբ Խումբաբան անոնց հարվածներուն աղմուկը լսեց, զայրացավ.
— Այդ ո՞վ է, որ եկեր լեռան նվիրական ծառերը կը՝ պղծե. մայրիները կը կտրե: կտրե։
Եվ անոր ձայնը փոթորիկի մը նման թնդաց ու տարածվեցավ։
Քաջ Էնկիդուն ըսավ Գիլգամեշին.
— Մի լսիր, մի հավատա Խումբաբային խոսքերուն։ Պետք չէ, որ ողջ մնա լեռներուն չար ոգին՝ Խումբաբան: Խումբաբան։
Ու միասին Խումբաբային դեմ ելան: ելան։ Ճիվաղը ծառերուն տակը տեսան. գլուխը վայրի ցուլի նման եղջյուրներ ուներ, մետաղյա ձուլվածքով ծածկված էր մարմինը. առյուծի թաթ եւ անգղի մագիլ ուներ, պոչը օձի կը նմաներ։
— Ելիր Էնկիդու։ Արեւ-աստված Շամաշը թող մեզի կյանք պարգեւե։
— Ետ դարձէք։ Զեր գործը վերջացավ։ Քայլերնիդ դարձուցեք դեպի Ուրուկ՝ քաղաքը, որ ձեր գալուն կը սպասե։ Եվ ոչ մի մահկանացու չկրնար ոտք դնել այս լեռան նվիրական կատարը, ուր աստվածները կը բնակին։ Քանզի ով երկնային աստվածներուն երեսը նայի, կը մահանա։ Տուն վերադարձեք։
Գիլգամեշ եւ Էնկիդու քայլերնին դեպի տուն դարձուցին։ Անցան, անմատչելի անտառներե, լեռներու գահավեժ կիրճերեն. սեպ անդունդներե ու տափաստաններն, ուր վայրի գազանները կը վըխտային։ Իրենց վրա հարձակվող զարհուրելի առյուծներուն եւ հովազներուն հետ հաճախ կռվի բռնվելով կը սպանեին, եւ անոնց մորթը կառնեին։ Գիշեր ցերեկ անդնդախոր կիրճերե, ահեղավազ գետերը անցնելե եւ դժվարամատույց երկար ճամփաներ կտրելե ետք, վերջապես կը հասնին պարսպապատ Ուրուկ, որուն բնակչությունը ցնծագին աղաղակներով կընդունի էնկիդուին Էնկիդուին եւ Գիլգամեշը, որ Խումբաբայի սարսափազդու գլուխը նիզակին ծայրը անցուցած, ուսին վրա դրած կբերեր։
==ՎԵՑԵՐՈՐԴ ՊՆԱԿԻՏ==
Գիլգամեշ լվացվեցավ, զենքերը փայլեցուց, իր գանգուր մազերը ծոծրակն ի վար ձգեց, հանեց կեղտոտ հագուստները, հագավ նորերը, պատմուճանն ալ վրան առավ եւ գոտին կապեց։ Երբ Գիլգամեշ խույրն ալ գլուխը գրավ. աստվածածին քաջի մը պես գեղեցկացավ։ Իշտար՝ սիրո դիցուհին Գիլգամեշի գեղեցկությամբ հմայված, բռնկեցավ կրքով եւ անոր ցանկացավ։
— Գիլգամեշ, եկուր, սիրեկանս եղիր։ Ինձի նվիրե սաղմդ, ո՜հ, ինձի նվիրե։ Դուն ինձի ամուսին եղիր, ես ալ քու կինդ ըլլամ։ Քեզ համար կառք մը լծել կուտամ, լազվարթե եւ ոսկեղեն կառք մը, անիվները կարմիր եւ ոսկեղեն, զարդարված ազնվագույն քարերով։ Երկու սրընթաց ջորի պիտի լծվին կառքիդ։ Մայրիի բուրմունքով օծված տունս պիտի մտնես։ Մեր տունը մտած ատենդ իշխաններն ու թագավորները ոտքերդ պիտի համբուրեն։ Արքաներն ու տիրակալները քո առաջ պիտի ծունկ չոքեն, երկրին բերքը, իբրեւ տուրք, քեզի պիտի բերեն։ Այծերդ երրվորյակներ, իսկ մարիներդ երկվորյակներ պիտի ծնին: ծնին։ Բեռնակիր էշդ ջորիի պես թող քայլե։ Նժույգդ հրեղեն ձիու մը պես սրընթաց թող ըլլա եւ լծած ջորիդ իր նմանը չունենա։
Գիլգամեշ բերանը բացավ խոսելու համար եւ ըսավ փառապսակ Իշտարին.
«Ինձմե ի՞նչ կը պահանջես, ի՞նչ կը ցանկաս։ Ինչ որ մայրս չեփեց, այն ես չկերա, էլ ինչպես դյութական եւ թովիչ կերակուրներեն ուտեմ եւ փորձության մեջ իյնամ»։
Երբ դուն անոր այս խոսքերը լսեցիր, զինքը գանածեծի ենթարկեցիր ու կերպարանափոխեցիր, հրամայեցիր, որ ոստայնի մեջ բնակի, ոչ վեր ելլե, ոչ վար իջնա։ Եվ եթե զիս ալ սիրես, ինձի ալ անոնց պես պիտի ընես:ընես։
Իշտար Գիլգամեշի խոսքերեն նեղացավ, շատ զայրացավ եւ, երկինք բարձրանալով, իր հայր Անուի եւ իր մայր Անտումի քովը գնաց եւ ըսավ.
— Հայրիկ, Գիլգամեշը զիս անարգեց, նզովեց, բոլոր իմ կախարդանքներս ու սերերս երեսիս տվավ:տվավ։
Աստվածահայր Անուն, բերանը բանալով, ըսավ դուստրին, տիրուհի Իշտարին.
— Անշուշտ գրգռեցիր Ուրուկի արքան, անոր համար հրապուրանքներդ, քու բոլոր դյութանքներդ ու սադրանքներդ երեսիդ տվավ:տվավ։
Իշտար բերանը բացավ եւ ըսավ իր հայր Անուին.
Եվ Իշտարը, բերանը բանալով, ըսավ իր հայր Անուին.
— Հայրիկ, մարդոց համար' համար՛ բավականաչափ հացահատիկ եւ անասուններուն համար ալ հարկավորաչափ խոտ հավաքել եմ, որպեսզի այդ յոթը սովի տարիներուն ուտեն եւ կշտանան։ Դուն միայն երկնային վայրի ցուլը երկիր ղրկե։
Երբ Անուն իր աղջկա ըսածները լսեց, երկնային ցուլին կապը Իշտարի ձեռքը դրավ։ Առավ, որպեսզի հետը երկիր բերե եւ Ուրուկ քաղաքի դաշտին մեջ արձակե։
Երկնային ցուլը հազիվ վար իջած էր, ամենուրեք ահ եւ սարսափ տարածեց։ Իր առաջին շնչով ու բառաչումով հարյուր ուրուկցի գետին տապալեց, իր երկրորդ շնչով երկու հարյուր ուրուկցի եւս զգետնեց։ Իր երրորդ շնչով Էնկիդուին վրա հարձակվեցավ։ Էնկիդուն, հարմարագույն դիրք ընդունած երկնային ցուլին վրա խոյացավ եւ եղջյոյրներեն բռնեց։ Երկնային ցուլին բերանն ահեղապես փրփրեցավ եւ շողիքը վազեց. իր հաստ պոչով զարկավ էնկիդուն։Էնկիդուն։
Էնկիդուն բերանը բացավ եւ ըսավ Գիլգամեշ արքային.
— Բարեկա՛մս, կը պարծենայինք, ուրեմն ահա փորձենք: փորձենք։ Ես քեզի սորվեցնել կուզեմ, ինչպես պետք է ընել։ Աշխատանքը պետք է մեր մեջ բաժնենք, բարեկամս։ Ես ցուլին պոչեն կը բռնեմ, դուն անոր գլխուն եւ ծոծրակին միջեւ կը մխրճիս դաշույնդ։
Խորհուրդ տալե ետք Էնկիդուն անհապաղորեն երկու ձեռքով բռնեց երկնային ցուլին պոչեն: պոչեն։ Հերոս Գիլգամեշը վարժ ռազմիկի մը պես իր սուրը ուժով խրեց երկնային ցուլին ծոծրակին եւ եղջյուրներուն միջեւ։
Երբ երկնային ցուլը սպանեցին, նրա ջերմ սիրտը մարմինեն հանելով, Շամաշին առջեւ դրին։ Մեծագույն երկյուղածությամբ երկրպագեցին Շամաշին, հետո ետ քաշվելով, երկու եղբայրները նստան իրարու քով։
— Գիլգամեշն է տղամարդկանց մեջ ամենագեղեցիկը. Էնկիդուն է հերոսներուն ամենաքաջը։
Գիլգամեշ իր շքեղ պալատին մեջ այդ օրը ցընծութ յան տոնակատարություն մը սարքած էր, ուր այսպես կը գեղգեղեր վարդաժպիտ կիներու խումբը:խումբը։
Սրինգ եւ պարերգ կը հնչեին լուսաշող սրահին մեջ։
Հետո երկու հերոսները իրենց անկողինը մտան եւ քնեցան։
Էնկիդուն հանկարծ վեր թռավ, երազը մտաբերեց եւ սկսավ պատմել իր բարեկամ Գիլգամեշին:Գիլգամեշին։
==ՅՈԹՆԵՐՈՐԴ ՊՆԱԿԻՏ==
— Ինչո՞ւ մեծ աստվածները խորհուրդի նստան: նստան։ Լսե, թե ի՛նչ երազ տեսա այս գիշեր։ Անուն, Էնլիլը, էան եւ երկնային Շամաշը խորհրդածության նստած էին։ Անուն ըսավ էնլիլին. «Որովհետեւ անոնք երկնային ցուլը, ինչպես նաեւ Խումբաբան սպանեցին, պետք է, որ անոնցմե մահանա այն մեկը, որ լեռներուն մայրիները ջարդեց»։ Սակայն Էնլիլ ըսավ. «Էնկիդուն թող մահանա, իսկ Գիլգամեշ թող չի մահանա»։ Երկնային Շամաշը սակայն հակառակեցավ դյուցազն Էնլիլի ըսածին. «Քո հրահանգով չէ՞ր միթե, որ անոնք երկնային ցուլը եւ վիթխարի Խումբաբան սպանեցին։ Արդ, պե՞տք է արդյոք, որ անմեղ էնկիդուն Էնկիդուն մահանա»։ Եվ Էնլիլը զայրացավ երկնային Շամաշին վրա. ըսավ, որ «Դուն ամեն օր իրենց եւ իրենց նմաններուն քով կիջնայիր»։
Էնկիդուն հիվանդ պառկած էր Գիլգամեշին առջեւ, որուն աչքերեն արցունքները հեղեղի պես կիջներ.
Էնկիդուն, չի զգար Գիլգամեշին ըսածները. մերթ լայն-լայն կը բանա մարած աչքերը եւ մերթ կը գոցե ջերմութենեն նեղվելով։ Աչքերուն առջեւն է այն մայրիի մեծ դուռը, որ գոցած էր Խումբաբայի անտառը։ Էնկիդուին վրա դարձյալ մարմրուք մը եկավ, չար դեւ մը բռնած էր գլուխեն. անդամներուն մեջ էր նորեն այն թմրությունը, զոր զգաց մայրիներու անտառին դուռը բացվելուն ատեն։
Հիվանդ էնկիդուն Էնկիդուն պահ մը աչքերը բացավ եւ. սկսավ խոսիլ դուռին հետ, կարծես թե մարդ մը ըլլար ան, բայց անտառին դուռը մտածողություն չունի եւ իրեն ըսվածները չի կրնար ըմբռնել։
— Քսան, երկժամ հեռվեն փնտրեցի քեզի համար ծառ մը,— ըսավ Էնկիդու,— մինչեւ որ գտա կրկնակը չունեցող բարձր մայրիդ։ Յոթանասուներկու կանգուն բարձրություն ուներ. քսանչորս կանգուն էր լայնքը։ Ոհ, դուռ, Նիպպուրում շինեցի քեզ։ Եթե գիտնայի, որ քու այդ գեղեցկությունդ աղետալի եւ փայտիդ գեղեցկությունը այդքան մահաբեր է, կացինս կառնեի քեզ կը քանդեի եւ խսիր մը կկապեի դռանս։
— Եղբա՜յր, սիրելի եղբա՛յր, իզուր կանիծես։ Մայրիներու դուռը չէր, որ քու առնական ուժդ առավ։ Դուն էիր, որ ինձի հետ աստվածներուն նվիրական լեռը բարձրացար, ինձի հետ երկնային ցուլը սպանեցիր։ Բարեկա՛մս, արիաբար կրե ցավդ, քաջ եղիր։ Հիվանդությունդ կանցնի եւ հերոսային ուժդ կրկին կը գտնես։
— Լսե ձայնս, երկնային Շամաշ, պատժե այն որսորդրն, որ զիս կնոջ ծուղակը ձգեց։ Կործանիր իր բոլոր ձեռք բերած արդյունքները, տկարացուր անոր ուժը, մերժե այն զոհերը, որոնք ոտքդ կը բերե, թույլ մի տար, որ վայրի անասունները թակարդը ձգե։ Իր սրտին իղձը թող չկատարվի։
Հետո, էնկիդուին Էնկիդուին սիրտը ալ ավելի բորբոքվեցավ եւ ան ավելի կրքոտ կերպով սկսավ անիծել ցնծուհին՝ սիրո աղախինը.
— Ցոփուհի, կուզեմ քեզի այնպիսի ճակատագիր մը մաղթիլ, որ հավիտյանս վերջ չունենա երկրիս վրա։ Մեծամեծ անեծքներով կուզեմ անիծել քեզ։ Նզովքը վրադ թող տեղա։ Սովը եւ զրկանքը թող պակաս չըլլա տանդ մեջ։ Քաղաքին աղբանոցներուն մեջ նետված կերակուրներու ավելցուկները ուտես եւ աղտոտ ամաններու շուքին տակը թող ըլլա մշտական կայանդ։ Գինովը ու ծարավը թող երեսներդ շոյեն։ Խուժանը թող երեսիդ պոռա. աշ-խարհիս դատաստանը թող միշտ քեզի դեմ ըլլա։
Արեւ-աստված Շումաշը էնկիդուին Էնկիդուին բերնեն ելած տրտունջի խոսքերը լսելե հետո, անհապաղ երկնքեն ձայն տվավ.
— Էնկիդու, ինչո՞ւ կանիծես ցնծուհին, որ քեզի աստվածարժան կերակուր տվավ, արքայական գինի խմցուց, գեղեցիկ պատմուճաններ հագցուց եւ փառահեղ Գիլգամեշը քեզի իբրեւ ընկեր տվավ։ Գիլգամեշը հիմա իսկական եղբայրդ է։ Շքեղ անկողինի մը վրա պառկեցուցած է քեզ, պատվական տեղ մը որոշած է քեզի համար, իր ձախ կողմը, խաղաղության մահճին վրա կը պառկեցնե քեզ եւ երկրիս իշխանները ոտքերդ կը համբուրեն։ Քեզ համար լաց ու կոծ կընե Ուրուկի ժողովուրդը։ Սուգը ու տրտմությունը պատել է երջանիկ մարդկանց։ Ինքը՝ Գիլգամեշն ալ, եթե քեզմե հետո ապրելու ըլլա, պիտի թողու, որ աղտը մարմինը ծածկե, առյուծի մորթ պիտի հագնի եւ անապատը պիտի իյնա։
Երբ էնկիդուն Էնկիդուն դյուցազնազոր Շամաշին խոսքերը լսեց, բորբոքած սիրտը հանդարտեցավ։ Դարձյալ բերանը բացավ եւ, զղջումի գալով, թոթովեց.
— Ցնծուհի, անեծքի խոսքերս ետ կառնեմ։ Թագավորներ եւ իշխաններ թող սիրեն քեզ. երիտասարդները քեզ համար իրարու ոտք թող կոտորեն, ծերունիները թող իրենց գլխուն մազերը փետեն քեզ համար։ Ան որ քեզ հալածեց, իր զենքը թող ոտքերուդ տակ դնե։ Սարդիոն, մոլոշաքար, լազվարթ եւ ոսկի պիտի ստանաս սիրուդ փոխարեն. աստված բոլոր բարություններով թող լեցնե տունդ։ Քրմապետները թող քեզ աստվածներու տաճարը տանին։ Կինը, յոթ զավակներու մայր ալ ըլլա, թող քեզ համար իր ամուսինեն լքվի։
Այնտեղ, հողե տունին մեջ, ուր ես մտա, կապրին քրմապետները եւ անոնց սպասարկողները, հոն են կախարդական խոսքերով չար ոգիները արտաքսող եւ վերացնող քուրմերը, մոգերը, հոն են աստվածները օծողները։ Այնտեղ կապրին Էտանան, Սումուկանը, Էրեշկիգալը, գետնի թագուհին, Բելետսերին, երկրիս գրագրուհրն, ծունկի եկած անոր առջեւ, պնակիտը բռնած կը կարդա։ Ան հետո երեսը իմ կողմս դարձուց եւ զիս տեսավ, ձեռքերը ինձի երկարեց եւ զիս ալ քովը տարավ։
Գիլգամեշ լսեց էնկիդուին Էնկիդուին երազը ու չկրցավ արցունքը զսպել։
Երբ մայր թագուհին, ամենաիմաստունը, իր զավակին արտասվիլը տեսավ, ձեռքերը վերցուց եւ սրբեց անոր աչքերեն հոսող արտասուքը: արտասուքը։
Գիլգամեշ բերանը բացավ եւ ըսավ Նինսունին.
— Մայրիկ, ես բարեկամիս համար կուլամ, եղբորս համար կուլամ, Էնկիդուին համար. ոչ ոք կրնա ցավս ամոքել եւ զիս մխիթարել։ Ես անոր հետ լավ օրեր անցուցած եմ Ուրուկի մեջ, անոր հետ նաեւ շատ մը դժվարություններ քաշած եմ, անոր հետ հեռավոր ճամփաներ կտրած եմ, եւ այժմ բարեկամիս տեսած չարագույժ երազը կը կատարվի։
Արդ Էնկիդուն հիվանդ պառկած է մեկ օր, երկու օր։ Մահը արդեն նստած է էնկիդուին Էնկիդուին ննջարանը։ Երրորդ եւ չորրորդ օրը դեռ նստած է քովը, հինգերորդ, վեցերորդ եւ յոթներորդ օրը տակավին քովն է, ութերորդ, իններորդ եւ տասներորդ օրը դեռ քովը նստած է։ Էնկիդուին հիվանդությունը գնալով ավելի կը ծանրանա։ Տասնեւմեկ եւ տասներկուերորդ օրը դեռ մահվան անկողինը պառկած է։
Էնկիդուն պահ մը աչքերը բացավ, Գիլգամեշ քովը կանչեց եւ ըսավ անոր.
== ԻՆՆԵՐՈՐԴ ՊՆԱԿԻՏ ==
Գիլգամեշ դառնորեն կողբա իր դժբախտ բարեկամը՝ Էնկիդուն եւ տափաստանները կը դեգերե։ «Եթե մեռնիմ, արդյո՞ք ես ալ պիտի չըլլամ այն, ինչ որ է Էնկիդուն։ Թախիծը ու դաժան վիշտը բույն դրին սրտիս մեջ, մահվան երկյուղը կը զգամ հիմա եւ անոր համար տափաստանները կը թափառիմ։ Ուտնապիշտիմի՝ Ուբար-Տուտուի զավակին քով կուղղեմ քայլերս, աճապարանքով անոր կը դիմեմ:դիմեմ։
Գիշերը բարձրաբերձ լեռներուն կիրճերը հասա։ Առյուծներ տեսա եւ վախեցա։ Գլուխս դեպի երկինք բարձրացուցի, աղոթեցի Սինին, աստվածներուն ուղղեցի հայացքս ու պաղատանքս։ «Պահպանեք զիս այս վտանգեն, ողորմած եւ ամենահզոր աստվածներ:»» աստվածներ։»»
Գիլգամեշ գիշերը քնեցավ ու գեշ երազե մը սոսկալով վեր թռավ։ Առյուծներու կենսուրախ ոհմակ մը լուսնակ գիշերով իրարու հետ կը գզվտեր։ Գիլգամեշ կացինը քաշեց, սուրը պատյանեն հանեց եւ նետի մը արագությամբ շիկագույն գազաններուն վրա հարձակելով, ցրեց զանոնք։
Երկար ատեն քայլելե ետք լեռան մը մոտեցավ, որուն անունը Մաշու։ Երբ Մաշու սարին ստորոտներուն հասավ, երկու կարիճ-մարդու հանդիպեցավ, որոնք ամեն օր արեւին ելքին եւ մուտքին կը հսկեին: հսկեին։ Այդ երկու լեռներուն կատարին վրա կը հանգչի երկնակամարը, անոնց վարի ներքնամասը մինչեւ դժոխքին խորքը կը հասնի։ Լեռան դուռը պահակ կեցած էին ահավոր կերպարանքով կարիճ-մարդիկ, որոնք լեռան ոտքեն մինչեւ գլուխը սարսափ եւ մահ կը սփռեին, ու կը հսկեին արեւածագեն մինչեւ արեւմուտ։
Երբ Գիլգամեշ զանոնք տեսավ, հայացքը մթագնեցավ անոնց ազդած ահեղութենեն ու ճիվաղային սարսափեն։ Բայց շուտով ինքզինքին եկավ եւ գլուխ ծռեց անոնց առջեւ։
Կարիճ-մարդր բերանը բացավ ու ըսավ Գիլգամեշին.
— Մինչեւ այսօր որեւէ մեկը չէ կրցած կատարել այդ բանը, Գիլգամեշ։ Չկա որեւէ մահկանացու մը, որ այս լեռան մեջի ճամփեն անցած ըլլա: ըլլա։ Տասներկու կրկնակ ժամ ճամփա պետք է կտրել, անկե անցնելու համար: համար։ Մութը այնտեղ շատ թանձր է, լույսին նշույլը չկա։ ճամփու Ճամփու մեկ ծայրը դեպի արեւելք կը ծռի եւ մյուս ծայրն ալ արեւմուտք։ Արեգակը այդ խոխոմեն դուրս կելլե, երկիրը լուսավորելու համար։ Երբ արեւը գիշերը եկնային օվկիանոսեն կանցնի, մայր կը մտնե, հետո դարձյալ երկիր կը վերադառնա։ Որեւէ մահկանացու այդ մութ ճամփեն տակավին չէ անցած։ Այս լեռան ետեւը կը գտնվի ծովը, որ ցամաքը շրշապատած է։ Դուն չես կարող արեւին ուղիեն երթալ։
Գիլգամեշ բերանը բացավ ու լալով ըսավ լեռնանցքին հսկող հսկային.
— Մահվան երկյուղը սիրտս կը ճմլե. միայն թշվառությունը ու դառնությունը պիտի ըլլա բաժինս: բաժինս։ Ուրեմ փրկե զիս բոլոր տանջանքներեն, թույլ տուր որ ներս մտնեմ։
Կարիճ-մարդը բերանը բացավ ու խոսեցավ Գիլգամեշին.
Սիդուրին ըսավ անոր՝ Գիլգամեշին.
— Քանի որ դուն այն Գիլգամեշն ես, որ անտառապահը սպանեց, մայրիներու նվիրական անտառին մեջ ապրող Խումբաբան խորտակեց, լեռներուն կիրճերուն մեջ ապրող առյուծները սպանեց եւ երկնային ցուլը մեռցուց, ուրեմն ինչո՞ւ դեմքդ այդպես ծյուրած եւ գլուխդ կախ է, սիրտդ տխուր, երեսներդ մաշած։ Ինչո՞ւ հոգիդ վիշտով եւ թախիծով վեցված է: է։ Հեռու վայրերե եկող ճամփորդի կը նմանիս, երեսներդ ցուրտին եւ արեւին շողեն այրած է։ Ինչո՞ւ, գահդ թողած, տափաստանները ու լեռները կը թափառիս։
Եւ Գիլգամեշ պատմեց դիցուհիին.
— Քաջարի Գիլգամեշ, ո՞ւր կը վազես, ո՞ւր կը փութաս։ Կյանքը զոր կը փնտռես, չկրնա՜ս գտնել։
Երբ երկնային ասավածները մարդկությունը ստեղծեցին, մահը անոր բաժին հանեցին, իսկ կյանքը իրենց վերապահեցին. Ինձ լսիր, Գիլգամեշ, կեր ու խմի՛ր, գիշեր ցերեկ զվարճացիր, ամեն օր ուրախության հանդես սարքիր, զգեստներդ թող մաքուր ըլլան, գլուխդ լվացված ըլլա, մաքուր ջուրով լոգանք ըրե: ըրե։ Փոքրիկիդ երեսը նայե, որուն ձեռքեն բռնած ես, եւ կինդ թող ծոցդ ուրախանա եւ դուն ալ կնոջդ ծոցը։ Ահա, այս է մարդկային կյանքին իմաստը։
Գիլգամեշ թեեւ մտածեց Սիդուրիի տված խրատներուն վրա, բայց չկրցավ համոզել իր վրդովված սիրտը։ Եւ այդպես բերանը բանալով ըսավ ծովադիցուհիին.
— Սիդուրի ցույց տուր այն ճամփան, որ դեպի Ուտնապիշտիմը կը տանի։ Ի՞նչն է այդ ճամփայի հայտարար նշանը։ Ըսե, ցույց տուր այդ ճամփէն նշանակ: նշանակ։ Եթե կարելի է, կուզեմ ծովը ճեղքել ու անցնել, եթե անկարելի է, կուզեմ տափաստաններեն վազելով երթալ:երթալ։
Սիդուրին պատմեց խռովահույզ Գիլգամեշին,
— Այս ծովը ծածնաղ տեղ մը չունի, ուրկե մարդ անցած ըլլա: ըլլա։ Անհիշատակ ժամանակներե իվեր, շատ շատեր փորձած են անցնիլ այս ծովեն, բայց որեւէ մեկը չէ տակավին հաջողած։ Միայն արեւ-աստված Շամաշը, ամենակարող դյուցազնը, կրնա այս ծովեն անցնիլ։ Շամաշեն զատ ո՞վ կրնա այս ծովուն մյուս կողմը անցնիլ։ Անցքը անմատչելի է, ուղեւորվիլ-անցնիլ մինչեւ մյուս ափը դժվարին եւ տաժանելի է, մահվան ջրերը այնտեղ շատ խոր են։ Գիլգամեշ, ինչպե՞ս կուզես անցնիլ ծովեն։ Հետո ի՞նչ պիտի ընես, երբ մահվան ջուրերուն հասնիս։ Սակայն տե՛ս, Գիլգամեշ, ահավասիկ այնտեղ է Ուբշանաբին՝ Ուտնապիշտիմի նավավարը, այնտեղ, ուր տաշված քառակուսի քարերը կը գտնվին։ Ինքը քիչ առաջ անտառ գնաց աղցան եւ հացապտուղ հավաքելու համար: համար։ Ուրեմն, գտիր զինքը, թող երեսդ տեսնե։ Եթե կարելի է, իրեն հետ ծովուն մյուս կողմը անցիր։ Եթե կարելի չէ, ետ դարձիր։
Գիլգամեշ այս խոսքերը լսելով, տապարը վերցուց, սուրը մեջքին կապեց, պատյանեն հանեց եւ անտառը մտավ։ Հետո նետի պես սուրալով քարակերտ կամուրջին քով գնաց։ Նավը ծովափը կեցած էր, բայց մեջը մարդ չկար: չկար։ Նավավար Ուրշանաբիին կը կանչեք բայց իզուր, որեւէ մեկը երեւան չելլեր։ Եւ ցասումեն քարերը ջարդ ու փշուր ընելե հետո ետ կը դառնար ճամփան անտառին մոտ տեսավ Ուրշանաբիին, որ եւ ըսավ Գիլգամեշին.
— Ըսե տեսնեմ անունդ ի՞նչ է։ Ես Ուրշանաբին եմ, հեռավոր Ուտնապիշտիմի ծառան ու նավավարը։
Գիլգամե շ պատասխանեց Ուրշանաբիին.
— Ո՜հ, ի՞նչպես այտերս ծյուրած չըլլան, ի՞նչպես մթագնած ճակատս խորշոմած չըլլա, սիրտս տխուր, դեմքս մաշած չըլլա, ի՞նչպես հեռու վայրերե եկող ճամփորդի մը չնմանիմ։ Ի՞նչպէս երեսներս ցուրտեն ու արեւին շողեն այրված չըլլան, ինչպե՞ս գահս թողած տափաստանները չթափառիմ։ Կրտսեր եղբայրս ու բարեկամս՝ Էնկիդուն, տափաստաններուն հովազը, որ ինձի հետ մայրիներու լեռը բարձրացավ, սարսափազդու Խումբաբան զգետնեց, լայնատարած տափաստաններուն հովազը որսաց, ան հող դարձավ։ Մեր փափագը կատարվեցավ, լեռները բարձրացանք, մայրիներու անտառին Խումբաբան խորտակեցինք, լեռներուն կիրճերուն առյուծները բռնեցինք, սպանեցինք։ Սպանեցինք, նաեւ երկնային ցուլը։ Բարեկամս՝ Էնկիդուն, զոր անսահմանորեն կը սիրեի, որ ինձի հետ ամեն նեղություն քաշեց, ինձմե զատվեցավ։ Կրտսեր եղբայրս, որ անսահմանորեն կը սիրեի, ինձի հետ ամեն դժվարություն քաշեց, մարդկային ճակատագրին արժանացավ ու ինձմե բաժնվեցավ: բաժնվեցավ։ Վեց ցերեկ եւ յոթը գիշեր վրան լացի ու ողբացի, թույլ չտվի, որ զինքը թաղեն, մինչեւ որ երեսը որդ ինկավ։ Բարեկամիս այս տխուր տեսքեն սարսափեց ա, մահեն սոսկալով տափաստանները փախա։ Բարեկամիս դառն ճակատագիրը ծանրացած է վրաս, ահա անոր համար ելա, տափաստաններուն ճամփան բռնեցի։ Էնկիդուին անողորմ ճակատագիրը ծանրացած է վրաս, անոր համար ելա տափաստաններուն ճամփան բռնեցի։ Ո՜հ, ինչպե՞ս կրնամ լուռ ու մունջ մնալ, ինչպե՞ս կրնամ տանիլ։ Բարեկամս, որ այնքան կը սիրեի, հող դարձավ։ Արդյոք ես ալ անոր պես պիտի չպառկի՞մ, որպեսզի հավիտյանս հավիտենից չկրնամ պառկած տեղեն ելլել։
Եւ Գիլգամեշ նորեն ըսավ անոր՝ նավավար Ուրշանաբին.
— Արդ, Ուրշանաբի, ո՞ւր է ճամփան, որ դեպի Ուտնապիշտիմը կը տանի։ Ի՞նչ նշան ունի։ Ըսե, ի՞նչ կըլլա, ըսե ինձի այդ ճամփուն հայտանշանը։ Եթե կարելի է, կուզեմ ծովե անցնիլ, եթե կարելի չէ, կուզեմ իրեն երթալ տափաստաններէն անցնելով:անցնելով։
Ուրշանաբին ըսավ Գիլգամեշին.
— Ձեռքերդ, Գիլդամեշ, արգելք եղան անցնելուն: անցնելուն։ Դուն ջարդեցիր կոփածո քարերը, որոնք ինձի համար իբրեւ կամուրջ էին մահվան խաղաղ ջուրերեն անցնելու համար: համար։ Առանց անոնց կարելի չէ: չէ։ Սակայն դուն, Գիլգամեշ, տապարդ առ եւ դարձյալ անտառ գնա, ծառի հարյուր քսան շիտակ բուն կտրիր վաթսուն կանգուն երկարությամբ։ Կեղեւաթափ ըրե տաշե ու ինձի բեր։
Գիլգամեշ այս խոսքերը լսելով կացինը առավ, սուրը մեջքեն հանեց եւ անտառը մտավ։ Հարյուր քսան սլացիկ ծառի բուն կտրեց, վաթսուն կանգուն երկարությամբ, կեղեւահան ըրավ տաշեց եւ Ուրշանաբիին բերավ։
Եւ այն ատեն Ուրշանաբին ըսավ Գիլգամեշին.
— Հառա՜ջ, հառա՜ջ, Գիլգամեշ: Գիլգամեշ։ Ձող մը առ ձեռքդ եւ առաջ մղե նավը։ Բայց նայե, որ ձեռքդ մահվան ջուրին չդպչի՛: չդպչի՛։ Երկրորդ, երրորդ եւ չորրորդ ձողն ալ վերցուր, Գիլգամեշ։ Հինգերորդն, վեցերորդն եւ յոթներորդն ալ վերցուր, Գիլգամեշ։ Տասնրմեկերորդ եւ տասներկուերորդ ձողն ալ վերցուր, Գիլգամեշ:Գիլգամեշ։
Եվ քաջազոր Գիլգամեշը հարյուրքսան ձողը ամբողջությամբ սպառեց։ Բայց չվարանեցավ, գոտին արձակեց, հագուստները պատռեց, հանեց եւ ձեռքերովը վեր բարձրացուց իբրեւ առագաստ։ Մինչ Ուտնապիշտիմը դեպի հեռուները կուղղե հայացքը եւ իր սրտին հետ խոսելով կը մտածե, «Ինչպե՞ս կըլլա, որ նավուն կոփածո քարերը ջախջախված են ու նավով մեկը այս կողմը կուգա, որ իրավունք չունի։ Եկողը իմ մարդկանցից չէ ։ Կը տեսնեմ, որ եկողը մարդ ալ չէ։ Կը նայիմ, թե արդյոք մարդ մը չէ՞։ Այդ արարածը բոլորովին ինձի կը նմանի։ Արդյոք ի՞նչ է սրտին փափագը»։
Ուտնապիշտիմը հարց տվավ Գիլգամեշին.
— Ինչո՞ւ այտերդ ծյուրած են։ Ինչո՞ւ գլուխդ կախ է, ինչո՞ւ սիրտդ տխուր է. դեմքդ մաշած։ Ինչո՛ւ հոգիդ ծանրաթախիծ վիշտով լեցված է։ Հեռու վայրերն եկող ճամփորդի կը նմանիս, երեսներդ ցուրտեն ու արեւին շողեն այրած են։ Ինչո՞ւ գահդ թափուր թողած, տափաստանները կը թափառիս:թափառիս։
Գիլգամեշ պատասխանեց Ուտնապիշտիմին.
— Ո՜հ, Ուտնապիշտիմ, ինչպե՞ս այտերս ծյուրած չըլլան, ինչպե՞ս գլուխս կախ չըլլա, ինչպե՞ս սիրտս տխուր չըլլա ու դեմքս մաշած։ Ինչպե՞ս հոգիս ծանրաթախիծ վիշտով լեցված չըլլա, ինչպե՞ս հեռու վայրերե եկող ճամփորդի մը չնմանիմ: չնմանիմ։ Ինչպե՞ս երեսներս ցուրտեն ու արեւի շողեն այրած չըլլա, ինչպե՞ս թափուր չթողեի գահս եւ չթափառեի տափաստանները։ Կրտսեր եղբայրս եւ բարեկամս՝ Էնկիդուն, տափաստաններուն հովազը, որ ինձի հետ մայրիներու լեռը բարձրացավ, զարհուրելի Խումբաբան զգետնեց, լայնատարած տափաստաններուն հովազը որսաց, հող դարձավ։ Մեր փափագը կատարվեցավ: կատարվեցավ։ Lեռները բարձրացանք, մայրիներու անտառը բնակող Խումբաբան խորտակեցինք, լեոներու կիրճերուն մեջ առյուծներ բռնեցինք սպանեցինք։ Կործանեցինք նաեւ երկնային ցուլը։ Բարեկամս, Էնկիդուն զոր անսահմանորեն կը սիրեի, որ ինձի հետ ամեն դժվարություն քաշեց, Էնկիդուն, կրտսեր եղբայրս, որ ինձի հետ ամեն նեղություն քաշեց, ինձմե բաժնվեցավ, մարդկային ճակատագրին, արժանացավ։ Վեց ցերեկ եւ յոթ գիշեր վրան լացի, թույլ չտվի, որպեսզի զինքը թաղեն, մինչեւ որ երեսը որդ ինկավ։ Բարեկամիս տխուր տեսքեն սարսափեցա, մահեն սոսկալով տափաստանները փախա։ Բարեկամիս դառն ճակատագիրը ծանրացած է վրաս, անոր համար ելա տափաստաններուն ճամփան բռնեցի։ Ո՜հ, ինչպե՞ս կրնամ լուռ ու մունչ մնալ։ Ինչպե՞ս կրնամ հանդուրժել։ Բարեկամս, որ այնքան կը սիրեի, հող դարձավ։ Արդյոք ես ալ օր մը անոր պես պիտի չպառկիմ, որպեսզի հավիտյանս հավիտենից չկրնամ պառկած տեղես ելլել։
Եւ նորեն Գիլգամեշ պատմեց Ուտնապիշտիմին.
Ուտնապիշտիմ ըսավ Գիլգամեշին,
— Թո՜ղ, Գիլգամեշ, տրտունջդ եւ ցասումդ: ցասումդ։ Աստվածներուն ու մարդկանց ճակատագիրը նույնը չէ։ Հայրդ ու մայրդ քեզ մահկանացու ծնեցին։ Ճիշտ է, որ դուն երկու երրորդով աստված, իսկ մեկ երրորդով մարդ ես, բայց մարդկային մեկ երրորդ մահվան ենթակա է, եւ այդ է որ քեզ մարդկանց ճակատագրին կը կապե։
Գիլգամեշ հարց տվավ Ուտնապիշտիմին.
Եւ Ուտնապիշտիմ պատասխանեց Գիլգամեշին.
— Մահ դաժան է եւ անգութ. նա ամեն կյանքի վերջ կու տա մշտապես ։ Շարունակ տուն չենք շիներ։ Հավիտենապես դաշինք չենք կնքեր։ Եղբայները մշտնջենական ժառանգություն չեն բաժներ։ Մարդ միշտ բազմանալու հաճույքը չի վայելեր։ Ատելությունը աշխարհիս վրա հավիտենապես չի մնար։ Անընդհատ եւ անվերջ գետը չի հորդիր եւ երկրին միշտ ջրհեղեղ չի բերեր։ Աչքը միշտ արեւին երեսը չի նայիր։ Նախաժամանակներե ի վեր տեւական ու հավերժ մնայուն չկա։ Քնացողր եւ մեռյալը որքա՜ն նման են իրարու։ Մի՞թե երկուքն ալ մահվան պատկերին չեն նմանիր։ Ամենակարող Անհունակիները, մեծ աստվածները եւ Մամմետումը,— ճակատագիրը Ճակատագիրը ստեղծող դիցուհին, մարդուս ճակատագիրը կսահմանին, հոգիներուն կյանք եւ մահ կը բաշխեն, բայց մահանալու օրը չեն թողներ իմանալ։
== ՏԱՍՆՈՒՄԵԿԵՐՈՐԴ ՊՆԱԿԻՏ ==
Ուտնապիշտիմ ըսավ Գիլգամեշին.
— Թաքուն բան մը կուզեմ հայտնել քեզի, Գիլգամեշ, աստվածներուն գաղտնիքը կուզեմ հայտնել քեզի։ Անշուշտ կը ճանչնաս Շուրիպպակ քաղաքը, որ Եփրատի ափը կը գտնվի։ Ան շատ հին քաղաք մըն էր, ուր աստվածները կը բնակին: բնակին։ Եւ արդ, աստվածները կորոշեն՝ ահավոր ջրհեղեղ մը ընել։ Խորհրդի նստած էին մեծազոր աստվածահայր Անու, դյուցազն Էնլիլը, իրենց խորհրդական Նինուրտան, պաշտոնավար Էննուգին եւ ջրերու խորությանց աստված Նինիգիկու-Էան։ Այս վերջինը աստվածներուն որոշումն ու հրամանը հաղորդեց եղեգնաշեն տնակին.
«Եղեգնատուն, եղեգնատուն, պատ-պատվար եղեգնատուն, լսիր դու պատ եւ իմացի՛ր։ Շուրիպպակցի, Ուբար-Տուտուի որդի, տունդ քանդիր, տապան մը շինե, հարստությունդ թող եւ կյանքդ փըրկիր։ Գույքերեդ հրաժարե, հոգիդ ազատե, ամեն տեսակ կենդանի նավիդ մեջ վերցուր։ Շինելիք նավուդ երկայնքը եւ լայնքը համաչափ պիտի ըլլա եւ վրան տանիք մը շինե»։
Արեւածագին ամեն բան պատրաստեցի եւ ծովեզերք գնացի եւ սկսա տապանը պատրաստել։ Փայտ, խայծղան եւ ուրիշ ինչ որ պետք էր, ճարեցի, նավուն հատակագիծը կազմեցի եւ գծեցի։ Բոլոր ծառաներս, ուժեղ կամ տկար, գործի անցան։ Հինգ օրեն տապանին արտաքին մասր ավարտվեցավ։ Տապանին հատակը մեկ իկու¹ մեծություն ուներ, եւ պատերն ալ հարյուր քսան կանգուն բարձրություն ունեին։ Նմանապես հարյուր քսան կանգուն էր անոր տանիքեն եզերքը։ Տապանը յոթ հարկեն էր։ Հատակը ինը մասի բաժանեցի։ Մեջտեղը գուբեր զետեղեցի եւ ջուրով լեցուցի։ Տապանին ուղղություն տալու համար երկար ձողեր ճարեցի. ինչպես նաեւ ուրիշ պիտույքներ, վեց շար կուպր վառարանին համար, երեք շար խայծղան ամբարեցի։ Բեռնակիրները երեք շար ձեթ ներս բերին. մեկ շար² ձեթ դուռներ յուղելու համար պետք եղավ, երկու շար ձեթ ալ նավապետը պաշար ըրավ։ Քաղաքին բնակիչները կերակրելու համար շատ արջառներ մորթեցի, ամեն օր ոչխար ալ կը սպանեի։ Գետի ջուրի պես առատ սուսամի յուղ, քաղցու եւ գինի խմցուցի ու նոր տարվան տոնին պես խնջույք սարքեցի։
Յոթներորդ օրը տապանը պատրաստ էր: էր։ Բայց զայն ջուրը իջեցնելը եւ բեռնելը շատ դժվար էր: էր։ Տապանը հեծաններու վրա հանելե հետո նիգերով հրեցինք եւ վերջապես ջուրր իջեցուցինք:իջեցուցինք։
Նավուն երկու երրորդը ջուրին մեջ թաղվեցավ։ Ինչ որ ունեի, նավին մեջ բարձրացրի ու տեղավորեցի, որքան արծաթ եւ ոսկի ունեի, նավուն բեռնեցի, նաեւ տեսակ-տեսակ անասուններ նավ հանեցի: հանեցի։ Ընտանիքս ու տոհմս, բոլորն ալ նավի մեջ լեցուցի: լեցուցի։ Նաեւ վայրի անասուններեն մեկ-մեկ հատ հոն տարա: տարա։ Բոլոր վարպետները նավուն մեջ վերցրի։
Շամաշ ինձի հետեւյալ պայմանաժամը որոշեց. «Երբ խավարին տերը երեկոյան մթնշաղը տարածե ու երկրիս վրա կարկուտ եւ անձրեւ տեղա, դուն ներս քաշվե եւ տապանիդ դուռը գոցե»:գոցե»։
Որոշված ժամանակը եկավ. իրիկուն մը խավարին տիրողները երկրիս վրա սոսկալի անձրեւ եւ կարկուտ թափեցին: թափեցին։ Դուրս նայեցա, տեսա, որ զարհուրելի էր օդը: օդը։ Տապանը մտա եւ դուռը գոցեցի: գոցեցի։ Պուզուր-Ամուրի նավավարիս հանձնեցի նավ-պալատս եւ անոր մեջ եղածները է:է։
Առաջին այգալուսը ծագելուն մութ եւ փոթորկաբեր ամպեր դիզվեցան երկնքին երեսր։ Այդ միջոցին սեւ ամպերուն մեջեն փայլակի եւ ամպրոպի աստվածը՝ Ադադը որոտաց. Շուլլատ եւ Խանիշ անոր առջեւեն, իբրեւ սուրհանդակներ կը սուրային լեռներու ու ձորերու վրայ են։ Էրագալ վերջապես փրցուց աշխարհիս ղեկը, Նինուրտան գնաց եւ հակառակ ուղղությամբ հոսանքներ առաշ բերավ։ Անհունակիները ջահերը բարձրացնելով կը լուսավորին երկիրը իրենց սոսկալի լույսով։ Ադադի զայրույթը մինչեւ երկինք կը հասնի։ Երկինք-գետինք իրար կը խառնվին. լույսին նշույլը չի մնար, ամբողջ երկիրը, կլոր կճիկի նման ջարդ ու փշուր ըլլալով կործանվեցավ։
Էան բերանը բանալով, ըսավ դյուցազն Էնլիլին.
«Դյուցազն, դուն որ բոլոր աստվածներեն իմաստուն ես, ինչպե՞ս կրցար անխոհեմ կերպով ջրհեղեղ անել։ Թող միայն այն քավեր մեղքը, ով որ մեղավոր էր, թող պատժվեր միայն այն, ով որ ոճրագործ էր։ Պետք էր որ համբերեիր, ոչ թե սպանեիր: սպանեիր։ Փոխանակ ջրհեղեղ հանելու, կրնայիր առյուծ մը արձակել, որ մարդոց թիվը պակասեցներ, ջրհեղեղիդ փոխարեն, ավելի լավ կըլլար, եթե գայլ մը գար եւ մարդոց թիվը պակասեցներ, ջրհեղեղիդ փոխարեն կրնայիր սով մը բերել աշխարհիս վրա։ Ջրհեղեղիդ փոխարեն ավելի լավ կըլլար, եթե համաճարակը գար եւ ուչնչացներ մարդկությունը։ Բայց ես չուզեցի մեծ աստվածներուն գաղտնիքը հայտնել: հայտնել։ Եղեգե պատին մեջեն մեծ իմաստունին՝ Ուտնապիշտիմին միայն երազ մը ղրկեցի։ Ահա այն այսպես տեղեկացավ աստվածներուն գաղտնիքին։ Այժմ դու նրան խորհուրդ տուր։
Էնլիլ ալ նավս բարձրացավ, ձեռքես բռնեց, որպեսզի ես եւ կինս տապանես իջնանք։ Հետո հրամայեց, որ կինս ծունկի գա քովս։ Ապա ինքը երկուքիս մեջտեղը կեցավ, ձեռքը մեր ճակատին դնելով մեզ օրհնեց. «Ուտնապիշտիմ նախապես մարդու զավակ էր, ասկե հետո մեզի, աստվածներուս, հավասար են Ուտնապիշտիմը եւ իր կինը։ Արդ այնտեղ հեռուն, գետաբերանին մոտ թող բնակի Ուտնապիշտիմը»։
— Այո, դուն բարի ես, կը ցավակցիս մարդուն։ Ուրեմն ելիր, իրեն համար հաց եփե ու սնարին տակը դիր եւ պատին վրա խազե այն օրերը, որոնք քնանալով կանցնե։
Կինը Գիլգամեշին համար հաց եփեց եւ անոր սնարին տակը դրավ եւ այն օրերը, որոնք քնանալով անցուց, պատին վրա խազեց։ Առաջին անգամ թխված հացը բոլորովին չորցավ, երկրորդը՝ բոթ-բոթ եղավ, երրորդը՝ բորբոսնեց, չորրորդը արդեն ճերմակացած էր։ Հինգերորդը՝ գույն կառնե, վեցերորդը՝ արդեն եփած է, յոթներորդը՝ դեռ թոնիրը չդրած եւ ահա, իմաստուն Ուտնապիշտիմը արդեն մշտեց Գիլգամեշը եւ ան արթնացավ:արթնացավ։
Գիլգամեշ բերանը բացավ եւ ըսավ Ուտնապիշտիմին՝ հեռավորին.
Եւ Ուտնապիշտիմ ըսավ իր նավավարին՝ Ուրշանաբիին.
— Չըլլա ուրիշ անգամ այս քարափը ոտք կոխես, Ուրշանաբի, չըլլա, որ ուրիշ անգամ որեւէ մեկը ջուրեն այս կողմ անցկացնես, չըլլա, որ ուրիշ անգամ որեւէ մահկանացու մը ջուրին այս կողմը անցկացնես եւ կայքս բերես։ Ահա նայիր վրան, տես գլուխը այն մարդուն, զոր այստեղ բերիր: բերիր։ Ամբողջ մարմինը աղտով ծածկված է, հագած մորթերը անոր անդամներուն գեղեցկությունը այլափոխած են։ Ուրշանաբի, հետդ առ եւ ջուրին քովը տար զինքը, որպեսզի լվացվի եւ ձյունին պես ճերմկի։ Թող կեղտոտ մորթերը վրայեն հանե, նետե,որպեսզի ծովը տանի: տանի։ Իր գեղեցիկ եւ ձյունաթույր մարմինը թող նորեն երեւան գա։ Գլուխը թող նոր փաթթոց մը կապե, նոր հագուստ հագնի, ամոթը գոցելու համար։ Մինչեւ որ Գիլգամեշ եկած ճանապարհներով իր պարսպապատ քաղաքը՝ Ուրուկ չհասնի, թող չմաշի ու նոր մնա։
Ուրշանաբին առավ ու ծովափը տարավ Գիլգամեշը, որ հոն լոգանք ըրավ եւ մաքրվեցավ եւ ձյունի պես ճերմկցավ։ Մորթը ջուրին մեջ նետեց որպեսզի առնի տանի: տանի։ Մարմնի գեղեցկությունը երեւան եկավ։ Գլխուն փաթթոցն ալ նորոգեցավ, նոր հագուստ մը հագավ ու ամոթը գոցեց։ Եվ մինչեւ որ եկած ճանապարհով իր պարսպապատ քաղաքը չհասավ, հագուստին գույնը չնետեց, չմաշեցավ։
Գիլգամեշ եւ Ուրշանաբի նավը նստան ու մեկնելու վրա էին, երբ Ուտնապիշտիմին կինը ըսավ իր ամուսնուն հեռավորին.
Ուտնապիշտիմ ըսավ Գիլգամեշին.
— Դուն, ո՜վ Գիլգամեշ, չարչարվեցար, մաքառեցիր, ճիգ թափեցիր այստեղ եկար, ի՞նչ կրնամ տալ քեզի որ հետդ տանիս: տանիս։ Գիլգամեշ, կուզեմ քեզի գաղտնիք մը տալ։ Այո, անծանոթ, կենարար բույսի մը տեղը պիտի ըսեմ քեզի, բույսի մը տեղ, որուն արմատները եւ ճյուղերը փշատիի կը նմանին եւ վարդենիի նման կը խայթեն ձեռքդ։
Եթե կրնաս այս հրաշագործ բույսին տիրանալ, որ Եփրատի ջուրերուն մեջ կաճի, մշտնջենապես երիտասարդ կը մնաս։
Գիլգամեշ քրմապետին խորհուրդներուն անսալով գոտին կապեց, որ հիսուն մինա կը կշռեր, բայց այդ հիսուն մինա ծանրությունը իրեն համար միայն երեսուն շեքել¹ թվեցավ։ Մեկ տաղանդ եւ հիսուն մինա կշռող ռազմական կացինը վերցնելով, մտածեց. «Եթե ծառին արմատներուն մեջ ապրող եւ շարունակ արթուն օձուն գլուխը ջախջախեմ կամ ճզմեմ։ ձառին գագաթը թառած Իմդուգուդ թռչունը պիտի վախնա եւ, իր ձագերը առնելով, լեռները պիտի ապաստանի։ Փոթորիկներու պատճառ եղող վհուկը, որ այս ծառին խոռոչի մեջ կապրի, պիտի թողու իր որջը, եւ ես անոնց ամայի բույները պիտի ավերեմ»։
1. 60 շեքելը 1 մինա է եւ 60 մինա 1 տաղանդ է, 1 մինա Հավասար է մոտավորապես 0,5 կգ:կգ։
Գիլգամեշ ծառը բռնեց արմատախիլ ըրավ եւ սաղարթապսակը կտրեց։ Երբ ձառը իր ուսին դրած քաղաքի մարդոց քով եկավ, անոնք զարմացան. «Գիլգամեշ, այդ ծառը անշուշտ Իրնինի սուրբ դիցուհիին պիտի նվիրե, իբրեւ գահ կամ մահճակալ»։
Դյուցազն Գիլգամեշ ատաղձագործին տարավ ծառը զենք ու զրահ շինել տալու համար: համար։ Հետո հրամայեց, որպեսզի բովանդակ Ուրուկի մեջ ամենուրեք լռություն ու խաղաղություն տիրե մինչեւ հաջորդ գիշեր։ Լռությունը ու խաղաղությունը պահպանելու համար փողոցներուն մեջ հսկիչ գրավ, այնտեղ ուր հիվանդ կար, բժիշկ ղրկել տվավ, այնտեղ ուր մայրեր կային, անոնց զավակներուն համար հաց ղրկել տվավ, ուր քույրեր կային, անոնց եղբայրներուն խմելու ջուր լեցնել տվավ։ Ամէնուն օգնեց, որպեսզի լռությունը եւ խաղաղությունը պահպանվի եւ չխռովվի։
Իրիկունը խոր փոս մը բացավ հողին մեջ, իր զենքն ու զրահը այդ փոսին բերանը դրավ, անոր շուրջ կախարդական շրջանակ մը գծելե ետք, տուն գնաց։ Ցայգալուսին մոտեցավ փոսին, որուն շուրջ շրջանակ մը գծած էր եւ ուզեց ոգեկոչել դժոխքին ստվերները։ Այդ պահուն լռության միջեն աղջնակի մը սուր ձայնը ելավ։ Առավոտյան դեմ քունին մեջ գեշ երազ մը իրեն սոսկում պատճառած էր։ Եվ այդ փոքրիկ աղջկա աղաղակեն Գիլգամեշի կախարդական զենքն ու զրահը տապալեցան դժոխքը ինկան։
Էնկիդուն, կրտսեր եղբայրն ու ընկերը, խորխորատեն ձայն տվավ.
— Գիլգամեշ, տեր իմ, ինչո՞ւ արցունք կը թափես։ Զենքդ դարձյալ գետնին տակեն վեր պիտի բերեմ։ Գիլգամեշ, լսե, սակայն, թե ինչ կուզեմ ըսել քեզի։ Եթե գետնին խորը, մութ աշխարհ կուզես իջնել, պետք չէ, որ տաճար մտնես, պետք չէ, որ մաքուր զգեստ հագնիս, այլապես մեռյալները կը ճչան, քեզ թշնամի կարծելով։ Պետք չէ, որ անոթին մեջեն լավ օծանելիք առնես եւ մարմինդ օծես, այլապես անոնք շուրջդ կը հավաքվին, երբ անոր հոտը առնեն։ Պետք չէ, որ աղեղդ գետնին դպցնես, այլապես կը շրջապատէն քեզ անոնք, որոնք աղեղնահար եղած են, պետք չէ ձեռքդ իշխանական գավազան առնես, այլապես հոգիները քեզ տեսնելով դող կելլեն։ Պետք չէ, որ ոտնաման հագնիս, գետնին տակը պետք չէ, որ աղմուկ հանես, սիրածդ կինդ պետք չէ, որ համբուրես, եթե վշտացած ես զավակեդ, պետք չէ, որ զայն ծեծես, այլապես դժոխային թշվառությունը քեզ կը պատե։ Նինազուի հավետ լուռ, հավետ խաղաղ մայրը, որ այստեղ կը հանգչի, մերկ է եւ իր գավաթանման ստինքները ամոթից զերծ են¹:են¹։
1. Հոս ըսել կուզե թե հանգուցյալը հողին տակ միշտ մերկ է, բայց այպանելի կամ ամոթալի չէ։
Սակայն Գիլգամեշ աստծու սուրբ տաճարը մտավ, մաքուր զգեստ հագավ — մեռյալները ճչացին զինքը թշնամի կարծելով, անոթին մեջեն լավ ոծանելիք առավ ու մարմինը օծեց, մեռյալներուն հոգիները հոտ առնելով շուրջ հավաքվեցան։ Աղեղը գետնին դպցուց, անոնք, որ աղեղնահար եղած էին, զինքը շրջապատեցին. գավազանը ձեռքը առավ հոգիները դող ելան։ Ոտնաման հագավ, քայլած ստեն գետնին տակը աղմուկ հանեց, սիրած կինը համբուրեց եւ այն կինը, որուն դեմ բարկացած էր ծեծեց։ Իր սիրած զավակը համբուրեց, ու այն տղան, որուն դեմ բարկացած էր, ծեծեց եւ ահա դժոխային թշվառությունը զինքը պատեց։ Նինազուի մայրը հավետ լուռ, հավետ խաղաղ հոս մերկ կը հանգչի եւ իր գավաթանման ստինքները ամոթե զերծ են։ Էնկիդուն գետնին տակեն ուզեց վեր ելլելս: ելլելս։ Ոչ Նամտարը, եւ ոչ ալ Ասակուն բռնեցին զինքը — գերհզոր հողը բռնեց զինքը։ Ներգալի անողոք պահապանը չբռնեց զինքը — գերհզոր հողը բռնեց քը։ Ան չինկավ պատերազմ ին դաշտին վրա — գերհզոր հողը բռնեց զինքը։
Արդ, լալագին հեծեց Գիլգամեշ Նինսունի որդին Էնկիդուի համար։ Էկուրը՝ Էնլիլի տաճարը գնաց.
Գիլգամեշ տակավին հարցուց իր բարեկամին.
— Պատմե ինձի բարեկամս, հոգիներու մասին, որոնք վարը՝ դժոխքը կապրին:կապրին։
— Ամենքն ալ նույն վիճակին ենթարկված են, լույսին երեսը չեն տեսներ, մութին մեջ կորսված են, թռչուներու պես փետուրներե հագուստ հագած են եւ իրենց սնունդը փոշի եւ ցեխ է։
— Այո տեսա, հայրը ու մայրը գլուխը բռնած են եւ կինը վրան խոնարհած է։
— Տեսա՞ր այն, որուն դիակը դաշտը նետվեցավ:նետվեցավ։
— Այո տեսա, անոր հոգին դժոխքի մեջ հանգիստ չունի։
</div>
[[Կատեգորիա:ԱրձակԿատեգորիա։Արձակ]][[Կատեգորիա:ԷպոսԿատեգորիա։Էպոս]]
