Changes
/* Փրփրուն ըմպելիքի փոշի */
Ի՞նչ ես անընդհատ ռադիոն պտտում, միայն ռադիո ես լսում, կարծես քեզ համակել է արտակարգ հաղորդագրությունների հանդեպ վայրի կիրքը։
===Արտակարգ հաղորդագրություններ===
Դժվար է փորձարկումներ անել իմ թմբուկի սպիտակ մակերեսի վրա։ Եվ ես դա պետք է հաշվի առնեի։ Իմ կյանքը պահանջում է, որպեսզի փայտը միշտ միևնույնը լինի։ Նա ցանկանում է թմբկահարության մեջ լսել հարցեր և թմբկահարությամբ տալ պատասխաններ և կամ թմբկահարության միջոցով անկաշկանդ կտտացնելով, հարցն ու պատասխանը թողնել բաց։ Այդպիսով իմ թմբուկը՝ դա ձեզ համար թավա չէ, որն արհեստականորեն տաքացնելուց հետո հում մսին ստիպում է շառագունել, դա պարահրապարակ չէ զույգերի համար, որոնք դեռ չգիտեն՝ զո՞ւյգ են, իրենք, արդյոք, թե դեռ ոչ։ Ահա թե ինչու Օսկարը ոչ մի անգամ, նույնիսկ բացարձակ միայնության ժամերին, իր թմբուկի մակերեսի վրա փրփրուն ըմպելիքի փոշի չէր ցանում և այդ փոշու հետ իր թուքը չէր խառնում և չէր կազմակերպում ներկայացում, որը չեմ տեսել մի քանի տարի և որի կարիքը շատ եմ զգում։ Ճիշտ է, Օսկարը չի կարող այդ աստիճան անվերապահությամբ հրաժարվել վերոհիշյալ փոշու հետ փորձարկումներ անելուց, սակայն նա այստեղ գնում է ուղիղ ճանապարհով և թմբուկին գործին չի խառնում՝ այլ խոսքերով, ես ինձ դարձրել եմ ծիծաղի առարկա, քանզի առանց իմ թմբուկի կապրեմ հավերժ խայտառակված։
Սկզբնական շրջանում փոշին հայթայթելը բավականին դժվար էր։ Ես Բրունոյին ուղարկում էի բոլոր գրաֆենբերգյան գաղութային ապրանքների կրպակներով մեկ, ստիպում էի նրան տրամվայով ուղևորվել Հերրեսհայմ։ Խնդրում էի նրան բախտը փորձել նաև քաղաքում, սակայն նույնիսկ զովացուցիչ ըմպելիքների այն կրպակներում, որպիսիք կարելի է գտնել ցանկացած երթուղու վերջին կանգառներում, Բրունոն չէր կարողանում ինձ համար ձեռք բերել թշշացող փոշի։ Համեմատաբար երիտասարդ վաճառողուհիները ընդհանրապես չգիտերին, թե դա ինչ է, կրպակների տարիքավոր տերերը շատախոսելով սկսում էին վերհիշել, թե ինչի մասին է խոսքը՝ ըստ Բրունոյի պատմածների, մտածկոտ տեսքով շփում էին ճակատները և պատասխանում․ «Ձեզ ի՞նչ է ախր պետք։ Փրփրուն ըմպելիքի փոշի՞։ Ախր, ինչքան ժամանակ է, որ այն չի լինում։ Այն Վիլհելմի ժամանակներում է եղել, Ադոլֆի ժամանակներում ևս, ամենասկզբում։ Այո, դա ժամանակներ էին։ Սակայն եթե դուք լիմոնադ կամ ասենք կոլա ցանկանա՞ք․․․»։
Իմ հաշվին իմ հիվանդապահը լիմոնադ ու կոկա֊կոլայի շատ շշեր դատարկեց, սակայն այդպես էլ ինձ համար չհայթայթեց այն, ինչը խնդրել էի։ Եվ, այնուամենայնիվ, Օսկարի ցանկությունը կատարվեց, քանզի Բրունոն ցույց տվեց այդ գործում իր անխոնջությունը․ երեկ նա ինձ սպիտակ գույնի, վրան ոչինչ չգրված տոպրակ բերեց։ Հատուկ բժշկական հաստատության լաբորանտուհին, ոմն ֆրոյլյայն Կլյայն, ըմբռնումով լցվելով, պատրաստակամություն հայտնեց բացել իր բոլոր տուփիկները, արկղերն ու տեղեկատուները, մի քանի գրամ վերցրեց նրանից, մի քանի գրամ սրանից և, ի վերջո, բազմաթիվ փորձերից հետո, խառնեց փոշին, ինչպես դա նկարագրված էր Բրունոյի պատմածներում․ փոշին կարողանում է թշշալ, փրփրել, կանաչ գույն ստանալ և նույնիսկ ասպրիկի թեթևակի հոտ արձակել։
Իսկ այսօր հենց այցելությունների օրն էր։ Եկավ Մարիան։ Սակայն նախ Կլեփը եկավ։ Մենք նրա հետ երեք քառորդ ժամ ծիծաղեցինք ինչ֊որ մի հիմարության վրա, որն արժանի չէ հիշատակման։ Ես խնայեցի Կլեփին և Կլյայնի լենինյան զգացմունքները, խոսակցության ժամանակ օրախնդիր թեմաներին չանդրադարձա՝ կարճ ասած, ոչ մի խոսք չասացի այն շտապ հաղորդագրության մասին, որը փոքրիկ ռադիոընդունիչի օգնությամբ, Մարիան ինձ այն մի քանի օր առաջ էր նվիրել, տեղեկացնում էր Ստալինի մահվան մասին։ Սակայն ամեն ինչից դատելով՝ Կլեփը տեղյակ էր, քանի որ նրա շագանակագույն վանդակավոր վերարկուի թևքի վրա ցցված էր ոչ հմտորեն կարված սգո ժապավենը։ Այնուհետև Կլեփը վեր կացավ, իսկ Վիտլերը ներս մտավ։ Ակնհայտ էր, որ երկու ընկերները կրկին վիճել են, քանզի Վիտլերը ծիծաղելով ողջունեց Կլեփին և մատներով նրան եղջյուրիկներ ցույց տվեց։
― Այսօր առավոտյան, երբ ես սափրվում էի, Ստալինի մահը ինձ ոչնչացրեց, ― զազրախոսում էր Վիտլերը՝ օգնելով, որ Կլեփը հագնի վերարկուն։
Լայն դեմքի վրա երկյուղածության ուժեղ փայլ ունեցող Կլեփը քիչ վեր բարձրացրեց իր թևքի վրայի սև կտորը։
― Ահա, հենց այդ պատճառով էլ ես սգում եմ, ― արտաբերեց նա և արմսթրոնգյան շեփորին նմանվելով՝ Նյուօռլեանական դիքսիլենդի ոճով պատկերեց թաղման առաջին տակտերը՝ տրա֊տարա֊րա֊տա֊րա֊րա֊րա֊րա, ինչից հետո խցկվեց դռան մեջ։
Իսկ Վիտլերը մնաց, նստել չցանկացավ, ավելին, սկսեց հայելու դիմաց պարել, և մենք շուրջ քառորդ ժամ փոխըմբռման ժպիտներ էինք փոխանակում՝ ամենևին էլ նկատի չունենալով Ստալինին։
Արդեն չեմ էլ հիշում՝ ուզո՞ւմ էի ես, արդյոք, Վիտլերին դարձնել իմ վստահելի անձը կամ, հակառակը, իմ առաջ խնդիր էի դրել նրանից արագ ազատվել։ Ես Վիտլերին հրապուրեցի դեպի իմ մահճակալը, ես նրա ականջը հրապուրեցի դեպի իմ շուրթերը և այդ լայնատարած խեցու մեջ շշնջացի․
― Փրփրուն ըմպելիքի համար փոշի։ Գոթֆրիդ, ասա, դու գիտե՞ս, թե դա ինչ է։
Նա սարսափով ետ թռավ իմ մահճակալի ճաղավանդակներից, դիմեց խանդալից ձայներանգի և իրեն բնորոշ թատերականության օգնությանը, նա իմ կողմը պարզեց ցուցամատը և ֆշշացրեց․
― Օ, սատանա, ինչո՞ւ ես դու մտադրվել քո փոշիով ինձ շեղել ճշմարտության ուղուց։ Մի՞թե դու մինչ այժմ չգիտես, որ ես հրեշտակ եմ։
Եվ Վիտլերը հրեշտակի նման իր թևերով թռավ գնաց՝ մինչ այդ լվացարանի գլխին մեկ անգամ ևս կանգնելու և «հայելի, իմ լույս» ասելու հաճույքից իրեն չզրկելով։ Իսկապես, որ հատուկ բժշկական հիմնարկության պատերից այն կողմ գտնվող երիտասարդները շատ տարօրինակ ժողովուրդ են և հակված են դեպի շինծուությունը։
Իսկ այդ պահին եկավ Մարիան։ Նրա հագին դերձակի կարած նոր գարնանային կոստյումն էր, մկնամոխրագույն պերճաշուք լայնեզր ու նրբաճաշակ գլխարկը՝ համեստ ծղոտագույն֊դեղին զարդարանքով, և այդ կառույցը նա նույնիսկ իմ սենյակում չհանեց։ Նա մտամոլոր բարևեց ինձ, դեմ տվեց այտը և անմիջապես միացրեց հենց այն ռադիոընդունիչը, որը չնայած ինձ էր նվիրել, սակայն ամեն ինչից դատելով՝ համարում է, որ նախատեսված է իր անձնական օգտագործման համար, քանզի այդ գարշելի պլաստմասե արկղիկը կոչված է ընդունելությունների օրերին փոխարինել մեր խսսակցության մի մասին։
― Դու այսօր առավոտյան ռադիո լսեցի՞ր։ Հրաշալի է, չէ՞։ Ինչպե՞ս ես դու կարծում։
― Այո, Մարիա, ― կարճ պատասխանեցի ես, ― ինձանից ևս չցանկացան թաքցնել Ստալինի մահը, իսկ այժմ խնդրում եմ քեզ, անջատիր ռադիոն։
Մարիան լուռ ենթարկվեց, այդպես էլ գլխարկը չհանելով նստեց, և մենք, ինչպես սովորաբար, խոսեցինք փոքրիկ Կուրտի մասին։
― Դու միայն մտածիր, Օսկար, այդ չարաճճին երկար գուլպաներ չի ուզում հագնել, իսկ դրսում մարտ ամիսն է, դեռ ցուրտ է լինելու, նրանք ռադիոյով կանխագուշակեցին։
Ես ռադիոյի կանխագուշակությունը չլսելու տվեցի և երկար գուլպաների հարցում պաշտպանեցի փոքրիկ Կուրտին։
― Տղան տասներկու տարեկան է, ― ասացի ես, ― նա դպրոցական ընկերների պատճառով անհարմար է զգում քայլել բրդե գուլպաներով։
― Իսկ ինձ համար առավել կարևոր է նրա առողջությունը, և թող մինչև Զատիկը գուլպաներ կրի։
Ժամկետը այնքան վճռական ձայնով էր նշանակված, որ ես փորձեցի զգուշությամբ հակաճառել․
― Այդ դեպքում ավելի լավ է նրա համար դահուկորդի շալվար գնես, որովհետև բրդե երկար գուլպաները իսկապես էլ սարսափելի տեսք ունեն։ Դու միայն քեզ հիշիր այդ տարիքում։ Հիշիր Լաբեսվեգի մեր բակը։ Ինչ արեցին նրանք այն ժամանակ Կեսխենի հետ, որին ես ստիպել էի մինչև Զատիկ երկար գուլպաներ հագնել։ Նուխի Էյկեն, որն այդպես էլ մնաց Կրիտոսում, Աքսել Միշքեն, որը մահվանից քիչ ժամանակ առաջ աղաղակ բարձրացրեց Հոլանդիայում, և Հարրի Շլյագերին, ինչ արեցին նրանք բոլորը Կեսխենի հետ։ Նրանք նրա երկար գուլպանեի վրա ձյութ քսեցին, գուլպաները կպան ոտքերին, և ստիպված եղան Կեսխենին տանել հիվանդանոց։
Այդ ամենը Սուզի Կատերի արածն էր, դա նա էր մեղավոր, այլ ոչ թե երկար գուլպաները։ ― Մարիան դա գոռաց ցասումով։
Չնայած Սուզին արդեն պատերազմի ամենասկզբում օժանդակում էր փոստատանը, իսկ հետո կարծես թե Բավարիայում ամուսնացավ, Մարիան Սուզիի հանդեպ, որը նրանից ընդամենը մի քանի տարով էր մեծ, այնպիսի կայուն ցասում ուներ, որպիսին կարող են ունենալ միայն կանայք, որոնք իրենց հակակրանքները պահպանում են երիտասարդ տարիքից մինչև խոր ծերությունը։ Եվ, այնուամենայնիվ, Կեսխենի՝ ձյութոթ երկար գուլպաների մասին հիշեցումը նրա համար լրիվ անհետևանք չմնաց։ Մարիան խոստացավ փոքրիկ Կուրտի համար դահուկային շալվար գնել, և մենք կարող էինք լիովին փոխել խոսակցության թեման։ Պարզվում է, որ փոքրիկ Կուրտի մասին կարելի էր բավականաչափ դրական բաներ հաղորդել։ Ծնողական վերջին ժողովում Շտուդիրնրաթ Բենիմանը նրա մասին գովասանքով է խոսել։
― Դու միայն մտածիր, նա առաջադիմությամբ դասարանում երկրորդն է։ Իսկ թե ինչպես է նա ինձ օգնում կրպակում, ուղղակի հնարավոր չէ բառեր գտնել։
Ես, հավանություն տալով, գլուխս շարժեցի և պատրաստակամություն հայտնեցի լսել նրբախորտիկների կրպակի նորագույն ձեռքբերումների մասին հաշվետվությունը։ Ես Մարիաին դրդում էի Օբերկասել փողոցում բաժանմունք բացել։ Նրան ասացի, որ իրավիճակը բարենպաստ է, և որ գները կայուն են՝ այդ վերջինը ես, ի միջի այլոց, լսել էի ռադիոյով, ինչից հետո որոշեցի, որ արդեն Բրունոյին զանգով կանչելու ժամանակն է։ Բրունոն հայտնվեց և ինձ մեկնեց փոշիով լցված սպիտակ տոպրակը։
Օսկարի ծրագիրը լավ էր մշակված։ Առանց որևիցե բացատրությունների ես Մարիայից խնդրեցի ձախ ձեռքը։ Սկզբում նա ինձ մեկնեց աջը, հետո ծիծաղելով և գլուխը թափ տալով՝ ուղղեց սխալը և ինձ մեկնեց աջ ձեռքի ափը դրսի մասով՝ հնարավոր է սպասելով, որ ես իր ձեռքը կհամբուրեմ։ Նա զարմանք հայտնեց միայն այն ժամանակ, երբ ես նրա ձեռքը շրջեցի ափով դեպի վեր և Վեներայի ու Լուսնի թմբերի միջև տոպրակից փոշի լցրեցի։ Նա դա էլ թույլ տվեց, իսկ վախեցավ միայն այն ժամանակ, երբ Օսկարը խոնարհվեց նրա ափի վրա և փրփրուն ըմպելիքի փոշին առատորեն ողողեց թքով։
― Օսկար, թող այդ հիմարությունները, ― նա զայրացավ, տեղից վեր թռավ, ետ գնաց և սարսափած աչքերը հառեց կանաչ փոշու թշշացող պղպջակների վրա։ Հետո նա սկսեց կարմրել ճակատից դեպի ներքև։ Ես արդեն սկսեցի որոշ հույսեր փայփայել, սակայն, նա երեք թռիչքով հասավ լվացարանին, ջուրը բաց թողեց մեր փոշու վրա, գարշելի ջուրը, նախ սառը, հետո տաքը, որից հետո իմ օճառով լվաց ձեռքերը։
― Երբեմն դու իսկապես էլ անտանելի ես դառնում, Օսկար։ Ի՞նչ կմտածի մեր մասին պարոն Մյունստերբերգը։
Խնդրելով, որ իմ հանդեպ ներողամիտ վերաբերմունք ցուցաբերի, նա նայեց Բրունոյին, որը հետևում էր իմ փորձին՝ տեղ զբաղեցնելով մահճակալի ոտնամասում։ Որպեսզի Մարիային ազատեմ շփոթմունքից՝ ես Բրունոյին խնդրեցի դուրս գալ և, նրա ետևից դուռը փակվելուց անմիջապես հետո, կրկին Մարիային կանչեցի դեպի իմ մահճակալը։
― Դու ինչ է, չե՞ս հասկանում։ Աղաչում եմ, հիշիր փրփրուն ըմպելիքի համար փոշին, մեկ տոպրակը՝ երեք պֆենինգ ։ Մտքերով վերադարձիր դեպի անցյալը․ ասպրիկ, ազնվամորի, որքան հրաշալի էր այն թշշում ու փրփրում, իսկ զգացմո՞ւնքը, Մարիա, իսկ զգացմո՞ւնքը։
Սակայան Մարիան չէր ցանկանում հիշել։ Ես նրան անհեթեթ վախ էի ներշնչում, նա նույնիսկ մի քիչ դողում էր, թաքցրել էր իր ձախ ձեռքը, ջղաձգորեն փորձում էր թեման փոխել, ևս մեկ անգամ տեղեկացրեց Կուրտի դպրոցական հաջողությունների մասին, Ստալինի մահվան մասին, ֆրաու Մացերատի նրբախորտիկների խանութի նոր սառնարանի մասին, Կասլիում նոր բաժանմունք բացելու հնարավորության մասին, սակայն ես պահպանում էի թշշացող փոշու հանդեպ իմ հավատարմությունը, ես ասում էի՝ թշշացող փոշի, նա վեր էր կենում, թշշացող փոշի՝ ասում էի ես, նա շտապողաբար հրաժեշտ տվեց, ուղղեց գլխարկը, չգիտեր, ոչ այն է հեռանա, ոչ այնէ՝ ոչ, սկսեց պտտել կարգավորման բռնակը, սարքի մեջ ճարճատյուն լսվեց, ես այդ ճայթյունը խլացրեցի իմ ձայնով․
― Թշշացող փոշի, Մարիա, հիշիր թշշացող փոշին։
Սակայան նա արդեն կանգնած էր դռների մեջ, լաց էր լինում, գլուխը տարուբերում էր և ինձ մենակ թողեց ճարճատող ռադիոյի հետ՝ զգուշորեն փակելով դուռը, կարծես սենյակում էր թողնում մահամերձին։
Այսպիսով, Մարիան այլևս չի կարող հիշել փոշին։ Իսկ ինձ համար, քանի դեռ ես պատրաստ եմ շնչել ու թմբկահարել, փոշին չի դադարի թշշալ և փրփրել․ քանզի իմ թուքն էր, որ քառասուն թվի ամռան ավարտին մոտ կենդանություն էր տալիս ասպրիկին և ազնվամորուն, արթնացնում էր զգացմունքներ, որոնք իմ մարմինը ուղարկում էին որոնումների, սովորեցնում էր ինձ շիկասունկեր, մորխեր և ինձ համար անծանոթ, սակայն լիովին ուտելի այլ սունկեր հավաքել։ Ինձ դարձրեց հայր, այո֊այո, հայր, տակավին դեռ պատանի հայր, թքից՝ հայր՝ արթնացնելով զգացմունքներ, դարձնելով հայր, հավաքելով ու բեղմնավորելով, քանզի նոյեմբերի սկզբին արդեն կասկածներ չմնացին․ Մարիան հղի է, նա երկրորդ ամսվա մեջ է, իսկ ես՝ Օսկարը՝ ապագա հայր։
Դրանում ես համոզված եմ մինչ օրս, քանզի Մացերատի հետ կապված պատմությունը տեղի ունեցավ շատ ավելի ուշ, երկու շաբաթ, ոչ, տասն օր անց այն բանից հետո, երբ ես նրա՝ սպիներով պատված Հերբերթ եղբոր մահճակալի վրա բեղմնավորեցի քնած Մարիային՝ նրա կրտսեր եղբայր ավագ եֆրեյտոր Ֆրանցի ուղարկած բացիկներով շրջապատված, մութ մթության մեջ, պատերի ու պատուհանների լուսամեկուսիչ թղթի ետևում էլ ես նրան հենց բռնաբարեցի, սակայն արդեն ոչ քնած, այլ մեր թախտի վրա բերանով օդ որսալիս, նա պառկած էր Մացերատի տակ, իսկ Մացերատը պառկած էր նրա վրա։
Իր թմբուկը տանելով՝ Օսկարը մուտքից մտավ հյուրասենյակ, իսկ այնտեղ նա իջավ ձեղնահարկից, որտեղ նստել ու տրվել էր մտորումներին։ Երկուսն էլ ինձ չնկատեցին։ Նրանց գլուխները շրջված էին դեպի վառարանը։ Նրանք նույնիսկ մարդավարի չէին հանվել։ Մացերատը վարտիքը իջեցրել էր մինչև ծնկները, իսկ շալվարը դիզվել էր հատակին։ Մարիայի շրջազգեստը և գիշերանոցը կուլուլվել էին կրծկալի վերևում՝ հասնելով մինչև թևատակերը։ Նրա վարտիքը ճոճվում էր աջ ոտքի վրա, որը այլանդակ ծռված՝ թախտից կախվել էր ցած։ Իսկ ձախը՝ նա այդտեղ կապ չուներ, ծալված դրված էր թախտի թիկնակի վրա։ Նրա ոտքերի արանքում մշտամնա էր Մացերատը։ Աջ ձեռքով նրա գլուխը մի կողմ շրջելով՝ նա աջով մեծացնում էր անցքը, որպեսզի դրա օգնությամբ մտնի այնտեղ։ Մացերատի չռված մատների արանքից Մարիան ինչ֊որ տեղ կողքը՝ գորգին էր նայում, կարծես սեղանի տակի փախչող նախշն էր ուսումնասիրում։ Մացերատը ատամներով բռնեց բարձի թավշե ծածկոցը և թավիշը հանգիստ էր թողնում, միայն երբ բառեր էին փոխանակում՝ չընդհատելով, սակայն, իրենց զբաղմունքը։ Միայն երբ ժամացույցը սկսեց խփել երեք քառորոդը, այն ժամանակահատվածում, քանի դեռ ժամացույցը խփում էր, նրանք երկուսով արգելակեցին։ Կրկին սկսելով, ինչպես մինչև ժամացույցի խփելը, նրան մշակել՝ Մացերատը ասաց․― Արդեն քառորդ է պակաս։
Այնուհետև նա կամեցավ իմանալ՝ դուր եկա՞վ արդյոք նրան, թե ինչպես է ինքը դա անում։ Մարիան մի քանի անգամ դրական պատասխան տվեց, սակայն նրան խնդրեց պահպանել զգուշություն։ Նա Մարիային խոստացավ ծայրաստիճան զգույշ լինել։ Մարիան նրան հրամայեց, ոչ, աղաչեց ու խնդրեց այս անգամ առանձնահատուկ զգուշություն ցուցաբերել։ Այդ ժամանակ Մացերատը հետաքրքրվեց, թե շո՞ւտ կպրծնի՞ նա արդյոք։ Նա պատասխանեց՝ հիմա, հիմա։ Իսկ հետո, պետք է ենթադրել, նրա ոտքը ջղաձգվեց՝ այն, որը կախվել էր թախտից, որովհետև նա այն թափ տվեց, սակայն վարտիքը շարունակում էր ոտքի վրա ճոճվել։ Այդ ժամանակ Մացերատը կրկին ատամներով բռնեց թավիշը, իսկ նա գոռաց՝ բավական է, հեռացիր, և նա իսկապես էլ ցանկացավ հեռանալ, սակայն այլևս չէր կարող, որովհետև նախքան Մացերատի հեռանալը, Օսկարը վերևից դժվարությամբ բարձրացավ երկուսի վրա, որովհետև թմբուկով հարվածեց նրա գոտկատեղին, իսկ փայտիկներով՝ թիթեղին, որովհետև ես այլևս չէի կարող լսել այդ «հեռացիր»֊ը, որովհետև իմ թիթեղը ավելի բարձր էր հնչում, քան Մարիայի «հեռացիրը»֊ը, որովհետև ես չէի ցանկանում, որպեսզի նա հեռանար նույն կերպ, ինչպես Յան Բրոնսկին էր միշտ հեռանում մայրիկիցս, որովհետև մայրիկս էլ էր միշտ պնդում «հեռացիր» ու «հեռացիր»․ և՛ Յանին՝ հեռացիր, և՛ Մացերատին՝ հեռացիր։ Ինչից հետո նրանք անջատվում էին, իսկ իրենց դոժինքը գցում էին ինչ֊որ տեղ, հնարավոր է, հատուկ նախապատրաստված լաթի կտորի մեջ, իսկ եթե ձեռքերի տակ լաթի կտոր չէր լինում, ապա ուղղակի թախտի կամ գորգի վրա։ Ես պարզապես այլևս չէի կարող դիտել այդ բոլորը։
Վերջի ի վերջո, չէ՞ որ ես ևս չհեռացա։ Ես առաջինն էի, որ չհեռացա, ահա թե ինչու եմ ես հայր, այլ ամենևին էլ ոչ Մացերատը, որը մշտապես և մինչև իր օրերի վերջը համոզված էր, իբր հենց ինքն է իմ հայրը։ Իսկ չէ՞ որ հայրս Յան Բրոնսկին էր։ Եվ Յանի նման ես դեռ Մացերատից առաջ չկամեցա հեռանալ, մնացի նրա մեջ և ամեն ինչ թողեցի նրա մեջ, և այն, ինչ դուրս եկավ դրանից՝ դա իմ որդին էր, այլ ոչ նրա որդին։ Նա ընդհանրապես տղաներ չուներ։ Եվ որպես հայր՝ նա իսկական չէր։ Թեկուզ նա տասն անգամ շարունակ ամուսնանար խեղճ մայրիկիս, իսկ հետո Մարիայի հետ, քանի որ Մարիան հղիացել էր։ Նա մտածում էր, որ փողոցում և տանը մարդիկ, իհարկե վստահ են։ Նրանք իսկապես էլ վստահ էին, որ Մացերատն է հղիացրել Մարիային, իսկ այժմ ամուսնանում է նրա հետ, իսկ Մարիան ախր, ընդամենը տասնյոթ ու կես է, իսկ նրա քառասաունհինգը շուտով կլրանա։ Չնայած իր տարիքին՝ նա շատ գործարար է, իսկ ինչ վերաբերում է փոքրիկ Օսկարին, ապա նա միայն պետք է փառք տա Աստծուն նման խորթ մոր համար, որովհետև Մարիան այդ խեղճ երեխային վերաբերում է ոչ թե խորթ մոր պես, այլ ինչպես հարազատ մայրը, չնայած, իհարկե, Օսկարը ծալապակաս է, և, մեր մեջ ասած, բոլորից ճիշտը նրան Զիլբերհամերի կամ Տապիաուի հիվանդանոց ուղարկելն է։
Գրեթխեն Շեֆլերի հորդորումներին տեղի տալով՝ Մացերատը որոշեց ամուսնանալ, իմ սիրած աղջկա հետ։ Հետևաբար, եթե իմ ենթադրյալ հորը հայր անվանենք, կստացվի հետևյալ պատկերը․ իմ հայրը ամուսնացավ իմ ապագա կնոջ հետ, հետո իմ որդի Կուրտին անվանեց իր Կուրտ որդի՝ կարճ ասած, ինձանից պահանջեց, որպեսզի ես, ի դեմս իր թոռան, ճանաչեմ իմ միակ եղբորը և հաշտվեմ այն բանի հետ, որ իմ սիրեցյալը՝ վանիլի բուրմունք տարածող Մարիան, խորթ մոր կարգավիճակում պառկած է իր անկողնում, որից կաթով պատրաստված ձկան գարշահոտ է փչում։ Իսկ եթե ես, հակառակը, ինքս ինձ հայտարարում եմ՝ Մացերատը իմ հայրը չէ, նույնիսկ ենթադրյալ հայրդ էլ չէ, նա բացարձակապես օտար մարդ է, համակրելի չէ, սակայն ոչ էլ հակակրանք է առաջ բերում, նա կարողանում է լավ եփել և հենց այդպես, լավ եփելով, նա լավ թե վատ մինչ օրս հոգ է տանում քո մասին որպես հայր, քանի որ քո խեղճ մայրիկը քեզ թողել է նրան, իսկ այժմ նա օրը ցերեկով մարդկանց աչքի առաջ քո քթի տակից տանում է աշխարհի ամենալավ կնոջը, իսկ քեզ նախ ստիպում է իր հարսանիքի ժամանակ լինել վկա, իսկ հինգ ամիս անց՝ մասնակցել կնունքին, այլ խոսքերով՝ հյուրի կարգավիճակով մասնակցել ընատանեկան այն տոնախմբություններին, որոնց կազմակերպումը ավելի շատ քո խնդիրն էր, քանզի դու պետք է Մարիային թևանցուկ տանեիր պսակադրությունների տուն, այդ դու պետք է քավոր, քավորկին ընտրեիր։ Մի խոսքով, այդ ողբերգության մեջ գլխավոր դերերը ուսումնասիրելով՝ ես ակամա գալիս եմ այն հետևության, որ գլխավոր դերերի սխալ բաշխման հետևանքով ներկայացումը էապես տուժել է, ժամանակն է, որ ես թատրոնից հիասթափվեմ․ չէ՞ որ Օսկարին, իրական հատկանիշներով օժտված դերասանին, երկրորդական դեր են հատկացրել, որը նույն հաջողությամբ կարելի էր տեքստից ընդհանրապես հանել։
Մինչ իմ որդուն Կուրտ անունը տալը, մինչ նրան կոչելը այնպես, ինչպես նրան բոլորովին պետք չէր կոչել, քանզի ես անունը կդնեի ի պատիվ նրա պապիկ Վինցենտ Բրոնսկու, մի խոսքով, Օսկարը չի ցանկանում թաքցնել, թե ինչպես է ինքը, մինչ Կուրտ անվան հետ հաշտվելը, Մարիայի հղիության ժամանակ գալիք ծննդաբերությանը հակադրվել։
Արդեն նույն այն օրը երեկոյան, երբ ես նրանց բռնացրեցի թախտի վրա և թմբկահարելով թամբեցի Մացերատի քրտինքից թացացած թիկունքը և դրանով իսկ խանգարեցի որ նա պահպանի նախազգուշության անհրաժեշտ միջոցները, ինչպես պահանջում էր Մարիան, իմ կողմից իմ սիրեցյալին ետ նվաճելու հուսահատ փորձ ձեռնարկեցի։
Երբ Մացերատը ինձ իր վրայից թափ տվեց՝ արդեն չափազանց ուշ էր։ Ահա թե ինչու նա ինձ հարվածեց։ Մարիան պաշտպան կանգնեց Օսկարին և սկսեց Մացերատին կշտամբել, որովհետև վերջինս չկարողացավ դրսևորել անհրաժեշտ նախազգուշությունը։ Մացերատը ոչ երիտասարդ տղամարդու պես էր պաշտպանվում։ Իբր ամեն ինչում մեղավորը Մարիան է, արդարանում էր նա, լիովին պետք է բավարարվեր մեկ անգամով, սակայն, ինչպես երևում է, նա այն կանանցից է, ում ինչքան էլ մատուցես, միևնույն է, քիչ է թվալու։ Այստեղ Մարիան լաց եղավ և պատասխանեց, որ իր մոտ այդքան արագ չի ստացվում, որ այդ դեպքում թող նա իր համար ուրիշը ընտրի, նա, իհարկե, փորձ չունի, սակայն նրա քույրը՝ Հուստան, դե նա, ով «Էդեմ»֊ում է, ամեն ինչ գիտի, և Հուստան նրան ասել է, որ այդքան արագ չի ստացվում, և որպեսզի Մացերատը հետևի, քանի որ լինում են տղամարդիկ, ովքեր մտածում են միայն իրենց դոժինքը գցելու մասին, իսկ նա, Մացրերատը, երևում է, որ ևս այդ ցեղից է, միայն թե այդ դեպքում թող այլևս նրա վրա հույս չդնի, որովհետև նրան պետք է, որ երկուսի մոտ միաժամանակ ստացվի։ Սակայն միևնույն է, դա պետք է անել, չէ՞ որ նա իրավունք ունի նրանից գոնե այդ նվազագույնը պահանջել, դա իր հանդեպ նրա պարտքն է։ Հետո նա լաց եղավ, սակայն թախտի վրայից այդպես էլ վեր չելավ։ Իսկ վարտիքով կանգնած Մացերատը սկսեց գոռալ, որ անկարող է այլևս այդ նվնվոցը լսել, ինչից անմիջապես հետո ափսոսաց իր պայթյունի համար և ցանկացավ կրկին մոտենալ Մարիային՝ այլ խոսքերով, ցանկացավ շոյել նրա շրջազգեստի տակի մերկ տեղը, ինչից Մարիան վերջնականապես մոլեգնեց։
Օսկարը դեռ երբեք նրան այդպիսին չէր տեսել․ նրա դեմքը պատվեց կարմիր բծերով, և նա Մացերատին անվանեց թույլիկ, ինչից հետո վերջինս վերցրեց իր շալվարը, սուզվեց մեջը և կոճկվեց։ Եվ թող չքվի այստեղից ուր ուզում է, ճչում էր Մարիան, թող գնա իր ցելենլյայտերների մոտ, երևի թե նրանք էլ են շաղ տվողների ցեղից։ Իսկ Մացերատը ձեռքն առավ իր կոստյումը, հետո՝ դռան բռնակը և տեղեկացրեց, որ այսուհետ այլ լարերի վրա կխաղա, իսկ ինքը կանանցից մինչև կոկորդը կուշտ է, և քանի որ նա այդքան մեծ հակում ունի տղամարդկանց հանդեպ, թող իր համար մի արտասահմանցի բանվոր ընտրի, ինչու չէ՝ նաև այն ֆրանսիացուն, որը գարեջուր է առաքում։ Ֆրանսիացին, հաստատ, նման գործերում վարպետ է, իսկ ինքը՝ Մացերատը, «սեր» բառի տակ ոչ միայն ապականություններ է հասկանում, այլ նաև այլ բան, այժմ ինքը կգնա սկատ խաղալու, և այնտեղ արդեն հաստատ տհաճ անակնկալներ չեն լինի։
Եվ ես ու Մարիան մնացինք մենակ։ Նա այլևս լաց չէր լինում, մտախոհ, հազիվհազ լսելի շվշվացնելով վեր էր քաշում իր վարտիքը։ Հետո երկար զննում էր իր շրջազգեստը, որը թախտի հետ շփման մեջ մտնելուց տուժել էր։ Հետո միացրեց ռադիոն, ջանաց ուշադիր լսել, երբ տեղեկացրին Վիսլայի ու Նոգատայի ջրի մակարդակի մասին, իսկ երբ Մոտլաուի ներքին հոսանքի ջրի մակարդակի մասին տեղեկատվությունից հետո հայտարարվեցին և նույնիսկ հնչեցին վալսի ռիթմերը, նա հանկարծ կրկին հանեց վարտիքը, գնաց խոհանոց, դխկդխկացրեց թասը, բաց թողեց ջուրը, և ես լսեցի, թե ինչպես խցկեց թասն ու կռահեցի՝ Մարիան որոշել է իր համար նստելու լոգանք պատրաստել։
Որպեսզի այդ որոշ չափով ամոթալի պատկերներից ազատվի՝ Օսկարը կենտրոնացավ վալսի ձայների վրա։ Եթե հիշողությունս ինձ չի դավաճանում, ես նույնիսկ թմբուկի վրա Շտրաուսի մի քանի տակտ թմբկահարեցի՝ ոչ առանց հաճույքի։ Հետո ռադիոկայանը ընդհատեց վալսի ձայները և ազդարարեց հատուկ տեղեկատվություն։ Օսկարը սպասում էր, որ լուրերը Ատլանտիկայից կլինեն և չսխալվեց։ Սուզանավերի խմբին հաջողվել էր Իռլանդիայից արևմուտք ջրասույզ անել մեծ տարողությամբ յոթ կամ ութ նավ՝ այսքան և այնքան հազար տոննա ընդհանուր ջրատարողությամբ։ Ավելին, սուզանավերի մեկ այլ խմբի հաջողվել է գրեթե նույնչափ տոննաներ ջրասույզ անել Ատլանտիակայում։ Ընդ որում՝ հատուկ աչքի ընկավ կապիտան֊լեյտենանտ Շեպկեի հրամանատարությամբ գոծող սուզանավը՝ չնայած չի բացառվում, որ դա կապիտան լեյտենանտ Կրեմչերն էր, համենայն դեպս երկուսից մեկը, իսկ միգուցե ընդհանրապես երրորդը, ոչ պակաս փառապանծ կապիտան֊լեյտենանտ այժմ իր հաշվում ուներ բոլորից առավել գրանցված ջրատարողունակությամբ տոննաներ, իսկ ամեն ինչից առավել կամ այդ ամենին գումարած, խորտակվել էր նաև Իքս֊Իգրեկ դասի անգլիական էսկադրոնային ականակիրը։
Մինչ ես ձգտում էի իմ թմբուկի վրա պատկերել հատուկ հաղորդագրությանը հետևած Անգլիայի մասին երգը և այն գրեթե վերափոխել էի վալսի՝ բազմաթեր սրբիչը թևատակին դրած ներս մտավ Մարիան։ Նա կիսաձայն ասաց․ «Դու լսեցիր, Օսկար, կրկին արտակարգ հաղորդագրություն։ Եթե հետագայում էլ այսպես շարունկավի․․․»։
Սակայն Օսկարին չտեղեկացնելով, թե այդ դեպքում ինչ տեղի կունենա, նա նստեց աթոռի վրա, որի թիկնակին Մացերատը սովորաբար կախում էր իր կոստյումը։ Նա թաց սրբիչը երշիկի պես փաթաթեց և բավականին բարձր, ընդ որում, նույնիսկ ոչ կեղծ շվշվացրեց Անգլիայի մասին երգը։ Վերջը նա մեկ անգամ ևս կրկնեց, երբ ռադիոն արդեն լռել էր, այնուհետև անջատեց կոմոդի վրա դրված արկղը, հենց որ նրանից դուրս հոսեցին իսկական վալսի ձայները, բազմաթեր երշիկը դրեց սեղանի վրա, ինքը նստեց և իր թմբլիկ ափերը դրեց ծնկների վրա։ Մեզ մոտ՝ սենյակում, խոր լռություն տիրեց։ Միայն հատակին դրված ժամացույցն էր ավելի ու ավելի բարձր խոսում, և Մարիան հավանաբար սկսեց մտածել, թե չմիացնի՞, արդյոք, ռադիոն կրկին, սակայն հետո այլ որոշում կայացրեց, նա գլուխը սեղմեց բազմաթեր երշիկին, որը դրված էր սեղանի վրա, ձեռքերը ծնկների վրայից հանեց, դրանք իջեցրեց գրեթե մինչև գորգը և սկսեց անձայն ու համաչափ լացել։
Օսկարը իրեն հարց էր տալիս, թե անհարմար չի՞զգում, արդյոք, Մարիան, քանի որ ինքը նրան բռնացրել էր նման ամոթալի վիճակում։ Ես որոշեցի նրան զվարճեցնել, դուրս սահեցի հյուրասենյակից և մութ կրպակում, քաղցրակուտապի տոպրակների ու դոնդողանյութի շերտերի շրջապատում գտա մի տոպրակ, որը, ինչպես կիսախավար միջանցքում ուսումնասիրությունից պարզվեց, ասպրիկի համով փրփրուն ըմպելիքների փոշի էր։ Օսկարը իր գտածի համար շատ ուրախացավ, քանզի ժամանակ առ ժամանակ նա կարծում էր, թե իբր փոշու մնացած բոլոր այլ տարատեսակներից Մարիան նախապատվությունը տալիս է ասպրիկին։
Երբ ես վերադարձա հյուրասենյակ, Մարիայի այտը այդ նույն ձևով դրված էր երշիկի տեսքով փաթաթված բազմաթեր սրբիչի վրա։ Նրա ձեռքերը, ևս, անօգնական օրորվելով, նույն ձևով կախված էին ազդրերի երկարությամբ։ Օսկարը մտավ ձախից և շատ հիասթափվեց, երբ տեսավ, որ նրա աչքերը փակ են ու չոր։ Ես համբերատար սպասում էի, մինչև նա փոքր֊ինչ իրար կպած թերթերունքներով կոպերը կրկին բարձրացնի, տոպրակը մեկնեցի նրան, սակայն նա նույնիսկ չնայեց իմ ասպրիկի վրա, և թվում էր, թե նայում է տոպրակի ու Օսկարի միջով։
Հավանաբար, նա արտասուքների պատճառով ոչինչ չի տեսնում՝ փորձեցի արդարացնել Մարիային և ինքս ինձ հետ ներքին փոքրիկ խորհրդակցությունից հետո որոշեցի առավել անմիջականորեն գործել։ Օսկարը մտավ սեղանի տակ, սողալով մոտեցավ Մարիայի ոտքերին, որոնք քթերով քիչ ներս էին ծռված, բռնեց նրա ձախ ձեռքը, որը մատների ծայրով գրեթե հասնում էր հատակին, թեքեցի այն այնպես, որպեսզի ափը ինձ տեսանելի լինի, ատամներով տոպրակը բացեցի, նրա պարունակության կեսը լցրեցի անկամ ձևով ինձ վստահված ամանիկի մեջ, ավելացրեցի թուք, դիտեցի թշշոցի առաջին փուլը և Մարիայի կողմից կրծքիս մասում ոտքով բավականին ցավոտ աքացի ստացա, որը Օսկարին ետ գցեց գրեթե մինչև սեղանի մեջտեղը, գորգի վրա։
Չնայած ցավին, ես անմիջապես կրկին ոտքի թռա և դուրս եկա սեղանի տակից։ Մարիան ևս արդեն կանգնած էր։ Մենք ծանր շնչելով կանգնել էիքնք դեմ֊դիմաց։ Մարիան վերցրեց սրբիչը, սրբեց ձախ ձեռքի ափը, սրբածը նետեց իմ ոտքերի տակ և ինձ անվանեց գարշելի կնամոլ, թունավոր գաճաճ, լկտիացած թզուկ, որին վաղուց ժամանակն է ուղարկել գժանոց։ Այնուհետև նա ինձ բռնեց, հարվածեց ծոծրակիս, հայհոյեց իմ խեղճ մայրիկին, ով իմ պես վիժվածքին լույս աշխարհ է բերել, իսկ երբ ես ցանկացա գոռալ, երբ նշան բռնեցի սենյակի ու աշխարհի բոլոր ապակիների վրա, բերանս փակեց նույն այն սրբիչով, որը, եթե այն կծես, կպարզվի, որ ավելի ձիգ է, քան տավարի միսը։
Նա ինձ բաց թողեց միայն, երբ Օսկարը կարողացավ դառնալ մուգ կարմիր և կապտեց։ Այժմ ես առանց որևիցե դժվարության կարող էի իմ ձայնով գոռալ, վերացնել բոլոր գավաթները, բոլոր ապակիները և երկրորդ անգամից՝ ապակիները, որոնք ծածկում էին հատակին դրված ժամացույցի թվատախտակը։ Սակայն ես չգոռացի, ես թույլ տվեցի, որ ինձ տիրի ատելությունը, այնքան կայուն ատելություն, որ մինչ օրս էլ, երբ Մարիան մտնում է իմ սենյակի շեմից ներս, ես այն զգում եմ ատամներիս արանքում, ինչպես այն ժամանակ սրբիչն էի զգում։
Փոփոխական Մարիան, ինչպիսին նա կարողանում է լինել, բաց թողեց ինձ, բարեհոգաբար ծիծաղեց, մեկ շարժումով կրկին միացրեց ռադիոն, վալս շվշվացնելով մոտեցավ ինձ, որպեսզի ի նշան հաշտության գզգզի մազերս, ինչը ես, մեր մեջ ասած սիրում էի։
Օսկարը Մարիային թույլ տվեց իրեն շատ մոտենալ և երկու բռունցքներով հարվածեց ներքևից վերև, ճիշտ այն տեղին, որտեղով նա ներս էր թողել Մացերատին։ Եվ երբ նա, ավելի շուտ, քան ես հասցրեցի հարվածել երկրորդ անգամ, օդում որսաց իմ բռունցքները, ես ատամներով կառչեցի այդ անիծյալ տեղից և ատամներս չանջատելով՝ նրա հետ միասին ընկա թախտի վրա, չնայած որ ականջի պոչով լսում էի, թե ինչպես են նրանք այնտեղ խոստանում հերթական հատուկ հաղորդագրությունը։ Սակայն Օսկարը ոչ մի հաղորդագրություն չէր ուզում և այդ իսկ պատճառով ձեզ չի հայտնի, թե ով ում և ինչ թվով տոննաներ կարողացավ խորտակել, քանզի ջղաձիգ հեծկլտոցների սուր բռնկումը ինձ ստիպեց ատամներս բացել և ես մնացի Մարիայի վրա անշարժ պառկած, իսկ նա լաց էր լինում ցավից, իսկ Օսկարը լալիս էր ատելությունից ու սիրուց և չնայած սիրուն փոխարինելու եկավ արճիճե ուշաթափությունը՝ դրան վերջ չկար։
